Opozycyjna Platforma – Za Życie
| Państwo | |
|---|---|
| Lider | |
| Data założenia |
13 grudnia 2018 |
| Data rozwiązania |
15 września 2022 |
| Adres siedziby | |
| Ideologia polityczna |
centryzm, socjalliberalizm, socjaldemokracja, eurosceptycyzm[1] |
| Barwy | |
| Obecni radni wojewódzcy |
4125/43122
|
| Strona internetowa | |
Opozycyjna Platforma – Za Życie (ukr. Опозицiйна платформа — За життя, ros. Оппозиционная платформа — За жизнь) – była socjalliberalna i socjaldemokratyczna ukraińska partia polityczna o profilu prorosyjskim oraz eurosceptycznym. Oficjalnie została założona 13 grudnia 2018, a zlikwidowana sądownie 15 września 2022.
Od 2019 była to druga (po Słudze Ludu, wspierającej i będącej jednocześnie zapleczem politycznym dla obecnego prezydenta Wołodymyra Zełenskiego) siła polityczna reprezentowana w Radzie Najwyższej Ukrainy (44 deputowanych)[2].
Według różnych badań socjologicznych przeprowadzonych pod koniec 2020, Opozycyjna Platforma – Za Życie cieszyła się największą popularnością wśród wszystkich partii politycznych na Ukrainie[3][4][5].
20 czerwca 2022 roku zdelegalizowana przez sąd apelacyjny we Lwowie[6].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Według informacji podawanych przez „Ukraińską prawdę” – już latem 2018 doszło do rozmów w sprawie połączenia Bloku Opozycyjnego i partii Za Życie w jedno ugrupowanie. Zainicjować mieli je Serhij Lowoczkin oraz Dmytro Firtasz[7]. 9 listopada 2018 Jurij Bojko i Wadym Rabinowycz podpisali w imieniu obu ugrupowań porozumienie o współpracy w przyszłorocznych wyborach prezydenckich i parlamentarnych. Tego samego dnia Wadym Nowynski i Borys Kołeśnikow przyznali, że zawarcie umowy było „osobistą inicjatywą” Jurija Bojko i Blok Opozycyjny nie podjął wcześniej żadnych decyzji odnośnie do współpracy z partią Za Życie[8][9][10]. 13 grudnia 2018 ogłoszono oficjalnie powstanie nowego ugrupowania politycznego – Opozycyjnej Platformy – Za Życie.
W wyborach prezydenckich w 2019 kandydatem ugrupowania na urząd prezydenta Ukrainy został Jurij Bojko (22 stycznia 2019 oficjalnie zarejestrowano jego kandydaturę)[11]. W I turze Bojko uzyskał 2 206 216 głosów, co przełożyło się na 11,67% głosów i zapewniło mu 4. miejsce wśród kandydatów[12].
W przededniu wyborów prezydenckich Bojko i Medwedczuk przyjechali do Moskwy, gdzie spotkali się z premierem Federacji Rosyjskiej Dmitrijem Miedwiediewem i prezesem Gazpromu Aleksiejem Millerem. Tematem spotkania było przedłużenie umowy na transport rosyjskiego gazu przez terytorium Ukrainy. Już po wyborach prezydenta Ukrainy, Bojko i Medwedczuk wzięli udział w Międzynarodowym Forum Ekonomicznym w Petersburgu, gdzie prowadzili podobne negocjacje.
W wyborach parlamentarnych w 2019 r. Opozycyjna Platforma – Za Życie uzyskała 1 908 087 głosów, co przełożyło się na 13,05% poparcia. Największe poparcie ugrupowanie uzyskało na wschodzie i południu kraju[13][14]. Partia wprowadziła do Rady Najwyższej Ukrainy 43 deputowanych. Ponad 11% wybranych stanowiły kobiety[15].
