Beleg van Yorktown

Die Beleg van Yorktown (Engels: Siege of Yorktown, Battle of Yorktown, Surrender at Yorktown of Siege of Little York) was ’n gekombineerde beleg van Yorktown, Virginië in die VSA, tydens die Amerikaanse Onafhanklikheidsoorlog. Dit het geduur van 28 September 1781 tot die uiteindelike oorgawe van die Britte op 19 Oktober van dié jaar. Die Britse hawedorp, onder beheer van luitenant-generaal Charles Earl Cornwallis, is beleër deur ’n gekombineerde mag van die Amerikaanse Kontinentale Leër onder generaal George Washington en Franse weermagtroepe onder bevel van Comte de Rochambeau.

Dit was die laaste groot landstryd van die oorlog in die Noord-Amerikaanse Teater en het die Verenigde Koninkryk aangemoedig om vrede te beding nadat Cornwallis en sy leër oorgegee het. Dit het die Amerikaners se moreel, wat destyds laag was, ’n hupstoot gegee en Franse belangstelling in die oorlog weer aangewakker. Dit het ook die openbare steun vir die oorlog in Brittanje ondermyn.^[1]

Oorsig van die beleg

Militêre ontplooiing

Op 26 September, het artillerie, beleggingsmasinerie, en Franse soldate begin arriveer in Williamsburg, vanuit hedendaagse Elkton. Dit het Generaal George Washington 'n gesamentlike mag gegee van 7 800 Franse troepe, 3 100 milisie magte, en 8 000 kontinentale troepe.

Vroeg op 28 September, lei Washington sy soldate uit Williamsburg na Yorktown om die dorp te omsingel. Die Franse het 'n posisie in die weste ingeneem, en die Amerikaners 'n posisie in die ooste.

Charles Cornwallis het 'n ketting van sewe Redoute en artillerie-fortifikasies gehad wat verbind was met grondwerke, saam met die artillerie-fortifikasies op die smal gedeelte van die York-rivier, naby Gloucester Point.

Dieselfde dag het Generaal Washington die fortifikasies van die dorp opgemeet en aangeneem, dat die Britte tot oorgawe gebomabardeer sou kon word. Die Amerikaanse - en Franse troepe het die aand in die buitelug spandeer, terwyl werkersgroepe die moeras oorbrug het.

Op 29 September het Washington sy lëer nader aan Yorktown geskuif, terwyl die Britte op hulle vuur. Gedurende die dag het sewe kannone deelgeneem aan die geveg, maar min gesneuweldes is aangemeld.

Cornwallis het al sy soldate onttrek uit die buitenste verdedigingslinies, behalwe vir die fusilliers redoute in die weste en redoute 9 en 10 in die ooste. Cornwallis het sy soldate beveel om die grondwalle wat naby die dorp was, te beman, om sodoende sy linies breër te maak en dus te versterk, in die hoop dat hulle kan uithou tot hulp arriveer, wat beloof was deur sy bevelvoerder generaal Henry Clinton. Die Amerikaners en Franse het die fortifikasies wat die Britte agtergelaat het, oorgeneem, en hul wapens daar ontplooi. Met die Britse se buitenste verdedigingsposisies in hul hande, het die geallieerde ingenieurs begin om artillerie te plaas. Die werksgroepe het ook die grondwalle verbeter, en loopgrawe verdiep. Die Britse het ook aan hul verdedigingsposisies verbeter.

Op 30 September, het die Franse die fusilliers die redoute aangeval, maar na 'n twee uur vuurgeveg, het die Franse teruggetrek. Op 1 Oktober het die geallieerdes voorbereidings begin maak om die eerste parallel loopgrawe voor die verdediger se stellings te grawe. Om die Amerikaanse artillerie se plasing te belemmer, het die Britte voortdurend gevuur. Op 2 Oktober het Britse vuur toegeneem, en meer persone het gesneuwel.

