Saltar al conteníu

Avenida General Paz

Coordenaes: 34°33′27″S 58°30′13″W / 34.5574°S 58.5036°O / -34.5574; -58.5036
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Avenida General Paz
carretera (es) Traducir
Llocalización
PaísBandera d'Arxentina Arxentina
CiudáBandera de la ciudá de Buenos Aires Buenos Aires
Coordenaes 34°33′27″S 58°30′13″W / 34.5574°S 58.5036°O / -34.5574; -58.5036
Avenida General Paz alcuéntrase n'Arxentina
Avenida General Paz
Avenida General Paz
Avenida General Paz (Arxentina)
Avenida General Paz alcuéntrase en Buenos Aires
Avenida General Paz
Avenida General Paz
Avenida General Paz (Buenos Aires)
Historia y usu
Apertura1941
Llargor 24,3 km
Cambiar los datos en Wikidata

L'Avenida General Paz ye una autopista de 24,3 km d'estensión na Ciudá Autónoma de Buenos Aires, Arxentina. El so percorríu empecipiar na Avenida Lugones en cercaníes del Ríu de la Plata y conclúi na Ponte de la Noria sobre'l Río Matanza-Riachuelo desenvolviéndose totalmente na llende ente la Ciudá Autónoma de Buenos Aires y la Provincia de Buenos Aires, formando la mayor parte del mesmu. Sigue escontra'l sureste de la ponte de La Noria col nome popular de Camín Negru, que ye otra autopista. Ye utilizada mayoritariamente como vía d'accesu a la Ciudá de Buenos Aires polos habitantes de la zona norte y oeste del Gran Buenos Aires, y polos vehículos que viaxen dende y escontra el norte y oeste del país.

L'Avenida General Paz ye la vía de comunicación terrestre con mayor caudal de tránsitu ente toles rutes nacionales del país, siendo superada nesti sentíu namái por un curtiu tramu de la Ruta Nacional 9 ente esta avenida y el Camín de Cintura.[1]

A les bandes del so trayeutu topen dellos grandes centros comerciales y sitios d'interés, ente los que se destacar el Parque de los Neños, el Parque Sarmiento, el Autódromu Juan y Oscar Alfredo Gálvez y el Club Atlético Platense.

Dientro del esquema vial forma parte de la Ruta Nacional A001, xunto col Accesu Sureste y el viaductu del Puente Nicolás Avellaneda.[2] El caltenimientu de l'Avenida General Paz foi-y axudicáu en concesión hasta 2020 a la empresa Autopistes del Sol. Al nun cuntar con cabines de peaxe sobre esta avenida considerar de llibre tránsitu, sicasí, los gastos son arreglaos coles estaciones de peaxe sobre'l Accesu Norte.[3]

El so orixe remontar a la llei Nacional 2089 del añu 1887, na que se determinaba que na llende ente la Ciudá de Buenos Aires y la Provincia homónima tendría de construyise un camín de 100 metros d'anchu dientro de la ciudá.[4] Orixinalmente concebida como una avenida parque, la obra de construcción llevar a cabu ente 1937 y 1941; con socesives reformes, l'avenida convertir nuna autopista ente 1997 y 2000. El so nome homenaxa al militar cordobés José María Paz.

Historia

[editar | editar la fonte]

Antecedentes

[editar | editar la fonte]
Partíos de la Provincia de Buenos Aires antes de la federalización de la Ciudá de Buenos Aires. En colloráu, la ciudá actual colos sos barrios.

Nel añu 1853 la Confederación Arxentina dictó la so constitución. Nel artículu terceru indicábase que «Les Autoridaes qu'exercen el Gobiernu federal moren na Ciudá de Buenos Aires, que se declara capital de la Confederación por una llei especial». Depués de la reincorporación de la Provincia de Buenos Aires a la Confederación en 1860, les autoridaes federales treslladar a la capital bonaerense.

Un decretu de la Provincia de Buenos Aires del 24 de febreru de 1865 determinó les llendes de los 45 partíos de la campaña al norte del ríu Saláu y el conceyu de la Ciudá de Buenos Aires. Ente ellos atopaben los partíos de San José de Flores y el de Belgrano que los sos territorios güei día atópense dientro de la Ciudá de Buenos Aires.[5]

El 21 de setiembre de 1880 el Congresu Nacional sancionó la Llei 1029 de federalización pola cual la Ciudá de Buenos Aires yera segregada de la Provincia de Buenos Aires. Esto foi ratificáu por aciu la sanción d'una llei per parte de la llexislatura bonaerense el día 26 de payares del mesmu añu.[6]

Puesto que les llendes de la ciudá de Buenos Aires al norte y al este correspondíen al Ríu de la Plata y al sur, el Regatu, nesa dómina hubo dellos proyeutos pa trazar la llende occidental de la nueva xurisdicción a crear. En 1881 Torcuato de Alvear, presidente de la comisión municipal, proyeutó un bulevar de circunvalación dientro de los territorios de San José de Flores y Belgrano. En 1887, los inxenieros Alfred Ebelot y Pablo Blot presentaron un proyeutu de canal navegable por un percorríu similar al bulevar mentáu xuniendo'l regueru Maldonado y el Regatu. En dambos casos los pueblos de Flores y Belgrano quedaben fora de la nueva capital federal.[7]

Moyón allugáu na colectora oeste de la Av. General Paz qu'indica la llende ente la Ciudá de Buenos Aires y la provincia homónima. Reparar que s'atopa sobre la llinia d'edificación.