10 lipca 2019 liderzy partii – Jurij Bojko, Wiktor Medwedczuk i Wadym Rabinowycz – kolejny raz odwiedzili Moskwę, gdzie odbyli konferencję z najważniejszymi politykami Jednej Rosji, w której uczestniczyli Dmitrij Miedwiediew i Boris Gryzłow. Tematem zorganizowanego spotkania była chęć wznowienia dialogu rosyjsko-ukraińskiego[16][17][18].
10 marca 2020 oficjalna delegacja partii gościła w Dumie Państwowej Federacji Rosyjskiej[19][20].
W wyborach samorządowych w 2020 partia zajęła trzecie miejsce w skali kraju, uzyskując 11,75% poparcia[21]. Kandydat wystawiony przez ugrupowanie został merem w Krzywym Rogu[22], ponadto w tamtejszej radzie miejskiej Opozycyjna Platforma – Za Życie zawarła porozumienie z lokalnym blokiem, wobec czego uzyskała większość[23].
3 lipca 2020 do biura partii w Połtawie wrzucono granat, w wyniki eksplozji jedna osoba została kontuzjowana[24][25].
W lutym 2021 partia zainicjowała impeachment prezydenta Wołodymyra Zełenskiego[26][27].
Po rozpoczęciu inwazji na Ukrainę przez Rosję stanęła w obliczu kryzysu, a większość wywodzących się z jej szeregów deputowanych opuściła Ukrainę[28].
W marcu 2022, działalność ugrupowania z uwagi na jego związki z Rosją została zawieszona[29]. 14 kwietnia 2022 roku partia została rozwiązana w ukraińskim parlamencie[30]. W dniu 20 czerwca 2022 roku VIII Apelacyjny Sąd Administracyjny zdelegalizował partię[31]. Majątek partii i wszystkich jej oddziałów przeszedł na państwo[31]. 15 września 2022 roku Sąd Najwyższy Ukrainy oddalił ostateczną skargę w sprawie delegalizacji partii, co oznacza, że partia została całkowicie zdelegalizowana na Ukrainie[32].
Program wyborczy i stanowiska partii
[edytuj | edytuj kod]
W programie wyborczym Opozycyjnej Platformy – Za Życie na wybory parlamentarne w 2019 obiecano: cofnięcie ustaw dekomunizacyjnych, lustracyjnych i ukrainizacyjnych, renegocjację umowy stowarzyszeniowej Ukrainy z Unią Europejską oraz ożywienie handlu z krajami należącymi do Wspólnoty Niepodległych Państw[33]. Partia chce również zakończyć wojnę w Donbasie, negocjując bezpośrednio z Doniecką Republiką Ludową i Ługańską Republiką Ludową. W programie partyjnym nie odniesiono się natomiast do kwestii Krymu[33]. Liderzy ugrupowania podkreślają jednak, że półwysep krymski pozostaje integralną częścią państwa ukraińskiego[34][35].
Dużo miejsca partia poświęca weteranom II wojny światowej i pamięci historycznej (obchodom Dnia Zwycięstwa nad Nazizmem i Dnia Wyzwolenia Ukrainy od faszystowskich najeźdźców)[36][37]. 17 lutego 2020, na posiedzeniu liderów frakcji parlamentarnych, Wadym Rabinowycz wezwał do wysłania państwowej delegacji ukraińskiej do Moskwy na paradę z okazji Dnia Zwycięstwa, po czym zaczął śpiewać radziecką piosenkę „Święta wojna”[38][39].
Mediami sprzyjającymi ugrupowaniu są stacje telewizyjne: 112 Ukraina, ZIK, NewsOne oraz Inter[40].
