Spahija
 | Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). |
Spahije (osmanski turski: سپاهی sipâhi, iz perzijskog سپاهی što znači "vojnik") bio su elitni vojni red osmanske vojske. Sistem spahija imao je elemente srednjevijekovnog evropskog viteštva kao i japanskih samuraja, ali je to ipak u najvećem dijelu bio specifičan osmanlijski sistem. Položaj spahija bio je uređen timarskim sistemom. To je originalni turski “izum”, timar, što znači “nadarbina”. Spahije su dobijale posjed u osvojenim krajevima i tako osiguravali prisutnost Porte u svim dijelovima carstva ujednačeno. Pri tom nisu postajali vlasnici zemlje, nisu je mogli ostaviti u nasljedstvo niti prenijeti na drugog. Dokle god dobro ratuje, do tad je u posjedu zemlje, te su i zbog toga postizali izvanredne rezultate. Prema dokumentima iz toga perioda zabilježeno je da je Osmansko Carstvo imalo početkom 16. st. oko 90 000 spahija. Ukupna efektiva pokrajinske vojske u to doba bila je oko 200 000 ljudi. Naravno, u onim krajevima koji su bili krizna žarišta vojske je bilo više za razliku od unutrašnjosti gdje je ta pokrajinska vojska obavljala svakodnevne vojne zadatke (uključujući održavanje reda i mira). U slučaju velikih ratnih operacija ili frontalnih bitaka ova vojska mogla se sazvati u vrlo kratkom roku na jedno mjesto.
-
Jedna od spahijskih zastava
Bosanski spahije
[uredi | uredi izvor]Za razliku od ostatka Carevine, timari bosanskih spahija su se nasljeđivali unutar porodice te su na taj način spahije postali neki oblik vojnog plemstva, a ovaj način naslijeđivanja je imao utjecaja i na razvoj bosanskog osmanskog plemstva općenito. Na čelu bosanskih spahija stajao je alajbeg.
-
Spahija
.jpg)
Za razliku od janjičara koji su bili pješadija i mogli su biti regrutovani i iz nemuslimanskih porodica, spahije su morali biti rođeni kao muslimani. Kroz čitavu historiju dolazilo je do različitih čarki između spahija i janjičara. Spahije su sebe smatrali nadmoćnijim i plemenitijim od janjičara, a gotovo da nije zabilježena ni jedna pobuna spahija, tako je i nastala čuvena poslovica koja je i danas prisutna u Turskoj:"Atlı er başkaldırmaz", što bi na bosanskom jeziku značilo:"Konjanik se ne buni", iz poslovice se jasno da zaključiti da se rečeno odnosi na spahije (konjanici), i, u negativnom kontekstu, na janjičare (pješadinci) čije su bune bile česte, što je od strane spahija smatrano nedostojnim.
Izvor:
[uredi | uredi izvor]- Shaw, Stanford J. (1976). History of the Ottoman Empire and Modern Turkey. 1. Cambridge: Cambridge University Press.
