วิกฤตการเงิน ค.ศ. 1907

ฝูงชนที่รวมตัวกันบนวอลล์สตรีต ในระหว่างความตื่นตระหนกในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1907 ด้านขวามือของรูปคือเฟดเดอรัลฮอล ซึ่งมีรูปปั้นของจอร์จ วอชิงตันอยู่ด้านหน้า

วิกฤตการเงินปี 1907 (อังกฤษ: Panic of 1907) เป็นวิกฤตการณ์ทางการเงินที่เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา เมื่อตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์กปิดที่ 50% ของมูลค่าสูงสุดในปีก่อนหน้า เกิดความตื่นตระหนกขึ้นทั่วไปเหมือนช่วงเศรษฐกิจถดถอย ผู้คนพากันถอนเงินออกจากธนาคารและบริษัททรัสต์ ความตื่นตระหนกในปี 1907 นี้ต่อมาขยายวงออกไปทั่วประเทศ เมื่อธนาคารท้องถิ่นและธนาคารรัฐหลายแห่ง รวมถึงธุรกิจต่างๆ พากันล้มละลาย สาเหตุหลักที่ผู้คนถอนเงินออกนั้น ได้แก่การที่สภาพคล่องในตลาดหดตัวลงเพราะธนาคารหลายแห่งในนิวยอร์ก และการที่ผู้ฝากเงินสูญเสียความมั่นใจ ซึ่งสถานการณ์ยิ่งแย่ลงเมื่อมีการพนันในตลาดมืดเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

วิกฤตครั้งนี้เริ่มต้นขึ้นด้วยการพยายามจะควบคุมราคาหุ้นของยูไนเต็ด คอปเปอร์ ในเดือนตุลาคม 1907 ซึ่งสุดท้ายล้มเหลว เมื่อความพยายามนี้ล้มเหลว ธนาคารซึ่งให้ยืมเงินเพื่อดำเนินแผนควบคุมราคาหุ้นนี้ก็ถูกผู้ฝากเงินแห่ถอนเงินออกเป็นจำนวนมาก ภายหลังธนาคารและบริษัททรัสต์ในเครือก็ถูกถอนเงินออกด้วยเช่นกัน จนทำให้ในสัปดาห์ต่อมานิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ ซึ่งเป็นบริษัททรัสต์ที่ใหญ่เป็นอันดับ 3 ของนิวยอร์กล้ม ความล้มเหลวของนิกเกอร์บอกเกอร์ทำให้ความหวาดกลัวกระจายไปทั่วบริษัททรัสต์ในนิวยอร์กเพราะธนาคารท้องถิ่นต่าง ๆ พากันถอนเงินสำรองออกจากธนาคารในนิวยอร์ก ความตื่นตระหนกกระจายต่อไปทั่วประเทศเมื่อคนจำนวนมากพากันถอนเงินฝากออกจากธนาคารในท้องถิ่นของตนด้วย

ความตระหนกครั้งนี้อาจทวีความรุนแรงขึ้นถ้าไม่ได้ เจ. พี. มอร์แกน ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เขาใช้เงินส่วนตัวจำนวนมากเข้าอุ้มระบบธนาคาร และเกลี้ยกล่อมให้นายธนาคารอื่น ๆ ในนิวยอร์กให้ทำเช่นเดียวกัน เพราะในขณะนั้น สหรัฐอเมริกาไม่มีธนาคารกลางที่จะอัดฉีดสภาพคล่องกลับเข้าไปในระบบ ในเดือนพฤศจิกายน การแพร่ระบาดทางการเงินส่วนใหญ่สงบลงแล้ว แต่ก็ยังเกิดวิกฤตขึ้นอีกกับบริษัทหลักทรัพย์ขนาดใหญ่ทำการกู้เงินจำนวนมากโดยใช้หุ้นของเทนเนสซีโคล, ไอออน แอนด์ เรลโรด (Tennessee Coal, Iron and Railroad Company) หรือทีซีแอนด์ไอ เป็นหลักค้ำประกัน และมีผลให้ราคาหุ้นทีซีแอนด์ไอหมิ่นเหม่จะดิ่งฮวบ แต่แล้วหุ้นของทีซีแอนด์ไอก็รอดมาได้เพราะถูกซื้อกิจการโดยยู. เอส. สตีล คอร์เปอเรชั่น ของมอร์แกน ซึ่งเป็นการซื้อที่ผ่านการยอมรับจากประธานาธิบดีธีโอดอร์ รูสเวลต์ ผู้ต่อต้านการผูกขาด ในปีต่อมา เนลสัน ดับบลิว. อัลดริช สมาชิกวุฒิสภาก่อตั้งและเป็นประธานคณะกรรมการตรวจสอบวิกฤตและยื่นเสนอวิธีแก้ปัญหาในอนาคต ซึ่งนำไปสู่การก่อตั้งระบบธนาคารกลาง

สถานการณ์ทางเศรษฐกิจ

แผ่นดินไหวในซานฟรานซิสโก 1906ส่งผลกระทบร้ายแรงต่อเศรษฐกิจของสหรัฐอเมริกา และทำให้ระบบธนาคารแห่งชาติอ่อนแอลงไปยิ่งกว่าเดิม

หลังจากที่ประธานาธิบดีแอนดรูว์ แจ็กสันปล่อยให้สิทธิของธนาคารที่สองแห่งสหรัฐอเมริกาหมดอายุลงใน 1836 สหรัฐอเมริกาไม่มีหน่วยงานใดที่ทำหน้าที่ของธนาคารกลาง และปริมาณเงินหมุนเวียนในนิวยอร์กมีความผันผวนตามฤดูทางการเกษตรประจำปี ในฤดูใบไม้ร่วง เงินจะไหลออกจากเมืองเพื่อไปซื้อสินค้าการเกษตร และดอกเบี้ยก็ถูกปรับสูงขึ้นเพื่อดึงเงินกลับมา นักลงทุนต่างชาติมักส่งเงินมายังนิวยอร์กเพื่อทำกำไรจากอัตราดอกเบี้ยที่สูงกว่า ตั้งแต่เดือนมกราคม 1906 ดัชนีอุตสาหกรรมดาวโจนส์ที่อยู่ที่ระดับสูงถึง 103 จุดก็เริ่มค่อย ๆ ปรับฐาน ซึ่งใช้เวลาตลอดทั้งปี ในเดือนเมษายนเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในซานฟรานซิสโกซึ่งทำลายซานฟรานซิสโกทั้งเมืองทำให้เศรษฐกิจผันผวน และมีเงินจำนวนมากไหลออกจากนิวยอร์กไปซานฟรานซิสโกเพื่อช่วยในการสร้างเมืองใหม่. แรงตึงเครียดต่อปริมาณเงินหมุนเวียนเกิดขึ้นอีกในปลายปี 1906 เมื่อธนาคารแห่งอังกฤษขึ้นอัตราดอกเบี้ย เพื่อตอบสนองต่อการที่บริษัทประกันอังกฤษจ่ายเงินจำนวนมากให้กับผู้ถือกรมธรรม์สหรัฐฯ และทำให้เงินคงค้างอยู่ในลอนดอนมากกว่าที่คาดไว้ ในเดือนกรกฎาคม 1906 ราคาหุ้นตกลงร้อยละ 18 เมื่อเทียบกับจุดสูงสุดในเดือนมกราคม ในเดือนกันยายน หุ้นจึงฟื้นตัวประมาณครึ่งหนึ่งของส่วนที่หายไป

