วลาดีมีร์ เลนิน

วลาดีมีร์ เลนิน
วลาดีมีร์ เลนิน
	Владимир Ленин
	เลนินเมื่อ ค.ศ. 1920
ประธานคณะกรรมการราษฎร; แห่งสหภาพโซเวียต
	ดำรงตำแหน่ง; 6 กรกฎาคม ค.ศ. 1923 – 21 มกราคม ค.ศ. 1924; (0 ปี 199 วัน)
ก่อนหน้า	สถาปนาตำแหน่ง
ถัดไป	อะเลคเซย์ รืยคอฟ
ประธานคณะกรรมการราษฎร; แห่งสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย
	ดำรงตำแหน่ง; 8 พฤศจิกายน ค.ศ. 1917 – 21 มกราคม ค.ศ. 1924; (6 ปี 74 วัน)
ก่อนหน้า	สถาปนาตำแหน่ง
ถัดไป	อะเลคเซย์ รืยคอฟ
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	วลาดีมีร์ อิลลิช อุลยานอฟ; 22 เมษายน [ตามปฎิทินเก่า: 10 เมษายน] ค.ศ. 1870; ซิมบีร์สค์, จักรวรรดิรัสเซีย
เสียชีวิต	21 มกราคม ค.ศ. 1924 (53 ปี); กอร์กี, เขตผู้ว่าการมอสโก, สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย, สหภาพโซเวียต
ที่ไว้ศพ	สุสานเลนิน, กรุงมอสโก
พรรคการเมือง	พรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค) (ตั้งแต่ ค.ศ. 1912)
การเข้าร่วม; พรรคการเมืองอื่น	พรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซีย (ค.ศ. 1898-1912; ฝ่ายบอลเชวิค ตั้งแต่ ค.ศ. 1903); สันนิบาตการต่อสู้เพื่อการปลดปล่อยชนชั้นแรงงาน (ค.ศ. 1895-1898);
คู่สมรส	นาเดจดา ครุปสกายา (สมรส 1898)
บุพการี	อีลียา นีโคลาเยวิช อุลยานอฟ; มารีเยีย อะเลคซันดรอฟนา บลังค์;
ความสัมพันธ์	พี่น้อง 4 คน อะเลคซันดร์ อุลยานอฟ (พี่ชาย); อันนา อุลยาโนวา (พี่สาว); ดมีตรี อิลลิช อุลยานอฟ (น้องชาย); มารีเยีย อิลนีชนา อุลยาโนวา (น้องสาว);
ศิษย์เก่า	ราชวิทยาลัยเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก
ลายมือชื่อ
	เสียงของวลาดีมีร์ เลนิน อำนาจโซเวียตคืออะไร (บันทึกใน ค.ศ. 1919)
	สมาชิกสถาบันกลาง ค.ศ. 1917–1924: สมาชิกเต็มโปลิตบูโรที่ 6–12 พรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค) ; ค.ศ. 1912–1924: สมาชิกเต็มคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค) ชุดที่ 6–12 ; ค.ศ. 1903–1905: สมาชิกเต็มคณะกรรมการกลางพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซียชุดที่ 2 และ 3 ; ค.ศ. 1907–1912: สมาชิกผู้สมัครคณะกรรมการกลางพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซียชุดที่ 5 ; ตำแหน่งอื่น ๆ ที่เคยดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 1917–1918: สมาชิกสภาร่างรัฐธรรมนูญรัสเซียสำหรับกองเรือบอลติก ; ค.ศ. 1918–1920: ประธานสภาแรงงานและกลาโหม ;
	ผู้นำสหภาพโซเวียต สถาปนาตำแหน่ง; สตาลิน →;

วลาดีมีร์ อิลลิช อุลยานอฟ^[b] เป็นที่รู้จักกันดีในชื่อเล่นของเขาว่า เลนิน^[c] (22 เมษายน [ตามปฎิทินเก่า: 10 เมษายน] ค.ศ. 1870 – 21 มกราคม ค.ศ. 1924) เป็นนักปฏิวัติ นักการเมือง และนักทฤษฎีชาวรัสเซีย เลนินดำรงตำแหน่งหัวหน้ารัฐบาล ในฐานะเป็นผู้ก่อตั้งและประมุขคนแรกของรัสเซียโซเวียต ตั้งแต่ ค.ศ. 1917 ถึง ค.ศ. 1924 และสหภาพโซเวียต ตั้งแต่ ค.ศ. 1922 ถึง ค.ศ. 1924 ภายใต้การบริหารของเลนิน ประเทศรัสเซียซึ่งในเวลาต่อมาคือสหภาพโซเวียต ได้กลายเป็นรัฐสังคมนิยมแบบพรรคเดียวที่ถูกปกครองโดยพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต เขาได้พัฒนาแนวคิดของลัทธิคอมมิวนิสต์ในรูปแบบต่าง ๆ ที่รู้จักกันดีในชื่อของลัทธิเลนิน

เลนินเกิดในครอบครัวชนชั้นกลางระดับสูงในเมืองซิมบีร์สค์ เลนินยอมรับการเมืองสังคมนิยมปฏิวัติหลังจากที่พี่ชายของเลนินถูกประหารชีวิตใน ค.ศ. 1887 หลังถูกไล่ออกจากราชวิทยาลัยคาซัน เนื่องจากมีส่วนร่วมในการประท้วงต่อต้านรัฐบาลซาร์ของจักรวรรดิรัสเซีย เลนินย้ายไปกรุงเซนต์ปีเตอส์เบิร์กใน ค.ศ. 1893 และกลายเป็นนักเคลื่อนไหวลัทธิมากซ์ ใน ค.ศ. 1893 เขาถูกจับในข้อหายุยงปลุกปั่นและถูกเนรเทศไปยังชูเชียนสโคเยในไซบีเรียเป็นเวลาสามปี ซึ่งเขาได้แต่งงานกับนาเดจดา ครุปสกายา หลังจากการเนรเทศ เลนินย้ายไปยุโรปตะวันตก ซึ่งเขาได้กลายเป็นนักทฤษฎีลัทธิมากซ์ที่โดดเด่นในพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซีย ใน ค.ศ. 1903 เขามีบทบาทสำคัญในการแตกแยกทางอุดมการณ์ของพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตย ซึ่งเลนินกลายเป็นผู้นำฝ่ายบอลเชวิคเพื่อต่อต้านฝ่ายเมนเชวิคที่นำโดยยูลี มาร์ตอฟ หลังการปฏิวัติที่ล้มเหลวของรัสเซียใน ค.ศ. 1905 เลนินได้รณรงค์เพื่อให้สงครามโลกครั้งที่หนึ่งเปลี่ยนเป็นการปฏิวัติของชนชั้นกรรมาชีพทั่วทั้งยุโรป ซึ่งในฐานะนักลัทธิมากซ์ เขาเชื่อว่าจะทำให้เกิดการล้มล้างทุนนิยมและแทนที่ด้วยลัทธิสังคมนิยม หลังจากการปฏิวัติเดือนกุมภาพันธ์ ใน ค.ศ. 1917 ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ซาร์สละราชสมบัติและจัดตั้งรัฐบาลชั่วคราว เขากลับไปรัสเซียเพื่อมีบทบาทสำคัญในการปฏิวัติเดือนตุลาคมที่ฝ่ายบอลเชวิคโค่นล้มระบอบการปกครองใหม่

ในขั้นต้น รัฐบาลบอลเชวิคของเลนินได้แบ่งปันอำนาจกับพรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้าย สมาชิกสภาโซเวียตที่มาจากการเลือกตั้ง และสภาร่างรัฐธรรมนูญหลายพรรค แม้ว่าใน ค.ศ. 1918 จะมีอำนาจรวมศูนย์ในพรรคคอมมิวนิสต์ใหม่ การบริหารของเลนินได้แจกจ่ายที่ดินให้กับชาวนาและทำให้ธนาคารและอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ถูกโอนมาเป็นของรัฐ รัสเซียยังถอนตัวจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งโดยลงนามในสนธิสัญญายอมยกดินแดนให้แก่ฝ่ายมหาอำนาจกลาง และส่งเสริมการปฏิวัติโลกผ่านองค์การคอมมิวนิสต์สากล ฝ่ายตรงข้ามถูกปราบปรามในความน่าสะพรึงสีแดง ซึ่งเป็นการรณรงค์ที่รุนแรงโดยหน่วยงานความมั่นคงของรัฐ ผู้คนหลายหมื่นคนถูกฆ่าหรือถูกกักขังในค่ายกักกัน ฝ่ายบริหารของเขาเอาชนะกองทัพต่อต้านคอมมิวนิสต์ฝ่ายขวาและฝ่ายซ้ายในสงครามกลางเมืองรัสเซียระหว่าง ค.ศ. 1917 ถึง ค.ศ. 1922 และคอยดูสงครามโปแลนด์-โซเวียตใน ค.ศ. 1919-1921 ในการตอบสนองต่อความหายนะในช่วงสงคราม ทุพภิกขภัย และการลุกฮือของประชาชน ใน ค.ศ. 1921 เลนินได้สนับสนุนการเติบโตทางเศรษฐกิจผ่านนโยบายเศรษฐกิจใหม่ ประเทศที่ไม่ใช่รัสเซียหลายแห่งได้รับเอกราชจากจักรวรรดิรัสเซียหลัง ค.ศ. 1917 แต่ห้าประเทศได้รวมตัวอีกครั้งเป็นสหภาพโซเวียตใน ค.ศ. 1922 สุขภาพของเขาแย่ลง เลนินถึงแก่อสัญกรรมที่กอร์กีใน ค.ศ. 1924 โดยที่โจเซฟ สตาลินเข้ามารับช่วงต่อจากเขาในฐานะบุคคลสำคัญในรัฐบาลโซเวียต

เลนินถือเป็นบุคคลสำคัญและมีอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่งของคริสต์ศตวรรษที่ 20 โดยถือเป็นหัวข้อหลังมรณกรรมของลัทธิบูชาบุคคลที่แพร่หลายในสหภาพโซเวียตจนกระทั่งสหภาพโซเวียตล่มสลายใน ค.ศ. 1991 เขากลายเป็นผู้นำในอุดมคติที่อยู่เบื้องหลังลัทธิมากซ์–เลนิน และมีอิทธิพลเหนือขบวนการคอมมิวนิสต์สากล เลนินเป็นบุคคลในประวัติศาสตร์ที่มีการโต้เถียงและแตกแยกอย่างมาก ผู้สนับสนุนของเขามองว่าเลนินเป็นผู้สนับสนุนลัทธิสังคมนิยมและชนชั้นแรงงาน ในขณะเดียวกันเลนินก็ถูกวิจารณ์โดยกล่าวหาว่าเขาก่อตั้งระบอบเผด็จการ รวบอำนาจเบ็ดเสร็จที่คอยดูการสังหารหมู่และการปราบปรามทางการเมือง

วัยเด็ก: ค.ศ. 1870–1887

เลนินเกิดเมื่อวันที่ 22 เมษายน ค.ศ. 1870 ในเมืองซิมบีร์สค์ (ปัจจุบันคือ อูลยานอฟสค์) และเข้าพิธีศีลจุ่มเมื่อยังเป็นเด็กในอีกหกวันต่อมา^[1] เขาเป็นที่รู้จักในนามโวโลเดียซึ่งเป็นชื่อเรียกย่อของวลาดีมีร์^[2] เขาเป็นลูกคนที่สามจากทั้งหมดแปดคน มีพี่น้องสองคนคือ อันนา (เกิด ค.ศ. 1864) และอะเลคซันดร์ (เกิด ค.ศ. 1866) ตามมาด้วยลูกอีกสามคนคือ โอลกา (เกิด ค.ศ. 1871) ดมีตรี (เกิด ค.ศ. 1874) และมารีเยีย (เกิด ค.ศ. 1878) พี่น้องสองคนต่อมาเสียชีวิตในวัยเด็ก^[3] พ่อของเขา อีลียา นีโคลาเยวิช อุลยานอฟ เป็นผู้ศรัทธาคริสตจักรออร์โธดอกซ์รัสเซียและให้ลูก ๆ ของเขาเข้าพิธีศีลจุ่ม แม้ว่าแม่ของเขา มารีเยีย อะเลคซันดรอฟนา อุลยาโนวา (นามสกุลเดิม บลังค์) ซึ่งนับถือนิกายลูเทอแรนโดยการเลี้ยงดู ส่วนใหญ่ไม่แยแสกับศาสนาคริสต์ ซึ่งเป็นมุมมองที่มีอิทธิพลต่อลูก ๆ ของเธอ^[4]

อีลียา อุลยานอฟ มาจากครอบครัวของอดีตทาสติดที่ดิน เชื้อชาติของพ่อของอีลียานั้นไม่ทราบอย่างแน่ชัด^[d] ในขณะที่แม่ของเขา อันนา อะเลคเซเยฟนา สมีร์โนวา เป็นลูกครึ่งคัลมืยเคียและลูกครึ่งรัสเซีย^[6] แม้จะมีภูมิหลังเป็นชนชั้นล่าง แต่เขาก็สามารถก้าวขึ้นมาเป็นชนชั้นกลางได้ โดยศึกษาฟิสิกส์และคณิตศาสตร์ที่ราชวิทยาลัยคาซัน ก่อนที่จะไปสอนที่สถาบันสำหรับชนชั้นสูงที่เปนซา^[7] ในกลาง ค.ศ. 1863 อีลียาแต่งงานกับมารีเยีย^[8] ลูกสาวที่มีการศึกษาดีของมารดาชาวสวีเดนนิกายลูเทอแรนผู้มั่งคั่งและบิดาชาวยิวชาวรัสเซียที่เปลี่ยนมานับถือคริสต์ศาสนาและทำงานเป็นแพทย์^[9] โยฮานัน เปตรอฟสกี-ชเติร์น นักประวัติศาสตร์กล่าวว่า เป็นไปได้ว่าเลนินไม่ทราบถึงเชื้อสายลูกครึ่งยิวของมารดาของเขา ซึ่งอันนาค้นพบหลังจากการตายของเขาเพียงผู้เดียว^[10]

ไม่นานหลังจากงานแต่งงานของพวกเขา อีลียาได้งานในนิจนีนอฟโกรอด และก้าวขึ้นมาเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนประถมศึกษาในเขตซิมบิร์สค์ในอีกหกปีต่อมา ห้าปีหลังจากนั้น เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนของรัฐประจำจังหวัด โดยดูแลการก่อตั้งโรงเรียนกว่า 450 แห่ง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของแผนการปรับปรุงให้ทันสมัยของรัฐบาล ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1882 การอุทิศตนเพื่อการศึกษาทำให้เขาได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์นักบุญวลาดีมีร์ ซึ่งมอบสถานะขุนนางโดยกำเนิดให้กับเขา^[11]

พ่อแม่ของเลนินทั้งสองเป็นพวกราชาธิปไตยและเสรีอนุรักษนิยม โดยมุ่งมั่นที่จะปฏิรูปการเลิกทาสใน ค.ศ. 1861 โดยจักรพรรดิอะเลคซันดร์ที่ 2 นักปฏิรูป ซึ่งพวกเขาหลีกเลี่ยงความรุนแรงทางการเมือง และไม่มีหลักฐานว่าตำรวจเคยจับพวกเขาอยู่ภายใต้การสอดแนมสำหรับความคิดที่ถูกบ่อนทำลาย^[12] ทุกฤดูร้อนพวกเขาจะไปเที่ยวพักผ่อนที่คฤหาสน์ชนบทในโคคูชคีโน^[13] ในบรรดาพี่น้องของเขา เลนินสนิทกับโอลกา พี่สาวของเขามากที่สุด ซึ่งเขามักจะเป็นหัวหน้า เขามีนิสัยชอบแข่งขันสูงและอาจเป็นอันตรายได้ แต่มักจะยอมรับพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของเขา^[14] เขาเป็นนักกีฬาที่กระตือรือร้น เขาใช้เวลาว่างส่วนใหญ่นอกบ้านหรือเล่นหมากรุก และเก่งในโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาซิมบิร์สค์ที่มีวินัยและอนุรักษ์นิยม^[15]

ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1886 เมื่อเลนินอายุ 15 ปี พ่อของเขาเสียชีวิตด้วยอาการเลือดออกในสมองใหญ่^[16] พฤติกรรมของเขาเริ่มไม่อยู่กับร่องกับรอยและเผชิญหน้าหลังจากนั้น และเขาละทิ้งความเชื่อในพระเจ้า^[17] ในเวลานั้น อะเลคซันดร์ พี่ชายของเลนิน ซึ่งเขารู้จักในชื่อซาชา กำลังศึกษาอยู่ที่ราชวิทยาลัยเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก เขาเกี่ยวข้องกับการปลุกปั่นทางการเมืองเพื่อต่อต้านระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ของจักรพรรดิอะเลคซันดร์ที่ 3 ผู้ปฏิกิริยา อะเลคซันดร์ศึกษางานเขียนของฝ่ายซ้ายที่ถูกสั่งห้ามและจัดการประท้วงต่อต้านรัฐบาล เขาเข้าร่วมกลุ่มปฏิวัติที่ตั้งใจจะลอบปลงพระชนม์จักรพรรดิและได้รับเลือกให้สร้างระเบิด ก่อนที่การโจมตีจะเกิดขึ้น ผู้สมคบคิดถูกจับกุมและพยายาม และอะเลคซันดร์ถูกประหารชีวิตโดยการแขวนคอในเดือนพฤษภาคม^[18] แม้จะเจ็บปวดทางจิตใจจากการเสียชีวิตของพ่อและพี่ชายของเขา เลนินยังคงศึกษาต่อ โดยสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนที่มีคะแนนสูงสุดในชั้นเรียนด้วยเหรียญทองสำหรับผลงานที่โดดเด่น และตัดสินใจเรียนกฎหมายที่ราชวิทยาลัยคาซัน^[19]

มหาวิทยาลัยกับแนวคิดหัวรุนแรงทางการเมือง: ค.ศ. 1887–1893

วลาดีมีร์ อุลยานอฟ (เลนิน) ราว ค.ศ. 1887

เมื่อเข้าเรียนที่ราชวิทยาลัยคาซันในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1887 เลนินก็ย้ายเข้าไปอยู่ในแฟลตใกล้เคียง^[20] ที่นั่น เขาได้เข้าร่วมเซมเลียเชียตวา ซึ่งเป็นสังคมมหาวิทยาลัยรูปแบบหนึ่งที่เป็นตัวแทนของผู้ชายในภูมิภาคใดภูมิภาคหนึ่ง^[21] กลุ่มนี้เลือกเขาให้เป็นตัวแทนของสภาเซมเลียเชียตวาของราชวิทยาลัย และเขาเข้าร่วมในการประท้วงเมื่อเดือนธันวาคมเพื่อต่อต้านข้อจำกัดของรัฐบาลที่สั่งห้ามสมาคมนักศึกษา ตำรวจจับกุมเลนินและกล่าวหาว่าเขาเป็นหัวหน้าในการประท้วง เขาถูกไล่ออกจากราชวิทยาลัย และกระทรวงกิจการภายในก็เนรเทศเขาไปยังที่ดินโคคูชคีโนของครอบครัว^[22] ที่นั่นเขาอ่านหนังสือและหลงใหลในนวนิยายแนวนิยมปฏิวัติเรื่อง What Is to Be Done? ของ นีโคไล เชียร์นีเชียฟสกี^[23]

แม่ของเลนินกังวลกับแนวคิดหัวรุนแรงของลูกชายเธอ และมีส่วนสำคัญในการโน้มน้าวกระทรวงมหาดไทยให้อนุญาตให้เขากลับไปที่เมืองคาซัน แต่ไม่ใช่ที่ราชวิทยาลัย^[24] เมื่อเขากลับมา เขาได้เข้าร่วมวงปฏิวัติของนีโคไล เฟโดเซียเยฟ ซึ่งเขาได้ค้นพบหนังสือ ทุน ของคาร์ล มาคส์ สิ่งนี้จุดประกายความสนใจของเขาในลัทธิมากซ์ ซึ่งเป็นทฤษฎีทางสังคมและการเมืองที่โต้แย้งว่าสังคมพัฒนาไปเป็นขั้น ๆ การพัฒนานี้เป็นผลมาจากการต่อสู้ระหว่างชนชั้น และสังคมทุนนิยมจะหลีกทางให้กับสังคมสังคมนิยมและสังคมคอมมิวนิสต์ในที่สุด^[25] ด้วยความระมัดระวังต่อมุมมองทางการเมืองของเขา แม่ของเลนินจึงซื้อที่ดินในชนบทในหมู่บ้านอะลาคาเยฟคา แคว้นซามารา ด้วยความหวังว่าลูกชายของเธอจะหันความสนใจไปที่การเกษตร เขามีความสนใจเพียงเล็กน้อยในการจัดการฟาร์ม และในไม่ช้าแม่ของเขาก็ขายที่ดินโดยเก็บบ้านไว้เป็นบ้านพักฤดูร้อน^[26]

ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1889 ครอบครัวอุลยานอฟย้ายไปที่เมืองซามารา ซึ่งเลนินเข้าร่วมวงสนทนาสังคมนิยมของอะเลคเซย์ สคลีอาเรนโค^[27] ที่นั่น เลนินยอมรับลัทธิมากซ์อย่างเต็มที่และจัดทำจุลสารการเมืองของมาคส์และฟรีดริช เอ็งเงิลส์ใน ค.ศ. 1848 เรื่อง แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ เป็นภาษารัสเซีย^[28] เขาเริ่มอ่านผลงานของเกออร์กี เพลคานอฟ นักลัทธิมากซ์ชาวรัสเซีย โดยเห็นด้วยกับข้อโต้แย้งของเพลคานอฟที่ว่ารัสเซียกำลังย้ายจากระบบศักดินาไปสู่ระบบทุนนิยม ดังนั้นลัทธิสังคมนิยมจึงถูกนำไปใช้โดยชนชั้นกรรมาชีพหรือชนชั้นแรงงานในเมือง แทนที่จะเป็นชาวนา^[29] มุมมองของลัทธิมากซ์นี้ขัดแย้งกับมุมมองของขบวนการเกษตร-สังคมนิยมนารอดนิค ซึ่งถือว่าชาวนาสามารถสร้างลัทธิสังคมนิยมในรัสเซียได้โดยการสร้างชุมชนชาวนาโดยการหลีกเลี่ยงระบบทุนนิยม ทัศนะของนารอดนิคนี้พัฒนาขึ้นในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1860 โดยพรรคเสรีภาพประชาชน และต่อมาก็มีอิทธิพลเหนือขบวนการปฏิวัติรัสเซีย^[30] เลนินปฏิเสธหลักการของการโต้แย้งเรื่องเกษตรกรรม-สังคมนิยม แต่ได้รับอิทธิพลจากนักสังคมนิยมเกษตรกรรมเช่นปิออตร์ ตคาเชฟ และ เซียร์เกย์ เนชาเยฟ และได้ผูกมิตรกับนารอดนิคหลายคน^[31]

ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1890 มารีเยียซึ่งยังคงอิทธิพลทางสังคมในฐานะภรรยาม่ายของขุนนางคนหนึ่ง ได้ชักชวนเจ้าหน้าที่อนุญาตให้เลนินเข้าสอบภายนอกที่มหาวิทยาลัยเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก ซึ่งเขาได้รับปริญญาเกียรตินิยมเทียบเท่ากับปริญญาอันดับหนึ่ง งานเฉลิมฉลองการสำเร็จการศึกษาต้องพังทลายลงเมื่อโอลกาน้องสาวของเขาเสียชีวิตด้วยโรคไทฟอยด์^[32] เลนินยังคงอยู่ในซามาราเป็นเวลาหลายปี โดยทำงานเป็นผู้ช่วยกฎหมายให้กับศาลประจำภูมิภาคก่อน จากนั้นจึงทำงานเป็นทนายความท้องถิ่น^[33] เขาอุทิศเวลามากมายให้กับการเมืองที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง โดยยังคงแข็งขันอยู่ในกลุ่มของสคลีอาเรนโคและกำหนดแนวคิดเกี่ยวกับวิธีที่ลัทธิมากซ์นำไปใช้กับรัสเซีย เลนินได้รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับสังคมรัสเซียโดยได้รับแรงบันดาลใจจากงานของเพลคานอฟ เพื่อสนับสนุนการตีความการพัฒนาสังคมของลัทธิมาร์กซิสต์และโต้แย้งคำกล่าวอ้างของนารอดนิค^[34] เขาเขียนบทความเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ชาวนา แต่ถูกปฏิเสธโดย Russkaya mysl ซึ่งเป็นวารสารเสรีนิยม^[35]

กิจกรรมในการปฏิวัติ

การเคลื่อนไหวในช่วงแรกและการจำคุก: ค.ศ. 1893–1900

ในปลาย ค.ศ. 1893 เลนินย้ายไปที่กรุงเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก^[36] ที่นั่นเขาทำงานเป็นเนติบัณฑิตและก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งอาวุโสในกลุ่มปฏิวัติลัทธิมากซ์ที่เรียกตัวเองว่าพรรคสังคมประชาธิปไตย ตามชื่อพรรคสังคมประชาธิปไตยเยอรมนีของนักลัทธิมากซ์^[37] โดยสนับสนุนลัทธิมากซ์ในขบวนการสังคมนิยม เขาสนับสนุนการก่อตั้งกลุ่มปฏิวัติในศูนย์กลางอุตสาหกรรมของรัสเซีย^[38] ปลาย ค.ศ. 1897 เขาเป็นผู้นำกลุ่มคนงานลัทธิมากซ์ และปกปิดเส้นทางของเขาอย่างพิถีพิถันเพื่อหลบเลี่ยงสายลับตำรวจ^[39] เขาเริ่มมีความสัมพันธ์ที่โรแมนติกกับนาเดจดา "นาเดีย" ครุปสกายา ครูโรงเรียนลัทธิมากซ์^[40] นอกจากนี้เขายังได้ประพันธ์บทความทางการเมืองที่วิพากษ์วิจารณ์นักสังคมนิยมเกษตรกรรมนารอดนิคว่า "เพื่อนของประชาชน" คืออะไร และพวกเขาต่อสู้กับสังคมประชาธิปไตยอย่างไร มีการพิมพ์อย่างผิดกฎหมายประมาณ 200 เล่มใน ค.ศ. 1894^[41]

ด้วยความหวังที่จะประสานความสัมพันธ์ระหว่างพรรคสังคมประชาธิปไตยของเขาและกลุ่มปลดปล่อยแรงงาน ซึ่งเป็นกลุ่มลัทธิมากซ์รัสเซียในสวิตเซอร์แลนด์ เลนินจึงไปสวิตเซอร์แลนด์เพื่อพบกับสมาชิกกลุ่มเพลคานอฟและปาเวล แอกเซลรอด เขาเดินทางไปกรุงปารีสเพื่อพบกับพอล ลาฟาร์ก ลูกเขยของมาคส์ และเพื่อค้นคว้าเกี่ยวกับคอมมูนปารีส ค.ศ. 1871 ซึ่งเขาถือว่าเป็นต้นแบบในยุคแรก ๆ ของรัฐบาลของชนชั้นกรรมาชีพ เขาพักอยู่ในสปาเพื่อสุขภาพของสวิตเซอร์แลนด์ก่อนจะเดินทางไปเบอร์ลิน โดยได้รับทุนสนับสนุนจากแม่ ซึ่งเขาศึกษาอยู่ที่หอสมุดรัฐเบอร์ลินเป็นเวลาหกสัปดาห์ และได้พบกับวิลเฮล์ม ลีบเนคท์ นักลัทธิมากซ์^[42] เมื่อกลับมารัสเซียพร้อมกับสิ่งพิมพ์ปฏิวัติที่ผิดกฎหมายมากมาย เขาเดินทางไปยังเมืองต่าง ๆ เพื่อแจกจ่ายวรรณกรรมให้กับคนงานที่ประท้วง^[43] ขณะมีส่วนร่วมในการจัดทำเอกสารข่าว ราโบชีเดโล (สาเหตุแรงงาน) เขาเป็นหนึ่งในนักเคลื่อนไหว 40 คนที่ถูกจับกุมในเซนต์ปีเตอส์เบิร์กและถูกตั้งข้อหาปลุกปั่น^[44]

เลนิน (*คนที่นั่งตรงกลาง*) กับสมาชิกคนอื่น ๆ ของสันนิบาตการต่อสู้เพื่อการปลดปล่อยชนชั้นแรงงาน ค.ศ. 1897

เลนินปฏิเสธการเป็นตัวแทนทางกฎหมายหรือการประกันตัว เลนินปฏิเสธข้อกล่าวหาทั้งหมดต่อเขา แต่ยังคงถูกจำคุกเป็นเวลาหนึ่งปีก่อนที่จะถูกพิพากษา^[45] เขาใช้เวลานี้ในการคิดทฤษฎีและการเขียน ในงานนี้ เขาตั้งข้อสังเกตว่าการผงาดขึ้นของระบบทุนนิยมอุตสาหกรรมในรัสเซียส่งผลให้ชาวนาจำนวนมากต้องย้ายไปยังเมืองต่าง ๆ ซึ่งพวกเขาได้ก่อตั้งชนชั้นกรรมาชีพขึ้น จากมุมมองของนักลัทธิมากซ์ เลนินแย้งว่าชนชั้นกรรมาชีพรัสเซียจะพัฒนาความสำนึกเรื่องชั้นชน ซึ่งจะนำพวกเขาไปสู่การโค่นล้มระบอบซาร์ อภิชนาธิปไตย และกระฎุมพีอย่างรุนแรง และจะสถาปนารัฐชนชั้นกรรมาชีพที่จะเคลื่อนไปสู่สังคมนิยม^[46]

ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1897 เลนินถูกตัดสินให้ถูกเนรเทศอยู่ในไซบีเรียตะวันออกเป็นเวลา 3 ปีโดยไม่มีการพิจารณาคดี เขาได้รับเวลาสองสามวันในเซนต์ปีเตอส์เบิร์กเพื่อจัดการเรื่องต่าง ๆ ของเขาให้เป็นระเบียบ และใช้เวลานี้พบปะกับพรรคสังคมประชาธิปไตย ซึ่งได้เปลี่ยนชื่อเป็นสันนิบาตการต่อสู้เพื่อการปลดปล่อยชนชั้นแรงงาน^[47] การเดินทางของเขาไปยังไซบีเรียตะวันออกใช้เวลา 11 สัปดาห์ โดยส่วนใหญ่เขาเดินทางมาพร้อมกับแม่และน้องสาวของเขา เนื่องจากถือว่าเป็นภัยคุกคามต่อรัฐบาลเพียงเล็กน้อย เขาจึงถูกเนรเทศไปยังชูเชียนสโคเย เขตมีนูสีนสกี ซึ่งเขาถูกตำรวจจับตามอง อย่างไรก็ตามเขายังสามารถติดต่อกับนักปฏิวัติคนอื่น ๆ ได้ ซึ่งหลายคนมาเยี่ยมเขา และได้รับอนุญาตให้เดินทางไปว่ายน้ำในแม่น้ำเยนีเซย์และล่าเป็ดและนกปากซ่อม^[46]

ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1898 นาเดียถูกเนรเทศและได้พบเขา โดยถูกจับกุมในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1896 ฐานจัดการนัดหยุดงาน ในตอนแรกเธอถูกส่งไปที่เมืองอูฟา แต่ได้ชักชวนเจ้าหน้าที่ให้ย้ายเธอไปที่ชูเชียนสโคเย ซึ่งเธอกับเลนินแต่งงานกันในวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1898^[48] ใช้ชีวิตครอบครัวกับเยลีซาเวตา วาซีลเยฟนา แม่ของนาเดียในชูเชียนสโคเย ทั้งคู่แปลวรรณกรรมสังคมนิยมอังกฤษเป็นภาษารัสเซีย^[49] ที่นั่น เลนินเขียนหนังสือประท้วงโดยสังคมประชาธิปไตยรัสเซียเพื่อวิพากษ์วิจารณ์นักลัทธิแก้ลัทธิมากซ์ชาวเยอรมัน เช่น เอดูอาร์ด เบิร์นสไตน์ ผู้ซึ่งสนับสนุนเส้นทางการเลือกตั้งที่สันติไปสู่สังคมนิยม^[50] นอกจากนี้ เขายังเขียนเรื่อง พัฒนาการของระบบทุนนิยมในรัสเซีย (ค.ศ. 1899) จนเสร็จซึ่งเป็นหนังสือที่ยาวที่สุดของเขาจนถึงปัจจุบัน ซึ่งวิพากษ์วิจารณ์กลุ่มเกษตรกรรม-สังคมนิยม และสนับสนุนการวิเคราะห์แบบลัทธิมากซ์เกี่ยวกับการพัฒนาเศรษฐกิจของรัสเซีย หนังสือจัดพิมพ์โดยใช้นามแฝงวลาดีมีร์ อีนิน แต่ได้คำวิจารณ์ที่แย่เป็นส่วนใหญ่เมื่อตีพิมพ์^[51]

มิวนิค ลอนดอน และเจนีวา: ค.ศ. 1900–1905

หลังจากที่เขาถูกเนรเทศ เลนินอยู่ที่เมืองปัสคอฟในต้น ค.ศ. 1900^[52] ที่นั่น เขาเริ่มระดมทุนให้กับหนังสือพิมพ์ อีสครา ซึ่งเป็นองค์กรใหม่ของพรรคลัทธิมากซ์รัสเซีย ซึ่งปัจจุบันเรียกตัวเองว่าพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซีย (แอร์แอสแดแอลแป)^[53] ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1900 เลนินเดินทางออกจากรัสเซียไปยังยุโรปตะวันตก ในสวิตเซอร์แลนด์ เขาได้พบกับนักลัทธิมากซ์ชาวรัสเซียคนอื่น ๆ และในการประชุมที่คอร์เซียร์ (Corsier) พวกเขาตกลงที่จะเปิดตัวรายงานฉบับนี้จากมิวนิก ที่ซึ่งเลนินย้ายมาตั้งถิ่นฐานในเดือนกันยายน^[54] ด้วยการสนับสนุนจากนักลัทธิมากซ์ชาวยุโรปที่มีชื่อเสียง อีสครา จึงถูกลักลอบเข้าไปในรัสเซีย^[55] กลายเป็นสิ่งพิมพ์ใต้ดินที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดของประเทศในรอบ 50 ปี^[56] เขาได้ใช้นามแฝงเลนินเป็นครั้งแรกในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1901 โดยอาจมีพื้นฐานมาจากแม่น้ำเลนาในไซบีเรีย^[57] เขามักจะใช้นามแฝง เอ็น. เลนิน ที่สมบูรณ์กว่า และในขณะที่ เอ็น ไม่ได้ยืนหยัดเพื่อสิ่งใด ๆ ความเข้าใจผิดที่ได้รับความนิยมก็เกิดขึ้นในเวลาต่อมาว่าเป็นตัวแทนของ นีโคไล^[58] ภายใต้นามแฝงนี้ ใน ค.ศ. 1902 เขาได้ตีพิมพ์จุลสาร ️จะทำอะไรดี? สิ่งพิมพ์ที่ทรงอิทธิพลที่สุดของเขาจนถึงปัจจุบันซึ่งสรุปความคิดของเขาเกี่ยวกับความจำเป็นที่พรรคแนวหน้านิยมจะนำพาชนชั้นกรรมาชีพเข้าสู่การปฏิวัติ^[59]

นาเดียเข้าร่วมกับเลนินในมิวนิกและเป็นเลขานุการของเขา^[60] พวกเขายังคงสร้างความปั่นป่วนทางการเมืองต่อไป ดังที่เลนินเขียนถึง อีสครา และร่างนโยบายพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยโดยโจมตีผู้เห็นต่างทางอุดมการณ์และนักวิจารณ์ภายนอก^[61] โดยเฉพาะพรรคสังคมนิยมปฏิวัติ (แอสแอร์) ซึ่งเป็นกลุ่มเกษตรกรรม-สังคมนิยมนารอดนิคที่ก่อตั้งใน ค.ศ. 1901^[62] แม้จะยังคงเป็นนักลัทธิมากซ์ แต่เขายอมรับมุมมองของนารอดนิคเกี่ยวกับอำนาจการปฏิวัติของชาวนารัสเซีย ดังนั้นเขาจึงเขียนจุลสาร คนจนในชนบท ใน ค.ศ. 1903 เพื่อหลบเลี่ยงตำรวจบาวาเรีย เลนินจึงย้ายไปกรุงลอนดอนพร้อมกับ อีสครา ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1902 ซึ่งเขาเป็นเพื่อนกับเลออน ทรอตสกี นักลัทธิมากซ์ชาวรัสเซียเชื้อสายยูเครน^[63] เลนินล้มป่วยด้วยอาการไฟลามทุ่งและไม่สามารถรับบทบาทผู้นำเช่นนี้ในคณะบรรณาธิการ อีสครา ได้ ในระหว่างที่เขาไม่อยู่ คณะกรรมการได้ย้ายฐานปฏิบัติการไปที่เจนีวา^[64]

การประชุมสมัชชาพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยครั้งที่ 2 จัดขึ้นที่กรุงลอนดอนในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1903^[65] ในการประชุม เกิดความแตกแยกระหว่างผู้สนับสนุนเลนินและยูลี มาร์ตอฟ มาร์ตอฟแย้งว่าสมาชิกพรรคควรจะสามารถแสดงออกอย่างเป็นอิสระจากผู้นำพรรคได้ เลนินไม่เห็นด้วย โดยเน้นย้ำถึงความจำเป็นในการเป็นผู้นำที่เข้มแข็งพร้อมการควบคุมพรรคโดยสมบูรณ์^[66] ผู้สนับสนุนเลนินส่วนใหญ่เป็นคนส่วนใหญ่ และเขาเรียกพวกเขาว่า "กลุ่มส่วนใหญ่" (bol'sheviki ในภาษารัสเซีย; บอลเชวิค) ในการตอบโต้ มาร์ตอฟเรียกผู้ติดตามของเขาว่า "กลุ่มส่วนน้อย" (men'sheviki ในภาษารัสเซีย; เมนเชวิค)^[67] การโต้เถียงระหว่างบอลเชวิคและเมนเชวิคยังคงดำเนินต่อไปหลังการประชุม บอลเชวิคกล่าวหาว่าคู่แข่งของตนเป็นนักฉวยโอกาสและนักปฏิรูปซึ่งขาดระเบียบวินัย ในขณะที่เมนเชวิคกล่าวหาเลนินว่าเป็นพวกใช้อำนาจเด็ดขาดและอัตตาธิปไตย^[68] ด้วยความโกรธแค้นต่อเมนเชวิค เลนินจึงลาออกจากคณะบรรณาธิการ อีสครา และได้ตีพิมพ์บทความต่อต้านเมนเชวิค หนึ่งก้าวไปข้างหน้าสองก้าวถอยหลัง ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1904^[69] ความเครียดทำให้เลนินป่วย และเพื่อพักฟื้นเขาจึงเดินทางไปพักผ่อนที่สวิตเซอร์แลนด์^[70] ฝ่ายบอลเชวิคมีความแข็งแกร่งมากขึ้น ภายในฤดูใบไม้ผลิ ค.ศ. 1905 คณะกรรมการกลางพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยทั้งหมดคือบอลเชวิค^[71] และในเดือนธันวาคม พวกเขาก่อตั้งหนังสือพิมพ์ วเปียริออด^[72]

การปฏิวัติ ค.ศ. 1905 และผลที่ตามมา: ค.ศ. 1905–1914

ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1905 การสังหารหมู่ผู้ประท้วงในวันอาทิตย์นองเลือดในกรุงเซนต์ปีเตอส์เบิร์กได้จุดชนวนให้เกิดความไม่สงบในจักรวรรดิรัสเซียที่เรียกว่าการปฏิวัติ ค.ศ. 1905^[73] เลนินเรียกร้องให้บอลเชวิคมีบทบาทมากขึ้นในเหตุการณ์ดังกล่าว^[74] และสนับสนุนให้เกิดการจลาจลอย่างรุนแรง ในการทำเช่นนั้น เขาได้นำคำขวัญของพรรคสังคมนิยมปฏิวัติที่เกี่ยวข้องกับ "การจลาจลด้วยอาวุธ" "การก่อการร้ายครั้งใหญ่" และ "การเวนคืนที่ดินของผู้ดี" ส่งผลให้เมนเชวิคกล่าวหาว่าเขาเบี่ยงเบนไปจากลัทธิมากซ์ดั้งเดิม^[75] ในทางกลับกันเขายืนยันว่าพวกบอลเชวิคแยกตัวกับพวกเมนเชวิคโดยสิ้นเชิง บอลเชวิคจำนวนมากปฏิเสธ และทั้งสองกลุ่มได้เข้าร่วมการประชุมสมัชชาครั้งที่ 3 ซึ่งจัดขึ้นในกรุงลอนดอนในเดือนเมษายน ค.ศ. 1905^[76] เลนินนำเสนอแนวคิดหลายประการของเขาในจุลสาร สองยุทธวิธีของสังคมประชาธิปไตยในการปฏิวัติประชาธิปไตย ซึ่งตีพิมพ์ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1905 ที่นี่ เขาทำนายว่าชนชั้นกระฎุมพีเสรีนิยมของรัสเซียจะอิ่มเอมใจด้วยการเปลี่ยนผ่านไปสู่ราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญ และด้วยเหตุนี้จึงทรยศต่อการปฏิวัติ แต่เขาแย้งว่าชนชั้นกรรมาชีพจะต้องสร้างพันธมิตรกับชาวนาเพื่อโค่นล้มระบอบซาร์และสถาปนา "เผด็จการประชาธิปไตยแบบปฏิวัติชั่วคราวของชนชั้นกรรมาชีพและชาวนา"^[77]

เพื่อตอบสนองต่อการปฏิวัติใน ค.ศ. 1905 ซึ่งล้มเหลวในการโค่นล้มรัฐบาล จักรพรรดินีโคไลที่ 2 ทรงยอมรับการปฏิรูปเสรีนิยมหลายครั้งในแถลงการณ์ตุลาคมของพระองค์ ในสถานการณ์เช่นนี้ เลนินรู้สึกปลอดภัยที่จะกลับไปยังเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก^[78] ด้วยการเข้าร่วมคณะบรรณาธิการของ โนวายาจีซ์น ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์กฎหมายหัวรุนแรงที่ดำเนินการโดยมารีเยีย อันเดรย์เยวา เขาใช้หนังสือพิมพ์ดังกล่าวเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาที่พรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยเผชิญอยู่^[79] เขาสนับสนุนให้พรรคแสวงหาสมาชิกในวงกว้างขึ้น และสนับสนุนให้มีการเผชิญหน้าที่รุนแรงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง โดยเชื่อว่าทั้งสองฝ่ายมีความจำเป็นต่อการปฏิวัติที่ประสบความสำเร็จ^[80] โดยตระหนักว่าค่าธรรมเนียมสมาชิกและการบริจาคจากผู้เห็นใจผู้มั่งคั่งเพียงไม่กี่คนไม่เพียงพอสำหรับกิจกรรมของบอลเชวิค เลนินจึงสนับสนุนแนวคิดที่จะปล้นที่ทำการไปรษณีย์ สถานีรถไฟ รถไฟ และธนาคาร ภายใต้การนำของเลโอนิด คราซิน บอลเชวิคเริ่มก่ออาชญากรรมดังกล่าว เหตุการณ์ที่โด่งดังที่สุดเกิดขึ้นในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1907 เมื่อบอลเชวิคซึ่งดำเนินการภายใต้การนำของโจเซฟ สตาลิน ก่อเหตุปล้นธนาคารของรัฐในเมืองติฟลิสด้วยอาวุธ^[81]

แม้ว่าเขาจะสนับสนุนแนวคิดเรื่องการปรองดองระหว่างบอลเชวิคและเมนเชวิคในช่วงสั้น ๆ แต่การสนับสนุนความรุนแรงและการปล้นของเลนินก็ถูกประณามโดยเมนเชวิคในการประชุมสมัชชาครั้งที่ 4 ซึ่งจัดขึ้นที่กรุงสต็อกโฮล์มในเดือนเมษายน ค.ศ. 1906^[82] เลนินมีส่วนร่วมในการจัดตั้งศูนย์บอลเชวิคในเมืองก๊วกกาลา ราชรัฐฟินแลนด์ ซึ่งเป็นรัฐปกครองตนเองในจักรวรรดิรัสเซียในขณะนั้น^[83] ก่อนที่บอลเชวิคจะกลับมามีอำนาจเหนือพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยในการประชุมสมัชชาครั้งที่ 5 ซึ่งจัดขึ้นที่กรุงลอนดอนในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1907^[84] ขณะที่รัฐบาลซาร์ปราบปรามฝ่ายค้าน ทั้งการยุบสภาดูมาสมัยที่สองซึ่งเป็นสภานิติบัญญัติของรัสเซีย และโดยการสั่งให้โอฮรานาซึ่งเป็นหน่วยตำรวจลับจับกุมนักปฏิวัติ เลนินจึงหนีจากฟินแลนด์ไปยังสวิตเซอร์แลนด์^[85] ที่นั่น เขาพยายามแลกเปลี่ยนธนบัตรที่ถูกขโมยในติฟลิสซึ่งมีหมายเลขซีเรียลที่ระบุอยู่บนธนบัตรเหล่านั้น^[86]

