Język andio
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
1700 (1991) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | bzb | ||
| IETF | bzb | ||
| Glottolog | andi1257 | ||
| Ethnologue | bzb | ||
| BPS | 0505 2 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język andio (a. andio’o), także: imbao’o, masama[1][2] – język austronezyjski używany przez grupę ludności w prowincji Celebes Środkowy w Indonezji. Według danych z 1991 roku posługuje się nim 1700 osób[1].
Jego użytkownicy zamieszkują dwie wsie (Tangeban i Tauge’) w rejonie nadbrzeżnym, we wschodniej części Celebesu Środkowego[1][3].
Blisko spokrewniony z językiem saluan[1][3]. Z perspektywy leksykostatystyki jest też stosunkowo bliski językowi balantak (najpewniej został poddany znacznym jego wpływom)[3]. Potencjalnie zagrożony wymarciem, gdyż znajduje się pod presją innych języków (indonezyjskiego, saluan i balantak)[4].
O ile w piśmiennictwie stosuje się różne nazwy, to lokalna ludność preferuje określenie „masama”[1]. Nazwa „bobongko” ma dla tej społeczności charakter pejoratywny i oprócz tego określa odrębny język bobongko z wysp Togian[5][6]. W starszej literaturze języki andio i bobongko były ze sobą mylnie utożsamiane[7].
Przypisy
- ↑ a b c d e M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Andio, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 17, Dallas: SIL International, 2013–2014 [dostęp 2013-08-22] [zarchiwizowane z adresu 2013-08-22] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Andio. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-28)]. (ang.).
- ↑ a b c David Mead: Andio. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2023-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-24)]. (ang.).
- ↑ Wurm 2007 ↓, s. 471.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Bobongko, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Mead 2001 ↓, przyp. 2, s. 64.
- ↑ Mead 2001 ↓, s. 64.
Bibliografia
- Robert L. Busenitz: Lexicostatistic and sociolinguistic survey of Balantak and Andio. W: Timothy Friberg (red.): UNHAS-SIL: more Sulawesi sociolinguistic surveys 1987–1991. Ujung Pandang: Summer Institute of Linguistics in cooperation with the Department of Education and Culture, 1991, s. 1–17, seria: Workpapers in Indonesian Languages and Cultures 11. OCLC 221151939. [dostęp 2024-08-28]. (ang.).
- David Mead: A preliminary sketch of the Bobongko language. W: Wyn D. Laidig (red.): Studies in Sulawesi linguistics. Cz. VII. Jakarta: Badan Penyelenggara Seri NUSA, Universitas Katolik Indonesia Atma Jaya, 2001, s. 61–94, seria: NUSA Linguistic Studies of Indonesian and Other Languages in Indonesia 49. [dostęp 2024-08-28]. (ang.).
- Stephen A. Wurm: Australasia and the Pacific. W: Christopher Moseley (red.): Encyclopedia of the World’s Endangered Languages. Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 425–577. DOI: 10.4324/9780203645659. ISBN 978-0-203-64565-9. OCLC 47983733. (ang.).