Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αστέρας εκλάμψεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο αστέρας εκλάμψεων (flare star) είναι ένας μεταβλητός αστέρας που μπορεί να εμφανίσει απρόβλεπτη και υψηλή αύξηση στη φωτεινότητά του για λίγα λεπτά. Πιστεύεται ότι οι εκλάμψεις ενός αστέρα εκλάμψεων είναι ανάλογες με τις ηλιακές εκλάμψεις, σε αυτές οφείλεται η μαγνητική ενέργεια που αποθηκεύεται στην ατμόσφαιρα του αστεριού. Η φωτεινότητα αυξάνει σε όλο το φάσμα, από τις ακτίνες Χ έως τα ραδιοκύματα. Ο πρώτοι γνωστοί αστέρες εκλάμψεων είναι  οι V1396 Κύκνου και ΑΤ Microscopii οι οποίοι ανακαλύφθηκαν το 1924. Ωστόσο, ο πιο γνωστός αστέρας εκλάμψεων είναι  ο UV Ceti, που ανακαλύφθηκε το 1948. Σήμερα παρόμοιοι αστέρες εκλάμψεων ταξινομούνται ως UV Ceti τύπου μεταβλητοί αστέρες (χρησιμοποιώντας τη συντομογραφία UV) σε καταλόγους μεταβλητών αστέρων όπως ο Γενικός Κατάλογος Μεταβλητών Αστέρων.

Οι περισσότεροι αστέρες εκλάμψεων είναι αμυδροί ερυθροί νάνοι, αν και  πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι οι λιγότερο μαζικοί καφέ νάνοι μπορεί επίσης να είναι ικανοί για εκλάμψεις.[εκκρεμεί παραπομπή] Η κατηγορία μεταβλητών αστέρων  RS Canum Venaticorum (RS CVn) είναι επίσης γνωστή για τις εκλάμψεις της, αλλά είναι κατανοητό ότι αυτές οι εκλάμψεις προκαλούνται από ένα συνοδό αστέρα σε ένα δυαδικό σύστημα τις οποίες προκαλεί το μαγνητικό πεδίο όταν περιπλέκεται. Επιπλέον, εννέα άστρα παρόμοια με τον Ήλιο  έχουν παρουσιάσει εκλάμψεις[1] . Έχει προταθεί ότι ο μηχανισμός για αυτό είναι παρόμοιος με αυτό των RS CVn τύπου μεταβλητών αστέρων όπου οι εκλάμψεις προκαλούνται από ένα σύντροφο, δηλαδή ένα αόρατο πλανήτη τύπου Δία σε πολύ κοντινή τροχιά.[2]

Αστέρες εκλάμψεων σε κοντινή απόσταση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι αστέρες εκλάμψεων είναι εγγενώς αχνοί, ωστόσο έχουν βρεθεί σε αποστάσεις μέχρι και 1.000 έτη φωτός από τη Γη.[3] Στις 23 Απριλίου 2014, ο δορυφόρος Swift της NASA εντόπισε την ισχυρότερη πιο θερμή, και μεγαλύτερης διάρκειας ακολουθία αστρικών εκλάμψεων που έχουμε δει από κοντά σε ερυθρό νάνο. Η αρχική έκρηξη από αυτή τη σειρά εκρήξεων ήταν μέχρι και 10.000 φορές πιο ισχυρή από τη μεγαλύτερη ηλιακή έκλαμψη που έχει καταγραφεί ποτέ.[4]

Ο Εγγύτατος του Κενταύρου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πλησιέστερος στον Ήλιο  αστρικός γείτονας, ο Εγγύτατος του Κενταύρου είναι αστέρας εκλάμψεων που εμφανίζει περιστασιακές αυξήσεις στη φωτεινότητα, λόγω της μαγνητικής του δραστηριότητας.[5]  Το μαγνητικό πεδίο του αστέρα δημιουργείται από τη συναγωγή θερμότητας σε όλο το αστρικό σώμα, και η προκύπτουσα ηλιακή δραστηριότητα δημιουργεί μία συνολική ακτινοβολία ακτίνων X παρόμοια με αυτή που παράγεται από τον Ήλιο.[6]

Wolf 359

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αστέρας εκλάμψεων Wolf 359 είναι ένας άλλος γειτονικός αστέρας (2,39 ± 0,01 παρσέκ). Αυτός ο αστέρας, γνωστός και ως Gliese 406 και CN Leo, είναι ένας ερυθρός νάνος,  στη φασματική κατηγορία M6.5 που εκπέμπει ακτίνες-Χ.[7] Είναι ένας UV Ceti αστέρας εκλάμψεων,[8] και έχει ένα σχετικά υψηλό ποσοστό εκλάμψεων.