La Llei Nacional númberu 2089 del añu 1887 determinó que la Capital Federal tenía d'incluyir l'antigua Ciudá de Buenos Aires y la totalidá de los partíos bonaerenses de Belgrano y San José de Flores. Dicha llei indicaba nel so artículu sestu que'l Gobiernu Nacional tenía de construyir un camín de 100 metros d'anchu en dichu llende, dientro de la Ciudá de Buenos Aires. Por cuenta de esto la llinia d'edificación de la vía de serviciu más alloñada del centru de la Ciudá de Buenos Aires, tamién denominada colectora lado provincia, atópase esautamente na llende ente xurisdicciones.[4]

Por cuenta de la rectificación del camín a trazar, los inxenieros Pablo Blot (pol gobiernu nacional, la mesma persona que proyeutara la canal) y Luis Silveyra (pol provincial) concluyeron en febreru de 1888 la determinación del percorríu del bulevar de circunvalación.[8] D'esta manera realizaron truecos de tierres ente la Capital Federal y la Provincia de Buenos Aires, apurriendo la ciudá parte de los antiguos partíos de San José de Flores y Belgrano y recibiendo sicasí tierres del partíu de San Martín. Esto foi ratificáu por aciu el Decretu Nacional 16.674 del mesmu añu.[4] Darréu, en 1923, instaláronse moyones de fierro numberaos per cada quilómetru y tamién moyones esquineros nomaos por aciu les primeres cinco lletres del alfabetu, nel quebre de la llende ente la Capital Federal y la Provincia de Buenos Aires. La fecha d'instalación atopar nos mesmos monolitos. Nestos monumentos, que tienen cuatro cares, puede lleese «Capital Federal» y «Provincia de Bonos Ayres» (sic) en cares engarraes, ente que nes otres cares atópense'l númberu o lletra del moyón y l'inscripción IGM, correspondiente al Institutu Xeográficu Militar.

La Llei Nacional númberu 4506 del 29 d'avientu de 1904 confió a la Municipalidá la xera d'espropiar los terrenes necesarios y declarar d'utilidá pública. Esti procesu llevó munchos años pola gran cantidá de propietarios y la falta d'un catastru de propiedaes.[9]

Construcción de l'avenida parque

[editar | editar la fonte]
Construcción al altor de la Av. Rivadavia (1938).
Actu d'inauguración (1941).
Túnel de la cai Grecia so l'Avenida General Paz na que se repara'l revestimiento con piedra Mar del Plata.

L'avenida parque foi proyeutada pol Ing. Pascual Palazzo y la direición de la obra tuvo al cargu de José María Zaballa Carbó. Les empreses contratistes fueron la Empresa Argentina de Cemento Armado (EACA) al sur de l'Avenida Rivadavia y la Compañía de Construcciones Civiles al norte de la mentada arteria vial.[10] La obra empezó'l 8 de xunu de 1937 ya inauguróse el 5 de xunetu de 1941. La Ponte de la Noria que crucia'l Regatu foi abierta a la circulación vehicular trés años dempués yá que nesa dómina'l Gobiernu Nacional taba realizando la obra de rectificación d'esi cursu d'agua. L'Avenida General Paz terminaba na rotonda cola Avenida Fariñones (denominada darréu Teniente Xeneral José Félix Uriburu y finalmente Avenida del Llibertador Xeneral José de San Martín dende 1950).

Acordies cola Llei Nacional 12134 publicada nel Boletín Oficial el 17 de xineru de 1935, el costu de les obres y les espropiaciones financiar col 40% del fondu de vialidad que-y correspondía a la Ciudá de Buenos Aires, xunto con un pagu de contribución por meyora mientres diez años per parte de los propietarios de los bienes inmuebles allugaos a menos de 200 metros de l'avenida. El costu total, incluyendo espropiaciones, foi de 25 millones de peso moneda nacional, equivalente a 7 millones de dólares d'esa dómina.[11]

Debíu al presupuestu, que yera de 15 millones de peso moneda nacional, solo almitiéronse cruces a distintu nivel pa les llinies ferroviaries y les grandes arteries radiales sacante les cruces coles aveníes Juan Bautista Alberdi, Constituyentes y Fariñones onde se construyeron grandes rotondas.[12] Pa les cruces de tráficu pequeñu y medianu optar por rotondas. Estes diseñáronse más o menos allargaes nel sentíu de l'avenida, según la importancia relativa del tráficu nesta y la del tráficu tresversal. Les víes del Ferrocarril del Oeste, que'l so nome camudó cola nacionalización de los trenes en 1948 a Ferrocarril Domingo Faustino Sarmiento, torgaron la construcción de ramples pal accesu a la calzada central dende l'Avenida Rivadavia, una arteria de gran circulación vehicular darréu al sur de diches víes. Por cuenta de esto optóse pola construcción d'una gran rotonda movida escontra'l sur, pasando la calzada central sobre les víes del ferrocarril, l'avenida Rivadavia y la cai Ramón L. Falcón por aciu dos tales pontes, esviando'l tráficu proveniente dende l'oeste escontra la cai mentada al traviés de la rotonda.

