Longwood House
.jpg)
Longwood House is 'n herehuis in Sint Helena en die finale woning van keiser Napoleon Bonaparte van Frankryk, tydens sy ballingskap op die eiland Sint Helena, vanaf 10 Desember 1815 tot sy dood op 5 Mei 1821.
Geskiedenis
[wysig | wysig bron]Longwood "was oorspronklik 'n plaas wat aan die Oos-Indiese Kompanjie behoort en is daarna as 'n plattelandse woning aan die Adjunk-Goewerneur gegee."[1] Dit is omgeskakel vir die gebruik van Napoleon in 1815. Die Britse regering het uiteindelik die ontoereikendheid daarvan erken as 'n tuiste vir die voormalige Keiser en sy gevolg en het teen sy dood 'n nuwe huis naby vir hom gebou, wat hy nooit bewoon het nie. In Februarie 1818 het goewerneur sir Hudson Lowe aan Lord Bathurst voorgestel om Napoleon na Rosemary Hall te skuif, 'n huis wat beskikbaar geword het en in 'n meer gasvrye deel van die eiland geleë was, beskut teen die winde en skadu, soos wat Napoleon verkies het.[2] Maar die onthullings van generaal Gourgaud in Londen het Lord Bathurst tot die mening gebring dat dit veiliger was om Napoleon by Longwood te hou, waar 'n ontsnapping moeiliker was om te onderneem. Die bou van die nuwe huis het eers in Oktober 1818 begin, drie jaar ná Napoleon se aankoms op die eiland.
Die testament wat Napoleon by Longwood House geskryf het, word in die Franse Nasionale Argief bewaar.[3]
Na Napoleon se dood
[wysig | wysig bron]Ná Napoleon se dood het Longwood House teruggekeer na die Oos-Indiese Kompanjie en later na die Kroon, en is vir landboudoeleindes gebruik. Berigte van die verwaarlosing daarvan het Napoleon III bereik wat vanaf 1854 met die Britse regering onderhandel het vir die oordrag daarvan na Frankryk. In 1858 is dit saam met die Vallei van die Graf aan die Franse regering oorgedra vir 'n bedrag van £7 100. Sedertdien is hulle onder die beheer van die Franse ministerie van buitelandse sake en 'n Franse regeringsverteenwoordiger het op die eiland gewoon en was verantwoordelik vir die bestuur van beide eiendomme. In 1959 is 'n derde eiendom, The Briars, waar Napoleon die eerste twee maande deurgebring het terwyl Longwood voorberei is, deur Dame Mabel Brookes aan die Franse regering gegee.
As gevolg van die verwoesting van termiete het die Franse regering in die 1940's dit oorweeg om die gebou te sloop. New Longwood en die Balcombe se huis by The Briars is albei in hierdie tyd gesloop, maar Longwood House is gered, en dit is gerestoureer deur onlangse Franse kurators. Die kliptrappe aan die voorkant is die enigste deel van die oorspronklike materiaal wat oorleef het.
In 2006 het Michel Dancoisne-Martineau die hartvormige Watervalvallei aan die Saint Helena National Trust geskenk. In 2008 het hy die grond rondom die paviljoen by The Briars aan die Franse republiek geskenk.
Longwood House is nou 'n museum wat deur die Franse regering besit word. Dit is een van twee museums op die eiland, die ander is die Museum van Sint Helena.[4]
Verdere leeswerk
[wysig | wysig bron]- Jean-Paul Kauffmann, La Chambre noire de Longwood : le voyage à Sainte-Hélène (1997), La Table Ronde, prix Roger Nimier, prix Joseph Kessel, ISBN 2-7103-0772-3.
- The Dark Room at Longwood (2000), ISBN 1-8604-6774-1.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Wiliam Hazlitt, Life of Napoleon, volume 6 bl.13. Grolier uitgawe.
- ↑ Albert Benhamou, L'autre Sainte-Hélène: la captivité, la maladie, la mort, et les médecins autour de Napoléon, 2010, bl.138, uittreksel van die Lowe Papers
- ↑ "Premier codicille du testament de Napoléon Ier, autographe et signé par l'Empereur, à Longwood le 16 avril 1821" [First codicil of the will of Napoleon I, autograph and signed by the Emperor, at Longwood on April 16, 1821]. Ministry of Culture (in Frans). Government of France. Besoek op 8 April 2020.
- ↑ St Helena — The Island in the South Atlantic Ocean Geargiveer 4 Junie 2016 op Wayback Machine.