ธีโอดอร์ รูสเวลต์ สั่งให้หมียักษ์สองตัว “คณะกรรมการพาณิชย์ทางหลวงระหว่างรัฐ” และ “ศาลรัฐบาลกลาง” โจมตีวอลล์สตรีท (Puck, 8 พฤษภาคม 1907)

พระราชบัญญัติเฮปเบิร์นซึ่งมอบอำนาจแก่คณะกรรมการพาณิชย์ทางหลวงระหว่างรัฐ (Interstate Commerce Commission, ICC) ให้มีอำนาจในการกำหนดเพดานราคาอัตราค่าบริการรถไฟนั้นเริ่มมีผลบังคับใช้ในปี 1906 ซึ่งส่งผลให้หลักทรัพย์ในกลุ่มรถไฟลดราคาลง ระหว่างเดือนกันยายน 1906 และมีนาคม 1907 ตลาดหลักทรัพย์ปรับตัวลดลงร้อยละ 7.7 ของมูลค่าตลาด ระหว่างวันที่ 9 และ 26 มีนาคม ดัชนีลดลงอีกร้อยละ 9.8 (การที่หุ้นปรับตัวลงอย่างมากในเดือนมีนาคมนี้บางครั้งถูกเรียกว่า “ความตระหนกของเศรษฐี”) เศรษฐกิจยังคงมีความผันผวนตลอดหน้าร้อน มีเหตุการณ์หลายอย่างที่สร้างความตกใจขึ้นในระบบ เช่นหุ้นของยูเนียนแปซิฟิก ซึ่งเป็นหุ้นที่ถูกใช้เป็นหลักค้ำประกันมากที่สุดตัวหนึ่ง ลดค่าลงถึง 50 จุด, ในเดือนมิถุนายนการเสนอขายพันธบัตรของนครนิวยอร์กล้มเหลว, ในเดือนกรกฎาคมตลาดทองแดงล้มลง, ในเดือนสิงหาคมสแตนดาร์ดออยคัมพานีถูกปรับเป็นจำนวน 29 ล้านดอลลาร์สหรัฐเพราะฝ่าฝืนกฎหมายห้ามผูกขาด ในช่วงเก้าเดือนแรกของปี 1907 หุ้นลดค่าลงถึงร้อยละ 24.4

วันที่ 27 กรกฎาคม หนังสือพิมพ์ เดอะคอมเมอเชียลแอนด์ไฟแนนเชียลโครนิเคิล กล่าวว่า “ตลาดยังคงไม่มั่นคง... ทันทีที่สัญญาณเปล่านี้ปรากฏชัด เหตุการณ์เช่นการที่ทองรั่วไหลไปยังปารีสก็ส่งผลให้เกิดความสั่นคลอนไปทั่วตลาด และผลประโยชน์และความหวังก็มลายหายไป” มีการแห่ถอนเงินเกิดขึ้นหลายแห่งนอกสหรัฐอเมริกาในปี 1907 เช่น ในอียิปต์ในเดือนเมษายนและพฤษภาคม, ในญี่ปุ่นในเดือนพฤษภาคมและมิถุนายน, ในแฮมเบิร์กและชิลีในต้นเดือนตุลาคม ฤดูใบไม้ร่วงมักเป็นช่วงเวลาที่ระบบธนาคารอ่อนแอ เมื่อรวมกับความผันผวนในตลาดหลักทรัพย์แล้ว แรงช็อคเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เกิดผลกระทบที่รุนแรงตามมาได้

