Saltar al conteníu

Anarcocomunismu

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Bandera negra que representa'l anarquismu y la bandera colorada que representa'l movimientu obreru y el socialismu.

El anarcocomunismu (tamién conocíu como anarquismu comunista o comunismu llibertariu) ye un enclín filosófico y económico dientro del anarquismu. Promueve l'asociación voluntaria y igualitaria ensin Estáu, al traviés de la propiedá comuñal o comunización de los bienes y servicios. Estos seríen distribuyíos a cada persona per mediu d'una economía xestionada pola comunidá, esto ye, el comunismu entendíu como comunidá de bienes.

Teoría

[editar | editar la fonte]

L'anarcocomunismu enfatiza la esperiencia coleutiva como distinta ya importante na busca de la llibertá individual. L'anarcocomunismu, en contraste cola base filosófica anarquista basada nel individuu, amplifica'l sentíu de la esperiencia coleutivista percima de la individualista.

Cada descubrimientu, cada progresu, cada aumentu de la riqueza humana ye'l resultáu del trabayu intelectual y físicu fechu nel pasáu y el presente. Asina que, ¿por qué daquién puede tener derechu a la propiedá de la más pequeña parte d'esti enorme tou, y dicir esto ye mio, non to?
Pedro Kropotkin, La conquista del pan
El comunismu -qu'hemos de procurar nun confundir col "Partíu Comunista"- ye una doctrina social que, sobre la base de l'abolición de la propiedá privada y la puesta de mancomún de tolos medios de producción y de tolos productos, tiende a sustituyir el presente sistema capitalista por una forma de sociedá igualitaria y fraterna. Hai dos tipos de comunismu: el comunismu autoritariu qu'esixe'l caltenimientu del Estáu y de les instituciones que trai y el comunismu llibertariu qu'implica la so desapaición.
Sébastien Faure, art. "Comunismu", Encyclopédie anarchiste

Asociación voluntaria

[editar | editar la fonte]

L'anarcocomunismu enfatiza qu'amás de l'abolición del Estáu ye necesaria amás l'abolición de les clases qu'apaecen de la desigual xeneración de riqueza. Coles mesmes propón l'abolición de la propiedá privada y el dineru. Cada individuu y grupu seria llibre de contribuyir a la producción y satisfaer les sos necesidaes basaes nes sos propies eleiciones. Los sistemes de producción y distribución seríen remanaos polos participantes nél.

L'abolición del trabayu asalariáu ye central pal anarcocomunismu. Cola distribución de la riqueza basada na determinación de les necesidaes poles mesmes persones, según esta teoría, la xente sería más llibre d'entrar en cualquier actividá qu'ellos s'atopen más realizaos y el trabayu seria distribuyíu más equitativamente y acordies coles capacidaes individuales.

Refugu del valor-trabayu, del dineru y del salariu

[editar | editar la fonte]

Los anarcocomunistas argumenten que nun hai nenguna forma definitivamente válida -o qu'hai pocu espaciu- pa midir el valor de la contribución económica d'una persona, por cuenta de que toa la riqueza ye un productu coleutivu de les xeneraciones actual y precedente. Por casu, unu nun puede midir el valor de la contribución económica diaria d'un trabayador nuna fábrica ensin tener en cuenta factores como'l tresporte, la comida, l'agua, la vivienda, el descansu, la eficiencia de les máquines, l'estáu emocional, etc. que tamién inflúin sobre la producción. Asina, p'asignar un valor numbéricu a dicha producción, tendríen de tenese en cuenta una inmensa cantidá de factores esternos -particularmente el trabayu pasáu y presente del restu de trabayadores, según les téuniques y ferramientes creaes nel pasáu que faen posible realizar el trabayu presente y futuru. Nesti sentíu, l'anarcocomunismu tiende a refugar la teoría del valor-trabayu orixinal del lliberalismu clásicu (anque foi refugada darréu en pos de la teoría del valor suxetivu) y defendida anguaño en gran cantidá de corrientes socialismu y marxismu.

