Orel Hershiser
.JPG)
| |||||||||||||
| miotacz | |||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Orel Leonard Hershiser IV | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Bulldog | ||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
16 września 1958 | ||||||||||||
| Odbijał |
prawą | ||||||||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||||||||
| Debiut |
1 września 1983 | ||||||||||||
| Ostatni występ |
26 czerwca 2000 | ||||||||||||
| Statystyki | |||||||||||||
| Win–loss record |
204–150 | ||||||||||||
| ERA |
3,48 | ||||||||||||
| Strikeouty |
2014 | ||||||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||||||
| |||||||||||||
Orel Leonard Hershiser IV (ur. 16 września 1958) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza, trzykrotny uczestnik All-Star Game, zdobywca Cy Young Award. W 1988 ustanowił rekord Major League Baseball, nie tracąc punktu w 59 inningach z rzędu.
College
Hershiser studiował na Bowling Green State University, gdzie w latach 1977–1979 grał w drużynie uczelnianej Bowling Green Falcons[1]. Podczas trzeciego roku studiów, 4 maja 1979 w meczu przeciwko Kent State Golden Flashes zanotował no-hittera. W 1985 został uhonorowany członkostwem w Athletic Hall of Fame tej uczelni[2].
Minor League Baseball
W czerwcu 1979 został wybrany w 17. rundzie draftu przez Los Angeles Dodgers[3]. Zawodową karierę rozpoczął od występów w Clinton Dodgers (poziom Class-A), następnie w latach 1980–1981 grał w San Antonio Missions (Double-A). W 1982 był zawodnikiem Albuquerque Dukes, w którym rozpoczął również sezon 1983[4].
Major League Baseball
Los Angeles Dodgers
W Major League Baseball zadebiutował 1 września 1983 w meczu przeciwko Montreal Expos jako reliever. W sezonie 1983 rozegrał 8 spotkań, zaliczając jeden save[3]. 5 kwietnia 1984 w meczu z St. Louis Cardinals zanotował pierwsze zwycięstwo w MLB. Pierwszy start zaliczył 26 maja 1984 w wyjazdowym spotkaniu z New York Mets, rozgrywając 6⅓ zmiany, uzyskując no-decision. Od lipca do września występował regularnie jako starter[5]. W sezonie 1984 uzyskał bilans W-L 11–8 przy wskaźniku ERA 2,66 w 45 meczach. Ponadto zaliczył cztery shutouty, a w głosowaniu do nagrody NL Rookie of the Year zajął 3. miejsce[3].
W 1985 miał najlepszy w MLB procent zwycięstw, osiągając bilans 19–3 i ERA 2,03. W październiku 1985 po raz pierwszy w karierze wystąpił w postseason, notując dwa występy w przegranych dla Dodgers American League Championship Series przeciwko St. Louis Cardinals. W 1987 po raz pierwszy zagrał w Meczu Gwiazd[3].
W sezonie 1988 po raz drugi zagrał w Meczu Gwiazd, zaliczył w lidze najwięcej zwycięstw (23), shutoutów (8), rozegrał najwięcej pełnych meczów (15) oraz inningów (267) i uzyskał trzeci w National League wskaźnik ERA (2,26)[3]. 30 sierpnia rozpoczął serię nie oddając punktu w 59 zmianach z rzędu, bijąc rekord Dona Drysdale'a z 1968 roku. Hershiser zakończył serię 28 września w ostatnim meczu sezonu zasadniczego przeciwko San Diego Padres[6]. W National League Championship Series, w których Dodgers mierzyli się z New York Mets, wystąpił w trzech meczach jako starter i w jednym jako reliever. W meczu numer 4 zaliczył save'a, a w decydującym o awansie meczu numer 7 shutout i został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem tej rywalizacji[7]. W World Series przeciwko Oakland Athletics zagrał w meczu numer 2 zaliczając shutout i w dającym Dodgers tytuł mistrzowski meczu numer 5, notując drugą wygraną w finałach. Hershiser został wybrany World Series MVP[8][9], a także jednogłośnie najlepszym miotaczem w National League, otrzymując Cy Young Award[10]. Został również wyróżniony spośród pitcherów, zdobywając Złotą Rękawicę[3].