ความตื่นตระหนก

ลำดับเหตุการณ์ของวิกฤต ในนครนิวยอร์ก
วันจันทร์ที่ 14 ตุลาคม
ออตโต ไฮนซ์ เริ่มซื้อหุ้นของยูไนเต็ด คอปเปอร์เพื่อควบคุมตลาด
วันพุธที่ 16 ตุลาคม
การควบคุมตลาดของไฮนซ์ล้มเหลวอย่างไม่คาดฝัน กรอสแอนด์คลีเบิร์ก บริษัทนายหน้าของไฮนซ์ถูกปิดกิจการ วันนี้เป็นวันที่ถูกเรียกว่าวันที่การควบคุมตลาดพลาด
วันพฤหัสบดีที่ 17 ตุลาคม
ตลาดหลักทรัพย์สั่งห้ามออตโต ไฮนซ์ แอนด์คอมพานีซื้อขาย ธนาคารออมทรัพย์แห่งบัตต์ รัฐมอนแทนา ซึ่งเป็นของออกุสตุส ไฮนซ์ ประกาศว่าไม่สามารถชำระหนี้ได้ ออกุสตุสถูกบังคับให้ลาออกจากธนาคารแห่งชาติเมอร์แคนทีล ผู้คนเริ่มแห่ถอนเงินออกจากธนาคารของออกุสตุสและชาลส์ ดับบลิว. มอส ผู้สมคบคิดกับเขา
วันอาทิตย์ที่ 20 ตุลาคม
สำนักหักบัญชีแห่งนิวยอร์กบังคับให้ออกุสตุสและมอสลาออกจากตำแหน่งที่เกี่ยวข้องกับธนาคารทั้งหมด
วันจันทร์ที่ 21 ตุลาคม
ชาลส์ ที. บาร์นี ถูกบังคับให้ลาออกจากนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ เพราะเขามีความเชื่อมโยงกับมอสและไฮนซ์ ธนาคารพาณิชย์แห่งชาติ (เมืองแคนซัส) ประกาศว่าจะไม่ทำหน้าที่หักบัญชีให้นิกเกอร์บอกเกอร์
วันอังคารที่ 22 ตุลาคม
ประชาชนแห่ถอนเงินจนนิกเกอร์บอกเกอร์ต้องหยุดให้บริการ
วันพุธที่ 23 ตุลาคม
เจ.พี.มอร์แกน โน้มน้าวให้ประธานบริษัททรัสต์อื่น ๆ ช่วยเพิ่มสภาพคล่องให้กับบริษัททรัสต์แห่งอเมริกาทำให้รอดพ้นจากวิกฤตไปได้
วันพฤหัสบดีที่ 24 ตุลาคม
จอร์จ บี. คอร์เทลยู รัฐมนตรีกระทรวงการคลังสหรัฐอเมริกา ตกลงฝากเงินของรัฐเข้าไปในธนาคารในนิวยอร์ก มอร์แกนชักจูงให้ประธานธนาคารต่าง ๆ นำเงิน 23 ล้านเหรียญมาหมุนเวียนในตลาดหุ้นนิวยอร์กและช่วยให้ตลาดหุ้นไม่ต้องปิดก่อนเวลาได้
วันศุกร์ที่ 25 ตุลาคม
ตลาดหุ้นสามารถรอดพ้นวิกฤตได้อย่างหวุดหวิดไปอีกวัน
วันอาทิตย์ที่ 27 ตุลาคม
เมืองนิวยอร์กแจ้งจอร์จ เพอร์กินส์ เพื่อนของมอร์แกน ว่าถ้าเขาไม่สามารถรวบรวมเงิน 20-30 ล้านเหรียญได้ภายในวันที่ 1 พฤศจิกายน เมืองจะล้มละลาย
วันอังคารที่ 29 ตุลาคม
มอร์แกนซื้อพันธบัตรของเมืองนิวยอร์กมูลค่า 30 ล้านเหรียญเพื่อช่วยอุ้มไม่ให้เมืองล้มละลาย
วันเสาร์ที่ 2 พฤศจิกายน
Moore & Schley, a major brokerage, nears collapse because its loans were backed by the Tennessee Coal, Iron & Railroad Company (TC&I), a stock whose value is uncertain. A proposal is made for U.S. Steel to purchase TC&I.
วันอาทิตย์ที่ 3 พฤศจิกายน
A plan is finalized for U.S. Steel to take over TC&I.
วันจันทร์ที่ 4 พฤศจิกายน
President Theodore Roosevelt approves U.S. Steel's takeover of TC&I, despite anticompetitive concerns.
วันอังคารที่ 5 พฤศจิกายน
Markets are closed for Election Day.
วันพุธที่ 6 พฤศจิกายน
U.S. Steel completes takeover of TC&I. Markets begin to recover. Destabilizing runs at the trust companies do not begin again.

ควบคุมหุ้นทองแดง

ความตื่นตระหนกในปี 1907 นี้เริ่มต้นจากแผนการของเอฟ. ออกุสตุส ไฮนส์ที่จะควบคุมหุ้นของยูไนเต็ดคอปเปอร์คัมพานีเพื่อปั่นราคาในตลาด ไฮนส์เป็นเศรษฐีผู้ประสบความสำเร็จในธุรกิจทองแดงในบัตต์ รัฐมอนแทนา ในปี 1906 เขาย้ายมาที่นิวยอร์กและเริ่มสนิทกับชาลส์ ดับบลิว มอส นายธนาคารผู้มีชื่อเสียงในด้านลบ มอสเคยประสบความสำเร็จในการกำไรจากการคุมราคาน้ำแข็งของนิวยอร์ก และมีอำนาจในธนาคารหลายแห่งร่วมกับไฮนซ์ ทั้งคู่มีตำแหน่งในธนาคารแห่งชาติ 6 แห่ง ธนาคารแห่งรัฐ 10 แห่ง บริษัททรัสต์ 5 รัฐ และบริษัทประกัน 4 แห่ง เป็นอย่างน้อย

ความตื่นตระหนกเริ่มต้นขึ้นที่ฟุตบาทนอกตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์กซึ่งเป็นสถานที่ซื้อขายหุ้นที่คึกคัก ภายหลังตลาดบนฟุตบาทแห่งนี้ได้กลายเป็นตลาดหลักทรัพย์อเมริกัน

ออตโต ซึ่งเป็นพี่น้องของออกุสตุส วางแผนที่จะควบคุมราคาหุ้นยูไนเต็ดคอปเปอร์ เพราะเชื่อว่าครอบครัวไฮนส์มีหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทอยู่ในครอบครอง และเขายังเชื่ออีกว่าหุ้นของครอบครัวไฮนส์จำนวนมากถูกยืมและขายชอร์ตโดยนักเก็งกำไรซึ่งคาดหวังว่าราคาหุ้นจะตกลง และพวกเขาจะได้ซื้อหุ้นคืนในราคาที่ถูกลงเพื่อทำกำไรจากส่วนต่าง ออตโตเสนอที่จะบีบสถานะชอร์ต โดยที่พวกไฮนส์จะกว้านซื้อหุ้นที่เหลืออยู่ให้มากที่สุด แล้วบีบบังคับให้ผู้ยืมหุ้นคืนหุ้นที่ยืมไป การกว้านซื้อหุ้นจะทำให้ราคาดีดตัวสูงขึ้น และเมื่อผู้ยืมหุ้นไม่สามารถหาหุ้นมาคืนจากแหล่งอื่นได้ พวกเขาก็ต้องกลับมาหาพวกไฮนส์ ซึ่งสามารถตั้งราคาได้ตามใจชอบ