La calzada central diseñar pal tránsitu rápidu, con pavimentu formáu por lloses de formigón armao de 6 metros d'anchu, 10 metros de llargu y 15 cm d'espesura na zona central y 18 cm nos cantos con un tratamientu pa llograr una superficie antirresbaladiza.[13]

La calzada esterior taba destinada pal tránsitu local y pa sirvir a les propiedaes frentistas con anchu variable ente 6 y 9 metros.[14] Por eso esta calzada nun se construyó ente les aveníes Constituyentes y del Tejar (denominada Avenida Balbín dende 1991) yá que nesa zona atopaba una chacra de los socesores de Luis María Saavedra, sobrín de Cornelio Saavedra, y la so esposa Dámasa Zelaya, espropiada pocos años antes pol Poder Executivu Nacional.[15][16] L'anchu de les mesmes yera variable ente 6 y 9 metros.

Ente los dos calzaes construyóse un camín pa caballeros y ciclistes.[12]

Les pontes ferroviaries construyir n'aceru y los demás en formigón armao.[17] Les pontes de formigón armao de piedra partida tienen acabáu de martelinado, realizáu a mano. Esti procedimientu nun puede usase n'estructures de formigón armao de cantu rodáu porque puede esponer el fierro, polo que nesti casu usó recubrimientu con piedra de Mar del Plata. Los murios de sostenimientu de tierra facer col mesmu material.[18] En total proyeutáronse 28 cruces a distintu nivel con caminos y 8 con víes ferriales.[12]

Utilizáronse barandes de madera d'acacia blanca, de tipu simple de 0,50 m d'altor y de tipu doble de 0,80 m d'altor. En dambos casos los postes verticales teníen una separación de 2,30 m.[19]

El treslláu de los materiales de construcción realizar por aciu un ferrocarril tipu Decauville con un anchu de vía de 0,60 m. Esta taba allugada del llau de la Capital Federal.[10]

Cola construcción de l'Avenida General Paz, clausuróse'l ramal Sáenz Peña - Villa Luro, construyíu pola empresa Ferrocarril Buenos Aires al Pacíficu y operativu ente 1909 y 1938.[20]

Emprestóse especial atención na forestación de l'avenida, pa lo cual foi consultada la Direición de Parques y Paseos de la Municipalidá de la Ciudá de Buenos Aires. Diose preferencia a les especies natives, magar munches d'estes yeren difíciles de consiguir nos comercios y viveros oficiales. Pa la faxa central de separación de calzaes llantaron arbustos d'una ciertu altor coles mires de tapar les lluces de los faros de los vehículos que circulaben en sentíu contrariu.[21] Na zona correspondiente a l'antigua estancia Saavedra-Zelaya dexáronse los exemplares arbóreos que yá taben plantaos.[22]

Remodelaciones

[editar | editar la fonte]
Al fondu, el distribuidor de l'Avenida del Llibertador.
Infraestructura del enllaz de les aveníes General Paz y Cantilo. Reparar el terremplén del Ferrocarril Xeneral Belgrano y el camín d'accesu al Parque de los Neños.

Col aumentu de la población del Gran Buenos Aires y principalmente cola construcción del Accesu Norte na década de 1960, la capacidá de l'avenida parque viose apinada, polo que'l Gobiernu prohibió la circulación de camiones y encaró nueves obres.[23][24]

Mientres los años 1968 a 1970 la empresa Sade convirtió la rotonda qu'había nel encruz cola Avenida de los Constituyentes nuna ponte con accesos y nos años 1970 a 1973 les empreses Impresit Sideco, Fontana y Nicastro y GEOPÉ S.A. modernizaron l'Avenida General Paz ente l'Accesu Norte y l'Avenida del Llibertador con carriles de tránsitu pesáu separaos físicamente de los carriles esclusivos p'automóviles y ómnibus de llarga distancia y esaniciando les cruces a nivel qu'entá esistíen. El dineru invertíu nesta obra foi de 14 455 630 dólares d'Estaos Xuníos.[23][25]

El 5 d'ochobre de 1969 inauguróse'l distribuidor de l'Avenida General Paz y Avenida de los Constituyentes. El 22 d'avientu del mesmu añu inauguró'l distribuidor nel encruz cola Avenida Llibertador. Tamién en 1969 abrir al públicu la ponte sobre l'Avenida Juan Bautista Alberdi.[26]

Nel Plan d'autopistes urbanes escurríu na segunda metá de la década de 1970 pola Municipalidá de la Ciudá de Buenos Aires incluyóse l'Avenida General Paz cola denominación AU4. D'esti plan solo fíxose realidá la AU1 (Autopista 25 de Mayu) y la AU6 (Autopista Perito Moreno) inauguraes el 6 d'avientu de 1980,[27] polo que nun se fixeron grandes obres p'ameyorar la General Paz nesta dómina.

Nel añu 1978 la Direición Nacional de Vialidad llibró al tránsitu vehicular la ponte que xune l'Avenida General Paz cola Avenida Cantilo pal usu de los automotores que circulen dende'l centru porteño escontra l'Accesu Norte. Esta construcción yera parte d'un distribuidor ente la General Paz y l'Autopista Costera que según los planes de la dómina que nunca se concretaron siguiera escontra la ciudá de Tigre. Dichu ponte en curva proyeutáu pa una velocidá máxima de 60 km/h tien un llargor de 356 m con dellos pilotes. Nesta ponte dixébrense físicamente los carriles destinaos al tránsitu llixeru del pesáu.[28] Debaxo del mesmu atopen les víes del Ferrocarril Xeneral Belgrano en terremplén y con una ponte sobre'l Regueru Raggio, anguaño entubado. Per debaxo d'esta ponte ferroviaria atópase'l camín d'accesu al Parque de los Neños.