W 1989 został po raz trzeci z rzędu wybrany do NL All-Star Team[3]. W kwietniu 1990 odniósł kontuzję ramienia, a do występów powrócił w maju 1991[11][12]. 9 czerwca 1991 w meczu przeciwko Chicago Cubs zanotował 100. zwycięstwo w MLB[13], a cały sezon zakończył z bilansem 7–2[3] i został wybrany United Press International's National League Comeback Player of the Year[11]. W 1993 uzyskał średnią uderzeń 0,353 i otrzymał nagrodę Silver Slugger Award[3].
Cleveland Indians
W kwietniu 1995 podpisał kontrakt jako wolny agent z Cleveland Indians[3]. W 1995 zanotował dwie wygrane w American League Championship Series i został pierwszym zawodnikiem w historii, który został wybrany League Championship Series MVP w obydwu ligach[14][15]. W World Series zagrał dwa spotkania, jednak Indians ulegli Atlanta Braves[3].
Późniejszy okres
W grudniu 1997 został zawodnikiem San Francisco Giants, zaś w marcu 1999 New York Mets[3]. 22 lipca 1999 w spotkaniu z Montreal Expos zanotował 200. zwycięstwo[16], zaś 3 października 1999 w ostatnim meczu sezonu zasadniczego przeciwko Pittsburgh Pirates zaliczył 2000. strikeout w MLB[17]. W grudniu 1999 powrócił do Los Angeles Dodgers, w którym zakończył zawodniczą karierę. Po raz ostatni wystąpił 26 czerwca 2000 w wieku 41 lat[3]. W późniejszym okresie był trenerem miotaczy w Texas Rangers, a także dyrektorem wykonawczym tego zespołu[18]. W 2006 został ekspertem w stacji telewizyjnej ESPN[19]. W 2008 wystąpił w kilku turniejach World Series of Poker[20].
Nagrody i wyróżnienia
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 3× All-Star | 1987, 1988, 1989 | [3] |
| Gold Glove Award | 1988 | [3] |
| Silver Slugger Award | 1993 | [3] |
| Zwycięzca w World Series | 1988 | [9] |
| NL Cy Young Award | 1988 | [10] |
| World Series MVP | 1988 | [9] |
| 2× LCS MVP | 1988, 1995 | [7][14] |
Przypisy
- ↑ Bowling Green State University Baseball Players Who Made it to the Major Leagues. baseball-almanac.com. [dostęp 2016-06-30]. (ang.).
- ↑ Hall of Fame - Orel Hershiser. bgsufalcons.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Orel Hershiser Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ Orel Hershiser Register Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ Orel Hershiser 1984 Pitching Gamelog. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ The 10 longest scoreless-inning streaks. mlb.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ a b Oral history of epic Mets-Dodgers 1988 NLCS. mlb.com. [dostęp 2016-07-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 sierpnia 2016)]. (ang.).
- ↑ 1988 World Series. mlb.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ a b c 1988 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ a b Remembering Orel Hershiser's record-setting September 1988. cbssports.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ a b Hershiser named NL Comeback Player. deseretnews.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ Orel Hershiser - 1991 Pitching Gamelog. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ Hershiser Can Pitch, Too : Dodgers: He gets two key hits--increasing his average to .833--to help beat the Cubs, 6-3. It is right-hander's 100th victory.. latimes.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ a b 1995 ALCS - Cleveland Indians over Seattle Mariners (4–2). baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ Madison McEntire: Big League Trivia: Facts, Figures, Oddities, and Coincidences from our National Pasttime. Bloomington: 2016, s. 182. ISBN 978-1-4259-1292-5. (ang.).
- ↑ Hershiser's 200th Keeps Mets Rolling. nytimes.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ Hershiser saves his best for last. nydailynews.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ Rangers pitching coach Orel Hershiser resigns, joins front office. texas.rangers.mlb.com. [dostęp 2016-07-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 września 2013)]. (ang.).
- ↑ Hershiser will serve as studio analyst this season. espn.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
- ↑ Orel Hershiser: From Pitching to Poker. indiansprospectinsider.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).