Новая Іспанія
Віцэ-каралеўства Іспанскай імперыі | |||||
Новая Іспанія | |||||
---|---|---|---|---|---|
Virreinato de Nueva España | |||||
|
|||||
Гімн: гімн Іспаніі | |||||
|
|||||
Сталіца | Мехіка | ||||
Мова(ы) | Іспанская | ||||
Афіцыйная мова | іспанская | ||||
Рэлігія | Каталіцтва, традыцыйныя індзейскія вераванні | ||||
Грашовая адзінка | Песа | ||||
Плошча | 7.657.300 км² | ||||
Насельніцтва |
20 млн. (1519) 5,5 млн (1810) |
||||
Форма кіравання | Абсалютная манархія | ||||
Кіраўнікі дзяржавы | |||||
Кароль | |||||
• 1535-1556 | Карл V і Хуана I Вар’ятка | ||||
• 1813-1821 | Фердынанд VII | ||||
Віцэ-кароль | |||||
• 1535-1550 | Антоніа дэ Мендоса | ||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Віцэ-каралеўства Новая Іспанія (ісп.: Virreinato de Nueva España) — іспанская калонія ў Паўночнай Амерыцы, якая існавала ў 1535—1821 гг. У яе склад уваходзілі тэрыторыі сучаснай Мексікі, паўднёва-заходніх штатаў ЗША (а таксама Фларыды), Гватэмалы, Беліза, Нікарагуа, Сальвадора, Коста-Рыкі, Кубы. Акрамя таго, у падначаленні Новай Іспаніі былі Філіпіны і розныя астравы ў Ціхім акіяне і Карыбскім моры. Сталіца размяшчалася ў Мехіка. У 1821 годзе ў выніку паражэння ў Вайне за незалежнасць Мексікі Іспанія страціла ўсе паўночнаамерыканскія землі, на якіх утварыліся новыя незалежныя дзяржавы. Куба і Філіпіны сталі кіравацца непасрэдна з Іспаніі — аж да 1898 года, калі па выніках вайны са ЗША яны былі таксама страчаны метраполіяй.
Перадгісторыя
[правіць | правіць зыходнік]Калонія была ўтворана на тэрыторыі былых індзейскіх дзяржаў, такіх як імперыя ацтэкаў і дзяржавы мая. Гэтыя землі былі заваяваны і далучаны да ўладанняў іспанскага караля Карла V у выніку паходаў Эрнана Картэса, які і стаў у 1522 годзе першым кіраўніком Новай Іспаніі.
У гэты перыяд гісторыя Іспаніі як адзінай дзяржавы толькі пачыналася. Таму назваўшы свае ўладанні «Новай Іспаніяй», Картэс з аднаго боку дапамагаў Карлу V умацаваць ідэю адзінай іспанскай дзяржавы, а з іншага боку — прадухіляў падзел сваіх уладанняў, трымаўшы іх пад адзінай уладай[1]. У 1528 годзе ўлада Картэса была абмежавана, а ў 1535 годзе Новая Іспанія стала віцэ-каралеўствам.
Палітычны і адміністрацыйны лад
[правіць | правіць зыходнік]Вышэйшая грамадзянская і ваенная ўлада ў Новай Іспаніі знаходзілася ў руках прызначанага віцэ-караля, які падпарадкоўваўся непасрэдна манарху і Вярхоўнаму савету па справах Індый у Мадрыдзе. Пры віцэ-каралі знаходзіўся дарадчы орган — аўдыенсія. Юрысдыкцыя аўдыенсіі Мехіка распаўсюджвалася на паўднёвую частку віцэ-каралеўства, а юрысдыкцыя аўдыенсіі Гвадалахары (палітычнага і адміністрацыйнага цэнтра аднайменнага інтэнданцтва) — на паўночную[2].
У 1786 годзе частка правінцый Новай Іспаніі была ператворана ў 12 інтэндантстваў, главой кожнага з якіх з’яўляўся інтэндант, які выконваў адміністрацыйныя, судовыя і ваенныя функцыі, кіраваў зборам падаткаў і дзейнасцю муніцыпалітэтаў правінцыйных цэнтраў. Сем паўночных правінцый аб’ядноўваліся ў дзве ваенныя акругі: заходнюю і ўсходнюю. Яны кіраваліся камандуючымі, падпарадкаванымі віцэ-каралю. Тры правінцыі захавалі свой ранейшы статус. Гарады і сельскія акругі пад кіраваннемкарэхідораў і старэйшых алькальдаў, якім падпарадкоўваліся выбарныя старосты індзейскіх паселішчаў[2].
Існавалі таксама мясцовыя гарадскія саветы — кабільда, ці аюнтаміента, члены якіх афіцыйна абіраліся домаўладальнікамі, але з цягам часу гэтыя пасады сталі пажыццёвымі і спадчыннымі, а часам нават купляліся. Дзейнасць муніцыпалітэтаў знаходзілася пад кантролем каланіяльнай адміністрацыі[2].
Кіраўнікі
[правіць | правіць зыходнік]Намеснікі:
- Эрнан Картэс (1521 — 24) (1524 — 26) (др. аўдыенсія 1531 — 35).
- Маркас дэ Агілар (в.а. 1526 — 27).
- Алонса дэ Эстрада (в.а. 1527 — 28).
Віцэ-каралі:
Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]- Хуан дэ Грыхальва — першы даследчык Новай Іспаніі
- Эрнан Картэс — заваёўнік Новай Іспаніі
- Антоніа дэ Мендоса — першы віцэ-кароль Новай Іспаніі
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Дюверже 2005, с. 132.
- ↑ а б в Альперович 1979, с. 5.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Альперович М. С. Рождение Мексиканского государства. — М.: Навука, 1979. — 168 с. — (Страны и народы).
- Дюверже К. Кортес / Пер. М. В. Глаголева. Серия «Жизнь замечательных людей». Вып. 1125 (925). — М.: Молодая гвардия, 2005. — 304 с.
- Ларин Е. А. Всеобщая история: латиноамериканская цивилизация: Учеб. пособие. — М.: Высшая школа, 2007. — 494 с. — ISBN 9785060056846
- Паркс Г. История Мексики / Пер. Ш. А. Богиной. — М.: Издательство иностранной литературы, 1949. — 364 с.
- Humboldt. A. Political essay on the kingdom of New Spain / Trans. by John Black. — London: Printed for Longman, Hurst, Rees, Orme, and Brown; and H. Colburn: W. Blackwood, and Brown and Crombie, Edinburgh, 1811. — Vol. II. — 531 p.
- A Population History of North America / Ed. Steckel R., Haines M. — Cambridge University Press, 2000. — 736 p. — ISBN 0521496667.