Saltar al conteníu

Principáu de Piombino

Coordenaes: 42°56′05″N 10°31′20″E / 42.934824°N 10.52212°E / 42.934824; 10.52212
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Principáu de Piombino
(de 1398 a 1805)
estáu desapaecíu
Alministración
Capital Piombino (es) Traducir
Llingües oficiales toscanu
Miembru de
Xeografía
Coordenaes 42°56′05″N 10°31′20″E / 42.934824°N 10.52212°E / 42.934824; 10.52212
Cambiar los datos en Wikidata

La Señoría y, dende 1594, Principáu de Piombino foi un Estáu independiente, que'l so territoriu entendía tierres asitiaes anguaño nes provincies italianes de Livorno y Grosseto (Toscana).

Piombino foi gobernáu de 1398 a 1628 polos Appiano, de 1634 a 1702 polos Ludovisi y de siguío polos Boncompagni-Ludovisi hasta 1814, cuando'l principáu pasó a formar parte del Gran Ducáu de Toscana.

Historia

[editar | editar la fonte]

Creación del principáu

[editar | editar la fonte]

El 19 de febreru de 1399, Gherardo Appiano venció Pisa, que la so familia tenía dende 1292, a los Visconti de Milán por 200.000 florines, acutar para él y los sos socesores Piombino, y convirtióse asina en señor de la mesma; amás proclamóse señor de Populonia, Suvereto, Scarlino, Buriano, Badia al Fango y de les islles de Pianosa, Montecristo y Elba. Piombino convirtióse entós na capital de los sos nuevos Estaos.

Gherardo fixo edificar la so residencia en Piombino na Piazzarella (actual Piazza Bovio). A la so muerte, asocedida en 1405, dexó les sos posesiones al so fíu Xacobu II. Ésti, nacíu en 1400, gobernó los primeros años baxu tutelar de la so madre, Paola Colonna. Mientres los años de rexencia y dempués, la política de los Appiano empobinóse primero escontra una alianza (pa llograr la so proteición) cola República de Florencia y dempués cola de Siena, para de nuevu faelo con Florencia.

Renacimientu

[editar | editar la fonte]

Muertu Xacobu II en 1441 y darréu Paola Colonna Appiano en 1445, el poder en cuenta de pasar a Emanuele Appiano, fíu de Gherardo, facer a la so hermana Caterina Appiano que cuntaba col sofitu del so home, el condottiero Rinaldo Orsini. Ésti fixo construyir en 1447 el torrexón defensivu de il Rivellino ante un previsible ataque per parte del so cuñáu Emanuele que s'aliara con Alfonso V d'Aragón, rei d'Aragón y Nápoles, que al añu siguiente dirixó un asediu a Piombino, cola ayuda de florentinos y sieneses. Dempués de cuatro meses d'inútiles tentatives, el rei napolitanu abandonó la empresa retirándose a los sos territorios, polo cual Orsini gobernó la señoría hasta la so muerte acaecida en 1450 por cuenta de la peste, un añu primero que la so muyer.

Muerta Caterina, los Vieyos de la ciudá proclamaron señor a Emanuele que, al igual que los sos descendientes, dirixó'l país con una firme alianza col Reinu de Nápoles, amás d'ameyorar el bienestar de los sos súbditos incentivando la industria y la construcción de nuevos edificios. Por encargu de Xacobu III, nuevu señor de Piombino, Andrea Guardi, arquiteutu y escultor florentín, llevó a cabu, ente 1465 y 1470, ensame de trabayos que camudaron por completu l'aspeutu de la ciudá: la ciudadela col Palazzo Residenziale Villanova en sustitución del vieyu Palazzo Appiani, la capiya, la cisterna (pozu de planta cuadrangular de mármol), amás de siguir el claustru y la fonte bautismal de San Antimo.

A Xacobu III asocedió-y el so fíu Xacobu IV, qu'ente 1501 y 1503 perdió'l so Estáu en manes de César Borgia, qu'ocupó Piombino convirtiéndose nel so nuevu señor. En 1502 el papa Alexandru VI Borgia, padre de César, visitó mientres dellos díes la ciudá.

Cola muerte d'Alexandru VI, César Borgia perdió'l poder llográu y Piombino volvió a Xacobu IV. Este, aconseyáu polos florentinos, agospió a Nicolás Maquiavelo como conseyeru estratéxicu, quien mandó llamar a Leonardo da Vinci pa estudiar una meyor defensa de la ciudá. Leonardo efectuó munchos estudios sobre la ciudá y fixo ensame de diseños, dando vida a proyeutos que nunca llegaron a realizase, conteníos güei nuna serie de manuscritos de la Biblioteca Nacional de Madrid. En 1509, Xacobu IV, pa mayor seguridá, poner so la proteición imperial, reclamando la so invistidura como príncipe al emperador Maximiliano I.