Los anarcocomunistas argumenten que cualquier sistema económicu basáu nel trabayu asalariáu y la propiedá privada rique un aparatu coercitivo pa faer efectivu'l derechu de propiedá, y pa caltener rellaciones desiguales qu'apaecen frutu de les diferencies salariales y/o de la posesión de propiedá. Amás, argumenten que la economía de mercáu y el sistema de precios estremen al trabayu en clases y asignen valores numbéricos al trabayu de los individuos -lo cual ye, al so criteriu, una forma sesgada ya inexacta de midir el valor de la contribución económica- ya intenten regular la producción, el consumu y la distribución. Ellos argumenten que'l dineru acuta la capacidá individual de consumir los productos del trabayu por aciu l'establecimientu de precios y salarios. Los anarcocomunistas señalen al dineru como fundamentalmente cuantitativu na so naturaleza, anulando lo cualitativo de los recursos y les necesidaes. Ellos piensen que la producción tamién tien d'encetase dende un puntu de vista cualitativu, y que'l consumu y la distribución tien de ser determinaos per cada individuu, ensin asignar nengún valor numbéricu al trabayu, bienes y servicios producíos por otros.

Coles mesmes, suelse ver a los mercaos y a la producción empobinada pola ganancia individual como desbalidora de recursos y de trabayu. En llugar de los mercaos, la mayoría d'anarcocomunistas sofiten un sistema ensin moneda basáu nuna economía comunal onde los bienes y servicios son producíos polos trabayadores de forma autogestionada y distribuyíos en tiendes comuñales, onde tolos miembros de la comunidá (incluyíos los mesmos trabayadores) tengan la posibilidá de consumir según les sos necesidaes y deseos.

Derechu al usu, individuu y propiedá de la comunidá

[editar | editar la fonte]

L'anarcocomunismu, como ideoloxía coleutivista y socialista antiestatal, comparte delles posiciones col anarcocolectivismu pero tien delles diferencies. L'anarquismu coleutivista propón la propiedá coleutiva en manes d'asociaciones pero con ganancia individual de los sos miembros, pero'l anarcocomunismu niega dafechu'l conceutu de propiedá grupal o individual y namái acepta'l conceutu d'usu, acutando la propiedá namái pa la comunidá. Los anarcocomunistas piensen que los bienes de capital nun tienen de ser bienes privaos de nenguna persona o grupu, namái de la comunidá, y asina-y los puede dexar llibres pa ser usaos polos individuos miembros de comunidá pa los fines y necesidaes qu'ellos deseyen. D'esto sostiense que, en cuenta de qu'un bien de capital seya daqué pa la venta o la renta, ten de ser llibremente usáu ensin qu'importe l'empléu o'l estatus financieru qu'unu tenga.

L'individuu sería llibre de crear daqué y retenelo en cuantes que la comunidá considere que nun ye un elementu crucial de producción pa la comunidá o'l públicu polo xeneral, esto ye que nun tien que ver cola voluntá o'l deséu d'otros. Agora, que si la comunidá envalora que dalguna cosa ta envolubrada na producción pa la sociedá, estes podríen ser consideraes como coses susceptibles d'usu social que tienen de ser puestes en rindición de cuentes pa los que trabayen nella según pa los consumidores. Asina'l anarcocomunismu puede ser consideráu como un compromisu comuñal ente l'usu coleutivu y l'individual.

Na actualidá esisten quien venceyen del movimientu del software llibre, del copyleft, y del GNU como tipos d'economía del regalu -trabayu y comunidá de bienes en voluntariáu- que de la mesma podría tener delles semeyances, en teoría, a la economía planiada participativa que propón l'anarcocomunismu.[1]

Historia del anarcocomunismu

[editar | editar la fonte]

Precedentes

[editar | editar la fonte]

Corrientes precursores del anarcocomunismu apaecieron yá mientres la "Revolución inglesa" y la "Revolución francesa" del sieglu XVIII. Gerrard Winstanley, quien foi parte del movimientu radical de los Diggers n'Inglaterra, escribió nel so panfletu de 1649, "The New Law of Righteousness" (La nueva llei de la xusticia), que "nun tendría d'haber nada que se merque o vienda, tampoco feries nin mercaos, sinón tola tierra tendría de ser una ayalga pa tolos homes", y "nun tendría d'esistir un Señor sobre los otros, sinón más bien cada unu va ser un Señor pa sí mesmu".[2]

Sylvain Maréchal

Mientres la Revolución francesa, Sylvain Maréchal, na so "Manifiestu de los iguales" (1796), demandaba "l'esfrute comunal de los frutos de la tierra" y deseyaba la desapaición de "la repugnante distinción ente ricos y probes, de los grandes y pequeños, de los amos y mozos, de los gobernadores y los gobernaos."[2]

