Przejdź do zawartości

Józef Smaga (rusycysta)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Smaga
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1937
Stróża

Data i miejsce śmierci

5 listopada 2019
Kraków

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filologia rosyjska, historia literatury, literaturoznawstwo
Alma Mater

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Doktorat

1967

Habilitacja

1980
Uniwersytet Jagielloński

Profesura

28 listopada 1994

Uczelnia

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Józef Smaga, pseud. Szczęsny Trzymalski, Jędrzej Boruta i in. (ur. 9 lutego 1937 w Stróży k. Myślenic[1], zm. 5 listopada 2019[2] w Krakowie) – polski rusycysta, historyk literatury i kultury rosyjskiej XIX i XX wieku, historyk ZSRR i Rosji. Profesor emeritus Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i praca naukowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1959 ukończył studia rusycystyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (obecnie Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN), gdzie w 1960 podjął pracę w Katedrze (później – Instytucie) Filologii Rosyjskiej, kontynuowaną do przejścia na emeryturę w 2008. W 1967 obronił doktorat poświęcony mało znanemu prozaikowi I połowy XIX wieku Antoniemu Pogorielskiemu, napisany pod kierunkiem prof. Wiktora Jakubowskiego[3]. Habilitację na podstawie obszernego studium Dekadentyzm w Rosji uzyskał w 1980 na Uniwersytecie Jagiellońskim[3]. Tytuł profesorski otrzymał 28 listopada 1994[3][4]. W latach 1972–1973 prowadził zajęcia w Instytucie Filologii Rosyjskiej UJ. Był również profesorem Akademii Polonijnej w Częstochowie.

Od 1996 był członkiem Komitetu Słowianoznawstwa PAN w Warszawie[3]. Należał do Komisji Słowianoznawstwa oddziału PAN w Krakowie, której przewodniczył w latach 1996–2003, oraz do Komisji Wschodnioeuropejskiej na Wydziale II Historyczno-Filozoficznym PAU (1998–2008 – wiceprzewodniczący, 2008–2014 – przewodniczący)[3][5].

Wypromował 2 doktorów i ponad 600 magistrów filologii rosyjskiej w WSP (UP) i UJ[3].

Główne obszary jego badań historycznoliterackich to proza rosyjska I połowy XIX wieku, twórczość Fiodora Dostojewskiego, modernizm w Rosji, szczególnie „starsi” symboliści (dekadentyzm), Anton Czechow, Maksym Gorki, literatura łagrowa (Aleksandr Sołżenicyn, Warłam Szałamow), proza II połowy XX wieku (m.in. Andriej Bitow, Jurij Trifonow, proza „wiejska”, postmodernizm) – opisywane w szerokim kontekście światopoglądowo-kulturowo-historycznym.

Równoległym tematem publikacji naukowych Józefa Smagi była ideologia i historia ZSRR; syntetyczne opracowanie dziejów porewolucyjnej Rosji wydał w drugim obiegu w 1984 pod pseudonimem Szczęsny Trzymalski; było ono rozbudowywane aż do monografii obejmującej cały okres istnienia ZSRR – pierwszej w polskiej historiografii (Narodziny i upadek imperium, 1992; wyd. 2 zmienione jako Rosja w 20 stuleciu, 2001). Problemom historyczno-polityczno-ideologicznym poświęcona była też publicystyka autora, drukowana m.in. w czasopismach podziemnych, a także w „Arce”, „Czasie Krakowskim”, „Dzienniku Polskim”, „Gazecie Wyborczej”, „Polityce”, „Przekroju”, „Tygodniku Powszechnym”, miesięczniku „Universitas”[3].

O własnych zainteresowaniach naukowych pisał:

[...] w wymiarze najszerszym procesy życia literackiego Rosji przełomu XIX–XX stulecia oraz przełomu XX–XXI w powiazaniu z życiem społecznym, intelektualnym i politycznym kraju; twórczość Fiodora Dostojewskiego; polityczne dzieje okresu schyłkowego ZSRR oraz Federacji Rosyjskiej na przełomie XX–XXI stulecia; sylwetki czołowych przedstawicieli rosyjskiego życia kulturalnego, politycznego i religijnego od 1917 roku[3].