ออตโต, ออกุสตุส และชาลส์ มอส พบกับชาลส์ ที. บาร์นีย์ ประธานของนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ ซึ่งเป็นทรัสต์ที่ใหญ่เป็นอันดับ 3 ของเมือง เพื่อหาเงินทุนในการดำเนินตามแผน บาร์นีย์เคยสนับสนุนเงินในแผนของมอสครั้งก่อน มอสเตือนออตโตว่าเขาต้องใช้เงินมากกว่าเขาที่มีอยู่อีกมหาศาลเพื่อบีบสถานะชอร์ต และบาร์นีย์ปฏิเสธที่จะสนับสนุนเรื่องเงิน แต่อย่างไรก็ดี ออตโตก็พยายามจะควบคุมตลาดต่อไป วันจันทร์ที่ 14 ตุลาคม เขาเริ่มกว้านซื้อหุ้นของยูไนเต็ดคอปเปอร์ จนทำให้ราคาพุ่งขึ้นจาก 39 ดอลลาร์ต่อหุ้นเป็น 52 ดอลลาร์ต่อหุ้นภายในวันเดียว ในวันอังคาร เขาเรียกหุ้นที่ถูกยืมไปกลับคืนจากผู้ยืมหุ้นเพื่อขายชอร์ต ราคาหุ้นพุ่งขึ้นต่อจนเกือบ 59 ดอลลาร์ แต่ผู้ยืมหุ้นสามารถหาหุ้นยูไนเต็ดคอปเปอร์ได้จากแหล่งอื่นที่ไม่ใช่จากพวกไฮนส์ ออตโตอ่านตลาดผิด และราคาของหุ้นยูไนเต็ดคอปเปอร์ก็ดิ่งเหว

หุ้นปิดที่ราคา 30 ดอลลาร์ในวันอังคาร และตกลงไปถึง 10 ดอลลาร์ในวันพุธ ออตโต ไฮนส์ล้มละลาย หุ้นของยูไนเต็ดคอปเปอร์ถูกซื้อขายกันนอกตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์ก ในตลาดกลางแจ้ง “บนฟุตบาท” (ซึ่งตลาดบนฟุตบาทนี้ภายหลังกลายเป็นตลาดหลักทรัพย์อเมริกัน) หลังจากที่ตลาดล้มลง เดอะวอลล์สตรีทเจอร์นัลรายงานว่า “ไม่เคยมีเหตุการณ์ที่วุ่นวายขนาดนี้มาก่อนบนฟุตบาท ผู้เชี่ยวชาญที่เก่าแก่ที่สุดในตลาดนอกก็กล่าวอย่างเดียวกัน”

ความตระหนกกระจายตัว

ความผิดพลาดในการควบคุมตลาดของออตโตทำให้เขาไม่สามารถที่จะชำระหนี้สินได้ และทำให้กรอสแอนด์กลีเบิร์ก บริษัทนายหน้าของเขาล้มละลาย วันพฤหัสบดีที่ 17 ตุลาคม ตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์กยกเลิกสิทธิพิเศษในการซื้อขายของออตโต เมื่อยูไนเต็ดคอปเปอร์ล้ม ธนาคารออมทรัพย์แห่งบัตต์ รัฐมอนแทนา (ซึ่งเอฟ. ออกุสตุส ไฮนส์ เป็นเจ้าของ) ก็ประกาศล้มละลาย ธนาคารมอนแทนาถือหุ้นยูไนเต็ดคอปเปอร์เป็นหลักค้ำประกันในการปล่อยกู้ และเป็นธนาคารตัวแทนของธนาคารเมอร์แคนทีลในนิวยอร์ก ซึ่งมีเอฟ. ออกุสตุส ไฮนส์ เป็นประธานในขณะนั้น

ความเกี่ยวข้องของเอฟ. ออกุสตุส ไฮนส์กับความพยายามควบคุมตลาดและการล้มละลายของธนาคารออมทรัพย์แห่งรัฐนั้นเป็นเรื่องที่คณะกรรมการของธนาคารเมอร์แคนทีลไม่สามารถรับได้ แต่แม้ว่าพวกเขาจะบังคับให้ออกุสตุสลาออกก่อนเที่ยง มันก็สายเกินไปแล้ว เมื่อข่าวตลาดล้มแพร่กระจายออกไป ผู้ฝากเงินรีบแห่กันมาถอนเงินออกจากธนาคารแห่งชาติเมอร์แคนทีล ธนาคารเมอร์แคนทีลมีเงินพอที่จะทนการถอนเงินได้หลายวัน แต่ผู้ฝากเงินเริ่มถอนเงินออกจากธนาคารของชาลส์ ดับบลิว. มอส ซึ่งสมรู้ร่วมคิดกับพวกไฮนส์ ผู้คนพอนเงินออกจากธนาคารแห่งชาตินอร์ทอเมริกา และเดอะนิวอัมสเตอร์ดัมเนชันแนล สำนักหักบัญชีแห่งนิวยอร์กบังคับให้มอสและไฮนส์ลาออกออกจากตำแหน่งที่เกี่ยวข้องกับธนาคารทั้งหมดเพราะกลัวว่าชื่อเสียงที่แปดเปื้อนของทั้งสองจะส่งผลกระทบต่อระบบธนาคาร ในสุดสัปดาห์หลังจากที่การควบคุมตลาดล้มเหลวยังไม่เกิดความตื่นตระหนกต่อระบบ เงินถูกถอนออกจากธนาคารที่เกี่ยวข้องกับพวกไฮนส์เพื่อเอาไปฝากไว้ที่ธนาคารอื่นในเมืองเท่านั้น

ลุกลามไปถึงทรัสต์

ช่วงต้นคริสต์ศตวรรษ 1900 บริษัททรัสต์กำลังเฟื่องฟู ในทศวรรษก่อนปี 1907 สินทรัพย์ของบริษัททรัสต์เพิ่มขึ้นร้อยละ 244 ซึ่งในช่วงเดียวกันสินทรัพย์ของธนาคารแห่งชาติเพิ่มขึ้นเพียงร้อยละ 97 และของธนาคารแห่งรัฐในนิวยอร์กเพิ่มขึ้นเพียงร้อยละ 82 เหล่าผู้นำทรัสต์ที่กำลังเฟื่องฟูกลายเป็นสมาชิกสำคัญของกลุ่มทางการเงินและสังคมของนิวยอร์ก และหนึ่งในนั้นคือชาลส์ ที. บาร์นีย์ เขาเป็นที่เคารพนับถือมากที่สุดคนหนึ่ง และเป็นน้องเขยของวิลเลียม คอลลินส์ วิทนีย์ ซึ่งเป็นนักการเงินชื่อดัง บาร์นีย์เป็นประธานของนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ ซึ่งเป็นทรัสต์ที่ใหญ่เป็นอันดับสามในนิวยอร์ก

สำนักงานใหญ่ของนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ ซึ่งอยู่หัวมุมถนนหมายเลขห้าและถนนหมายเลข 34