Un anarcocomunista tempranu foi Joseph Déjacque, la primer persona que se autodescribió como "llibertariu[3]". A diferencia de Proudhon, él argumentaba que, "el trabayador nun tien derechu al productu del so trabayu, pero sí al prestu de les sos necesidaes, seya los que quier la so naturaleza."".[2]

L'anarquismu coleutivista argumentaba pola remuneración del trabayu, pero dexó abierta la posibilidá d'una transición post-revolucionaria escontra un sistema comunista de distribución d'alcuerdu a la necesidá. El colega de Mijaíl Bakunin, James Guillaume, dixo nel so ensayu "Idees sobre la organización social" (1876), "Cuando [...] la producción supere al consumu [...] toos van sacar lo que precisen de l'abondosa reserva social de bienes, ensin mieu a qu'estos s'escosen. Y el sentimientu moral, que va tar más desenvueltu en forma más alta ente los trabayadores llibres ya iguales va prevenir, o en forma grande va amenorgar, l'abusu y el bagazu."[4]

La Internacional anarquista

[editar | editar la fonte]
Ver tamién: Internacional de Saint-Imier

Según la historiadora Clara Lida, el primeru n'esponer la nueva teoría o doctrina del anarcocomunismu foi l'internacionalista francés, desterráu en Suiza tres el fracasu de la Comuña de Lyon de 1870, François Dumartheray nun folletu publicáu en Xinebra en 1876 col títulu Aux travailleurs manuels partisans de l'action polique, nel que faía una repasada al desarrollu de les idees comunistes dende Babeuf hasta la Comuña de París pasando pola Icaria d'Etienne Cabet —que la so llectura influyó-y enforma na so mocedá—, «p'actualizales a la lluz del anarquismu».[5]

La propuesta de Dumartheray foi asumida pola Federación italiana de la Internacional anarquista nel Congresu de Florencia celebráu n'ochobre de 1876 y tres la llegada a Suiza del exiliáu rusu Piotr Kropotkin, ésti convirtióse nel principal propagador de la so doctrina». La primer confrontación col anarcocolectivismu hasta entós dominante producir nel Congresu de Verviers de la Internacional anarquista celebráu en setiembre de 1877, nel que s'alcordó tres un intensu alderique, y a propuesta de James Guillaume, que cada Federación decidiera cuál de los dos teoríes adoptaba. Según Clara Lida, «munches de les federaciones caltuvieron la so orientación coleutivista. Sicasí, los siguientes congresos y conferencies internacionales, col sofitu de dellos órganos de prensa obrera, contribuyeron a dar a conocer cada vez más llargamente los nuevos enclinos, y l'espardimientu del anarcocomunismu algamó'l so cumal nos congresos de la Federación suiza del Jura, en 1880».[5]

Mientres los anarcolectivistas defendíen el principiu «De cada unu según la so capacidá, a cada unu según el so trabayu» (lo que significaba que los medios de producción yeren propiedá coleutiva de los que contribuyeren a crealos per mediu del so trabayu) los anarcomunistas proponíen el principiu «De cada unu según les sos fuercies, a cada unu según les sos necesidaes» (lo que significaba que los medios de producción nun yeren propiedá de los trabayadores que los crearen sinón del conxuntu de la sociedá, única manera, según ellos, de nun perpetuar les diferencies sociales y algamar realmente la sociedá ensin clases o comunismu).[5]

Los itialianos Carlo Cafiero, Errico Malatesta, Andrea Costa y otros republicanos ex-mazzinianos, por respetu a Miguel Bakunin, nun fixeron esplícites les sos diferencies col anarquismu coleutivista hasta dempués de la muerte de Bakunin.[6] L'anarcocolectivismu quería colectivizar la propiedá de los medios de producción mientres retenía los pagu pol trabayu, pero los anarcocomunistas queríen estender el conceutu de propiedá coleutiva escontra'l productu del trabayu tamién.

Carlo Cafiero

Mientres los dos grupos argumentaben en contra del capitalismu, los anarco-comunistes abandonaben a Bakunin y Proudhon, quien calteníen que los individuos tienen el derechu al productu del so trabayu y a ser remunerados pol so trabayu, y sicasí proponíen que los individuos tendríen de ser llibres d'aportar a los bienes d'alcuerdu a les sos necesidaes ensin considerancies al respective de cuánto trabayu fixeron.