Działacze
[edytuj | edytuj kod]
Władze partyjne
[edytuj | edytuj kod]- Jurij Bojko – współprzewodniczący
- Wadym Rabinowycz – współprzewodniczący
- Wiktor Medwedczuk – przewodniczący Rady Politycznej i Rady Strategicznej
- Serhij Lowoczkin – przewodniczący Komitetu Wykonawczego
Wyniki wyborcze
[edytuj | edytuj kod]Wybory prezydenckie
[edytuj | edytuj kod]| Wybory | Kandydat | I tura | Uwagi | |
|---|---|---|---|---|
| Głosów | % | |||
| 2019 | Jurij Bojko | 2 206 216 | 11,67% | Kandydat nie przeszedł do drugiej tury |
Wybory parlamentarne
[edytuj | edytuj kod]| Wybory | Uzyskane głosy | % | Liczba deputowanych wprowadzonych do Rady Najwyższej Ukrainy |
|---|---|---|---|
| 2019 | 1 908 087 | 13,05 | 43/424
|
Wybory samorządowe
[edytuj | edytuj kod]źródło[41]
| Wybory | % | Liczba deputowanych wprowadzonych przez partię do władz regionalnych |
| 2020 | 11,75% | 4021/43122
|
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Parties and Elections in Europe [online], parties-and-elections.eu (ang.).
- ↑ Офіційний портал Верховної Ради України [online], w1.c1.rada.gov.ua [dostęp 2020-10-12].
- ↑ Соцопрос КМИС, 30 декабря 2020, Регион: Украина, Выборы Украины, UE [online], ukraine-elections.com.ua [dostęp 2021-01-11].
- ↑ "Пророссийская" партия стала самой популярной на Украине [online], РИА Новости, 2020 [dostęp 2021-01-11] (ros.).
- ↑ ОПЗЖ опережает "Слугу народа" по электоральной поддержке - опрос "Украинской социологической группы" [online], Интерфакс-Украина [dostęp 2021-01-11] (ros.).
- ↑ Ukraina walczy z wpływami Kremla. Główna prorosyjska partia z zakazem działalności [online], polskie radio.pl [dostęp 2022-06-21].
- ↑ Третій зайвий. Чому Льовочкін з Медведчуком готуються до виборів без Ахметова [online], Українська правда [dostęp 2020-10-12] (ukr.).
- ↑ Two Russia-friendly parties join forces for presidential election [online], KyivPost, 9 listopada 2018 [dostęp 2020-10-12].
- ↑ Об’єднання Бойка-Рабіновича визначилося з кандидатом у президенти [online], Українська правда [dostęp 2020-10-12] (ukr.).
- ↑ Рішення Бойка злитися з Рабіновичем не стосується “Опоблоку” – Новинський [online], Українська правда [dostęp 2020-10-12] (ukr.).
- ↑ Юрий Бойко стал 13-м кандидатом в президенты Украины [online], Интерфакс-Украина [dostęp 2020-10-12] (ros.).
- ↑ https://www.cvk.gov.ua/pls/vp2019/wp300pt001f01=719.html
- ↑ CEC counts 100 percent of vote in Ukraine's parliamentary elections [online], www.ukrinform.net [dostęp 2020-10-12] (ang.).
- ↑ Результаты внеочередных выборов народных депутатов Украины 2019 [online], Украинская правда [dostęp 2020-10-12] (ros.).
- ↑ У новій Раді зросла кількість жінок-депутатів [online], Українська правда [dostęp 2020-10-12] (ukr.).
- ↑ Встреча "Единой России" и украинской "Оппозиционной платформы": краткие итоги [online], vesti.ru [dostęp 2020-10-12] (ros.).
- ↑ Грызлов сообщил о подготовке меморандума о сотрудничестве единороссов и партии Медведчука [online], ТАСС [dostęp 2020-10-12].
- ↑ "Оппозиционная платформа" и "Единая Россия" будут сотрудничать по гуманитарным вопросам [online], ТАСС [dostęp 2020-10-12].
- ↑ Делегация ОПЗЖ встретилась с депутатами Госдумы, а Медведчук с Путиным [online], antifashist.com [dostęp 2020-10-12] (ros.).
