Luneta Keplera
Luneta Keplera – luneta astronomiczna, opisana po raz pierwszy przez Johannesa Keplera. Składa się z obiektywu i okularu (obu o dodatniej zdolności zbierającej) tak względem siebie położonych, że ognisko obrazowe obiektywu pokrywa się z ogniskiem przedmiotowym okularu. Przysłonę aperturową stanowi oprawa obiektywu. Jej obraz dawany przez lunetę jest jej źrenicą wyjściową; w niej powinno być umiejscowione oko. W zależności od oświetlenia średnica źrenicy oka może się zmieniać od 2 do 8 mm i to ona w praktyce decyduje o aperturze lunety, a więc i o jej jasności. Konstruowanie lunety o zbyt dużej średnicy przysłony aperturowej nie ma sensu, gdyż i tak część wiązki światła przechodzącej przez lunetę zostanie zatrzymana przez ograniczenie źrenicy oka i nie będzie brała udziału w tworzeniu obrazu.
Wzory
[edytuj | edytuj kod]Powiększenie wizualne lunety określa wzór:
co jest równe stosunkowi średnicy przysłony aperturowej i źrenicy oka.
Obraz w lunecie
[edytuj | edytuj kod]Obraz wynikowy w lunecie Keplera jest odwrócony i jeżeli luneta ta ma być używana jako lornetka, to musi zostać wyposażona w system odwracania biegu promieni (np. pryzmaty Porro).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Nowak, Marek Zając: Optyka elementarna, Wrocław 1998, s. 112–113.