อะเลคซันดร์ บอกดานอฟและบอลเชวิคที่มีชื่อเสียงคนอื่น ๆ ตัดสินใจย้ายศูนย์บอลเชวิคไปยังกรุงปารีส แม้ว่าเลนินจะไม่เห็นด้วย แต่เขาย้ายไปที่เมืองนี้ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1908 เลนินไม่ชอบปารีส^[87] โดยตำหนิปารีสว่าเป็น "หลุมเหม็น" และในขณะนั้น เลนินได้ฟ้องผู้ขับขี่รถยนต์คนหนึ่งที่ทำให้เขาล้มจักรยาน^[88] เลนินวิพากษ์วิจารณ์มุมมองของบอกดานอฟอย่างมากว่าชนชั้นกรรมาชีพของรัสเซียจำเป็นต้องพัฒนาวัฒนธรรมสังคมนิยมเพื่อที่จะกลายเป็นเครื่องมือในการปฏิวัติที่ประสบความสำเร็จ ในทางกลับกัน เลนินกลับสนับสนุนผู้นำกลุ่มปัญญาชนสังคมนิยมซึ่งจะเป็นผู้นำชนชั้นแรงงานในการปฏิวัติ นอกจากนี้ บอกดานอฟซึ่งได้รับอิทธิพลจากแอ็นสท์ มัค เชื่อว่าแนวความคิดทั้งหมดของโลกมีความสัมพันธ์กัน ในขณะที่เลนินยึดติดกับทัศนะของลัทธิมากซ์ดั้งเดิมที่ว่ามีความเป็นจริงตามวัตถุประสงค์โดยไม่ขึ้นอยู่กับการสังเกตของมนุษย์^[89] บอกดานอฟและเลนินไปเที่ยวด้วยกันที่บ้านพักของมักซิม กอร์กีในเมืองกาปรีในเดือนเมษายน ค.ศ. 1908^[90] เมื่อกลับมายังกรุงปารีส เลนินสนับสนุนให้เกิดการแบ่งแยกภายในบอลเชวิคระหว่างผู้ติดตามของเขาและบอกดานอฟ โดยกล่าวหาว่าฝ่ายหลังเบี่ยงเบนไปจากลัทธิมากซ์^[91]

ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1908 เลนินอาศัยอยู่ช่วงสั้น ๆ ในกรุงลอนดอน ซึ่งเขาใช้ห้องอ่านหนังสือของพิพิธภัณฑ์บริติชเขียน วัตถุนิยมและบทวิจารณ์เชิงประจักษ์ ซึ่งเป็นการโจมตีสิ่งที่เขาอธิบายว่าเป็น "ความเท็จของปฏิกิริยากระฎุมพี" ของสัมพัทธภาพของบอกดานอฟ^[92] ลัทธิแบ่งแยกฝ่ายของเลนินเริ่มทำให้บอลเชวิคแปลกแยกมากขึ้น รวมถึงอดีตผู้สนับสนุนใกล้ชิดของเขา ทั้งอะเลคเซย์ รืยคอฟ และเลฟ คาเมเนฟ^[93] โอฮรานาใช้ประโยชน์จากทัศนคติฝ่ายนิยมของเขาโดยส่งสายลับโรมัน มาลีนอฟสกี เพื่อทำหน้าที่เป็นแกนนำที่สนับสนุนเลนินในพรรค บอลเชวิคหลายคนแสดงความสงสัยเกี่ยวกับมาลีนอฟสกีต่อเลนิน แม้ว่าจะไม่ชัดเจนว่าฝ่ายหลังทราบถึงความซ้ำซ้อนของสายลับหรือไม่ เป็นไปได้ว่าเขาใช้มาลีนอฟสกีเพื่อให้ข้อมูลที่เป็นเท็จแก่โอฮรานา^[94]

ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1910 เลนินเข้าร่วมการประชุมนานาชาติครั้งที่ 8 ของสากลที่สอง ซึ่งเป็นการประชุมระดับนานาชาติของนักสังคมนิยมในกรุงโคเปนเฮเกนในฐานะตัวแทนของพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยตามด้วยวันหยุดในสต็อกโฮล์มกับแม่ของเขา^[95] จากนั้นเขาก็ย้ายไปฝรั่งเศสพร้อมกับภรรยาและน้องสาว โดยตั้งรกรากที่เมืองบอมบงก่อน จากนั้นจึงไปที่กรุงปารีส^[96] ที่นี่เขากลายเป็นเพื่อนสนิทกับอิเนสซา อาร์ม็องด์ บอลเชวิคชาวฝรั่งเศส นักเขียนชีวประวัติบางคนเสนอว่าพวกเขามีความสัมพันธ์นอกสมรสตั้งแต่ ค.ศ. 1910 ถึง ค.ศ. 1912^[97] ขณะเดียวกัน ในการประชุมที่ปารีสในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1911 คณะกรรมการกลางพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยตัดสินใจย้ายจุดเน้นในการปฏิบัติงานกลับไปยังรัสเซีย โดยสั่งให้ปิดศูนย์บอลเชวิคและหนังสือพิมพ์ โปรเลตารี^[98] ด้วยความปรารถนาที่จะสร้างอิทธิพลของเขาขึ้นมาใหม่ในพรรค เลนินจึงได้จัดการประชุมพรรคขึ้นในกรุงปรากในเดือนมกราคม ค.ศ. 1912 และแม้ว่าผู้เข้าร่วม 16 คนจากทั้งหมด 18 คนจะเป็นบอลเชวิค แต่เขาก็ยังถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักถึงแนวโน้มการแบ่งแยกฝ่ายและล้มเหลวในการเพิ่มสถานะของเขาภายในพรรค^[99]

การย้ายไปที่เมืองกรากุฟ ราชอาณาจักรกาลิเซียและโลโดเมเรีย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการีซึ่งมีวัฒนธรรมโปแลนด์ เขาใช้ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยยาเกียลโลเนียน (Jagiellonian University) เพื่อทำการวิจัย^[100] เขายังคงติดต่ออย่างใกล้ชิดกับพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยซึ่งปฏิบัติการในจักรวรรดิรัสเซีย โดยโน้มน้าวให้สมาชิกบอลเชวิคของสภาดูมาแยกตัวออกจากพันธมิตรรัฐสภากับเมนเชวิค^[101] ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1913 สตาลินซึ่งเลนินเรียกว่า "จอร์เจียผู้วิเศษ" ได้ไปเยี่ยมเขา และหารือเกี่ยวกับอนาคตของกลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่ชาวรัสเซียในจักรวรรดิ^[102] เนื่องจากสุขภาพที่ไม่สบายของทั้งเลนินและภรรยาของเขา พวกเขาจึงย้ายไปที่เมืองชนบท Biały Dunajec^[103] ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังกรุงแบร์นเพื่อให้นาเดียเข้ารับการผ่าตัดคอพอกของเธอ^[104]

สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง: ค.ศ. 1914–1917

เลนินอยู่ในแคว้นกาลิเซียเมื่อสงครามโลกครั้งที่หนึ่งปะทุขึ้น^[105] สงครามครั้งนี้ทำให้จักรวรรดิรัสเซียต้องต่อสู้กับจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี และเนื่องจากสัญชาติรัสเซียของเขา เลนินจึงถูกจับกุมและถูกคุมขังช่วงสั้น ๆ จนกว่าจะมีการอธิบายข้อมูลรับรองการต่อต้านซาร์ของเขา^[106] เลนินและภรรยากลับมาที่กรุงแบร์น ก่อนที่จะย้ายไปซือริชในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1916^[107] เลนินรู้สึกโกรธที่พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตยเยอรมนีสนับสนุนความพยายามทำสงครามของเยอรมนี ซึ่งถือเป็นการฝ่าฝืนมติชตุทการ์ทของสากลที่สองที่ว่าพรรคสังคมนิยมจะต่อต้านความขัดแย้งและมองว่าสากลที่สองสิ้นสภาพไปแล้ว^[108] เขาเข้าร่วมการประชุมซิมเมอร์วาลด์ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1915 และการประชุมคินธาลในเดือนเมษายน ค.ศ. 1916^[109] โดยกระตุ้นให้นักสังคมนิยมทั่วทั้งทวีปเปลี่ยน "สงครามจักรวรรดินิยม" ให้เป็น "สงครามกลางเมือง" ทั่วทั้งทวีป โดยที่ชนชั้นกรรมาชีพเป็นศัตรูกับชนชั้นกระฎุมพีและอภิชนาธิปไตย^[110] ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1916 แม่ของเลนินเสียชีวิต แต่เขาไม่สามารถไปร่วมงานศพแม่ได้^[111] การตายของแม่ส่งผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อเขา และเขาก็รู้สึกหดหู่ใจเพราะเกรงว่าเขาจะตายก่อนที่จะเห็นการปฏิวัติของชนชั้นกรรมาชีพเช่นกัน^[112]

ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1917 เลนินตีพิมพ์หนังสือ จักรวรรดินิยม: ขั้นสูงสุดของทุนนิยม ซึ่งแย้งว่าลัทธิจักรวรรดินิยมเป็นผลมาจากระบบทุนนิยมผูกขาด เนื่องจากนายทุนพยายามที่จะเพิ่มผลกำไรโดยการขยายไปสู่ดินแดนใหม่ซึ่งมีค่าจ้างต่ำกว่าและวัตถุดิบที่ถูกกว่า เขาเชื่อว่าการแข่งขันและความขัดแย้งจะเพิ่มขึ้น และสงครามระหว่างมหาอำนาจจักรวรรดินิยมจะดำเนินต่อไปจนกว่ามหาอำนาจเหล่านั้นจะถูกโค่นล้มโดยการปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพและสังคมนิยมที่สถาปนาขึ้น^[113] เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในการอ่านผลงานของเกออร์ค วิลเฮ็ล์ม ฟรีดริช เฮเกิล ลุดวิก ฟอวเออร์บัค และอาริสโตเติล ซึ่งล้วนเป็นอิทธิพลสำคัญต่อมาคส์^[114] สิ่งนี้เปลี่ยนการตีความลัทธิมากซ์ของเลนิน ในขณะที่เขาเคยเชื่อว่านโยบายสามารถพัฒนาได้บนหลักการทางวิทยาศาสตร์ที่กำหนดไว้ล่วงหน้า เขาสรุปว่าการทดสอบเดียวว่านโยบายนั้นถูกต้องหรือไม่คือการปฏิบัติ^[115] เขายังคงรับรู้ว่าตัวเองเป็นนักลัทธิมากซ์ดั้งเดิม แต่เขาเริ่มแตกต่างจากการคาดการณ์ของมาคส์เกี่ยวกับการพัฒนาสังคม ในขณะที่มาคส์เชื่อว่า "การปฏิวัติกระฎุมพี-ประชาธิปไตย" ของชนชั้นกลางจะต้องเกิดขึ้นก่อน "การปฏิวัติสังคมนิยม" ของชนชั้นกรรมาชีพ เลนินเชื่อว่าในรัสเซีย ชนชั้นกรรมาชีพสามารถโค่นล้มระบอบการปกครองของซาร์ได้โดยไม่ต้องมีการปฏิวัติขั้นกลาง^[116]

การปฏิวัติเดือนกุมภาพันธ์และวันกรกฎาคม: ค.ศ. 1917

ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1917 การปฏิวัติเดือนกุมภาพันธ์ได้ปะทุขึ้นในเซนต์ปีเตอส์เบิร์ก โดยเปลี่ยนชื่อเป็นเปโตรกราดในช่วงเริ่มต้นของสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ในขณะที่คนงานในภาคอุตสาหกรรมนัดหยุดงานเนื่องจากการขาดแคลนอาหารและสภาพโรงงานที่ทรุดโทรมลง ความไม่สงบลุกลามไปยังส่วนอื่น ๆ ของรัสเซีย และจักรพรรดินีโคไลที่ 2 ทรงสละราชสมบัติด้วยเกรงว่าพระองค์จะถูกโค่นล้มอย่างรุนแรง สภาดูมารัฐเข้าควบคุมประเทศ ก่อตั้งรัฐบาลชั่วคราวรัสเซีย และเปลี่ยนจักรวรรดิให้เป็นสาธารณรัฐรัสเซียใหม่^[117] เมื่อเลนินทราบเรื่องนี้จากฐานของเขาในสวิตเซอร์แลนด์ เขาก็เฉลิมฉลองร่วมกับผู้ไม่เห็นด้วยคนอื่น ๆ^[118] เขาตัดสินใจกลับไปรัสเซียเพื่อดูแลบอลเชวิค แต่พบว่าเส้นทางส่วนใหญ่ในประเทศถูกปิดกั้นเนื่องจากความขัดแย้งที่ดำเนินอยู่ เขาได้จัดทำแผนร่วมกับผู้ไม่เห็นด้วยคนอื่น ๆ เพื่อเจรจาเส้นทางให้พวกเขาผ่านเยอรมนี ซึ่งรัสเซียอยู่ในภาวะสงครามในขณะนั้น ด้วยความตระหนักว่าผู้ไม่เห็นด้วยเหล่านี้อาจทำให้เกิดปัญหากับศัตรูรัสเซีย รัฐบาลเยอรมันจึงตกลงที่จะอนุญาตให้พลเมืองรัสเซีย 32 คนเดินทางโดยรถไฟผ่านดินแดนของตน ในจำนวนนี้ได้แก่เลนินและภรรยาของเขา^[119] ด้วยเหตุผลทางการเมือง เลนินและเยอรมันจึงตกลงกันเรื่องที่เลนินเดินทางโดยตู้รถไฟที่ปิดผนึกผ่านดินแดนเยอรมนี แต่ในความเป็นจริงแล้ว รถไฟไม่ได้ถูกปิดผนึกอย่างแท้จริง และผู้โดยสารก็ได้รับอนุญาตให้ลงจากรถได้ เช่น ค้างคืนในแฟรงก์เฟิร์ต^[120] กลุ่มคณะเดินทางโดยรถไฟจากซือริชไปยังซาสนิทซ์ จากนั้นเดินทางด้วยเรือข้ามฟากไปยังเทรลเลบอริส ประเทศสวีเดน จากนั้นไปยังจุดผ่านแดนฮาปารันดา–ทอร์นิโอ จากนั้นไปยังเฮลซิงกิ ก่อนที่จะขึ้นรถไฟขบวนสุดท้ายไปยังเปโตรกราดโดยการปลอมตัว^[121]

เมื่อมาถึงสถานีรถไฟฟินแลนด์ในกรุงเปโตรกราดในเดือนเมษายน เลนินกล่าวสุนทรพจน์ต่อผู้สนับสนุนบอลเชวิคประณามรัฐบาลชั่วคราว และเรียกร้องให้มีการปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพในยุโรปทั่วทั้งทวีปอีกครั้ง หลายวันต่อมา เขาพูดในการประชุมบอลเชวิคโดยตำหนิผู้ที่ต้องการปรองดองกับเมนเชวิค และเปิดเผย "บทเสนอเดือนเมษายน" ซึ่งเป็นโครงร่างแผนการของเขาสำหรับบอลเชวิค ซึ่งเขาเขียนไว้ระหว่างเดินทางจากสวิตเซอร์แลนด์ เขาประณามทั้งเมนเชวิคและนักปฏิวัติสังคมซึ่งปกครองสภาโซเวียตเปโตรกราดที่มีอิทธิพลที่ให้การสนับสนุนรัฐบาลชั่วคราวอย่างเปิดเผย โดยประณามพวกเขาว่าเป็นผู้ทรยศต่อลัทธิสังคมนิยม เมื่อพิจารณาว่ารัฐบาลเป็นจักรวรรดินิยมพอ ๆ กับระบอบซาร์ เขาสนับสนุนสันติภาพโดยทันทีกับเยอรมนีและออสเตรีย-ฮังการี การปกครองโดยโซเวียต โอนอุตสาหกรรมและธนาคารให้เป็นของชาติ และการเวนคืนที่ดินโดยรัฐ ทั้งหมดนี้ล้วนมีจุดมุ่งหมายในการจัดตั้งรัฐบาลชนชั้นกรรมาชีพและผลักดันไปสู่สังคมสังคมนิยม ในทางตรงกันข้ามเมนเชวิคเชื่อว่ารัสเซียไม่ได้รับการพัฒนาเพียงพอที่จะเปลี่ยนผ่านไปสู่สังคมนิยม และกล่าวหาว่าเลนินพยายามทำให้สาธารณรัฐใหม่เข้าสู่สงครามกลางเมือง^[122] ตลอดหลายเดือนต่อจากนี้ เลนินรณรงค์เรื่องนโยบายของเขา เข้าร่วมการประชุมของคณะกรรมการกลางบอลเชวิค เขียนผลงานให้กับหนังสือพิมพ์บอลเชวิคอย่าง ปราฟดา และกล่าวสุนทรพจน์ต่อสาธารณะในเปโตรกราดโดยมุ่งเป้าไปที่การเปลี่ยนแรงงาน ทหาร กะลาสีเรือ และชาวนาให้เป็นไปตามเป้าหมายของเขา^[123]

เลนินรับรู้ถึงความคับข้องใจที่เพิ่มมากขึ้นในหมู่ผู้สนับสนุนบอลเชวิค แนะนำให้จัดการชุมนุมทางการเมืองด้วยอาวุธในเปโตรกราดเพื่อทดสอบการตอบสนองของรัฐบาล^[125] ท่ามกลางสุขภาพที่ย่ำแย่ เขาออกจากเมืองไปพักฟื้นที่หมู่บ้านเนโวลาในฟินแลนด์^[126] การชุมนุมติดอาวุธของพวกบอลเชวิคที่ต่อมาถูกเรียกว่าวันกรกฎาคม เกิดขึ้นในขณะที่เลนินไม่อยู่^[126] แต่เมื่อทราบว่าผู้ประท้วงปะทะอย่างรุนแรงกับกองกำลังของรัฐบาล เขาก็กลับไปที่เปโตรกราดและเรียกร้องให้อยู่ในความสงบ^[127] เพื่อตอบสนองต่อความรุนแรง รัฐบาลได้ออกคำสั่งให้จับกุมเลนินและบอลเชวิคคนสำคัญอื่น ๆ บุกเข้าไปในสำนักงานของพวกเขา และกล่าวหาต่อสาธารณะว่าเขาเป็นสายลับเพื่อก่อกวนทางการเมืองของเยอรมัน^[128] เลนินซ่อนตัวอยู่ในเซฟเฮาส์ในเปโตรกราดเพื่อหลีกเลี่ยงการจับกุม^[129] ด้วยความกลัวว่าจะถูกสังหาร เลนินและกรีโกรี ซีโนเวียฟ เพื่อนและบอลเชวิคอาวุโสจึงหนีจากเปโตรกราดโดยปลอมตัวมาย้ายไปอยู่ที่รัจลีฟ^[130] ที่นั่น เลนินเริ่มเขียนหนังสือที่ชื่อ รัฐกับการปฏิวัติ ซึ่งเป็นการอธิบายว่าเขาเชื่อว่ารัฐสังคมนิยมจะพัฒนาไปอย่างไรหลังการปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพ และหลังจากนั้นรัฐจะค่อย ๆ สูญสลายไป เหลือเพียงสังคมคอมมิวนิสต์ที่บริสุทธิ์ได้อย่างไร^[131] เขาเริ่มโต้เถียงเรื่องการลุกฮือติดอาวุธที่นำโดยบอลเชวิคเพื่อโค่นล้มรัฐบาล แต่ความคิดนี้ถูกปฏิเสธในการประชุมลับของคณะกรรมการกลางพรรค^[132] จากนั้นเลนินเดินทางด้วยรถไฟและเดินเท้าไปยังฟินแลนด์ โดยมาถึงเฮลซิงกิในวันที่ 10 สิงหาคม ซึ่งเขาซ่อนตัวอยู่ในเซฟเฮาส์ที่เป็นของกลุ่มผู้เห็นใจบอลเชวิค^[133]

การปฏิวัติเดือนตุลาคม: ค.ศ. 1917

ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1917 ขณะที่เลนินอยู่ในฟินแลนด์ นายพลลัฟร์ คอร์นีลอฟ ผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งกองทัพรัสเซียได้ส่งกองทหารไปยังเปโตรกราดในสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นความพยายามก่อรัฐประหารเพื่อต่อต้านรัฐบาลชั่วคราว อะเลคซันดร์ เคเรนสกี ประธานรัฐมนตรีหันไปขอความช่วยเหลือจากสภาโซเวียตเปโตรกราดรวมถึงสมาชิกบอลเชวิคเพื่อขอความช่วยเหลือ โดยปล่อยให้นักปฏิวัติจัดคนงานเป็นหน่วยองครักษ์แดงเพื่อปกป้องเมือง การรัฐประหารยุติลงก่อนที่จะถึงเปโตรกราด แต่เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้บอลเชวิคสามารถกลับคืนสู่เวทีการเมืองที่เปิดกว้างได้^[134] ด้วยความกลัวการต่อต้านการปฏิวัติจากกองกำลังฝ่ายขวาที่เป็นศัตรูกับสังคมนิยม เมนเชวิคและกลุ่มนักสังคมนิยมปฏิวัติที่ครอบงำสภาโซเวียตเปโตรกราดจึงมีบทบาทสำคัญในการกดดันรัฐบาลให้ปรับความสัมพันธ์กับบอลเชวิคให้เป็นปกติ^[135] ทั้งเมนเชวิคและพรรคสังคมนิยมปฏิวัติสูญเสียการสนับสนุนจากประชาชนไปมาก เนื่องจากพวกเขาร่วมมือกับรัฐบาลชั่วคราวและการทำสงครามอย่างต่อเนื่องที่ไม่เป็นที่นิยม บอลเชวิคใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ และในไม่ช้า ทรอตสกี ซึ่งเป็นนักลัทธิมากซ์ผู้สนับสนุนบอลเชวิคก็ได้รับเลือกเป็นผู้นำของสภาโซเวียตเปโตรกราด^[136] ในเดือนกันยายน บอลเชวิคได้รับเสียงข้างมากในส่วนของคนงานของทั้งสภาโซเวียตมอสโกและเปโตรกราด^[137]

เมื่อตระหนักว่าสถานการณ์ปลอดภัยสำหรับเขา เลนินจึงกลับไปที่เปโตรกราด^[138] ที่นั่นเขาได้เข้าร่วมการประชุมของคณะกรรมการกลางบอลเชวิคเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม ซึ่งเขาโต้แย้งอีกครั้งว่าพรรคควรนำการลุกฮือด้วยอาวุธเพื่อโค่นล้มรัฐบาลชั่วคราว ซึ่งในครั้งนี้การโต้แย้งชนะด้วยคะแนน 10 ต่อ 2 เสียง^[139] ซีโนเวียฟและคาเมนเนฟวิจารณ์แผนนี้โดยแย้งว่าคนงานชาวรัสเซียจะไม่สนับสนุนการทำรัฐประหารอย่างรุนแรงเพื่อต่อต้านระบอบการปกครอง และไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนสำหรับการยืนยันของเลนินว่ายุโรปทั้งหมดจวนจะปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพ^[140] พรรคเริ่มแผนการจัดระเบียบการโจมตี โดยจัดการประชุมครั้งสุดท้ายที่สถาบันสโมลนืยในวันที่ 24 ตุลาคม^[141] ที่นี่เป็นฐานของคณะกรรมการปฏิวัติทหาร (แวแอร์กา) ซึ่งเป็นกองกำลังติดอาวุธที่ภักดีต่อบอลเชวิคซึ่งก่อตั้งขึ้นโดยสภาโซเวียตเปโตรกราดในช่วงที่คอร์นีลอฟถูกกล่าวหาว่าทำรัฐประหาร^[142]

ในเดือนตุลาคม แวแอร์กาได้รับคำสั่งให้ควบคุมศูนย์กลางการคมนาคม การสื่อสาร การพิมพ์ และสาธารณูปโภคที่สำคัญของเปโตรกราด และดำเนินการโดยไม่มีการนองเลือด^[143] บอลเชวิคปิดล้อมรัฐบาลในพระราชวังฤดูหนาว และเอาชนะรัฐบาลได้และจับกุมบรรดารัฐมนตรีหลังจากที่เรือลาดตระเวน อะวโรระ ซึ่งควบคุมโดยลูกเรือบอลเชวิค ยิงกระสุนเปล่าเพื่อส่งสัญญาณการเริ่มต้นของการปฏิวัติ^[144] ในระหว่างการจลาจล เลนินกล่าวปราศรัยต่อสภาโซเวียตเปโตรกราดโดยประกาศว่ารัฐบาลชั่วคราวถูกโค่นล้มแล้ว^[145] บอลเชวิคประกาศจัดตั้งรัฐบาลใหม่คือคณะกรรมการราษฎร หรือโซฟนาร์คอม ในตอนแรกเลนินปฏิเสธตำแหน่งหัวหน้ารัฐบาล โดยเสนอให้ทรอตสกีรับงานนี้ แต่บอลเชวิคคนอื่น ๆ ยืนกรานและท้ายที่สุดเลนินก็ยอมรับตำแหน่ง^[146] จากนั้นเลนินและบอลเชวิคคนอื่น ๆ ได้เข้าร่วมการประชุมรัฐสภาโซเวียตครั้งที่ 2 เมื่อวันที่ 26 และ 27 ตุลาคม และประกาศการจัดตั้งรัฐบาลใหม่ เมนเชวิคที่เข้าร่วมการประชุมประณามการยึดอำนาจโดยมิชอบและความเสี่ยงที่จะเกิดสงครามกลางเมือง^[147] ในช่วงแรก ๆ ของระบอบการปกครองใหม่ เลนินหลีกเลี่ยงการพูดในแง่ลัทธิมากซ์และสังคมนิยม เพื่อไม่ให้ประชากรรัสเซียแปลกแยก และกลับพูดถึงการให้ประเทศถูกควบคุมโดยคนงานแทน^[148] เลนินและบอลเชวิคอีกหลายคนคาดว่าการปฏิวัติของชนชั้นกรรมาชีพจะแผ่ขยายไปทั่วยุโรปภายในไม่กี่วันหรือหลายเดือน^[149]

รัฐบาลของเลนิน

การจัดตั้งรัฐบาลโซเวียต: ค.ศ. 1917–1918

รัฐบาลชั่วคราวได้วางแผนให้มีการเลือกตั้งสภาร่างรัฐธรรมนูญในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 จากการคัดค้านของเลนิน คณะกรรมการราษฎรตกลงที่จะลงคะแนนเสียงตามกำหนด^[150] ในการเลือกตั้งตามรัฐธรรมนูญ บอลเชวิคได้รับคะแนนเสียงประมาณหนึ่งในสี่ โดยพ่ายแพ้ต่อกลุ่มสังคมนิยมปฏิวัติที่เน้นเรื่องเกษตรกรรม^[151] เลนินแย้งว่าการเลือกตั้งไม่ได้สะท้อนเจตจำนงของประชาชนอย่างยุติธรรม ผู้มีสิทธิเลือกตั้งไม่มีเวลาเรียนรู้โครงการการเมืองของบอลเชวิคและรายชื่อผู้สมัครได้รับการร่างขึ้นก่อนที่กลุ่มสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายจะแยกตัวออกจากกลุ่มสังคมนิยมปฏิวัติ^[152] อย่างไรก็ตาม สภาร่างรัฐธรรมนูญรัสเซียที่ได้รับการเลือกตั้งใหม่ได้จัดขึ้นที่เปโตรกราดในเดือนมกราคม ค.ศ. 1918^[153] คณะกรรมการราษฎรแย้งว่าเป็นการต่อต้านการปฏิวัติเพราะพยายามจะถอดอำนาจออกจากโซเวียต แต่ฝ่ายสังคมนิยมปฏิวัติและเมนเชวิคปฏิเสธเรื่องนี้^[154] ฝ่ายบอลเชวิคเสนอญัตติที่จะถอดถอนอำนาจทางกฎหมายส่วนใหญ่ของสภา เมื่อสมัชชาปฏิเสธญัตติ คณะกรรมการราษฎรประกาศว่านี่เป็นหลักฐานที่แสดงถึงลักษณะของการต่อต้านการปฏิวัติและบังคับให้ยุบสภา^[155]

เลนินปฏิเสธคำเรียกร้องซ้ำแล้วซ้ำอีก รวมถึงจากบอลเชวิคบางคนให้จัดตั้งรัฐบาลผสมร่วมกับพรรคสังคมนิยมอื่น ๆ^[156] แม้ว่าจะปฏิเสธการเป็นพันธมิตรกับเมนเชวิคหรือพรรคสังคมนิยมปฏิวัติแต่คณะกรรมการราษฎรก็ยอมอ่อนข้อบางส่วน คณะกรรมการราษฎรอนุญาตให้พรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายดำรงตำแหน่ง 5 ตำแหน่งในคณะรัฐมนตรีในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1917 พันธมิตรนี้กินเวลาเพียงสี่เดือนจนถึงเดือนมีนาคม ค.ศ. 1918 เมื่อพรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายถอนตัวออกจากรัฐบาลเนื่องจากไม่เห็นด้วยกับแนวทางของบอลเชวิคในการยุติสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง^[157] ในการประชุมสมัชชาครั้งที่ 7 ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1918 บอลเชวิคเปลี่ยนชื่ออย่างเป็นทางการจากพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซียเป็นพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย เนื่องจากเลนินต้องการแยกกลุ่มของเขาออกจากพรรคสังคมนิยมประชาธิปไตยเยอรมันที่ปฏิรูปมากขึ้นเรื่อย ๆ และเพื่อเน้นย้ำเป้าหมายสูงสุดของตนซึ่งนั่นก็คือสังคมคอมมิวนิสต์^[158]

แม้ว่าอำนาจสูงสุดจะตกอยู่ภายใต้รัฐบาลของประเทศอย่างเป็นทางการในรูปแบบของคณะกรรมการราษฎรและคณะกรรมการบริหาร (VTSIK) ที่ได้รับเลือกโดยรัฐสภาโซเวียตแห่งรัสเซียทั้งปวง (ARCS) พรรคคอมมิวนิสต์อยู่ภายใต้การควบคุมโดยพฤตินัยในรัสเซีย ดังที่สมาชิกยอมรับในขณะนั้น^[159] ภายใน ค.ศ. 1918 คณะกรรมการราษฎรเริ่มดำเนินการเพียงฝ่ายเดียวโดยอ้างว่าจำเป็นต้องมีความสะดวก^[160] โดยที่คณะกรรมการบริหารและรัฐสภาโซเวียตกลายเป็นชายขอบมากขึ้น ดังนั้นโซเวียตจึงไม่มีบทบาทในการปกครองรัสเซียอีกต่อไป^[161] ระหว่าง ค.ศ. 1918 และ ค.ศ. 1919 รัฐบาลขับเมนเชวิคและพรรคสังคมนิยมปฏิวัติออกจากโซเวียต^[162] รัสเซียได้กลายเป็นรัฐพรรคการเมืองเดียว^[163]

ภายในพรรคได้จัดตั้งกรมการเมือง (โปลิตบูโร) และกรมองค์การ (ออร์กบูโร) เพื่อติดตามคณะกรรมการกลางที่มีอยู่ การตัดสินใจของหน่วยงานพรรคเหล่านี้จะต้องได้รับการรับรองจากคณะกรรมการราษฎรและสภาแรงงานและกลาโหม^[164] เลนินเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดในโครงสร้างการปกครองนี้ เช่นเดียวกับการเป็นประธานคณะกรรมการราษฎรและนั่งอยู่ในสภาแรงงานและกลาโหม และเป็นคณะกรรมการกลางและโปลิตบูโรของพรรคคอมมิวนิสต์^[165] บุคคลเพียงคนเดียวที่เข้าใกล้อิทธิพลนี้ได้คือยาคอฟ สเวียร์ดลอฟ มือขวาของเลนิน ซึ่งเสียชีวิตในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1919 ระหว่างการระบาดของไข้หวัดใหญ่สเปน^[166] ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1918 เลนินและภรรยาของเขาได้เข้าพักในแฟลตสองห้องภายในสถาบันสโมลนืย ในเดือนถัดมาพวกเขาก็ไปพักร้อนช่วงสั้น ๆ ในเมืองฮาลิลา ประเทศฟินแลนด์^[167] ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1918 เขารอดชีวิตจากความพยายามลอบสังหารในเปโตรกราด ฟริตซ์ แพลตเทน ซึ่งอยู่กับเลนินในเวลานั้น ได้ปกป้องเขาและได้รับบาดเจ็บจากกระสุนปืน^[168]

ด้วยความกังวลว่ากองทัพเยอรมันเป็นภัยคุกคามต่อเปโตรกราด ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1918 คณะกรรมการราษฎรจึงย้ายเมืองหลวงไปยังมอสโก^[169] โดยเริ่มแรกเป็นมาตรการชั่วคราว ที่นั่น เลนิน ทรอตสกี และผู้นำบอลเชวิคคนอื่น ๆ ย้ายไปที่เครมลิน ซึ่งเลนินอาศัยอยู่กับภรรยาและน้องสาวของเขา มาเรีย ในอพาร์ตเมนต์ชั้นหนึ่งติดกับห้องที่ใช้จัดการประชุมคณะกรรมการราษฎร^[170] เลนินไม่ชอบมอสโก^[171] แต่ไม่ค่อยได้ออกจากใจกลางเมืองเลยตลอดชีวิตของเขา^[172] เขารอดชีวิตจากความพยายามลอบสังหารครั้งที่สองในมอสโกเมื่อเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1918 เขาถูกยิงหลังจากการกล่าวปราศรัยในที่สาธารณะและได้รับบาดเจ็บสาหัส^[173] ฟันนี คาปลัน นักสังคมนิยมปฏิวัติซึ่งเป็นมือปืนถูกจับกุมและประหารชีวิต^[174] การโจมตีดังกล่าวได้รับการกล่าวถึงอย่างกว้างขวางในสื่อรัสเซีย ทำให้เกิดความเห็นอกเห็นใจอย่างมากต่อเลนินและเพิ่มความนิยมของเขา^[175] เพื่อเป็นการพักผ่อน เขาย้ายไปยังที่ดินทีกอร์กีอันหรูหรานอกมอสโกในเดือนกันยายน ค.ศ. 1918 ซึ่งรัฐบาลเพิ่งโอนมาเป็นของรัฐสำหรับเขา^[176]

การปฏิรูปสังคม กฎหมาย และเศรษฐกิจ: ค.ศ. 1917–1918

เมื่อเข้าคุมอำนาจ ระบอบการปกครองของเลนินได้ออกกฤษฎีกาหลายฉบับ ประการแรกคือกฤษฎีกาที่ดินซึ่งประกาศว่าที่ดินที่ถือครองของชนชั้นสูงและคริสตจักรออร์โธดอกซ์ควรเป็นรัฐและแจกจ่ายให้กับชาวนาโดยรัฐบาลท้องถิ่น สิ่งนี้ตรงกันข้ามกับความปรารถนาของเลนินในการรวมกลุ่มเกษตรกรรม แต่ทำให้รัฐบาลยอมรับการยึดที่ดินของชาวนาในวงกว้างที่เกิดขึ้นแล้ว^[177] ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 รัฐบาลได้ออกกฤษฎีกาว่าด้วยสื่อมวลชนซึ่งปิดสื่อฝ่ายค้านจำนวนมากที่ถือว่าเป็นการต่อต้านการปฏิวัติโดยอ้างว่ามาตรการดังกล่าวเป็นเพียงมาตรการชั่วคราวกฤษฎีกาดังกล่าวได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวาง รวมถึงบอลเชวิคหลายคน ในเรื่องที่ประนีประนอมเสรีภาพสื่อ^[178]

ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 เลนินได้ออกปฏิญญาสิทธิประชาชนรัสเซีย ซึ่งระบุว่ากลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่ชาวรัสเซียที่อาศัยอยู่ในสาธารณรัฐมีสิทธิ์แยกตัวออกจากอำนาจของรัสเซียและสถาปนารัฐชาติอิสระของตนเอง^[179] หลายประเทศได้ประกาศอิสรภาพ (ฟินแลนด์และลิทัวเนียในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1917 ลัตเวียและยูเครนในเดือนมกราคม ค.ศ. 1918 เอสโตเนียในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1918 ทรานส์คอเคเชียในเดือนเมษายน ค.ศ. 1918 และโปแลนด์ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1918) ^[180] ในไม่ช้า บอลเชวิคก็ส่งเสริมพรรคคอมมิวนิสต์ในรัฐชาติอิสระเหล่านี้อย่างแข็งขัน^[181] ขณะเดียวกันในการประชุมรัฐสภาโซเวียตแห่งรัสเซียทั้งปวงครั้งที่ 5 ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1918 รัฐธรรมนูญได้รับการอนุมัติซึ่งปฏิรูปสาธารณรัฐรัสเซียเป็นสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย^[182] ด้วยความพยายามที่จะปรับปรุงประเทศให้ทันสมัย รัฐบาลจึงเปลี่ยนรัสเซียจากปฏิทินจูเลียนเป็นปฏิทินกริกอเรียนที่ใช้ในยุโรปอย่างเป็นทางการ^[183]

ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 คณะกรรมการราษฎรได้ออกกฤษฎีกายกเลิกระบบกฎหมายของรัสเซีย โดยเรียกร้องให้ใช้ "จิตสำนึกแห่งการปฏิวัติ" มาแทนที่กฎหมายที่ถูกยกเลิก^[184] ศาลถูกแทนที่ด้วยระบบสองระดับ ได้แก่ ศาลปฏิวัติเพื่อจัดการกับอาชญากรรมที่ต่อต้านการปฏิวัติ^[185] และศาลประชาชนเพื่อจัดการกับความผิดทางแพ่งและทางอาญาอื่น ๆ พวกเขาได้รับคำสั่งให้เพิกเฉยต่อกฎหมายที่มีอยู่แล้ว และยึดถือคำตัดสินของตนตามกฤษฎีกาของคณะกรรมการราษฎรและ "สำนึกแห่งความยุติธรรมแบบสังคมนิยม"^[186] เดือนพฤศจิกายนยังได้เห็นการยกเครื่องกองทัพ คณะกรรมการราษฎรใช้มาตรการที่เท่าเทียม ยกเลิกยศ ตำแหน่ง และเครื่องราชอิสริยาภรณ์ก่อนหน้านี้ และเรียกร้องให้ทหารจัดตั้งคณะกรรมการเพื่อเลือกผู้บัญชาการของตน^[187]

ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1917 เลนินออกกฤษฎีกาจำกัดการทำงานสำหรับทุกคนในรัสเซียไว้ที่ 8 ชั่วโมงต่อวัน^[188] นอกจากนี้เขายังออกกฤษฎีกาว่าด้วยการศึกษาแบบประชานิยม ซึ่งกำหนดว่ารัฐบาลจะรับประกันการศึกษาทางโลกฟรีสำหรับเด็กทุกคนในรัสเซีย^[188] และกฤษฎีกาจัดตั้งระบบสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของรัฐ^[189] เพื่อต่อสู้กับการไม่รู้หนังสือของประชาชน จึงได้ริเริ่มการรณรงค์การรู้หนังสือ ประมาณ 5 ล้านคนลงทะเบียนเรียนหลักสูตรเร่งรัดของการรู้หนังสือขั้นพื้นฐานระหว่าง ค.ศ. 1920 ถึง ค.ศ. 1926^[190] เพื่อยอมรับความเท่าเทียมกันทางเพศ จึงมีการใช้กฎหมายที่ช่วยให้ผู้หญิงมีอิสระ โดยให้อิสระทางเศรษฐกิจจากสามี และยกเลิกข้อจำกัดในการหย่าร้าง^[191] เจโนตเดลซึ่งเป็นองค์กรสตรีบอลเชวิคก่อตั้งขึ้นเพื่อส่งเสริมเป้าหมายเหล่านี้ ภายใต้การปกครองของเลนิน รัสเซียกลายเป็นประเทศแรกที่ออกกฎหมายให้ทำแท้งตามความต้องการในช่วงไตรมาสแรก^[192] เลนินและพรรคคอมมิวนิสต์ผู้ไม่เชื่อในพระเจ้าอย่างเข้มแข็งต้องการทำลายระบบศาสนา^[193] ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1918 รัฐบาลได้ออกคำสั่งให้แยกคริสตจักรและรัฐให้ออกจากกัน และห้ามการเรียนการสอนศาสนาในโรงเรียน^[194]

ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 เลนินได้ออกกฤษฎีกาว่าด้วยการควบคุมแรงงาน ซึ่งเรียกร้องให้แรงงานของแต่ละองค์กรจัดตั้งคณะกรรมการที่ได้รับเลือกขึ้นเพื่อติดตามการจัดการของวิสาหกิจของตน^[195] ในเดือนนั้นพวกเขายังได้ออกคำสั่งขอทองคำของประเทศ^[196] และโอนธนาคารให้เป็นของรัฐ ซึ่งเลนินมองว่าเป็นก้าวสำคัญสู่สังคมนิยม^[197] ในเดือนธันวาคม คณะกรรมการราษฎรได้จัดตั้งสภาเศรษฐกิจแห่งชาติสูงสุด (VSNKh) ซึ่งมีอำนาจเหนืออุตสาหกรรม การธนาคาร การเกษตร และการค้า^[198] คณะกรรมการโรงงานเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของสหภาพแรงงาน ซึ่งอยู่ภายใต้สังกัดสภาเศรษฐกิจแห่งชาติสูงสุด แผนเศรษฐกิจแบบรวมศูนย์ของรัฐจัดลำดับความสำคัญเหนือผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจในท้องถิ่นของคนงาน^[199] ในช่วงต้น ต.ศ. 1918 คณะกรรมการราษฎรได้ยกเลิกหนี้ต่างประเทศทั้งหมดและปฏิเสธที่จะจ่ายดอกเบี้ยที่เป็นหนี้อยู่^[200] ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1918 การค้าระหว่างประเทศเป็นของรัฐ ทำให้เกิดการผูกขาดการนำเข้าและส่งออกโดยรัฐ^[201] ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1918 ได้มีการกฤษฎีกาโอนสาธารณูปโภค การรถไฟ วิศวกรรม สิ่งทอ โลหะวิทยา และเหมืองแร่ ให้เป็นของรัฐ แม้ว่าสิ่งเหล่านี้มักเป็นของรัฐในนามเท่านั้น^[202] การโอนมาเป็นของรัฐอย่างเต็มรูปแบบไม่ได้เกิดขึ้นจนกระทั่งเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1920 เมื่อวิสาหกิจอุตสาหกรรมขนาดเล็กอยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐ^[203]

กลุ่มหนึ่งของบอลเชวิคที่รู้จักกันในชื่อ "คอมมิวนิสต์ซ้าย" วิพากษ์วิจารณ์นโยบายเศรษฐกิจของคณะกรรมการราษฎรว่าอยู่ในระดับปานกลางเกินไป พวกเขาต้องการโอนอุตสาหกรรม เกษตรกรรม การค้า การเงิน การขนส่ง และการสื่อสารมาเป็นของรัฐ^[204] เลนินเชื่อว่าขั้นตอนนี้ทำไม่ได้ในทางปฏิบัติ และรัฐบาลควรโอนวิสาหกิจทุนนิยมขนาดใหญ่ของรัสเซีย เช่น ธนาคาร ทางรถไฟ ที่ดินขนาดใหญ่ โรงงานและเหมืองแร่ขนาดใหญ่ให้เป็นของรัฐเท่านั้น^[204] ซึ่งอนุญาตให้ธุรกิจขนาดเล็กดำเนินกิจการแบบส่วนตัวได้จนกว่าพวกเขาจะขยายใหญ่พอที่จะสามารถโอนมาเป็นของรัฐได้ เลนินยังไม่เห็นด้วยกับกลุ่มคอมมิวนิสต์ซ้ายเกี่ยวกับองค์กรทางเศรษฐกิจ ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1918 เขาแย้งว่าจำเป็นต้องมีการควบคุมเศรษฐกิจแบบรวมศูนย์ของอุตสาหกรรม ในขณะที่กลุ่มคอมมิวนิสต์ซ้ายต้องการให้โรงงานแต่ละแห่งถูกควบคุมโดยแรงงาน ซึ่งเป็นแนวทางที่เลนินมองว่าเป็นอันตรายต่อสังคมนิยม^[205]

