Historia Anglii (V–VII wiek)
31 grudnia 406 r., po przekroczeniu Renu przez plemiona germańskie, Konstantyn III w pełni opuścił Brytanię[1]. To zostawiło słabych władców brytońsko-rzymskich i pozwoliło Anglosasom, aby zaatakowali Brytanię[2]. W późniejszej części wieku (data nadal nie jest ustalona), lud ten przejął Anglię i utworzył Heptarchię. Heptarchia była jedną z wielu zmian w brytyjskiej kulturze wprowadzonych przez Anglosasów, m.in. język staroangielski, który nadal ma wpływ na dzisiejszy język angielski.
Kronika anglosaska mówi, że Cerdic, pierwszy król Wessexu, przybył do Anglii w 495 r[3]. Wskazuje to koniec migracji plemion anglosaskich do Anglii i początek wczesnego etapu Heptarchii. W VI w., Brytowie byli wygnani z wyspy[2] i pod koniec wieku, plemiona rozpoczęły organizować się w siedem królestw (Królestwo Anglii Wschodniej, Mercję, Nortumbrię, Wessex, Essex, i Kent), jak też mniejsze państwa-miasta, później znane jako burhy[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Michael E. Jones, The End of Roman Britain, Cornell University Press, 1998, s. 246, ISBN 0-8014-8530-4 (ang.).
- ↑ a b John Morris, The Age of Arthur: A History of the British Isles from 350 to 650, Charles Scribner's Sons, 1973, s. 56–62, ISBN 0-684-13313-X (ang.).
- ↑ John Allen Giles, The Anglo-Saxon Chronicle (przetłumaczenie ze staroangielskiego, 1914), George Bell & Sons, 1914, s. 9 (ang.).
- ↑ David Starkey, Crown and Country: A History of England through the Monarchy, HarperCollins, 2010 (ang.).
