Міклаш Янча

Міклаш Янча
Miklós Jancsó
Дата нараджэння	27 верасня 1921(1921-09-27)[…]
Месца нараджэння	Вац, Каралеўства Венгрыя
Дата смерці	31 студзеня 2014(2014-01-31)[…] (92 гады)
Месца смерці	Будапешт, Венгрыя
Месца пахавання	Керэпешы[d]
Грамадзянства	Венгрыя
Жонка	Марта Месараш і Zsuzsa Csákány[d]
Дзеці	Miklós Jancsó[d], Dávid Jancsó[d] і Gábor Jancsó[d]
Адукацыя	Акадэмія тэатра і кіно (1951) Сегедскі ўніверсітэт (1944)
Месца працы	Гарвардскі ўніверсітэт
Прафесія	кінарэжысёр, сцэнарыст, кінасцэнарыст, кінаакцёр
Кар’ера	1950 -
Кірунак	драма
Узнагароды	прэмія імя Кошута (1973) Béla Balázs Award[d] (1966) Заслужаны артыст Венгрыі[d] (1970) прыз за найлепшую рэжысуру[d] (1972) Заслужаны мастак Венгрыі[d] (1980) Master of Hungarian Motion Picture[d] (2004) прэмія «Дваццаць гадоў Рэспублікі»[d] (23 кастрычніка 2009) Ганаровы грамадзянін Будапешта[d] (2001) Награда Александар Лифка[d]
IMDb	0417352
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Міклаш Я́НЧА (венг.: Miklós Jancsó; 27 верасня 1921, Вац, Венгрыя — 31 студзеня 2014, г. Будапешт) — венгерскі кінарэжысёр.

Біяграфія

Скончыў універсітэт у г. Клуж (1944), Вышэйшую школу тэатра і кіно ў Будапешце (1950). Народны артыст Венгрыі (1980).

3 1951 здымаў дакументальныя фільмы («Бессмяротнасць», 1959, прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Сан-Францыска 1960, і інш.). У мастацкім кіно дэбютаваў фільмам «Званы адпраўляюцца ў Рым» (1959). Асаблівасці яго творчай манеры выявіліся ў фільмах «Развязкі і завязкі» («Кантата», 1963), «Так я прыйшоў» (1965), «Бедныя хлопцы» («Без надзеі», 1966; прэмія Міжнародных кінафестываляў у Лакарна 1966, Лондане 1967). У фільмах «Зоркі і салдаты» (з СССР, 1967; спецыяльная прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Адэлаідзе 1969), «Цішыня і крык» (Залаты прыз Міжнароднага кінафестывалю ў Авеліна), «Светлыя вятры» (абодва 1968, за апошні гран-пры Міжнароднага кінафестывалю ў Адэлаідзе) аформілася мастацкая мадэль М. Янча — гістарычная парабала, якая прыняла выгляд фальклорнай абрадавай дзеі з харэаграфіяй і харавымі спевамі. Фільмы 1970-х г. «Пакуль народ яшчэ просіць» (прэміі Міжнародных кінафестываляў у Канах і Мілане 1972), «Любоў мая, Электра» (прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Чыкага 1975), «Венгерская рапсодыя», «Allegro barbaro» (спецыяльная прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Канах, Барселоне 1979) насычаны алегарычнымі і сімвалічнымі вобразамі. Сярод іншых работ: «Пацыфістка» (1970), «Сезон пачвар» (1987), «Гараскоп Ісуса Хрыста» (1988), «Бог падаецца назад» (1990), "Вальс «Блакітны Дунай» (1991, прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Манрэалі), «Гасподзь даў мне свяцільнік у Будапешце» (1998), «Маць тваю! Камары» (1999) і інш. Адначасова з 1971 ставіў тэатральныя спектаклі, у 1983-85 узначальваў тэатр у г. Кечкемет.

Спецыяльныя прэміі за ўклад у кінамастацтва Міжнародных кінафестываляў у Канах 1979, Венецыі 1990, Будапешце 1994. Дзяржаўная прэмія Венгрыі імя Кошута 1979.

Літаратура

• Estève M. Miklós Jancsó. Paris: Lettres modernes, 1975
• Bíró Y. Miklós Jancsó. Paris: Albatros,1977
• Buttafava G. Miklós Jancsó. Salamanca: Ediciones Sígueme, 1977
• Marlia G. Lo schermo liberato: il cinema di Miklós Jancsó. Firenze: Liberoscambio, 1982

Спасылкі

• http://www.dvdclassik.com/Critiques/miklos_jancso.htm (фр.)
• http://www.jancso.film.hu/index.ivy Архівавана 16 верасня 2011. (венг.)
• Старонка на сайце IMDB