Przejdź do zawartości

Lech Garlicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lech Garlicki
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1946
Warszawa

Profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo konstytucyjne
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1973

Habilitacja

1978

Profesura

1987

Doktor honoris causa
Uniwersytet Gdański – 2017
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Sędzia Trybunału Konstytucyjnego
Okres spraw.

1 grudnia 1993–1 grudnia 2001

Polski sędzia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
Okres spraw.

2002–2012

Poprzednik

Jerzy Makarczyk

Następca

Krzysztof Wojtyczek

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Odznaka Honorowa „Bene Merito”

Lech (Leszek) Garlicki[a] (ur. 23 sierpnia 1946 w Warszawie) – polski prawnik, specjalista w dziedzinie prawa konstytucyjnego, profesor nauk prawnych, sędzia Trybunału Konstytucyjnego (1993–2001) i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (2002–2012).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława Garlickiego i brat Andrzeja Garlickiego. W 1968 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, w 1973 obronił rozprawę doktorską, a w 1978 habilitacyjną[4]. W 1987 został profesorem nauk prawnych[5], stając się najmłodszym wówczas w Polsce profesorem w tej dziedzinie[6]. Jako naukowiec związany z Uniwersytetem Warszawskim, pracując na stanowisku profesora zwyczajnego. W latach 1981–1987 zajmował stanowisko dyrektora Instytutu Nauk o Państwie i Prawie na tej uczelni, od 1987 do 1989 kierował Zakładem Prawa Konstytucyjnego. Prowadził wykłady także na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych, RFN, Francji i Japonii[7] (m.in. Uniwersytet Telawiwski, Uniwersytet Hongkoński, Uniwersytet Nowojorski, Washington University in St. Louis i Uniwersytet Yale)[6]. W latach 1980–1993 praktykował równocześnie jako adwokat[4].

W latach 80. brał udział w pracach nad projektami ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich, uczestniczył jako ekspert w pracach Okrągłego Stołu[6].

W 1993 Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wybrał go na członka Trybunału Konstytucyjnego[1]. Jego kadencja upłynęła w 2001[4]. Dwukrotnie był członkiem Rady Legislacyjnej działającej przy prezesie Rady Ministrów (1987–1992 i w 2002). W latach 2001–2002 pełnił funkcję prezesa zarządu Polskiego Towarzystwa Prawa Konstytucyjnego[7]. Został też członkiem założycielem Europejskiego Instytutu Prawa[8] oraz członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Konstytucyjnego i wiceprzewodniczącym Sekcji Polskiej tej organizacji, a także członkiem redakcji prawniczych periodyków (takich jak „Państwo i Prawo”, „Przegląd Sejmowy”, „Przegląd Sądowy” i inne)[4]. 26 czerwca 2002 podjął obowiązki sędziego Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. W trakcie drugiej kadencji 4 listopada 2011 został przewodniczącym IV Sekcji ETPC[9].

Autor ponad 500 publikacji (2017), w tym ponad 150 w językach obcych. Włada biegle językami: angielskim, rosyjskim, francuskim i niemieckim[6].

Wyróżniony tytułem doctora honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego (2017)[6].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych Ameryki: konstytucja – polityka – prawa obywatelskie, Ossolineum, Wrocław 1982.
  • Ewolucja polskiego prawa państwowego w latach 1980–1982 (naczelne organy państwowe), IOZiDK, Warszawa 1983.
  • Ustrój polityczny Republiki Federalnej Niemiec, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1985.
  • Sądownictwo konstytucyjne w Europie Zachodniej, PWN, Warszawa 1987.
  • Trybunał Konstytucyjny. Ustawa o Trybunale Konstytucyjnym. Komentarz (współautor), Wyd. Sejmowe, Warszawa 1996.
  • Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, Liber, Warszawa 1997 (wielokrotnie wznawiane).
  • Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz (redaktor i współautor), Wyd. Sejmowe, Warszawa 1999 (wielokrotnie wznawiane).

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Źródła urzędowe podają imię Lech[1]. Imieniem tym sygnowane były orzeczenia TK, w których wydawaniu brał udział[2]. W publikacjach książkowych widnieje z reguły pod imieniem Leszek[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 listopada 1993 r. w sprawie wyboru członków Trybunału Konstytucyjnego (M.P. z 1993 r. nr 62, poz. 557).
  2. ↑ Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 września 1999 r. sygn. akt K. 11/99 (M.P. z 1999 r. nr 30, poz. 459).
  3. ↑ Wykaz publikacji w katalogu Biblioteki Narodowej. [dostęp 2012-04-19].).
  4. ↑ a b c d Nota biograficzna na stronie Trybunału Konstytucyjnego. [dostęp 2014-08-31].
  5. ↑ Prof. dr hab. Lech Garlicki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-04-19].
  6. ↑ a b c d e Prof. Lech Garlicki doktorem honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego. naukawpolsce.pap.pl, 23 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-23].
  7. ↑ a b Prof. dr hab. Leszek Garlicki. uw.edu.pl. [dostęp 2012-04-19].
  8. ↑ Judge Lech Garlicki. WashULaw. [dostęp 2020-10-09]. (ang.).
  9. ↑ Composition of the Court. echr.coe.int. [dostęp 2012-04-19]. (ang.).
  10. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 listopada 2001 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2002 r. nr 8, poz. 148).
  11. ↑ Odznaka Honorowa „Bene merito” dla Lecha Garlickiego. msz.gov.pl, 10 stycznia 2013. [dostęp 2013-07-06].
Sędziowie Trybunału Konstytucyjnego

  • [1] Śmierć w trakcie kadencji.
  • [z] Zrzeczenie się urzędu.
  • [x] Wybrany na miejsce obsadzone.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lech_Garlicki&oldid=74877039”