Łacyńsczi alfabét

Łacyńsczi alfabét – nôbarżi rozkòscérzony na swiece alfabét, chtëren wëwòdzy sã z systemù służącégò do zapisu łacëznë i jaczim dzysdzéń pòsługiwô sã wikszosc eùropejsczich, i wielnëch jinëch jãzëków.

W dzysészich czasach system nen zawiérô 26 znaków:

Wespółczasny pòdstawòwi łacyńsczi alfabét

A

B

C

D

E

F

G

H

I

J

K

L

M

N

O

P

Q

R

S

T

U

V

W

X

Y

Z

Nie je to ùkłôd, chtëren òdpòwiôdô wszëtczim jãzëkóm, temù téż w wersjach łacyńsczégò alfabétu dopasowónëch do fònologii òsóbnëch jãzëków pòjôwiają sã dodôwkòwé symbòle, usôdzóné przede wszëtczim bez mòdifikacjã pierwòsznëch znaków. W kaszëbsczim alfabéce są to lëtrë: ą, ã, é, ë, ł, ń, ò, ó, ô, ù, ż.

Nôwiãcy dodôwkòwëch symbòlów (diakriticznëch znaków) jistnieje w wietnamsczim jãzëkù. Òkróm tegò w niechtërnëch jãzëkach stosowóné są kómbinacje lëtrów (digrafë, trigrafë i nawetka tetragrafë), jaczé służą do òznaczeniô zwãków, chtërne nie jistniałë w łacëznie (w kaszëbiznie są to digrafë sz /òznôczô zwãk š’/, rz /òznôczô zwãk ž’/, cz /òznôczô zwãk č’/, dż /òznôczô zwãk ǯ’/, ch /òznôczô zwãk x/).