Autopista

[editar | editar la fonte]

En 1996 la concesionaria de la zona de camín Autopistes del Sol construyó la verdadera autopista ensin cruces a nivel, ampliándola de cuatro carriles a seis centrales y dos calles colectoras de dos carriles caúna, pavimentadas en tola so estensión. Eses obres habilitar en dellos tramos: primero construyóse'l tramu dende la ponte del Ferrocarril Xeneral Bartolomé Mitre hasta la cai Víctor Hugo y la ponte de la Av. Balbín; en total, 3,5 km, con tres carriles. Depués construyéronse tres carriles por mano ente l'Accesu Norte y l'Accesu Oeste y ampliáronse les colectoras. Mientres el desarrollu d'esta obra la empresa concesionaria baltó y reconstruyó delles pontes. El primer tramu de l'ampliación d'alcuerdu al contratu, dende l'Avenida Cabildru hasta la cai Tinogasta, tuvo llistu'l 27 de xunu de 1997.[29] La última obra de la conversión de l'Avenida General Paz n'autopista foi la construcción d'una ponte paralela al de la Noria nun plazu d'ocho meses ya inauguráu el 8 d'avientu de 2000.[30]

Ponte de la cai Superí sobre l'Avenida General Paz. El tableru de formigón armao ta suspendíu del tableru metálicu.

Para descomprimir el tránsitu decidióse que les llinies de coleutivos circularen poles colectoras, sacante los llamaos servicios rápidos, que les sos paraes tamién s'atopen sobre les colectoras. Estes cais cunten con llombos de pollín pa llindar la velocidá máxima a 40 km/h.

Tramu final de l'autopista, onde se coneuta direutamente cola Avenida Lugones.

En xunetu de 2001 amplióse'l tramu Accesu Norte - Avenida Lugones a 5 carriles escontra'l Ríu de la Plata y 4 escontra'l Regatu. Les pontes de les cais Superí y Zapiola teníen tres pilares nel centru que torgaben esta ampliación, polo que decidió suspendese estes pontes de dos talos tableros metálicos. D'esta manera pudo llograse una lluz de 41 metros usando'l tableru de formigón armao presistente ensin atayar el tránsitu pasante pela autopista so estes pontes.[31]

Depués de la conversión de gran parte del Camín Negru n'autopista col consecuente aumentu de tránsitu na Avenida General Paz, el Gobiernu de la Ciudá de Buenos Aires al traviés de la so empresa Autopistes Urbanes (AUSA) construyó una ponte sobre'l Regatu xunto a la Ponte de la Noria pal usu de los automotores que circulen escontra'l sureste, habilitándolo'l 8 de mayu de 2008.[32]

Incorporación del cuartu carril

[editar | editar la fonte]

El 6 de xineru de 2009 la empresa concesionaria del camín empezó los trabayos pa enanchar de trés a cuatro carriles el tramu ente'l barriu de Liniers y l'Accesu Norte con valor de 340 millones de pesos. La obra financiar col aumentu de tarifes de peaxe nos accesos Norte y Oeste.[33]Depués d'amestar un ramal d'accesu xunto a la Estación Miguelete los trabayos paralizáronse.[34]

En xunetu de 2014 inauguróse un 4° carril, ente Avenida Balbín y Avenida 25 de Mayu; l'adecuación del nuedu Accesu Norte - Avenida Balbín, y l'adecuación de les cañes del distribuidor Constituyentes. Sumóse'l cuartu carril ente Panamericana y l'avenida San Martín, amestóse una calzada extra pa camiones nel tramu ente l'Accesu Norte y la salida escontra l'avenida Lugones, adecuación del nuedu Accesu Norte-Balbín.[35]

La segunda etapa, que la so finalización prever pal 2015, consta del enanche de pontes esistentes, la construcción de nueves pontes n'Avenida 25 Mayu, Ponte FC Xeneral San Martín, Ponte Av. Lope de Vega, Puente Víctor Hugo y Ponte Beiró; y la construcción del 4º carril hasta Accesu Oeste. Como parte d'esta etapa, a fines del añu 2014, l'entós ministru Julio De Vido inauguró la nueva ponte sobre General Paz, que demandó una inversión del Estáu nacional superior a los $34 millones y qu'ameyora la conexón vial ente'l partíu de San Martín y los barrios de Villa Pueyrredón y Villa Devoto. El 1 de mayu de 2015 aproximao a les 10:30 terminar de baltar la vieya ponte de formigón armao (preparáu p'aguantar un bombardéu aereu) de la cai Victor Hugo del barriu porteño Villa Real, pal allugamientu de la nueva ponte metálica que va dexar construyir el cuartu carril na Av. General Paz. Mientres la xornada del vienres 1 de mayu, lluviosu, y el sábadu 2 de mayu la Av. General Paz tuvo cortada al tránsitu pa poder realizar diches xeres de baltadera, tránsitu esviáu peles cais colectoras.[36][37][38]

Interseiciones

[editar | editar la fonte]
Interseiciones d'aveníes cola Avenida General Paz na llende ente la Ciudá de Buenos Aires y la Provincia de Buenos Aires.
Avenida General Paz ente l'Avenida Cabildru y l'Accesu Norte.