การนำมุมมองเสรีนิยมฝ่ายซ้ายมาใช้ ทั้งกลุ่มคอมมิวนิสต์ซ้ายและกลุ่มอื่น ๆ ในพรรคคอมมิวนิสต์ต่างวิพากษ์วิจารณ์ความเสื่อมถอยของสถาบันประชาธิปไตยในรัสเซีย^[206] ในระดับสากล นักสังคมนิยมหลายคนประณามระบอบการปกครองของเลนิน และปฏิเสธว่าเขากำลังสถาปนาลัทธิสังคมนิยม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาเน้นย้ำถึงการขาดการมีส่วนร่วมทางการเมืองในวงกว้าง การปรึกษาหารือของประชาชน และประชาธิปไตยอุตสาหกรรม^[207] ในช่วงปลาย ค.ศ. 1918 คาร์ล เคาต์สกี นักลัทธิมากซ์ชาวเช็ก-ออสเตรีย ได้เขียนจุลสารต่อต้านลัทธิเลนินโดยประณามธรรมชาติของการต่อต้านประชาธิปไตยของรัสเซียโซเวียต ซึ่งเลนินได้ตีพิมพ์คำตอบอย่างอึกทึกเรื่อง The Proletarian Revolution and the Renegade Kautsky^[208] โรซา ลุคเซิมบวร์ค นักลัทธิมากซ์ชาวเยอรมัน สะท้อนมุมมองของเคาต์สกี^[209] ในขณะที่ปิออตร์ โคโปตกิน ผู้นิยมอนาธิปไตยชาวรัสเซีย กล่าวถึงการยึดอำนาจของบอลเชวิคว่าเป็น "การฝังการปฏิวัติรัสเซีย"^[210]

สนธิสัญญาเบรสท์-ลีตอฟสก์: ค.ศ. 1917–1918

เมื่อขึ้นสู่อำนาจ เลนินเชื่อว่านโยบายสำคัญของรัฐบาลของเขาจะต้องถอนตัวออกจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งโดยการสงบศึกกับฝ่ายมหาอำนาจกลางของเยอรมนีและออสเตรีย-ฮังการี^[211] เขาเชื่อว่าสงครามที่ดำเนินอยู่จะสร้างความไม่พอใจในหมู่ทหารรัสเซียที่เบื่อหน่ายสงคราม ซึ่งเขาสัญญาว่าจะมีสันติภาพ และกองทหารเหล่านี้และกองทัพเยอรมันที่รุกคืบเข้ามาคุกคามทั้งรัฐบาลของเขาเองและต้นเหตุของลัทธิสังคมนิยมระหว่างประเทศ^[212] ในทางตรงกันข้าม สมาชิกบอลเชวิคอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนีโคไล บูฮารินและฝ่ายคอมมิวนิสต์ซ้าย เชื่อว่าสันติภาพกับมหาอำนาจกลางจะเป็นการทรยศต่อลัทธิสังคมนิยมระหว่างประเทศ และรัสเซียควรเข้าร่วม "สงครามป้องกันการปฏิวัติ" แทน ซึ่งจะกระตุ้นให้ชนชั้นกรรมาชีพเยอรมันลุกฮือขึ้นต่อต้านรัฐบาลของตนเอง^[213]

ในกฤษฎีกาสันติภาพเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 เลนินเสนอการสงบศึกเป็นเวลาสามเดือน ซึ่งได้รับการอนุมัติจากสมัยประชุมครั้งที่ 2 ของสภาผู้แทนโซเวียตแห่งแรงงานและทหารรัสเซียทั้งปวง และนำเสนอต่อรัฐบาลเยอรมนีและออสเตรีย-ฮังการี^[214] ฝ่ายเยอรมันแสดงท่าทีในทางบวก โดยมองว่านี่เป็นโอกาสที่จะมุ่งความสนใจไปยังแนวรบด้านตะวันตกและขจัดความพ่ายแพ้ที่กำลังจะเกิดขึ้น^[215] ในเดือนพฤศจิกายน การเจรจาสงบศึกเริ่มต้นที่เบรสท์-ลีตอฟสก์ ซึ่งเป็นที่ตั้งฐานหลักของกองบัญชาการสูงสุดของเยอรมนีในแนวรบด้านตะวันออก โดยมีคณะผู้แทนรัสเซียนำโดยทรอตสกีและอดอล์ฟ จอฟเฟ^[216] ขณะเดียวกันมีการตกลงหยุดยิงจนถึงเดือนมกราคม^[217] ในระหว่างการเจรจา เยอรมนียืนกรานที่จะรักษาการพิชิตในช่วงสงคราม ซึ่งรวมถึงโปแลนด์ ลิทัวเนีย และคูร์ลันด์ ในขณะที่รัสเซียโต้แย้งว่านี่เป็นการละเมิดสิทธิในการตัดสินใจด้วยตนเองของประเทศเหล่านี้^[218] บอลเชวิคบางคนแสดงความหวังที่จะดึงการเจรจาออกไปจนกว่าการปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพจะปะทุขึ้นทั่วยุโรป^[219] ในวันที่ 7 มกราคม ค.ศ. 1918 ทรอตสกีเดินทางกลับจากเบรสต์-ลีตอฟสค์ไปยังเซนต์ปีเตอส์เบิร์กโดยยื่นคำขาดจากฝ่ายมหาอำนาจกลาง รัสเซียยอมรับข้อเรียกร้องเรื่องอาณาเขตของเยอรมนี ไม่เช่นนั้นสงครามจะดำเนินต่อไป^[220]

ในเดือนมกราคมและอีกครั้งในเดือนกุมภาพันธ์ เลนินเรียกร้องให้บอลเชวิคยอมรับข้อเสนอของเยอรมนี เขาแย้งว่าการสูญเสียดินแดนสามารถยอมรับได้หากทำให้รัฐบาลที่นำโดยบอลเชวิคอยู่รอดได้ สมาชิกบอลเชวิคส่วนใหญ่ปฏิเสธจุดยืนของเขา โดยหวังว่าจะยืดเวลาการสงบศึกออกไปและเรียกเยอรมนีว่าเป็นมิตรแต่โผงผาง^[221] ในวันที่ 18 กุมภาพันธ์ กองทัพเยอรมันได้เปิดปฏิบัติการเฟาสท์ชลาก รุกล้ำเข้าไปในดินแดนที่รัสเซียควบคุมและพิชิตดวินสค์ได้ภายในหนึ่งวัน^[222] เมื่อถึงจุดนี้ ในที่สุดเลนินก็โน้มน้าวให้คณะกรรมการกลางบอลเชวิคเสียงข้างมากยอมรับข้อเรียกร้องของมหาอำนาจกลาง^[223] ในวันที่ 23 กุมภาพันธ์ ฝ่ายมหาอำนาจกลางได้ยื่นคำขาดใหม่โดยรัสเซียต้องยอมรับการควบคุมของเยอรมนีไม่เพียงแต่ในโปแลนด์และรัฐบอลติกเท่านั้น แต่ยังรวมถึงยูเครนด้วย ไม่เช่นนั้นจะต้องเผชิญการรุกรานเต็มรูปแบบ^[224]

วันที่ 3 มีนาคม มีการลงนามในสนธิสัญญาเบรสท์-ลีตอฟสก์^[225] ส่งผลให้รัสเซียสูญเสียดินแดนมหาศาล โดยคิดเป็นประชากรของอดีตจักรวรรดิร้อยละ 26 พื้นที่เก็บเกี่ยวทางการเกษตรร้อยละ 37 อุตสาหกรรมร้อยละ 28 รางรถไฟร้อยละ 26 และสามในสี่ของถ่านหินและเหล็กที่ฝากถูกถ่ายโอนไปยังการควบคุมของเยอรมนี^[226] ด้วยเหตุนี้ สนธิสัญญาดังกล่าวจึงไม่ได้รับความนิยมอย่างลึกซึ้งในทุกช่วงการเมืองของรัสเซีย^[227] และสมาชิกบอลเชวิคและพรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายหลายคนลาออกจากคณะกรรมการราษฎรเพื่อเป็นการประท้วง^[228] หลังจากการลงนามในสนธิสัญญา คณะกรรมการราษฎรมุ่งเน้นไปที่การพยายามปลุกปั่นการปฏิวัติของชนชั้นกรรมาชีพในเยอรมนี โดยออกสิ่งพิมพ์ต่อต้านสงครามและต่อต้านรัฐบาลมากมายในประเทศ รัฐบาลเยอรมันตอบโต้ด้วยการขับนักการทูตรัสเซีย^[229] สนธิสัญญายังคงล้มเหลวในการหยุดยั้งความพ่ายแพ้ของฝ่ายมหาอำนาจกลาง ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1918 จักรพรรดิวิลเฮ็ล์มที่ 2 แห่งเยอรมนีสละราชบัลลังก์ และฝ่ายบริหารชุดใหม่ของประเทศได้ลงนามในข้อตกลงสงบศึกกับฝ่ายสัมพันธมิตร เป็นผลให้คณะกรรมการราษฎรประกาศให้สนธิสัญญาเบรสท์-ลีตอฟสก์เป็นโมฆะ^[230]

การรณรงค์ต่อต้านคูลัค, เชการ์ และ ความน่าสะพรึงสีแดง: ค.ศ. 1918–1922

เมื่อถึงต้น ค.ศ. 1918 หลายเมืองทางตะวันตกของรัสเซียเผชิญกับความอดอยากอันเป็นผลจากการขาดแคลนอาหารเรื้อรัง^[231] เลนินกล่าวโทษเรื่องนี้ต่อพวกคูลัคหรือชาวนาที่ร่ำรวยกว่า ซึ่งถูกกล่าวหาว่ากักตุนเมล็ดพืชที่พวกเขาผลิตเพื่อเพิ่มมูลค่าทางการเงิน ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1918 เขาได้ออกคำสั่งขอเพื่อจัดตั้งกองกำลังติดอาวุธเพื่อริบเมล็ดพืชจากคูลัคเพื่อจำหน่ายในเมือง และในเดือนมิถุนายนได้เรียกร้องให้มีการจัดตั้งคณะกรรมการชาวนายากจนเพื่อช่วยในการขอเบิก^[232] นโยบายนี้ส่งผลให้เกิดความไม่เป็นระเบียบและความรุนแรงทางสังคมอย่างกว้างขวาง เนื่องจากกองกำลังติดอาวุธมักปะทะกับกลุ่มชาวนา ซึ่งก่อให้เกิดสงครามกลางเมือง^[233] ตัวอย่างที่โดดเด่นของมุมมองของเลนินคือโทรเลขเมื่อเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1918 ถึงบอลเชวิคในเปนซา ซึ่งเรียกร้องให้พวกเขาปราบปรามการจลาจลของชาวนาด้วยการแขวนคอ "คูลัค คนรวย [และ] คนดูดเลือด อย่างน้อย 100 คนต่อหน้าสาธารณะ"^[234]

คำสั่งดังกล่าวทำให้ชาวนาหมดกำลังใจในการผลิตธัญพืชเกินกว่าที่พวกเขาจะสามารถบริโภคได้ด้วยตนเอง^[235] และทำให้การผลิตตกต่ำลง ตลาดมืดที่กำลังเฟื่องฟูช่วยเสริมเศรษฐกิจที่ทางการคว่ำบาตร^[236] และเลนินเรียกร้องให้นำเอานักเก็งกำไร ผู้ขายสินค้าในตลาดมืด และนักปล้นสะดมไปยิงทิ้ง^[237] ทั้งพรรคสังคมนิยมปฏิวัติและพรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายต่างประณามการจัดสรรเมล็ดพืชด้วยอาวุธในการประชุมรัฐสภาโซเวียตแห่งรัสเซียทั้งปวงครั้งที่ 5 ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1918^[238] โดยตระหนักว่าคณะกรรมการชาวนายากจนกำลังข่มเหงชาวนาที่ไม่ใช่คูลัคด้วย และด้วยเหตุนี้จึงมีส่วนทำให้เกิดความรู้สึกต่อต้านรัฐบาลในหมู่ชาวนา ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1918 เลนินจึงได้ยกเลิกสิ่งเหล่านี้^[239]

เลนินเน้นย้ำถึงความจำเป็นในการก่อการร้ายและความรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำอีกในการโค่นล้มระเบียบเก่าและรับประกันความสำเร็จของการปฏิวัติ^[240] เมื่อพูดกับคณะกรรมการบริหารกลางของรัฐสภาโซเวียตแห่งรัสเซียทั้งปวงในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1917 เขาประกาศว่า “รัฐเป็นสถาบันที่สร้างขึ้นเพื่อใช้ความรุนแรง ก่อนหน้านี้ความรุนแรงนี้ใช้ถุงเงินจำนวนหนึ่งเพื่อประชาชนทั้งหมด บัดนี้เราต้องการ [...] จัดระเบียบความรุนแรงเพื่อประโยชน์ของประชาชน”^[241] เขาไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งต่อข้อเสนอแนะให้ยกเลิกโทษประหารชีวิต^[242] ด้วยความกลัวว่ากองกำลังต่อต้านบอลเชวิคจะโค่นล้มรัฐบาลของเขา ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1917 เลนินจึงสั่งให้จัดตั้งคณะกรรมการพิเศษเพื่อต่อสู้กับการต่อต้านการปฏิวัติและการก่อวินาศกรรมหรือที่เรียกว่าเชการ์ซึ่งเป็นกองกำลังตำรวจการเมืองที่นำโดยเฟลิกซ์ ดเซียร์จินสกี^[243]

ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1918 คณะกรรมการราษฎรได้ออกกฤษฎีกาเพื่อเปิดฉากความน่าสะพรึงสีแดง ซึ่งเป็นระบบปราบปรามที่จัดทำโดยตำรวจลับเชการ์^[244] แม้ว่าบางครั้งจะอธิบายว่าเป็นความพยายามที่จะกำจัดชนชั้นกระฎุมพีทั้งหมด^[245] แต่เลนินก็ไม่ต้องการกำจัดสมาชิกทั้งหมดของชนชั้นนี้ เพียงแต่พวกที่ต้องการรื้อฟื้นการปกครองของตนกลับคืนมา^[246] เหยื่อของความน่าสะพรึงสีแดงส่วนใหญ่เป็นพลเมืองมีฐานะดีหรืออดีตเจ้าหน้าที่รัฐบาลซาร์^[247] คนอื่น ๆ ไม่ใช่ชนชั้นกลางที่ต่อต้านบอลเชวิคและรับรู้ถึงสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ทางสังคม เช่น โสเภณี^[248] เชการ์อ้างสิทธิในทั้งการตัดสินโทษและประหารชีวิตใครก็ตามที่ถือว่าเป็นศัตรูของรัฐบาล โดยไม่ต้องอาศัยศาลปฏิวัติ^[249] ด้วยเหตุนี้ เชการ์จึงได้ทำการสังหารบ่อยครั้งเป็นจำนวนมากทั่วทั้งรัสเซียโซเวียต^[250] ตัวอย่างเช่น เจ้าหน้าที่เชการ์ในเปโตรกราดประหารชีวิตผู้คน 512 รายภายในเวลาไม่กี่วัน^[251] ไม่มีบันทึกที่เหลือรอดมาเพื่อให้ตัวเลขที่แม่นยำของจำนวนผู้เสียชีวิตในความน่าสะพรึงสีแดง^[252] การประมาณการในเวลาต่อมาของนักประวัติศาสตร์อยู่ระหว่าง 10,000 ถึง 15,000 คน และ 50,000 ถึง 140,000 คน^[253]

เลนินไม่เคยเห็นความรุนแรงนี้หรือมีส่วนร่วมในเหตุการณ์นี้โดยตรง^[254] และทำตัวเหินห่างจากความรุนแรงต่อสาธารณะ^[255] บทความและสุนทรพจน์ที่ได้รับการตีพิมพ์ของเขาไม่ค่อยเรียกร้องให้มีการประหารชีวิต แต่เขาทำเช่นนั้นเป็นประจำในโทรเลขเข้ารหัสและบันทึกที่เป็นความลับ^[256] บอลเชวิคจำนวนมากแสดงความไม่เห็นด้วยกับการประหารชีวิตหมู่ของเชการ์ และกลัวว่าองค์กรจะไม่รับผิดชอบอย่างชัดเจน^[257] พรรคคอมมิวนิสต์พยายามยับยั้งกิจกรรมของเชการ์ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1919 โดยตัดอำนาจศาลและการประหารชีวิตในพื้นที่ที่ไม่อยู่ภายใต้กฎอัยการศึกอย่างเป็นทางการ แต่เชการ์ยังคงดำเนินต่อไปเช่นเดิมในแนวกว้างของประเทศ^[258] ภายใน ค.ศ. 1920 เชการ์ได้กลายเป็นสถาบันที่ทรงอำนาจที่สุดในรัสเซียโซเวียต โดยมีอิทธิพลเหนือกลไกรัฐอื่น ๆ ทั้งหมด^[259]

กฤษฎีกาในเดือนเมษายน ค.ศ. 1919 ส่งผลให้มีการจัดตั้งค่ายกักกันซึ่งได้รับความไว้วางใจจากเชการ์^[260] ซึ่งต่อมาบริหารงานโดยหน่วยงานรัฐบาลใหม่ที่เรียกว่ากูลัก^[261] มีการจัดตั้งค่าย 84 แห่งทั่วรัสเซียโซเวียตและคุมนักโทษได้ประมาณ 50,000 คนภายในสิ้น ค.ศ. 1920 ก่อนที่จะเพิ่มขึ้นเป็น 315 ค่ายและนักโทษประมาณ 70,000 คนภายในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1923^[262] ผู้ที่ถูกกักขังในค่ายถูกใช้เป็นแรงงานทาส^[263] ตั้งแต่เดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1922 ปัญญาชนที่ถูกกล่าวหาว่าต่อต้านรัฐบาลบอลเชวิคถูกเนรเทศไปยังภูมิภาคที่ไม่เอื้ออำนวยหรือถูกเนรเทศออกจากรัสเซียโดยสิ้นเชิง เลนินได้พิจารณารายชื่อผู้ที่ต้องจัดการในลักษณะนี้เป็นการส่วนตัว^[264] ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1922 เลนินได้ออกคำสั่งให้ประหารชีวิตนักบวชที่ต่อต้านบอลเชวิค ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตระหว่าง 14,000 ถึง 20,000 ราย^[265] คริสตจักรรัสเซียออร์ทอดอกซ์ได้รับผลกระทบหนักที่สุด นโยบายต่อต้านศาสนาของรัฐบาลยังส่งผลเสียต่อคริสตจักรนิกายโรมันคาทอลิกและโปรเตสแตนต์ สุเหร่ายิว และมัสยิดอิสลาม^[266]

สงครามกลางเมืองและสงครามโปแลนด์–โซเวียต: ค.ศ. 1918–1920

เลนินคาดหวังว่าชนชั้นสูงและชนชั้นกระฎุมพีรัสเซียจะต่อต้านรัฐบาลของเขา แต่เขาเชื่อว่าความเหนือกว่าเชิงตัวเลขของชนชั้นล่าง ควบคู่ไปกับความสามารถของบอลเชวิคในการจัดระเบียบพวกเขาอย่างมีประสิทธิภาพ จะรับประกันชัยชนะอย่างรวดเร็วในทุกความขัดแย้ง^[267] ด้วยเหตุนี้เขาล้มเหลวในการคาดการณ์ถึงความรุนแรงของการต่อต้านอย่างรุนแรงต่อการปกครองของบอลเชวิคในรัสเซีย^[267] สงครามกลางเมืองอันนองเลือดที่ยาวนานเกิดขึ้นระหว่างฝ่ายแดงคอมมิวนิสต์และฝ่ายขาวต่อต้านบอลเชวิคเริ่มต้นใน ค.ศ. 1917 และสิ้นสุดด้วยชัยชนะของฝ่ายแดงใน ค.ศ. 1923 นอกจากนี้ยังครอบคลุมความขัดแย้งทางชาติพันธุ์บริเวณชายแดนรัสเซีย และการลุกฮือของชาวนาที่ต่อต้านบอลเชวิคและการลุกฮือของฝ่ายซ้ายทั่วทั้งจักรวรรดิเก่า^[268] ดังนั้นนักประวัติศาสตร์หลายคนจึงมองว่าสงครามกลางเมืองเป็นตัวแทนของความขัดแย้งสองประการที่แตกต่างกัน ครั้งแรกระหว่างนักปฏิวัติกับฝ่ายต่อต้านการปฏิวัติ และอีกความขัดแย้งระหว่างกลุ่มปฏิวัติที่แตกต่างกัน^[269]

กองทัพขาวก่อตั้งขึ้นโดยอดีตนายทหารซาร์^[270] และรวมถึงกองทัพอาสาของอันตอน เดนีกินในรัสเซียตอนใต้^[271] กองทัพของอะเลคซันดร์ คอลชัคในไซบีเรีย^[272] และกองทัพของนีโคไล ยูเดนิชในรัฐบอลติกที่เพิ่งเป็นอิสระใหม่^[273] ฝ่ายขาวได้รับการหนุนหลังเมื่อสมาชิกหน่วยทหารเชโกสโลวักจำนวน 35,000 นาย ซึ่งเป็นเชลยศึกจากการสู้รบกับฝ่ายมหาอำนาจกลางหันมาต่อต้านคณะกรรมการราษฎรและเป็นพันธมิตรกับคณะกรรมาธิการสมาชิกสภาร่างรัฐธรรมนูญ (Komuch) ซึ่งเป็นรัฐบาลต่อต้านบอลเชวิคที่จัดตั้งขึ้นในซามารา^[274] นอกจากนี้ ฝ่ายขาวยังได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลตะวันตกที่มองว่าสนธิสัญญาเบรสท์-ลีตอฟสก์เป็นการทรยศต่อความพยายามทำสงครามของฝ่ายสัมพันธมิตร และกลัวการเรียกร้องของพวกบอลเชวิคให้เกิดการปฏิวัติโลก^[275] ใน ค.ศ. 1918 ทหารจากสหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส สหรัฐ แคนาดา อิตาลี และเซอร์เบียกว่า 10,000 นายยกพลขึ้นบกที่เมืองมูร์มันสค์ โดยยึดเมืองคันดาลัคชา ในขณะที่ปีต่อมากองทัพอังกฤษ สหรัฐ และญี่ปุ่นยกพลขึ้นบกที่วลาดีวอสตอค^[276] ในไม่ช้า กองทหารตะวันตกก็ถอนตัวออกจากสงครามกลางเมือง แทนที่จะสนับสนุนเฉพาะฝ่ายขาวด้วยเจ้าหน้าที่ ช่างเทคนิค และยุทโธปกรณ์ แต่ญี่ปุ่นยังคงอยู่เพราะพวกเขามองว่าความขัดแย้งเป็นโอกาสในการขยายอาณาเขต^[277]

เลนินมอบหมายให้ทรอตสกีจัดตั้งกองทัพแดงของกรรมกรและของชาวนา และด้วยการสนับสนุนของเขา ทรอตสกีจึงจัดตั้งสภาทหารปฏิวัติในเดือนกันยายน ค.ศ. 1918^[278] และดำรงตำแหน่งประธานจนถึง ค.ศ. 1925 เมื่อทราบถึงประสบการณ์ทางทหารอันมีค่าของพวกเขา เลนินจึงเห็นพ้องกันว่าเจ้าหน้าที่จากกองทัพซาร์เก่าสามารถปฏิบัติหน้าที่ในกองทัพแดงได้^[279] แม้ว่าทรอตสกีจะจัดตั้งสภาทหารขึ้นเพื่อติดตามกิจกรรมของพวกเขาก็ตาม ฝ่ายแดงควบคุมเมืองใหญ่ที่สุดสองแห่งของรัสเซีย ได้แก่ มอสโกและเปโตรกราด เช่นเดียวกับเมืองใหญ่ส่วนใหญ่ของรัสเซีย^[280] ในขณะที่เมืองของฝ่ายขาวส่วนใหญ่ตั้งอยู่บริเวณรอบนอกของอดีตจักรวรรดิ ดังนั้นฝ่ายขาวจึงถูกขัดขวางโดยการแยกส่วนและการกระจัดกระจายทางภูมิศาสตร์^[281] และเนื่องจากกลุ่มชาติพันธุ์รัสเซียที่มีอำนาจเหนือกว่าทำให้ชนกลุ่มน้อยระดับชาติของภูมิภาคแปลกแยก^[282] กองทัพต่อต้านบอลเชวิคได้เปิดฉากความน่าสะพรึงสีขาว ซึ่งเป็นการรณรงค์ที่ใช้ความรุนแรงต่อผู้ที่มองว่าเป็นผู้สนับสนุนบอลเชวิค ซึ่งโดยทั่วไปจะเกิดขึ้นเองมากกว่าความน่าสะพรึงสีแดงที่รัฐอนุมัติ^[283] กองทัพทั้งกองทัพขาวและกองทัพแดงต่างรับผิดชอบต่อการโจมตีชุมชนชาวยิว กระตุ้นให้เลนินออกมาประณามลัทธิต่อต้านชาวยิว โดยกล่าวโทษอคติต่อชาวยิวจากการโฆษณาชวนเชื่อแบบทุนนิยม^[284]

โปสเตอร์โฆษณาชวนเชื่อต่อต้านบอลเชวิคของฝ่ายขาว ซึ่งมีภาพของเลนินในชุดคลุมสีแดงเพื่อช่วยเหลือบอลเชวิคคนอื่น ๆ ในการเสียสละรัสเซียให้กับรูปปั้นของมาคส์ ประมาณ ค.ศ. 1918–1919

ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1918 สเวียร์ดลอฟแจ้งคณะกรรมการราษฎรว่าสภาโซเวียตภูมิภาคยูรัลได้กำกับการสังหารอดีตซาร์และครอบครัวใกล้ชิดของซาร์ในเยคาเตรินบุร์ก เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาได้รับการช่วยเหลือโดยการรุกคืบของกองทัพขาว^[285] แม้ว่าจะขาดข้อพิสูจน์ แต่นักเขียนชีวประวัติและนักประวัติศาสตร์เช่น ริชาร์ด ไปป์ส และดมีตรี โวลโคโกนอฟ ได้แสดงความเห็นว่าการสังหารนี้อาจได้รับอนุมัติจากเลนิน^[286] ในทางกลับกัน นักประวัติศาสตร์ เจมส์ ไรอัน เตือนว่า "ไม่มีเหตุผล" ที่จะเชื่อสิ่งนี้^[287] ไม่ว่าเลนินจะอนุมัติหรือไม่ก็ตาม เขายังถือว่าสิ่งนี้มีความจำเป็น โดยเน้นย้ำถึงแบบอย่างที่กำหนดโดยการประหารพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ในการปฏิวัติฝรั่งเศส^[288]

หลังจากสนธิสัญญาเบรสท์-ลีตอฟสก์ พรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายได้ละทิ้งแนวร่วมและมองว่าบอลเชวิคเป็นผู้ทรยศต่อการปฏิวัติมากขึ้นเรื่อย ๆ^[289] ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1918 ยาคอฟ บลัมคิน นักสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายได้ลอบสังหาร วิลเฮล์ม ฟอน เมียร์บาค เอกอัครราชทูตเยอรมนีประจำรัสเซีย โดยหวังว่าเหตุการณ์ทางการทูตที่ตามมาจะนำไปสู่สงครามปฏิวัติกับเยอรมนีที่เปิดขึ้นใหม่^[290] จากนั้นพรรคสังคมนิยมปฏิวัติฝ่ายซ้ายได้ก่อรัฐประหารในกรุงมอสโก โดยระดมยิงใส่เครมลินและยึดที่ทำการไปรษณีย์กลางของเมือง ก่อนที่จะถูกกองทัพของทรอตสกีหยุดยั้ง^[291] ผู้นำพรรคและสมาชิกหลายคนถูกจับกุมและคุมขัง แต่ได้รับการปฏิบัติอย่างผ่อนปรนมากกว่าฝ่ายตรงข้ามอื่น ๆ ของบอลเชวิค^[292]

ภายใน ค.ศ. 1919 กองทัพขาวกำลังล่าถอย และพ่ายแพ้ในทั้งสามแนวรบเมื่อต้น ค.ศ. 1920^[293] แม้ว่าคณะกรรมการราษฎรจะได้รับชัยชนะ แต่ขอบเขตอาณาเขตของรัฐรัสเซียก็ลดลง เนื่องจากกลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่รัสเซียจำนวนมากได้ใช้ความไม่เป็นระเบียบเพื่อผลักดันเอกราชของชาติ^[294] ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1921 ระหว่างการทำสงครามที่เกี่ยวข้องกับโปแลนด์ มีการลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพรีกา โดยแบ่งดินแดนพิพาทในเบลารุสและยูเครนระหว่างสาธารณรัฐโปแลนด์และรัสเซียโซเวียต รัสเซียโซเวียตพยายามที่จะยึดครองประเทศเอกราชใหม่ทั้งหมดของจักรวรรดิเก่าอีกครั้ง แม้ว่าความสำเร็จจะมีจำกัดก็ตาม เอสโตเนีย ฟินแลนด์ ลัตเวีย และลิทัวเนียล้วนต่อต้านการรุกรานของโซเวียต ขณะที่ยูเครน เบลารุส (อันเป็นผลมาจากสงครามโปแลนด์–โซเวียต) อาร์มีเนีย อาเซอร์ไบจาน และจอร์เจียถูกยึดครองโดยกองทัพแดง^[269]^[295] ภายใน ค.ศ. 1921 รัสเซียโซเวียตสามารถเอาชนะขบวนการระดับชาติของยูเครนและยึดครองเทือกเขาคอเคซัส แม้ว่าการลุกฮือต่อต้านบอลเชวิคในเอเชียกลางจะดำเนินไปจนถึงปลายคริสต์ทศวรรษ 1920^[296]

หลังจากที่กองทหารรักษาการณ์โอเบอร์อ็อสของเยอรมนีถูกถอนออกจากแนวรบด้านตะวันออกหลังการสงบศึก ทั้งกองทัพรัสเซียโซเวียตและกองทัพโปแลนด์ก็เคลื่อนเข้ามาเพื่อเติมเต็มสุญญากาศ^[297] รัฐโปแลนด์ที่เพิ่งเป็นอิสระใหม่และรัฐบาลโซเวียตต่างก็แสวงหาการขยายอาณาเขตในภูมิภาค^[298] กองทัพโปแลนด์และรัสเซียปะทะกันครั้งแรกในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1919^[299] โดยความขัดแย้งพัฒนาจนกลายเป็นสงครามโปแลนด์–โซเวียต ซึ่งต่างจากความขัดแย้งครั้งก่อน ๆ ของโซเวียต ความขัดแย้งนี้มีผลกระทบมากกว่าต่อการส่งออกการปฏิวัติและอนาคตของยุโรป^[300] กองทัพโปแลนด์บุกเข้าไปในยูเครน^[301] และได้ยึดเคียฟจากโซเวียตภายในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1920^[302] หลังจากกองทัพโปแลนด์ถูกบีบบังคับให้ถอยกลับ เลนินกระตุ้นให้กองทัพแดงบุกโปแลนด์เอง โดยเชื่อว่าชนชั้นกรรมาชีพโปแลนด์จะลุกขึ้นเพื่อสนับสนุนกองทัพรัสเซียและจุดประกายให้เกิดการปฏิวัติยุโรป ทรอตสกีและบอลเชวิคคนอื่น ๆ ไม่เชื่อ แต่ก็เห็นด้วยกับการรุกราน ชนชั้นกรรมาชีพโปแลนด์ไม่ลุกขึ้น และกองทัพแดงพ่ายแพ้ในยุทธการที่วอร์ซอ^[303] กองทัพโปแลนด์ผลักดันกองทัพแดงกลับเข้าไปในรัสเซีย บังคับให้คณะกรรมการราษฎรร้องขอสันติภาพ สงครามสิ้นสุดลงด้วยการลงนามสนธิสัญญาสันติภาพริกาซึ่งรัสเซียยกดินแดนให้กับโปแลนด์^[304]

องค์การคอมมิวนิสต์สากลและการปฏิวัติโลก: ค.ศ. 1919–1920

หลังจากการสงบศึกบนแนวรบด้านตะวันตก เลนินเชื่อว่าการปฏิวัติยุโรปจวนจะใกล้เข้ามา^[305] ด้วยความพยายามที่จะส่งเสริมสิ่งนี้ คณะกรรมการราษฎรจึงสนับสนุนการจัดตั้งรัฐบาลโซเวียตของเบ-ลอ กุนในฮังการีในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1919 ตามมาด้วยรัฐบาลโซเวียตในบาวาเรีย และการลุกฮือของนักสังคมนิยมที่ปฏิวัติต่าง ๆ ในส่วนอื่น ๆ ของเยอรมนี รวมทั้งของสันนิบาตสปาตาคิสท์^[306] ในช่วงสงครามกลางเมืองรัสเซีย กองทัพแดงถูกส่งไปยังสาธารณรัฐแห่งชาติที่เพิ่งเป็นอิสระบริเวณชายแดนรัสเซีย เพื่อช่วยเหลือนักลัทธิมากซ์ในการสถาปนาระบบการปกครองของโซเวียต^[307] ในยุโรป สิ่งนี้ส่งผลให้เกิดรัฐที่นำโดยคอมมิวนิสต์ใหม่ในเอสโตเนีย ลัตเวีย ลิทัวเนีย เบลารุส และยูเครน ซึ่งทั้งหมดนี้ในนามเป็นอิสระจากรัสเซีย แต่ในความเป็นจริงถูกควบคุมจากมอสโก^[307] ขณะที่ห่างออกไปทางตะวันออกนำไปสู่การจัดตั้งรัฐบาลคอมมิวนิสต์ในมองโกเลียนอก^[308] บอลเชวิคอาวุโสหลายคนต้องการให้สิ่งเหล่านี้ซึมซับเข้าไปในรัฐรัสเซีย เลนินยืนกรานว่าควรเคารพความอ่อนไหวของชาติ แต่ให้ความมั่นใจกับสหายของเขาว่าการบริหารพรรคคอมมิวนิสต์ชุดใหม่ของประเทศเหล่านี้อยู่ภายใต้อำนาจโดยพฤตินัยของคณะกรรมการราษฎร^[309]

ในปลาย ค.ศ. 1918 พรรคแรงงานอังกฤษได้เรียกร้องให้มีการจัดตั้งการประชุมระหว่างประเทศของพรรคสังคมนิยม^[310] ซึ่งก็คือพรรคแรงงานและสังคมนิยมสากล เลนินมองว่าสิ่งนี้เป็นการฟื้นฟูสากลที่สองซึ่งเขาดูหมิ่น และกำหนดการประชุมสังคมนิยมระหว่างประเทศที่เป็นคู่แข่งของเขาเองเพื่อชดเชยผลกระทบของมัน^[311] การประชุมจัดโดยได้รับความช่วยเหลือจากซีโนเวียฟ นีโคไล บูฮาริน ทรอตสกี คริสเตียน ราคอฟสกี และ แองเจลิกา บาลาบานอฟ^[311] การประชุมใหญ่ครั้งแรกขององค์การคอมมิวนิสต์สากล (โคมินเทิร์น) เปิดขึ้นในกรุงมอสโกในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1919^[312] การประชุมยังขาดความครอบคลุมทั่วโลก จากจำนวนผู้แทนที่มาชุมนุมกัน 34 คน โดย 30 คนอาศัยอยู่ในประเทศของอดีตจักรวรรดิรัสเซีย และผู้แทนระหว่างประเทศส่วนใหญ่ไม่ได้รับการยอมรับจากพรรคสังคมนิยมในประเทศของตน^[313] ด้วยเหตุนี้ บอลเชวิคจึงมีอำนาจเหนือระเบียบการ^[314] โดยต่อมาเลนินได้เขียนกฎเกณฑ์ต่าง ๆ ขึ้นมากมาย ซึ่งหมายความว่ามีเพียงพรรคสังคมนิยมที่สนับสนุนความคิดเห็นของบอลเชวิคเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมองค์การคอมมิวนิสต์สากล^[315] ในระหว่างการประชุมครั้งแรก เลนินได้พูดคุยกับคณะผู้แทน โดยโจมตีเส้นทางรัฐสภาสู่ลัทธิสังคมนิยมที่ดำเนินการโดยนักแก้ลัทธิมากซ์เช่น คาอุตสกี และย้ำเสียงเรียกร้องของเขาอีกครั้งให้โค่นล้มรัฐบาลชนชั้นกระฎุมพีของยุโรปด้วยความรุนแรง^[316] ขณะที่ซีโนเวียฟกลายเป็นประธานของโคมินเทิร์น เลนินยังคงมีอิทธิพลสำคัญเหนือเรื่องนี้^[317]

การประชุมครั้งที่สองของโคมินเทิร์นจัดขึ้นที่สถาบันสโมลนืยในเปโตรกราดในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1920 ซึ่งถือเป็นครั้งสุดท้ายที่เลนินไปเยือนเมืองอื่นที่ไม่ใช่มอสโก^[318] ที่นั่น เขาสนับสนุนให้ผู้แทนจากต่างประเทศเลียนแบบการยึดอำนาจของพวกบอลเชวิค และละทิ้งมุมมองที่มีมายาวนานของเขาที่ว่าระบบทุนนิยมเป็นขั้นตอนที่จำเป็นในการพัฒนาสังคม แทนที่จะสนับสนุนประเทศเหล่านั้นที่อยู่ภายใต้การยึดครองของอาณานิคมให้เปลี่ยนสังคมก่อนทุนนิยมของพวกเขาโดยตรงไปสู่สังคมนิยม^[319] สำหรับการประชุมครั้งนี้ เขาได้ประพันธ์หนังสือ คอมมิวนิสต์ปีกซ้าย: ความคิดระส่ำระสายอย่างเด็กไร้เดียงสา ซึ่งเป็นหนังสือสั้นที่กล่าวถึงการวิพากษ์วิจารณ์องค์ประกอบต่าง ๆ ภายในพรรคคอมมิวนิสต์อังกฤษและเยอรมนีที่ปฏิเสธที่จะเข้าสู่ระบบรัฐสภาและสหภาพแรงงานของประเทศของตน แต่เขากลับกระตุ้นให้พวกเขาทำเช่นนั้นเพื่อความก้าวหน้าของการปฏิวัติ^[320] การประชุมดังกล่าวต้องถูกระงับเป็นเวลาหลายวันเนื่องจากสงครามที่กำลังเกิดขึ้นในโปแลนด์^[321] และถูกย้ายไปที่กรุงมอสโก ซึ่งยังคงจัดการประชุมต่อไปจนถึงเดือนสิงหาคม^[322] การปฏิวัติโลกที่คาดการณ์ไว้ของเลนินไม่เป็นรูปธรรม เมื่อรัฐบาลคอมมิวนิสต์ฮังการีถูกโค่นล้ม และการลุกฮือของนักลัทธิมากซ์ในเยอรมนีก็ถูกปราบปราม^[323]

ทุพภิกขภัยและนโยบายเศรษฐกิจใหม่: ค.ศ. 1920–1922

ภายในพรรคคอมมิวนิสต์ มีความขัดแย้งจากสองฝ่าย ได้แก่ กลุ่มลัทธิรวมอำนาจประชาธิปไตยและแรงงานฝ่ายค้าน ซึ่งทั้งสองฝ่ายกล่าวหาว่ารัฐรัสเซียมีการรวมอำนาจแบบรวมศูนย์และเป็นระบบราชการมากเกินไป^[324] แรงงานฝ่ายค้านซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับสหภาพแรงงานของรัฐอย่างเป็นทางการ ยังแสดงความกังวลว่ารัฐบาลสูญเสียความไว้วางใจจากชนชั้นแรงงานรัสเซีย^[325] พวกเขาโกรธเคืองกับข้อเสนอแนะของทรอตสกีที่ให้กำจัดสหภาพแรงงาน เขามองว่าสหภาพแรงงานไม่จำเป็นใน "รัฐแรงงาน" แต่เลนินไม่เห็นด้วย โดยเชื่อว่าจะเป็นการดีที่สุดที่จะรักษาสหภาพแรงงานไว้ บอลเชวิคส่วนใหญ่ยอมรับความคิดเห็นของเลนินใน 'การอภิปรายเกี่ยวกับสหภาพแรงงาน'^[326] เพื่อจัดการกับความขัดแย้ง ในการประชุมสมัชาพรรคครั้งที่ 10 ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1921 เลนินได้ออกคำสั่งห้ามกิจกรรมแบบแบ่งฝ่ายภายในพรรค ภายใต้ความเจ็บปวดจากการถูกขับออก^[327]

ทุพภิกขภัยในรัสเซียใน ค.ศ. 1921 ถือเป็นภาวะทุพภิกขภัยที่รุนแรงที่สุดในประเทศซึ่งส่วนหนึ่งเกิดจากภัยแล้ง นับตั้งแต่ ค.ศ. 1891 ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตประมาณห้าล้านคน^[328] ทุพภิกขภัยรุนแรงขึ้นจากการขอเบิกของรัฐบาล เช่นเดียวกับการส่งออกธัญพืชรัสเซียในปริมาณมาก^[329] เพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภาวะทุพภิกขภัย รัฐบาลสหรัฐได้จัดตั้งหน่วยงานบรรเทาทุกข์อเมริกา (American Relief Administration) เพื่อแจกจ่ายอาหาร^[330] เลนินสงสัยในความช่วยเหลือนี้และได้ติดตามความช่วยเหลืออย่างใกล้ชิด^[331] ในช่วงภาวะทุพภิกขภัย สังฆราชตีฮอนเรียกร้องให้คริสตจักรออร์โธดอกซ์ขายสินค้าที่ไม่จำเป็นเพื่อช่วยเลี้ยงอาหารแก่ผู้อดอยาก ซึ่งเป็นการกระทำที่รัฐบาลรับรอง^[332] ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1922 คณะกรรมการราษฎรเดินหน้าต่อไปโดยเรียกร้องให้มีการบังคับขายทรัพย์สินมีค่าทั้งหมดของสถาบันทางศาสนา^[333] สังฆราชตีฮอนคัดค้านการขายสิ่งของที่ใช้ในศีลมหาสนิทและมีสงฆ์จำนวนมากต่อต้านการจัดสรร ส่งผลให้เกิดความรุนแรง^[334]

ใน ค.ศ. 1920 และ ค.ศ. 1921 การต่อต้านการขอเบิกในท้องถิ่นส่งผลให้เกิดการลุกฮือของชาวนาต่อต้านบอลเชวิคที่ลุกลามไปทั่วรัสเซีย ซึ่งถูกปราบปราม^[335] การลุกฮือที่สำคัญที่สุดคือกบฏตัมบอฟซึ่งถูกกองทัพแดงปราบลง^[336] ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1921 เหล่าแรงงานได้นัดหยุดงานในเปโตรกราด ส่งผลให้รัฐบาลประกาศใช้กฎอัยการศึกในเมือง และส่งกองทัพแดงเข้ามาเพื่อปราบปรามการประท้วง^[337] ในเดือนมีนาคม กบฏโครนสตัดต์เริ่มต้นขึ้นเมื่อกะลาสีเรือในโครนสตัดต์ก่อกบฏต่อต้านรัฐบาลบอลเชวิค โดยเรียกร้องให้นักสังคมนิยมทุกคนได้รับอนุญาตให้เผยแพร่อย่างเสรี สหภาพแรงงานอิสระได้รับเสรีภาพในการชุมนุม และชาวนาได้รับอนุญาตให้มีตลาดเสรีและไม่อยู่ภายใต้การเรียกร้อง เลนินประกาศว่าผู้ก่อการกบฏถูกกลุ่มสังคมนิยมปฏิวัติและจักรวรรดินิยมต่างชาติชักนำให้เข้าใจผิด โดยเรียกร้องให้มีการตอบโต้อย่างรุนแรง^[338] ภายใต้การนำของทรอตสกี กองทัพแดงปราบกบฏในวันที่ 17 มีนาคม ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตหลายพันคนและผู้รอดชีวิตถูกกักขังในค่ายแรงงาน^[339]

ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1921 เลนินได้เสนอนโยบายเศรษฐกิจใหม่ (เนียป) แก่คณะกรรมาธิการ เขาโน้มน้าวบอลเชวิคอาวุโสส่วนใหญ่ถึงความจำเป็น และได้ผ่านนโยบายในเดือนเมษายน^[340] เลนินอธิบายนโยบายในหนังสือเล่มเล็ก ว่าด้วยเรื่องภาษีอาหาร ซึ่งเขาระบุว่า เนียปเป็นตัวแทนของการกลับไปสู่แผนเศรษฐกิจบอลเชวิคดั้งเดิม เขาอ้างว่าสิ่งเหล่านี้ได้รับผลกระทบจากสงครามกลางเมือง ซึ่งคณะกรรมการราษฎรถูกบังคับให้หันไปใช้นโยบายเศรษฐกิจสงครามคอมมิวนิสต์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการทำให้อุตสาหกรรมเป็นของชาติ การกระจายผลผลิตแบบรวมศูนย์ การบีบบังคับหรือบังคับขอผลิตผลทางการเกษตร และความพยายามที่จะขจัดการหมุนเวียนของเงิน วิสาหกิจเอกชน และการค้าเสรี ส่งผลให้เศรษฐกิจล่มสลายอย่างรุนแรง^[341]^[342] เนียปอนุญาตให้บริษัทเอกชนบางแห่งในรัสเซีย อนุญาตให้นำระบบค่าจ้างกลับมาใช้ใหม่ได้ และอนุญาตให้ชาวนาขายผลิตผลในตลาดเปิดโดยต้องเก็บภาษีจากรายได้ของพวกเขา^[343] นโยบายดังกล่าวยังอนุญาตให้มีการกลับคืนสู่อุตสาหกรรมขนาดเล็กของเอกชน อุตสาหกรรมพื้นฐาน การขนส่งและการค้าต่างประเทศยังอยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐ^[344] เลนินเรียกสิ่งนี้ว่า "ทุนนิยมของรัฐ"^[345] และบอลเชวิคจำนวนมากคิดว่าสิ่งนี้เป็นการทรยศต่อหลักการสังคมนิยม^[346] นักเขียนชีวประวัติของเลนินมักระบุว่าการเสนอนโยบายเศรษฐกิจใหม่เป็นหนึ่งในความสำเร็จที่สำคัญที่สุดของเขา และบางคนเชื่อว่าหากไม่ดำเนินการ คณะกรรมการราษฎรจะถูกโค่นล้มอย่างรวดเร็วโดยการลุกฮือของประชาชน^[347]

ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1920 รัฐบาลได้นำเกณฑ์แรงงานสากล เพื่อให้พลเมืองทุกคนที่มีอายุระหว่าง 16 ถึง 50 ปีต้องทำงาน^[348] เลนินยังเรียกร้องให้มีโครงการไฟฟ้าจำนวนมากของรัสเซีย ซึ่งเป็นแผนโกเอียลรอ ซึ่งเริ่มในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1920 คำประกาศของเลนินที่ว่า "คอมมิวนิสต์คืออำนาจโซเวียตบวกกับการใช้พลังงานไฟฟ้าของทั้งประเทศ" ได้ถูกอ้างถึงอย่างกว้างขวางในปีต่อ ๆ มา^[349] ด้วยความปรารถนาที่จะพัฒนาเศรษฐกิจรัสเซียผ่านการค้าต่างประเทศ คณะกรรมการราษฎรจึงส่งผู้แทนเข้าร่วมการประชุมเจนัว เลนินหวังว่าจะเข้าร่วมแต่ถูกขัดขวางจากสุขภาพที่ไม่ดีของเขา การประชุมดังกล่าวส่งผลให้มีข้อตกลงระหว่างรัสเซียกับเยอรมนี ซึ่งตามมาจากข้อตกลงทางการค้าก่อนหน้านี้กับสหราชอาณาจักร^[350] เลนินหวังว่าการอนุญาตให้บริษัทต่างชาติลงทุนในรัสเซีย คณะกรรมการราษฎรจะทำให้การแข่งขันระหว่างประเทศทุนนิยมรุนแรงขึ้นและเร่งความหายนะให้เร็วขึ้น เขาพยายามเช่าแหล่งน้ำมันคัมชัตกาให้กับบริษัทอเมริกันแห่งหนึ่งเพื่อเพิ่มความตึงเครียดระหว่างสหรัฐ และญี่ปุ่น ซึ่งต้องการให้คัมชัตคาเป็นส่วนหนึงของจักรวรรดิ^[351]

สุขภาพเสื่อมถอยและความขัดแย้งกับสตาลิน: ค.ศ. 1920–1923

ท่ามกลางความอับอายและความหวาดกลัวของเลนิน ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1920 บอลเชวิคได้จัดงานเลี้ยงใหญ่เพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดปีที่ 50 ของเขา ซึ่งมีการเฉลิมฉลองอย่างกว้างขวางทั่วรัสเซีย และการตีพิมพ์บทกวีและชีวประวัติที่อุทิศให้กับเขา^[352] ระหว่าง ค.ศ. 1920 ถึง ค.ศ. 1926 มีการตีพิมพ์ ผลงานรวบรวม ของเลนินจำนวน 20 เล่ม เนื้อหาบางส่วนถูกละเว้น^[353] ระหว่าง ค.ศ. 1920 บุคคลสำคัญของชาติตะวันตกหลายคนได้ไปเยือนเลนินในรัสเซีย อาทิเช่นนักเขียนเอช. จี. เวลส์ และนักปรัชญา เบอร์ทรันด์ รัสเซลล์^[354] รวมถึงผู้นิยมอนาธิปไตยทั้งเอ็มมา โกลด์แมน และอเล็กซานเดอร์ เบิร์คแมน^[355] นอกจากนี้ อาร์ม็องด์ยังไปเยี่ยมเลนินที่เครมลินซึ่งมีสุขภาพย่ำแย่มากขึ้นเรื่อย ๆ^[356] เขาส่งเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลในเมืองคีสโลวอดสค์ ทางตอนเหนือของคอเคซัสเพื่อพักฟื้น แต่เธอเสียชีวิตที่นั่นในเดือนกันยายน ค.ศ. 1920 ระหว่างที่มีอหิวาตกโรคระบาด^[357] ร่างของเธอถูกส่งไปยังมอสโก ที่ซึ่งเลนินซึ่งโศกเศร้าอย่างเห็นได้ชัดและดูแลการฝังศพของเธอใต้กำแพงเครมลิน^[358]

เลนินป่วยหนักในช่วงครึ่งหลังของ ค.ศ. 1921^[359] โดยมีอาการหูไวเกิน นอนไม่หลับ และปวดศีรษะเป็นประจำ^[360] ตามคำยืนกรานของโปลิตบูโรในเดือนกรกฎาคม เขาออกจากมอสโกเพื่อลาพักผ่อนเป็นเวลาหนึ่งเดือนที่คฤหาสน์กอร์กีของเขา^[361] ซึ่งเขาได้รับการดูแลจากภรรยาและน้องสาวของเขา เลนินเริ่มใคร่ครวญถึงความเป็นไปได้ที่จะฆ่าตัวตาย โดยขอให้ทั้งครุปสกายาและสตาลินซื้อโพแทสเซียมไซยาไนด์ให้เขา^[362] แพทย์ 26 คนได้รับการว่าจ้างให้ช่วยเหลือเลนินในช่วงปีสุดท้ายของเขา หลายคนเป็นชาวต่างชาติและถูกจ้างมาด้วยค่าใช้จ่ายจำนวนมาก^[363] บางคนแย้งว่าอาการป่วยของเขาอาจเกิดจากการออกซิเดชันของโลหะจากกระสุนที่ติดอยู่ในร่างกายของเขาจากการพยายามลอบสังหารใน ค.ศ. 1918 ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1922 เขาได้รับการผ่าตัดเพื่อเอาออกได้สำเร็จ^[364] อาการยังคงดำเนินต่อไปหลังจากนี้ โดยแพทย์ของเลนินไม่แน่ใจสาเหตุ บางคนแนะนำว่าเขาเป็นโรคประสาทเปลี้ยเหตุบาดเจ็บหรือโรคหลอดเลือดแดงแข็ง ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1922 เขาเป็นโรคหลอดเลือดสมองครั้งแรก ทำให้สูญเสียความสามารถในการพูดชั่วคราว และเป็นอัมพาตที่ซีกขวา^[365] เขาพักฟื้นที่กอร์กีและหายเป็นปกติภายในเดือนกรกฎาคม^[366] ในเดือนตุลาคม เขากลับไปมอสโก ในเดือนธันวาคม เขาเป็นโรคหลอดเลือดสมองครั้งที่สองและกลับไปกอร์กี^[367]

แม้ว่าเลนินจะป่วย แต่เลนินก็ยังคงสนใจพัฒนาการทางการเมืองเป็นอย่างมาก เมื่อผู้นำของพรรคสังคมนิยมปฏิวัติถูกตัดสินว่ามีความผิดในข้อหาสมรู้ร่วมคิดต่อต้านรัฐบาลในการพิจารณาคดีที่จัดขึ้นระหว่างเดือนมิถุนายนถึงเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1922 เลนินเรียกร้องให้ประหารชีวิต พวกเขาถูกจำคุกโดยไม่มีกำหนดแทน โดยถูกประหารชีวิตเฉพาะในช่วงการกวาดล้างใหญ่ของสตาลินเท่านั้น^[368] ด้วยการสนับสนุนของเลนิน รัฐบาลยังประสบความสำเร็จในการกำจัดลัทธิเมนเชวิคในรัสเซียด้วยการขับเมนเชวิคทั้งหมดออกจากสถาบันและรัฐวิสาหกิจในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1923 จากนั้นจึงจำคุกสมาชิกของพรรคในค่ายกักกัน^[369] เลนินกังวลถึงความอยู่รอดของระบอบอมาตยาธิปไตยซาร์ในรัสเซียโซเวียต^[370] โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงปีสุดท้ายของเขา โดยประณามทัศนคติของระบอบอมาตยาธิปไตย^[371] เขาแนะนำให้ยกเครื่องใหม่ทั้งหมดเพื่อจัดการกับปัญหาดังกล่าว^[372] ในจดหมายฉบับหนึ่งบ่นว่า "เรากำลังถูกดูดเข้าไปในหนองน้ำของระบอบอมาตยาธิปไตยที่น่ารังเกียจ"^[373]

ระหว่างเดือนธันวาคม ค.ศ. 1922 ถึงมกราคม ค.ศ. 1923 เลนินได้ทำ "พินัยกรรม" ซึ่งเขาได้หารือเกี่ยวกับคุณสมบัติส่วนตัวของสหายของเขา โดยเฉพาะทรอตสกีและสตาลิน^[374] เขาแนะนำให้ถอดสตาลินออกจากตำแหน่งเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์ เนื่องจากเห็นว่าเขาไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้^[375] แต่เขากลับแนะนำทรอตสกีให้ทำงานนี้ โดยอธิบายว่าเขาเป็น "คนที่มีความสามารถมากที่สุดในคณะกรรมการกลางชุดปัจจุบัน" เขาเน้นย้ำถึงสติปัญญาที่เหนือกว่าของทรอตสกี แต่ในขณะเดียวกันก็วิพากษ์วิจารณ์ความมั่นใจในตนเองและความโน้มเอียงไปทางการบริหารที่มากเกินไป^[376] ในระหว่างช่วงเวลานี้ เลนินได้วิพากษ์วิจารณ์ลักษณะระบบราชการของผู้ตรวจกรรมกรและชาวนา โดยเรียกร้องให้มีการสรรหาเจ้าหน้าที่ชนชั้นแรงงานใหม่เพื่อเป็นยาแก้พิษสำหรับปัญหานี้^[377] ในขณะที่ในอีกบทความหนึ่ง เขาเรียกร้องให้รัฐต่อสู้กับการไม่รู้หนังสือ ส่งเสริมการตรงต่อเวลาและความมีจิตสำนึกภายในประชาชน และส่งเสริมให้ชาวนาเข้าร่วมสหกรณ์^[378]

ในช่วงที่เลนินไม่อยู่ สตาลินได้เริ่มรวบรวมอำนาจของเขาทั้งโดยการแต่งตั้งผู้สนับสนุนให้ดำรงตำแหน่งที่โดดเด่น^[379] และโดยการปลูกฝังภาพลักษณ์ของตัวเองว่าเป็นผู้สืบทอดที่ใกล้ชิดและสมควรได้รับจากเลนินมากที่สุด^[380] ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1922 สตาลินรับผิดชอบในระบอบการปกครองของเลนิน โดยได้รับมอบหมายจากโปลิตบูโรให้ควบคุมว่าใครจะเข้าถึงเขาได้^[381] เลนินวิพากษ์วิจารณ์สตาลินมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เลนินยืนกรานว่ารัฐควรรักษาการผูกขาดการค้าระหว่างประเทศไว้ ในช่วงกลาง ค.ศ. 1922 สตาลินกำลังนำบอลเชวิคกลุ่มอื่น ๆ ในการต่อต้านเรื่องนี้แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ^[382] มีข้อโต้แย้งส่วนตัวระหว่างทั้งสองด้วยเช่นกัน สตาลินทำให้ครุปสกายาอารมณ์เสียด้วยการตะโกนใส่เธอระหว่างการสนทนาทางโทรศัพท์ ซึ่งทำให้เลนินโกรธมากซึ่งส่งจดหมายถึงสตาลินเพื่อแสดงความรำคาญ^[383]

การแบ่งแยกทางการเมืองที่สำคัญที่สุดระหว่างทั้งสองเกิดขึ้นระหว่างกรณีจอร์เจีย สตาลินเสนอแนะว่าทั้งจอร์เจียที่ถูกยึดครองโดยโซเวียตและประเทศเพื่อนบ้าน เช่น อาเซอร์ไบจานและอาร์มีเนีย ซึ่งล้วนถูกรุกรานและยึดครองโดยกองทัพแดง ควรรวมเข้ากับรัฐรัสเซีย แม้ว่าจะมีเสียงประท้วงจากรัฐบาลท้องถิ่นที่โซเวียตแต่งตั้งไว้ก็ตาม^[384] เลนินมองว่านี่เป็นการแสดงออกถึงลัทธิชาตินิยมทางชาติพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่ของรัสเซียโดยสตาลินและผู้สนับสนุนของเขา แทนที่จะเรียกร้องให้รัฐชาติเหล่านี้เข้าร่วมกับรัสเซียในฐานะส่วนกึ่งอิสระของสหภาพที่ใหญ่กว่า ซึ่งเขาเสนอให้เรียกว่าสหภาพสาธารณรัฐโซเวียตแห่งยุโรปและเอเชีย^[385] หลังจากการต่อต้านข้อเสนอนี้อยู่บ้าง ในที่สุดสตาลินก็ยอมรับข้อเสนอดังกล่าว แต่ด้วยข้อตกลงของเลนิน เขาได้เปลี่ยนชื่อของรัฐที่เสนอใหม่เป็นสหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต (สหภาพโซเวียต) ^[386] เลนินส่งทรอตสกีไปพูดในนามของเขาที่การประชุมคณะกรรมการกลางในเดือนธันวาคม ซึ่งแผนการสำหรับสหภาพโซเวียตถูกคว่ำบาตร แผนเหล่านี้ได้รับการรับรองเมื่อวันที่ 30 ธันวาคมโดยรัฐสภาโซเวียต ส่งผลให้เกิดการก่อตั้งสหภาพโซเวียต^[387] แม้ว่าสุขภาพของเขาจะย่ำแย่ แต่เลนินก็ได้รับเลือกเป็นประธานรัฐบาลชุดใหม่ของสหภาพโซเวียต^[388]

อสัญกรรมและรัฐพิธีศพ: ค.ศ. 1923–1924

ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1923 เลนินป่วยเป็นโรคหลอดเลือดสมองเป็นครั้งที่สามและสูญเสียความสามารถในการพูด^[389] ในเดือนนั้น เลนินเป็นอัมพาตบางส่วนทางด้านขวา และเริ่มแสดงอาการภาวะเสียการสื่อความ^[390] ภายในเดือนพฤษภาคม ดูเหมือนว่าเขาจะฟื้นตัวอย่างช้า ๆ โดยสามารถฟื้นความคล่องตัว ทักษะการพูด และการเขียนบางส่วนได้^[391] ในเดือนตุลาคม เขาได้เดินทางเยือนเครมลินเป็นครั้งสุดท้าย^[392] ในช่วงสัปดาห์สุดท้ายของเขา ซีโนเวียฟ คาเมเนฟ และ บูฮาริน มาเยี่ยมเลนิน คนหลังไปเยี่ยมเขาที่คฤหาสน์กอร์กีของเขาในวันที่เขาเสียชีวิต^[393] เลนินตกอยู่ในอาการโคม่าและถึงแก่อสัญกรรมในเวลาต่อมาในวันที่ 21 มกราคม ค.ศ. 1924 สิริอายุ 53 ปี^[394] สาเหตุการตายอย่างเป็นทางการของเขาถูกบันทึกว่าเป็นโรคหลอดเลือดที่รักษาไม่หาย^[395]

รัฐบาลโซเวียตประกาศการเสียชีวิตของเลนินต่อสาธารณะในวันรุ่งขึ้น^[396] ในวันที่ 23 มกราคม ผู้ร่วมไว้อาลัยจากพรรคคอมมิวนิสต์ สหภาพแรงงาน และรัฐสภาโซเวียตไปที่บ้านกอร์กีของเขาเพื่อตรวจสอบศพ ซึ่งถูกเคลื่อนย้ายขึ้นไปบนโลงศพสีแดงโดยผู้นำบอลเชวิค^[397] โลงศพถูกเคลื่อนย้ายโดยรถไฟไปมอสโกและถูกนำไปยังทำเนียบสหภาพที่ซึ่งศพนอนอยู่บนแท่นพิธีในสภาพปกติ^[398] ในช่วงสามวันต่อมา มีผู้ร่วมไว้อาลัยประมาณหลายล้านคนมาเพื่อดูศพ หลายคนเข้าคิวรอนานหลายชั่วโมงในสภาพที่เย็นยะเยือก^[399] ในวันที่ 26 มกราคม ในการประชุมรัฐสภาโซเวียตแห่งสหภาพทั้งปวงครั้งที่ 11 จัดขึ้นเพื่อแสดงความเคารพ โดยมีคาลีนิน ซิโนเวียฟ และสตาลินกล่าวสุนทรพจน์^[399] ที่น่าสังเกตก็คือทรอตสกีไม่อยู่ เขาพักฟื้นในคอเคซัส และต่อมาเขาอ้างว่าสตาลินส่งโทรเลขถึงเขาโดยระบุวันที่จัดงานศพที่วางแผนไว้ไม่ถูกต้อง ทำให้เขาไม่สามารถมาทันเวลาได้^[400] พิธีศพของเลนินจัดขึ้นในวันรุ่งขึ้น เมื่อร่างของเขาถูกนำไปยังจัตุรัสแดงพร้อมกับการบรรเลงดนตรีซึ่งฝูงชนที่รวมตัวกันฟังการปราศรัยต่อเนื่องก่อนที่ศพจะถูกนำไปฝังในห้องนิรภัยของสุสานที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษ^[401] มีผู้เข้าร่วมนับหมื่นคนแม้ว่าอุณหภูมิจะเยือกแข็ง^[402]

เพื่อต่อต้านการประท้วงของครุปสกายา ร่างของเลนินถูกดองเพื่อเก็บรักษาไว้เพื่อจัดแสดงต่อสาธารณะในระยะยาวในสุสานจัตุรัสแดง^[403] ในระหว่างขั้นตอนนี้ สมองของเลนินถูกเอาออกไป ใน ค.ศ. 1925 ได้มีการก่อตั้งสถาบันเพื่อวิเคราะห์ข้อมูลดังกล่าว โดยเผยให้เห็นว่าเลนินเป็นโรคเส้นโลหิตตีบขั้นรุนแรง^[404] ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1929 โปลิตบูโรได้ตกลงที่จะเปลี่ยนสุสานชั่วคราวเป็นสุสานถาวรที่ทำจากหินแกรนิต ซึ่งสร้างเสร็จใน ค.ศ. 1933^[405] โลงศพของเขาถูกแทนที่ใน ค.ศ. 1940 และอีกครั้งใน ค.ศ. 1970^[406] เพื่อความปลอดภัยในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ตั้งแต่ ค.ศ. 1941 ถึง ค.ศ. 1945 ศพจึงถูกย้ายไปที่เมืองตูย์เมนชั่วคราว^[407] ศพของเขายังคงแสดงต่อสาธารณะในสุสานเลนินที่จัตุรัสแดงจนถึงปัจจุบัน^[408]

อุดมการณ์ทางการเมือง

ลัทธิมากซ์และลัทธิเลนิน

เลนินเป็นนักลัทธิมากซ์ผู้เคร่งครัด^[409] และเชื่อในการตีความลัทธิมากซ์ของเขา คำว่า "ลัทธิเลนิน" ถูกเรียกครั้งแรกโดยมาร์ตอฟใน ค.ศ. 1904^[410] เป็นลัทธิดั้งเดิมเพียงหนึ่งเดียวอย่างแท้จริง^[411] ตามมุมมองของลัทธิมากซ์ มนุษยชาติก็จะเข้าถึงลัทธิคอมมิวนิสต์ที่บริสุทธิ์ในที่สุด กลายเป็นสังคมไร้สัญชาติ ไร้ชนชั้น และเท่าเทียมของคนงานที่ปราศจากการแสวงหาผลประโยชน์และความแปลกแยก ควบคุมชะตากรรมของตนเอง และปฏิบัติตามหลักการ "จากทุกคนตามที่สามารถ ให้ทุกคนตามที่ต้องการ"^[412] ตามคำกล่าวของโวลโคโกนอฟ เลนินเชื่ออย่าง "ลึกซึ้งและจริงใจ" ว่าเส้นทางที่เขากำหนดไว้กับรัสเซียจะนำไปสู่การสถาปนาสังคมคอมมิวนิสต์ในที่สุด^[413]

ความเชื่อแบบลัทธิมากซ์ของเลนินทำให้เขามีมุมมองว่าสังคมไม่สามารถเปลี่ยนจากรัฐปัจจุบันไปสู่ลัทธิคอมมิวนิสต์ได้โดยตรง แต่จะต้องเข้าสู่ยุคสังคมนิยมก่อน ดังนั้นความกังวลหลักของเขาคือจะเปลี่ยนรัสเซียให้เป็นสังคมสังคมนิยมได้อย่างไร ในการทำเช่นนั้น เขาเชื่อว่า "เผด็จการโดยชนชั้นกรรมาชีพ" เป็นสิ่งจำเป็นในการปราบปรามชนชั้นกระฎุมพีและพัฒนาเศรษฐกิจสังคมนิยม^[414] เขาให้คำจำกัดความลัทธิสังคมนิยมว่าเป็น "ระเบียบของผู้ร่วมมือที่มีอารยธรรมซึ่งปัจจัยการผลิตเป็นของสังคม"^[415] และเชื่อว่าระบบเศรษฐกิจนี้จะต้องขยายออกไปจนกว่าจะสามารถสร้างสังคมที่อุดมสมบูรณ์ได้^[412] เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ เขาเห็นว่าการนำเศรษฐกิจรัสเซียมาอยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐเป็นประเด็นสำคัญของเขา โดยคำพูดของเขาคือ "พลเมืองทุกคน" กลายเป็น "ลูกจ้างของรัฐ"^[416] การตีความลัทธิสังคมนิยมของเลนินเป็นแบบรวมศูนย์ มีการวางแผน และจัดทำสถิติ โดยมีการควบคุมทั้งการผลิตและการจัดจำหน่ายอย่างเข้มงวด^[412] เขาเชื่อว่าแรงงานทุกคนทั่วประเทศจะสมัครใจเข้าร่วมเพื่อให้รัฐรวมอำนาจทางเศรษฐกิจและการเมืองได้^[417] ด้วยวิธีนี้ การเรียกร้องของเขาให้ "เข้าควบคุมกิจการของแรงงาน" ในปัจจัยการผลิตไม่ได้หมายถึงการควบคุมโดยตรงของวิสาหกิจโดยแรงงานของพวกเขา แต่เป็นการดำเนินการของวิสาหกิจทั้งหมดภายใต้การควบคุมของ "รัฐแรงงาน"^[418] สิ่งนี้ส่งผลให้เกิดสิ่งที่หลายคนมองว่าเป็นสองประเด็นที่ขัดแย้งกันภายในความคิดของเลนิน ได้แก่ การเข้าควบคุมกิจการของแรงงานของประชาชน และกลไกรัฐที่รวมศูนย์ มีลำดับชั้น และบีบบังคับ^[419]

ก่อน ค.ศ. 1914 มุมมองของเลนินส่วนใหญ่สอดคล้องกับแนวความคิดแบบลัทธิมากซ์ดั้งเดิมกระแสหลักของยุโรป^[409] แม้ว่าเขาจะเยาะเย้ยนักลัทธิมากซ์ที่รับเอาแนวคิดจากนักปรัชญาและนักสังคมวิทยาที่ไม่ใช่นักลัทธิมากซ์ร่วมสมัยมาใช้^[420] แต่แนวคิดของเขาเองไม่เพียงได้รับอิทธิพลจากนักทฤษฎีลัทธิมากซ์ของรัสเซียเท่านั้น แต่ยังได้รับอิทธิพลจากแนวคิดที่กว้างขึ้นจากขบวนการปฏิวัติรัสเซียด้วย^[421] รวมไปถึงแนวคิดของกลุ่มสังคมนิยมเกษตรกรรมนารอดนิค^[422] เขาปรับแนวความคิดของเขาตามสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป รวมถึงความเป็นจริงเชิงปฏิบัติของการปกครองรัสเซียท่ามกลางสงคราม ความอดอยาก และการล่มสลายทางเศรษฐกิจ^[423] ในขณะที่ลัทธิเลนินพัฒนาขึ้น เลนินได้แก้ไขลัทธิมากซ์แบบดั้งเดิมที่จัดตั้งขึ้นและนำเสนอนวัตกรรมในแนวคิดของนักลัทธิมากซ์^[409]

ในงานเขียนเชิงทฤษฎีของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จักรวรรดินิยม: ขั้นสูงสุดของทุนนิยม เลนินได้กล่าวถึงสิ่งที่เขามองว่าเป็นพัฒนาการของระบบทุนนิยมนับตั้งแต่การตายของมาคส์ ในความเห็นของเขา มันได้ก้าวมาถึงขั้นใหม่ของลัทธิทุนนิยมผูกขาดโดยรัฐ^[424] เขาเชื่อว่าแม้ว่าเศรษฐกิจของรัสเซียจะถูกครอบงำโดยชาวนา แต่การมีอยู่ของระบบทุนนิยมผูกขาดในรัสเซียหมายความว่าประเทศได้รับการพัฒนาอย่างเป็นรูปธรรมเพียงพอที่จะเคลื่อนไปสู่สังคมนิยม^[425] ลัทธิเลนินรับเอามุมมองของนักสัมบูรณนิยมและลัทธิหลักคำสอนมากกว่าลัทธิมากซ์รูปแบบอื่น ๆ และสร้างความโดดเด่นด้วยความรุนแรงทางอารมณ์ของวิสัยทัศน์ของผู้ปลดปล่อย^[426] นอกจากนี้ยังโดดเด่นด้วยการเน้นย้ำถึงบทบาทของการเป็นแนวหน้าที่สามารถนำชนชั้นกรรมาชีพไปสู่การปฏิวัติ^[426] และยกระดับบทบาทของความรุนแรงในฐานะเครื่องมือในการปฏิวัติ^[427]

ประชาธิปไตยกับปัญหาระดับชาติ

เลนินเชื่อว่าประชาธิปไตยแบบมีผู้แทนของประเทศทุนนิยมให้ภาพลวงตาของประชาธิปไตยในขณะที่ยังคงรักษา "เผด็จการของชนชั้นกระฎุมพี" เมื่อกล่าวถึงระบบประชาธิปไตยแบบมีผู้แทนของสหรัฐ เขากล่าวถึง "การดวลที่น่าตื่นตาตื่นใจและไร้ความหมายระหว่างสองพรรคกระฎุมพี" ซึ่งทั้งสองพรรคนำโดย "มหาเศรษฐีที่ชาญฉลาด" ที่แสวงหาประโยชน์จากชนชั้นกรรมาชีพชาวอเมริกัน^[428] เขาต่อต้านลัทธิเสรีนิยม โดยแสดงความเกลียดชังต่อเสรีภาพโดยทั่วไปในฐานะค่านิยม^[429] และเชื่อว่าเสรีภาพของลัทธิเสรีนิยมนั้นเป็นการฉ้อฉล เพราะไม่ได้ปลดปล่อยแรงงานจากการแสวงหาผลประโยชน์จากระบบทุนนิยม^[430]

เลนินประกาศว่า "รัฐบาลโซเวียตมีประชาธิปไตยมากกว่าสาธารณรัฐกระฎุมพีที่เป็นประชาธิปไตยมากที่สุดหลายล้านเท่า"^[431] ซึ่งอย่างหลังเป็นเพียง "ประชาธิปไตยสำหรับคนรวย" เขาถือว่า "เผด็จการของชนชั้นกรรมาชีพ" ของเขาเป็นประชาธิปไตย เพราะเขาอ้างว่าสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการเลือกตั้งผู้แทนของโซเวียต แรงงานเลือกเจ้าหน้าที่ของตนเอง และการหมุนเวียนและการมีส่วนร่วมของแรงงานทุกคนในการบริหารรัฐอย่างสม่ำเสมอ^[432] ความเชื่อของเลนินที่ว่ารัฐชนชั้นกรรมาชีพควรมีลักษณะอย่างไรนั้นกลับเบี่ยงเบนไปจากความเชื่อที่ลัทธิมากซ์กระแสหลักนำมาใช้ นักลัทธิมากซ์ชาวยุโรปอย่างเคาต์สกีจินตนาการถึงรัฐบาลรัฐสภาที่ได้รับการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตยโดยที่ชนชั้นกรรมาชีพมีเสียงข้างมาก ในขณะที่เลนินเรียกร้องให้มีกลไกรัฐที่เข้มแข็งและรวมศูนย์ ซึ่งกีดกันความคิดเห็นใด ๆ จากชนชั้นกระฎุมพี^[426]

เลนินเป็นนักสากลนิยมและเป็นผู้สนับสนุนการปฏิวัติโลกอย่างกระตือรือร้น โดยถือว่าเขตแดนของประเทศเป็นแนวคิดที่ล้าสมัย และลัทธิชาตินิยมเป็นสิ่งเบี่ยงเบนความสนใจจากการต่อสู้ทางชนชั้น^[433] เขาเชื่อว่าในสังคมสังคมนิยม ประเทศต่าง ๆ ในโลกจะรวมตัวกันและส่งผลให้เกิดรัฐบาลเดียวในโลกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้^[434] เขาเชื่อว่ารัฐสังคมนิยมนี้จะต้องรวมศูนย์รวมเป็นหนึ่งเดียว และถือว่าสหพันธรัฐเป็นแนวคิดกระฎุมพี^[435] ในงานเขียนของเขา เลนินสนับสนุนแนวคิดต่อต้านจักรวรรดินิยมและระบุว่าทุกประเทศสมควรได้รับ "สิทธิในการตัดสินใจด้วยตนเอง"^[436] เขาสนับสนุนสงครามปลดปล่อยชาติ โดยยอมรับว่าความขัดแย้งดังกล่าวอาจจำเป็นสำหรับชนกลุ่มน้อยที่จะแยกตัวออกจากรัฐสังคมนิยม เพราะรัฐสังคมนิยมไม่ได้ "ศักดิ์สิทธิ์หรือประกันความผิดพลาดหรือความอ่อนแอ"^[437]

ก่อนที่จะขึ้นสู่อำนาจใน ค.ศ. 1917 เขากังวลว่าชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์และระดับชาติจะทำให้รัฐโซเวียตไม่สามารถปกครองได้ด้วยการเรียกร้องเอกราช ตามคำกล่าวของนักประวัติศาสตร์ ไซมอน เซบัก มอนเตฟิออเร เลนินจึงสนับสนุนสตาลินให้พัฒนา "ทฤษฎีที่เสนออุดมคติเรื่องการปกครองตนเองและสิทธิในการแบ่งแยกดินแดนโดยไม่จำเป็นต้องให้อนุญาตเช่นกัน"^[438] ในการยึดอำนาจ เลนินเรียกร้องให้ปลดพันธะที่บังคับให้กลุ่มชาติพันธุ์ชนกลุ่มน้อยยังคงอยู่ในจักรวรรดิรัสเซีย และใช้สิทธิในการแยกตัวออก แต่ยังคาดหวังให้พวกเขากลับมารวมตัวกันอีกครั้งทันทีด้วยจิตวิญญาณของชนกรรมาชีพสากลนิยม^[439] เขาเต็มใจที่จะใช้กำลังทหารเพื่อประกันเอกภาพนี้ ส่งผลให้เกิดการรุกรานด้วยอาวุธเข้าสู่รัฐเอกราชที่ก่อตั้งขึ้นในยูเครน จอร์เจีย โปแลนด์ ฟินแลนด์ และรัฐบอลติก^[440] เฉพาะเมื่อความขัดแย้งกับฟินแลนด์ รัฐบอลติก และโปแลนด์ไม่ประสบผลสำเร็จเท่านั้น รัฐบาลของเลนินจึงยอมรับในเอกราชอย่างเป็นทางการ^[441]

ชีวิตส่วนตัวและลักษณะเฉพาะ

เลนินมองตัวเองว่าเป็นคนที่มีโชคชะตาและเชื่อมั่นในความชอบธรรมของอุดมการณ์ของเขาและความสามารถของเขาเองในฐานะผู้นำการปฏิวัติ^[442] หลุยส์ ฟิสเชอร์ ผู้เขียนหนังสือชีวประวัติ บรรยายว่าเขาเป็น "ผู้รักการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงและการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุด" ชายผู้ซึ่ง "ไม่เคยมีจุดยืนตรงกลาง เขาเป็นคนที่พูดเกินจริงไม่ว่าจะดำหรือแดงก็ตาม"^[443] ไปป์สตั้งข้อสังเกตว่าเขาแสดงความสามารถพิเศษอย่างมาก โดยเน้นที่ "เสน่ห์สำหรับงานที่มีระเบียบวินัย" และ "การอุทิศตนต่อการปฏิวัติ"^[444] ในทำนองเดียวกัน โวลโคโกนอฟเชื่อว่า "ด้วยพลังแห่งบุคลิกภาพของเขา [เลนิน] จึงมีอิทธิพลเหนือผู้คน"^[445] ในทางกลับกัน กอร์กี เพื่อนของเลนินแสดงความคิดเห็นว่าจากรูปลักษณ์ภายนอกของเขาในฐานะ "คนหัวล้าน แข็งแรง และแข็งแกร่ง" นักปฏิวัติคอมมิวนิสต์นั้น "ธรรมดาเกินไป" และไม่ได้ให้ "ความรู้สึกของการเป็นผู้นำ"^[446]

โรเบิร์ต เซอร์วิส นักประวัติศาสตร์และผู้เขียนชีวประวัติ ยืนยันว่าเลนินเคยเป็นชายหนุ่มที่มีอารมณ์รุนแรง^[447] และแสดงความเกลียดชังอย่างรุนแรงต่อทางการซาร์^[448] เซอร์วิสยังกล่าวว่า เลนินพัฒนา "ความผูกพันทางอารมณ์" กับวีรบุรุษในอุดมคติของเขา เช่น มาคส์ เอ็งเงิลส์ และเชียร์นีเชียฟสกี^[449] เขาเป็นเจ้าของภาพเหมือนของพวกเขา และบรรยายเป็นการส่วนตัวว่าตัวเองกำลัง "หลงรัก" มาคส์และเอ็งเงิลส์^[450] ตามที่ เจมส์ ดี. ไวท์ นักเขียนชีวประวัติของเลนิน เลนินปฏิบัติต่องานเขียนของพวกเขาเสมือนเป็น "คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์" ซึ่งเป็น "ความเชื่อทางศาสนา" ซึ่งไม่ควร "ถูกตั้งคำถามแต่ต้องเชื่อ"^[451] ในมุมมองของโวลโคโกนอฟ เลนินยอมรับว่าลัทธิมากซ์เป็น "ความจริงโดยสมบูรณ์" และทำท่าเหมือน "ผู้คลั่งไคล้ศาสนา" ตามลำดับ^[452] ในทำนองเดียวกัน เบอร์ทรันด์ รัสเซลล์รู้สึกว่าเลนินแสดง "ศรัทธาอันแน่วแน่—ศรัทธาทางศาสนาในคำสอนของมาคส์"^[453] ผู้เขียนชีวประวัติ คริสโตเฟอร์ รีด แนะนำว่าเลนินเป็น "ผู้นำทางโลกที่เทียบเท่ากับผู้นำตามระบอบประชาธิปไตยที่ได้รับความชอบธรรมจากความจริง [ที่รับรู้] ของหลักคำสอนของพวกเขา ไม่ใช่คำสั่งของประชาชน"^[454] อย่างไรก็ตาม เลนินยังคงไม่เชื่อพระเจ้าและเป็นนักวิจารณ์ศาสนา โดยเชื่อว่าลัทธิสังคมนิยมไม่มีพระเจ้าโดยเนื้อแท้ ดังนั้นเขาจึงถือว่าสังคมนิยมคริสเตียนมีความขัดแย้งในแง่หนึ่ง^[455]

เซอร์วิสกล่าวว่าเลนินอาจมี "อารมณ์แปรปรวนและขึ้น ๆ ลง ๆ"^[456] และไปป์สถือว่าเขาเป็น "คนเกลียดชังคนชั่ว"^[457] ซึ่งเป็นมุมมองที่ถูกรีดปฏิเสธ ซึ่งเน้นย้ำถึงหลายกรณีที่เลนินแสดงความเมตตา โดยเฉพาะต่อเด็ก ๆ^[458] ตามที่นักเขียนชีวประวัติหลายคนกล่าว เลนินไม่ยอมรับการต่อต้านและมักจะเพิกเฉยต่อความคิดเห็นที่แตกต่างจากของเขาโดยสิ้นเชิง^[459] เขาอาจเป็น "พิษร้ายในการวิพากษ์วิจารณ์ผู้อื่น" โดยแสดงนิสัยชอบเยาะเย้ย ประชดประชัน และโจมตีผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับเขาด้วยเหตุผลวิบัติ^[460] เขาเพิกเฉยต่อข้อเท็จจริงที่ไม่สอดคล้องกับข้อโต้แย้งของเขา^[461] เกลียดการประนีประนอม^[462] และแทบไม่ยอมรับข้อผิดพลาดของตัวเองเลย^[463] เขาปฏิเสธที่จะเปลี่ยนความคิดเห็นของเขา จนกว่าเขาจะปฏิเสธความคิดเห็นเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง หลังจากนั้นเขาจะปฏิบัติต่อมุมมองใหม่ราวกับว่ามันไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน^[464] เลนินไม่ได้แสดงอาการซาดิสม์หรือปรารถนาที่จะกระทำความรุนแรงเป็นการส่วนตัว แต่เขาสนับสนุนการกระทำที่รุนแรงของผู้อื่น และไม่แสดงความเสียใจต่อผู้ที่เสียชีวิตจากการปฏิวัติ^[465] ในมุมมองของเลนิน จุดจบถือเป็นแนวทางที่ชอบธรรมเสมอโดยการใช้จุดยืนที่เป็นมุมมองประโยชน์นิยม^[466] ตามคำกล่าวของเซอร์วิส "เกณฑ์ทางศีลธรรมของเลนินนั้นเรียบง่าย: การกระทำบางอย่างก้าวหน้าหรือขัดขวางสาเหตุของการปฏิวัติหรือไม่?"^[467]

ตามหลักชาติพันธุ์แล้ว เลนินระบุว่าเป็นชาวรัสเซีย^[468] เซอร์วิสบรรยายถึงเลนินว่าเป็น “คนเย่อหยิ่งในแง่ระดับชาติ สังคม และวัฒนธรรม”^[469] ผู้นำบอลเชวิคเชื่อว่าประเทศอื่น ๆ ในยุโรป โดยเฉพาะเยอรมนีซึ่งมีวัฒนธรรมเหนือกว่ารัสเซีย^[470] โดยอธิบายว่ารัสเซียเป็น "หนึ่งในประเทศเอเชียที่ด้อยโอกาส ยุคกลาง และล้าหลังอย่างน่าละอายที่สุด"^[428] เขารู้สึกรำคาญกับสิ่งที่เขามองว่าเป็นการขาดความรอบคอบและระเบียบวินัยในหมู่ชาวรัสเซีย และตั้งแต่วัยเยาว์ก็ต้องการให้รัสเซียกลายเป็นวัฒนธรรมยุโรปและตะวันตกมากขึ้น^[471]

แม้ว่าเขาจะเป็นนักปฏิวัติการเมือง แต่เลนินก็ไม่ชอบการทดลองปฏิวัติในวรรณกรรมและศิลปะ โดยแสดงออกถึงความไม่ชอบศิลปะแนวสำแดงพลังอารมณ์ อนาคตนิยม และบาศกนิยม และในทางกลับกัน เขาชอบศิลปะแนวสัจนิยมและวรรณกรรมคลาสสิกของรัสเซีย^[472] เลนินยังมีทัศนคติแบบอนุรักษ์นิยมต่อเรื่องเพศและการแต่งงาน^[473] ตลอดชีวิตวัยผู้ใหญ่ของเขา เขามีความสัมพันธ์กับครุปสกายา เพื่อนนักลัทธิมากซ์ที่เขาแต่งงานด้วย เลนินและครุปสกายาต่างเสียใจที่พวกเขาไม่เคยมีลูก^[474] และพวกเขาก็สนุกกับการให้ความบันเทิงแก่ลูกหลานของเพื่อน ๆ^[475] รีดตั้งข้อสังเกตว่าเลนินมี "ความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด อบอุ่น และตลอดชีวิต" กับสมาชิกในครอบครัวที่ใกล้ชิดของเขา^[476] เขาไม่มีเพื่อนตลอดชีวิต และอาร์ม็องด์ถูกอ้างว่าเป็นเพียงคนสนิทที่ใกล้ชิดและสนิทสนมเพียงคนเดียวของเขา^[477]

นอกจากภาษารัสเซียแล้ว เลนินยังพูดและอ่านภาษาฝรั่งเศส ภาษาเยอรมัน และภาษาอังกฤษอีกด้วย^[478] ด้วยความกังวลเรื่องสมรรถภาพทางกาย เขาจึงออกกำลังกายเป็นประจำ^[479] เลนินชอบปั่นจักรยาน ว่ายน้ำ และล่าสัตว์^[480] และยังมีความหลงใหลในการเดินบนภูเขาบนยอดเขาสวิสอีกด้วย^[481] เขายังชอบสัตว์เลี้ยง^[482] โดยเฉพาะแมว^[483] เขาใช้ชีวิตแบบสปาร์ตันโดยตั้งใจที่จะละทิ้งความหรูหรา^[484] และไปป์สตั้งข้อสังเกตว่าเลนิน "ถ่อมตัวมากในความต้องการส่วนตัวของเขา" ซึ่งนำไปสู่ "วิถีชีวิตที่เคร่งครัด เกือบจะเป็นนักพรต"^[485] เลนินดูถูกความไม่เป็นระเบียบ โต๊ะทำงานถูกจัดให้เรียบร้อยอยู่เสมอ และดินสอถูกลับให้คมอยู่เสมอ และยืนกรานที่จะเงียบสนิทในขณะที่เขาทำงาน^[486] ตามที่ฟิสเชอร์กล่าวไว้ เลนินมี "ความไร้สาระน้อยมาก"^[487] และด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ชอบลัทธิบูชาบุคคลที่ฝ่ายบริหารโซเวียตเริ่มสร้างขึ้นรอบตัวเขา อย่างไรก็ตามเขายอมรับว่าอาจมีประโยชน์บางประการในการรวมขบวนการคอมมิวนิสต์ให้เป็นหนึ่งเดียว^[488]