Teen 5 Oktober, was Washington byna gereed om die eerste parallel loopgrawe te begin gebruik. Die aand het die "sappeurs" (militêre ingenieurs) en skansgrawers begin werk om die pad van die loopgrawe te merk in die nat sand.

Bombardement

In die nag van 6 Oktober, het troepe uitbeweeg in stormagtige weer, om die eerste parallel loopgrawe te grawe. Die swaar weer het die volmaan verdonker, en het die operasie onsigbaar vir die Britte gemaak. Die loopgraaf was veronderstel om 1800 meter te strek, vanaf die Yorktown, tot teenaan die York-rivier. Die helfte van die loopgraaf sou beheer word deur die Franse, en die ander helfte deur die Amerikaners. In die noorde, was ' n ondersteunings loopgraaf beplan, om verbygaande skepe te bombardeer. Die Franse was beveel om die Britte te beskerm, deur middel van 'n vals-aanval, maar die plan het bekend geword as gevolg van 'n Franse droster.

Op 7 Oktober, het die Britte die geallieerdes se nuwe loopgraaf waargeneem, wat net buite musket-skootafstand was. Oor die volgende twee dae, het die geallieerdes hul wapen verskuiwing afgehandel, en die artillerie in posisie ontplooi. Die Britse vuur het begin verswak nadat hulle waargeneem het hoeveel artillerie die Amerikaners oor beskik het.

Teen 9 Oktober, was alle Franse en Amerikaanse artillerie in plek, 'n gesamentlike getal van 14 swaar artillerie stukke is opgemerk. Op 15H00, het die Franse artillerie begin vuur. Dit was 2 ure later gevolg deur die Amerikaners. Die gesamentlike bombardering van die Amerikaanse en Franse artillerie, het die verdedigingsskanse begin vernietig. Washington het beveel dat die artillerie deur die aand moet vuur, om moontlike Britse herstelwerk te verhinder.

Alle Britse teenvuur aan die linker-flank van die verdedigingsstellings is gou gestaak. Soldate het op groot skaal begin dros. Charles Cornwalis het 'n berig gekry dat hulp uit New-York op die 12 Oktober sou vertrek. Cornwallis het laat weet dat hulle nie langer sou kon uithou nie.

Op die aand van 11 Oktober, het Washington beveel dat 'n tweede parallelle loopgraaf gegrawe moes word. Dit sou 370m die Britse lyn wees, maar kon nie uitgestrek word tot na aan die rivier nie, want die Redoute 9 en 10 was in die pad. Gedurende die nag, was Britse vuur nog steeds op die eerste parallelle loopgraaf gefokus, sonder die wete dat 'n tweede parallel loopgraaf gebou word. Teen die oggend van 12 Oktober was die geallieerde troepe al reeds verskuif na die nuwe posisie.

Aanval op die Redoute

Teen 14 Oktober, was die loopgraaf 140m vanaf Redoute 9 en 10. Washington het beveel dat alle artillerie binne bereik die Redoute moet bombardeer, om hul sodoende te verswak vir 'n aanval. Washington het beplan om die duisternis van 'n maanlose aand te gebruik, om die element van verassing te verkry. Om die "duisternis" te benut, het hy stilte beveel, en dat geen soldaat sy geweer moes laai, tot hulle die fortifikasies bereik het nie. Redoute 10 was naby die rivier, en het slegs 70 manne gehuisves, terwyl Redoute 9 n kwartmyl binnelands was, en deur 120 soldate beman. Albei redoutes was swaar gefortifiseer, met rye taklaers wat dit omring, en modderslote van 23m. Washington het 'n plan geformuleer, waarby die Franse 'n afleidende aanval op die fuselliers-Redoute sou maak, en dan 30 minute later Redoute 9 aanval, terwyl die Amerikaners Redoute 10 aanval. Redoute 9 sou aangeval word deur 400 Franse troepe, onder bevel van Wilhelm von Zweibrücken, en Redoute 10, deur 400 ligte-infantrie, onder bevel van Alexander Hamilton.