- ↑ Калашников призвал Украину определиться с участием в парламентском нормандском формате [online], Дума ТВ - Парламентское телевидение ГД ФС РФ [dostęp 2020-10-12] (ros.).
- ↑ ЦВК показала ТОП-10 партій, які взяли найбільше мандатів на виборах [online], Українська правда [dostęp 2020-11-20] (ukr.).
- ↑ На виборах мера Кривого Рогу здобув перемогу Павлов [online], РБК-Украина [dostęp 2021-01-11] (ros.).
- ↑ В новом горсовете Кривого Рога создано большинство из Блока Вилкула и ОПЗЖ для конструктивной работы с Павловым, – заявление [online], Первый городской [dostęp 2021-01-11] (ang.).
- ↑ В Полтаве в офис ОПЗЖ бросили гранату [online], nv.ua [dostęp 2020-10-12] (ros.).
- ↑ Произошел взрыв в офисе ОПЗЖ в Полтаве, пострадала женщина [online], Украинская правда [dostęp 2020-10-12] (ros.).
- ↑ Вадим Рабинович: «ОПЗЖ» инициирует импичмент президента Зеленского [online], ОПЗЖ. Оппозиционная платформа - За Жизнь [dostęp 2021-02-17] (ros.).
- ↑ Оппозиция в Украине инициирует импичмент президента Зеленского [online], DW.COM [dostęp 2021-02-17] (ros.).
- ↑ Jadwiga Rogoża: Ukraina: konsolidacja społeczna przeciwko agresorowi. osw.waw.pl, 2022-03-14. [dostęp 2022-03-16].
- ↑ NSDC bans pro-Russian parties in Ukraine. ukrinform.net, 22 marca 2022. [dostęp 2022-04-17]. (ang.).
- ↑ Parliament dissolves pro-Russian Opposition Platform faction following Security Council ban.. kyivindependent.com, 14 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-17]. (ang.).
- ↑ a b The court banned OPZZh. pravda.com.ua, 20 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-20]. (ukr.).
- ↑ In Ukraine, the activity of the OPZZH party was finally banned. lb.ua, 15 września 2022. [dostęp 2022-09-15]. (ukr.).
- ↑ a b ПРЕДВЫБОРНАЯ ПРОГРАММА ПАРТИИ "ОППОЗИЦИОННАЯ ПЛАТФОРМА - "ЗА ЖИЗНЬ" [online], LB.ua [dostęp 2020-08-10].
- ↑ Виктор Медведчук: Крым - территория Украины, и Путин знает мою позицию, „BBC News Русская служба” [dostęp 2021-07-18] (ros.).
- ↑ Рабинович: Строим мир с Россией, но говорим: Крым - это Украина [online], ОПЗЖ. Оппозиционная платформа - За Жизнь [dostęp 2021-07-18] (ros.).
- ↑ Песня «День Победы» сегодня звучала по всей Украине [online], ОПЗЖ. Оппозиционная платформа - За Жизнь [dostęp 2020-10-28] (ros.).
- ↑ Вадим Рабинович: Фашизм не пройдет! «ОПЗЖ» будет бороться за память настоящих героев! [online], ОПЗЖ. Оппозиционная платформа - За Жизнь [dostęp 2020-10-28] (ros.).
- ↑ Рабинович включил советскую песню «Вставай страна огромная» главам фракций Рады [online], novostidnua [dostęp 2020-10-12] (ros.).
- ↑ Рабинович захотел отправить делегацию в Москву на парад 9 мая, в Голосе предложили желающим взять билет в один конец [online], nv.ua [dostęp 2020-10-12] (ros.).
- ↑ Нельзя просто наблюдать, как Медведчук скупает каналы, — Садовый [online], ukraine.fakty.ua [dostęp 2020-10-12] (ros.).
- ↑ Центральна виборча комісія України - WWW відображення ІАС "Місцеві вибори 2020" [online], www.cvk.gov.ua [dostęp 2020-12-24].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]
|
