Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ερυθρά Τρομοκρατία (Σοβιετική Ένωση)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Η ουδέτερη οπτική γωνία αυτού του λήμματος αμφισβητείται. Πιθανότατα παρουσιάζει κάποια γεγονότα ή απόψεις μονομερώς ή με δυσανάλογη ισορροπία σε σχέση με την αντίστοιχη βαρύτητά τους. Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του λήμματος.
Red Terror
Μέρος Russian Civil War
Προπαγανδιστική επιγραφή στο Πέτρογκραντ, 1918: "Θάνατος στη μπουρζουαζία και τα σκυλάκια της - Ζήτω η Κόκκινη Τρομοκρατία".
Εντόπιο όνομα красный террор
Ημερομηνίαlate Aug 1918 – Oct/Nov 1918
Διάρκεια1-2 months
ΤοποθεσίαSoviet Russia
ΚίνητροPolitical repression
Στόχοςanti-Bolshevik groups, counter-revolutionaries, and dissidents
Οργανώθηκε απόVladimir Lenin and the Bolshevik Party
Νεκροίest. 100,000 – 200,000

Η Ερυθρά Τρομοκρατία (αγγλ. Red Terror, ρωσικά: красный террор‎‎ , krasnyy teror ) στη Σοβιετική Ρωσία ήταν μια εκστρατεία πολιτικής καταστολής και δολοφονιών που διεξήγαγαν οι Μπολσεβίκοι - κυρίως μέσω της Τσέκα, της μυστικής αστυνομίας των Μπολσεβίκων - στα μέσα του 1918 μετά την έναρξη του ρωσικού εμφυλίου πολέμου.[1] [2] [3]  Αναδύθηκε μετά από μια δολοφονική απόπειρα εναντίον του Βλαντιμίρ Λένιν και διαμορφώθηκε με βάση την Τρομοκρατία της Γαλλικής Επανάστασης.[4] Επιδίωξε να εξαλείψει οποιαδήποτε απειλή που θα έθετε σε κίνδυνο την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Γενικότερα, ο όρος αναφέρεται συνήθως στην πολιτική καταστολή των Μπολσεβίκων καθ' όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1917-1922),[5][6] [7] και διακρίνεται από τον Λευκό τρόμο που διεξήγαγε ο Λευκός Στρατός (Ρωσικές και μη Ρωσικές ομάδες εναντίον της μπολσεβικικής διοίκησης) εναντίον των πολιτικών εχθρών του (περιλαμβανομένων των Μπολσεβίκων).

Οι εκτιμήσεις για τον συνολικό αριθμό των θυμάτων της μπολσεβίκικης καταστολής ποικίλουν πολύ. Μια πηγή ισχυρίζεται ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων θα μπορούσε να είναι 1,3 εκατομμύρια,[8] ενώ άλλος δίνει εκτιμήσεις για 28.000 εκτελέσεις ετησίως από τον Δεκέμβριο του 1917 έως τον Φεβρουάριο του 1922. [9] Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν κατά την αρχική περίοδο της Κόκκινης Τρομοκρατίας είναι τουλάχιστον 10.000.[10] Οι πιο αξιόπιστες εκτιμήσεις για τον αριθμό των δολοφονιών συνολικά εκτιμούν τον αριθμό σε περίπου 10.000,[11] έως 200.000. [12]

Σκοπός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κόκκινη Τρομοκρατία στη Σοβιετική Ρωσία δικαιολογήθηκε στη σοβιετική ιστοριογραφία ως εκστρατεία κατά των αντεπαναστατών κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου του 1918–1921, με στόχο εκείνους που συμμετείχαν στους Λευκούς ( Λευκός Στρατός ). Οι Μπολσεβίκοι ανέφεραν οποιεσδήποτε αντι-μπολσεβίκικες φατρίες ως Λευκούς, ανεξάρτητα από το αν αυτές οι φατρίες υποστήριζαν πραγματικά το Λευκό Κίνημα. Ο Λέων Τρότσκυ περιέγραψε ως εξής την υπόθεση το 1920: Η σοβαρότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου στη Ρωσία, ..., διαμορφώθηκε από λιγότερο δύσκολες συνθήκες [σε σχέση με τη Γαλλική Επανάσταση]. Υπήρχε ένα συνεχές μέτωπο, στα βόρεια και νότια, στα ανατολικά και δυτικά. Εκτός από τους στρατιώτες της Ρωσικής Λευκής Φρουράς του Κολτσάκ, του Ντενίκιν και άλλων, υπάρχουν και αυτοί που επιτίθενται στη Σοβιετική Ρωσία, ταυτόχρονα ή με τη σειρά: Γερμανοί, Αυστριακοί, Τσέχο-Σλοβάκοι, Σέρβοι, Πολωνοί, Ουκρανοί, Ρουμάνοι, Γάλλοι, Βρετανοί, Αμερικανοί, Ιάπωνες, Φινλανδοί, Εσθονιανοί, Λιθουανοί ... Σε μια χώρα που πλήττεται από έναν αποκλεισμό και πνίγεται από την πείνα, υπάρχουν συνωμοσίες, εξεγέρσεις, τρομοκρατικές ενέργειες και καταστροφή δρόμων και γεφυρών. - Τρότσκι (1920)