มรดก

โวลโคโกนอฟกล่าวในขณะที่ละทิ้งอุดมการณ์ของเลนินว่า "แทบจะไม่มีใครในประวัติศาสตร์ที่สามารถจัดการเปลี่ยนแปลงสังคมที่ใหญ่โตในระดับดังกล่าวได้อย่างลึกซึ้ง"^[489] การบริหารงานของเลนินวางกรอบระบบการปกครองที่ปกครองรัสเซียมาเป็นเวลาเจ็ดทศวรรษ^[490] และเป็นต้นแบบสำหรับรัฐที่นำโดยคอมมิวนิสต์ในเวลาต่อมา ซึ่งครอบคลุมพื้นที่หนึ่งในสามของโลกที่มีคนอาศัยอยู่ในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 เป็นผลให้อิทธิพลของเลนินแพร่หลายไปทั่วโลก^[491] เลนินเป็นบุคคลที่เป็นที่ถกเถียงกันมาก และยังคงถูกทั้งประณามและเป็นที่นับถือ บุคคลที่ได้รับการบูชาและเป็นปิศาจร้าย^[492] แม้แต่ในช่วงชีวิตของเขา เลนิน "ได้รับความรักและเกลียดชัง ชื่นชมและถูกเหยียดหยาม" จากชาวรัสเซีย^[493] สิ่งนี้ได้ขยายไปสู่การศึกษาเชิงวิชาการเกี่ยวกับเลนินและลัทธิเลนินซึ่งมักมีการแบ่งขั้วไปตามสายการเมือง^[494]

อัลเบิร์ต เรซิส นักประวัติศาสตร์เสนอว่าหากการปฏิวัติเดือนตุลาคมถือเป็นเหตุการณ์ที่สำคัญที่สุดของคริสต์ศตวรรษที่ 20 เลนิน "จะต้องถูกมองว่าเป็นผู้นำทางการเมืองที่สำคัญที่สุดแห่งศตวรรษในทางที่ดีหรือไม่ดี"^[495] ไวท์บรรยายถึงเลนินว่าเป็น "หนึ่งในบุคคลที่โดดเด่นในประวัติศาสตร์สมัยใหม่อย่างปฏิเสธไม่ได้"^[496] ในขณะที่เซอร์วิสตั้งข้อสังเกตว่าผู้นำรัสเซียเป็นที่เข้าใจกันอย่างกว้างขวางว่าเป็นหนึ่งใน "นักแสดงหลัก" ของคริสต์ศตวรรษที่ 20^[497] รีดถือว่าเขา "เป็นหนึ่งในสัญลักษณ์ที่แพร่หลายและเป็นที่รู้จักในระดับสากลที่สุดของคริสต์ศตวรรษที่ 20"^[498] ในขณะที่ไรอันเรียกเขาว่าเป็น "หนึ่งในบุคคลสำคัญและมีอิทธิพลมากที่สุดในประวัติศาสตร์สมัยใหม่"^[499] นิตยสาร ไทม์ ยกให้เลนินเป็นหนึ่งใน 100 บุคคลที่สำคัญที่สุดแห่งคริสต์ศตวรรษที่ 20^[500] และเป็นหนึ่งใน 25 บุคคลสำคัญทางการเมืองตลอดกาล^[501]

ในโลกตะวันตก นักเขียนชีวประวัติเริ่มเขียนเกี่ยวกับเลนินไม่นานหลังจากที่เขาเสียชีวิต บางคนเช่นคริสโตเฟอร์ ฮิลล์เห็นอกเห็นใจเขา และคนอื่น ๆ เช่นริชาร์ด ไปป์ส และโรเบิร์ต เกลลาเต แสดงความไม่เป็นมิตรอย่างชัดเจน นักเขียนชีวประวัติในเวลาต่อมาบางคนเช่นรีดและลาร์ส ลีห์ พยายามหลีกเลี่ยงการแสดงความคิดเห็นที่เป็นศัตรูหรือเชิงบวกเกี่ยวกับตัวเขา ดังนั้นจึงเป็นการหลีกเลี่ยงทัศนคติเหมารวมทางการเมือง^[502] ในบรรดาผู้เห็นอกเห็นใจ เขาถูกมองว่าได้ปรับเปลี่ยนทฤษฎีลัทธิมากซ์อย่างแท้จริง ซึ่งทำให้ทฤษฎีนี้เหมาะสมกับสภาพเศรษฐกิจและสังคมของรัสเซียโดยเฉพาะ^[503] มุมมองของโซเวียตทำให้เขาเป็นคนที่ยอมรับสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในอดีตและช่วยทำให้สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เกิดขึ้นตามลำดับ ในทางกลับกัน นักประวัติศาสตร์ตะวันตกส่วนใหญ่มองว่าเขาเป็นคนที่บงการเหตุการณ์ต่าง ๆ^[504] เพื่อให้ได้มาและรักษาอำนาจทางการเมืองไว้ ยิ่งไปกว่านั้น ความคิดของเขาถือว่าเป็นความพยายามที่จะพิสูจน์ให้เห็นถึงนโยบายเชิงปฏิบัติของเขาในเชิงอุดมการณ์^[504] ต่อมา นักลัทธิแก้ทั้งในรัสเซียและตะวันตกได้เน้นย้ำถึงผลกระทบที่แนวความคิดที่มีอยู่แล้วและความกดดันของประชาชนที่กระทำต่อเลนินและนโยบายของเขา^[505]

รูปปั้นเลนินสร้างขึ้นโดยรัฐบาลเยอรมนีตะวันออกที่จัตุรัสเลนินในกรุงเบอร์ลินตะวันออก (ถูกรื้อถอนใน ค.ศ. 1992)

นักประวัติศาสตร์และนักเขียนชีวประวัติหลายคนระบุว่าการบริหารของเลนินเป็นระบบรวบอำนาจเบ็ดเสร็จ^[506] และเป็นรัฐตำรวจ^[507] และหลายคนอธิบายว่าเป็นเผด็จการพรรคเดียว^[508] นักวิชาการหลายคนอธิบายว่าเลนินเป็นเผด็จการ^[509] ไรอันระบุว่าเขา "ไม่ใช่เผด็จการในแง่ที่ว่าคำแนะนำทั้งหมดของเขาได้รับการยอมรับและนำไปใช้" เนื่องจากเพื่อนร่วมงานหลายคนไม่เห็นด้วยกับเขาในประเด็นต่าง ๆ^[510] ฟิสเชอร์ตั้งข้อสังเกตว่าในขณะที่ "เลนินเป็นเผด็จการ [เขา]ไม่ใช่เผด็จการแบบที่สตาลินในเวลาต่อมาเป็น"^[511] โวลโคโกนอฟเชื่อว่าในขณะที่เลนินสถาปนา "เผด็จการของพรรค" สหภาพโซเวียตจึงกลายเป็น "เผด็จการของชายคนเดียว" ภายใต้การปกครองของสตาลินเท่านั้น^[512] โมเช เลวินเสนอมุมมองที่ต่างออกไปและแย้งว่า "ระบอบการปกครองโซเวียตอยู่ภายใต้ "ลัทธิสตาลิน" มายาวนาน ซึ่งในลักษณะพื้นฐานไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของพินัยกรรมของ[เลนิน]"^[513]

ในทางกลับกัน ผู้สังเกตการณ์ลัทธิมากซ์หลายคน รวมถึงนักประวัติศาสตร์ตะวันตก ฮิลและจอห์น รีส์ แย้งกับมุมมองที่ว่ารัฐบาลของเลนินเป็นเผด็จการ โดยมองว่ารัฐบาลของเลนินเป็นแนวทางที่ไม่สมบูรณ์ในการรักษาองค์ประกอบของประชาธิปไตย โดยไม่มีกระบวนการบางอย่างที่พบในรัฐประชาธิปไตยเสรีนิยม^[514] ไรอันยืนยันว่า พอล เลอ บลอง นักประวัติศาสตร์ฝ่ายซ้าย "ให้ประเด็นที่ถูกต้องว่าคุณสมบัติส่วนตัวที่นำเลนินไปสู่นโยบายที่โหดร้ายไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งกว่าผู้นำตะวันตกคนสำคัญบางคนในคริสต์ศตวรรษที่ 20"^[515] ไรอันยังตั้งข้อสังเกตอีกว่าสำหรับความรุนแรงในการปฏิวัติของเลนินนั้นเป็นเพียงหนทางในการยุติ กล่าวคือ การสถาปนาโลกสังคมนิยม ซึ่งท้ายที่สุดแล้วคือโลกคอมมิวนิสต์ ซึ่งเป็นโลกที่ปราศจากความรุนแรง^[516] เจ. อาร์ช เก็ตตี นักประวัติศาสตร์ตั้งข้อสังเกตว่า "เลนินสมควรได้รับเครดิตอย่างมากสำหรับความคิดที่ว่าผู้อ่อนโยนสามารถสืบทอดโลกเป็นมรดก ที่ว่าอาจมีการเคลื่อนไหวทางการเมืองบนพื้นฐานของความยุติธรรมและความเสมอภาคทางสังคม"^[517] ปัญญาชนฝ่ายซ้ายบางคน เช่น สลาวอจ ชิเชค อแลง บาดิโอ ลาร์ส ที. ลีห์ และเฟรดริก เจมสัน สนับสนุนการฟื้นฟูจิตวิญญาณแห่งการปฏิวัติอันแน่วแน่ของเลนินเพื่อแก้ไขปัญหาระดับโลกในปัจจุบัน^[518]

ภายในสหภาพโซเวียต

ในสหภาพโซเวียต ลัทธิบูชาบุคคลที่อุทิศให้กับเลนินเริ่มพัฒนาในช่วงชีวิตของเขา แต่ก็สถาปนาขึ้นอย่างสมบูรณ์หลังจากที่เขาเสียชีวิตเท่านั้น^[519] ตามที่นีนา ทูมาร์กิน นักประวัติศาสตร์กล่าว ลัทธินี้เป็นตัวแทนของ "ลัทธิผู้นำปฏิวัติที่ประณีตที่สุด" ของโลก นับตั้งแต่ลัทธิของจอร์จ วอชิงตันในสหรัฐ^[520] และได้รับการขนานนามซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเป็น "กึ่งศาสนา"^[521] รูปปั้นครึ่งตัวหรือรูปปั้นของเลนินถูกสร้างขึ้นในเกือบทุกหมู่บ้าน^[522] และใบหน้าของเขาปรากฏในไปรษณียากร ถ้วยชาม โปสเตอร์ และหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ ปราฟดา และ อีซเวียซ์เตีย ของโซเวียต^[523] สถานที่ที่เขาเคยอยู่หรือพักอยู่ถูกดัดแปลงเป็นพิพิธภัณฑ์ที่อุทิศให้กับเขา^[522] ห้องสมุด ถนน ฟาร์ม พิพิธภัณฑ์ เมือง และภูมิภาคทั้งหมดได้รับการตั้งชื่อตามเขา^[522] โดยเมืองเปโตรกราดถูกเปลี่ยนชื่อเป็น "เลนินกราด" ใน ค.ศ. 1924^[524] และบ้านเกิดของเขาในซิมบีร์สค์กลายเป็นอูลยานอฟสค์^[525] เครื่องอิสริยาภรณ์เลนินได้รับการสถาปนาให้เป็นหนึ่งในเครื่องอิสริยาภรณ์สูงสุดของประเทศ^[523] ทั้งหมดนี้ขัดต่อความปรารถนาของเลนินและถูกภรรยาม่ายของเขาวิพากษ์วิจารณ์อย่างเปิดเผย^[402]

นักเขียนชีวประวัติหลายคนระบุว่างานเขียนของเลนินได้รับการปฏิบัติในลักษณะที่คล้ายกับคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ภายในสหภาพโซเวียต^[526] ในขณะที่ไปป์สเสริมว่า "ความคิดเห็นของเขาทุกประการถูกอ้างถึงเพื่อพิสูจน์เหตุผลของนโยบายอย่างใดอย่างหนึ่งและถือเป็นข่าวประเสริฐ"^[527] สตาลินจัดระบบลัทธิเลนินผ่านการบรรยายหลายชุดที่มหาวิทยาลัยสเวียร์ดลอฟ ซึ่งต่อมาได้รับการตีพิมพ์ในชื่อ คำถามเกี่ยวกับลัทธิเลนิน^[528] นอกจากนี้ งานเขียนส่วนใหญ่ของผู้นำที่เสียชีวิตของสตาลินยังถูกรวบรวมและจัดเก็บไว้ในเอกสารลับที่สถาบันมาคส์-เอ็งเงิลส์-เลนิน^[529] สื่อต่าง ๆ เช่น คอลเลกชันหนังสือของเลนินในกรากุฟก็ถูกรวบรวมจากต่างประเทศเพื่อเก็บไว้ในสถาบันด้วย ซึ่งมักจะมีค่าใช้จ่ายสูง^[530] ในสมัยโซเวียต งานเขียนเหล่านี้ได้รับการควบคุมอย่างเข้มงวดและมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเข้าถึงได้^[531] งานเขียนทั้งหมดของเลนินซึ่งพิสูจน์แล้วว่าเป็นประโยชน์ต่อสตาลินได้รับการตีพิมพ์^[532] แต่งานเขียนอื่น ๆ ยังคงถูกซ่อนไว้ และความรู้เกี่ยวกับบรรพบุรุษที่ไม่ใช่รัสเซียของเลนินและสถานะอันสูงส่งของเขาถูกปิดบัง^[523] โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความรู้เกี่ยวกับวงศ์ตระกูลชาวยิวของเขาถูกปิดบังจนถึงคริสต์ทศวรรษ 1980^[533] บางทีอาจมาจากลัทธิต่อต้านชาวยิวของสหภาพโซเวียต^[534] และเพื่อไม่ให้บ่อนทำลายความพยายามในการแผลงเป็นรัสเซียของสตาลิน^[535] และบางทีอาจไม่เป็นการกระตุ้นสำหรับความรู้สึกต่อต้านโซเวียตในหมู่ผู้ต่อต้านชาวยิวระหว่างประเทศ^[534] หลังจากการค้นพบบรรพบุรุษชาวยิวของเลนิน มุมมองนี้ได้รับการเน้นย้ำโดยฝ่ายขวาจัดของรัสเซีย ซึ่งอ้างว่าพันธุกรรมชาวยิวที่สืบทอดมาของเขาอธิบายความปรารถนาของเขาที่จะถอนรากถอนโคนสังคมรัสเซียแบบดั้งเดิม^[536] ภายใต้ระบอบการปกครองของสตาลิน เลนินถูกนำเสนออย่างกระตือรือร้นว่าเป็นเพื่อนสนิทของสตาลินซึ่งสนับสนุนการเสนอสตาลินให้เป็นผู้นำโซเวียตคนต่อไป^[537] ในสมัยโซเวียต ผลงานตีพิมพ์ของเลนิน 5 ฉบับแยกกันได้รับการตีพิมพ์เป็นภาษารัสเซีย ฉบับพิมพ์ครั้งแรกเริ่มตีพิมพ์ใน ค.ศ. 1920 และฉบับพิมพ์ครั้งสุดท้ายตีพิมพ์ระหว่าง ค.ศ. 1958 ถึง ค.ศ. 1965 ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 5 ได้รับการอธิบายว่าเป็น "ฉบับสมบูรณ์" แต่ในความเป็นจริงแล้ว ได้มีการละเว้นไปมากในเรื่องความได้เปรียบทางการเมือง^[538]

หลังจากสตาลินถึงแก่อสัญกรรม นีกีตา ครุชชอฟก็กลายเป็นผู้นำสหภาพโซเวียต และเริ่มกระบวนการล้มล้างอิทธิพลของสตาลิน โดยอ้างถึงงานเขียนของเลนิน รวมถึงงานเขียนเกี่ยวกับสตาลิน เพื่อทำให้กระบวนการนี้มีความชอบธรรม^[539] เมื่อมีฮาอิล กอร์บาชอฟขึ้นสู่อำนาจใน ค.ศ. 1985 และนำเสนอนโยบายกลัสนอสต์และเปเรสตรอยคา เขาก็อ้างถึงการกระทำเหล่านี้เป็นการคืนหลักการของเลนินเช่นกัน^[540] ในปลาย ค.ศ. 1991 ท่ามกลางการล่มสลายของสหภาพโซเวียต ประธานาธิบดีบอริส เยลต์ซินแห่งรัสเซียได้สั่งให้ถอดเอกสารสำคัญเกี่ยวกับเลนินออกจากการควบคุมของพรรคคอมมิวนิสต์ และนำไปอยู่ภายใต้การควบคุมของหน่วยงานของรัฐ ซึ่งก็คือศูนย์เพื่อการอนุรักษ์และการศึกษาเอกสารประวัติศาสตร์ปัจจุบันรัสเซีย ซึ่งมีการเปิดเผยว่างานเขียนของเลนินมากกว่า 6,000 ชิ้นไม่ได้รับการตีพิมพ์ สิ่งเหล่านี้ไม่เป็นความลับอีกต่อไปและจัดทำขึ้นเพื่อการศึกษาเชิงวิชาการ^[541] ตั้งแต่ ค.ศ. 1991 เป็นต้นมา มีการถกเถียงกันเรื่องการเคลื่อนย้ายร่างของเลนินจากสุสานไปยังสุสานบนกำแพงเครมลินและฝังไว้ที่นั่น ประธานาธิบดีเยลต์ซินตั้งใจที่จะปิดสุสานและฝังศพเลนินข้างมารีเยีย อะเลคซันดรอฟนา อุลยาโนวา แม่ของเขาที่สุสานวอลคอฟในเซนต์ปีเตอส์เบิร์กโดยได้รับการสนับสนุนจากคริสตจักรรัสเซียออร์ทอดอกซ์ วลาดีมีร์ ปูติน ผู้ทอดตำแหน่งต่อจากเขา คัดค้านเรื่องนี้ โดยระบุว่าการฝังศพเลนินใหม่อาจบ่งบอกเป็นนัยว่าพลเมืองหลายชั่วอายุคนได้ปฏิบัติตามค่านิยมที่ผิด ๆ ในช่วง 70 ปีแห่งการปกครองของสหภาพโซเวียต^[542]^[543]

ในรัสเซีย มีข้อเสนอจากรองผู้อำนวยการพรรคเสรีประชาธิปไตยแห่งประเทศรัสเซียโดยได้รับการสนับสนุนจากสมาชิกบางคนของพรรคยูไนเต็ดรัสเซียที่ปกครองอยู่ใน ค.ศ. 2012 โดยได้เสนอให้รื้อถอนอนุสาวรีย์เลนินในรัสเซียออก ข้อเสนอนี้ถูกต่อต้านอย่างรุนแรงจากพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหพันธรัฐรัสเซีย และไม่เคยได้รับการพิจารณา^[544] รัสเซียยังคงรักษารูปปั้นเลนินส่วนใหญ่ไว้ได้ 7,000 แห่งซึ่งยังหลงเหลืออยู่ใน ค.ศ. 1991 โดยใน ค.ศ. 2022 มีอนุสาวรีย์เลนินในรัสเซียประมาณ 6,000 แห่ง^[545]

ในยูเครน ระหว่างการประท้วงยูโรไมดานใน ค.ศ. 2013–2014 รูปปั้นเลนินได้รับความเสียหายหรือถูกทำลายโดยผู้ประท้วงในเมืองต่าง ๆ ทั่วประเทศ^[546] และในเดือนเมษายน ค.ศ. 2015 รัฐบาลยูเครนได้ออกคำสั่งให้รื้อรูปปั้นอื่น ๆ ทั้งหมดเพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายขจัดคอมมิวนิสต์^[547] ระหว่างการรุกรานยูเครนอย่างเต็มรูปแบบของรัสเซียใน ค.ศ. 2022 รูปปั้นเลนินจำนวนมากซึ่งถูกนักเคลื่อนไหวชาวยูเครนโค่นล้มลงในช่วงหลายปีก่อน ได้ถูกสร้างใหม่โดยผู้ยึดครองชาวรัสเซียในพื้นที่ควบคุมของรัสเซีย การกระทำเหล่านี้ไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับการโฆษณาชวนเชื่อของคอมมิวนิสต์ แต่เลนินเป็นสัญลักษณ์ของการครอบงำของรัสเซียเหนือยูเครน^[548]^[549]^[550]^[551]

ในขบวนการคอมมิวนิสต์ระหว่างประเทศ

ตามที่เดวิด ชูบ นักเขียนชีวประวัติของเลนินเขียนไว้ใน ค.ศ. 1965 แนวคิดและตัวอย่างของเลนินนั้น "ถือเป็นพื้นฐานของขบวนการคอมมิวนิสต์ในปัจจุบัน"^[552] รัฐสังคมนิยมที่ดำเนินตามแนวคิดของเลนินปรากฏอยู่ในส่วนต่าง ๆ ของโลกในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 20^[499] มาร์เซล ลีบมัน นักประวัติศาสตร์เขียนไว้เมื่อ ค.ศ. 1972 ว่า "แทบจะไม่มีขบวนการก่อความไม่สงบใด ๆ ในปัจจุบัน ตั้งแต่ลาตินอเมริกาไปจนถึงแองโกลา ที่ไม่มีการกล่าวอ้างในมรดกของลัทธิเลนิน"^[553]

หลังจากเลนินถึงแก่อสัญกรรม ฝ่ายบริหารของสตาลินได้ก่อตั้งอุดมการณ์ที่เรียกว่าลัทธิมากซ์–เลนิน ซึ่งเป็นขบวนการที่ถูกตีความให้แตกต่างออกไปโดยกลุ่มต่าง ๆ ที่แข่งขันกันในขบวนการคอมมิวนิสต์^[554] หลังจากถูกบังคับให้ลี้ภัยโดยฝ่ายบริหารของสตาลิน ทรอตสกีแย้งว่าลัทธิสตาลินเป็นการลดคุณค่าของลัทธิเลนิน ซึ่งถูกครอบงำโดยระบบราชการและเผด็จการส่วนตัวของสตาลิน^[555]

ลัทธิมากซ์–เลนินได้รับการปรับให้เข้ากับขบวนการปฏิวัติที่โดดเด่นที่สุดหลายขบวนในคริสต์ศตวรรษที่ 20 โดยก่อตัวเป็นลัทธิสตาลิน ลัทธิเหมา ชูเช แนวคิดโฮจิมินห์ และลัทธิกัสโตร^[498] ในทางกลับกัน คอมมิวนิสต์ตะวันตกในเวลาต่อมาจำนวนมาก เช่น มานูเอล อัซการาเต และฌอง เอลเลนสไตน์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับขบวนการคอมมิวนิสต์ยูโรคอมมิวนิสต์ แสดงความคิดเห็นว่าเลนินและแนวคิดของเขาไม่เกี่ยวข้องกับวัตถุประสงค์ของพวกเขาเอง ด้วยเหตุนี้จึงยอมรับมุมมองของลัทธิมากซ์แต่ไม่ยอมรับมุมมองของลัทธิมากซ์–เลนิน^[556]

หมายเหตุ

↑ ก่อตั้งในชื่อพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซีย (บอลเชวิค) ในปี 1912 เปลี่ยนชื่อเป็นพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค) ใน ค.ศ. 1918
↑ รัสเซีย: Владимир Ильич Ульянов, อักษรโรมัน: Vladimir Ilyich Ulyanov, สัทอักษรสากล: [vlɐˈdʲimʲɪr ɨˈlʲjitɕ ʊˈlʲjanəf]
↑ รัสเซีย: Ленин, อักษรโรมัน: Lenin, สัทอักษรสากล: [ˈlʲenʲɪn] ( ฟังเสียง)
↑ มีการเสนอว่าเขามีเชื้อสายรัสเซีย ชูวัช มอร์ดวิน หรือคัลมืยเคีย^[5]