A Xacobu IV asocediéron-y Xacobu V y darréu Xacobu VI, baxu tutelar de la so madre Elena Salviati. En 1548 Xacobu VI abandonó Piombino, vencíu por Carlos V a Cosme I de Médici, en virtú de la invistidura imperial de mediu sieglu antes: l'emperador taba tremendamente disgustáu pola correría turca pola islla d'Elba, mal defendida por Appiano y, solicitáu por Cosme I, ansiosu por ampliar los sos propios dominios, vencer al nuevu duque que taba apuntando una potente flota. Ente 1548 y 1557, el principáu perteneció al Estáu toscanu. En 1553, la flota francu-otomana empobinada pol almirante Dragut asedió la ciudá. Cosme I, dempués de la guerra contra los sieneses y los francu turcos y de la relativa victoria de les armaes toscanu-imperiales, arrenunció a Piombino en cuenta de Siena y de Cosmopoli (actual Portoferraio).

Xacobu VI, enemistado colos sos súbditos ante la falta de llealtá, trató de llibrase ellos faciéndose almirante de la flota medicea y dexando que'l so fíu illexítimu Alessandro Appiano gobernara'l país, dempués de ser legitimado pol emperador, que-y asocediera nel mesmu. Alessandro, disoluto y viciosu, enfrentar coles principales families de la isla, qu'esconxuraron contra él, asesinándo-y nuna emboscada en Via Malpertugio en 1590, y dexando el gobiernu al español Félix d'Aragón, comandante del presidiu.

Influencia española

[editar | editar la fonte]

La minoridad del herededero, Xacobu VII, fixo tarrecer una anexón per parte española, peligru que se repitió a la muerte del nuevu príncipe en 1602. Empecipióse asina un periodu desaxeradamente solmenáu y confusu mientres el cual, la influencia española fíxose inda más marcada, hasta la ocupación militar de Piombino y de la islla d'Elba, cola construcción na islla del fuerte de San Giacomo como proteición del golfu de Longone. Dempués de qu'un Appiano d'una caña colateral pretendiera faese col poder, foi la hermana de Xacobu VII, Isabella Appiano, casada con un noble español, quien gobernó l'estáu hasta qu'una revuelta alimentada por España y los Médici, quitar en 1628.

Dempués de dellos años baxu dominiu español, en 1634 a pesar de la protesta d'una caña colateral de los Appiano, el gobiernu del principáu foi asignáu al príncipe Niccolò Ludovisi, familiar de Isabella Appiano. Ésti y los sos socesores, mandaos políticamente a España, ocupáronse pocu al estáu, ya inclusive, ente 1646 y 1650, ésti foi ocupáu polos franceses por orde del cardenal Mazarino. Por estinción de los Ludovisi, los Boncompagni asumieron el gobiernu de Piombino, que desdexaron, siendo ocupaos mientres los años de la Guerra de Socesión española por franceses, imperiales, españoles y napolitanos. Dempués de la Paz de Aquisgrán (1748), la situación aselóse, y los príncipes, dexaron que fueren les maxistratures locales, in primis los Vieyos, quien gobernaren nel so nome.

Dómina napoleónica

[editar | editar la fonte]

En 1796, volvieron les invasiones, esta vegada per parte de franceses (qu'enllantaron un efímera república), ingleses y napolitanos, que s'apoderaron de la isla. Dempués de la batalla de Marengo, fueron les tropes napoleóniques les qu'ocuparon la islla en nome de Francia. En febreru de 1801, pol Tratáu de Florencia el principáu de Piombino pasó a manes franceses, y darréu, según lo alcordao nel Conveniu d'Aranjuez en marzu, la islla d'Elba segregóse del principáu: Elba quedaría en manes franceses ente que la parte continental del principáu pasaría a formar parte del efímeru Reinu de Etruria. Por voluntá de Napoleón Bonaparte, el 23 de xunu de 1805 constituyóse'l Principáu de Lucca y Piombino, que foi asignáu a la so hermana Elisa Bonaparte y al so home Felice Baciocchi, mientres que'l so gobiernu fueron promulgaes delles bones lleis y un códigu rural bien importante.

Tres la cayida de Napoleón, el Congresu de Viena sancionó'l final del principáu, que'l so territoriu foi anexonáu al Gran Ducáu de Toscana, teniendo los Boncompagni, familia que gobernaba Piombino hasta la fecha, que vencer y plegase a los dictaos del Congresu.

Soberanos de Piombino

[editar | editar la fonte]

Señoría (1399-1589)

[editar | editar la fonte]

Principáu (1589-1814)

[editar | editar la fonte]

Principáu pasa a la Casa Ludovisi

el Principáu pasa a los Boncompagni-Ludovisi
el Principáu pasa a los Baciocchi-Bonaparte
el Principáu queda anexonáu al Gran Ducáu de Toscana

Referencies

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Principáu_de_Piombino&oldid=4013441»