Ο Μάρτιν Λάτσις, επικεφαλής της Ουκρανικής Τσέκα, δήλωσε στην εφημερίδα Red Terror : Δεν παλεύουμε ενάντια σε μεμονωμένα άτομα. Εξολοθρεύουμε την αστική τάξη ως τάξη. Μην ψάχνετε σε φακέλους αποδεικτικών στοιχείων για να δείτε αν ο κατηγορούμενος ήρθε εναντίον των Σοβιετικών με όπλα ή λόγια. Ρωτήστε τον σε ποια τάξη ανήκει, ποιο είναι το υπόβαθρο του, η εκπαίδευσή του, το επάγγελμά του. Αυτές είναι οι ερωτήσεις που θα καθορίσουν τη μοίρα των κατηγορουμένων. Αυτή είναι η έννοια και η ουσία του κόκκινου τρόμου. - Martin Latsis, Red Terror [13]

Ο αγώνας περιγράφηκε συνοπτικά από την άποψη των Μπολσεβίκων από τον Γκριγκόρι Ζινόβιεφ στα μέσα Σεπτεμβρίου 1918: Για να νικήσουμε τους εχθρούς μας πρέπει να έχουμε τον δικό μας σοσιαλιστικό μιλιταρισμό. Πρέπει να φέρουμε προς εμάς 90 εκατομμύρια από τα 100 εκατομμύρια του πληθυσμού της Σοβιετικής Ρωσίας. Όσο για τα υπόλοιπα, δεν έχουμε τίποτα να τους πούμε. Πρέπει να εκμηδενιστούν.

"Συνοδεία κρατουμένων", του Ivan Vladimirov [ru]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εκστρατεία για την Κόκκινη Τρομοκρατία θεωρείται ότι ξεκίνησε επίσημα μεταξύ 17–30 Αυγούστου 1918 ως αντίποινα για δύο απόπειρες δολοφονίας (μία από τις οποίες ήταν επιτυχής).[4][13] Ωστόσο, το επίσημο διάταγμα για τον "Κόκκινο τρόμο", εκδόθηκε λίγο αργότερα, τον Σεπτέμβριο. [14]

Προηγηθέντα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τον Δεκέμβριο του 1917, στον Felix Dzerzhinsky ανατέθηκε να ξεριζώσει τις αντεπαναστατικές απειλές κατά της σοβιετικής κυβέρνησης . Ήταν ο διευθυντής της Ρωσικής Έκτακτης Επιτροπής (γνωστής και ως Cheka ), προκάτοχος της KGB που χρησίμευσε ως μυστική αστυνομία.[13]

Στις 17 Αυγούστου 1918, ο ηγέτης της Cheka του Petrograd Moisei Uritsky δολοφονήθηκε από τον Leonid Kannegisser. Τρεις ημέρες αργότερα, στις 30 Αυγούστου, ο Φάννι Καπλάν προσπάθησε ανεπιτυχώς να δολοφονήσει τον Βλαντιμίρ Λένιν.[4][13]

Αυτές οι επιθέσεις τελικά θα πείσουν την κυβέρνηση να προσέξει το λόμπι του Ντσερζίνσκι για μεγαλύτερη εσωτερική ασφάλεια. Η εκστρατεία μαζικής καταστολής θα ξεκινήσει επίσημα στη συνέχεια ως αντίποινα.[4][13]

Η καταστολή ξεκινά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
"Στα υπόγεια ενός Τσέκα ", του Ivan Vladimirov [ru]

