Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αυτοκρατορική Κρύπτη της Βιέννης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 48°12′20″N 16°22′11″E / 48.20556°N 16.36972°E / 48.20556; 16.36972

Αυτοκρατορική Κρύπτη της Βιέννης
Kaisergruft
Χάρτης
Είδοςκρύπτη και burial vault
Γεωγραφικές συντεταγμένες48°12′20″N 16°22′11″E
Διοικητική υπαγωγήΒιέννη[1] και Ίννερε Στατ
ΧώραΑυστρία[2]
Έναρξη κατασκευής1633
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)
Η Εκκλησία των Καπουτσίνων στη Βιέννη, η οποία στεγάζει την Αυτοκρατορική Κρύπτη.

Η Αυτοκρατορική Κρύπτη (γερμανικά: Kaisergruft‎‎), που ονομάζεται επίσης Κρύπτη των Καπουτσίνων (Kapuzinergruft), είναι ταφικός θάλαμος κάτω από την Εκκλησία των Καπουτσίνων στη Βιέννη της Αυστρίας.

Ιδρύθηκε το 1618, αφιερώθηκε το 1632 και βρίσκεται στην Πλατεία Νέας Αγοράς (Neuer Markt) του Ίννερε Στατ, κοντά στο Παλάτι Χόφμπουργκ. Από το 1633, η Αυτοκρατορική Κρύπτη χρησιμεύει ως ο κύριος τόπος ταφής για τα μέλη του Οίκου των Αψβούργων.[3] Τα οστά των 145 βασιλιάδων των Αψβούργων, καθώς και τεφροδόχοι που περιέχουν τις καρδιές ή τις αποτεφρωμένες σορούς τεσσάρων άλλων, βρίσκονται εδώ, συμπεριλαμβανομένων 12 αυτοκρατόρων και 18 αυτοκρατειρών της Αγίας Ρωμαϊκής και της Αυστριακής Αυτοκρατορίας. Οι ορατές 107 μεταλλικές σαρκοφάγοι και οι πέντε καρδιές κυμαίνονται σε στυλ από πουριτανικό απλό έως πληθωρικό ροκοκό.[3] Μερικοί από τους δεκάδες μοναχούς Καπουτσίνους συνεχίζουν τον εθιμικό τους ρόλο ως φύλακες και φροντιστές της κρύπτης, μαζί με το άλλο ποιμαντικό τους έργο στη Βιέννη. Η πιο πρόσφατη ταφή έγινε το 2023.[4]

Ένα στολίδι της σαρκοφάγου του αυτοκράτορα Καρόλου ΣΤ΄: ένα κεφάλι θανάτου με το αυτοκρατορικό στέμμα.

Η Άννα του Τυρόλου, σύζυγος του αυτοκράτορα Ματθία, συνέλαβε την ιδέα ενός μοναστηριού και ταφικής κρύπτης των Καπουτσίνων για την ίδια και τον σύζυγό της, που θα χτιζόταν στη γειτονιά του Χόφμπουργκ, στη Βιέννη. Παρείχε κεφάλαια για αυτό στη διαθήκη που έκανε στις 10 Νοεμβρίου 1617. Πέθανε το επόμενο έτος το 1618, κάτι που απελευθέρωσε τα κεφάλαια, επιτρέποντας την έναρξη του σχεδιασμού και της κατασκευής. Ο σύζυγός της πέθανε το 1619.[5]

Ο θεμέλιος λίθος τέθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1622, παρουσία του αυτοκράτορα Φερδινάνδου Β΄ και μετά από αργή πρόοδο που προκλήθηκε από τους περισπασμούς του Τριακονταετούς Πολέμου, η εκκλησία αφιερώθηκε στις 25 Ιουλίου 1632. Το Πάσχα του επόμενου έτους, οι απλές σαρκοφάγοι που περιείχαν τα λείψανα του αυτοκράτορα Ματθία και της αυτοκράτειρας Άννας μεταφέρθηκαν με μεγάλη τελετή σε αυτό που σήμερα ονομάζεται Θησαυροφυλάκιο των Ιδρυτών.[5]

Ο Λεοπόλδος Α΄ μεγέθυνε την κρύπτη το 1657 στην περιοχή κάτω από το σηκό της εκκλησίας και ο υιός του, Ιωσήφ Α΄, την επέκτεινε δυτικότερα και έχτισε έναν άλλο θάλαμο μαυσωλείου και ένα παρεκκλήσι στα ανατολικά το 1710, αλλά περιέργως, ξεκινώντας το θησαυροφυλάκιο που ο αδερφός του, Κάρολος ΣΤ΄, συνέχισε προς τα δυτικά το 1720, που εκτείνεται κάτω από το ιερό και τη χορωδία της αψίδας πάνω. Για πρώτη φορά, ένας γνωστός αρχιτέκτονας (Γιόχαν Λούκας φον Χίλντεμπραντ) ασχολήθηκε με τη μεγέθυνση της κρύπτης.[5]

Το 1754, η κόρη του, Μαρία Θηρεσία, πήγε ακόμη πιο δυτικά, περνώντας τελείως την εκκλησία από επάνω, στον κήπο του μοναστηριού με την προσθήκη τρούλου που δέχεται φυσικό φως. Ο επιβλητικός τρούλος και η κρύπτη είναι έργο του αρχιτέκτονα Ζαν Ζαντό ντε Βίλε-Ισέ.[6] Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του εγγονού της, Φραγκίσκου Β΄, ο αρχιτέκτονας Γιόχαν Άμαν στράφηκε προς τα βόρεια για την προσθήκη του το 1824.[6]

Το μοναστήρι που περιέβαλλε την εκκλησία είχε ερειπωθεί μετά από 200 χρόνια συνεχούς χρήσης και έτσι κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Φερδινάνδου το 1840 το μοναστήρι (αλλά όχι η εκκλησία) γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε.