De siguío numbérense les interseiciones a distintu nivel con aveníes y otres autopistes que tien l'Avenida General Paz.[39] Ente paréntesis figura la numberación de l'Avenida General Paz.[40] Nes interseiciones onde s'indiquen dos aveníes, la primera correspuende a la Provincia de Buenos Aires, indicada con lletres minúscules nel mapa axuntu, y la segunda a la Ciudá Autónoma de Buenos Aires, indicada con lletres mayúscules, sacante na primer interseición onde dambes aveníes atópense dientro de la ciudá.

L'Avenida General Paz tien siete crucies con ramales ferroviarios de los cualos cinco son n'alto nivel, ye dicir con ponte sobre les víes, y dos en baxu nivel, ye dicir con ponte ferroviaria sobre'l camín. Tamién esiste un encruz n'alto nivel sobre un ramal clausuráu que s'utilizaba pa tresportar ganáu al Mercáu de Liniers.[41]

Servicios y sitios d'interés

[editar | editar la fonte]
Llugares d'interés de l'Avenida General Paz. Los rombos coloraos indiquen estaciones de serviciu, los cuadraos naranxes supermercaos y los círculos azules otros llugares d'interés.
Antiguu gasómetru xunto a l'Avenida General Paz, allugar nel Partíu de San Martín a unos 145 m del encruz de la Av. General Paz cola porteña Avenida de los Constituyentes, Correspuende nel mapa al llugar d'interés N° 9.

L'autopista tien dos pares d'estaciones de servicios enfrentaes ente sigo por que puedan aportase dende'l carril más lentu, que ye'l derechu. Estes atópense nel km 5, ente les aveníes Balbín y Constituyentes nel barriu de Saavedra, indicaos col númberu 6 nel mapa axuntu y nel km 15, ente les aveníes Rivadavia y Díaz Vélez, nel barriu de Liniers, marcaos col númberu 13. Amás esisten otres estaciones de servicios allugaes sobre les cais colectoras.

A lo llargo del percorríu d'esta autopista esiste un centru comercial, el DOT Baires Shopping nel barriu porteño de Saavedra (númberu 4), y dellos supermercaos. Los de la cadena Carrefour atopar na Avenida del Llibertador na ciudá de Vicente López (númberu 2), Avenida San Martín na ciudá de San Martín (númberu 10) y na cai Bragáu nel barriu de Mataderos (númberu 15), a dos cuadres de l'Avenida Juan Bautista Alberdi. La cadena Coto tien un supermercáu na Avenida Emilio Capo nel barriu de Liniers (númberu 14), ente que Wal-Mart tien unu dientro del centru comercial citáu y otru na Avenida Constituyentes nel barriu de Villa Pueyrredón (númberu 8).

El Parque de los Neños (númberu 1) ye un parque de 32 ha con frente al Ríu de la Plata, en terrenes ganaos a dichu río.[42] Más al sur, nel barriu de Florida del Partíu de Vicente López (númberu 3) atópase'l Club Atlético Platense, que'l so estadiu de fútbol tien capacidá pa 31 000 espectadores. El Parque Sarmiento allugáu nel barriu de Saavedra (númberu 5) tien 70 hai ya inclúi canches pa la práctica de diversos deportes.[43][44] El Parque General Paz del mesmu barriu (númberu 7) tien una estensión de 9,58 hai y nel so interior atopa'l Muséu Históricu de Buenos Aires Cornelio de Saavedra.[45] Na ciudá de Ciudadela xunto a les víes del Ferrocarril Domingo Faustino Sarmiento allúgase'l Campusantu de Liniers dependiente de l'Asociación Mutual Israelita Arxentina inauguráu nel añu 1910 (númberu 11).[46] Unes poques cortes al sur del llau de la Ciudá de Buenos Aires atópase la Terminal de ómnibus de Liniers (númberu 12). Nel estremu sur de l'Avenida General Paz allúgase'l Autódromu Juan y Oscar Alfredo Gálvez nel barriu de Villa Riachuelo (númberu 16) inauguráu en 1952.[47] A unos quince cuadres de la Ponte de la Noria, que ye'l final de l'Avenida General Paz, atópase la Feria de la Salada na llocalidá d'Inxenieru Budge (númberu 17) onde s'ufierta a la venta ropa dellos díes de la selmana n'horariu nocherniegu.

Esiste una estructura qu'apodera'l paisaxe na autopista un par de quilómetros de cada llau de l'Avenida Constituyentes. Trátase d'un antiguu gasómetru allugáu na llocalidá de Villa Maipú con forma cilíndrica de 85 metros d'altor y 50 de diámetru construyíu ente 1948 y 1951 (númberu 9). Formaba parte d'una fábrica de gas de carbón y coque que sirvía pal llume de les cais. Na actualidá atopar ensin usu, aprovechándose'l so esterior pa colgar cartelos publicitarios de gran tamañu. El 21 d'ochobre de 2009 el Poder Executivo Nacional emitió un decretu pol qu'esta estructura d'aceru foi declarada bien d'interés históricu nacional.[48][49]

Tráficu

[editar | editar la fonte]

Velocidaes máximes

[editar | editar la fonte]
Tránsitu mediu diariu añal de l'Avenida General Paz nel añu 2008. Barrios porteños: N = Núñez, VP = Villa Pueyrredón, V = Versalles.[2][39][41]

Les velocidaes máximes p'automóviles y motocicletes ye de 80 km/h al sur de la interseición col Accesu Norte, ente que ente l'Accesu Norte y l'Avenida Lugones la máxima ye 100 km/h nos carriles centrales y de 60 km/h nos carriles destinaos al tránsitu pesáu.

