Gaullismu
El gaullismu (francés: gaullisme) ye una ideoloxía política francesa basada nes idees y polítiques presidenciales de Charles de Gaulle.
El gaullismu ye mayormente conservador. Defende una conceición d'estáu centralistal y da-y importancia a la trescendencia de Francia nel aspeutu internacional. Los gaullistas son polo xeneral drecha moderada, nacionalistes y tienen estremaes posiciones al respeutive de la integración europea.
Dientro del gaullismu tóquense dos puntos contrarios. Los sos simpatizantes per un llau, aspiren al tradicionalismu cultural y social, y d'otru, amuésense abiertos a la modernización téunica y económica. Dempués de la fin de la Cuarta República Francesa en 1959 el gaullismu surdió como filosofía dominante na Quinta República Francesa y foi'l movimientu políticu dominante hasta la dimisión de Charles de Gaulle como Presidente en 1969.
El gaullismu espresóse al traviés de la creación d'estremaos partíos políticos. La so marca eleutoral inicial foi Aconceyamientu del Pueblu Francés (Rassemblement du Peuple Français, RPF) (1947-1952) - partíu fechu y disueltu por De Gaulle. Darréu, ente 1953 y 1958, el grupu parllamentariu gaullista denomóse Unión de los Repúblicanos d'Aición Social (URAS) y llueu republicanos-sociales.
Dempués, el gaullismu tuvo representáu nos partidos políticosque vienen darréu (de Gaulle nun yera militante y adscribíase como independiente) que sofitaben y dáben-y la mayoría parllamentaria al Presidente. En resume, foron estos:
- Xunión pola Nueva República (Union pour la Nouvelle République, UNR) (1958-1962)
- Xunión Demócratica del Trabayu (Union Démocratique du Travail, UDT) (1958-1962)
- Xunión pola Nueva República-Xunión Demócratica del Trabayu (UNR-UDT) (1962-1967)
- Xunion de Demócratas por la V República (UDVe) (1967-1968)
- Xunión pola Defensa de la República (Union pour la Défense de la République, UDR) (1968-1976)
- Aconceyamientu pola República (Rassemblement pour la République, RPR) (1976-2002)
- Xuión por un Movimientu Popular (Union pour un Mouvement Populaire, UMP) (2002-p'alantre)
La doctrina y entamos gaullistes
[editar | editar la fonte]Quiciabes la pallabra doctrina nun seya abondo comeniente pa denomar la base ideolóxica del Gaullismu, pos el propiu xeneral de Gaulle foi siempres mui pragmáticu y adoptó siempres les decisiones más afayadices pa la circunstancia, non garrándose a unos principios inviolables colos qu'algamar los oxetivos.
El gaullismu ye, n'entamu, una filosofía que consta de lo que vien darréu:
- Francia fizo grandes coses nel pasáu y foi la primera nación del mundiu cuando tuvo un oxetivu nacional (les Cruzaes y la caballería, el Gran Sieglu de Lluis XIV y la fuercia de la cultura francés al traviés d'Europa, la Revolución Francesa y Valmy).
- Pol contrariu, Francia, por mor de les engarradielles internes (polítiques, sociales, inteleutuales), entró na escayencia.
Por mor d'ello, pa que Francia dea lo meyor d'ella mesma y ponese a la tiesta de les otres nacionesm Frabcua ga tar embaxo les riendes d'un xefe, un Estáu y un proyeutu xunificaos poles instituciones polítiques (un bipartidismu eficaz), un plan económicu y gran participación social afayadizos pa evitar les lluches internes.
Nel gaullismu esta filolosfía patriótica del humanismu, heriede del cristianismu (Charles de Gaulle participó enantes de la guerra nos círculos demócrata cristianos) pero probablemente tamién del añu II (Revolución Francesa). Probablemente, l'humanismu gaullista ye a un tiempu:
- Una enfotu na grandor de Francia, pos el mensax que Francia lleva al mundiu ye humanista.
- Una consecuencia al traviés de la política social que tien, sicasí, como principal oxetivu xunir a la nación.
Por mor d'ello, nel planu políticu, el gaullismu tradicional defende:
- La independencia de Francia, refugando los organismos supranacionales (ONX, Comunidá Europea, OTAN), les superpotencies (Estaos Xuníos) o les potencies económiques y financieres. Esta independencia deféndenla nos ámbitos políticos, económicos, culturales, diplomáticos y militares.
- Un poder executivu fuerte (réxime presidencial) y estable (tendencia hacia'l bipartidismu p'algamar una mayoría clara), pero nun marcu republicanu y democráticu.
- Una rellación direuta ente'l xefe y el pueblu en sin necesidá dala d'intermediarios (eleición del xefe d'Estáu en sufraxu universal direutu, recurriendo frecuentemente al referendum).
- L'agrupación de tolos franceses, más alló de la xerarquización esquierda-drecha, fonte de dixebra y escayencia al traviés de la rellación direuta del xefe, del pueblu y de la política social.
- La refuga al lliberalismu económicu clásicu y la orientación p'hacia una economía dirixida pol Estáu con un desendolcu voluntarista (la planificación, el acondicionamientu del territoriu, los grandes proyeutos públicos, el keynesianismu, etc.)
- La refuga duple del capitalismu (esplotación d'una clase por otra) y de los socialismos revolucionarios (llucha de clases) en beneficiu d'una “tercera vía” social. Más alló d'una proteición social avanzada, la participación (nos beneficios, nes decisiones, na propiedá de la empresa), tamién llamada l'asociación capital-trabayu, fai pola reconciliación de los franceses y lleva a la xusticia y la eficacia.
- Na práutica: el pragmatismu y la refuga de preceutos ideolóxicos con vistes a algamar los oxetivos marcaos (independencia y proyeición de Francia nel mundiu, unidá interior de Francia al serviciu d'un proyeutu patrióticu).
Gaullismos de drecha y d'esquierda
[editar | editar la fonte]Axuntó a homes de tolos oríxenes políticos alrodiu de l'aición d'un home, el gaullismu variáu por natura. de les vivencies del xeneral de Gaulle, les estrimaes sensibilidaes del gaullismu desapaecieron énte l'arbitrax del xeneral. Pero tres de la so desapaición, les estremaes formes de gaullismu enfrentáronse con durez:
El neogaullismu de dreches (Georges Pompidou y Jacques Chirac). Esti gaullismu ta averáu al gaullismu traidcional de los años 1970, ye volver al molde del restu de dreches europees. Los neogaullistes defenden l'atlantismu, el lliberalismu económicu (conversión a entamos de los 80) y la construcción europea. Sicasí, el neogaullismu, anque seya defensor de la OTAN, defende la idea d'una Europa potente ya independiente de los estaos xuníos que-yos pueda facer frente.
El gaullismu social y patrióticu (Phlippe Séguin y Nicolas Dupont-Aignan): gaullistes defensores de la democracia social, ensin involucrase na causa capitalista (reformismu social-demócrata), esti gaullismu, partidariu de la defensa de la independencia nacional y nel papel de Francia nel mundiu, ye'l más averáu al gaullismu tradicional.
El gaullismu d'izquierdes (Louis Vallon y René Capitant): fraición que refuga'l capitalismu pa facer una tercera vía social. Aínda'l pan-capitalismu de Marcel Loichot, que quier restablecer progresivamente, al traviés de la práutica d'una llarga distribuición d'aiciones, el capital de les empreses ente los asalariaos.