Ως μέρος του ιωβηλαίου που γιόρταζε τα 60 χρόνια του στο θρόνο το 1908, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ έβαλε τον αρχιτέκτονα Κάγο Πέρισιτς να χτίσει έναν άλλο θάλαμο μαυσωλείου και ένα παρεκκλήσι στα ανατολικά του Φραγκίσκου Β΄ και 62 θόλων του Φερδινάνδου. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν νέα παραρτήματα για τους επισκέπτες εκατέρωθεν του ναού.

Μέχρι το 1960 ήταν προφανές από την επιδείνωση της κατάστασης των τάφων ότι το περιβάλλον της μεταβαλλόμενης θερμότητας και υγρασίας έπρεπε να ελεγχθεί για να επιβιώσουν οι ιστορικές σαρκοφάγοι για τις μελλοντικές γενιές. Το Νέο Οστεοφυλάκιο, βόρεια των οίκων της Τοσκάνης, του Φερδινάνδου και το Οστεοφυλάκιο του Φραγκίσκου Ιωσήφ, χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Καρλ Σφάντσερ, με μεταλλικές πόρτες από τον γλύπτη Ρούντολφ Χόφλενερ. Πρόσθεσε περίπου το 20% στον χώρο της κρύπτης και χρησιμοποιήθηκε ως μέρος μιας μαζικής αναδιάταξης των τάφων στα οστεοφυλάκια.[6]

Το 2003, ένα άλλο έργο έκανε την κρύπτη προσβάσιμη σε επισκέπτες με ειδικές ανάγκες και άνοιξε πόρτες που δεν χρησιμοποιήθηκαν προηγουμένως, έτσι ώστε η διαδρομή των επισκεπτών να μην απαιτεί πλέον την πλήρης επιστροφή τους που ήταν απαραίτητη πριν. Ολόκληρη η κρύπτη ήταν επίσης κλιματιζόμενη για να αποφευχθεί η φθορά των τάφων.[6]

Η Κρύπτη αποτελεί βασικό στοιχείο του μυθιστορήματος του Αυστριακού λογοτέχνη Γιόζεφ Ροτ Η κρύπτη των Καπουτσίνων (1938), συμβολίζοντας για τον κεντρικό χαρακτήρα Φραντς Φέρντιναντ Τρόττα το τέλος της Αυστριακής Αυτοκρατορίας.

Δομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κρύπτη χωρίζεται σε δέκα οστεοφυλάκια:

1) Οστεοφυλάκιο των Ιδρυτών (Gründergruft): περιέχει τις σαρκοφάγους των ιδρυτών της κρύπτης

2) Οστεοφυλάκιο του Λεοπόλδου (Leopoldsgruft): περιέχει τις σαρκοφάγους των

Επίσης, περιέχει την καρδιά της Κλαυδίας Φηλικίτης της Αυστρίας και της Μαρίας Άννας της Αυστρίας. Καθώς ο αριθμός τους ήταν πολύ μεγάλος για τον αρχικό χώρο, σύντομα επεκτάθηκε στο Κολουμβάριο των Παιδιών και στο Βασικό Θάλαμο.

3) Οστεοφυλάκιο του Καρόλου (Karlsgruft): περιέχει τις σαρκοφάγους των

Ακόμη, περιέχει την καρδιά της συζύγου του Ιωσήφ Α΄, Βιλελμίνης Αμαλίας του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ.

4) Οστεοφυλάκιο της Μαρίας Θηρεσίας (Maria Theresien Gruft): περιέχει τις σαρκοφάγους των

5) Οστεοφυλάκιο του Φραγκίσκου (Franzensgruft): περιέχει τις σαρκοφάγους των

Έως το 1940 περιείχε και τη σαρκοφάγο του εγγονού του Φραγκίσκου Β΄, Ναπολέοντα Β΄, Δούκα του Ράιχσταγκ, η οποία μεταφέρθηκε στο Παρίσι.

6) Οστεοφυλάκιο του Φερδινάνδου (Ferdinandsgruft): περιέχει τις σαρκοφάγους των

Ακόμη, περιέχονται οι στάχτες του Λεοπόλδου της Αυστρίας.

7) Οστεοφυλάκιο της Τοσκάνης (Toscanagruft): περιέχει τις σαρκοφάγους των

8) Νέο Οστεοφυλάκιο (Neue Gruft): περιέχει τις σαρκοφάγους των

9) Οστεοφυλάκιο του Φραγκίσκου Ιωσήφ (Franz Josephs Gruft): περιέχεις τις σαρκοφάγους των

10) Παρεκκλήσιο της Κρύπτης (Gruftkapelle): περιέχεις τις σαρκοφάγους των

Ακόμη, βρίσκονται επιμνημόσυνες τιμητικές πλάκες για το Φραγκίσκο Φερδινάνδο της Αυστρίας, τη Σοφία, Δούκισσα του Χόενμπεργκ, και τον Κάρολο της Αυστρίας.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 25424. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  2. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 25424. Ανακτήθηκε στις 30  Ιουλίου 2018.
  3. ↑ 3,0 3,1 Beutler 1999, σελ. 12.
  4. ↑ «Last Ever Burial At Vienna's Habsburg Crypt». The European Conservative. 6 October 2023. https://europeanconservative.com/articles/news/last-ever-burial-at-viennas-habsburg-crypt/. Ανακτήθηκε στις 8 October 2023. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Beutler 1999, σελ. 10.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Beutler 1999, σελ. 11.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αυτοκρατορική_Κρύπτη_της_Βιέννης&oldid=10741530"