Αλοΐς Νεγκρέλλι

Αλοΐς Νεγκρέλλι
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	23  Ιανουαρίου 1799 Fiera di Primiero
Θάνατος	1  Οκτωβρίου 1858 Βιέννη
Τόπος ταφής	St. Marx Cemetery και Κεντρικό Νεκροταφείο της Βιέννης
Χώρα πολιτογράφησης	Αυστριακή Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Ιταλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Ιταλικά Γερμανικά
Σπουδές	Πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ Πανεπιστήμιο της Πάδοβας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός μηχανικός αρχιτέκτονας μηχανικός
Αξιοσημείωτο έργο	Διώρυγα Σουέζ Schweizerische Nordbahn k.k. Nördliche Staatsbahn
Οικογένεια
Γονείς	Angelo Michele Negrelli
Αδέλφια	Caterina Negrelli Giuseppina Negrelli Nicola Negrelli
Σχετικά πολυμέσα

Ο Νικολάους Αλοΐς Μαρία Βιντσένζ Νεγκρέλλι, Ρίττερ φον Μολντέλμπε (23 Ιανουαρίου, 1799 - 1 Οκτωβρίου 1858), ήταν Τιρολέζος πολιτικός μηχανικός και πρωτοπόρος των σιδηροδρόμων, ιδιαίτερα ενεργός σε μέρη της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, της Ελβετίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας.

Βιογραφία

Ο Αλοΐς Νεγκρέλλι (βαπτιστικό Λουίτζι Νεγκρέλλι) ήταν το έβδομο από τα δέκα παιδιά ενός Ιταλόφωνου πατέρα και μιας Γερμανόφωνης μητέρας στο Φιέρα Ντι Πριμιέρο (Γερμανικά Μάρκτ Πιμέρ) στους Δολομίτες. Το χωριό ανήκει στο Τρέντο, στα νότια του Τιρόλου (στην τότε Αυστριακή Αυτοκρατορία, στη σημερινή βόρεια Ιταλία). Όντας Τιρολέζικης καταγωγής, (νότιοι Τιρολέζοι με ρομανικές ρίζες), ο πατέρας του και μια από τις μεγαλύτερες αδελφές του υποστήριξαν την εξέγερση του Τιρόλου του 1809, με επικεφαλής τον Αντρέας Χόφερ κατά της κατοχής της πατρίδας τους από τα Γαλλικα και Βαυαρικά στρατεύματα. Ο πατέρας του Αλοΐς κρατούνταν φυλακισμένος για χρόνια και τελικά επέστρεψε σπίτι το 1814. Η οικογένειά του είχε χάσει σημαντικό μέρος της περιουσίας της, δυσκολεύτηκε αρχικά να τους παρέχουν καλή εκπαίδευση και καλή ποιότητα ζωής ο Αλοΐς και τα αδέρφια του. Αυτό το έργο υποστηρίχθηκε από τις κυβερνητικές αρχές σε αναγνώριση της δέσμευσης του στην πατρίδα. Ο Αλοΐς Νεγκρέλλι έλαβε Αυστριακή υποτροφία και πήγε σε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Φέλτρε, μαζι με τους αδελφούς του. Αργότερα σπούδασε στη Πάντοβα και στο Ίνσμπρουκ το 1817, πρωτεύουσα το βασίλειο του Τιρόλου και ενηλικιώθηκε το 1820.

Καριέρα ως πολιτικού μηχανικού

Αφού ξεκίνησε την καριέρα του το 1818 ως βοηθός στο Τμήμα Κατασκευών στο Ίνσμπρουκ, στην Αυστρία. Επίσης εργαζόταν στο Φόραρλμπεργκ από το 1825 και μετά κατοικώντας στο Μπρέγκεντζ. Ο Νεγκρέλλι κατασκεύασε τη γέφυρα του Σβέντομπελ στο Λίνγκεναου, μια διατηρητέα σκεπαστή ξύλινη γέφυρα και απέκτησε τη φήμη του παίρνοντας μέρος στη δημιουργία καναλιών στην περιοχή των Άλπεων και έργων Αυστριακών και Ελβετικών συμφερόντων. Μετακόμισε στην Ελβετία το 1832 και πήρε μέρος στην ανοικοδόμηση στο Σαντ Γκάλεν. Στα 1835 κάλεσαν τον Νεγκρέλλι στη Ζυρίχη, όπου συνέχισε τα έργα του. Πιο ονομαστό έργο ήταν η Γέφυρα του Μούνστερ που διέσχιζε τον Λιμμάτ μαζι με τον Φέρντιναντ Στάντλερ που ήτανε υπεύθυνος με την ξυλεία. Οι πέτρινες γέφυρες χτίζονταν μέχρι τότε γύρω από ξύλινο σκελετό. Επίσης κατασκεύασε τη νέα σιταποθήκη το 1839, που αργότερα μετασκευάστηκε στην πρώτη αίθουσα εκδηλώσεων της Ζυρίχης. Το 1895 αντικαταστάθηκε από ένα νεόδμητο για αυτό τον σκοπό.