Op 18H30 het 'n skoot die afleidings-aanval op die fuselliers-Redoute aangekondig. In ander gedeeltes in die linieformasie, het beweging plaasgevind, om die indruk te skep dat hulle Yorktown gaan aanval. Met bajonette geheg het die Amerikaners gemars na Redoute No. 10. Hamilton het luitenant-Kolonel John Laurens na agter gestuur, om te keer dat die soldate nie vlug nie. Die Amerikaners het by die Redoute aangekom en die hout verdedigingswerke begin wegkap. 'n Britse wag het die Amerikaners waargeneem, en op hul gevuur. Die Amerikaners het reageer met 'n bajonet aanval. Die Amerikaners het die Redoute binnegedring, onder swaar vuur, maar het in die einde gewen. Meeste van die garnisoen was gevange geneem, insluitend die bevelvoerder, Majoor Campbell. In die aanval het die Amerikaners nege man verloor, en 25 was gewond.

Die Franse aanval het terselfdertyd begin, maar was vertraag deur die taklaers, wat byna geen skade tydens die bombardering opgedoen het nie. Die verdedigers het gevuur vanaf die voorskans, maar was teruggedryf deur die Franse. Die verdedigers het probeer teenstand bied, deur om agter skuilings te staan en te vuur, maar het hulle gewere neerlê, en hulself oorgegee, toe die Franse gereed maak vir 'n bajonet aanval.

Met die oorname van Redoute 9 en 10, kon Washington beveel dat Yorktown gebombardeer word van drie rigtings, en is die artillerie ook verskuif na die Redoute. Op 15 Oktober, het Cornwallis beveel dat alle vuur gefokus moet word op die naaste geallieerde posisie. Hy het dan beveel dat 'n kompanjie van 350 skok-troepe, gelei deur kolonel Robert Abercromby, die aand moes uitgaan en die artillerie saboteer. Alhoewel hulle geslaag het in die poging, was dit nutteloos, want die artillerie was herstel teen die oggend. Die bombardering het die volgende dag aangehou, en daar was kompetisie onder die geallieerdes, om te sien wie die meeste skade kon aanrig.

Tydens die oggend van 16 Oktober, is meer artillerie na die Amerikaanse linies gebring, en sodoende is die vuur verskerp. Uit desperasie het Cornwallis en sy troepe probeer terugval oor die York-rivier, maar het daarin misluk toe n stormbui skielik uitbreek.

Britse oorgawe

Op 16 Oktober het Cornwallis en sy offisiere gesien dat hul situasie hopeloos is. Vroeg die oggend van 17 Oktober het 'n dromspeler na vore gekom, gevolg deur 'n Britse offisier wat 'n wit sakdoek swaai. Die bombardering het gestop, die Britse offisier was ontvang en van 'n blinddoek voorsien, en agter die Amerikaanse linies geneem. Onderhandelinge het begin op 18 Oktober, by die Moore huis, tussen luitenant-kolonel Thomas Dundas en Majoor Alexander Ross (Wie die Britte verteenwoordig het), en luitenant-kolonel Laurens (Wie die Amerikaners verteenwoordig het), Marquiss de Noailles (Wie die Franse verteenwoordig het.) Om te verseker dat Franse-Amerikaanse verhoudings nie versleg nie, het Washington verseker dat die Franse 'n gelyke aandeel het in die oorgawe proses.

Verwysings

↑ Herring, George C. (2011). From Colony to Superpower: U.S. Foreign Relations since 1776. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0199765539., bl. 6

Eksterne skakels

Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia. Maar op n klein mate in eie woorde geplaas :D

[1] Herring, George C. (2011). From Colony to Superpower: U.S. Foreign Relations since 1776. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0199765539., bl. 6

[1]