เนื่องจากบาร์นีย์มีความเกี่ยวข้องกับชาลส์ ดับบลิว. มอส และเอฟ. ออกุสตุส ไฮนส์ ในวันจันทร์ที่ 21 ตุลาคม คณะกรรมการนิกเกอร์บอกเกอร์จึงขอให้บาร์นีย์ลาออก (ผู้ฝากเงินอาจเริ่มถอนเงินออกจากนิกเกอร์บอกเกอร์ตั้งแต่วันที่ 18 ตุลาคม จึงทำให้เกิดความกังวลนี้ขึ้น)

ในวันเดียวกันนั้นเอง ธนาคารพาณิชย์แห่งชาติ (เมืองแคนซัส)ประกาศว่าจะไม่ทำหน้าที่หักบัญชีให้นิกเกอร์บอกเกอร์ ในวันที่ 22 ตุลาคม นิกเกอร์บอกเกอร์ต้องเผชิญหน้ากับการถูกแห่ถอนเงิน ฝูงชนก่อตัวขึ้นตั้งแต่ธนาคารเปิด เดอะนิวยอร์กไทมส์รายงานว่า “ทันทีที่ผู้ถอนเงินเดินออกไปหนึ่งคน อีกสิบกว่าคนก็เข้ามาขอถอนเงิน (ตำรวจ)ถูกขอให้ส่งคนมาดูแลความเรียบร้อย ภายในเวลาสามชั่วโมงนิกเกอร์บอกเกอร์ถูกถอนเงินไป 8 ล้านดอลลาร์สหรัฐ หลังจากนั้นไม่นานในตอนบ่ายบริษัทก็ต้องหยุดให้บริการ

เมื่อข่าวกระจายออกไป ธนาคารและทรัสต์อื่น ๆ จึงเริ่มกลัวที่จะปล่อยเงินให้ยืม อัตราดอกเบี้ยเงินกู้สำหรับโบรกเกอร์ที่ตลาดหลักทรัพย์พุ่งสูงขึ้น ทำให้โบรกเกอร์ไม่สามารถยืมเงินได้ และทำให้ราคาหุ้นตกลงไปอยู่ระดับต่ำอย่างที่ไม่เคยปรากฏตั้งแต่เดือนธันวาคม 1900 ความตระหนกลุกลามไปยังทรัสต์ขนาดใหญ่อีกสองแห่ง (บริษัททรัสต์แห่งอเมริกาและลินคอนทรัสต์) อย่างรวดเร็ว จนถึงวันที่ 24 ตุลาคม มีสถาบันทางการเงินหลายแห่งโดนผลกระทบเป็นลูกโซ่ อันได้แก่ Twelfth Ward Bank, Empire City Savings Bank, Hamilton Bank of New York, First National Bank of Brooklyn, International Trust Company of New York, Williamsburg Trust Company of Brooklyn, Borough Bank of Brooklyn, Jenkins Trust Company of Brooklyn และ Union Trust Company of Providence

เจ. พี. มอร์แกน ยื่นมือช่วย

ขณะที่ความโกลาหลเริ่มทำให้ความน่าเชื่อถือของธนาคารในนิวยอร์กสั่นคลอน เจ. พี. มอร์แกน ซึ่งเป็นนายธนาคารที่มีชื่อเสียงที่สุดและประธานเจ.พี. มอร์แกน แอนด์ โค อยู่ระหว่างการเดินทางไปริชมอนด์ รัฐเวอร์จิเนีย มอร์แกนไม่ได้เป็นเพียงนายธนาคารที่ร่ำรวยและมีเครือข่ายกว้างขวางที่สุดเท่านั้น แต่ยังเคยมีประสบการณ์รับมือกับวิกฤต โดยช่วยกระทรวงการคลังสหรัฐอเมริกาในช่วงวิกฤต ค.ศ. 1893 เมื่อได้ข่าวปัญหาในครั้งนี้ เขาจึงกลับมาที่วอลล์สตรีทในคืนวันเสาร์ที่ 19 ตุลาคม เช้าวันรุ่งขึ้นห้องสมุดของเขาบนถนนแมดิสันและถนนหมายเลข 36 ก็กลายเป็นที่รวมตัวของประธานธนาคารและประธานบริษัททรัสต์ในนิวยอร์กเพื่อมาแลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสาร (และขอความช่วยเหลือเพื่อเอาตัวรอดจาก) วิกฤตที่กำลังก่อตัวขึ้น

เจ.พี. มอร์แกน นายธนาคารผู้มีอำนาจในนิวยอร์ก ผู้เคยช่วยเหลือกระทรวงการคลังสหรัฐอเมริกาในช่วงวิกฤต ค.ศ. 1893

มอร์แกนและพรรคพวกตรวจสอบบัญชีของบริษัทนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ แต่ตัดสินใจว่าบริษัทไม่สามารถชดใช้หนี้ได้ จึงไม่ได้แทรกแซงเพื่อหยุดการแห่ถอนเงิน แต่อย่างไรก็ตาม ความล้มเหลวของนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ทำให้ผู้คนพากันแห่ถอนเงินจากบริษัททรัสต์ที่ยังมีความมั่นคง มอร์แกนจึงต้องเริ่มปฏิบัติการช่วยเหลือ ตอนบ่ายวันอังคารที่ 22 ตุลาคม ประธานบริษัททรัสต์แห่งอเมริกาขอความช่วยเหลือจากมอร์แกน ในเย็นวันนั้น มอร์แกนประชุมกับ จอร์จ เอฟ. เบเคอร์ ประธานของธนาคารแห่งชาติที่หนึ่ง, เจมส์ สติลแมน ประธานของธนาคารซิตี้แห่งชาตินิวยอร์ก (ซึ่งภายหลังกลายเป็นซิตี้แบงก์) และจอร์จ บี. คอร์เทลยู รัฐมนตรีกระทรวงการคลังสหรัฐอเมริกา คอร์เทลยูกล่าวว่าเขาพร้อมที่จะย้ายเงินรัฐบาลไปยังธนาคารเพื่อช่วยเหลือเรื่องเงินฝาก หลังจากการตรวจสอบข้ามคืนพบว่าบริษัททรัสต์แห่งอเมริกามีความมั่นคง ในบ่ายวันพุธ มอร์แกนประกาศว่า "นี่จะเป็นที่ที่หยุดปัญหา"

