Most Brookliński
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Podstawowe dane | |
Przeszkoda | |
Długość |
1834 m |
Szerokość: • całkowita |
|
Data budowy |
od 3 stycznia 1870 |
Projektant |
John Augustus Roebling |
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych | |
Położenie na mapie stanu Nowy Jork | |
Położenie na mapie Nowego Jorku | |
40°42′21″N 73°59′48″W/40,705833 -73,996667 |
Most Brookliński[1] (ang. Brooklyn Bridge) – jeden z najstarszych mostów wiszących na świecie o długości 1834 m (przęsło główne znajdujące się nad wodą ma długość 486 m), szerokości 26 m i wysokości 84 m. Łączy nowojorskie dzielnice Brooklyn i Manhattan, które oddziela od siebie East River. W chwili zakończenia budowy w 1883 r. był jednym z największych stalowych mostów wiszących na świecie.
Most Brookliński jest zaliczany do najsłynniejszych obiektów Nowego Jorku; jest znany m.in. z wielu filmów Hollywood.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Most zaczęto wznosić 3 stycznia 1870 roku, a ukończono i otwarto dla ruchu 13 lat później, 24 maja 1883 roku. Budowa kosztowała około 15 milionów dolarów. Przy jego wznoszeniu zginęło 27 osób. Został wybudowany w stylu neogotyckim z charakterystycznymi, wysokimi łukami. Most został zaprojektowany przez firmę inżyniera budownictwa Johna Augustusa Roeblinga z Trenton, który miał na swym koncie kilka podobnych konstrukcji, jednak na dużo mniejszą skalę. Zmarł on wkrótce po rozpoczęciu budowy w wyniku infekcji stopy, a prace musiał kontynuować jego syn – Washington. On z kolei budowę mostu przypłacił zdrowiem zapadając na chorobę kesonową (w wyniku pracy w sprężonym powietrzu).
Most na początku obsługiwał jedynie ruch konny i tramwajowy; obecnie ma sześć pasów ruchu (po trzy w każdym kierunku) dla samochodów i pośrodku (powyżej pasów ruchu dla samochodów) chodnik dla pieszych (zabroniony jest ruch ciężarówek i autobusów, powyżej 2,7 t). W 1977 r. most został umieszczony w rejestrze zabytków architektonicznych. Budowla nie została przetestowana w tunelu aerodynamicznym (pod względem odporności na wiatr), ale dzięki mocnej konstrukcji udało się jej przetrwać, podczas gdy wiele podobnych mostów padło ofiarą sił natury.
Wraz z oddaniem mostu do użytku został na nim zamontowany system tramwaju linowego „bez końca”, czyli z liną poruszającą się ruchem okrężnym[2]. Maszynownia liny znajdowała się na wschodnim brzegu East River. Możliwy był jednoczesny transport dwóch dwuczłonowych wagonów na moście[2]. Wagony dojeżdżały do przyczółków mostu podczepione do lokomotywy, tam były od niej odłączane i zaczepiane do liny. Po przejechaniu przez most odczepiano się od liny i ponownie przyczepiano do lokomotywy z drugiej strony[2]. W 1908 roku – po zbudowaniu tunelu pod East River – zrezygnowano z tego systemu[2].
1 marca 1994 roku na moście doszło do tragicznego wydarzenia, gdy Libańczyk Rashid Baz ostrzelał furgonetkę przewożącą członków ortodoksyjnej grupy żydowskiej Chabad-Lubawicz, w której znajdował się 16-letni Ari Halberstam i kilka innych osób; Halberstam zmarł 5 dni później w wyniku odniesionych ran. Baz prawdopodobnie działał w akcie zemsty za masakrę 29 muzułmanów dokonaną przez Barucha Goldsteina.
Most Brookliński w kulturze, sztuce i poezji
[edytuj | edytuj kod]- artykuł El Puente de Brooklyn opublikowany w 1883 roku przez José Martí[3];
- wiersz Edwarda Stachury „Nie Brookliński Most” z muzyką K. Myszkowskiego, wykonywane przez Stare Dobre Małżeństwo; istnieje też muzyka J. Satanowskiego. Wiersz Stachury jest poetycką polemiką z wierszem Władimira Majakowskiego „Brookliński Most” z lat 20, który jest futurystyczną pochwałą życia (dla podziwu geniuszu inżynierskiego). Piosenkę Hołdysa „Most Brookliński” wykonano w 2006 na głównej scenie Przystanku Woodstock;
- piosenka Bourbon mnie wypełnia śpiewana przez Kazika Staszewskiego; zawiera ona fragment „Świat piękniejszy jest niż Brookliński Most”. Jest ona tłumaczeniem, autorstwa Romana Kołakowskiego, utworu Toma Waitsa Jockey Full of Bourbon. W oryginale jednak Most Brookliński nie występuje[1];
- okładka płyty World Coming Down amerykańskiego zespołu doommetalowego Type O Negative przedstawiająca widok na most oraz fragment Manhattanu. W 2008 roku zespół Nickelback nakręcił na moście kilka scen do teledysku „Gotta Be Somebody”;
- teledysk do piosenki „Bridge Over Troubled Water” (most przez wzburzoną wodę) nakręcony przez amerykańską wokalistkę Lindę Clifford;
- czarno-białe zdjęcia mostu wykonane przez Henriego Silbermana[4];
- Most Brooklyński jest bohaterem opowiadania "Coś pięknego" ("Thing of Beauty")[5] Normana Spinrada, opublikowanego w styczniu 1974 roku w czasopiśmie "Analog Science Fiction and Fact". Polski przekład opowiadania ukazał się w 1978 w drugim tomie antologii "Rakietowe Szlaki".
- Brookliński Most pojawia się również w wielu filmach, np. „Idealny facet”, „Jestem legendą”, „Godzilla” (zniszczony most był ważnym elementem scenografii), „Seks w wielkim mieście (był miejscem końcowej sceny, gdy Miranda spotyka się z mężem); zdjęcia mostu bardzo często pojawiają się także w serialu The CW „Plotkara”, a sam obiekt jest czołówką serialu Dwie spłukane dziewczyny (widziany z helikoptera).
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Liny stalowe mostu widoczne są po lewej stronie fotografii z 1938 r.
W kulturze
[edytuj | edytuj kod]- Lotnicze ujęcie jednego z pylonów stanowi czołówkę serialu Dwie spłukane dziewczyny.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Protokół 48. posiedzenia Komisji Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej. ksng.gugik.gov.pl, 2010-02-24. [dostęp 2020-01-09]. (pol.).
- ↑ a b c d Tomasz Magiera, Kaja Wójcik, Paweł Kułaga. Naziemne systemy transportu linowego wspomagające miejskie środki transportu – rozwiązania historyczne. „Transport Miejski i Regionalny”. 01/2017, s. 19, styczeń 2017. redaktor naczelny Wiesław Starowicz. Kraków: Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Komunikacji Rzeczpospolitej Polskiej. ISSN 1732-5153. (pol.).
- ↑ Obras de José Martí
- ↑ Allposter,com. [dostęp 2012-11-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-26)].
- ↑ Tom Shippey. "Hard Reading: The Challenges of Science Fiction." Esej w zbiorze: "A Companion to Science Fiction". Edytor: David Seed, May 2008 Wiley-Blackwell 640 Pages. Pierwotne wydanie Blackweel Publishing Ltd. 2005.ISBN(wydanie książkowe): 978-1-405-18437-3, ISBN(e-book): 978-1-405-14458-2. str. 19.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- McCullough, David. (1972). The Great Bridge. New York, NY: Simon & Schuster. ISBN 0-671-21213-3