Midíes de tránsitu

[editar | editar la fonte]
Avenida Xeneral paz y Panamericana

Pa poder afitar prioridaes p'ameyorar rutes o diseñar cruces con otros caminos, la Direición Nacional de Vialidad estremó la rede caminera nacional en 1 200 tramos con tránsitu uniforme, esto ye, ensin cruces d'enforma ingresu o egreso de vehículos.[50] L'Avenida General Paz ta estremada en 11 tramos.[2]

En cada tramu calcula'l tránsitu mediu diariu añal, que resulta d'estremar la cantidá de vehículos que circulen per añu pola cantidá de díes que tenga dichu añu (365 ó 366). El gráficu amuesa'l tránsitu mediu diariu añal correspondiente al añu 2008.

El tramu más transitáu correspuende al enllaz ente l'Accesu Norte y l'Avenida Lugones, con alredor de 300.000 vehículos per día. La gran cantidá de vehículos que circulen nel tramu ente l'Accesu Oeste y l'Accesu Norte, más de 200.000 per día con solu trés carriles per sentíu de circulación, produz graves conxestiones.

Intercambiador col Accesu Oeste

[editar | editar la fonte]

Na construcción orixinal de l'Avenida General Paz la interseición cola Avenida Juan B. Xusto yera la única con distribuidor tipu trébole de cuatro fueyes yá que según el plan que publicó la Direición Nacional de Vialidad en 1943 ellí empezaría l'autopista denominada Accesu Oeste escontra la ciudá de Moreno.[10][51]

El 6 d'avientu de 1980 el Gobiernu Nacional inauguró l'Autopista Perito Moreno,[27] con un complicáu intercambiador cola Avenida General Paz, yá que se desenvolvía en trés niveles: l'Avenida Juan B. Xusto en sentíu esti oeste, depués l'Avenida General Paz (autovía de dos carriles por sentíu de circulación), en sentíu norte-sur y na parte cimera, l'autopista urbana que baxaba a l'Avenida Gaona na llocalidá de Ciudadela, tamién en sentíu esti oeste. Debaxo de l'Avenida Juan B. Xusto atópase entubado el Regueru Maldonado.

Col aumentu de dos a tres carriles por sentíu de circulación na Avenida General Paz y la necesidá de crear ramples d'accesu en tolos sentíos posibles (escontra la derecha y escontra la izquierda), una y bones esta autopista de circunvalación tenía de conectase col últimu tramu del Accesu Oeste que fuera habilitáu al públicu'l 1 de setiembre de 1998,[52] construyóse'l primera intercambiador del país con cuatro niveles, una y bones dellos ramales d'enllaz ente les autopistes quedaron nun nivel entemediu.

La obra estendióse 2,2 km na Avenida General Paz incluyendo dos carriles esclusivos separaos físicamente de los trés centrales por sentíu de circulación p'autobuses (denominaos coleutivos) y pal accesu a l'Avenida Rivadavia nel sentíu norte-sur y l'accesu a l'Avenida Juan B. Xusto, l'Autopista Perito Moreno y l'Accesu Oeste nel sentíu sur-norte.

La empresa concesionaria terminó los trabayos n'avientu de 1999 con un costu de 45 millones de dólares. El intercambiador foi distinguíu como Mención Obra Vial del añu 1998 pola Asociación Arxentina de Carreteres.[53]

Xestión

[editar | editar la fonte]

Acordies cola Llei de Reforma del Estáu 23696 sancionada'l 17 d'agostu de 1989, la Direición Nacional de Vialidad debía concesionar el caltenimientu de la rede troncal vial nacional. Depués de que l'Estáu Nacional concesionara los Corredores Viales, que yeren los caminos de mayor caudal de tráficu mientres l'añu 1990, el 30 d'avientu de 1992 dio en concesionar la Rede d'Accesos a Buenos Aires en cuatro concurso públicos distintos. N'unu d'ellos atopaba l'Avenida General Paz y l'Accesu Norte.

El 27 de setiembre de 1993 la empresa Autopistes del Sol robló'l contratu de concesión y el 8 d'agostu de 1994 fíxose cargu de la zona de camín. Según lo indicao nel contratu, la concesionaria tuvo que realizar delles obres nel Accesu Norte: l'enanche de l'autopista troncal y una autopista de 8 km ente l'Avenida General Paz y el Camín de Cintura pa usu local ensin peaxe, antes d'habilitar les estaciones de cobru. D'esta manera ente 1994 y 1996 la empresa executó obres por 424 millones de dólares. Diches estaciones de peaxe asítiase nel Accesu Norte, polo que l'Avenida General Paz ye de llibre tránsitu. Depués de la habilitación de los peaxes la empresa pudo convertir esta avenida nuna autopista.[54]

