Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αλαίν Λιπιέτς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλαίν Λιπιέτς
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Alain Lipietz (Γαλλικά)
Γέννηση19  Σεπτεμβρίου 1947
Σαραντόν-λε-Πον
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[1]
ΣπουδέςΠολυτεχνική Σχολή
Εθνική Σχολή Πολιτικών Μηχανικών[2]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταοικονομολόγος
πολιτικός[3]
πολιτικός μηχανικός
μηχανικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΕυρωπαίοι οικολόγοι - Πράσινοι και Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα
Οικογένεια
ΣύζυγοςFrancine Ségeste
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΕυρωβουλευτής (2004–2009, Île-de-France)[4]
Ευρωβουλευτής (1999–2004, Γαλλία)[4]
Ιστότοπος
lipietz.net
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Αλαίν Λιπιέτς (Alain Lipietz, 1947-) είναι Γάλλος πολιτικός, οικονομολόγος και θεωρητικός της πολιτικής οικολογίας.

Από το Κόκκινο στο Πράσινο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συμμετείχε στις κινητοποιήσεις του Μάη του 68 και υπήρξε μέλος του ενιαίου σοσιαλιστικού κόμματος όπου θα ηγηθεί μιας φιλομαικής ομάδας, την Εργατική και Αγροτική Αριστερά, και θα διαγραφεί το 1971. Η ομάδα θα συνεχίσει να δρα για μερικά χρόνια ακόμα μέχρι να ενταχθεί στην Κομμουνιστική Οργάνωση Εργατών. Κατά τη σύντομη περίοδο δράσης της θα υποστηρίξει ενεργά τους αγώνες των Αγροτών στο Λαρζάκ της νότια Γαλλίας.

Θα εκτεθεί στις βουλευτικές εκλογές του 1986 στην περιφέρεια Σηκουάνα- Σαιν Ντενύ για πρώτη φορά με τους Πράσινους των οποίων θα γίνει μέλος δύο χρόνια αργότερα. Θα εκλεγεί περιφερειακός σύμβουλος το 1992 και δημοτικός σύμβουλος το 1994. Από το 1999 εκλέγεται ευρωβουλευτής.

Το 2001 εκλέχτηκε υποψήφιος των Πρασίνων για τις προεδρικές εκλογές του 2002 αλλά λίγο αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Νοέλ Μαμέρ γιατί κατηγορήθηκε από τον τύπο για συμπάθεια προς τους κορσικανούς εθνικιστές.

Ο Ερευνητής και Διανοούμενος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πτυχιούχος της Πολυτεχνικής Σχολής (École Polytechnique) και της Εθνικής Σχολής Δρόμων και Γέφυρων (École nationale des Ponts et Chaussées). Ερευνητής του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας και καθηγητής Οικονομίας σε διάφορα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα του Παρισιού[5].

Είναι από τους υποστηριχτές του λεγόμενου τρίτου τομέα της οικονομίας.

  • Le tribut foncier urbain, Maspéro, Paris, 1974.
  • Le Capital et son espace, Maspéro, Paris (1977) ISBN 2-7071-0962-2.
  • Crise et inflation : pourquoi ?, Maspéro, Paris, 1979.
  • La Crise (en coll.), Syros, Paris, 1983.
  • Le monde enchanté : de la valeur à l'envol inflationniste (1983) ISBN 2-7071-1394-8
  • L'audace ou l'enlisement. Sur les politiques économiques de la gauche (1984) ISBN 2-7071-1459-6
  • Mirages et miracles. Problèmes de l'industrialisation dans le Tiers-Monde (1985) ISBN 2-7071-1545-2
  • Choisir l'audace : une alternative pour le vingt et unième siècle (1989) ISBN 2-7071-1845-1
  • Berlin, Bagdad, Rio : le XXIè siècle est commencé (1992) ISBN 2-87653-140-2
  • Les régions qui gagnent (1992) ISBN 2-13-044315-X
  • Phèdre : identification d'un crime (1992) ISBN 2-86424-125-0
  • Vert-espérance. Le futur de l'écologie politique (1993) ISBN 2-7071-2207-6
  • La société en sablier. Le partage du travail contre la déchirure sociale (1998) ISBN 2-7071-2847-3
  • Qu'est-ce que l'écologie politique ? La grande transformation du XXIe siècle (1999) ISBN 2-7071-4094-5
  • La richesse des régions (2000) ISBN 2-13-050461-2
  • Pour le tiers secteur. l'économie sociale et solidaire pourquoi comment (2001) ISBN 2-7071-3452-X
  • Refonder l'espérance : Leçons de la majorité plurielle (2003) ISBN 2-7071-3980-7
  • Qu'est-ce que l'écologie politique ? La grande transformation du XXIe siècle (2005) ISBN 2-7071-3040-0
  • La société en sablier : Le partage du travail contre la déchirure sociale (2005) ISBN 2-7071-2620-9