เมื่อคนเริ่มแห่ถอนเงินจากบริษัททรัสต์แห่งอเมริกา มอร์แกนก็ร่วมมือกับสติลแมนและเบเคอร์เพิ่มสภาพคล่องให้กับบริษัทเพื่อให้มีเงินจ่ายผู้ฝากเงิน บริษัทรอดพ้นจากการปิดกิจการ แต่มอร์แกนรู้ว่าต้องเตรียมเงินอีกเพื่อให้ธนาคารสามารถอยู่รอดในวันต่อ ๆ ไป ในคืนนั้น เขารวบรวมประธานของบริษัททรัสต์อื่น ๆ และยื้อตัวพวกเขาไว้ในการประชุมถึงเที่ยงคืนจนกระทั่งพวกเขายินยอมให้ยืมเงิน 8.25 ล้านดอลลาร์ให้บริษัททรัสต์แห่งอเมริกาสามารถเปิดได้อีกวัน เช้าวันพฤหัสบดี คอร์เทลยูฝากเงินประมาณ 25 ล้านดอลลาร์ในธนาคารในนิวยอร์กหลายแห่ง จอห์น ดี ร็อกกี้เฟลเลอร์ ชายผู้ร่ำรวยที่สุดในอเมริกา ฝากเงินอีก 10 ล้านดอลลาร์ในธนาคารซิตี้แห่งชาติของสติลแมน เงินฝากมหาศาลของร็อกกี้เฟลเลอร์ ทำให้ธนาคารซิตี้แห่งชาติเป็นธนาคารที่มีเงินสำรองมากกว่าธนาคารอื่น ๆ ในเมือง ร็อกกี้เฟลเลอร์โทรหาเมลวิล สโตน ผู้จัดการของเอพีเพื่อเพิ่มความมั่นใจของประชาชน โดยสัญญาว่าจะยอมใช้ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของเขาเพื่อช่วยเครดิตของอเมริกา

ตลาดหุ้นเกือบล่ม

ถึงแม้จะมีการอัดฉีดเงินเข้าไปในระบบแล้ว ธนาคารในนิวยอร์กก็ยังคงไม่ยอมปล่อยเงินกู้ระยะสั้นที่ปกติปล่อยให้ใช้ในการซื้อขายหุ้นในแต่ละวัน เมื่อไม่มีเงินหมุนเวียนเหล่านี้ ราคาหุ้นในตลาดก็ดิ่งลงอย่างรวดเร็ว ในวันที่ 24 ตุลาคม เวลา 13:30 น. แรนซัม โทมัส ประธานของตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์ก รีบไปหามอร์แกนเพื่อบอกว่าเขาต้องปิดตลาดเร็วกว่าปกติ มอร์แกนกล่าวย้ำว่าการปิดตลาดเร็วขึ้นคือหายนะ

ภาพของตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์ก (ภาพในปี 1908) ซึ่งการซื้อขายเกือบล่มในปลายเดือนตุลาคม เพราะธนาคารไม่ยอมให้ยืมเงิน

มอร์แกนเรียกตัวประธานของธนาคารมาที่สำนักงานของเขา พวกเขาเริ่มมาถึงตอน 14:00 น. มอร์แกนบอกพวกเขาว่าห้องค้ากว่า 50 แห่งจะต้องปิด นอกจากจะสามารถรวบรวมเงิน 25 ล้านเหรียญภายใน 10 นาที เวลา 14:16 น. ประธานธนาคาร 14 แห่งสัญญาว่าจะให้ยืม 23.6 ล้านเหรียญเพื่อให้ตลาดหลักทรัพย์เปิดต่อไปได้ เงินมาถึงธนาคารตอน 14:30 น. ทันเวลาที่จะทำให้การซื้อขายดำเนินต่อไปจนจบวัน เมื่อตลาดปิดเวลา 15:00 น. เงินจำนวน 19 ล้านเหรียญถูกกู้ยืม หายนะที่จะเกิดจากการปิดตลาดก็ผ่านพ้นไป มอร์แกนมักจะหลีกเลี่ยงสื่อมวลชน แต่ในคืนนั้นเมื่อเขาออกจากสำนักงาน เขาพูดกับนักข่าวว่า “ถ้าทุกคนเก็บเงินไว้ในธนาคาร ทุกอย่างก็จะเป็นปกติ"

อย่างไรก็ตาม ความตระหนกมีมากขึ้นในวันศุกร์ มอร์แกนขอความช่วยเหลือจากประธานธนาคารอีก แต่คราวนี้เขาสามารถขอเงินมาได้เพียง 9.7 ล้านเหรียญเท่านั้น และเพื่อที่จะทำให้เงินก้อนนี้เพียงพอต่อการทำให้ตลาดเปิดต่อไปได้ มอร์แกนจึงตัดสินใจห้ามไม่ให้ใช้เงินก้อนนี้ในการซื้อขาย margin ปริมาณการซื้อขายในวันศุกร์เหลือเพียง 2 ใน 3 ของวันพฤหัสบดี และตลาดก็รอดจนถึงเสียงระฆังปิดการซื้อขายดังได้อย่างหวุดหวิด

วิกฤตความเชื่อมั่น

แน่นอนว่ามอร์แกน, สติลแมน, เบเคอร์ และประธานธนาคารอื่น ๆ ไม่สามารถดึงเงินออกมาได้เรื่อย ๆ แม้แต่เงินของกระทรวงการคลังสหรัฐอเมริกาก็เริ่มร่อยหรอ สิ่งที่สำคัญในขณะนั้นคือการเรียกเอาความเชื่อมั่นของประชาชนกลับคืนมา ในเย็นวันศุกร์เหล่านายธนาคารจึงตั้งคณะกรรมการขึ้นมา 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งเพื่อโน้มน้าวให้บาทหลวงช่วยกล่อมสมาชิกที่มาโบสถ์ของตนในวันอาทิตย์ให้สงบลง และอีกกลุ่มให้อธิบายต่อสื่อเกี่ยวกับแผนการหลาย ๆ แง่มุม ลอร์ด รอทส์ไชลด์ นายธนาคารผู้มีชื่อเสียงของยุโรป ส่งข้อความ “ชื่นชมและเคารพ” มายังมอร์แกน คอร์เทลยู รัฐมนตรีกระทรวงการคลัง ตกลงว่าถ้าเขากลับไปยังวอชิงตันจะส่งสัญญาณไปยังวอลล์สตรีทว่าจุดย่ำแย่ที่สุดได้ผ่านไปแล้ว