Magar el plazu orixinal del contratu yera de 22 años y 8 meses, depués de delles renegociaciones el gobiernu decidió amontar dichu ralu, polo que'l contratu vence'l 31 d'avientu de 2020.[3][54]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Direición Nacional de Vialidad. «TMDA Consultes Web». Archiváu dende l'orixinal, el 8 d'abril de 2010. Consultáu'l 29 de marzu de 2010.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Direición Nacional de Vialidad. «Tramo Ruta A001 añu 2008». Consultáu'l 14 de setiembre de 2009.
  3. ↑ 3,0 3,1 Órganu de Control de Concesiones Viales (OCCOVI). «Concesión del Accesu Norte». Archiváu dende l'orixinal, el 26 d'abril de 2009. Consultáu'l 10 d'agostu de 2009.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Gobiernu de la Ciudá de Buenos Aires, Llendes Archiváu el 10 de xunetu de 2009 na Wayback Machine.. Consultáu'l 10 d'agostu de 2009.
  5. ↑ Departamentu Topográficu de la Provincia de Buenos Aires (1865). Instrucciones a los agrimensores y coleición de lleis, decretos y demás disposiciones sobre tierres públiques dende 1811 hasta febreru de 1865. Imprenta del Comerciu de la Plata. OCLC 1661846. Consultáu'l 8 de setiembre de 2009.
  6. ↑ Alberdi, Juan Bautista (1881). P. Y. Coni: La República Arxentina consolidada en 1880 cola ciudá de Buenos Aires por capital, páx. 273-287. Consultáu'l 24 de marzu de 2010.
  7. ↑ Gorelik, p. 96
  8. ↑ Gorelik, p. 128
  9. ↑ Boragno, Susana (setiembre de 2001). «L'avenida General Paz». Histories de la Ciudá – Una revista de Buenos Aires (11). http://www.la-floresta.com.ar/documentos/generalpaz.doc. Consultáu'l 26 de marzu de 2010. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Boragno, Susana (abril 2006). escritu en Buenos Aires. «El barriu de Villa Devoto y les sos llendes (3ª parte)». Revista Devotu Historia (Xunta d'Estudios históricos de Villa Devoto) (9). http://www.devotohistoria.com.ar/BarrioVillaDevotoySusLimites_03.htm. Consultáu'l 11 d'agostu de 2009. 
  11. ↑ Bancu Central de la República Arxentina. «Cotizaciones al 31 d'avientu de 1935». Consultáu'l 26 d'abril de 2010.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Sánchez de Bustamante, Teodoro (1939). Institutu d'Economía de Tresportar: Vialidad Nacional, páx. 103.
  13. ↑ Palazzo, parte I, capítulu I: descripción xeneral del proyeutu, páxs. 8-9.
  14. ↑ Palazzo, parte I, capítulu II: criterios téunicos a qu'obedez el proyeutu, p. 13.
  15. ↑ Mayoche; Busse (avientu de 1999). «Barriu de Belgrano: de la pulpería al café». Histories de la Ciudá - Una revista de Buenos Aires (2). http://www.la-floresta.com.ar/documentos/barriodebelgrano.doc. Consultáu'l 5 d'agostu de 2009. 
  16. ↑ Javier, Perpignan (xineru de 2010). «Los mosquitos invaden el Parque General Paz». El Barriu Periódicu de noticies. http://www.periodicoelbarrio.com.ar/auxenero2010.asp?url=N130notadetapa.asp&anio=10&nro=130&mes=XINERU&fecha=2010. Consultáu'l 26 de marzu de 2010. 
  17. ↑ Palazzo, parte I, capítulu I: descripción xeneral del proyeutu, p. 9.
  18. ↑ Palazzo, parte III: acondicionamientu paisaxista de l'Avenida General Paz, p. 306.
  19. ↑ Palazzo, parte III: acondicionamientu paisaxista de l'Avenida General Paz, p. 343.
  20. ↑ Boragno, Susana (24 de febreru de 2009). Los 100 años del ramal Sáenz Peña-Villa Luro. Diariu La Nación. http://www.lanacion.com.ar/nota.asp?nota_id=1102554. Consultáu'l 10 d'agostu de 2009. 
  21. ↑ Palazzo, parte III: acondicionamientu paisaxista de l'Avenida General Paz, p. 313.
  22. ↑ Palazzo, parte III: acondicionamientu paisaxista de l'Avenida General Paz, p. 317.
  23. ↑ 23,0 23,1 Departamentu de Tresporte de la Facultá d'Inxeniería de la UBA (2008), Estudiu d'impautu ambiental de l'Avenida General Paz. Consultáu'l 10 d'agostu de 2009
  24. ↑ Rapoport, Mario; Seoane, María (2007). Buenos Aires, hestoria d'una ciudá Tomo II. Buenos Aires: Planeta, páx. 283. ISBN 978-950-49-1746-5.
  25. ↑ Castellani, Ana. «L'espardimientu d'ámbitos privilexaos d'acumuladura na Arxentina. Un analís del ámbitu conformáu en redol a la implementación del Plan Vial Trienal (1968-1970)». Documento d'Investigación Social (Universidá Nacional de San Martín ya Institutu d'Altos Estudios Sociales) (6). ISSN 1851-8788. http://www.idaes.edu.ar/sitio/publicaciones/DocIS_6_AnaCastellani.pdf. Consultáu'l 5 d'agostu de 2009. 