Σιδηροδρομικές κατασκευές

Aρχίζοντας το 1836 ο Νεγκρέλλι σχεδίαζε τον πρώτο σιδηρόδρομο στη χώρα. Ο Ελβετικός βόρειος σιδηρόδρομος φτιάχτηκε πολλά χρόνια αργότερα το 1846 από τη Ζυρίχη στο Μπάντεν της Ελβετίας, υπό την επίβλεψή του. Εκείνη την εποχή διορίστηκε για διάφορες κυβερνητικές επιτροπές, για να δουλέψει και σε άλλα καντόνια. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Αγγλία, Γαλλία και στο Βέλγιο όπως και άλλοι μηχανικοί μελέτησε τις τελευταίες εξελίξεις των σιδηροδρομικών κατασκευών και ακολούθως δημοσίευσε τις ιδέες του σχετικά με αυτήν την τεχνολογία σε ορεινές περιοχές απολαμβάνοντας ευρείας προσοχής από τη βιομηχανία. To 1837 συνηγόρησε υπέρ της κατασκευής της σιδηροδρομικής γραμμής Ίνσμπρουκ-Κούφσταϊν στο Τιρόλο και έκανε προκατασκευαστικά σχέδια, στα οποία βασίστηκε το επόμενο έργο.

O Νεγκρέλλι επέστρεψε στη δουλειά στην Αυστρία το 1840. Επιλέχθηκε ως γενικός διευθυντής του ιδιωτικού βόρειου σιδηροδρόμου του αυτοκράτορα Φερδινάνδου και του Βόρειου Κρατικού Σιδηροδρόμου το 1842, ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή των σιδηροδρομικών γραμμών από τη Βιέννη μέσω Πράγας στα τα γερμανικά σύνορα προς τη Δρέσδη και μέσω της Οστράβα στα Πολωνικά σύνορα προς την Κρακοβία. O Νεγκρέλλι προετοίμαζε το σιδηρόδρομο προς το τότε Αυστριακό Λβιβ και την επέκταση προς τα Ρωσικά σύνορα προς τα ανατολικά. Ηγήθηκε της κατασκευής. Η εξουσία του Νεγκρέλλι στα Σιδηροδρομικά θέματα, είχε ιδιαίτερη σημασία στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για την κατασκευή της ορεινής Σιδηροδρομικής γραμμής Ζέμερινγκ από τον συνεργάτη του, Καρλ φον Γκέκα το 1848 και η συμβουλή του ζητήθηκε για σχέδια από διάφορα άλλα κράτη, όπως το Βασίλειο της Βυρτεμβέργης και το Βασίλειο της Σαξονίας στη Γερμανία. Το έτος 1849,ο Νεγκρέλλι ταξίδεψε στο τότε Αυστριακό βασίλειο της Βενετίας με σκοπό να επιβλέψει τα έργα σε δημόσια κτίρια, σιδηροδρομικούς σταθμούς και διευθύνοντας μια επιτροπή που ρυθμίζει την κυκλοφορία στον ποταμό Πάδο.Το 1850 βραβεύτηκε για τις εργασίες του και πήρε έναν τίτλο ευγενείας με τη δημιουργία του Ρίττερ φόν Μοντέλμπε,που επιλέχθηκε από τον ίδιο σε ανάμνηση τις φορές που εργαζόταν στους ποταμού Βλτάβα, Μολντάου και Έλβα. Αφού επέστρεψε στη Βιέννη το 1855, ορίστηκε Γενικός Επιθεωρητής της νεοϊδρυθείσας Αυτοκρατορικής Προνομιούχου Αυστριακής Κρατικής Σιδηροδρομικής Εταιρείας μέχρι το 1857. Μετά θα γινόταν Κρατική Σιδηροδρομική Εταιρεία, μια από της μεγαλύτερες σιδηροδρομικές επιχειρήσεις της Αυστριακής Αυτοκρατορίας.