Działalność społeczno-opozycyjna

[edytuj | edytuj kod]

W 1956 – jeszcze jako student – wziął udział w demonstracji poparcia dla Powstania Węgierskiego[1]. W czasie studiów działał w Zrzeszeniu Studentów Polskich jako członek prezydium[1]. W 1963 został przyjęty do PZPR, z której wystąpił w 1973[6][1]. W marcu 1968 uczestniczył w strajku studenckim[1]. W 1980 zaangażował się w organizację NSZZ „Solidarność” w WSP[1] (m.in. był członkiem prezydium Uczelnianego Komitetu Założycielskiego[6]). Po wprowadzeniu stanu wojennego włączył się w działalność konspiracyjną. Był redaktorem oraz publicystą niezależnych pism „Myśli Nieinternowane” i „Sygnał”; publikował książki w wydawnictwach podziemnych[7][3]. W 1990 pełnił obowiązki redaktora naczelnego pisma NSZZ „Solidarność” UJ „Universitas”[8].

Grób prof. Józefa Smagi na Cmentarzu Prądnik Czerwony

Pochowany na cmentarzu Batowickim w Krakowie (kw. C-XXXI-zach.-1)[9].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Spis publikacji za lata 1960–2008: Józef Smaga na stronie Instytutu Neofilologii UP im. KEN w Krakowie. www.wsp.krakow.pl. [dostęp 2012-01-28]. (pol.).

Książki

  • Antoni Pogorielski. Życie i twórczość na tle epoki. Warszawa–Wrocław–Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1970.
  • Fiodor Dostojewski. Kraków: PWN, 1974, seria: Nauka dla Wszystkich, nr 214.
  • Dramaty Maksyma Gorkiego. Kraków: PWN, 1975, seria: Nauka dla Wszystkich, nr 238.
  • Wojna niemiecko-radziecka 1941–1945 w rosyjskiej prozie radzieckiej. Kraków: PWN, 1975, seria: Nauka dla Wszystkich, nr 253.
  • Dekadentyzm w Rosji. Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk–Łódź: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1981.
  • Rosyjska radziecka literatura współczesna (od 1954 r.). Kraków: Wydawnictwo Naukowe WSP, 1982.
  • Lekcja Aleksandra Sołżenicyna. Wyd. pod pseudonimem Jędrzej Boruta. Kraków: Wydawnictwo Myśli Nieinternowanej, 1983; wyd. II – Warszawa: Unia, 1985.
  • Krótka historia Związku Radzieckiego. Wyd. pod pseudonimem Szczęsny Trzymalski. Kraków: Wydawnictwo Myśli Nieinternowanej, 1984; wyd. II poszerzone – Warszawa: Myśl, 1986.
  • Era Gorbaczowa?. Warszawa: cdn, 1989.
  • Fiodor Dostojewski: Zbrodnia i kara. Przełożył Czesław Jastrzębiec-Kozłowski. Opracował Józef Smaga [Wstęp, s. III–CXXVI]. Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk–Łódź: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1987; wyd. II – 1992, seria: Biblioteka Narodowa. Seria II, nr 220.
  • Kultura Rosji przełomu stuleci XIX-XX. Współautor Krzysztof Cieślik. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1991.
  • Narodziny i upadek imperium. ZSRR 1917–1991. Kraków: Znak, 1992.
  • Fiodor Dostojewski: Bracia Karamazow. Powieść w czterech częściach z epilogiem. Przełożył Aleksander Wat. Opracował Józef Smaga [Wstęp, s. III–CXXIII]. Wrocław–Warszawa–Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, t. I–II, seria: Biblioteka Narodowa. Seria II, nr 237.
  • Kto jest kim w Rosji po 1917 roku. Leksykon. Współautor Grzegorz Przebinda. Kraków: Znak, 2000.
  • Rosja w 20 stuleciu. Kraków: Znak, 2001.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f Józef Smaga w Encyklopedii Solidarności. www.encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2012-01-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-21)]. (pol.).
  2. ↑ Józef Smaga, Kraków, 08.11.2019 - nekrolog [online], nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2019-11-14].
  3. ↑ a b c d e f g h i Józef Smaga na stronie Instytutu Neofilologii UP im. KEN w Krakowie. www.wsp.krakow.pl. [dostęp 2012-01-28]. (pol.).
  4. ↑ Prof. dr hab. Józef Smaga, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-01-29].
  5. ↑ Strona internetowa PAU. pau.krakow.pl. [dostęp 2012-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-28)]. (pol.).
  6. ↑ a b Marcin Krzek-Lubowiecki. Nieinternowane myśli Józefa Smagi (z cyklu: Bohaterowie małopolskiej Solidarności). „Gazeta Krakowska. Magazyn”. 9.04.2021. s. 18. 
  7. ↑ Myśli Nieinternowane. www.encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2012-01-28]. (pol.).
  8. ↑ Universitas. www.encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2012-01-28]. (pol.).
  9. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2021-07-16].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Smaga_(rusycysta)&oldid=74526019”