Anatolijski jezici
Termin anatolijski ili anadolijski jezik se odnosi na porodicu izumrlih indoevropskih jezika koji su se govorili u Maloj Aziji (stara Anatolija), od kojih je najbolje opisan hetitski. Pod riječ Anatolijski podpadaju svi jezici koji su govoreni na tom području bez obzira da li pripadaju u istu grupu. Primjer može biti i Frigijski koji je klasifikovan u Armenijsku grupu jezika.
U ove grane spadaju Hetitska, Palaička, Luvička i Lidijska grana. Luvička grana se dalje dijeli na Hijeroglifski, Lucijan, Milijan, Carian i Pizidijan.
Hetitski jezik je bio priznati jezik Hetitskog kraljevstva od 1650 do 1200 godine Prije Nove Ere, koje je vladalo gotovo cijelom Anatolijom. Najraniji zapisi na Hetitsko jeziku datiraju od 19-tog vijeka prije Nove Ere: Kaltepe, Asirski zapisi Karum Kaneš koji se odnose na podatke o Asirskoj tadašnjoj luci Kaneš (poslije Kaltepe). Ti zapisi nose Hetitska imena i riječi koje su posuđene od Hetitskog. Ime grada je na Hetitsko bilo Neša, pa je poslije toga postalo riječ za naziv jezika Nešili. Podatak da je to bio Asirijski grad govori o već tada izraženom uticaju ili možda dominaciji Hetita.
Glavni izvor Hetitskih tekstova predstavlja oko 30000 glinenih tabli od kojih su samo neke proučene. Table se odnose na podatke za kraljevski grad Hatuša, koji se nalazio na obroncima današnjeg grada Bogazkale, Turska, koji je prije nazivan Bogazkoy. Zapisi pokazuju postepeni porast snage ljudi koji su govorili Anatolijskim jezikom, sve do zadnjeg kraljevstva koje je bilo potpuno Anatolijsko. Poslije toga se malo čulo o Hetitima ali su oni ipak sačuvali ime. Zapisi se odnose na rituale, lijekove, pisma, zakon i druge javne službe, iz kojih je moguće saznati puno toga o toj staroj civilizaciji.
Najviše je podataka iz 13tog vijeka stare ere. Samo pismo ima puno Mezopotamijskoga ali i Akadijskih i Sumerijskih riječi. Pojedini znakovi predstavljaju kompletne riječi(logogrami) što naravno uvodi nesigurnost kod prijevoda ali su takođe prisutni i samoglasnici i suglasnici koji ga olakšavaju.