(ตามเข็มนาฬิกาจากซ้ายบน) จอห์น ดี ร็อกกี้เฟลเลอร์, จอร์จ บี. คอร์เทลยู, ลอร์ด รอทส์ไชลด์, และเจมส์ สติลแมน บุคคลผู้มีชื่อเสียงในวอลล์สตรีทหลายคนออกมาให้ความเห็นเชิงบวกเพื่อช่วยเรียกความมั่นใจกลับคืนมา

เพื่อที่จะให้มีเงินหมุนเวียนในวันจันทร์ สำนักหักบัญชีแห่งนิวยอร์กออกเอกสารรับรองเงินกู้ 100 ล้านดอลลาร์สหรัฐสำหรับซื้อขายเพื่อชำระเงินกันระหว่างธนาคาร และทำให้ธนาคารทั้งหลายมีเงินสำรองสำหรับผู้ฝากเงิน สถานการณ์ในนิวยอร์กเริ่มกลับสู่สภาวะปกติ เมื่อประชาชนได้รับความมั่นใจมากขึ้นทั้งจากบาทหลวงและหนังสือพิมพ์ และธนาคารก็เริ่มมีเงินสดอยู่กับตัว

นอกจากนี้ ยังมีวิกฤตใหม่ที่ถูกจัดการไปโดยที่ผู้คนในวอลล์สตรีทไม่รู้ ในวันอาทิตย์ จอร์จ เพอร์กินส์ เพื่อนของมอร์แกน ได้รับแจ้งว่าเมืองนิวยอร์กต้องการเงินอย่างน้อย 20 ล้านเหรียญก่อนวันที่ 1 พฤศจิกายน มิฉะนั้นมันจะล้มละลาย เมืองนิวยอร์กพยายามหาเงินด้วยการออกพันธบัตรปกติ แต่ไม่สามารถรวบรวมเงินได้พอ ในวันจันทร์และวันอังคาร เทศมนตรีเมืองนิวยอร์ก จอร์จ บรินตัน แมคแคลแลน มาขอความช่วยเหลือจากมอร์แกน มอร์แกนทำสัญญาจะซื้อพันธบัตรมูลค่า 30 ล้านเหรียญ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดข่าวด้านลบจากการที่เมืองนิวยอร์กล้มละลาย

เหตุการณ์ในห้องสมุด

แม้ว่าความสงบเริ่มกลับมาสู่นิวยอร์กแล้ว ในวันเสาร์ที่ 2 พฤศจิกายน วิกฤตอีกอย่างก็ปรากฏขึ้น มัวร์แอนด์สไล หนึ่งในบริษัทหลักทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในตลาด มีหนี้สินมากมายและกำลังจะล้มละลาย บริษัทยืมเงินจำนวนมากโดยใช้หุ้นของบริษัทเทนเนสซีโคล, ไอออน แอนด์ เรลโรด หรือทีซีแอนด์ไอเป็นหลักค้ำประกัน ภายใต้สถานการณ์ที่หุ้นถูกซื้อขายอย่างเบาบางเป็นแรงกดดัน ธนาคารทั้งหลายต้องการจะเรียกคืนเงินกู้ยืมของมัวร์แอนด์สไลในวันจันทร์และบังคับให้ขายหุ้น ซึ่งถ้าเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นจะส่งผลให้หุ้นของทีซีแอนด์ไอดิ่งเหว ทำให้มัวร์แอนด์สไลอยู่ในภาวะวิกฤต และทำให้ความแตกตื่นกลับมาอีกครั้ง

มอร์แกนเรียกประชุมด่วนที่ห้องสมุดของเขาในเช้าวันเสาร์เพื่อหาทางช่วยมัวร์แอนด์สไล มีผู้เสนอว่าให้ยู.เอส.สตีล ซึ่งเป็นบริษัทที่มอร์แกนมีส่วนช่วยก่อตั้งโดยการรวมบริษัทเหล็กของแอนดรู คาร์เนกี และเอลเบิร์ต แกรี มาซื้อทีซีแอนด์ไอ เพื่อช่วยเหลือมัวร์แอนด์สไลและป้องกันการเกิดวิกฤต หลังจากที่ผู้บริการและคณะกรรมการของยู.เอส.สตีลศึกษาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและเข้าใจถึงบทบาทที่พวกเขาจะสามารถช่วยเหลือได้ในวิกฤตการณ์ครั้งนี้ พวกเขาเสนอทางเลือกระหว่างให้มัวร์แอนด์สไลกู้เงิน 5 ล้านดอลลาร์สหรัฐ หรือซื้อทีซีแอนด์ไอที่ราคา 90 เหรียญต่อหุ้น แต่จนกระทั่งเวลา 19:00 น. ก็ยังไม่สามารถตกลงกันได้ การประชุมจึงถูกพักชั่วคราว

ขณะนั้น เจ.พี.มอร์แกนก็ต้องจัดการปัญหาอีกเรื่อง คือปัญหาที่บริษัททรัสต์แห่งอเมริกาและลินคอนทรัสต์อาจไม่สามารถเปิดในวันจันทร์ได้เพราะถูกถอนเงินอย่างต่อเนื่อง เย็นวันเสาร์นายธนาคาร 40-50 คนมารวมตัวกันที่ห้องสมุดเพื่อปรึกษาหารือกัน โดยประธานธนาคารประชุมกันในห้องฝั่งตะวันออก และผู้บริหารบริษัททรัสต์ประชุมในห้องฝั่งตะวันตก มอร์แกนและกลุ่มผู้แก้ปัญหาเรื่องมัวร์แอนด์สไลย้ายไปอยู่ที่สำนักงานของบรรณารักษ์ มอร์แกนบอกแก่ที่ปรึกษาทั้งหลายของเขาว่าเขาจะตกลงช่วยมัวร์แอนด์สไลก็ต่อเมื่อบริษัททรัสต์จะยอมร่วมมือกันช่วยอุ้มพี่น้องที่อ่อนแอที่สุดเท่านั้น การประชุมของนายธนาคารดำเนินต่อไปถึงตอนดึกของวันเสาร์ แต่ก็ยังไม่มีความคืบหน้าใด ๆ จนเวลาประมาณเที่ยงคืน เจ.พี.มอร์แกน แจ้งหัวหน้าของประธานบริษัททรัสต์คนหนึ่งถึงสถานการณ์ของมัวร์แอนด์สไลว่าจะต้องใช้เงิน 25 ล้านเหรียญดอลลาร์สหรัฐ และเขาจะไม่ดำเนินการช่วยเหลือนอกจากว่าปัญหาทางฝั่งบริษัททรัสต์จะได้รับการแก้ไข ซึ่งหมายความว่าบริษัททรัสต์จะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากมอร์แกนอีกต่อไป และต้องพยายามหาทางออกกันเอาเอง