Χαράξεις Καναλιών στην Αίγυπτο

O Νεγκρέλλι όπως και πολλοί άλλοι μηχανικοί της εποχής του, είχε σκεφτεί τις πιθανότητες της κατασκευής μιας τεχνητής διώρυγας που θα συνέδεε τη Μεσόγειο θάλασσα με την Ερυθρά θάλασσα από το 1836 και μετά. Το 1846 ο Μπαρτέλεμυ Προσπέρ Ενφαντάν τον προσκάλεσε στην Κοινότητα Σπουδών του Καναλιού του Σουέζ και συμμετείχαν στην εξερεύνηση του Ισθμού του Σουέζ το 1847. Εξαιτίας του ξεσπάσματος των επαναστάσεων του 1848 και των ακόλουθων ετών και των υπόλοιπων περιστάσεων η Κοινότητα Σπουδών έπρεπε να σταματήσει τις δραστηριότητές της και ο Νεγκρέλλι επέστρεψε στη Λομβαρδία - Βενετία. Το 1855 ο Φερντινάν Λεσσέψ να συμμετέχει και πάλι υπό τη Διεθνή Επιτροπή για τη διάνοιξη του Ισθμού του Σουέζ.

Το έργο της διώρυγας του Σουέζ, καθώς ήτα το πρώτο του είδους του στη σύγχρονη εποχή, προκάλεσε το ενδιαφέρον του Τύπου. Από τη στιγμή που η Διεθνής Επιτροπή παρουσίασε την έκθεσή της το 1856, οι κριτικοί ταραγμένοι στράφηκαν εναντίον του σε μεγάλο βαθμό. Μεταξύ αυτών ήταν ο Ρόμπερτ Στήβενσον (Robert Stephenson), γιος του πρωτοπόρου σιδηροδρομικού Τζωρτζ Στήβενσον (George Stephenson). Ο Νεγκρέλλι και άλλοι δήλωσαν την ενεργή υποστήριξή τους. Η φιλονικία μεταξύ υπερασπιστών και πολέμιων συνεχίστηκε για ένα χρονικό διάστημα και η συζήτηση αυτή ακολουθήθηκε από εκδόσεις σε όλη την Ευρώπη, ιδίως στη Γαλλία, την Αυστρία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Νεγκρέλλι εμποδίστηκε να ταξιδέψει στην Αίγυπτο άλλη μια φορά και να συναντηθεί με τον Λεσσέψ, ο οποίος πήγε στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 1858. Νιώθοντας δυσάρεστα, χρησιμοποίησε την άδεια του από την εργασία για να μείνει σε ένα θέρετρο υγείας, για να αναρρώσει. Στο δρόμο της επιστροφής, πριν φτάσει στη Βιέννη, ο Νεγκρέλλι μπόρεσε να παρακολουθήσει ένα συνέδριο για την ανάπτυξη των σιδηροδρόμων, που πραγματοποιήθηκε στην Τεργέστη. Όντας ήδη σοβαρά άρρωστος από τον Σεπτέμβριο, κατάφερε να γράψει μία τελευταία απάντηση στα σχόλια του Στήβενσον. Η απάντηση του Νεγκρέλλι δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Oesterreichische Zeitung (Αυστριακή εφημερίδα) στις 26 Σεπτεμβρίου του 1858.

Ο Alois Negrelli von Moldelbe απεβίωσε στις πρωινές ώρες της 1ης Οκτωβρίου 1858 σε ηλικία 59 ετών, πιθανώς από τροφική δηλητηρίαση, που προκάλεσε βακτηριακή λοίμωξη. Ο θάνατός του έλαβε χώρα λίγες εβδομάδες νωρίτερα από την ίδρυση της Εταιρείας της διώρυγας του Σουέζ και μόλις μισό χρόνο πριν αρχίσουν επίσημα τα έργα για το κανάλι.

Στο βιβλίο του σχετικά με τη μεταφορά και την επικοινωνία της Αιγύπτου, ο Νεγκρέλλι έγραψε το 1856 σχετικά με το κανάλι του Σουέζ: "... Η σύνδεση των δύο θαλασσών με θαλάσσιο κανάλι, που συντομεύει τη διαδρομή μεταξύ της Ευρώπης και των πλούσιων χωρών του Παλαιού Κόσμου που βρίσκονται στον Ινδικό Ωκεανό, όχι μόνο για την ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου αλλά και για την αύξηση των ενδομεταφορών για την Αίγυπτο, σχετίζεται με την προοπτική ευημερίας σε αυτή την τόσο ευλογημένη χώρα και αποτελεί αναμφισβήτητη αναγκαιότητα.