Αναρρώνοντας από τις πληγές του, ο Λένιν έδωσε οδηγίες: "Είναι απαραίτητο - κρυφά και επειγόντως να προετοιμαστεί ο τρόμος." [15] Σε άμεση ανταπόκριση στις δύο επιθέσεις, η Cheka σκότωσε περίπου 1.300 «αστούς ομήρους» που κρατούνταν στις φυλακές του Πέτρογκραντ και του Κρόνσταντ. [16]

Οι εφημερίδες των Μπολσεβίκων ήταν ιδιαίτερα συνδεδεμένες με την υποκίνηση της κρατικής βίας: στις 31 Αυγούστου, τα κρατικά μέσα ενημέρωσης ξεκίνησαν την κατασταλτική εκστρατεία μέσω υποκίνησης βίας. Ένα άρθρο που εμφανίζεται στην Πράβντα αναφώνησε: «Ήρθε η ώρα να συντρίψουμε την αστική τάξη ή να μας συντρίψει. … Ο ύμνος της εργατικής τάξης θα είναι ένα τραγούδι μίσους και εκδίκησης! " [13] Την επόμενη μέρα, η εφημερίδα Krasnaia Gazeta δήλωσε ότι «μόνο ποτάμια αίματος μπορούν να ξεπλύνουν το αίμα του Λένιν και του Ουρίτσκι».

Η πρώτη επίσημη ανακοίνωση του κόκκινου τρόμου δημοσιεύθηκε στην Izvestia στις 3 Σεπτεμβρίου, με τίτλο "Έκκληση στην εργατική τάξη", καλώντας τους εργαζόμενους να "συντρίψουν τη Λερναία Ύδρα της αντεπανάστασης με μαζικό τρόμο!" θα καταστήσει επίσης σαφές ότι "όποιος τολμά να διαδώσει την παραμικρή φήμη εναντίον του σοβιετικού καθεστώτος θα συλληφθεί αμέσως και θα σταλεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ". [14] Η Izvestia ανέφερε επίσης ότι, εντός 4 ημερών από την απόπειρα εναντίον του Λένιν, πάνω από 500 όμηροι είχαν εκτελεστεί μόνο στο Πετρόγκραντ.[13] [14]

Στη συνέχεια, στις 5 Σεπτεμβρίου, η Κεντρική Επιτροπή της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων εξέδωσε διάταγμα «Περί Ερυθρού Τρόμου», το οποίο προέβλεπε «μαζικές εκτελέσεις χωρίς δισταγμό”. Διέτασε την Τσέκα « να εξασφαλίσει τη Σοβιετική Δημοκρατία από τους ταξικούς εχθρούς με την απομόνωσή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ", και δήλωνε ότι οι αντεπαναστάτες "πρέπει να εκτελεστούν με πυροβολισμούς [και] τα ονόματα των εκτελεσθέντων και οι λόγοι της εκτέλεσης πρέπει να δημοσιοποιούνται. " [1][13] [14]

Η κυβέρνηση εκτέλεσε 500 "εκπροσώπους των ανατρεπόμενων τάξεων" ( kulaks ) αμέσως μετά τη δολοφονία του Uritsky. [2] Ο Σοβιετικός επίτροπος Γκριγκόρι Πετρόφσκι ζήτησε επέκταση του τρόμου και "άμεσο τέλος της χαλαρότητας και της τρυφερότητας".[1]

Τον Οκτώβριο του 1918, ο διοικητής της Τσέκα Μάρτιν Λάτσις παρομοίασε τον Κόκκινο Τρόμο με έναν ταξικό πόλεμο, εξηγώντας ότι «καταστρέφουμε τη μπουρζουαζία ως τάξη».[1]

Στις 15 Οκτωβρίου, το κορυφαίο στέλεχος της Cheka Gleb Bokii, συνοψίζοντας την επίσημη λήξη της Ερυθράς Τρομοκρατίας, ανέφερε ότι, στην Πετρούπολη εκτελέστηκαν 800 φερόμενοι εχθροί και άλλοι 6.229 φυλακίστηκαν. [15] Οι απώλειες κατά τους πρώτους δύο μήνες κυμαίνονταν μεταξύ 10.000 και 15.000 βάσει των καταλόγων των ατόμων που εκτελέστηκαν συνοπτικά που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Cheka Weekly και σε άλλα επίσημα έντυπα.