Cafiero esplica en "Anarquía y Comunismu" (1880) que la propiedá privada nel productu del trabayu llevaría a l'acumuladura desigual del capital y, en tantu, distinciones indeseables de clase: "Si caltenemos l'apropiación individual de los productos del trabayu, veríamos forzaos a caltener al dineru, dexando más o menos acumuladura de riqueza d'alcuerdu al mayor o menor méritu en cuenta de la necesidá de los individuos."[2] Na Conferencia de Florencia de la Federación Italiana de la Internacional de 1876, realizada nun monte nes contornes de Florencia por cuenta de la actividá policial, ellos establecieron los principios del anarcocomunismu, empezando con:

"La Federación Italiana considera la propiedá coleutiva de los productos del trabayu como un necesariu complementu al programa coleutivista, l'ayuda de toos pal prestu de les necesidaes de caúnu siendo la única regla de la producción y el consumu que correspuende de primeres de solidaridá. El congresu federal de Florencia demostró elocuentemente la opinión de la Internacional Italiana nesti puntu..."

El reporte equí espuestu foi realizáu nun artículu de Malatesta y Cafiero nel boletín de la suiza Federación del Jura dempués nesi añu.

Piotr Kropotkin

[editar | editar la fonte]
Piotr Kropotkin

Piotr Kropotkin, ye frecuentemente vistu como'l más importante teóricu del comunismu anarquista, tal como delineó les sos idees económiques en La conquista del pan y Campos, fábriques y talleres. Kropotkin sintió que la cooperación ye más beneficiosa que la competición, argumentando en L'ayuda mutua: un factor de la evolución qu'esto yera ilustráu na naturaleza. Él llamaba a l'abolición de la propiedá privada al traviés de la "espropiación del total de la riqueza social" pol pueblu mesmu,[7] y por que la economía seya coordinada al traviés d'una rede horizontal d'asociaciones voluntaries[8] onde los bienes son distribuyíos d'alcuerdu a les necesidaes del individuu, en cuenta d'en función al trabayu.[9] Él argumentaba amás qu'estes "necesidaes", en tantu la sociedá progresaba, nun seríen puramente físiques pero tamién "en tantu los deseos materiales son satisfechos, otros deseos, d'un calter artísticu, van apaecer en forma más importante. Los oxetivos de la vida varien dependiendo de cada unu de los individuos; y en tantu más la sociedá civilízase, más se va desenvolver la individualidá, y coles mesmes los deseos van ser más variaos."[10]

Él sostuvo que, nel anarcocomunismu:

[...] les viviendes, los campos y les fábriques nun van ser más propiedá privada, y elles (sicasí) van ser de la comuña o de la nación y el dineru, los salarios, y el comerciu van ser abolíos.
Piotr Kropotkin, La conquista del Pan

Los individuos y los grupos van usar y van controlar cualesquier de los recursos qu'ellos precisaren, esto por cuenta de que l'oxetivu del anarco-comunismu yera'l poner "el productu collecháu o manufacturado a disposición de toos, dexando a cada unu la llibertá de consumilos como ellos deseyar nes sos propies cases."[11] Él sofitaba la espropiación de la propiedá p'asegurar que toos tuvieren accesu a aquello que precisen ensin ser forzaos a vender el so trabayu pa llogralo.

Nós nun queremos robar nengunu de los sos abrigos, pero queremos dar a los trabayadores tou eses coses qu'ellos escarecen que-yos fai ser presa fácil de los esplotadores, y nós vamos faer lo posible en que naide non lo tenga, que nengún home seya forzáu a vender la so fuercia pa llograr una subsistencia pa sigo mesmu y los sos fíos: esto ye lo que nós entendemos pola espropiación [...]
Piotr Kropotkin, La conquista del pan

Él proponía qu'un "llabrador tea en posesión de namái la cantidá abonda de la tierra que pueda cultivar", y "una familia habitando una casa que pueda dexase l'espaciu abondu...lo considerao necesariu pa esi númberu de persones" y l'artesanu "trabayando coles sos propies ferramientes" nun va ser tocáu nin interveníu,[12] argumentando que "el dueñu de la vivienda debe les sos riqueces a la probeza de los llabradores, y la riqueza del capitalista vien de la mesma fonte"[12]