อ้างอิง

↑ Sebestyen 2017, p. 33.
↑ Fischer 1964, p. 6; Rice 1990, p. 12; Service 2000, p. 13.
↑ Fischer 1964, p. 6; Rice 1990, pp. 12, 14; Service 2000, p. 25; White 2001, pp. 19–20; Read 2005, p. 4; Lih 2011, pp. 21, 22.
↑ Fischer 1964, pp. 3, 8; Rice 1990, pp. 14–15; Service 2000, p. 29.
↑ Fischer 1964, pp. 1–2; Rice 1990, pp. 12–13; Volkogonov 1994, p. 7; Service 2000, pp. 21–23; White 2001, pp. 13–15; Read 2005, p. 6.
↑ "Владимир Ильич Ленин (1870–1924)" (ภาษารัสเซีย). Uniros.ru. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 September 2012. สืบค้นเมื่อ 3 August 2015.
↑ Fischer 1964, pp. 1–2; Rice 1990, pp. 12–13; Service 2000, pp. 21–23; White 2001, pp. 13–15; Read 2005, p. 6.
↑ Fischer 1964, p. 5; Rice 1990, p. 13; Service 2000, p. 23.
↑ Fischer 1964, pp. 2–3; Rice 1990, p. 12; Service 2000, pp. 16–19, 23; White 2001, pp. 15–18; Read 2005, p. 5; Lih 2011, p. 20.
↑ Petrovsky-Shtern 2010, pp. 66–67.
↑ Fischer 1964, p. 6; Rice 1990, pp. 13–14, 18; Service 2000, pp. 25, 27; White 2001, pp. 18–19; Read 2005, pp. 4, 8; Lih 2011, p. 21; Yakovlev 1988, p. 112.
↑ Fischer 1964, p. 8; Service 2000, p. 27; White 2001, p. 19.
↑ Rice 1990, p. 18; Service 2000, p. 26; White 2001, p. 20; Read 2005, p. 7; Petrovsky-Shtern 2010, p. 64.
↑ Fischer 1964, p. 7; Rice 1990, p. 16; Service 2000, pp. 32–36.
↑ Fischer 1964, p. 7; Rice 1990, p. 17; Service 2000, pp. 36–46; White 2001, p. 20; Read 2005, p. 9.
↑ Fischer 1964, pp. 6, 9; Rice 1990, p. 19; Service 2000, pp. 48–49; Read 2005, p. 10.
↑ Fischer 1964, p. 9; Service 2000, pp. 50–51, 64; Read 2005, p. 16; Petrovsky-Shtern 2010, p. 69.
↑ Fischer 1964, pp. 10–17; Rice 1990, pp. 20, 22–24; Service 2000, pp. 52–58; White 2001, pp. 21–28; Read 2005, p. 10; Lih 2011, pp. 23–25.
↑ Fischer 1964, p. 18; Rice 1990, p. 25; Service 2000, p. 61; White 2001, p. 29; Read 2005, p. 16; Theen 2004, p. 33.
↑ Fischer 1964, p. 18; Rice 1990, p. 26; Service 2000, pp. 61–63.
↑ Rice 1990, pp. 26–27; Service 2000, pp. 64–68, 70; White 2001, p. 29.
↑ Fischer 1964, p. 18; Rice 1990, p. 27; Service 2000, pp. 68–69; White 2001, p. 29; Read 2005, p. 15; Lih 2011, p. 32.
↑ Fischer 1964, p. 18; Rice 1990, p. 28; White 2001, p. 30; Read 2005, p. 12; Lih 2011, pp. 32–33.
↑ Fischer 1964, p. 18; Rice 1990, p. 310; Service 2000, p. 71.
↑ Fischer 1964, p. 19; Rice 1990, pp. 32–33; Service 2000, p. 72; White 2001, pp. 30–31; Read 2005, p. 18; Lih 2011, p. 33.
↑ Rice 1990, p. 33; Service 2000, pp. 74–76; White 2001, p. 31; Read 2005, p. 17.
↑ Rice 1990, p. 34; Service 2000, p. 78; White 2001, p. 31.
↑ Rice 1990, p. 34; Service 2000, p. 77; Read 2005, p. 18.
↑ Rice 1990, pp. 34, 36–37; Service 2000, pp. 55–55, 80, 88–89; White 2001, p. 31; Read 2005, pp. 37–38; Lih 2011, pp. 34–35.
↑ Fischer 1964, pp. 23–25, 26; Service 2000, p. 55; Read 2005, pp. 11, 24.
↑ Service 2000, pp. 79, 98.
↑ Rice 1990, pp. 34–36; Service 2000, pp. 82–86; White 2001, p. 31; Read 2005, pp. 18, 19; Lih 2011, p. 40.
↑ Fischer 1964, p. 21; Rice 1990, p. 36; Service 2000, p. 86; White 2001, p. 31; Read 2005, p. 18; Lih 2011, p. 40.
↑ Fischer 1964, p. 21; Rice 1990, pp. 36, 37.
↑ Fischer 1964, p. 21; Rice 1990, p. 38; Service 2000, pp. 93–94.
↑ Pipes 1990, p. 354; Rice 1990, pp. 38–39; Service 2000, pp. 90–92; White 2001, p. 33; Lih 2011, pp. 40, 52.
↑ Pipes 1990, p. 354; Rice 1990, pp. 39–40; Lih 2011, p. 53.
↑ Rice 1990, pp. 40, 43; Service 2000, p. 96.
↑ Pipes 1990, p. 355; Rice 1990, pp. 41–42; Service 2000, p. 105; Read 2005, pp. 22–23.
↑ Fischer 1964, p. 22; Rice 1990, p. 41; Read 2005, pp. 20–21.
↑ Fischer 1964, p. 27; Rice 1990, pp. 42–43; White 2001, pp. 34, 36; Read 2005, p. 25; Lih 2011, pp. 45–46.
↑ Fischer 1964, p. 30; Rice 1990, p. 46; Service 2000, p. 103; White 2001, p. 37; Read 2005, p. 26.
↑ Rice 1990, pp. 47–48; Read 2005, p. 26.
↑ Fischer 1964, p. 31; Pipes 1990, p. 355; Rice 1990, p. 48; White 2001, p. 38; Read 2005, p. 26.
↑ Fischer 1964, p. 31; Rice 1990, pp. 48–51; Service 2000, pp. 107–108; Read 2005, p. 31; Lih 2011, p. 61.
↑ ^46.0 ^46.1 Fischer 1964, p. 31; Rice 1990, pp. 48–51; Service 2000, pp. 107–108.
↑ Fischer 1964, p. 31; Rice 1990, pp. 52–55; Service 2000, pp. 109–110; White 2001, pp. 38, 45, 47; Read 2005, p. 31.
↑ Fischer 1964, p. 33; Pipes 1990, p. 356; Service 2000, pp. 114, 140; White 2001, p. 40; Read 2005, p. 30; Lih 2011, p. 63.
↑ Fischer 1964, pp. 33–34; Rice 1990, pp. 53, 55–56; Service 2000, p. 117; Read 2005, p. 33.
↑ Rice 1990, pp. 61–63; Service 2000, p. 124; Rappaport 2010, p. 31.
↑ Rice 1990, pp. 57–58; Service 2000, pp. 121–124, 137; White 2001, pp. 40–45; Read 2005, pp. 34, 39; Lih 2011, pp. 62–63.
↑ Fischer 1964, pp. 34–35; Rice 1990, p. 64; Service 2000, pp. 124–125; White 2001, p. 54; Read 2005, p. 43; Rappaport 2010, pp. 27–28.
↑ Fischer 1964, p. 35; Pipes 1990, p. 357; Rice 1990, pp. 66–65; White 2001, pp. 55–56; Read 2005, p. 43; Rappaport 2010, p. 28.
↑ Fischer 1964, p. 35; Pipes 1990, p. 357; Rice 1990, pp. 64–69; Service 2000, pp. 130–135; Rappaport 2010, pp. 32–33.
↑ Rice 1990, pp. 69–70; Read 2005, p. 51; Rappaport 2010, pp. 41–42, 53–55.
↑ Rice 1990, pp. 69–70.
↑ Fischer 1964, pp. 4–5; Service 2000, p. 137; Read 2005, p. 44; Rappaport 2010, p. 66.
↑ Rappaport 2010, p. 66; Lih 2011, pp. 8–9.
↑ Fischer 1964, p. 39; Pipes 1990, p. 359; Rice 1990, pp. 73–75; Service 2000, pp. 137–142; White 2001, pp. 56–62; Read 2005, pp. 52–54; Rappaport 2010, p. 62; Lih 2011, pp. 69, 78–80.
↑ Fischer 1964, p. 37; Rice 1990, p. 70; Service 2000, p. 136; Read 2005, p. 44; Rappaport 2010, pp. 36–37.
↑ Fischer 1964, p. 37; Rice 1990, pp. 78–79; Service 2000, pp. 143–144; Rappaport 2010, pp. 81, 84.
↑ Read 2005, p. 60.
↑ Fischer 1964, pp. 40, 50–51; Rice 1990, p. 76; Service 2000, pp. 148–150; Read 2005, p. 48; Rappaport 2010, pp. 82–84.
↑ Rice 1990, pp. 77–78; Service 2000, p. 150; Rappaport 2010, pp. 85–87.
↑ Pipes 1990, p. 360; Rice 1990, pp. 79–80; Service 2000, pp. 151–152; White 2001, p. 62; Read 2005, p. 60; Rappaport 2010, p. 92; Lih 2011, p. 81.
↑ Rice 1990, pp. 81–82; Service 2000, pp. 154–155; White 2001, p. 63; Read 2005, pp. 60–61; Rappaport 2010, p. 93.
↑ Fischer 1964, p. 39; Rice 1990, p. 82; Service 2000, pp. 155–156; Read 2005, p. 61; White 2001, p. 64; Rappaport 2010, p. 95.
↑ Rice 1990, p. 83; Rappaport 2010, p. 107.
↑ Rice 1990, pp. 83–84; Service 2000, p. 157; White 2001, p. 65; Rappaport 2010, pp. 97–98.
↑ Service 2000, pp. 158–159, 163–164; Rappaport 2010, pp. 97, 99, 108–109.
↑ Rice 1990, p. 85; Service 2000, p. 163.
↑ Fischer 1964, p. 41; Rice 1990, p. 85; Service 2000, p. 165; White 2001, p. 70; Read 2005, p. 64; Rappaport 2010, p. 114.
↑ Fischer 1964, p. 44; Rice 1990, pp. 86–88; Service 2000, p. 167; Read 2005, p. 75; Rappaport 2010, pp. 117–120; Lih 2011, p. 87.
↑ Fischer 1964, pp. 44–45; Pipes 1990, pp. 362–363; Rice 1990, pp. 88–89.
↑ Service 2000, pp. 170–171.
↑ Pipes 1990, pp. 363–364; Rice 1990, pp. 89–90; Service 2000, pp. 168–170; Read 2005, p. 78; Rappaport 2010, p. 124.
↑ Fischer 1964, p. 60; Pipes 1990, p. 367; Rice 1990, pp. 90–91; Service 2000, p. 179; Read 2005, p. 79; Rappaport 2010, p. 131.
↑ Fischer 1964, p. 51; Rice 1990, p. 94; Service 2000, pp. 175–176; Read 2005, p. 81; Read 2005, pp. 77, 81; Rappaport 2010, pp. 132, 134–135.
↑ Rice 1990, pp. 94–95; White 2001, pp. 73–74; Read 2005, pp. 81–82; Rappaport 2010, p. 138.
↑ Rice 1990, pp. 96–97; Service 2000, pp. 176–178.
↑ Fischer 1964, pp. 70–71; Pipes 1990, pp. 369–370; Rice 1990, p. 104.
↑ Fischer 1964, p. 53; Pipes 1990, p. 364; Rice 1990, pp. 99–100; Service 2000, pp. 179–180; White 2001, p. 76.
↑ Zetterberg, P. L. Kessler & Terhi Jääskeläinen & Seppo. "Emergeance of Finland". The History Files. สืบค้นเมื่อ 12 August 2023.
↑ Rice 1990, pp. 103–105; Service 2000, pp. 180–182; White 2001, pp. 77–79.
↑ Rice 1990, pp. 105–106; Service 2000, pp. 184–186; Rappaport 2010, p. 144.
↑ Brackman 2000, pp. 59, 62.
↑ Service 2000, pp. 186–187.
↑ Fischer 1964, pp. 67–68; Rice 1990, p. 111; Service 2000, pp. 188–189.
↑ Fischer 1964, p. 64; Rice 1990, p. 109; Service 2000, pp. 189–190; Read 2005, pp. 89–90.
↑ Fischer 1964, pp. 63–64; Rice 1990, p. 110; Service 2000, pp. 190–191; White 2001, pp. 83, 84.
↑ Rice 1990, pp. 110–111; Service 2000, pp. 191–192; Read 2005, p. 91.
↑ Fischer 1964, pp. 64–67; Rice 1990, p. 110; Service 2000, pp. 192–193; White 2001, pp. 84, 87–88; Read 2005, p. 90.
↑ Fischer 1964, p. 69; Rice 1990, p. 111; Service 2000, p. 195.
↑ Fischer 1964, pp. 81–82; Pipes 1990, pp. 372–375; Rice 1990, pp. 120–121; Service 2000, p. 206; White 2001, p. 102; Read 2005, pp. 96–97.
↑ Fischer 1964, p. 70; Rice 1990, pp. 114–116.
↑ Fischer 1964, pp. 68–69; Rice 1990, p. 112; Service 2000, pp. 195–196.
↑ Fischer 1964, pp. 75–80; Rice 1990, p. 112; Pipes 1990, p. 384; Service 2000, pp. 197–199; Read 2005, p. 103.
↑ Rice 1990, p. 115; Service 2000, p. 196; White 2001, pp. 93–94.
↑ Fischer 1964, pp. 71–72; Rice 1990, pp. 116–117; Service 2000, pp. 204–206; White 2001, pp. 96–97; Read 2005, p. 95.
↑ Fischer 1964, p. 72; Rice 1990, pp. 118–119; Service 2000, pp. 209–211; White 2001, p. 100; Read 2005, p. 104.
↑ Fischer 1964, pp. 93–94; Pipes 1990, p. 376; Rice 1990, p. 121; Service 2000, pp. 214–215; White 2001, pp. 98–99.
↑ Rice 1990, p. 122; White 2001, p. 100.
↑ Service 2000, p. 216; White 2001, p. 103; Read 2005, p. 105.
↑ Fischer 1964, pp. 73–74; Rice 1990, pp. 122–123; Service 2000, pp. 217–218; Read 2005, p. 105.
↑ Rice 1990, p. 127; Service 2000, pp. 222–223.
↑ Fischer 1964, p. 94; Pipes 1990, pp. 377–378; Rice 1990, pp. 127–128; Service 2000, pp. 223–225; White 2001, p. 104; Read 2005, p. 105.
↑ Fischer 1964, p. 107; Service 2000, p. 236.
↑ Fischer 1964, p. 85; Pipes 1990, pp. 378–379; Rice 1990, p. 127; Service 2000, p. 225; White 2001, pp. 103–104.
↑ Fischer 1964, p. 94; Rice 1990, pp. 130–131; Pipes 1990, pp. 382–383; Service 2000, p. 245; White 2001, pp. 113–114, 122–113; Read 2005, pp. 132–134.
↑ Fischer 1964, p. 85; Rice 1990, p. 129; Service 2000, pp. 227–228; Read 2005, p. 111.
↑ Pipes 1990, p. 380; Service 2000, pp. 230–231; Read 2005, p. 130.
↑ Rice 1990, p. 135; Service 2000, p. 235.
↑ Fischer 1964, pp. 95–100, 107; Rice 1990, pp. 132–134; Service 2000, pp. 245–246; White 2001, pp. 118–121; Read 2005, pp. 116–126.
↑ Service 2000, pp. 241–242.
↑ Service 2000, p. 243.
↑ Service 2000, pp. 238–239.
↑ Rice 1990, pp. 136–138; Service 2000, p. 253.
↑ Service 2000, pp. 254–255.
↑ Fischer 1964, pp. 109–110; Rice 1990, p. 139; Pipes 1990, pp. 386, 389–391; Service 2000, pp. 255–256; White 2001, pp. 127–128.
↑ Ted Widmer (20 April 2017). "Lenin and the Russian Spark". The New Yorker. สืบค้นเมื่อ 26 November 2019.
↑ Fischer 1964, pp. 110–113; Rice 1990, pp. 140–144; Pipes 1990, pp. 391–392; Service 2000, pp. 257–260.
↑ Service 2000, pp. 266–268, 279; White 2001, pp. 134–136; Read 2005, pp. 147, 148.
↑ Service 2000, pp. 267, 271–272; Read 2005, pp. 152, 154.
↑ Merridale 2017, p. ix.
↑ Service 2000, p. 282; Read 2005, p. 157.
↑ ^126.0 ^126.1 Pipes 1990, p. 421; Rice 1990, p. 147; Service 2000, pp. 276, 283; White 2001, p. 140; Read 2005, p. 157.
↑ Pipes 1990, pp. 422–425; Rice 1990, pp. 147–148; Service 2000, pp. 283–284; Read 2005, pp. 158–61; White 2001, pp. 140–141; Read 2005, pp. 157–159.
↑ Pipes 1990, pp. 431–434; Rice 1990, p. 148; Service 2000, pp. 284–285; White 2001, p. 141; Read 2005, p. 161.
↑ Fischer 1964, p. 125; Rice 1990, pp. 148–149; Service 2000, p. 285.
↑ Pipes 1990, pp. 436, 467; Service 2000, p. 287; White 2001, p. 141; Read 2005, p. 165.
↑ Pipes 1990, pp. 468–469; Rice 1990, p. 149; Service 2000, p. 289; White 2001, pp. 142–143; Read 2005, pp. 166–172.
↑ Service 2000, p. 288.
↑ Pipes 1990, p. 468; Rice 1990, p. 150; Service 2000, pp. 289–292; Read 2005, p. 165.
↑ Pipes 1990, pp. 439–465; Rice 1990, pp. 150–151; Service 2000, p. 299; White 2001, pp. 143–144; Read 2005, p. 173.
↑ Pipes 1990, p. 465.
↑ Pipes 1990, pp. 465–467; White 2001, p. 144; Lee 2003, p. 17; Read 2005, p. 174.
↑ Pipes 1990, p. 471; Rice 1990, pp. 151–152; Read 2005, p. 180.
↑ Pipes 1990, pp. 473, 482; Rice 1990, p. 152; Service 2000, pp. 302–303; Read 2005, p. 179.
↑ Pipes 1990, pp. 482–484; Rice 1990, pp. 153–154; Service 2000, pp. 303–304; White 2001, pp. 146–147.
↑ Pipes 1990, pp. 471–472; Service 2000, p. 304; White 2001, p. 147.
↑ Service 2000, pp. 306–307.
↑ Rigby 1979, pp. 14–15; Leggett 1981, pp. 1–3; Pipes 1990, p. 466; Rice 1990, p. 155.
↑ Pipes 1990, pp. 485–486, 491; Rice 1990, pp. 157, 159; Service 2000, p. 308.
↑ Pipes 1990, pp. 492–493, 496; Service 2000, p. 311; Read 2005, p. 182.
↑ Pipes 1990, p. 491; Service 2000, p. 309.
↑ Pipes 1990, p. 499; Service 2000, pp. 314–315.
↑ Pipes 1990, pp. 496–497; Rice 1990, pp. 159–161; Service 2000, pp. 314–315; Read 2005, p. 183.
↑ Pipes 1990, p. 504; Service 2000, p. 315.
↑ Service 2000, p. 316.
↑ Shub 1966, p. 314; Service 2000, p. 317.
↑ Shub 1966, p. 315; Pipes 1990, pp. 540–541; Rice 1990, p. 164; Volkogonov 1994, p. 173; Service 2000, p. 331; Read 2005, p. 192.
↑ Volkogonov 1994, p. 176; Service 2000, pp. 331–332; White 2001, p. 156; Read 2005, p. 192.
↑ Rice 1990, p. 164.
↑ Pipes 1990, pp. 546–547.
↑ Pipes 1990, pp. 552–553; Rice 1990, p. 165; Volkogonov 1994, pp. 176–177; Service 2000, pp. 332, 336–337; Read 2005, p. 192.
↑ Fischer 1964, p. 158; Shub 1966, pp. 301–302; Rigby 1979, p. 26; Leggett 1981, p. 5; Pipes 1990, pp. 508, 519; Service 2000, pp. 318–319; Read 2005, pp. 189–190.
↑ Rigby 1979, pp. 166–167; Leggett 1981, pp. 20–21; Pipes 1990, pp. 533–534, 537; Volkogonov 1994, p. 171; Service 2000, pp. 322–323; White 2001, p. 159; Read 2005, p. 191.
↑ Fischer 1964, pp. 219, 256, 379; Shub 1966, p. 374; Service 2000, p. 355; White 2001, p. 159; Read 2005, p. 219.
↑ Rigby 1979, pp. 160–164; Volkogonov 1994, pp. 374–375; Service 2000, p. 377.
↑ Sandle 1999, p. 74; Rigby 1979, pp. 168–169.
↑ Fischer 1964, p. 432.
↑ Leggett 1981, p. 316; Lee 2003, pp. 98–99.
↑ Rigby 1979, pp. 160–161; Leggett 1981, p. 21; Lee 2003, p. 99.
↑ Service 2000, p. 388; Lee 2003, p. 98.
↑ Service 2000, p. 388.
↑ Rigby 1979, pp. 168, 170; Service 2000, p. 388.
↑ Service 2000, pp. 325–326, 333; Read 2005, pp. 211–212.
↑ Shub 1966, p. 361; Pipes 1990, p. 548; Volkogonov 1994, p. 229; Service 2000, pp. 335–336; Read 2005, p. 198.
↑ Fischer 1964, p. 156; Shub 1966, p. 350; Pipes 1990, p. 594; Volkogonov 1994, p. 185; Service 2000, p. 344; Read 2005, p. 212.
↑ Fischer 1964, pp. 320–321; Shub 1966, p. 377; Pipes 1990, pp. 94–595; Volkogonov 1994, pp. 187–188; Service 2000, pp. 346–347; Read 2005, p. 212.
↑ Service 2000, p. 345.
↑ Fischer 1964, p. 466; Service 2000, p. 348.
↑ Fischer 1964, p. 280; Shub 1966, pp. 361–362; Pipes 1990, pp. 806–807; Volkogonov 1994, pp. 219–221; Service 2000, pp. 367–368; White 2001, p. 155.
↑ Fischer 1964, pp. 282–283; Shub 1966, pp. 362–363; Pipes 1990, pp. 807, 809; Volkogonov 1994, pp. 222–228; White 2001, p. 155.
↑ Volkogonov 1994, pp. 222, 231.
↑ Service 2000, p. 369.
↑ Fischer 1964, pp. 252–253; Pipes 1990, p. 499; Volkogonov 1994, p. 341; Service 2000, pp. 316–317; White 2001, p. 149; Read 2005, pp. 194–195.
↑ Shub 1966, p. 310; Leggett 1981, pp. 5–6, 8, 306; Pipes 1990, pp. 521–522; Service 2000, pp. 317–318; White 2001, p. 153; Read 2005, pp. 235–236.
↑ Fischer 1964, p. 249; Pipes 1990, p. 514; Service 2000, p. 321.
↑ Fischer 1964, p. 249; Pipes 1990, p. 514; Read 2005, p. 219.
↑ White 2001, pp. 159–160.
↑ Fischer 1964, p. 249.
↑ Sandle 1999, p. 84; Read 2005, p. 211.
↑ Leggett 1981, pp. 172–173; Pipes 1990, pp. 796–797; Read 2005, p. 242.
↑ Leggett 1981, p. 172; Pipes 1990, pp. 798–799; Ryan 2012, p. 121.
↑ Hazard 1965, p. 270; Leggett 1981, p. 172; Pipes 1990, pp. 796–797.
↑ Volkogonov 1994, p. 170.
↑ ^188.0 ^188.1 Service 2000, p. 321.
↑ Fischer 1964, pp. 260–261.
↑ Sandle 1999, p. 174.
↑ Fischer 1964, pp. 554–555; Sandle 1999, p. 83.
↑ Sandle 1999, pp. 122–123.
↑ Fischer 1964, p. 552; Leggett 1981, p. 308; Sandle 1999, p. 126; Read 2005, pp. 238–239; Ryan 2012, pp. 176, 182.
↑ Volkogonov 1994, p. 373; Leggett 1981, p. 308; Ryan 2012, p. 177.
↑ Pipes 1990, p. 709; Service 2000, p. 321.
↑ Volkogonov 1994, p. 171.
↑ Rigby 1979, pp. 45–46; Pipes 1990, pp. 682, 683; Service 2000, p. 321; White 2001, p. 153.
↑ Rigby 1979, p. 50; Pipes 1990, p. 689; Sandle 1999, p. 64; Service 2000, p. 321; Read 2005, p. 231.
↑ Fischer 1964, pp. 437–438; Pipes 1990, p. 709; Sandle 1999, pp. 64, 68.
↑ Fischer 1964, pp. 263–264; Pipes 1990, p. 672.
↑ Fischer 1964, p. 264.
↑ Pipes 1990, pp. 681, 692–693; Sandle 1999, pp. 96–97.
↑ Pipes 1990, pp. 692–693; Sandle 1999, p. 97.
↑ ^204.0 ^204.1 Fischer 1964, p. 236; Service 2000, pp. 351–352.
↑ Fischer 1964, pp. 259, 444–445.
↑ Sandle 1999, p. 120.
↑ Service 2000, pp. 354–355.
↑ Fischer 1964, pp. 307–308; Volkogonov 1994, pp. 178–179; White 2001, p. 156; Read 2005, pp. 252–253; Ryan 2012, pp. 123–124.
↑ Shub 1966, pp. 329–330; Service 2000, p. 385; White 2001, p. 156; Read 2005, pp. 253–254; Ryan 2012, p. 125.
↑ Shub 1966, p. 383.
↑ Shub 1966, p. 331; Pipes 1990, p. 567.
↑ Fischer 1964, p. 151; Pipes 1990, p. 567; Service 2000, p. 338.
↑ Fischer 1964, pp. 190–191; Shub 1966, p. 337; Pipes 1990, p. 567; Rice 1990, p. 166.
↑ Fischer 1964, pp. 151–152; Pipes 1990, pp. 571–572.
↑ Fischer 1964, p. 154; Pipes 1990, p. 572; Rice 1990, p. 166.
↑ Fischer 1964, p. 161; Shub 1966, p. 331; Pipes 1990, p. 576.
↑ Fischer 1964, pp. 162–163; Pipes 1990, p. 576.
↑ Fischer 1964, pp. 171–172, 200–202; Pipes 1990, p. 578.
↑ Rice 1990, p. 166; Service 2000, p. 338.
↑ Service 2000, p. 338.
↑ Fischer 1964, p. 195; Shub 1966, pp. 334, 337; Service 2000, pp. 338–339, 340; Read 2005, p. 199.
↑ Fischer 1964, pp. 206, 209; Shub 1966, p. 337; Pipes 1990, pp. 586–587; Service 2000, pp. 340–341.
↑ Pipes 1990, p. 587; Rice 1990, pp. 166–167; Service 2000, p. 341; Read 2005, p. 199.
↑ Shub 1966, p. 338; Pipes 1990, pp. 592–593; Service 2000, p. 341.
↑ Fischer 1964, pp. 211–212; Shub 1966, p. 339; Pipes 1990, p. 595; Rice 1990, p. 167; Service 2000, p. 342; White 2001, pp. 158–159.
↑ Pipes 1990, p. 595; Service 2000, p. 342.
↑ Fischer 1964, pp. 213–214; Pipes 1990, pp. 596–597.
↑ Service 2000, p. 344.
↑ Fischer 1964, pp. 313–314; Shub 1966, pp. 387–388; Pipes 1990, pp. 667–668; Volkogonov 1994, pp. 193–194; Service 2000, p. 384.
↑ Fischer 1964, pp. 303–304; Pipes 1990, p. 668; Volkogonov 1994, p. 194; Service 2000, p. 384.
↑ Fischer 1964, p. 236; Pipes 1990, pp. 558, 723; Rice 1990, p. 170; Volkogonov 1994, p. 190.
↑ Fischer 1964, pp. 236–237; Shub 1966, p. 353; Pipes 1990, pp. 560, 722, 732–736; Rice 1990, p. 170; Volkogonov 1994, pp. 181, 342–343; Service 2000, pp. 349, 358–359; White 2001, p. 164; Read 2005, p. 218.
↑ Fischer 1964, p. 254; Pipes 1990, pp. 728, 734–736; Volkogonov 1994, p. 197; Ryan 2012, p. 105.
↑ Fischer 1964, pp. 277–278; Pipes 1990, p. 737; Service 2000, p. 365; White 2001, pp. 155–156; Ryan 2012, p. 106.
↑ Fischer 1964, p. 450; Pipes 1990, p. 726.
↑ Pipes 1990, pp. 700–702; Lee 2003, p. 100.
↑ Fischer 1964, p. 195; Pipes 1990, p. 794; Volkogonov 1994, p. 181; Read 2005, p. 249.
↑ Fischer 1964, p. 237.
↑ Service 2000, p. 385; White 2001, p. 164; Read 2005, p. 218.
↑ Shub 1966, p. 344; Pipes 1990, pp. 790–791; Volkogonov 1994, pp. 181, 196; Read 2005, pp. 247–248.
↑ Shub 1966, p. 312.
↑ Fischer 1964, pp. 435–436.
↑ Shub 1966, pp. 345–347; Rigby 1979, pp. 20–21; Pipes 1990, p. 800; Volkogonov 1994, p. 233; Service 2000, pp. 321–322; White 2001, p. 153; Read 2005, pp. 186, 208–209.
↑ Leggett 1981, p. 174; Volkogonov 1994, pp. 233–234; Sandle 1999, p. 112; Ryan 2012, p. 111.
↑ Shub 1966, p. 366; Sandle 1999, p. 112.
↑ Ryan 2012, p. 116.
↑ Pipes 1990, p. 821; Ryan 2012, pp. 114–115.
↑ Shub 1966, p. 366; Sandle 1999, p. 113; Read 2005, p. 210; Ryan 2012, pp. 114–115.
↑ Leggett 1981, pp. 173–174; Pipes 1990, p. 801.
↑ Leggett 1981, pp. 199–200; Pipes 1990, pp. 819–820; Ryan 2012, p. 107.
↑ Shub 1966, p. 364; Ryan 2012, p. 114.
↑ Pipes 1990, p. 837.
↑ Pipes 1990, p. 834.
↑ Volkogonov 1994, p. 202; Read 2005, p. 247.
↑ Pipes 1990, p. 796.
↑ Volkogonov 1994, p. 202.
↑ Pipes 1990, p. 825; Ryan 2012, pp. 117, 120.
↑ Leggett 1981, pp. 174–175, 183; Pipes 1990, pp. 828–829; Ryan 2012, p. 121.
↑ Pipes 1990, pp. 829–830, 832.
↑ Leggett 1981, pp. 176–177; Pipes 1990, pp. 832, 834.
↑ Pipes 1990, p. 835; Volkogonov 1994, p. 235.
↑ Leggett 1981, p. 178; Pipes 1990, p. 836.
↑ Leggett 1981, p. 176; Pipes 1990, pp. 832–833.
↑ Volkogonov 1994, pp. 358–360; Ryan 2012, pp. 172–173, 175–176.
↑ Volkogonov 1994, pp. 376–377; Read 2005, p. 239; Ryan 2012, p. 179.
↑ Volkogonov 1994, p. 381.
↑ ^267.0 ^267.1 Service 2000, p. 357.
↑ Service 2000, pp. 391–392.
↑ ^269.0 ^269.1 Lee 2003, pp. 84, 88.
↑ Read 2005, p. 205.
↑ Shub 1966, p. 355; Leggett 1981, p. 204; Rice 1990, pp. 173, 175; Volkogonov 1994, p. 198; Service 2000, pp. 357, 382; Read 2005, p. 187.
↑ Fischer 1964, pp. 334, 343, 357; Leggett 1981, p. 204; Service 2000, pp. 382, 392; Read 2005, pp. 205–206.
↑ Leggett 1981, p. 204; Read 2005, p. 206.
↑ Fischer 1964, pp. 288–289; Pipes 1990, pp. 624–630; Service 2000, p. 360; White 2001, pp. 161–162; Read 2005, p. 205.
↑ Fischer 1964, pp. 262–263.
↑ Fischer 1964, p. 291; Shub 1966, p. 354.
↑ Fischer 1964, pp. 331, 333.
↑ Pipes 1990, pp. 610, 612; Volkogonov 1994, p. 198.
↑ Fischer 1964, p. 337; Pipes 1990, pp. 609, 612, 629; Volkogonov 1994, p. 198; Service 2000, p. 383; Read 2005, p. 217.
↑ Fischer 1964, pp. 248, 262.
↑ Pipes 1990, p. 651; Volkogonov 1994, p. 200; White 2001, p. 162; Lee 2003, p. 81.
↑ Fischer 1964, p. 251; White 2001, p. 163; Read 2005, p. 220.
↑ Leggett 1981, p. 201; Pipes 1990, p. 792; Volkogonov 1994, pp. 202–203; Read 2005, p. 250.
↑ Leggett 1981, p. 201; Volkogonov 1994, pp. 203–204.
↑ Shub 1966, pp. 357–358; Pipes 1990, pp. 781–782; Volkogonov 1994, pp. 206–207; Service 2000, pp. 364–365.
↑ Pipes 1990, pp. 763, 770–771; Volkogonov 1994, p. 211.
↑ Ryan 2012, p. 109.
↑ Volkogonov 1994, p. 208.
↑ Pipes 1990, p. 635.
↑ Fischer 1964, p. 244; Shub 1966, p. 355; Pipes 1990, pp. 636–640; Service 2000, pp. 360–361; White 2001, p. 159; Read 2005, p. 199.
↑ Fischer 1964, p. 242; Pipes 1990, pp. 642–644; Read 2005, p. 250.
↑ Fischer 1964, p. 244; Pipes 1990, p. 644; Volkogonov 1994, p. 172.
↑ Leggett 1981, p. 184; Service 2000, p. 402; Read 2005, p. 206.
↑ Hall 2015, p. 83.
↑ Goldstein 2013, p. 50.
↑ Hall 2015, p. 84.
↑ Davies 2003, pp. 26–27.
↑ Davies 2003, pp. 27–30.
↑ Davies 2003, pp. 22, 27.
↑ Fischer 1964, p. 389; Rice 1990, p. 182; Volkogonov 1994, p. 281; Service 2000, p. 407; White 2001, p. 161; Davies 2003, pp. 29–30.
↑ Davies 2003, p. 22.
↑ Fischer 1964, p. 389; Rice 1990, p. 182; Volkogonov 1994, p. 281; Service 2000, p. 407; White 2001, p. 161.
↑ Fischer 1964, pp. 391–395; Shub 1966, p. 396; Rice 1990, pp. 182–183; Service 2000, pp. 408–409, 412; White 2001, p. 161.
↑ Rice 1990, p. 183; Volkogonov 1994, p. 388; Service 2000, p. 412.
↑ Shub 1966, p. 387; Rice 1990, p. 173.
↑ Fischer 1964, p. 333; Shub 1966, p. 388; Rice 1990, p. 173; Volkogonov 1994, p. 395.
↑ ^307.0 ^307.1 Service 2000, pp. 385–386.
↑ Fischer 1964, pp. 531, 536.
↑ Service 2000, p. 386.
↑ Shub 1966, pp. 389–390.
↑ ^311.0 ^311.1 Shub 1966, p. 390.
↑ Fischer 1964, p. 525; Shub 1966, p. 390; Rice 1990, p. 174; Volkogonov 1994, p. 390; Service 2000, p. 386; White 2001, p. 160; Read 2005, p. 225.
↑ Fischer 1964, p. 525; Shub 1966, pp. 390–391; Rice 1990, p. 174; Service 2000, p. 386; White 2001, p. 160.
↑ Service 2000, p. 387; White 2001, p. 160.
↑ Fischer 1964, p. 525; Shub 1966, p. 398; Read 2005, pp. 225–226.
↑ Service 2000, p. 387.
↑ Shub 1966, p. 395; Volkogonov 1994, p. 391.
↑ Shub 1966, p. 397; Service 2000, p. 409.
↑ Service 2000, pp. 409–410.
↑ Fischer 1964, pp. 415–420; White 2001, pp. 161, 180–181.
↑ Service 2000, p. 410.
↑ Shub 1966, p. 397.
↑ Fischer 1964, p. 341; Shub 1966, p. 396; Rice 1990, p. 174.
↑ Fischer 1964, pp. 437–438; Shub 1966, p. 406; Rice 1990, p. 183; Service 2000, p. 419; White 2001, pp. 167–168.
↑ Shub 1966, p. 406; Service 2000, p. 419; White 2001, p. 167.
↑ Fischer 1964, pp. 436, 442; Rice 1990, pp. 183–184; Sandle 1999, pp. 104–105; Service 2000, pp. 422–423; White 2001, p. 168; Read 2005, p. 269.
↑ White 2001, p. 170.
↑ Ryan 2012, p. 164.
↑ Volkogonov 1994, pp. 343, 347.
↑ Fischer 1964, p. 508; Shub 1966, p. 414; Volkogonov 1994, p. 345; White 2001, p. 172.
↑ Volkogonov 1994, p. 346.
↑ Volkogonov 1994, pp. 374–375.
↑ Volkogonov 1994, pp. 375–376; Read 2005, p. 251; Ryan 2012, pp. 176, 177.
↑ Volkogonov 1994, p. 376; Ryan 2012, p. 178.
↑ Fischer 1964, p. 467; Shub 1966, p. 406; Volkogonov 1994, p. 343; Service 2000, p. 425; White 2001, p. 168; Read 2005, p. 220; Ryan 2012, p. 154.
↑ Fischer 1964, p. 459; Leggett 1981, pp. 330–333; Service 2000, pp. 423–424; White 2001, p. 168; Ryan 2012, pp. 154–155.
↑ Shub 1966, pp. 406–407; Leggett 1981, pp. 324–325; Rice 1990, p. 184; Read 2005, p. 220; Ryan 2012, p. 170.
↑ Fischer 1964, pp. 469–470; Shub 1966, p. 405; Leggett 1981, pp. 325–326; Rice 1990, p. 184; Service 2000, p. 427; White 2001, p. 169; Ryan 2012, p. 170.
↑ Fischer 1964, pp. 470–471; Shub 1966, pp. 408–409; Leggett 1981, pp. 327–328; Rice 1990, pp. 184–185; Service 2000, pp. 427–428; Ryan 2012, pp. 171–172.
↑ Shub 1966, p. 411; Rice 1990, p. 185; Service 2000, pp. 421, 424–427, 429; Read 2005, p. 264.
↑ Gregory, Paul R. (2004). The Political Economy of Stalinism: Evidence from the Soviet Secret Archives. Cambridge University Press. pp. 218–20. ISBN 978-0-521-53367-6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 May 2015. สืบค้นเมื่อ 20 June 2015.
↑ Fischer 1964, pp. 479–480; Sandle 1999, p. 155; Service 2000, p. 430; White 2001, pp. 170, 171.
↑ Shub 1966, p. 411; Sandle 1999, pp. 153, 158; Service 2000, p. 430; White 2001, p. 169; Read 2005, pp. 264–265.
↑ Shub 1966, p. 412; Service 2000, p. 430; Read 2005, p. 266; Ryan 2012, p. 159.
↑ Fischer 1964, p. 479; Shub 1966, p. 412; Sandle 1999, p. 155; Ryan 2012, p. 159.
↑ Sandle 1999, p. 151; Service 2000, p. 422; White 2001, p. 171.
↑ Service 2000, pp. 421, 434.
↑ Pipes 1990, pp. 703–707; Sandle 1999, p. 103; Ryan 2012, p. 143.
↑ Fischer 1964, pp. 423, 582; Sandle 1999, p. 107; White 2001, p. 165; Read 2005, p. 230.
↑ Fischer 1964, pp. 574, 576–577; Service 2000, pp. 432, 441.
↑ Fischer 1964, pp. 424–427.
↑ Fischer 1964, p. 414; Rice 1990, pp. 177–178; Service 2000, p. 405; Read 2005, pp. 260–261.
↑ Volkogonov 1994, p. 283.
↑ Fischer 1964, pp. 404–409; Rice 1990, pp. 178–179; Service 2000, p. 440.
↑ Fischer 1964, pp. 409–411.
↑ Fischer 1964, pp. 433–434; Shub 1966, pp. 380–381; Rice 1990, p. 181; Service 2000, pp. 414–415; Read 2005, p. 258.
↑ Fischer 1964, p. 434; Shub 1966, pp. 381–382; Rice 1990, p. 181; Service 2000, p. 415; Read 2005, p. 258.
↑ Rice 1990, pp. 181–182; Service 2000, pp. 416–417; Read 2005, p. 258.
↑ Shub 1966, p. 426; Lewin 1969, p. 33; Rice 1990, p. 187; Volkogonov 1994, p. 409; Service 2000, p. 435.
↑ Shub 1966, p. 426; Rice 1990, p. 187; Service 2000, p. 435.
↑ Service 2000, p. 436; Read 2005, p. 281; Rice 1990, p. 187.
↑ Volkogonov 1994, pp. 420, 425–426; Service 2000, p. 439; Read 2005, pp. 280, 282.
↑ Volkogonov 1994, p. 443; Service 2000, p. 437.
↑ Fischer 1964, pp. 598–599; Shub 1966, p. 426; Service 2000, p. 443; White 2001, p. 172; Read 2005, p. 258.
↑ Fischer 1964, p. 600; Shub 1966, pp. 426–427; Lewin 1969, p. 33; Service 2000, p. 443; White 2001, p. 173; Read 2005, p. 258.
↑ Shub 1966, pp. 427–428; Service 2000, p. 446.
↑ Fischer 1964, p. 634; Shub 1966, pp. 431–432; Lewin 1969, pp. 33–34; White 2001, p. 173.
↑ Fischer 1964, pp. 600–602; Shub 1966, pp. 428–430; Leggett 1981, p. 318; Sandle 1999, p. 164; Service 2000, pp. 442–443; Read 2005, p. 269; Ryan 2012, pp. 174–175.
↑ Volkogonov 1994, p. 310; Leggett 1981, pp. 320–322; Aves 1996, pp. 175–178; Sandle 1999, p. 164; Lee 2003, pp. 103–104; Ryan 2012, p. 172.
↑ Lewin 1969, pp. 8–9; White 2001, p. 176; Read 2005, pp. 270–272.
↑ Fischer 1964, p. 578; Rice 1990, p. 189.
↑ Rice 1990, pp. 192–193.
↑ Fischer 1964, p. 578.
↑ Fischer 1964, pp. 638–639; Shub 1966, p. 433; Lewin 1969, pp. 73–75; Volkogonov 1994, p. 417; Service 2000, p. 464; White 2001, pp. 173–174.
↑ Fischer 1964, p. 647; Shub 1966, pp. 434–435; Rice 1990, p. 192; Volkogonov 1994, p. 273; Service 2000, p. 469; White 2001, pp. 174–175; Read 2005, pp. 278–279.
↑ Fischer 1964, p. 640; Shub 1966, pp. 434–435; Volkogonov 1994, pp. 249, 418; Service 2000, p. 465; White 2001, p. 174.
↑ Fischer 1964, pp. 666–667, 669; Lewin 1969, pp. 120–121; Service 2000, p. 468; Read 2005, p. 273.
↑ Fischer 1964, pp. 650–654; Service 2000, p. 470.
↑ Shub 1966, pp. 426, 434; Lewin 1969, pp. 34–35.
↑ Volkogonov 1994, pp. 263–264.
↑ Lewin 1969, p. 70; Rice 1990, p. 191; Volkogonov 1994, pp. 273, 416.
↑ Fischer 1964, p. 635; Lewin 1969, pp. 35–40; Service 2000, pp. 451–452; White 2001, p. 173.
↑ Fischer 1964, pp. 637–638, 669; Shub 1966, pp. 435–436; Lewin 1969, pp. 71, 85, 101; Volkogonov 1994, pp. 273–274, 422–423; Service 2000, pp. 463, 472–473; White 2001, pp. 173, 176; Read 2005, p. 279.
↑ Fischer 1964, pp. 607–608; Lewin 1969, pp. 43–49; Rice 1990, pp. 190–191; Volkogonov 1994, p. 421; Service 2000, pp. 452, 453–455; White 2001, pp. 175–176.
↑ Fischer 1964, p. 608; Lewin 1969, p. 50; Leggett 1981, p. 354; Volkogonov 1994, p. 421; Service 2000, p. 455; White 2001, p. 175.
↑ Service 2000, pp. 455, 456.
↑ Lewin 1969, pp. 40, 99–100; Volkogonov 1994, p. 421; Service 2000, pp. 460–461, 468.
↑ Rigby 1979, p. 221.
↑ Fischer 1964, p. 671; Shub 1966, p. 436; Lewin 1969, p. 103; Leggett 1981, p. 355; Rice 1990, p. 193; White 2001, p. 176; Read 2005, p. 281.
↑ Fischer 1964, p. 671; Shub 1966, p. 436; Volkogonov 1994, p. 425; Service 2000, p. 474; Lerner, Finkelstein & Witztum 2004, p. 372.
↑ Fischer 1964, p. 672; Rigby 1979, p. 192; Rice 1990, pp. 193–194; Volkogonov 1994, pp. 429–430.
↑ Fischer 1964, p. 672; Shub 1966, p. 437; Volkogonov 1994, p. 431; Service 2000, p. 476; Read 2005, p. 281.
↑ Rice 1990, p. 194; Volkogonov 1994, p. 299; Service 2000, pp. 477–478.
↑ Fischer 1964, pp. 673–674; Shub 1966, p. 438; Rice 1990, p. 194; Volkogonov 1994, p. 435; Service 2000, pp. 478–479; White 2001, p. 176; Read 2005, p. 269.
↑ Volkogonov 1994, p. 435; Lerner, Finkelstein & Witztum 2004, p. 372.
↑ Rice 1990, p. 7.
↑ Rice 1990, pp. 7–8.
↑ Fischer 1964, p. 674; Shub 1966, p. 439; Rice 1990, pp. 7–8; Service 2000, p. 479.
↑ ^399.0 ^399.1 Rice 1990, p. 9.
↑ History, April 2009.
↑ Shub 1966, p. 439; Rice 1990, p. 9; Service 2000, pp. 479–480.
↑ ^402.0 ^402.1 Volkogonov 1994, p. 440.
↑ Fischer 1964, p. 674; Shub 1966, p. 438; Volkogonov 1994, pp. 437–438; Service 2000, p. 481.
↑ Fischer 1964, pp. 625–626; Volkogonov 1994, p. 446.
↑ Volkogonov 1994, pp. 444, 445.
↑ Volkogonov 1994, p. 445.
↑ Volkogonov 1994, p. 444.
↑ Moscow.info.
↑ ^409.0 ^409.1 ^409.2 Ryan 2012, p. 18.
↑ Volkogonov 1994, p. 409.
↑ Sandle 1999, p. 35; Service 2000, p. 237.
↑ ^412.0 ^412.1 ^412.2 Sandle 1999, p. 41.
↑ Volkogonov 1994, p. 206.
↑ Sandle 1999, p. 35.
↑ Shub 1966, p. 432.
↑ Sandle 1999, pp. 42–43.
↑ Sandle 1999, p. 38.
↑ Sandle 1999, pp. 43–44, 63.
↑ Sandle 1999, p. 36.
↑ Service 2000, p. 203.
↑ Sandle 1999, p. 29; White 2001, p. 1.
↑ Service 2000, p. 173.
↑ Sandle 1999, p. 57; White 2001, p. 151.
↑ Sandle 1999, p. 34.
↑ White 2001, pp. 150–151.
↑ ^426.0 ^426.1 ^426.2 Ryan 2012, p. 19.
↑ Ryan 2012, p. 3.
↑ ^428.0 ^428.1 Rice 1990, p. 121.
↑ Volkogonov 1994, p. 471.
↑ Shub 1966, p. 443.
↑ Fischer 1964, p. 310; Shub 1966, p. 442.
↑ Sandle 1999, pp. 36–37.
↑ Fischer 1964, p. 54; Shub 1966, p. 423; Pipes 1990, p. 352.
↑ Fischer 1964, pp. 88–89.
↑ Fischer 1964, p. 87; Montefiore 2007, p. 266.
↑ Fischer 1964, p. 87.
↑ Fischer 1964, pp. 91, 93.
↑ Montefiore 2007, p. 266.
↑ Page 1948, p. 17; Page 1950, p. 354.
↑ Page 1950, p. 355.
↑ Page 1950, p. 342.
↑ Service 2000, pp. 159, 202; Read 2005, p. 207.
↑ Fischer 1964, pp. 47, 148.
↑ Pipes 1990, pp. 348, 351.
↑ Volkogonov 1994, p. 246.
↑ Fischer 1964, p. 57.
↑ Service 2000, p. 73.
↑ Fischer 1964, p. 44; Service 2000, p. 81.
↑ Service 2000, p. 118.
↑ Service 2000, p. 232; Lih 2011, p. 13.
↑ White 2001, p. 88.
↑ Volkogonov 1994, p. 362.
↑ Fischer 1964, p. 409.
↑ Read 2005, p. 262.
↑ Fischer 1964, pp. 40–41; Volkogonov 1994, p. 373; Service 2000, p. 149.
↑ Service 2000, p. 116.
↑ Pipes 1996, p. 11; Read 2005, p. 287.
↑ Read 2005, p. 259.
↑ Fischer 1964, p. 67; Pipes 1990, p. 353; Read 2005, pp. 207, 212.
↑ Petrovsky-Shtern 2010, p. 93.
↑ Pipes 1990, p. 353.
↑ Fischer 1964, p. 69.
↑ Service 2000, p. 244; Read 2005, p. 153.
↑ Fischer 1964, p. 59.
↑ Fischer 1964, p. 45; Pipes 1990, p. 350; Volkogonov 1994, p. 182; Service 2000, p. 177; Read 2005, p. 208; Ryan 2012, p. 6.
↑ Fischer 1964, p. 415; Shub 1966, p. 422; Read 2005, p. 247.
↑ Service 2000, p. 293.
↑ Petrovsky-Shtern 2010, p. 67.
↑ Service 2000, p. 453.
↑ Service 2000, p. 389.
↑ Pipes 1996, p. 11; Service 2000, pp. 389–400.
↑ Fischer 1964, pp. 489, 491; Shub 1966, pp. 420–421; Sandle 1999, p. 125; Read 2005, p. 237.
↑ Fischer 1964, p. 79; Read 2005, p. 237.
↑ Service 2000, p. 199.
↑ Shub 1966, p. 424; Service 2000, p. 213; Rappaport 2010, p. 38.
↑ Read 2005, p. 19.
↑ Fischer 1964, p. 515; Volkogonov 1994, p. 246.
↑ Service 2000, p. 242.
↑ Fischer 1964, p. 56; Rice 1990, p. 106; Service 2000, p. 160.
↑ Fischer 1964, p. 56; Service 2000, p. 188.
↑ Read 2005, pp. 20, 64, 132–37.
↑ Shub 1966, p. 423.
↑ Fischer 1964, p. 367.
↑ Fischer 1964, p. 368.
↑ Pipes 1990, p. 812.
↑ Service 2000, pp. 99–100, 160.
↑ Fischer 1964, p. 245.
↑ Pipes 1990, pp. 349–350; Read 2005, pp. 284, 259–260.
↑ Volkogonov 1994, p. 326.
↑ Service 2000, p. 391.
↑ Volkogonov 1994, p. 259.
↑ Read 2005, p. 284.
↑ Fischer 1964, p. 414.
↑ Liebman 1975, pp. 19–20.
↑ Encyclopedia Britannica.
↑ White 2001, p. iix.
↑ Service 2000, p. 488.
↑ ^498.0 ^498.1 Read 2005, p. 283.
↑ ^499.0 ^499.1 Ryan 2012, p. 5.
↑ Time, 13 April 1998.
↑ Time, 4 February 2011.
↑ Lee 2003, p. 14; Ryan 2012, p. 3.
↑ Lee 2003, p. 14.
↑ ^504.0 ^504.1 Lee 2003, p. 123.
↑ Lee 2003, p. 124.
↑ Fischer 1964, p. 516; Shub 1966, p. 415; Leggett 1981, p. 364; Volkogonov 1994, pp. 307, 312.
↑ Leggett 1981, p. 364.
↑ Lewin 1969, p. 12; Rigby 1979, pp. x, 161; Sandle 1999, p. 164; Service 2000, p. 506; Lee 2003, p. 97; Read 2005, p. 190; Ryan 2012, p. 9.
↑ Fischer 1964, p. 417; Shub 1966, p. 416; Pipes 1990, p. 511; Pipes 1996, p. 3; Read 2005, p. 247.
↑ Ryan 2012, p. 1.
↑ Fischer 1964, p. 524.
↑ Volkogonov 1994, p. 313.
↑ Lewin 2005, p. 136.
↑ Lee 2003, p. 120.
↑ Ryan 2012, p. 191.
↑ Ryan 2012, p. 184.
↑ Biography.
↑ Ryan 2012, p. 3; Budgen, Kouvelakis & Žižek 2007, pp. 1–4.
↑ Volkogonov 1994, p. 327; Tumarkin 1997, p. 2; White 2001, p. 185; Read 2005, p. 260.
↑ Tumarkin 1997, p. 2.
↑ Pipes 1990, p. 814; Service 2000, p. 485; White 2001, p. 185; Petrovsky-Shtern 2010, p. 114; Read 2005, p. 284.
↑ ^522.0 ^522.1 ^522.2 Volkogonov 1994, p. 328.
↑ ^523.0 ^523.1 ^523.2 Service 2000, p. 486.
↑ Volkogonov 1994, p. 437; Service 2000, p. 482.
↑ Lih 2011, p. 22.
↑ Shub 1966, p. 439; Pipes 1996, p. 1; Service 2000, p. 482.
↑ Pipes 1996, p. 1.
↑ Service 2000, p. 484; White 2001, p. 185; Read 2005, pp. 260, 284.
↑ Volkogonov 1994, pp. 274–275.
↑ Volkogonov 1994, p. 262.
↑ Volkogonov 1994, p. 261.
↑ Volkogonov 1994, p. 263.
↑ Petrovsky-Shtern 2010, p. 99; Lih 2011, p. 20.
↑ ^534.0 ^534.1 Read 2005, p. 6.
↑ Petrovsky-Shtern 2010, p. 108.
↑ Petrovsky-Shtern 2010, pp. 134, 159–161.
↑ Service 2000, p. 485.
↑ Pipes 1996, pp. 1–2; White 2001, p. 183.
↑ Volkogonov 1994, pp. 452–453; Service 2000, pp. 491–492; Lee 2003, p. 131.
↑ Service 2000, pp. 491–492.
↑ Pipes 1996, pp. 2–3.
↑ See, e.g., a statement by President Putin in Sankt-Peterburgsky Vedomosty, 19 July 2001.
↑ "Путин против захоронения тела Ленина". Женьминь Жибао. 24 July 2001. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 March 2018. สืบค้นเมื่อ 23 March 2018.
↑ The Moscow Times, 24 October 2013.
↑ "Relics of the Soviet era remain in Russia". 23 January 2012.
↑ BBC, 22 February 2014.
↑ BBC, 14 April 2015.
↑ Harding, Luke (23 April 2022). "Back in the USSR: Lenin statues and Soviet flags reappear in Russian-controlled cities". The Guardian. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 May 2022. สืบค้นเมื่อ 4 May 2022.
↑ Fink, Andrew (20 April 2022). "Lenin Returns to Ukraine". The Dispatch. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 April 2022. สืบค้นเมื่อ 4 May 2022.
↑ Bowman, Verity (27 April 2022). "Kyiv pulls down Soviet-era monument symbolising Russian-Ukrainian friendship". The Telegraph. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 April 2022. สืบค้นเมื่อ 4 May 2022.
↑ Trofimov, Yaroslav (1 May 2022). "Russia's Occupation of Southern Ukraine Hardens, With Rubles, Russian Schools and Lenin Statues". The Wall Street Journal. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 May 2022. สืบค้นเมื่อ 4 May 2022.
↑ Shub 1966, p. 10.
↑ Liebman 1975, p. 22.
↑ Shub 1966, p. 9; Service 2000, p. 482.
↑ Lee 2003, p. 132.
↑ Lee 2003, pp. 132–133.

บรรณานุกรม

Aves, Jonathan (1996). Workers Against Lenin: Labour Protest and the Bolshevik Dictatorship. London: I.B. Tauris. ISBN 978-1-86064-067-4.
Brackman, Roman (2000). The Secret File of Joseph Stalin: A Hidden Life. Portland, Oregon: Psychology Press. ISBN 978-0-7146-5050-0.
Budgen, Sebastian; Kouvelakis, Stathis; Žižek, Slavoj (2007). Lenin Reloaded: Toward a Politics of Truth. Durham, North Carolina: Duke University Press. ISBN 978-0-8223-3941-0.
David, H. P. (1974). "Abortion and Family Planning in the Soviet Union: Public Policies and Private Behaviour". Journal of Biosocial Science. 6 (4): 417–426. doi:10.1017/S0021932000009846. PMID 4473125. S2CID 11271400.
Davies, Norman (2003) [1972]. White Eagle, Red Star: The Polish-Soviet War 1919–20 and 'the Miracle on the Vistula'. London: Pimlico. ISBN 978-0-7126-0694-3.
Fischer, Louis (1964). The Life of Lenin. London: Weidenfeld and Nicolson.
Figes, Orlando (26 January 2017). A People's Tragedy: The Russian Revolution – centenary edition with new introduction (ภาษาอังกฤษ). Random House. pp. 796–797. ISBN 978-1-4481-1264-7.
Hazard, John N. (1965). "Unity and Diversity in Socialist Law". Law and Contemporary Problems. 30 (2): 270–290. doi:10.2307/1190515. JSTOR 1190515. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 February 2017. สืบค้นเมื่อ 8 August 2016.
Lee, Stephen J. (2003). Lenin and Revolutionary Russia. London: Routledge. ISBN 978-0-415-28718-0.
Leggett, George (1981). The Cheka: Lenin's Political Police. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-822552-2.
Lerner, Vladimir; Finkelstein, Y.; Witztum, E. (2004). "The Enigma of Lenin's (1870–1924) Malady". European Journal of Neurology. 11 (6): 371–376. doi:10.1111/j.1468-1331.2004.00839.x. PMID 15171732. S2CID 14966309.
Goldstein, Erik (2013). The First World War Peace Settlements, 1919–1925. London: Routledge. ISBN 978-1-31-7883-678.
Hall, Richard C. (2015). Consumed by War: European Conflict in the 20th Century. Lexington: University Press of Kentucky. ISBN 978-0-81-3159-959.
Liebman, Marcel (1975) [1973]. Leninism Under Lenin. แปลโดย Brian Pearce. London: Jonathan Cape. ISBN 978-0-224-01072-6.
Merridale, Catherine (2017). Lenin on the Train. London: Penguin Books. ISBN 978-0-241-01132-4.
Montefiore, Simon Sebag (2007). Young Stalin. London: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 978-0-297-85068-7.
Lewin, Moshe (1969). Lenin's Last Struggle. แปลโดย Sheridan Smith, A. M. London: Faber and Faber.
Lewin, Moshe (4 May 2005). Lenin's Last Struggle (ภาษาอังกฤษ). University of Michigan Press. p. 67. ISBN 978-0-472-03052-1.
Lih, Lars T. (2011). Lenin. Critical Lives. London: Reaktion Books. ISBN 978-1-86189-793-0.
Page, Stanley W. (1948). "Lenin, the National Question and the Baltic States, 1917–19". The American Slavic and East European Review. 7 (1): 15–31. doi:10.2307/2492116. JSTOR 2492116.
Page, Stanley W. (1950). "Lenin and Self-Determination". The Slavonic and East European Review. 28 (71): 342–358. JSTOR 4204138.
Petrovsky-Shtern, Yohanan (2010). Lenin's Jewish Question. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 978-0-300-15210-4. JSTOR j.ctt1npd80.
Pipes, Richard (1990). The Russian Revolution: 1899–1919. London: Collins Harvill. ISBN 978-0-679-73660-8.
Pipes, Richard (1996). The Unknown Lenin: From the Secret Archive. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 978-0-300-06919-8.
Rappaport, Helen (2010). Conspirator: Lenin in Exile. New York: Basic Books. ISBN 978-0-465-01395-1.
Read, Christopher (2005). Lenin: A Revolutionary Life. Routledge Historical Biographies. London: Routledge. ISBN 978-0-415-20649-5.
Resis, Albert. "Vladimir Ilich Lenin". Encyclopædia Britannica. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 June 2015. สืบค้นเมื่อ 4 February 2016.
Rice, Christopher (1990). Lenin: Portrait of a Professional Revolutionary. London: Cassell. ISBN 978-0-304-31814-8.
Rigby, T. H. (1979). Lenin's Government: Sovnarkom 1917–1922. Cambridge, England: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-22281-5.
Ryan, James (2012). Lenin's Terror: The Ideological Origins of Early Soviet State Violence. London: Routledge. ISBN 978-1-138-81568-1.
Sandle, Mark (1999). A Short History of Soviet Socialism. London: UCL Press. doi:10.4324/9780203500279. ISBN 978-1-85728-355-6.
Sebestyen, Victor (2017). Lenin the Dictator: An Intimate Portrait. London: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 978-1-47460-044-6.
Service, Robert (2000). Lenin: A Biography. London: Macmillan. ISBN 978-0-333-72625-9.
Shevchenko, Vitaly (14 April 2015). "Goodbye, Lenin: Ukraine moves to ban communist symbols". BBC News. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 March 2016.
Shub, David (1966). Lenin: A Biography (revised ed.). London: Pelican.
Theen, Rolf (2004). Lenin: Genesis and Development of a Revolutionary. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-64358-8.
Tumarkin, Nina (1997). Lenin Lives! The Lenin Cult in Soviet Russia (enlarged ed.). Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-52431-6.
Volkogonov, Dmitri (1994). Lenin: Life and Legacy. แปลโดย Shukman, Harold. London: HarperCollins. ISBN 978-0-00-255123-6.
White, James D. (2001). Lenin: The Practice and Theory of Revolution. European History in Perspective. Basingstoke, England: Palgrave. ISBN 978-0-333-72157-5.
Yakovlev, Yegor (1988). The Beginning: The Story about the Ulyanov Family, Lenin's Childhood and Youth. Moscow: Progress Publishers. ISBN 978-5010005009.
"Lenin". Random House Webster's Unabridged Dictionary. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 March 2016. สืบค้นเมื่อ 8 January 2021.
"Lenin Mausoleum on Red Square in Moscow". www.moscow.info. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2019. สืบค้นเมื่อ 7 May 2017.
"Lenin Statue Beheaded in Orenburg". The Moscow Times. 24 October 2013. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 July 2020. สืบค้นเมื่อ 17 July 2020.
"Mongolia capital Ulan-Bator removes Lenin statue". BBC News. 14 October 2012. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 July 2020. สืบค้นเมื่อ 17 July 2020.
"Ukraine crisis: Lenin statues toppled in protest". BBC News. 22 February 2014. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 January 2016.
"Vladimir Lenin Biography". Biography. 42:10 นาที. A&E Television Networks. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 February 2017. สืบค้นเมื่อ 20 May 2016.

