Judita Alargić
| Judita Alargić | ||||
|---|---|---|---|---|
 Judita Alargić-Stambolić | ||||
| Mesto rođenja | Novi Sad Austrougarska | |||
| Datum smrti | 2011. | |||
| Mesto smrti | Beograd Srbija | |||
| Suprug | Petar Stambolić | |||
| Profesija | društveno-politička radnica | |||
| Članica KPJ od | 1939. | |||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||
| Odlikovanja |
| |||
Judita Alargić-Stambolić (Novi Sad, 1. avgust 1917. – Beograd, 2011), bila je učesnica Narodnooslobodilačke borbe i društveno-politička radnica SR Srbija.
Rođena je 1. avgusta 1917. godine u Novom Sadu. Pre rata pripadala je revolucioanrnom radničkom pokretu, a 1939. godine je postala član tada ilegalne Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Septembra 1940. godine bila je jedna od ukupno dve žene delegata na Šestoj pokrajinskoj konferenciji KPJ za Vojvodinu.[1]
Okupacija Jugoslavije 1941. godine zatekla ju je u Beogradu. Po partijskom zadatku je prešla u Obrenovac, gde je postala član Sreskog komitet KPJ za Obrenovac i partijski je delovala u toku priprema oružanog ustanka. Nakon formiranja Posavskog partizanskog odreda, kao kurir je održavala vezu između Odreda i Pokrajinskog komitet KPJ za Srbiju, koji se nalazio u Beogradu. Nakon Prve neprijateljske ofanzive i povlačenja partizanskih snaga u Sandžak, učestvovala je u organizovanju partizanske bolnice u Radoinji, kod Nove Varoši.[1]
Početkom 1942. godine bila je politički komesar bolnice u Novoj Varoši, odakle je sa grupom ranjenika otišla u Crnu Goru. Bila je politički komesar Centralne bolnice u oslobođenoj Foči i član Politodela Druge proleterske udarne brigade. Učestvovala je kao delegat u radu Prve konferencije Antifašističkog fronta žena (AFŽ) održanog 6. decembra 1942. godine u Bosanskom Petrovcu. Tada je bila izabrana u Izvršni odbor AFŽ.[1]
Početkom 1943. godine poslata je kao instruktor Centralnog komiteta KP Jugoslavije na partijski rad u okolinu Bihaća, a krajem iste godine je postavljena za člana Politodela Trinaeste proleterske udarne brigade. Septembra 1944. godine bila je upućena na partijski rad u Vojvodinu, gde je ostala do kraja rat. Iz rata je izašla sa činom rezervnog majora JNA.[1]
Posle oslobođenja Jugoslavije, svoju borbu protiv fašizma je nastavila borbom protiv patrijarhata. Pripadala je grupi žena-revolucionarki koje su ostvarile dužu političku karijeru. Nalazila se na funkcijama člana Gradskog komiteta Saveza komunista Beograda, predsednika Saveza ženskih društava Beograda i člana Glavnog odbora Antifašističkog fronta žena Srbije.[2][1][3]
Završila je Višu političku školu „Đuro Đaković” u Beogradu, a na Četvrtom kongresu SKS, održanom juna 1959. godine bila je izabrana za člana Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije.[1][3]
Umrla je 2011. godine u Beogradu. Bila je supruga istaknutog jugoslovenskog revolucionara, političara i narodnog heroja Petra Stambolića (1912–2007), koji je od 1963. do 1967. bio predsednik Saveznog izvršnog veća, a od 1982. do 1983. predsenik Predsedništva SFRJ.[4][5]
Nosilac Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su Orden za hrabrost i Orden partizanske zvezde trećeg reda.[3]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Žene Srbije 1975: str. 191
- ↑ „Balkan”. Balkan Breaking News. Arhivirano iz originala na datum 2016-10-11. Pristupljeno 29. 11. 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Ko je ko 1970: str. 8
- ↑ „Intervju”. Pečat, List slobodne Srbije. Pristupljeno 29. 11. 2017.
- ↑ „Društvo”. Politika. Pristupljeno 29. 11. 2017.
- Ko je ko u Jugoslaviji. Beograd: „Hronometar”. 1970.
- Žene Srbije u NOB. Beograd: Prosveta. 1975.