Anque munchos anarco-comunistes tán opuestos al comerciu, dellos anarcocomunistas post-izquierda o otros con simpatíes anarcosindicalistas, nun s'oponen explícitamente al comerciu. Dalgunos sofiten formes non-monetaries d'intercambio material como'l trueque. Otros como Tiziana Terranova ven que fácilmente'l anarcocomunismu ye compatible con formes non-xerárquiques, d'accesu llibre, d'asociación llibre, non-monetaries de comerciu como por casu el Peer-to-peer nes teunoloxíes del Internet actual.[13]

Sindicatos versus insurrección de mases

[editar | editar la fonte]

Ente 1880 y 1890 dellos sectores del anarcocomunismu oponer a entrar a los sindicatos por cuenta de que ver como organizaciones esencialmente reformistes. Otros inclusive llegar a oponer a les organizaciones y llamaben a cencielles a la distribución de propaganda nos sectores proletarios y de llabradores probes pa provocar la insurrección y a la espropiación como la llamaba Kropotkin.[14]

De toes formes a partir de la década de 1890 dellos anarcocomunistas incluyendo a Kropotkin llamaben a entrar a los sindicatos. Coincidiendo cola nacencia del anarcosindicalismu y el sindicalismu revolucionariu, tres tendencies remanecieron dientro del anarcocomunismu. Primero, taba l'enclín representáu pol mesmu Kropotkin y Les Temps Nouveaux (Jean Grave). De segundes, taben dellos grupos que taben influyíos por Kropotkin pero que yeren menos reservaos qu'él sobre los sindicatos (por casu, Jleb i Volia - Pan y Llibertá - de Rusia). Finalmente, taben los anarcocomunistas anti-sindicatos, quien en Francia s'arrexuntaben alredor de la revista de Sébastien Faure -y Libertaire. Dende 1905 d'equí p'arriba, los rusos que sofitaben esta posición empezaron a sofitar el terrorismu económicu y les espropiaciones illegales.[14]

L'anarcocomunismu asina empezó a enfusar dientro de los sindicatos llibertarios incluyendo a los sindicatos llibertarios más famosos y esitosos como la Confederación Nacional del Trabayu d'España. Asina na Revolución social española de 1936 "antes de xunetu de 1936 hubo múltiples insurrecciones y fuelgues armaes proletaries, de los mineros n'Asturies, a los proletarios agrícoles n'Andalucía y noutros locales, insurrecciones comunistes llibertaries onde'l pueblu d'una aldea o d'una villa tomaba cuenta del pobláu, de les comunicaciones, empezando darréu la coleutivización de les tierres, nuna autoxestión d'inspiración llibertaria. Quien fueren miembros de la CNT, de la UXT o d'otres organizaciones, o a cencielles revolucionarios cultos, anque analfabetos munchos d'ellos, oyeren esposiciones y aldericáu largamente los ideales y soluciones práutiques defendíes polos escritos de Kropotkin, Isaac Ponte y tantos otros autores.[15]"

Influencia fuera d'Europa

[editar | editar la fonte]
Los hermanos Ricardo y Enrique Flores Magón presos en Los Angeles.

En Méxicu antes de la Primer Guerra Mundial, el Partíu Lliberal Mexicanu (PLM) de los hermanos Enrique y Ricardo Flores Magón, sofitáu por un movimientu de llabradores ya indíxenes, que deseyaben espropiar la tierra, trataron d'algamar l'anarco-comunismu. Miembros del PLM llevaron a cabo actividaes de baturiciu en centros industriales como en Fuelga de Cananea Cananea, Sonora y Río Blanco, Veracruz. Y tamién entamaron delles incursiones armaes dende los Estaos Xuníos a distintes places na frontera con Méxicu col plan d'arrobinar dende ende una insurrección al restu del país.

L'oxetivu del PLM yera alicar la tradición comuñal de los ejidos (tierres comunes) pa dempués estender esta rebelión esencialmente agraria a les zones industriales. El PLM llegó a controlar el Norte de Baxa California y foi sofitáu polos "Wobblies" de la IWW y anarquistes italianos. Pero nun pudo implementar el so proyeutu de cooperatives agriculturales entamaes so los principios del comunismu anarquista y eventualmente foi ganada militarmente.[14]

Fotografia d'una xunta de Chórnoie Znamia (Bandera Negra) en Minsk en 1906.