  26. ↑ Direición Nacional de Vialidad (1970). Día del camino añu 1969: la so proyeición: inauguración d'obres y actos celebratorios. Buenos Aires.
  27. ↑ 27,0 27,1 Autopistes Urbanes S.A., Hestoria. Consultáu'l 6 d'agostu de 2009.
  28. ↑ Institutu Arxentín del Cementu Portland (marzu-abril de 1978). «Autopista Costera de la Ciudá de Buenos Aires». Boletín ICPA (62). https://web.archive.org/web/http://www.icpa.org.ar/files/autop,%20bol%2062.doc. Consultáu'l 24 de marzu de 2010. 
  29. ↑ Pérez Andrade, Diego (18 de mayu de 1997). «Avancen les obres de la nueva General Paz». Diariu La Nación. Consultáu'l 6 d'agostu de 2009.
  30. ↑ Diariu Clarín (8 d'avientu de 2000). «Inauguraron la Nueva Ponte La Noria, paralelu al antiguu». Diariu Clarín. Consultáu'l 25 de marzu de 2010.
  31. ↑ Del Carril, Fazio, Fontán Balestra, Rufino. «Ponte sobre Avenida General Paz, trabayu presentáu mientres les XVII Xornaes Arxentines d'Inxeniería Estructural». Archiváu dende l'orixinal, el 17 d'abril de 2008. Consultáu'l 19 d'abril de 2010.
  32. ↑ Gobierno de la Ciudá de Buenos Aires (8 de mayu de 2008). «Macri inauguró la nueva Ponte La Noria». Consultáu'l 28 de marzu de 2010.
  33. ↑ Diariu Ámbitu Financieru (6 de xineru de 2009). «Empezaron les obres pa enanchar l'avenida General Paz». Consultáu'l 13 d'abril de 2010.
  34. ↑ Sánchez, Nora (1 de setiembre de 2009). «Un obrador ermu y el colapsu de tránsitu diariu». Diariu Clarín. Archiváu dende l'orixinal, el 2009-09-04. Consultáu'l 29 de marzu de 2010.
  35. ↑ «Avanza cuartu carril General Paz». Consultáu'l 8 de mayu de 2015.
  36. ↑ «Copia archivada». Archiváu dende l'orixinal, el 8 de febreru de 2015. Consultáu'l 8 de febreru de 2015.
  37. ↑ «Copia archivada». Archiváu dende l'orixinal, el 8 de febreru de 2015. Consultáu'l 8 de febreru de 2015.
  38. ↑ http://www.clarin.com/ciudades/cierren-manana-pasáu-Xeneral-Paz_0_1348665356.html
  39. ↑ 39,0 39,1 Direición Nacional de Vialidad (2003), Incidencies (archivo formatu Excel).
  40. ↑ Gobiernu de la Ciudá de Buenos Aires, Mapa interactivo de Buenos Aires
  41. ↑ 41,0 41,1 Guía "T" de Capital Federal y Gran Buenos Aires, editorial Betina, Buenos Aires, añu 2005
  42. ↑ Diariu Páxina/12 (7 d'avientu de 2007). «Un parque va ganando terrenal». Consultáu'l 6 d'abril de 2010.
  43. ↑ Diariu La Nación (22 de xunu de 2009). «El rescate del parque Sarmiento». Consultáu'l 6 d'abril de 2010.
  44. ↑ Gobierno de la Ciudá de Buenos Aires. «Parque Presidente Sarmiento». Consultáu'l 6 d'abril de 2010.
  45. ↑ Gobierno de la Ciudá de Buenos Aires. «Mapa interactivo de la Ciudá de Buenos Aires». Consultáu'l 6 d'abril de 2010.
  46. ↑ Armony, Paul. «Los campusantos xudíos en Buenos Aires». Consultáu'l 25 d'abril de 2010.
  47. ↑ Revista Corsa (24 de marzu de 2010). «Cuando'l Gálvez foi San Martín». Consultáu'l 6 d'abril de 2010.
  48. ↑ Alauzis, Adrián (agostu de 1999). «Secretos del gasómetru». Periódicu El Barriu online. Archiváu dende l'orixinal, el 9 de setiembre de 2010. Consultáu'l 25 d'abril de 2010.
  49. ↑ Gas Natural BAN (payares de 2009). «El gasómetru del Centru San Martín foi declaráu "bien d'interés históricu nacional"». Consultáu'l 25 d'abril de 2010.
  50. ↑ Direición Nacional de Vialidad. «Metodología pa midida de tránsitu». Archiváu dende l'orixinal, el 25 de payares de 2007. Consultáu'l 23 de marzu de 2008.
  51. ↑ Domínguez Roca, Luis J. (1 d'agostu de 2005). «Planes urbanos y tresporte na Ciudá de Buenos Aires». Scripta Nova (Universidá de Barcelona) IX (194). ISSN 1138-9788. http://www.ub.es/geocrit/sn/sn-194-112.htm. Consultáu'l 26 d'abril de 2010. 
  52. ↑ Diariu La Nación (1 de setiembre de 1998). «L'Autopista del Oeste yá xune Luján con Buenos Aires». Consultáu'l 13 d'abril de 2010.
  53. ↑ Consulbaires, Proyeutos viales de la empresa. Consultáu'l 6 d'agostu de 2009
  54. ↑ 54,0 54,1 Azpiazu, Daniel (2003). La privatización del sistema vial na Arxentina: ¿errores de diseñu o desatamañaos privilexos pa una fracción del poder económicu local?. Flacso Arxentina. ISBN 987-1077-38-6. Consultáu'l 26 de marzu de 2010.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Gorelik, Adrián (2010). Universidad Nacional de Quilmes: . ISBN 978-987-9173-27-5.
  • Palazzo, Pascual (1940). Trazáu y diseñu de l'Avenida General Paz. Buenos Aires: L. J. Pesce.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Avenida_General_Paz&oldid=4290083»