หนังสือเพิ่มเติม

Ali, Tariq (2017). The Dilemmas of Lenin: Terrorism, War, Empire, Love, Revolution. New York/London: Verso. ISBN 978-1-78663-110-7.
Cliff, Tony (1986). Building the Party: Lenin, 1893–1914. Chicago: Haymarket Books. ISBN 978-1-931859-01-1.
Felshtinsky, Yuri (2010). Lenin and His Comrades: The Bolsheviks Take Over Russia 1917–1924. New York: Enigma Books. ISBN 978-1-929631-95-7.
Gellately, Robert (2007). Lenin, Stalin, and Hitler: The Age of Social Catastrophe. New York: Knopf. ISBN 978-1-4000-3213-6.
Gooding, John (2001). Socialism in Russia: Lenin and His Legacy, 1890–1991. Basingstoke, England: Palgrave Macmillan. doi:10.1057/9781403913876. ISBN 978-0-333-97235-9.
Hill, Christopher (1993). Lenin and the Russian Revolution. London: Pelican Books.
Lenin, V.I.; Žižek, Slavoj (2017). Lenin 2017: Remembering, Repeating, and Working Through. Verso. ISBN 978-1-78663-188-6.
Lih, Lars T. (2008) [2006]. Lenin Rediscovered: What is to be Done? in Context. Chicago: Haymarket Books. ISBN 978-1-931859-58-5.
Lukács, Georg (1970) [1924]. Lenin: A Study on the Unity of his Thought. แปลโดย Jacobs, Nicholas. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 October 2016. สืบค้นเมื่อ 7 August 2016.
Nimtz, August H. (2014). Lenin's Electoral Strategy from 1907 to the October Revolution of 1917: The Ballot, the Streets—or Both. New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-137-39377-7.
Nomad, Max (1961) [1939]. "The Messiah: Vladimir Lenin, the New Teacher". Apostles of Revolution. New York: Collier Books. pp. 300–370. LCCN 61018566. OCLC 984463383.
Pannekoek, Anton (1938). Lenin as Philosopher. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 October 2017. สืบค้นเมื่อ 16 August 2016.
Ryan, James (2007). "Lenin's The State and Revolution and Soviet State Violence: A Textual Analysis". Revolutionary Russia. 20 (2): 151–172. doi:10.1080/09546540701633452. S2CID 144309851.
Service, Robert (1985). Lenin: A Political Life – Volume One: The Strengths of Contradiction. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-33324-7.
Service, Robert (1991). Lenin: A Political Life – Volume Two: Worlds in Collision. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-33325-4.
Service, Robert (1995). Lenin: A Political Life – Volume Three: The Iron Ring. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-35181-4.
Wade, Rex A. "The Revolution at One Hundred: Issues and Trends in the English Language Historiography of the Russian Revolution of 1917." Journal of Modern Russian History and Historiography 9.1 (2016) : 9–38. doi:10.1163/22102388-00900003

แหล่งข้อมูลอื่น

Marx2Mao.org – Lenin Internet Library
V.I. Lenin (1975). Selected Works. Vol. 1. Moscow: Progress Publishers.
V.I. Lenin (1975). Selected Works. Vol. 2. Moscow: Progress Publishers.
V.I. Lenin (1975). Selected Works. Vol. 3. Moscow: Progress Publishers.
Newsreels about Vladimir Lenin // Net-Film Newsreels and Documentary Films Archive
Lenin: A Biography, official Soviet account of his life and work.
Lenin's speech (video) ที่ยูทูบ – Lenin's speech with subtitles
Lenin Internet Archive Biography includes interviews with Lenin and essays on the leader
ผลงานของ วลาดีมีร์ เลนิน ที่โครงการกูเทินแบร์ค
ผลงานเกี่ยวกับ/โดย วลาดีมีร์ เลนิน ที่อินเทอร์เน็ตอาร์ไคฟ์ (narrowed results)
ผลงานเกี่ยวกับ/โดย วลาดีมีร์ เลนิน ที่อินเทอร์เน็ตอาร์ไคฟ์ (broad results)
ผลงานโดย วลาดีมีร์ เลนิน บนเว็บ LibriVox (หนังสือเสียง ซึ่งเป็นสาธารณสมบัติ)
Marxists.org Lenin Internet Archive – ข้อเขียน ชีวประวัติ และภาพถ่ายจำนวนมาก
กฤตภาคจากหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับ วลาดีมีร์ เลนิน ในหอจดหมายเหตุข่าวสารคริสต์ศตวรรษที่ 20 ของ ZBW

ก่อนหน้า		วลาดีมีร์ เลนิน		ถัดไป
เริ่มตำแหน่ง		ประธานคณะกรรมการราษฎรแห่งสหภาพโซเวียต (30 ธันวาคม 1922 – 21 มกราคม 1924)		อะเลคเซย์ รืยคอฟ รักษาการ
เริ่มตำแหน่ง		ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์แห่งรัสเซีย (17 พฤศจิกายน 1903 – 21 มกราคม 1924)		โจเซฟ สตาลิน ในตำแหน่ง เลขาธิการใหญ่

[1] ก่อตั้งในชื่อพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซีย (บอลเชวิค) ในปี 1912 เปลี่ยนชื่อเป็นพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค) ใน ค.ศ. 1918

[2] รัสเซีย: Владимир Ильич Ульянов, อักษรโรมัน: Vladimir Ilyich Ulyanov, สัทอักษรสากล: [vlɐˈdʲimʲɪr ɨˈlʲjitɕ ʊˈlʲjanəf]

[3] รัสเซีย: Ленин, อักษรโรมัน: Lenin, สัทอักษรสากล: [ˈlʲenʲɪn] ( ฟังเสียง)

[9] มีการเสนอว่าเขามีเชื้อสายรัสเซีย ชูวัช มอร์ดวิน หรือคัลมืยเคีย^[5]

[FOOTNOTESebestyen201733-4] Sebestyen 2017, p. 33.

[FOOTNOTEFischer19646Rice199012Service200013-5] Fischer 1964, p. 6; Rice 1990, p. 12; Service 2000, p. 13.

[FOOTNOTEFischer19646Rice199012,_14Service200025White200119–20Read20054Lih201121,_22-6] Fischer 1964, p. 6; Rice 1990, pp. 12, 14; Service 2000, p. 25; White 2001, pp. 19–20; Read 2005, p. 4; Lih 2011, pp. 21, 22.

[FOOTNOTEFischer19643,_8Rice199014–15Service200029-7] Fischer 1964, pp. 3, 8; Rice 1990, pp. 14–15; Service 2000, p. 29.

[FOOTNOTEFischer19641–2Rice199012–13Volkogonov19947Service200021–23White200113–15Read20056-8] Fischer 1964, pp. 1–2; Rice 1990, pp. 12–13; Volkogonov 1994, p. 7; Service 2000, pp. 21–23; White 2001, pp. 13–15; Read 2005, p. 6.

[10] "Владимир Ильич Ленин (1870–1924)" (ภาษารัสเซีย). Uniros.ru. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 September 2012. สืบค้นเมื่อ 3 August 2015.

[FOOTNOTEFischer19641–2Rice199012–13Service200021–23White200113–15Read20056-11] Fischer 1964, pp. 1–2; Rice 1990, pp. 12–13; Service 2000, pp. 21–23; White 2001, pp. 13–15; Read 2005, p. 6.

[FOOTNOTEFischer19645Rice199013Service200023-12] Fischer 1964, p. 5; Rice 1990, p. 13; Service 2000, p. 23.

[FOOTNOTEFischer19642–3Rice199012Service200016–19,_23White200115–18Read20055Lih201120-13] Fischer 1964, pp. 2–3; Rice 1990, p. 12; Service 2000, pp. 16–19, 23; White 2001, pp. 15–18; Read 2005, p. 5; Lih 2011, p. 20.

[FOOTNOTEPetrovsky-Shtern201066–67-14] Petrovsky-Shtern 2010, pp. 66–67.

[FOOTNOTEFischer19646Rice199013–14,_18Service200025,_27White200118–19Read20054,_8Lih201121Yakovlev1988112-15] Fischer 1964, p. 6; Rice 1990, pp. 13–14, 18; Service 2000, pp. 25, 27; White 2001, pp. 18–19; Read 2005, pp. 4, 8; Lih 2011, p. 21; Yakovlev 1988, p. 112.

[FOOTNOTEFischer19648Service200027White200119-16] Fischer 1964, p. 8; Service 2000, p. 27; White 2001, p. 19.

[FOOTNOTERice199018Service200026White200120Read20057Petrovsky-Shtern201064-17] Rice 1990, p. 18; Service 2000, p. 26; White 2001, p. 20; Read 2005, p. 7; Petrovsky-Shtern 2010, p. 64.

[FOOTNOTEFischer19647Rice199016Service200032–36-18] Fischer 1964, p. 7; Rice 1990, p. 16; Service 2000, pp. 32–36.

[FOOTNOTEFischer19647Rice199017Service200036–46White200120Read20059-19] Fischer 1964, p. 7; Rice 1990, p. 17; Service 2000, pp. 36–46; White 2001, p. 20; Read 2005, p. 9.

[FOOTNOTEFischer19646,_9Rice199019Service200048–49Read200510-20] Fischer 1964, pp. 6, 9; Rice 1990, p. 19; Service 2000, pp. 48–49; Read 2005, p. 10.

[FOOTNOTEFischer19649Service200050–51,_64Read200516Petrovsky-Shtern201069-21] Fischer 1964, p. 9; Service 2000, pp. 50–51, 64; Read 2005, p. 16; Petrovsky-Shtern 2010, p. 69.

[FOOTNOTEFischer196410–17Rice199020,_22–24Service200052–58White200121–28Read200510Lih201123–25-22] Fischer 1964, pp. 10–17; Rice 1990, pp. 20, 22–24; Service 2000, pp. 52–58; White 2001, pp. 21–28; Read 2005, p. 10; Lih 2011, pp. 23–25.

[FOOTNOTEFischer196418Rice199025Service200061White200129Read200516Theen200433-23] Fischer 1964, p. 18; Rice 1990, p. 25; Service 2000, p. 61; White 2001, p. 29; Read 2005, p. 16; Theen 2004, p. 33.

[FOOTNOTEFischer196418Rice199026Service200061–63-24] Fischer 1964, p. 18; Rice 1990, p. 26; Service 2000, pp. 61–63.

[FOOTNOTERice199026–27Service200064–68,_70White200129-25] Rice 1990, pp. 26–27; Service 2000, pp. 64–68, 70; White 2001, p. 29.

[FOOTNOTEFischer196418Rice199027Service200068–69White200129Read200515Lih201132-26] Fischer 1964, p. 18; Rice 1990, p. 27; Service 2000, pp. 68–69; White 2001, p. 29; Read 2005, p. 15; Lih 2011, p. 32.

[FOOTNOTEFischer196418Rice199028White200130Read200512Lih201132–33-27] Fischer 1964, p. 18; Rice 1990, p. 28; White 2001, p. 30; Read 2005, p. 12; Lih 2011, pp. 32–33.

[FOOTNOTEFischer196418Rice1990310Service200071-28] Fischer 1964, p. 18; Rice 1990, p. 310; Service 2000, p. 71.

[FOOTNOTEFischer196419Rice199032–33Service200072White200130–31Read200518Lih201133-29] Fischer 1964, p. 19; Rice 1990, pp. 32–33; Service 2000, p. 72; White 2001, pp. 30–31; Read 2005, p. 18; Lih 2011, p. 33.

[FOOTNOTERice199033Service200074–76White200131Read200517-30] Rice 1990, p. 33; Service 2000, pp. 74–76; White 2001, p. 31; Read 2005, p. 17.

[FOOTNOTERice199034Service200078White200131-31] Rice 1990, p. 34; Service 2000, p. 78; White 2001, p. 31.

[FOOTNOTERice199034Service200077Read200518-32] Rice 1990, p. 34; Service 2000, p. 77; Read 2005, p. 18.

[FOOTNOTERice199034,_36–37Service200055–55,_80,_88–89White200131Read200537–38Lih201134–35-33] Rice 1990, pp. 34, 36–37; Service 2000, pp. 55–55, 80, 88–89; White 2001, p. 31; Read 2005, pp. 37–38; Lih 2011, pp. 34–35.

[FOOTNOTEFischer196423–25,_26Service200055Read200511,_24-34] Fischer 1964, pp. 23–25, 26; Service 2000, p. 55; Read 2005, pp. 11, 24.

[FOOTNOTEService200079,_98-35] Service 2000, pp. 79, 98.

[FOOTNOTERice199034–36Service200082–86White200131Read200518,_19Lih201140-36] Rice 1990, pp. 34–36; Service 2000, pp. 82–86; White 2001, p. 31; Read 2005, pp. 18, 19; Lih 2011, p. 40.

[FOOTNOTEFischer196421Rice199036Service200086White200131Read200518Lih201140-37] Fischer 1964, p. 21; Rice 1990, p. 36; Service 2000, p. 86; White 2001, p. 31; Read 2005, p. 18; Lih 2011, p. 40.

[FOOTNOTEFischer196421Rice199036,_37-38] Fischer 1964, p. 21; Rice 1990, pp. 36, 37.

[FOOTNOTEFischer196421Rice199038Service200093–94-39] Fischer 1964, p. 21; Rice 1990, p. 38; Service 2000, pp. 93–94.

[FOOTNOTEPipes1990354Rice199038–39Service200090–92White200133Lih201140,_52-40] Pipes 1990, p. 354; Rice 1990, pp. 38–39; Service 2000, pp. 90–92; White 2001, p. 33; Lih 2011, pp. 40, 52.

[FOOTNOTEPipes1990354Rice199039–40Lih201153-41] Pipes 1990, p. 354; Rice 1990, pp. 39–40; Lih 2011, p. 53.

[FOOTNOTERice199040,_43Service200096-42] Rice 1990, pp. 40, 43; Service 2000, p. 96.

[FOOTNOTEPipes1990355Rice199041–42Service2000105Read200522–23-43] Pipes 1990, p. 355; Rice 1990, pp. 41–42; Service 2000, p. 105; Read 2005, pp. 22–23.

[FOOTNOTEFischer196422Rice199041Read200520–21-44] Fischer 1964, p. 22; Rice 1990, p. 41; Read 2005, pp. 20–21.

[FOOTNOTEFischer196427Rice199042–43White200134,_36Read200525Lih201145–46-45] Fischer 1964, p. 27; Rice 1990, pp. 42–43; White 2001, pp. 34, 36; Read 2005, p. 25; Lih 2011, pp. 45–46.

[FOOTNOTEFischer196430Rice199046Service2000103White200137Read200526-46] Fischer 1964, p. 30; Rice 1990, p. 46; Service 2000, p. 103; White 2001, p. 37; Read 2005, p. 26.

[FOOTNOTERice199047–48Read200526-47] Rice 1990, pp. 47–48; Read 2005, p. 26.

[FOOTNOTEFischer196431Pipes1990355Rice199048White200138Read200526-48] Fischer 1964, p. 31; Pipes 1990, p. 355; Rice 1990, p. 48; White 2001, p. 38; Read 2005, p. 26.

[FOOTNOTEFischer196431Rice199048–51Service2000107–108Read200531Lih201161-49] Fischer 1964, p. 31; Rice 1990, pp. 48–51; Service 2000, pp. 107–108; Read 2005, p. 31; Lih 2011, p. 61.

[FOOTNOTEFischer196431Rice199048–51Service2000107–108-50] 46.0 ^46.1 Fischer 1964, p. 31; Rice 1990, pp. 48–51; Service 2000, pp. 107–108.

[FOOTNOTEFischer196431Rice199052–55Service2000109–110White200138,_45,_47Read200531-51] Fischer 1964, p. 31; Rice 1990, pp. 52–55; Service 2000, pp. 109–110; White 2001, pp. 38, 45, 47; Read 2005, p. 31.

[FOOTNOTEFischer196433Pipes1990356Service2000114,_140White200140Read200530Lih201163-52] Fischer 1964, p. 33; Pipes 1990, p. 356; Service 2000, pp. 114, 140; White 2001, p. 40; Read 2005, p. 30; Lih 2011, p. 63.

[FOOTNOTEFischer196433–34Rice199053,_55–56Service2000117Read200533-53] Fischer 1964, pp. 33–34; Rice 1990, pp. 53, 55–56; Service 2000, p. 117; Read 2005, p. 33.

[FOOTNOTERice199061–63Service2000124Rappaport201031-54] Rice 1990, pp. 61–63; Service 2000, p. 124; Rappaport 2010, p. 31.

[FOOTNOTERice199057–58Service2000121–124,_137White200140–45Read200534,_39Lih201162–63-55] Rice 1990, pp. 57–58; Service 2000, pp. 121–124, 137; White 2001, pp. 40–45; Read 2005, pp. 34, 39; Lih 2011, pp. 62–63.

[FOOTNOTEFischer196434–35Rice199064Service2000124–125White200154Read200543Rappaport201027–28-56] Fischer 1964, pp. 34–35; Rice 1990, p. 64; Service 2000, pp. 124–125; White 2001, p. 54; Read 2005, p. 43; Rappaport 2010, pp. 27–28.

[FOOTNOTEFischer196435Pipes1990357Rice199066–65White200155–56Read200543Rappaport201028-57] Fischer 1964, p. 35; Pipes 1990, p. 357; Rice 1990, pp. 66–65; White 2001, pp. 55–56; Read 2005, p. 43; Rappaport 2010, p. 28.

[FOOTNOTEFischer196435Pipes1990357Rice199064–69Service2000130–135Rappaport201032–33-58] Fischer 1964, p. 35; Pipes 1990, p. 357; Rice 1990, pp. 64–69; Service 2000, pp. 130–135; Rappaport 2010, pp. 32–33.

[FOOTNOTERice199069–70Read200551Rappaport201041–42,_53–55-59] Rice 1990, pp. 69–70; Read 2005, p. 51; Rappaport 2010, pp. 41–42, 53–55.

[FOOTNOTERice199069–70-60] Rice 1990, pp. 69–70.

[FOOTNOTEFischer19644–5Service2000137Read200544Rappaport201066-61] Fischer 1964, pp. 4–5; Service 2000, p. 137; Read 2005, p. 44; Rappaport 2010, p. 66.

[FOOTNOTERappaport201066Lih20118–9-62] Rappaport 2010, p. 66; Lih 2011, pp. 8–9.

[FOOTNOTEFischer196439Pipes1990359Rice199073–75Service2000137–142White200156–62Read200552–54Rappaport201062Lih201169,_78–80-63] Fischer 1964, p. 39; Pipes 1990, p. 359; Rice 1990, pp. 73–75; Service 2000, pp. 137–142; White 2001, pp. 56–62; Read 2005, pp. 52–54; Rappaport 2010, p. 62; Lih 2011, pp. 69, 78–80.

[FOOTNOTEFischer196437Rice199070Service2000136Read200544Rappaport201036–37-64] Fischer 1964, p. 37; Rice 1990, p. 70; Service 2000, p. 136; Read 2005, p. 44; Rappaport 2010, pp. 36–37.

[FOOTNOTEFischer196437Rice199078–79Service2000143–144Rappaport201081,_84-65] Fischer 1964, p. 37; Rice 1990, pp. 78–79; Service 2000, pp. 143–144; Rappaport 2010, pp. 81, 84.

[FOOTNOTERead200560-66] Read 2005, p. 60.

[FOOTNOTEFischer196440,_50–51Rice199076Service2000148–150Read200548Rappaport201082–84-67] Fischer 1964, pp. 40, 50–51; Rice 1990, p. 76; Service 2000, pp. 148–150; Read 2005, p. 48; Rappaport 2010, pp. 82–84.

[FOOTNOTERice199077–78Service2000150Rappaport201085–87-68] Rice 1990, pp. 77–78; Service 2000, p. 150; Rappaport 2010, pp. 85–87.

[FOOTNOTEPipes1990360Rice199079–80Service2000151–152White200162Read200560Rappaport201092Lih201181-69] Pipes 1990, p. 360; Rice 1990, pp. 79–80; Service 2000, pp. 151–152; White 2001, p. 62; Read 2005, p. 60; Rappaport 2010, p. 92; Lih 2011, p. 81.

[FOOTNOTERice199081–82Service2000154–155White200163Read200560–61Rappaport201093-70] Rice 1990, pp. 81–82; Service 2000, pp. 154–155; White 2001, p. 63; Read 2005, pp. 60–61; Rappaport 2010, p. 93.

[FOOTNOTEFischer196439Rice199082Service2000155–156Read200561White200164Rappaport201095-71] Fischer 1964, p. 39; Rice 1990, p. 82; Service 2000, pp. 155–156; Read 2005, p. 61; White 2001, p. 64; Rappaport 2010, p. 95.

[FOOTNOTERice199083Rappaport2010107-72] Rice 1990, p. 83; Rappaport 2010, p. 107.

[FOOTNOTERice199083–84Service2000157White200165Rappaport201097–98-73] Rice 1990, pp. 83–84; Service 2000, p. 157; White 2001, p. 65; Rappaport 2010, pp. 97–98.

[FOOTNOTEService2000158–159,_163–164Rappaport201097,_99,_108–109-74] Service 2000, pp. 158–159, 163–164; Rappaport 2010, pp. 97, 99, 108–109.

[FOOTNOTERice199085Service2000163-75] Rice 1990, p. 85; Service 2000, p. 163.

[FOOTNOTEFischer196441Rice199085Service2000165White200170Read200564Rappaport2010114-76] Fischer 1964, p. 41; Rice 1990, p. 85; Service 2000, p. 165; White 2001, p. 70; Read 2005, p. 64; Rappaport 2010, p. 114.

[FOOTNOTEFischer196444Rice199086–88Service2000167Read200575Rappaport2010117–120Lih201187-77] Fischer 1964, p. 44; Rice 1990, pp. 86–88; Service 2000, p. 167; Read 2005, p. 75; Rappaport 2010, pp. 117–120; Lih 2011, p. 87.

[FOOTNOTEFischer196444–45Pipes1990362–363Rice199088–89-78] Fischer 1964, pp. 44–45; Pipes 1990, pp. 362–363; Rice 1990, pp. 88–89.

[FOOTNOTEService2000170–171-79] Service 2000, pp. 170–171.

[FOOTNOTEPipes1990363–364Rice199089–90Service2000168–170Read200578Rappaport2010124-80] Pipes 1990, pp. 363–364; Rice 1990, pp. 89–90; Service 2000, pp. 168–170; Read 2005, p. 78; Rappaport 2010, p. 124.

[FOOTNOTEFischer196460Pipes1990367Rice199090–91Service2000179Read200579Rappaport2010131-81] Fischer 1964, p. 60; Pipes 1990, p. 367; Rice 1990, pp. 90–91; Service 2000, p. 179; Read 2005, p. 79; Rappaport 2010, p. 131.

[FOOTNOTEFischer196451Rice199094Service2000175–176Read200581Read200577,_81Rappaport2010132,_134–135-82] Fischer 1964, p. 51; Rice 1990, p. 94; Service 2000, pp. 175–176; Read 2005, p. 81; Read 2005, pp. 77, 81; Rappaport 2010, pp. 132, 134–135.

[FOOTNOTERice199094–95White200173–74Read200581–82Rappaport2010138-83] Rice 1990, pp. 94–95; White 2001, pp. 73–74; Read 2005, pp. 81–82; Rappaport 2010, p. 138.

[FOOTNOTERice199096–97Service2000176–178-84] Rice 1990, pp. 96–97; Service 2000, pp. 176–178.

[FOOTNOTEFischer196470–71Pipes1990369–370Rice1990104-85] Fischer 1964, pp. 70–71; Pipes 1990, pp. 369–370; Rice 1990, p. 104.

[FOOTNOTEFischer196453Pipes1990364Rice199099–100Service2000179–180White200176-86] Fischer 1964, p. 53; Pipes 1990, p. 364; Rice 1990, pp. 99–100; Service 2000, pp. 179–180; White 2001, p. 76.

[87] Zetterberg, P. L. Kessler & Terhi Jääskeläinen & Seppo. "Emergeance of Finland". The History Files. สืบค้นเมื่อ 12 August 2023.

[FOOTNOTERice1990103–105Service2000180–182White200177–79-88] Rice 1990, pp. 103–105; Service 2000, pp. 180–182; White 2001, pp. 77–79.

[FOOTNOTERice1990105–106Service2000184–186Rappaport2010144-89] Rice 1990, pp. 105–106; Service 2000, pp. 184–186; Rappaport 2010, p. 144.

[FOOTNOTEBrackman200059,_62-90] Brackman 2000, pp. 59, 62.

[FOOTNOTEService2000186–187-91] Service 2000, pp. 186–187.

[FOOTNOTEFischer196467–68Rice1990111Service2000188–189-92] Fischer 1964, pp. 67–68; Rice 1990, p. 111; Service 2000, pp. 188–189.

[FOOTNOTEFischer196464Rice1990109Service2000189–190Read200589–90-93] Fischer 1964, p. 64; Rice 1990, p. 109; Service 2000, pp. 189–190; Read 2005, pp. 89–90.

[FOOTNOTEFischer196463–64Rice1990110Service2000190–191White200183,_84-94] Fischer 1964, pp. 63–64; Rice 1990, p. 110; Service 2000, pp. 190–191; White 2001, pp. 83, 84.

[FOOTNOTERice1990110–111Service2000191–192Read200591-95] Rice 1990, pp. 110–111; Service 2000, pp. 191–192; Read 2005, p. 91.

[FOOTNOTEFischer196464–67Rice1990110Service2000192–193White200184,_87–88Read200590-96] Fischer 1964, pp. 64–67; Rice 1990, p. 110; Service 2000, pp. 192–193; White 2001, pp. 84, 87–88; Read 2005, p. 90.

[FOOTNOTEFischer196469Rice1990111Service2000195-97] Fischer 1964, p. 69; Rice 1990, p. 111; Service 2000, p. 195.

[FOOTNOTEFischer196481–82Pipes1990372–375Rice1990120–121Service2000206White2001102Read200596–97-98] Fischer 1964, pp. 81–82; Pipes 1990, pp. 372–375; Rice 1990, pp. 120–121; Service 2000, p. 206; White 2001, p. 102; Read 2005, pp. 96–97.

[FOOTNOTEFischer196470Rice1990114–116-99] Fischer 1964, p. 70; Rice 1990, pp. 114–116.

[FOOTNOTEFischer196468–69Rice1990112Service2000195–196-100] Fischer 1964, pp. 68–69; Rice 1990, p. 112; Service 2000, pp. 195–196.

[FOOTNOTEFischer196475–80Rice1990112Pipes1990384Service2000197–199Read2005103-101] Fischer 1964, pp. 75–80; Rice 1990, p. 112; Pipes 1990, p. 384; Service 2000, pp. 197–199; Read 2005, p. 103.

[FOOTNOTERice1990115Service2000196White200193–94-102] Rice 1990, p. 115; Service 2000, p. 196; White 2001, pp. 93–94.

[FOOTNOTEFischer196471–72Rice1990116–117Service2000204–206White200196–97Read200595-103] Fischer 1964, pp. 71–72; Rice 1990, pp. 116–117; Service 2000, pp. 204–206; White 2001, pp. 96–97; Read 2005, p. 95.

[FOOTNOTEFischer196472Rice1990118–119Service2000209–211White2001100Read2005104-104] Fischer 1964, p. 72; Rice 1990, pp. 118–119; Service 2000, pp. 209–211; White 2001, p. 100; Read 2005, p. 104.

[FOOTNOTEFischer196493–94Pipes1990376Rice1990121Service2000214–215White200198–99-105] Fischer 1964, pp. 93–94; Pipes 1990, p. 376; Rice 1990, p. 121; Service 2000, pp. 214–215; White 2001, pp. 98–99.

[FOOTNOTERice1990122White2001100-106] Rice 1990, p. 122; White 2001, p. 100.

[FOOTNOTEService2000216White2001103Read2005105-107] Service 2000, p. 216; White 2001, p. 103; Read 2005, p. 105.

[FOOTNOTEFischer196473–74Rice1990122–123Service2000217–218Read2005105-108] Fischer 1964, pp. 73–74; Rice 1990, pp. 122–123; Service 2000, pp. 217–218; Read 2005, p. 105.

[FOOTNOTERice1990127Service2000222–223-109] Rice 1990, p. 127; Service 2000, pp. 222–223.

[FOOTNOTEFischer196494Pipes1990377–378Rice1990127–128Service2000223–225White2001104Read2005105-110] Fischer 1964, p. 94; Pipes 1990, pp. 377–378; Rice 1990, pp. 127–128; Service 2000, pp. 223–225; White 2001, p. 104; Read 2005, p. 105.

[FOOTNOTEFischer1964107Service2000236-111] Fischer 1964, p. 107; Service 2000, p. 236.

[FOOTNOTEFischer196485Pipes1990378–379Rice1990127Service2000225White2001103–104-112] Fischer 1964, p. 85; Pipes 1990, pp. 378–379; Rice 1990, p. 127; Service 2000, p. 225; White 2001, pp. 103–104.

[FOOTNOTEFischer196494Rice1990130–131Pipes1990382–383Service2000245White2001113–114,_122–113Read2005132–134-113] Fischer 1964, p. 94; Rice 1990, pp. 130–131; Pipes 1990, pp. 382–383; Service 2000, p. 245; White 2001, pp. 113–114, 122–113; Read 2005, pp. 132–134.

[FOOTNOTEFischer196485Rice1990129Service2000227–228Read2005111-114] Fischer 1964, p. 85; Rice 1990, p. 129; Service 2000, pp. 227–228; Read 2005, p. 111.

[FOOTNOTEPipes1990380Service2000230–231Read2005130-115] Pipes 1990, p. 380; Service 2000, pp. 230–231; Read 2005, p. 130.

[FOOTNOTERice1990135Service2000235-116] Rice 1990, p. 135; Service 2000, p. 235.

[FOOTNOTEFischer196495–100,_107Rice1990132–134Service2000245–246White2001118–121Read2005116–126-117] Fischer 1964, pp. 95–100, 107; Rice 1990, pp. 132–134; Service 2000, pp. 245–246; White 2001, pp. 118–121; Read 2005, pp. 116–126.

[FOOTNOTEService2000241–242-118] Service 2000, pp. 241–242.

[FOOTNOTEService2000243-119] Service 2000, p. 243.

[FOOTNOTEService2000238–239-120] Service 2000, pp. 238–239.

[FOOTNOTERice1990136–138Service2000253-121] Rice 1990, pp. 136–138; Service 2000, p. 253.

[FOOTNOTEService2000254–255-122] Service 2000, pp. 254–255.

[FOOTNOTEFischer1964109–110Rice1990139Pipes1990386,_389–391Service2000255–256White2001127–128-123] Fischer 1964, pp. 109–110; Rice 1990, p. 139; Pipes 1990, pp. 386, 389–391; Service 2000, pp. 255–256; White 2001, pp. 127–128.

[124] Ted Widmer (20 April 2017). "Lenin and the Russian Spark". The New Yorker. สืบค้นเมื่อ 26 November 2019.

[FOOTNOTEFischer1964110–113Rice1990140–144Pipes1990391–392Service2000257–260-125] Fischer 1964, pp. 110–113; Rice 1990, pp. 140–144; Pipes 1990, pp. 391–392; Service 2000, pp. 257–260.

[FOOTNOTEService2000266–268,_279White2001134–136Read2005147,_148-126] Service 2000, pp. 266–268, 279; White 2001, pp. 134–136; Read 2005, pp. 147, 148.

[FOOTNOTEService2000267,_271–272Read2005152,_154-127] Service 2000, pp. 267, 271–272; Read 2005, pp. 152, 154.

[FOOTNOTEMerridale2017ix-128] Merridale 2017, p. ix.

[FOOTNOTEService2000282Read2005157-129] Service 2000, p. 282; Read 2005, p. 157.

[FOOTNOTEPipes1990421Rice1990147Service2000276,_283White2001140Read2005157-130] 126.0 ^126.1 Pipes 1990, p. 421; Rice 1990, p. 147; Service 2000, pp. 276, 283; White 2001, p. 140; Read 2005, p. 157.

[FOOTNOTEPipes1990422–425Rice1990147–148Service2000283–284Read2005158–61White2001140–141Read2005157–159-131] Pipes 1990, pp. 422–425; Rice 1990, pp. 147–148; Service 2000, pp. 283–284; Read 2005, pp. 158–61; White 2001, pp. 140–141; Read 2005, pp. 157–159.

[FOOTNOTEPipes1990431–434Rice1990148Service2000284–285White2001141Read2005161-132] Pipes 1990, pp. 431–434; Rice 1990, p. 148; Service 2000, pp. 284–285; White 2001, p. 141; Read 2005, p. 161.

[FOOTNOTEFischer1964125Rice1990148–149Service2000285-133] Fischer 1964, p. 125; Rice 1990, pp. 148–149; Service 2000, p. 285.

[FOOTNOTEPipes1990436,_467Service2000287White2001141Read2005165-134] Pipes 1990, pp. 436, 467; Service 2000, p. 287; White 2001, p. 141; Read 2005, p. 165.

[FOOTNOTEPipes1990468–469Rice1990149Service2000289White2001142–143Read2005166–172-135] Pipes 1990, pp. 468–469; Rice 1990, p. 149; Service 2000, p. 289; White 2001, pp. 142–143; Read 2005, pp. 166–172.

[FOOTNOTEService2000288-136] Service 2000, p. 288.

[FOOTNOTEPipes1990468Rice1990150Service2000289–292Read2005165-137] Pipes 1990, p. 468; Rice 1990, p. 150; Service 2000, pp. 289–292; Read 2005, p. 165.

[FOOTNOTEPipes1990439–465Rice1990150–151Service2000299White2001143–144Read2005173-138] Pipes 1990, pp. 439–465; Rice 1990, pp. 150–151; Service 2000, p. 299; White 2001, pp. 143–144; Read 2005, p. 173.

[FOOTNOTEPipes1990465-139] Pipes 1990, p. 465.

[FOOTNOTEPipes1990465–467White2001144Lee200317Read2005174-140] Pipes 1990, pp. 465–467; White 2001, p. 144; Lee 2003, p. 17; Read 2005, p. 174.

[FOOTNOTEPipes1990471Rice1990151–152Read2005180-141] Pipes 1990, p. 471; Rice 1990, pp. 151–152; Read 2005, p. 180.

[FOOTNOTEPipes1990473,_482Rice1990152Service2000302–303Read2005179-142] Pipes 1990, pp. 473, 482; Rice 1990, p. 152; Service 2000, pp. 302–303; Read 2005, p. 179.

[FOOTNOTEPipes1990482–484Rice1990153–154Service2000303–304White2001146–147-143] Pipes 1990, pp. 482–484; Rice 1990, pp. 153–154; Service 2000, pp. 303–304; White 2001, pp. 146–147.

[FOOTNOTEPipes1990471–472Service2000304White2001147-144] Pipes 1990, pp. 471–472; Service 2000, p. 304; White 2001, p. 147.

[FOOTNOTEService2000306–307-145] Service 2000, pp. 306–307.

[FOOTNOTERigby197914–15Leggett19811–3Pipes1990466Rice1990155-146] Rigby 1979, pp. 14–15; Leggett 1981, pp. 1–3; Pipes 1990, p. 466; Rice 1990, p. 155.

[FOOTNOTEPipes1990485–486,_491Rice1990157,_159Service2000308-147] Pipes 1990, pp. 485–486, 491; Rice 1990, pp. 157, 159; Service 2000, p. 308.

[FOOTNOTEPipes1990492–493,_496Service2000311Read2005182-148] Pipes 1990, pp. 492–493, 496; Service 2000, p. 311; Read 2005, p. 182.

[FOOTNOTEPipes1990491Service2000309-149] Pipes 1990, p. 491; Service 2000, p. 309.

[FOOTNOTEPipes1990499Service2000314–315-150] Pipes 1990, p. 499; Service 2000, pp. 314–315.

[FOOTNOTEPipes1990496–497Rice1990159–161Service2000314–315Read2005183-151] Pipes 1990, pp. 496–497; Rice 1990, pp. 159–161; Service 2000, pp. 314–315; Read 2005, p. 183.

[FOOTNOTEPipes1990504Service2000315-152] Pipes 1990, p. 504; Service 2000, p. 315.

[FOOTNOTEService2000316-153] Service 2000, p. 316.

[FOOTNOTEShub1966314Service2000317-154] Shub 1966, p. 314; Service 2000, p. 317.

[FOOTNOTEShub1966315Pipes1990540–541Rice1990164Volkogonov1994173Service2000331Read2005192-155] Shub 1966, p. 315; Pipes 1990, pp. 540–541; Rice 1990, p. 164; Volkogonov 1994, p. 173; Service 2000, p. 331; Read 2005, p. 192.

[FOOTNOTEVolkogonov1994176Service2000331–332White2001156Read2005192-156] Volkogonov 1994, p. 176; Service 2000, pp. 331–332; White 2001, p. 156; Read 2005, p. 192.

[FOOTNOTERice1990164-157] Rice 1990, p. 164.

[FOOTNOTEPipes1990546–547-158] Pipes 1990, pp. 546–547.

[FOOTNOTEPipes1990552–553Rice1990165Volkogonov1994176–177Service2000332,_336–337Read2005192-159] Pipes 1990, pp. 552–553; Rice 1990, p. 165; Volkogonov 1994, pp. 176–177; Service 2000, pp. 332, 336–337; Read 2005, p. 192.

[FOOTNOTEFischer1964158Shub1966301–302Rigby197926Leggett19815Pipes1990508,_519Service2000318–319Read2005189–190-160] Fischer 1964, p. 158; Shub 1966, pp. 301–302; Rigby 1979, p. 26; Leggett 1981, p. 5; Pipes 1990, pp. 508, 519; Service 2000, pp. 318–319; Read 2005, pp. 189–190.

[FOOTNOTERigby1979166–167Leggett198120–21Pipes1990533–534,_537Volkogonov1994171Service2000322–323White2001159Read2005191-161] Rigby 1979, pp. 166–167; Leggett 1981, pp. 20–21; Pipes 1990, pp. 533–534, 537; Volkogonov 1994, p. 171; Service 2000, pp. 322–323; White 2001, p. 159; Read 2005, p. 191.

[FOOTNOTEFischer1964219,_256,_379Shub1966374Service2000355White2001159Read2005219-162] Fischer 1964, pp. 219, 256, 379; Shub 1966, p. 374; Service 2000, p. 355; White 2001, p. 159; Read 2005, p. 219.

[FOOTNOTERigby1979160–164Volkogonov1994374–375Service2000377-163] Rigby 1979, pp. 160–164; Volkogonov 1994, pp. 374–375; Service 2000, p. 377.

[FOOTNOTESandle199974Rigby1979168–169-164] Sandle 1999, p. 74; Rigby 1979, pp. 168–169.

[FOOTNOTEFischer1964432-165] Fischer 1964, p. 432.

[FOOTNOTELeggett1981316Lee200398–99-166] Leggett 1981, p. 316; Lee 2003, pp. 98–99.

[FOOTNOTERigby1979160–161Leggett198121Lee200399-167] Rigby 1979, pp. 160–161; Leggett 1981, p. 21; Lee 2003, p. 99.

[FOOTNOTEService2000388Lee200398-168] Service 2000, p. 388; Lee 2003, p. 98.

[FOOTNOTEService2000388-169] Service 2000, p. 388.

[FOOTNOTERigby1979168,_170Service2000388-170] Rigby 1979, pp. 168, 170; Service 2000, p. 388.

[FOOTNOTEService2000325–326,_333Read2005211–212-171] Service 2000, pp. 325–326, 333; Read 2005, pp. 211–212.

[FOOTNOTEShub1966361Pipes1990548Volkogonov1994229Service2000335–336Read2005198-172] Shub 1966, p. 361; Pipes 1990, p. 548; Volkogonov 1994, p. 229; Service 2000, pp. 335–336; Read 2005, p. 198.

[FOOTNOTEFischer1964156Shub1966350Pipes1990594Volkogonov1994185Service2000344Read2005212-173] Fischer 1964, p. 156; Shub 1966, p. 350; Pipes 1990, p. 594; Volkogonov 1994, p. 185; Service 2000, p. 344; Read 2005, p. 212.

[FOOTNOTEFischer1964320–321Shub1966377Pipes199094–595Volkogonov1994187–188Service2000346–347Read2005212-174] Fischer 1964, pp. 320–321; Shub 1966, p. 377; Pipes 1990, pp. 94–595; Volkogonov 1994, pp. 187–188; Service 2000, pp. 346–347; Read 2005, p. 212.

[FOOTNOTEService2000345-175] Service 2000, p. 345.

[FOOTNOTEFischer1964466Service2000348-176] Fischer 1964, p. 466; Service 2000, p. 348.

[FOOTNOTEFischer1964280Shub1966361–362Pipes1990806–807Volkogonov1994219–221Service2000367–368White2001155-177] Fischer 1964, p. 280; Shub 1966, pp. 361–362; Pipes 1990, pp. 806–807; Volkogonov 1994, pp. 219–221; Service 2000, pp. 367–368; White 2001, p. 155.

[FOOTNOTEFischer1964282–283Shub1966362–363Pipes1990807,_809Volkogonov1994222–228White2001155-178] Fischer 1964, pp. 282–283; Shub 1966, pp. 362–363; Pipes 1990, pp. 807, 809; Volkogonov 1994, pp. 222–228; White 2001, p. 155.

[FOOTNOTEVolkogonov1994222,_231-179] Volkogonov 1994, pp. 222, 231.

[FOOTNOTEService2000369-180] Service 2000, p. 369.

[FOOTNOTEFischer1964252–253Pipes1990499Volkogonov1994341Service2000316–317White2001149Read2005194–195-181] Fischer 1964, pp. 252–253; Pipes 1990, p. 499; Volkogonov 1994, p. 341; Service 2000, pp. 316–317; White 2001, p. 149; Read 2005, pp. 194–195.

[FOOTNOTEShub1966310Leggett19815–6,_8,_306Pipes1990521–522Service2000317–318White2001153Read2005235–236-182] Shub 1966, p. 310; Leggett 1981, pp. 5–6, 8, 306; Pipes 1990, pp. 521–522; Service 2000, pp. 317–318; White 2001, p. 153; Read 2005, pp. 235–236.

[FOOTNOTEFischer1964249Pipes1990514Service2000321-183] Fischer 1964, p. 249; Pipes 1990, p. 514; Service 2000, p. 321.

[FOOTNOTEFischer1964249Pipes1990514Read2005219-184] Fischer 1964, p. 249; Pipes 1990, p. 514; Read 2005, p. 219.

[FOOTNOTEWhite2001159–160-185] White 2001, pp. 159–160.

[FOOTNOTEFischer1964249-186] Fischer 1964, p. 249.

[FOOTNOTESandle199984Read2005211-187] Sandle 1999, p. 84; Read 2005, p. 211.

[FOOTNOTELeggett1981172–173Pipes1990796–797Read2005242-188] Leggett 1981, pp. 172–173; Pipes 1990, pp. 796–797; Read 2005, p. 242.

[FOOTNOTELeggett1981172Pipes1990798–799Ryan2012121-189] Leggett 1981, p. 172; Pipes 1990, pp. 798–799; Ryan 2012, p. 121.

[FOOTNOTEHazard1965270Leggett1981172Pipes1990796–797-190] Hazard 1965, p. 270; Leggett 1981, p. 172; Pipes 1990, pp. 796–797.

[FOOTNOTEVolkogonov1994170-191] Volkogonov 1994, p. 170.

[FOOTNOTEService2000321-192] 188.0 ^188.1 Service 2000, p. 321.

[FOOTNOTEFischer1964260–261-193] Fischer 1964, pp. 260–261.

[FOOTNOTESandle1999174-194] Sandle 1999, p. 174.

[FOOTNOTEFischer1964554–555Sandle199983-195] Fischer 1964, pp. 554–555; Sandle 1999, p. 83.

[FOOTNOTESandle1999122–123-196] Sandle 1999, pp. 122–123.

[FOOTNOTEFischer1964552Leggett1981308Sandle1999126Read2005238–239Ryan2012176,_182-197] Fischer 1964, p. 552; Leggett 1981, p. 308; Sandle 1999, p. 126; Read 2005, pp. 238–239; Ryan 2012, pp. 176, 182.

[FOOTNOTEVolkogonov1994373Leggett1981308Ryan2012177-198] Volkogonov 1994, p. 373; Leggett 1981, p. 308; Ryan 2012, p. 177.

[FOOTNOTEPipes1990709Service2000321-199] Pipes 1990, p. 709; Service 2000, p. 321.

[FOOTNOTEVolkogonov1994171-200] Volkogonov 1994, p. 171.

[FOOTNOTERigby197945–46Pipes1990682,_683Service2000321White2001153-201] Rigby 1979, pp. 45–46; Pipes 1990, pp. 682, 683; Service 2000, p. 321; White 2001, p. 153.

[FOOTNOTERigby197950Pipes1990689Sandle199964Service2000321Read2005231-202] Rigby 1979, p. 50; Pipes 1990, p. 689; Sandle 1999, p. 64; Service 2000, p. 321; Read 2005, p. 231.

[FOOTNOTEFischer1964437–438Pipes1990709Sandle199964,_68-203] Fischer 1964, pp. 437–438; Pipes 1990, p. 709; Sandle 1999, pp. 64, 68.

[FOOTNOTEFischer1964263–264Pipes1990672-204] Fischer 1964, pp. 263–264; Pipes 1990, p. 672.

[FOOTNOTEFischer1964264-205] Fischer 1964, p. 264.

[FOOTNOTEPipes1990681,_692–693Sandle199996–97-206] Pipes 1990, pp. 681, 692–693; Sandle 1999, pp. 96–97.

[FOOTNOTEPipes1990692–693Sandle199997-207] Pipes 1990, pp. 692–693; Sandle 1999, p. 97.

[FOOTNOTEFischer1964236Service2000351–352-208] 204.0 ^204.1 Fischer 1964, p. 236; Service 2000, pp. 351–352.

[FOOTNOTEFischer1964259,_444–445-209] Fischer 1964, pp. 259, 444–445.

[FOOTNOTESandle1999120-210] Sandle 1999, p. 120.

[FOOTNOTEService2000354–355-211] Service 2000, pp. 354–355.

[FOOTNOTEFischer1964307–308Volkogonov1994178–179White2001156Read2005252–253Ryan2012123–124-212] Fischer 1964, pp. 307–308; Volkogonov 1994, pp. 178–179; White 2001, p. 156; Read 2005, pp. 252–253; Ryan 2012, pp. 123–124.

[FOOTNOTEShub1966329–330Service2000385White2001156Read2005253–254Ryan2012125-213] Shub 1966, pp. 329–330; Service 2000, p. 385; White 2001, p. 156; Read 2005, pp. 253–254; Ryan 2012, p. 125.

[FOOTNOTEShub1966383-214] Shub 1966, p. 383.

[FOOTNOTEShub1966331Pipes1990567-215] Shub 1966, p. 331; Pipes 1990, p. 567.