En Rusia constituyóse la federación anarco-comunista Chórnoie Znamia (Bandera Negra) en 1903 que participó viviegamente nos eventos de la Revolución rusa de 1905. Coles mesmes l'enclín siguió teniendo influyencia nos grupos anarquistes que participaron na Revolución d'Ochobre (1917). Diéronse los casos d'espropiaciones de casones de ricos lideraes por anarquistes que nun fueron autorizaes o sofitaes pol Partíu Bolxevique. Darréu los anarquistes en Rusia empezaríen a ser fuertemente escorríos pol Partíu Bolxevique.

Integrantes del "Exércitu Negru" ucranianu lideráu por Néstor Majnó.

Ucraína foi otru importante llugar de fuerte influyencia del anarco-comunismu. Na Revolución rusa de 1905 anarquistes ucraínos xunir a la revuelta. Una importante anarco-comunista foi María Nikíforova quien lideró actividaes guerrilleres y darréu collaboró n'actividaes polítiques con Néstor Majnó. Majnó ye la figura principal acomuñada cola apaición del Territoriu Llibre ucranianu que de payares de 1918 a xunu de 1919 implementó'l anarco-comunismu na tierra per parte de los llabradores. Esti esperimentu foi ganáu darréu polos bolxeviques quien queríen que los llabradores anarquistes ucraínos someter a les órdenes del Partíu Bolxevique.

Errico Malatesta

Italia tamién foi un llugar de fuerte influyencia del anarco-comunismu y la figura activista y teórica principal allá foi Errico Malatesta. Ésti escribía nel periódicu anarquista italianu Umanità Nova, que dexó d'esistir mientres l'ascensu de Mussolini y agora sigue esistiendo como periódicu de la Federazione Anarchica Italiana. El programa de la sintetista FAI italiana ye Il programma anarchico de 1919 escritu por Malatesta. Malatesta tamién participó nos eventos conocíos como Biennio rosso nos cualos los trabayadores nel norte del país, en parte inspiraos pola Revolución d'Ochobre (1917) de Rusia, tomáronse les fábriques y establecieron conseyos obreros.

El Comunismu Anárquicu ye la denominación dada na Arxentina y otros Países de Llatinoamérica dende fines del sieglu XIX a la doctrina del ideal anarcocomunismu, una variante del anarquismu. El Comunismu Anárquicu foi espublizáu na Arxentina nun principiu pola corriente individualista del anarquismu (o antiorganizacionistas) y más tarde polos llamaos organizadores, que s'entornaron al gremialismu y les lluches obreres. En 1896 el primer periódicu feminista de l'Arxentina llamóse "La Voz de la Muyer" en que la so portada sol títulu dicía: "Periódicu comunista-anárquicu". Nel añu 1905 la F.O.R.A la más importante Federación Obrera de l'Arxentina a principios del sieglu XX nel so V Congresu aprobó'l siguiente alcuerdu:

El quintu Congresu Obreru Rexonal Arxentín, consecuente colos principios filosóficos que dieron razón de ser a la organización de les federaciones obreres, declara: qu'aprueba y encamienta a tolos sos adherentes la propaganda ya ilustración más amplia, nel sentíu d'inculcar nos obreros los principios económicu y filosóficu del comunismu anárquicu. Esta educación, torgando que se detengan na conquista de los ocho hores, llevará-yos a los so completa emancipación y por consiguiente a la evolución social que s'escuerre.

[16][17]

Actualidá

[editar | editar la fonte]

L'anarcocomunismu ye una de les corrientes con mayor tradición dientro del anarquismu y tien adherentes dientro de delles organizaciones anarquistes esistentes anguaño, con delles variaciones de criterios. Una de la más importantes teoríes, con relevancia académica y social, heredera en bona parte del anarcocomunismu ye la ecoloxía social de Murray Bookchin y Janet Biehl; asina tamién lo ye la economía participativa de Michael Albert y Robin Hahnel.

Per otru llau dientro del postanarquismu (y l'anarquía postizquierda) la llinia económica principal munches vegaes ye'l anarcocomunismu pero allegáu a una llinia filosófica egoísta y post-situacionista.

