Kodeks Hipacki

Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Kodeks Hipacki (z ros. Kodeks Ipatiewski) – jeden ze średniowiecznych zwodów (kodeksów) latopisarskich, powstałych na Rusi.

Pochodzi z początku XV w. (ścisła data nie jest znana), był sporządzony prawdopodobnie w Pskowie, ale stanowił kopię niezachowanego zwodu południoworuskiego z końca XIII w.^[1] Swoją nazwę zawdzięcza miejscu znalezienia – Nikołaj Karamzin odnalazł wersję z XV w. w klasztorze św. Hipacego pod Kostromą. Z języka rosyjskiego nazywa się go również Ipatiewskim.

W Kodeksie Hipackim zawarte są następujące kroniki staroruskie:

Powieść minionych lat doprowadzona do 1117 r. (III. redakcja Powieści)
Kijowski zbiór XII w. (Latopis Kijowski) – opis zdarzeń z lat 1118–1199 r.
tzw. Latopis Halicko-Wołyński doprowadzony do 1292 r. (wydarzenia lat 1201–1292^[2]).

Zobacz też

Latopis popa Duklanina

Przypisy

↑ F. Sielicki, Polsko-ruskie stosunki kulturalne do końca XV wieku, Wrocław 1997, s. 133.
↑ F. Sielicki, Polsko-ruskie stosunki kulturalne do końca XV wieku, Wrocław 1997, s. 83.

Linki zewnętrzne

oryginalny tekst z komentarzami
link - latopis hustyński, wydany przez Józefa Szujskiego

[1] F. Sielicki, Polsko-ruskie stosunki kulturalne do końca XV wieku, Wrocław 1997, s. 133.

[2] F. Sielicki, Polsko-ruskie stosunki kulturalne do końca XV wieku, Wrocław 1997, s. 83.

[1]

[2]