Kolczak trawny

Kolczak trawny
	Cheiracanthium erraticum
	(Walckenaer, 1802)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Rodzina	zbrojnikowate
Rodzaj	Cheiracanthium
Gatunek	kolczak trawny
Synonimy
	Aranea erratica Walckenaer, 1802; Clubiona erratica (Walckenaer, 1802); Anyphaena erratica (Walckenaer, 1802); Clubiona dumetorum Hahn, 1833; Cheiracanthium carnifex C.L. Koch, 1839; Cheiracanthium erroneum O. Pickard-Cambridge, 1873;
	Aranea erratica Walckenaer, 1802; Clubiona erratica (Walckenaer, 1802); Anyphaena erratica (Walckenaer, 1802); Clubiona dumetorum Hahn, 1833; Cheiracanthium carnifex C.L. Koch, 1839; Cheiracanthium erroneum O. Pickard-Cambridge, 1873;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kolczak trawny^[1] (Cheiracanthium erraticum) – gatunek pająka z rodziny zbrojnikowatych. Szeroko rozpowszechniony w Palearktyce. Spotykany na terenach otwartych na wyższych roślinach zielnych i niskich krzewach.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został w 1802 roku przez Charlesa A. Walckenaera jako Aranea erratica^[2]. Do rodzaju Cheiracanthium przeniesiony został w 1862 roku przez Niklasa Westringa^[3].

Opis

Samce osiągają od 4,4^[4] do 6,5 mm^[5], a samice od 5,1 do 9,6 mm długości ciała^[4]. Karapaks u samców ma od 2,11 do 3,04 mm długości^[4], a u samic od 2,1^[5] do 3,93 mm długości^[4]. Ubarwienie karapaksu jest u samca jasnorudobrązowe, a u samicy jasnożółtawobrązowe. Okolica oczu jest ciemniejsza. Oczy pary przednio-środkowej są największe i w widoku od przodu leżą nieco niżej niż para przednio-boczna. Oczy pary tylno-środkowej leżą wyżej niż tylno-bocznej. Oczy par środkowych są rozmieszczone na planie prostokąta. Wysokość nadustka jest mniejsza od średnicy oka przednio-środkowej pary. Szczękoczułki samca są jasnorudobrązowe z ciemnobrązowymi, rozbieżnymi kłami jadowymi. U samicy szczękoczułki są brązowawe z ciemnobrązowymi wierzchołkami i prawie czarnymi kłami. Sternum samca ma kolor jasnorudobrązowy z szeroko szarobrązowymi, jasno i długo owłosionymi brzegami. U samicy sternum ma kolor żółtawobrązowy z ciemnobrązowymi brzegami. Odnóża są jasnożółtawobrązowe. Opistosoma (odwłok) samca ma wierzch żółtawobiały z rudobrązową, najszerszą z tyłu przepaską środkową, boki brązowawe, a spód z szeroką, brązową, białawo obwiedzioną przepaską. Opistosoma samicy ma wierzch żółtawobrązowy z ciemnorudobrązową przepaską pośrodku części przedniej, spód zaś jasnoszarawobrązowy z żółtawobiałymi wieczkami płucotchawek^[4].

Nogogłaszczki samca mają krótką i w części odsiebnej wciętą apofizę retrolateralną oraz haczykowatą apofizę tegularną o szerokiej nasadzie^[4]. Cymbium ma ciemny, zaokrąglony wierzchołek zajmujący poniżej ⅓ jego długości nie licząc lekko zakrzywionej ostrogi o długości połowy goleni^[4]^[5]. Płytka płciowa samicy ma wąsko łukowaty przedsionek^[4]. Przewody kopulacyjne tworzą dwie pętle wokół nerkowatych zbiorników nasiennych^[4]^[5].

Występowanie

Pająk znany z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Słowenii, Chorwacji, Danii^[6]^[5], południowej^[4] Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Serbii, Czarnogóry, Bułgarii, Macedonii, Grecji, Rosji^[6]^[5], Gruzji, Azerbejdżanu, Turcji, Azji Środkowej, Chin, Korei i Japonii^[5].

Gatunek pospolity. Zamieszkuje tereny otwarte, gdzie przebywa na wysokich ziołoroślach i niskich krzewach^[4]^[5]. Osobniki dojrzałe aktywne są od kwietnia do października^[5].

Przypisy

↑ Wojciech Adamowski, Janusz Kupryjanowicz, Krzysztof Micun, Dan Wołkowycki, Karol Zub: Przyroda okolic wsi Haćki na Równinie Bielskiej. Wyniki inwentaryzacji i waloryzacji przyrodniczej w ramach projektu Przywrócenie właściwego stanu ekosystemów obszaru Natura 2000 „Murawy w Haćkach”. Dan Wołkowycki (red.). Białystok: Fundacja „Zielone Płuca Polski”, 2014. ISBN 978-83-62090-28-0.
↑ C.A. Walckenaer: Faune parisienne. Insectes. ou Histoire abrégée des insectes de environs de Paris. Paris: 1802, s. 187-250.
↑ N. Westring. Araneae svecieae. „Göteborgs Kungliga Vetenskaps och Vitterhets Samhälles Handlingar”. 7, s. 1-615, 1861.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k S. Almquist. Swedish Araneae, part 2--families Dictynidae to Salticidae. „Insect Systematics & Evolution, Supplement”. 63, s. 285-601, 2006.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Wolfgang Nentwig, Theo Blick, Daniel Gloor, Ambros Hänggi, Christian Kropf: Cheiracanthium erraticum. [w:] Araneae. Spiders of Europe. Version 07.2018 [on-line]. Universität Bern. [dostęp 2018-08-02].
↑ ^a ^b Cheiracanthium erraticum. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-08-02].

[Wołkowycki-1] Wojciech Adamowski, Janusz Kupryjanowicz, Krzysztof Micun, Dan Wołkowycki, Karol Zub: Przyroda okolic wsi Haćki na Równinie Bielskiej. Wyniki inwentaryzacji i waloryzacji przyrodniczej w ramach projektu Przywrócenie właściwego stanu ekosystemów obszaru Natura 2000 „Murawy w Haćkach”. Dan Wołkowycki (red.). Białystok: Fundacja „Zielone Płuca Polski”, 2014. ISBN 978-83-62090-28-0.

[Walckenaer-2] C.A. Walckenaer: Faune parisienne. Insectes. ou Histoire abrégée des insectes de environs de Paris. Paris: 1802, s. 187-250.

[Westring-3] N. Westring. Araneae svecieae. „Göteborgs Kungliga Vetenskaps och Vitterhets Samhälles Handlingar”. 7, s. 1-615, 1861.

[Almquist-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k S. Almquist. Swedish Araneae, part 2--families Dictynidae to Salticidae. „Insect Systematics & Evolution, Supplement”. 63, s. 285-601, 2006.

[soe-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Wolfgang Nentwig, Theo Blick, Daniel Gloor, Ambros Hänggi, Christian Kropf: Cheiracanthium erraticum. [w:] Araneae. Spiders of Europe. Version 07.2018 [on-line]. Universität Bern. [dostęp 2018-08-02].

[fe-6] Cheiracanthium erraticum. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-08-02].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]