Les federaciones sintetistas suelen tamién tener bastantes adherentes al anarcocomunismu, magar nun se considera la postura oficial yá que la síntesis trata de tomar siquier tolos enclinos anarquistes, casu de la Internacional de Federaciones Anarquistes. Les federaciones plataformistas suelen establecer nel so títulu la denominación "anarcocomunista", magar la so diferencia con al respective d'otros enclinos anarcocomunistas ye sobre la so propuesta organizativa. Asina pos podemos considerar por casu a la Federación d'Anarco-Comunistes del Nordeste de la mariña este d'EEXX y Canadá, la Federación Zabalaza de Sudáfrica o la Federación de Comunistes Anarquistes d'Italia.

Crítiques

[editar | editar la fonte]

Dalgunos de los primeres anarquistes individualistes pensaben que los elementos del anarcocomunismu yeren inconsistentes colos principios anarquistes. Benjamin Tucker llamó al comunismu anarquista pseudo-anarquismu. La posición de que l'anarquismu comunista yera un oxímoron yera sostenida tamién pel círculu de Liberty y otros anarquistes individualistes de mercáu d'América del Norte,[18] según por anarquistes europeos como Émile Armand[19] y John Henry Mackay.[20] Na opinión iusnaturalista de Henry Appleton "el comunismu, siendo opuestu a la llei natural, debe necesariamente apelar a métodos non naturales, si poner en práutica" y emplegar "el saquéu, la fuercia bruto y la violencia."[21] Polo xeneral l'anarquismu individualista y de mercáu refuga tantu la teoría como los métodos propuestos polos anarcocomunistas p'algamar l'anarquía, considerándolos inherentemente autoritarios.[22]