[FOOTNOTEFischer1964151Pipes1990567Service2000338-216] Fischer 1964, p. 151; Pipes 1990, p. 567; Service 2000, p. 338.

[FOOTNOTEFischer1964190–191Shub1966337Pipes1990567Rice1990166-217] Fischer 1964, pp. 190–191; Shub 1966, p. 337; Pipes 1990, p. 567; Rice 1990, p. 166.

[FOOTNOTEFischer1964151–152Pipes1990571–572-218] Fischer 1964, pp. 151–152; Pipes 1990, pp. 571–572.

[FOOTNOTEFischer1964154Pipes1990572Rice1990166-219] Fischer 1964, p. 154; Pipes 1990, p. 572; Rice 1990, p. 166.

[FOOTNOTEFischer1964161Shub1966331Pipes1990576-220] Fischer 1964, p. 161; Shub 1966, p. 331; Pipes 1990, p. 576.

[FOOTNOTEFischer1964162–163Pipes1990576-221] Fischer 1964, pp. 162–163; Pipes 1990, p. 576.

[FOOTNOTEFischer1964171–172,_200–202Pipes1990578-222] Fischer 1964, pp. 171–172, 200–202; Pipes 1990, p. 578.

[FOOTNOTERice1990166Service2000338-223] Rice 1990, p. 166; Service 2000, p. 338.

[FOOTNOTEService2000338-224] Service 2000, p. 338.

[FOOTNOTEFischer1964195Shub1966334,_337Service2000338–339,_340Read2005199-225] Fischer 1964, p. 195; Shub 1966, pp. 334, 337; Service 2000, pp. 338–339, 340; Read 2005, p. 199.

[FOOTNOTEFischer1964206,_209Shub1966337Pipes1990586–587Service2000340–341-226] Fischer 1964, pp. 206, 209; Shub 1966, p. 337; Pipes 1990, pp. 586–587; Service 2000, pp. 340–341.

[FOOTNOTEPipes1990587Rice1990166–167Service2000341Read2005199-227] Pipes 1990, p. 587; Rice 1990, pp. 166–167; Service 2000, p. 341; Read 2005, p. 199.

[FOOTNOTEShub1966338Pipes1990592–593Service2000341-228] Shub 1966, p. 338; Pipes 1990, pp. 592–593; Service 2000, p. 341.

[FOOTNOTEFischer1964211–212Shub1966339Pipes1990595Rice1990167Service2000342White2001158–159-229] Fischer 1964, pp. 211–212; Shub 1966, p. 339; Pipes 1990, p. 595; Rice 1990, p. 167; Service 2000, p. 342; White 2001, pp. 158–159.

[FOOTNOTEPipes1990595Service2000342-230] Pipes 1990, p. 595; Service 2000, p. 342.

[FOOTNOTEFischer1964213–214Pipes1990596–597-231] Fischer 1964, pp. 213–214; Pipes 1990, pp. 596–597.

[FOOTNOTEService2000344-232] Service 2000, p. 344.

[FOOTNOTEFischer1964313–314Shub1966387–388Pipes1990667–668Volkogonov1994193–194Service2000384-233] Fischer 1964, pp. 313–314; Shub 1966, pp. 387–388; Pipes 1990, pp. 667–668; Volkogonov 1994, pp. 193–194; Service 2000, p. 384.

[FOOTNOTEFischer1964303–304Pipes1990668Volkogonov1994194Service2000384-234] Fischer 1964, pp. 303–304; Pipes 1990, p. 668; Volkogonov 1994, p. 194; Service 2000, p. 384.

[FOOTNOTEFischer1964236Pipes1990558,_723Rice1990170Volkogonov1994190-235] Fischer 1964, p. 236; Pipes 1990, pp. 558, 723; Rice 1990, p. 170; Volkogonov 1994, p. 190.

[FOOTNOTEFischer1964236–237Shub1966353Pipes1990560,_722,_732–736Rice1990170Volkogonov1994181,_342–343Service2000349,_358–359White2001164Read2005218-236] Fischer 1964, pp. 236–237; Shub 1966, p. 353; Pipes 1990, pp. 560, 722, 732–736; Rice 1990, p. 170; Volkogonov 1994, pp. 181, 342–343; Service 2000, pp. 349, 358–359; White 2001, p. 164; Read 2005, p. 218.

[FOOTNOTEFischer1964254Pipes1990728,_734–736Volkogonov1994197Ryan2012105-237] Fischer 1964, p. 254; Pipes 1990, pp. 728, 734–736; Volkogonov 1994, p. 197; Ryan 2012, p. 105.

[FOOTNOTEFischer1964277–278Pipes1990737Service2000365White2001155–156Ryan2012106-238] Fischer 1964, pp. 277–278; Pipes 1990, p. 737; Service 2000, p. 365; White 2001, pp. 155–156; Ryan 2012, p. 106.

[FOOTNOTEFischer1964450Pipes1990726-239] Fischer 1964, p. 450; Pipes 1990, p. 726.

[FOOTNOTEPipes1990700–702Lee2003100-240] Pipes 1990, pp. 700–702; Lee 2003, p. 100.

[FOOTNOTEFischer1964195Pipes1990794Volkogonov1994181Read2005249-241] Fischer 1964, p. 195; Pipes 1990, p. 794; Volkogonov 1994, p. 181; Read 2005, p. 249.

[FOOTNOTEFischer1964237-242] Fischer 1964, p. 237.

[FOOTNOTEService2000385White2001164Read2005218-243] Service 2000, p. 385; White 2001, p. 164; Read 2005, p. 218.

[FOOTNOTEShub1966344Pipes1990790–791Volkogonov1994181,_196Read2005247–248-244] Shub 1966, p. 344; Pipes 1990, pp. 790–791; Volkogonov 1994, pp. 181, 196; Read 2005, pp. 247–248.

[FOOTNOTEShub1966312-245] Shub 1966, p. 312.

[FOOTNOTEFischer1964435–436-246] Fischer 1964, pp. 435–436.

[FOOTNOTEShub1966345–347Rigby197920–21Pipes1990800Volkogonov1994233Service2000321–322White2001153Read2005186,_208–209-247] Shub 1966, pp. 345–347; Rigby 1979, pp. 20–21; Pipes 1990, p. 800; Volkogonov 1994, p. 233; Service 2000, pp. 321–322; White 2001, p. 153; Read 2005, pp. 186, 208–209.

[FOOTNOTELeggett1981174Volkogonov1994233–234Sandle1999112Ryan2012111-248] Leggett 1981, p. 174; Volkogonov 1994, pp. 233–234; Sandle 1999, p. 112; Ryan 2012, p. 111.

[FOOTNOTEShub1966366Sandle1999112-249] Shub 1966, p. 366; Sandle 1999, p. 112.

[FOOTNOTERyan2012116-250] Ryan 2012, p. 116.

[FOOTNOTEPipes1990821Ryan2012114–115-251] Pipes 1990, p. 821; Ryan 2012, pp. 114–115.

[FOOTNOTEShub1966366Sandle1999113Read2005210Ryan2012114–115-252] Shub 1966, p. 366; Sandle 1999, p. 113; Read 2005, p. 210; Ryan 2012, pp. 114–115.

[FOOTNOTELeggett1981173–174Pipes1990801-253] Leggett 1981, pp. 173–174; Pipes 1990, p. 801.

[FOOTNOTELeggett1981199–200Pipes1990819–820Ryan2012107-254] Leggett 1981, pp. 199–200; Pipes 1990, pp. 819–820; Ryan 2012, p. 107.

[FOOTNOTEShub1966364Ryan2012114-255] Shub 1966, p. 364; Ryan 2012, p. 114.

[FOOTNOTEPipes1990837-256] Pipes 1990, p. 837.

[FOOTNOTEPipes1990834-257] Pipes 1990, p. 834.

[FOOTNOTEVolkogonov1994202Read2005247-258] Volkogonov 1994, p. 202; Read 2005, p. 247.

[FOOTNOTEPipes1990796-259] Pipes 1990, p. 796.

[FOOTNOTEVolkogonov1994202-260] Volkogonov 1994, p. 202.

[FOOTNOTEPipes1990825Ryan2012117,_120-261] Pipes 1990, p. 825; Ryan 2012, pp. 117, 120.

[FOOTNOTELeggett1981174–175,_183Pipes1990828–829Ryan2012121-262] Leggett 1981, pp. 174–175, 183; Pipes 1990, pp. 828–829; Ryan 2012, p. 121.

[FOOTNOTEPipes1990829–830,_832-263] Pipes 1990, pp. 829–830, 832.

[FOOTNOTELeggett1981176–177Pipes1990832,_834-264] Leggett 1981, pp. 176–177; Pipes 1990, pp. 832, 834.

[FOOTNOTEPipes1990835Volkogonov1994235-265] Pipes 1990, p. 835; Volkogonov 1994, p. 235.

[FOOTNOTELeggett1981178Pipes1990836-266] Leggett 1981, p. 178; Pipes 1990, p. 836.

[FOOTNOTELeggett1981176Pipes1990832–833-267] Leggett 1981, p. 176; Pipes 1990, pp. 832–833.

[FOOTNOTEVolkogonov1994358–360Ryan2012172–173,_175–176-268] Volkogonov 1994, pp. 358–360; Ryan 2012, pp. 172–173, 175–176.

[FOOTNOTEVolkogonov1994376–377Read2005239Ryan2012179-269] Volkogonov 1994, pp. 376–377; Read 2005, p. 239; Ryan 2012, p. 179.

[FOOTNOTEVolkogonov1994381-270] Volkogonov 1994, p. 381.

[FOOTNOTEService2000357-271] 267.0 ^267.1 Service 2000, p. 357.

[FOOTNOTEService2000391–392-272] Service 2000, pp. 391–392.

[FOOTNOTELee200384,_88-273] 269.0 ^269.1 Lee 2003, pp. 84, 88.

[FOOTNOTERead2005205-274] Read 2005, p. 205.

[FOOTNOTEShub1966355Leggett1981204Rice1990173,_175Volkogonov1994198Service2000357,_382Read2005187-275] Shub 1966, p. 355; Leggett 1981, p. 204; Rice 1990, pp. 173, 175; Volkogonov 1994, p. 198; Service 2000, pp. 357, 382; Read 2005, p. 187.

[FOOTNOTEFischer1964334,_343,_357Leggett1981204Service2000382,_392Read2005205–206-276] Fischer 1964, pp. 334, 343, 357; Leggett 1981, p. 204; Service 2000, pp. 382, 392; Read 2005, pp. 205–206.

[FOOTNOTELeggett1981204Read2005206-277] Leggett 1981, p. 204; Read 2005, p. 206.

[FOOTNOTEFischer1964288–289Pipes1990624–630Service2000360White2001161–162Read2005205-278] Fischer 1964, pp. 288–289; Pipes 1990, pp. 624–630; Service 2000, p. 360; White 2001, pp. 161–162; Read 2005, p. 205.

[FOOTNOTEFischer1964262–263-279] Fischer 1964, pp. 262–263.

[FOOTNOTEFischer1964291Shub1966354-280] Fischer 1964, p. 291; Shub 1966, p. 354.

[FOOTNOTEFischer1964331,_333-281] Fischer 1964, pp. 331, 333.

[FOOTNOTEPipes1990610,_612Volkogonov1994198-282] Pipes 1990, pp. 610, 612; Volkogonov 1994, p. 198.

[FOOTNOTEFischer1964337Pipes1990609,_612,_629Volkogonov1994198Service2000383Read2005217-283] Fischer 1964, p. 337; Pipes 1990, pp. 609, 612, 629; Volkogonov 1994, p. 198; Service 2000, p. 383; Read 2005, p. 217.

[FOOTNOTEFischer1964248,_262-284] Fischer 1964, pp. 248, 262.

[FOOTNOTEPipes1990651Volkogonov1994200White2001162Lee200381-285] Pipes 1990, p. 651; Volkogonov 1994, p. 200; White 2001, p. 162; Lee 2003, p. 81.

[FOOTNOTEFischer1964251White2001163Read2005220-286] Fischer 1964, p. 251; White 2001, p. 163; Read 2005, p. 220.

[FOOTNOTELeggett1981201Pipes1990792Volkogonov1994202–203Read2005250-287] Leggett 1981, p. 201; Pipes 1990, p. 792; Volkogonov 1994, pp. 202–203; Read 2005, p. 250.

[FOOTNOTELeggett1981201Volkogonov1994203–204-288] Leggett 1981, p. 201; Volkogonov 1994, pp. 203–204.

[FOOTNOTEShub1966357–358Pipes1990781–782Volkogonov1994206–207Service2000364–365-289] Shub 1966, pp. 357–358; Pipes 1990, pp. 781–782; Volkogonov 1994, pp. 206–207; Service 2000, pp. 364–365.

[FOOTNOTEPipes1990763,_770–771Volkogonov1994211-290] Pipes 1990, pp. 763, 770–771; Volkogonov 1994, p. 211.

[FOOTNOTERyan2012109-291] Ryan 2012, p. 109.

[FOOTNOTEVolkogonov1994208-292] Volkogonov 1994, p. 208.

[FOOTNOTEPipes1990635-293] Pipes 1990, p. 635.

[FOOTNOTEFischer1964244Shub1966355Pipes1990636–640Service2000360–361White2001159Read2005199-294] Fischer 1964, p. 244; Shub 1966, p. 355; Pipes 1990, pp. 636–640; Service 2000, pp. 360–361; White 2001, p. 159; Read 2005, p. 199.

[FOOTNOTEFischer1964242Pipes1990642–644Read2005250-295] Fischer 1964, p. 242; Pipes 1990, pp. 642–644; Read 2005, p. 250.

[FOOTNOTEFischer1964244Pipes1990644Volkogonov1994172-296] Fischer 1964, p. 244; Pipes 1990, p. 644; Volkogonov 1994, p. 172.

[FOOTNOTELeggett1981184Service2000402Read2005206-297] Leggett 1981, p. 184; Service 2000, p. 402; Read 2005, p. 206.

[FOOTNOTEHall201583-298] Hall 2015, p. 83.

[FOOTNOTEGoldstein201350-299] Goldstein 2013, p. 50.

[FOOTNOTEHall201584-300] Hall 2015, p. 84.

[FOOTNOTEDavies200326–27-301] Davies 2003, pp. 26–27.

[FOOTNOTEDavies200327–30-302] Davies 2003, pp. 27–30.

[FOOTNOTEDavies200322,_27-303] Davies 2003, pp. 22, 27.

[FOOTNOTEFischer1964389Rice1990182Volkogonov1994281Service2000407White2001161Davies200329–30-304] Fischer 1964, p. 389; Rice 1990, p. 182; Volkogonov 1994, p. 281; Service 2000, p. 407; White 2001, p. 161; Davies 2003, pp. 29–30.

[FOOTNOTEDavies200322-305] Davies 2003, p. 22.

[FOOTNOTEFischer1964389Rice1990182Volkogonov1994281Service2000407White2001161-306] Fischer 1964, p. 389; Rice 1990, p. 182; Volkogonov 1994, p. 281; Service 2000, p. 407; White 2001, p. 161.

[FOOTNOTEFischer1964391–395Shub1966396Rice1990182–183Service2000408–409,_412White2001161-307] Fischer 1964, pp. 391–395; Shub 1966, p. 396; Rice 1990, pp. 182–183; Service 2000, pp. 408–409, 412; White 2001, p. 161.

[FOOTNOTERice1990183Volkogonov1994388Service2000412-308] Rice 1990, p. 183; Volkogonov 1994, p. 388; Service 2000, p. 412.

[FOOTNOTEShub1966387Rice1990173-309] Shub 1966, p. 387; Rice 1990, p. 173.

[FOOTNOTEFischer1964333Shub1966388Rice1990173Volkogonov1994395-310] Fischer 1964, p. 333; Shub 1966, p. 388; Rice 1990, p. 173; Volkogonov 1994, p. 395.

[FOOTNOTEService2000385–386-311] 307.0 ^307.1 Service 2000, pp. 385–386.

[FOOTNOTEFischer1964531,_536-312] Fischer 1964, pp. 531, 536.

[FOOTNOTEService2000386-313] Service 2000, p. 386.

[FOOTNOTEShub1966389–390-314] Shub 1966, pp. 389–390.

[FOOTNOTEShub1966390-315] 311.0 ^311.1 Shub 1966, p. 390.

[FOOTNOTEFischer1964525Shub1966390Rice1990174Volkogonov1994390Service2000386White2001160Read2005225-316] Fischer 1964, p. 525; Shub 1966, p. 390; Rice 1990, p. 174; Volkogonov 1994, p. 390; Service 2000, p. 386; White 2001, p. 160; Read 2005, p. 225.

[FOOTNOTEFischer1964525Shub1966390–391Rice1990174Service2000386White2001160-317] Fischer 1964, p. 525; Shub 1966, pp. 390–391; Rice 1990, p. 174; Service 2000, p. 386; White 2001, p. 160.

[FOOTNOTEService2000387White2001160-318] Service 2000, p. 387; White 2001, p. 160.

[FOOTNOTEFischer1964525Shub1966398Read2005225–226-319] Fischer 1964, p. 525; Shub 1966, p. 398; Read 2005, pp. 225–226.

[FOOTNOTEService2000387-320] Service 2000, p. 387.

[FOOTNOTEShub1966395Volkogonov1994391-321] Shub 1966, p. 395; Volkogonov 1994, p. 391.

[FOOTNOTEShub1966397Service2000409-322] Shub 1966, p. 397; Service 2000, p. 409.

[FOOTNOTEService2000409–410-323] Service 2000, pp. 409–410.

[FOOTNOTEFischer1964415–420White2001161,_180–181-324] Fischer 1964, pp. 415–420; White 2001, pp. 161, 180–181.

[FOOTNOTEService2000410-325] Service 2000, p. 410.

[FOOTNOTEShub1966397-326] Shub 1966, p. 397.

[FOOTNOTEFischer1964341Shub1966396Rice1990174-327] Fischer 1964, p. 341; Shub 1966, p. 396; Rice 1990, p. 174.

[FOOTNOTEFischer1964437–438Shub1966406Rice1990183Service2000419White2001167–168-328] Fischer 1964, pp. 437–438; Shub 1966, p. 406; Rice 1990, p. 183; Service 2000, p. 419; White 2001, pp. 167–168.

[FOOTNOTEShub1966406Service2000419White2001167-329] Shub 1966, p. 406; Service 2000, p. 419; White 2001, p. 167.

[FOOTNOTEFischer1964436,_442Rice1990183–184Sandle1999104–105Service2000422–423White2001168Read2005269-330] Fischer 1964, pp. 436, 442; Rice 1990, pp. 183–184; Sandle 1999, pp. 104–105; Service 2000, pp. 422–423; White 2001, p. 168; Read 2005, p. 269.

[FOOTNOTEWhite2001170-331] White 2001, p. 170.

[FOOTNOTERyan2012164-332] Ryan 2012, p. 164.

[FOOTNOTEVolkogonov1994343,_347-333] Volkogonov 1994, pp. 343, 347.

[FOOTNOTEFischer1964508Shub1966414Volkogonov1994345White2001172-334] Fischer 1964, p. 508; Shub 1966, p. 414; Volkogonov 1994, p. 345; White 2001, p. 172.

[FOOTNOTEVolkogonov1994346-335] Volkogonov 1994, p. 346.

[FOOTNOTEVolkogonov1994374–375-336] Volkogonov 1994, pp. 374–375.

[FOOTNOTEVolkogonov1994375–376Read2005251Ryan2012176,_177-337] Volkogonov 1994, pp. 375–376; Read 2005, p. 251; Ryan 2012, pp. 176, 177.

[FOOTNOTEVolkogonov1994376Ryan2012178-338] Volkogonov 1994, p. 376; Ryan 2012, p. 178.

[FOOTNOTEFischer1964467Shub1966406Volkogonov1994343Service2000425White2001168Read2005220Ryan2012154-339] Fischer 1964, p. 467; Shub 1966, p. 406; Volkogonov 1994, p. 343; Service 2000, p. 425; White 2001, p. 168; Read 2005, p. 220; Ryan 2012, p. 154.

[FOOTNOTEFischer1964459Leggett1981330–333Service2000423–424White2001168Ryan2012154–155-340] Fischer 1964, p. 459; Leggett 1981, pp. 330–333; Service 2000, pp. 423–424; White 2001, p. 168; Ryan 2012, pp. 154–155.

[FOOTNOTEShub1966406–407Leggett1981324–325Rice1990184Read2005220Ryan2012170-341] Shub 1966, pp. 406–407; Leggett 1981, pp. 324–325; Rice 1990, p. 184; Read 2005, p. 220; Ryan 2012, p. 170.

[FOOTNOTEFischer1964469–470Shub1966405Leggett1981325–326Rice1990184Service2000427White2001169Ryan2012170-342] Fischer 1964, pp. 469–470; Shub 1966, p. 405; Leggett 1981, pp. 325–326; Rice 1990, p. 184; Service 2000, p. 427; White 2001, p. 169; Ryan 2012, p. 170.

[FOOTNOTEFischer1964470–471Shub1966408–409Leggett1981327–328Rice1990184–185Service2000427–428Ryan2012171–172-343] Fischer 1964, pp. 470–471; Shub 1966, pp. 408–409; Leggett 1981, pp. 327–328; Rice 1990, pp. 184–185; Service 2000, pp. 427–428; Ryan 2012, pp. 171–172.

[FOOTNOTEShub1966411Rice1990185Service2000421,_424–427,_429Read2005264-344] Shub 1966, p. 411; Rice 1990, p. 185; Service 2000, pp. 421, 424–427, 429; Read 2005, p. 264.

[gregory2004-345] Gregory, Paul R. (2004). The Political Economy of Stalinism: Evidence from the Soviet Secret Archives. Cambridge University Press. pp. 218–20. ISBN 978-0-521-53367-6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 May 2015. สืบค้นเมื่อ 20 June 2015.

[FOOTNOTEFischer1964479–480Sandle1999155Service2000430White2001170,_171-346] Fischer 1964, pp. 479–480; Sandle 1999, p. 155; Service 2000, p. 430; White 2001, pp. 170, 171.

[FOOTNOTEShub1966411Sandle1999153,_158Service2000430White2001169Read2005264–265-347] Shub 1966, p. 411; Sandle 1999, pp. 153, 158; Service 2000, p. 430; White 2001, p. 169; Read 2005, pp. 264–265.

[FOOTNOTEShub1966412Service2000430Read2005266Ryan2012159-348] Shub 1966, p. 412; Service 2000, p. 430; Read 2005, p. 266; Ryan 2012, p. 159.

[FOOTNOTEFischer1964479Shub1966412Sandle1999155Ryan2012159-349] Fischer 1964, p. 479; Shub 1966, p. 412; Sandle 1999, p. 155; Ryan 2012, p. 159.

[FOOTNOTESandle1999151Service2000422White2001171-350] Sandle 1999, p. 151; Service 2000, p. 422; White 2001, p. 171.

[FOOTNOTEService2000421,_434-351] Service 2000, pp. 421, 434.

[FOOTNOTEPipes1990703–707Sandle1999103Ryan2012143-352] Pipes 1990, pp. 703–707; Sandle 1999, p. 103; Ryan 2012, p. 143.

[FOOTNOTEFischer1964423,_582Sandle1999107White2001165Read2005230-353] Fischer 1964, pp. 423, 582; Sandle 1999, p. 107; White 2001, p. 165; Read 2005, p. 230.

[FOOTNOTEFischer1964574,_576–577Service2000432,_441-354] Fischer 1964, pp. 574, 576–577; Service 2000, pp. 432, 441.

[FOOTNOTEFischer1964424–427-355] Fischer 1964, pp. 424–427.

[FOOTNOTEFischer1964414Rice1990177–178Service2000405Read2005260–261-356] Fischer 1964, p. 414; Rice 1990, pp. 177–178; Service 2000, p. 405; Read 2005, pp. 260–261.

[FOOTNOTEVolkogonov1994283-357] Volkogonov 1994, p. 283.

[FOOTNOTEFischer1964404–409Rice1990178–179Service2000440-358] Fischer 1964, pp. 404–409; Rice 1990, pp. 178–179; Service 2000, p. 440.

[FOOTNOTEFischer1964409–411-359] Fischer 1964, pp. 409–411.

[FOOTNOTEFischer1964433–434Shub1966380–381Rice1990181Service2000414–415Read2005258-360] Fischer 1964, pp. 433–434; Shub 1966, pp. 380–381; Rice 1990, p. 181; Service 2000, pp. 414–415; Read 2005, p. 258.

[FOOTNOTEFischer1964434Shub1966381–382Rice1990181Service2000415Read2005258-361] Fischer 1964, p. 434; Shub 1966, pp. 381–382; Rice 1990, p. 181; Service 2000, p. 415; Read 2005, p. 258.

[FOOTNOTERice1990181–182Service2000416–417Read2005258-362] Rice 1990, pp. 181–182; Service 2000, pp. 416–417; Read 2005, p. 258.

[FOOTNOTEShub1966426Lewin196933Rice1990187Volkogonov1994409Service2000435-363] Shub 1966, p. 426; Lewin 1969, p. 33; Rice 1990, p. 187; Volkogonov 1994, p. 409; Service 2000, p. 435.

[FOOTNOTEShub1966426Rice1990187Service2000435-364] Shub 1966, p. 426; Rice 1990, p. 187; Service 2000, p. 435.

[FOOTNOTEService2000436Read2005281Rice1990187-365] Service 2000, p. 436; Read 2005, p. 281; Rice 1990, p. 187.

[FOOTNOTEVolkogonov1994420,_425–426Service2000439Read2005280,_282-366] Volkogonov 1994, pp. 420, 425–426; Service 2000, p. 439; Read 2005, pp. 280, 282.

[FOOTNOTEVolkogonov1994443Service2000437-367] Volkogonov 1994, p. 443; Service 2000, p. 437.

[FOOTNOTEFischer1964598–599Shub1966426Service2000443White2001172Read2005258-368] Fischer 1964, pp. 598–599; Shub 1966, p. 426; Service 2000, p. 443; White 2001, p. 172; Read 2005, p. 258.

[FOOTNOTEFischer1964600Shub1966426–427Lewin196933Service2000443White2001173Read2005258-369] Fischer 1964, p. 600; Shub 1966, pp. 426–427; Lewin 1969, p. 33; Service 2000, p. 443; White 2001, p. 173; Read 2005, p. 258.

[FOOTNOTEShub1966427–428Service2000446-370] Shub 1966, pp. 427–428; Service 2000, p. 446.

[FOOTNOTEFischer1964634Shub1966431–432Lewin196933–34White2001173-371] Fischer 1964, p. 634; Shub 1966, pp. 431–432; Lewin 1969, pp. 33–34; White 2001, p. 173.

[FOOTNOTEFischer1964600–602Shub1966428–430Leggett1981318Sandle1999164Service2000442–443Read2005269Ryan2012174–175-372] Fischer 1964, pp. 600–602; Shub 1966, pp. 428–430; Leggett 1981, p. 318; Sandle 1999, p. 164; Service 2000, pp. 442–443; Read 2005, p. 269; Ryan 2012, pp. 174–175.

[FOOTNOTEVolkogonov1994310Leggett1981320–322Aves1996175–178Sandle1999164Lee2003103–104Ryan2012172-373] Volkogonov 1994, p. 310; Leggett 1981, pp. 320–322; Aves 1996, pp. 175–178; Sandle 1999, p. 164; Lee 2003, pp. 103–104; Ryan 2012, p. 172.

[FOOTNOTELewin19698–9White2001176Read2005270–272-374] Lewin 1969, pp. 8–9; White 2001, p. 176; Read 2005, pp. 270–272.

[FOOTNOTEFischer1964578Rice1990189-375] Fischer 1964, p. 578; Rice 1990, p. 189.

[FOOTNOTERice1990192–193-376] Rice 1990, pp. 192–193.

[FOOTNOTEFischer1964578-377] Fischer 1964, p. 578.

[FOOTNOTEFischer1964638–639Shub1966433Lewin196973–75Volkogonov1994417Service2000464White2001173–174-378] Fischer 1964, pp. 638–639; Shub 1966, p. 433; Lewin 1969, pp. 73–75; Volkogonov 1994, p. 417; Service 2000, p. 464; White 2001, pp. 173–174.

[FOOTNOTEFischer1964647Shub1966434–435Rice1990192Volkogonov1994273Service2000469White2001174–175Read2005278–279-379] Fischer 1964, p. 647; Shub 1966, pp. 434–435; Rice 1990, p. 192; Volkogonov 1994, p. 273; Service 2000, p. 469; White 2001, pp. 174–175; Read 2005, pp. 278–279.

[FOOTNOTEFischer1964640Shub1966434–435Volkogonov1994249,_418Service2000465White2001174-380] Fischer 1964, p. 640; Shub 1966, pp. 434–435; Volkogonov 1994, pp. 249, 418; Service 2000, p. 465; White 2001, p. 174.

[FOOTNOTEFischer1964666–667,_669Lewin1969120–121Service2000468Read2005273-381] Fischer 1964, pp. 666–667, 669; Lewin 1969, pp. 120–121; Service 2000, p. 468; Read 2005, p. 273.

[FOOTNOTEFischer1964650–654Service2000470-382] Fischer 1964, pp. 650–654; Service 2000, p. 470.

[FOOTNOTEShub1966426,_434Lewin196934–35-383] Shub 1966, pp. 426, 434; Lewin 1969, pp. 34–35.

[FOOTNOTEVolkogonov1994263–264-384] Volkogonov 1994, pp. 263–264.

[FOOTNOTELewin196970Rice1990191Volkogonov1994273,_416-385] Lewin 1969, p. 70; Rice 1990, p. 191; Volkogonov 1994, pp. 273, 416.

[FOOTNOTEFischer1964635Lewin196935–40Service2000451–452White2001173-386] Fischer 1964, p. 635; Lewin 1969, pp. 35–40; Service 2000, pp. 451–452; White 2001, p. 173.

[FOOTNOTEFischer1964637–638,_669Shub1966435–436Lewin196971,_85,_101Volkogonov1994273–274,_422–423Service2000463,_472–473White2001173,_176Read2005279-387] Fischer 1964, pp. 637–638, 669; Shub 1966, pp. 435–436; Lewin 1969, pp. 71, 85, 101; Volkogonov 1994, pp. 273–274, 422–423; Service 2000, pp. 463, 472–473; White 2001, pp. 173, 176; Read 2005, p. 279.

[FOOTNOTEFischer1964607–608Lewin196943–49Rice1990190–191Volkogonov1994421Service2000452,_453–455White2001175–176-388] Fischer 1964, pp. 607–608; Lewin 1969, pp. 43–49; Rice 1990, pp. 190–191; Volkogonov 1994, p. 421; Service 2000, pp. 452, 453–455; White 2001, pp. 175–176.

[FOOTNOTEFischer1964608Lewin196950Leggett1981354Volkogonov1994421Service2000455White2001175-389] Fischer 1964, p. 608; Lewin 1969, p. 50; Leggett 1981, p. 354; Volkogonov 1994, p. 421; Service 2000, p. 455; White 2001, p. 175.

[FOOTNOTEService2000455,_456-390] Service 2000, pp. 455, 456.

[FOOTNOTELewin196940,_99–100Volkogonov1994421Service2000460–461,_468-391] Lewin 1969, pp. 40, 99–100; Volkogonov 1994, p. 421; Service 2000, pp. 460–461, 468.

[FOOTNOTERigby1979221-392] Rigby 1979, p. 221.

[FOOTNOTEFischer1964671Shub1966436Lewin1969103Leggett1981355Rice1990193White2001176Read2005281-393] Fischer 1964, p. 671; Shub 1966, p. 436; Lewin 1969, p. 103; Leggett 1981, p. 355; Rice 1990, p. 193; White 2001, p. 176; Read 2005, p. 281.

[FOOTNOTEFischer1964671Shub1966436Volkogonov1994425Service2000474LernerFinkelsteinWitztum2004372-394] Fischer 1964, p. 671; Shub 1966, p. 436; Volkogonov 1994, p. 425; Service 2000, p. 474; Lerner, Finkelstein & Witztum 2004, p. 372.

[FOOTNOTEFischer1964672Rigby1979192Rice1990193–194Volkogonov1994429–430-395] Fischer 1964, p. 672; Rigby 1979, p. 192; Rice 1990, pp. 193–194; Volkogonov 1994, pp. 429–430.

[FOOTNOTEFischer1964672Shub1966437Volkogonov1994431Service2000476Read2005281-396] Fischer 1964, p. 672; Shub 1966, p. 437; Volkogonov 1994, p. 431; Service 2000, p. 476; Read 2005, p. 281.

[FOOTNOTERice1990194Volkogonov1994299Service2000477–478-397] Rice 1990, p. 194; Volkogonov 1994, p. 299; Service 2000, pp. 477–478.

[FOOTNOTEFischer1964673–674Shub1966438Rice1990194Volkogonov1994435Service2000478–479White2001176Read2005269-398] Fischer 1964, pp. 673–674; Shub 1966, p. 438; Rice 1990, p. 194; Volkogonov 1994, p. 435; Service 2000, pp. 478–479; White 2001, p. 176; Read 2005, p. 269.

[FOOTNOTEVolkogonov1994435LernerFinkelsteinWitztum2004372-399] Volkogonov 1994, p. 435; Lerner, Finkelstein & Witztum 2004, p. 372.

[FOOTNOTERice19907-400] Rice 1990, p. 7.

[FOOTNOTERice19907–8-401] Rice 1990, pp. 7–8.

[FOOTNOTEFischer1964674Shub1966439Rice19907–8Service2000479-402] Fischer 1964, p. 674; Shub 1966, p. 439; Rice 1990, pp. 7–8; Service 2000, p. 479.

[FOOTNOTERice19909-403] 399.0 ^399.1 Rice 1990, p. 9.

[FOOTNOTE''History'',_April_2009-404] History, April 2009.

[FOOTNOTEShub1966439Rice19909Service2000479–480-405] Shub 1966, p. 439; Rice 1990, p. 9; Service 2000, pp. 479–480.

[FOOTNOTEVolkogonov1994440-406] 402.0 ^402.1 Volkogonov 1994, p. 440.

[FOOTNOTEFischer1964674Shub1966438Volkogonov1994437–438Service2000481-407] Fischer 1964, p. 674; Shub 1966, p. 438; Volkogonov 1994, pp. 437–438; Service 2000, p. 481.

[FOOTNOTEFischer1964625–626Volkogonov1994446-408] Fischer 1964, pp. 625–626; Volkogonov 1994, p. 446.

[FOOTNOTEVolkogonov1994444,_445-409] Volkogonov 1994, pp. 444, 445.

[FOOTNOTEVolkogonov1994445-410] Volkogonov 1994, p. 445.

[FOOTNOTEVolkogonov1994444-411] Volkogonov 1994, p. 444.

[FOOTNOTEMoscow.info-412] Moscow.info.

[FOOTNOTERyan201218-413] 409.0 ^409.1 ^409.2 Ryan 2012, p. 18.

[FOOTNOTEVolkogonov1994409-414] Volkogonov 1994, p. 409.

[FOOTNOTESandle199935Service2000237-415] Sandle 1999, p. 35; Service 2000, p. 237.

[FOOTNOTESandle199941-416] 412.0 ^412.1 ^412.2 Sandle 1999, p. 41.

[FOOTNOTEVolkogonov1994206-417] Volkogonov 1994, p. 206.

[FOOTNOTESandle199935-418] Sandle 1999, p. 35.

[FOOTNOTEShub1966432-419] Shub 1966, p. 432.

[FOOTNOTESandle199942–43-420] Sandle 1999, pp. 42–43.

[FOOTNOTESandle199938-421] Sandle 1999, p. 38.

[FOOTNOTESandle199943–44,_63-422] Sandle 1999, pp. 43–44, 63.

[FOOTNOTESandle199936-423] Sandle 1999, p. 36.

[FOOTNOTEService2000203-424] Service 2000, p. 203.

[FOOTNOTESandle199929White20011-425] Sandle 1999, p. 29; White 2001, p. 1.

[FOOTNOTEService2000173-426] Service 2000, p. 173.

[FOOTNOTESandle199957White2001151-427] Sandle 1999, p. 57; White 2001, p. 151.

[FOOTNOTESandle199934-428] Sandle 1999, p. 34.

[FOOTNOTEWhite2001150–151-429] White 2001, pp. 150–151.

[FOOTNOTERyan201219-430] 426.0 ^426.1 ^426.2 Ryan 2012, p. 19.

[FOOTNOTERyan20123-431] Ryan 2012, p. 3.

[FOOTNOTERice1990121-432] 428.0 ^428.1 Rice 1990, p. 121.

[FOOTNOTEVolkogonov1994471-433] Volkogonov 1994, p. 471.

[FOOTNOTEShub1966443-434] Shub 1966, p. 443.

[FOOTNOTEFischer1964310Shub1966442-435] Fischer 1964, p. 310; Shub 1966, p. 442.

[FOOTNOTESandle199936–37-436] Sandle 1999, pp. 36–37.

[FOOTNOTEFischer196454Shub1966423Pipes1990352-437] Fischer 1964, p. 54; Shub 1966, p. 423; Pipes 1990, p. 352.

[FOOTNOTEFischer196488–89-438] Fischer 1964, pp. 88–89.

[FOOTNOTEFischer196487Montefiore2007266-439] Fischer 1964, p. 87; Montefiore 2007, p. 266.

[FOOTNOTEFischer196487-440] Fischer 1964, p. 87.

[FOOTNOTEFischer196491,_93-441] Fischer 1964, pp. 91, 93.

[FOOTNOTEMontefiore2007266-442] Montefiore 2007, p. 266.

[FOOTNOTEPage194817Page1950354-443] Page 1948, p. 17; Page 1950, p. 354.

[FOOTNOTEPage1950355-444] Page 1950, p. 355.

[FOOTNOTEPage1950342-445] Page 1950, p. 342.

[FOOTNOTEService2000159,_202Read2005207-446] Service 2000, pp. 159, 202; Read 2005, p. 207.

[FOOTNOTEFischer196447,_148-447] Fischer 1964, pp. 47, 148.

[FOOTNOTEPipes1990348,_351-448] Pipes 1990, pp. 348, 351.

[FOOTNOTEVolkogonov1994246-449] Volkogonov 1994, p. 246.

[FOOTNOTEFischer196457-450] Fischer 1964, p. 57.

[FOOTNOTEService200073-451] Service 2000, p. 73.

[FOOTNOTEFischer196444Service200081-452] Fischer 1964, p. 44; Service 2000, p. 81.

[FOOTNOTEService2000118-453] Service 2000, p. 118.

[FOOTNOTEService2000232Lih201113-454] Service 2000, p. 232; Lih 2011, p. 13.

[FOOTNOTEWhite200188-455] White 2001, p. 88.

[FOOTNOTEVolkogonov1994362-456] Volkogonov 1994, p. 362.

[FOOTNOTEFischer1964409-457] Fischer 1964, p. 409.

[FOOTNOTERead2005262-458] Read 2005, p. 262.

[FOOTNOTEFischer196440–41Volkogonov1994373Service2000149-459] Fischer 1964, pp. 40–41; Volkogonov 1994, p. 373; Service 2000, p. 149.

[FOOTNOTEService2000116-460] Service 2000, p. 116.

[FOOTNOTEPipes199611Read2005287-461] Pipes 1996, p. 11; Read 2005, p. 287.

[FOOTNOTERead2005259-462] Read 2005, p. 259.

[FOOTNOTEFischer196467Pipes1990353Read2005207,_212-463] Fischer 1964, p. 67; Pipes 1990, p. 353; Read 2005, pp. 207, 212.

[FOOTNOTEPetrovsky-Shtern201093-464] Petrovsky-Shtern 2010, p. 93.

[FOOTNOTEPipes1990353-465] Pipes 1990, p. 353.

[FOOTNOTEFischer196469-466] Fischer 1964, p. 69.

[FOOTNOTEService2000244Read2005153-467] Service 2000, p. 244; Read 2005, p. 153.

[FOOTNOTEFischer196459-468] Fischer 1964, p. 59.

[FOOTNOTEFischer196445Pipes1990350Volkogonov1994182Service2000177Read2005208Ryan20126-469] Fischer 1964, p. 45; Pipes 1990, p. 350; Volkogonov 1994, p. 182; Service 2000, p. 177; Read 2005, p. 208; Ryan 2012, p. 6.

[FOOTNOTEFischer1964415Shub1966422Read2005247-470] Fischer 1964, p. 415; Shub 1966, p. 422; Read 2005, p. 247.

[FOOTNOTEService2000293-471] Service 2000, p. 293.

[FOOTNOTEPetrovsky-Shtern201067-472] Petrovsky-Shtern 2010, p. 67.

[FOOTNOTEService2000453-473] Service 2000, p. 453.

[FOOTNOTEService2000389-474] Service 2000, p. 389.

[FOOTNOTEPipes199611Service2000389–400-475] Pipes 1996, p. 11; Service 2000, pp. 389–400.

[FOOTNOTEFischer1964489,_491Shub1966420–421Sandle1999125Read2005237-476] Fischer 1964, pp. 489, 491; Shub 1966, pp. 420–421; Sandle 1999, p. 125; Read 2005, p. 237.

[FOOTNOTEFischer196479Read2005237-477] Fischer 1964, p. 79; Read 2005, p. 237.

[FOOTNOTEService2000199-478] Service 2000, p. 199.

[FOOTNOTEShub1966424Service2000213Rappaport201038-479] Shub 1966, p. 424; Service 2000, p. 213; Rappaport 2010, p. 38.

[FOOTNOTERead200519-480] Read 2005, p. 19.

[FOOTNOTEFischer1964515Volkogonov1994246-481] Fischer 1964, p. 515; Volkogonov 1994, p. 246.

[FOOTNOTEService2000242-482] Service 2000, p. 242.

[FOOTNOTEFischer196456Rice1990106Service2000160-483] Fischer 1964, p. 56; Rice 1990, p. 106; Service 2000, p. 160.

[FOOTNOTEFischer196456Service2000188-484] Fischer 1964, p. 56; Service 2000, p. 188.

[FOOTNOTERead200520,_64,_132–37-485] Read 2005, pp. 20, 64, 132–37.

[FOOTNOTEShub1966423-486] Shub 1966, p. 423.

[FOOTNOTEFischer1964367-487] Fischer 1964, p. 367.

[FOOTNOTEFischer1964368-488] Fischer 1964, p. 368.

[FOOTNOTEPipes1990812-489] Pipes 1990, p. 812.

[FOOTNOTEService200099–100,_160-490] Service 2000, pp. 99–100, 160.

[FOOTNOTEFischer1964245-491] Fischer 1964, p. 245.

[FOOTNOTEPipes1990349–350Read2005284,_259–260-492] Pipes 1990, pp. 349–350; Read 2005, pp. 284, 259–260.

[FOOTNOTEVolkogonov1994326-493] Volkogonov 1994, p. 326.

[FOOTNOTEService2000391-494] Service 2000, p. 391.

[FOOTNOTEVolkogonov1994259-495] Volkogonov 1994, p. 259.

[FOOTNOTERead2005284-496] Read 2005, p. 284.

[FOOTNOTEFischer1964414-497] Fischer 1964, p. 414.

[FOOTNOTELiebman197519–20-498] Liebman 1975, pp. 19–20.

[FOOTNOTE''Encyclopedia_Britannica''-499] Encyclopedia Britannica.

[FOOTNOTEWhite2001iix-500] White 2001, p. iix.

[FOOTNOTEService2000488-501] Service 2000, p. 488.

[FOOTNOTERead2005283-502] 498.0 ^498.1 Read 2005, p. 283.

[FOOTNOTERyan20125-503] 499.0 ^499.1 Ryan 2012, p. 5.

[FOOTNOTE''Time'',_13_April_1998-504] Time, 13 April 1998.

[a]

[b]

[c]

[1]

[2]

[3]

[4]

[d]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

ด ค ก หัวหน้ารัฐบาลสหภาพโซเวียต
ประธานคณะกรรมการราษฎร	เลนิน (1923–24) รืยคอฟ (1924–30) โมโลตอฟ (1930–41) สตาลิน (1941–46)
ประธานสภารัฐมนตรี	สตาลิน (1946–53) มาเลนคอฟ (1953–55) บุลกานิน (1955–58) ครุชชอฟ (1958–64) โคซีกิน (1964–80) ตีโฮนอฟ (1980–85) รึจคอฟ (1985–91)
นายกรัฐมนตรี	ปัฟลอฟ (ม.ค.– ส.ค. 1991)
ประธานคณะกรรมการบริหาร การดำเนินเศรษฐกิจโซเวียต	ซีลาเยฟ (ส.ค.–ธ.ค. 1991)