Dmitrij Pogodin

Dmitrij Pogodin
Дмитрий Погодин
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	11 września 1907 ; Naro-Fominsk
Data i miejsce śmierci	13 września 1943 ; obwód charkowski
	Przebieg służby
Lata służby	1931–1943
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Główne wojny i bitwy	hiszpańska wojna domowa; II wojna światowa: agresja ZSRR na Polskę; wojna zimowa; front wschodni (II wojna światowa);
	Odznaczenia
	;

Dmitrij Dmitrijewicz Pogodin (ros. Дмитрий Дмитриевич Погодин, ur. 29 sierpnia^?/11 września 1907 w Naro-Fominsku, zm. 13 września 1943 w obwodzie charkowskim) – radziecki wojskowy, pułkownik mianowany pośmiertnie generałem majorem wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1936).

Życiorys

Urodził się w rodzinie robotniczej. Skończył 6 klas szkoły w Jegorjewsku i szkołę techniczną, pracował jako pomocnik majstra warsztatu w fabryce w Jegorjewsku, od 1931 służył w Armii Czerwonej. Od 1931 należał do WKP(b), w 1932 ukończył szkołę wojsk pancernych w Orle, a w 1934 kursy doskonalenia kadry dowódczej w Kazaniu, był dowódcą kompanii czołgów w Białoruskim Okręgu Wojskowym. Od października 1936 do marca 1937 w stopniu porucznika uczestniczył w wojnie domowej w Hiszpanii, wyróżnił się w walkach pod Pozuelo de Alarcón, gdzie dowodzona przez niego kompania czołgów zniszczyła 9 czołgów wroga. W 1939 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, we wrześniu 1939 brał udział w zajmowaniu przez ZSRR Zachodniej Ukrainy, czyli agresji na Polskę, a 1939-1940 w wojnie z Finlandią. Był pomocnikiem naczelnika wojsk pancernych Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, dowódcą oddziału zmechanizowanego i 1 pułku czołgów 1 Dywizji Pancernej. Od czerwca 1941 jako pułkownik uczestniczył w wojnie z Niemcami na Froncie Północnym, a od lipca 1941 Leningradzkim, potem został zastępcą dowódcy 123 Brygady Pancernej na Froncie Zachodnim, a w kwietniu 1942 dowódcą 108 Brygady Pancernej. Następnie był zastępcą dowódcy 30 Armii, zastępcą naczelnika wojsk pancernych i zmotoryzowanych Frontu Kalinińskiego i zastępcą dowódcy 1 Korpusu Zmechanizowanego Frontu Stepowego. Zginął w rejonie wsi Perekop w obwodzie charkowskim podczas operacji sumsko-pryłuckiej. 14 lutego 1944 pośmiertnie nadano mu stopień generała majora wojsk pancernych. Jego imieniem nazwano ulice w Naro-Fominsku i Włodzimierzu i szkołę średnią w Perekopie.

Odznaczenia

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (31 grudnia 1936)
Order Lenina (31 grudnia 1936)
Order Czerwonego Sztandaru (27 września 1943)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” (1938)
Medal „Za obronę Leningradu” (1943)

Bibliografia

Погодин Дмитрий Дмитриевич (ros.) Biogram na stronie warheroes.ru [dostęp 2018-10-05]