Los anarcocapitalistes, polu opuestu del anarcocomunismu y a cualquier motivu d'interés social, al igual qu'otros anarquismu de mercáu anarquistes de mercáu, sostienen qu'una economía planiada y de propiedá comuñal precisa más coerción qu'una economía de mercáu y propiedá privada pa podese caltener nel tiempu, y en peor de los casos derivaría nuna tiranía coleutivista.[23][24][25] Amás sostienen qu'l'anarcocomunismu ta sosteníu sobre la base de falacias anti-económiques qu'en casu d'instaurase una sociedá asina, sería una sociedá comparativamenete menos rica y menos llibre qu'una sociedá anarquista con propiedá privada.[26][27][28]Sicasí, munchos de los anarquistes de mercáu sostienen que siempres y cuando l'anarcocomunismu seya un modelu de vida política y económica genuinamente voluntariu, ye llexítimu xuntase a él.[29]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Barbrook, Richard. «The Hi-Tech Gift Economy». First Monday. Archivado del original el 2012-11-24. https://web.archive.org/web/20121124114628/http://www.firstmonday.org/issues/issue3_12/barbrook/. Consultáu'l 2018-03-04. "At the end of the twentieth century, anarcho-communism is no longer confined to avant-garde intellectuals. What was once revolutionary has now become banal." "For most people, the gift economy is simply the best method of collaborating together in cyberspace. Within the mixed economy of the Net, anarcho-communism has become an everyday reality."
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Robert Graham, Anarchism - A Documentary History of Libertarian Ideas - Volume One: From Anarchy to Anarchism (300CE to 1939), Black Rose Books, 2005
  3. ↑ Joseph Déjacque, De l'être-humain mâle et femelle - Lettre à P.J. Proudhon par Joseph Déjacque (in French)
  4. ↑ James Guillaume, Idees on Social Organization
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Lida, Clara Y. (2010). «La Primer Internacional n'España, ente la organización pública y la clandestinidá (1868-1889)», Julián Casanova: Tierra y Llibertá. Cien años d'anarquismu n'España. Barcelona: Críticu, páx. 51-52. ISBN 978-84-9892-119-9.
  6. ↑ James Guillaume, "Michael Bakunin - A Biographical Sketch"
  7. ↑ Piotr Kropotkin, Words of a Rebel, p99.
  8. ↑ Peter Kropotkin, La conquista del pan, p145.
  9. ↑ Marshall Shatz, Introduction to Kropotkin: The Conquest of Bread and Other Writings, Cambridge University Press 1995, p. xvi "El comunismu anarquista llama a la socialización non solo de la producción sinón tamién a la de la distribución de bienes: la comunidá va apurrir los requisitos de subsistencia de cada individuu miembru llibre de cargos y del criteriu "a cada unu d'alcuerdu al so trabayu" pasar al de "a cada unu d'alcuerdu a les sos necesidaes""
  10. ↑ Peter Kropotkin, The Conquest of Bread Chapter IX The Need For Luxury
  11. ↑ The Place of Anarchism in the Evolution of Socialist Thought
  12. ↑ 12,0 12,1 Kropotkin Actúen por sí mesmos N.Walter and H. Becker, eds. (London: Freedom Press 1985) [p. 104-5]
  13. ↑ Tiziana Terranova, "Free Labor: Producing Culture for the Digital Economy". 07-26-2005
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 ANARCHIST-COMMUNISM by Alain Pengam
  15. ↑ "Conmemoración del 70 aniversariu del 19 de xunetu de 1936" por Manuel Baptista
  16. ↑ La Voz de la Muyer. Periódicu comunista-anárquicu. Prólogu de Maxime Molineux. Buenos Aires, Editorial de la Universidá Nacional de Quilmes, 2002. ISBN 987-9173-08-2.
  17. ↑ Anarquistes, Cultura y Politica Llibertaria en Buenos Aires 1890-1910. Juan Suriano. Buenos Aires 2008.ISBN 978-987-500-069-8
  18. ↑ Benjamin Tucker sostuvo, "Sí, l'anarquismu xenuino ye'l manchesterismu coherente, y, l'anarquismu comunista o pseudo-anarquismu ye incompatible col manchesterismu." (Tucker, Benjamin. Labor and Its Pay Archiváu 2016-10-10 en Wayback Machine, from Individual Liberty: Selections from the Writings of Benjamin T. Tucker); Victor Yarros dixo, "Nun hai nenguna xustificación lóxica, nenguna esplicación racional, y nengún razonamientu científicu foi, ye, va ser o puede ser avanzáu en defensa d'esa imposibilidá inimaxinable, l'anarquismu comunista." (Yarros, Victor S. A Princely Paradox, Liberty, Vol 4. Non. 19, Saturday, April 9 1887, Whole Number 97) Henry Appleton dixo, "Tou comunismu, so cualquier sida, ye l'enemigu natural d'anarquismu, y un comunista que salea sol pabellón del anarquismu ye una figura tan falsa que podría ser inventada." (Appleton, Henry. Anarchism, True and False, Liberty 2.24, non. 50, 6 September 1884, p. 4.); Clarence Lee Swartz dixo, "Una de les pruebes a cualquier movimientu de reforma social pa saber si respeta la llibertá individual ye: ¿Abolerá el movimientu la propiedá privada? Si ye asina, ye un enemigu de la llibertá. Unu de los más importantes elementos de la llibertá ye'l derechu a la propiedá privada sobre los productos del propiu trabayu. Socialistes d'Estáu, Comunistes, Sindicalistes y Anarquistes-Comunistes nieguen la propiedá privada." (Swartz, Clarence Lee. What is Mutualism?)
  19. ↑ L'anarquismu individualista, Capítulu IV, Émile Armand
  20. ↑ The Anarchists, From A Picture of Civilization at the Close of the Nineteenth Century, John Henry Mackay
  21. ↑ Appleton, Henry. The Boston Anarchists. Liberty, Vol. 4, Non. 3, May 26 1886, Whole Non. 81
  22. ↑ Brooks, Frank H. (ed) (1994) http[://www.amazon.com/Individualist-Anarchists-Anthology-Liberty-1881-1908/dp/1560001321 The Individualist Anarchists: An Anthology of Liberty (1881-1908)], Transaction Publishers, p.76
  23. ↑ Crítica del anarcocomunismu por Ken Knudson dende la perspeutiva d'un anarcoindividualista (n'inglés)
  24. ↑ Los anarco-estatistes d'España (n'inglés). Bryan Caplan, Universidá George Mason.
  25. ↑ My Anarchism, S. Y. Parker, Libertarian Alliance
  26. ↑ Anarcocomunismu, por Murray Rothbard (publicáu en Libertarian Forum)
  27. ↑ Are Libertarians "Anarchists", Murray Rothbard. Publicáu en Mises.org
  28. ↑ comunismu llibertariu Crítiques económiques al comunismu llibertariu, por Horacio Langlois
  29. ↑ Rothbard, anarcocomunismu ya individuu, Alexander S. Peak

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Anarcocomunismu&oldid=4298035»