Το μέσο μαγνητικό πεδίο έχει ένταση 2,2. kG (0,2 T), αλλά αυτό ποικίλλει σημαντικά στις χρονικές κλίμακες μικρότερες από έξι ώρες.[9] Για  σύγκριση, το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου είναι κατά μέσο όρο ίσο με 1 G (100 μT), αν και μπορεί να αυξηθεί μέχρι και 3 kG (0.3 T) σε ενεργές περιοχές ηλιακών κηλίδων.[10]

Άστρο του Mπάρναρντ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αστέρας του Μπάρναρντ, είναι το δεύτερο πλησιέστερο αστρικό σύστημα. Δεδομένης της ηλικίας του, που υπολογίζεται σε 7 έως 12 δισ. έτη, το Άστρο του Μπάρναρντ είναι σημαντικά παλαιότερο από τον Ήλιο. Ήταν βασική υπόθεση ότι θα είναι ήρεμο όσον αφορά την αστρική δραστηριότητα. Ωστόσο, το 1998, όταν οι αστρονόμοι παρατήρησαν μια έντονη έκλαμψη, παραδόξως, απεδείχθη ότι το Άστρο του Μπάρναρντ είναι ένας αστέρας εκλάμψεων.[11][12]

TVLM513-46546

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένας πολύ χαμηλής μάζας αστέρας εκλάμψεων είναι ο TVLM513-46546, ο οποίος είναι ελαφρώς βαρύτερος από το κατώτερο όριο για κόκκινους νάνους.

2MASS J1835A

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πιο μαζικό μέλος ενός δυαδικού συστήματος  αστεριών είναι ο 2MASS J1835, ένας αστέρας τύπου M6.5  (α) ο οποίος έχει ισχυρή δραστηριότητα σε ακτίνες X, ενδεικτική ενός αστέρα εκλάμψεων, αν και ποτέ δεν έχει παρατηρηθεί άμεσα σε έξαρση.

Ρεκόρ εκλάμψεων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πιο ισχυρό φαινόμενο ηλιακών κηλίδων που ανιχνεύτηκε, το Δεκέμβριο του 2005, μπορεί να προήλθε από το δυαδικό σύστημα αστέρων  II Pegasi.[13] 

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Schaefer, Bradley; King, Jeremy R.; Deliyannis, Constantine P. (February 2000). «Superflares on Ordinary Solar-Type Stars». The Astrophysical Journal (Astrophysical Journal) 529 (2): 1026. doi:10.1086/308325. Bibcode: 2000ApJ...529.1026S. 
  2. ↑ Rubenstein, Eric; Schaefer, Bradley E. (February 2000). «Are Superflares on Solar Analogues Caused by Extrasolar Planets?». The Astrophysical Journal (Astrophysical Journal) 529 (2): 1031. doi:10.1086/308326. Bibcode: 2000ApJ...529.1031R. 
  3. ↑ «The Nature of the Deep Lens Survey Fast Transients». Ap J. 644 (1): L63. 2006. doi:10.1086/505423. Bibcode: 2006ApJ...644L..63K. 
  4. ↑ NASA's Swift mission observes mega flares from nearby red dwarf star publisher on September 30, 2014 by ScienceDaily
  5. ↑ «A Detailed Study of Opacity in the Upper Atmosphere of Proxima Centauri». Ap J. 612 (2): 1140–6. 2004. doi:10.1086/422803. Bibcode: 2004ApJ...612.1140C. 
  6. ↑ «Observational Estimates for the Mass-Loss Rates of α Centauri and Proxima Centauri Using Hubble Space Telescope Lyα Spectra». Ap J. 547 (1): L49–L52. 2001. doi:10.1086/318888. Bibcode: 2001ApJ...547L..49W. 
  7. ↑ Schmitt JHMM; Fleming TA; Giampapa MS (Sep 1995). «The X-Ray View of the Low-Mass Stars in the Solar Neighborhood». Ap J. 450 (9): 392–400. doi:10.1086/176149. Bibcode: 1995ApJ...450..392S. 
  8. ↑ «Characteristics of activity energetics of the UV Cet-type flare stars». Astrophys. Space Sci. 95 (2): 235–53. 1983. doi:10.1007/BF00653631. Bibcode: 1983Ap&SS..95..235G. 
  9. ↑ Reiners A; Schmitt JHMM; Liefke C (2007). «Rapid magnetic flux variability on the flare star CN Leonis». Astronomy and Astrophysics 466 (2): L13–6. doi:10.1051/0004-6361:20077095. Bibcode: 2007A&A...466L..13R. 
  10. ↑ Staff (January 7, 2007). «Calling Dr. Frankenstein! : Interactive Binaries Show Signs of Induced Hyperactivity». National Optical Astronomy Observatory. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-06-22. https://web.archive.org/web/20190622132132/https://www.noao.edu/outreach/press/pr07/pr0701.html. Ανακτήθηκε στις 2006-05-24. 
  11. ↑ Croswell, Ken (Νοεμβρίου 2005). «A Flare for Barnard's Star». Astronomy Magazine. Kalmbach Publishing Co. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2006. 
  12. ↑ «V2500 Oph». The International Variable Star Index. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2015. 
  13. ↑ http://swift.gsfc.nasa.gov/meetings/psu_may07/Osten.pdf

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αστέρας_εκλάμψεων&oldid=10813799"