เวลาประมาณตีสาม เจ้าหน้าที่ธนาคารและบริษัททรัสต์ประมาณ 120 คนมารวมตัวกันเพื่อฟังรายงานสถานการณ์ของบริษัททรัสต์ที่จะล้ม บริษัททรัสต์แห่งอเมริกามีเงินสดแทบจะไม่พอ ลินคอนทรัสต์มีเงินน้อยกว่าเงินฝากที่อาจถูกถอนได้ประมาณ 1 ล้านเหรียญดอลล่าร์สหรัฐ ระหว่างที่กำลังหารือกันอยู่นั้น นายธนาคารทั้งหลายก็พบว่ามอร์แกนล็อกประตูห้องสมุดและเอากุญแจใส่กระเป๋าไว้เพื่อบังคับให้หาทางออกให้ได้ ซึ่งเป็นวิธีบีบบังคับที่เป็นที่รู้กันว่ามอร์แกนเคยใช้มาก่อน มอร์แกนเข้าร่วมการประชุมและแนะนำว่าบริษัททรัสต์ต้องช่วยกันออกเงิน 25 ล้านเหรียญดอลล่าร์สหรัฐเพื่อช่วยอุ้มบริษัทที่อ่อนแอกว่า ประธานบริษัททรัสต์ไม่เต็มใจที่จะร่วมมือ แต่มอร์แกนบอกว่าถ้าพวกเขาไม่ช่วย ธนาคารจะล่มหมดทั้งระบบ ในที่สุดเมื่อเวลา 4:45 น. เขาสามารถโน้มน้าวให้ผู้บริหารของบริษัททรัสต์ลงชื่อในข้อตกลงได้ และนายธนาคารที่เหลือก็ลงชื่อตามไป เมื่อได้รับคำมั่นสัญญาแล้ว มอร์แกนก็ปล่อยนายธนาคารทั้งหลายกลับบ้านไป

บรรณานุกรม

• Bruner, Robert F.; Carr, Sean D. (2007), The Panic of 1907: Lessons Learned from the Market's Perfect Storm, Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons, ISBN 978-0-470-15263-8
• Calomiris, Charles W.; Gorton, Gary (1992), "The Origins of Banking Panics: Models, Facts and Bank regulation", ใน Hubbard, R. Glenn (ed.) (บ.ก.), Financial Markets and Financial Crises, Chicago: University of Chicago Press, ISBN 0-226-35588-8 {{citation}}: |editor-first= มีชื่อเรียกทั่วไป (help)
• Caporale, Tony; McKiernan, Barbara (1998), "Interest Rate Uncertainty and the Founding of the Federal Reserve", The Journal of Economic History, 58 (4): 1110–17, doi:10.1017/S0022050700021756
• Carosso, Vincent P. (1987), The Morgans: Private International Bankers, 1854–1913, Cambridge: Harvard University Press, ISBN 0-674-58729-4
• Chernow, Ron (1990), The House of Morgan: An American Banking Dynasty and the Rise of Modern Finance, New York: Grove Press, ISBN 0-8021-3829-2
• Chernow, Ron (1998), Titan: the life of John D. Rockefeller, Sr, New York: Random House, ISBN 0-679-43808-4
• Edwards, Adolph (1907), The Roosevelt Panic of 1907 (PDF), Anitrock Pub. Co
• Friedman, Milton; Jacobson Schwartz, Anna (1963), A Monetary History of the United States: 1867–1960, Princeton: Princeton University Press, ISBN 0-691-00354-8
• Gorton, Gary (2009), "Clearinghouses and the Origin of Central Banking in the United States", The Journal of Economic History, 45 (2): 277–283, doi:10.1017/S0022050700033957
• Gorton, Gary; Huang, Lixin (2006), "Bank panics and the endogeneity of central banking", Journal of Monetary Economics, 53 (7): 1613–1629, doi:10.1016/j.jmoneco.2005.05.015
• Griffin, G. Edward (1998), The Creature from Jekyll Island: A Second Look at the Federal Reserve, American Media, ISBN 0-912986-21-2
• Herrick, Myron T. (1908), "The Panic of 1907 and Some of Its Lessons", Annals of the American Academy of Political and Social Science, 31 (2): 8–25, doi:10.1177/000271620803100203
• Johnson, Owen (1913), The Sixty-first Second (PDF), New York: Frederick A. Stokes Company, OCLC 3101622. Retrieved January 11, 2010.
• Kindleberger, Charles P.; Aliber, Robert (2005), Manias, Panics, and Crashes: A History of Financial Crises (5th ed.), Hoboken: John Wiley & Sons, ISBN 978-0-471-46714-4
• McNelis, Sarah (1969), Copper King at War: The Biography of F. Augustus Heinze (2nd ed.), Missoula: University of Montana Press, OCLC 7369533
• Miron, Jeffrey A. (1986), "Financial Panics, the Seasonality of the Nominal Interest Rate, and the Founding of the Fed" (PDF), American Economic Review, 76 (1): 125–40
• Moen, Jon; Tallman, Ellis (1992), "The Bank Panic of 1907: The Role of the Trust Companies", The Journal of Economic History, 52 (3): 611–30, doi:10.1017/S0022050700011414
• Noyes, Alexander Dana (1909), Forty Years of American Finance, G. P. Putnam's sons, ISBN 978-0-405-13672-6
• Odell, Kerry A.; Weidenmier, Marc D. (2004), "Real Shock, Monetary Aftershock: The 1906 San Francisco Earthquake and the Panic of 1907", The Journal of Economic History, 64 (4): 1002–1027, doi:10.1017/S0022050704043062
• Smith, B. Mark (2004), A History of the Global Stock Market; From Ancient Rome to Silicon Valley (2004 ed.), Chicago: University of Chicago Press, ISBN 0-226-76404-4
• Sprague, Oliver M.W. (1908), "The American Crisis of 1907", The Economic Journal, The Economic Journal, Vol. 18, No. 71, 18 (71): 353–372, doi:10.2307/2221551, JSTOR 2221551
• Tallman, Ellis W.; Moen, Jon (1990), "Lessons from the Panic of 1907" (PDF), Federal Reserve Bank of Atlanta Economic Review, 75: 2–13. Retrieved on September 14, 2008.