Στην Κριμαία, τη Béla Kun και τη Rosalia Zemlyachka, με την έγκριση του Βλαντιμίρ Λένιν [17] εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες 50.000 λευκοί αιχμάλωτοι πολέμου και πολίτες μετά την ήττα του στρατηγού Pyotr Wrangel στα τέλη του 1920. Τους είχε υποσχεθεί αμνηστία αν παραδοθούν. [18] Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες σφαγές στον εμφύλιο πόλεμο. [14]

Στις 16 Μαρτίου 1919, όλα τα στρατιωτικά αποσπάσματα της Τσέκα ενώθηκαν σε ένα ενιαίο σώμα, τα Στρατεύματα για την Εσωτερική Άμυνα της Δημοκρατίας, που αριθμούσαν 200.000 άτομα το 1921. Αυτά τα στρατεύματα αστυνόμευαν στρατόπεδα εργασίας, διοικούσαν το σύστημα Gulag, διεξήγαγαν επιτάξεις σιτηρών, και κατέστειλαν εξεγέρσεις αγροτών, διαδηλώσεις από εργάτες και ανταρσίες στον Ερυθρό Στρατό (που μαστιζόταν από λιποταξίες). [7]

Ένας από τους κύριους διοργανωτές της Ερυθράς Τρομοκρατίας ήταν ο 2ου Βαθμού Στρατιωτικός Κομισσάριος Γιάν Κάρλοβιτς Μπερζίν (1889-1938), του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Pēteris Ķuzis. Συμμετείχε στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και στη συνέχεια εργάστηκε στην κεντρική οργάνωση της Τσέκα. Κατά τη διάρκεια της Ερυθράς Τρομοκρατίας, ο Μπερζίν ξεκίνησε το σύστημα σύλληψης και εκτέλεσης ομήρων για να σταματήσει τις λιποταξίες και άλλες «πράξεις απιστίας και σαμποτάζ». [3]  Ως αρχηγός ενός ειδικού τμήματος του Λετονικού Κόκκινου Στρατού (αργότερα της 15ης Στρατιάς), ο Μπερζίν έπαιξε ρόλο στην καταστολή της ανταρσίας των Ρώσων ναυτικών στο Κρόνσταντ τον Μάρτιο του 1921. Διακρίθηκε ιδιαίτερα στις συλλήψεις και εκτελέσεις των συλληφθέντων ναυτικών. [3] 

Καταστολές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ των θυμάτων της Ερυθράς Τρομοκρατίας ήταν τσαρικοί, φιλελεύθεροι, μη Μπολσεβικοί σοσιαλιστές, κληρικοί, κουλάκοι («εύποροι» αγρότες), Μενσεβίκοι, αλλοδαποί, ύποπτοι αντεπαναστάτες και άλλοι πολιτικοί αντιφρονούντες . Αργότερα έγιναν στόχος και βιομηχανικοί εργάτες που δεν κατάφεραν να τηρήσουν τις ποσοστώσεις παραγωγής [1]

Τα πρώτα θύματα του τρόμου ήταν οι Σοσιαλιστές Επαναστάτες (SR). Κατά τη διάρκεια των μηνών της εκστρατείας, εκτελέστηκαν περισσότερα από 800 μέλη των SR, ενώ χιλιάδες άλλα οδηγήθηκαν σε εξορία ή σε στρατόπεδα εργασίας.[1] Σε λίγες εβδομάδες, οι εκτελέσεις που εκτελέστηκαν από την Τσέκα ήταν διπλάσιες ή τριπλάσιες από τον αριθμό των θανατικών ποινών που εκδόθηκαν από τη Ρωσική Αυτοκρατορία κατά την 92ετή περίοδο από το 1825 έως το 1917.[19]

Αγρότες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
"Ελευθερία των Μπολσεβίκων" - Πολωνική αφίσα προπαγάνδας με γυμνή καρικατούρα του Λεον Τρότσκι από τον Πολωνικό-Σοβιετικό Πόλεμο

Τα Εσωτερικά Στρατεύματα της Τσέκα και του Ερυθρού Στρατού ασκούσαν την τρομοκρατική τακτική της σύλληψης και εκτέλεσης πολλών ομήρων, συχνά σε σχέση με λιποταξίες βίαια επιστρατευμένων αγροτών. Σύμφωνα με τον Orlando Figes, περισσότεροι από 1 εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Κόκκινο Στρατό το 1918, περίπου 2 εκατομμύρια το 1919 και σχεδόν 4 εκατομμύρια διέφυγαν από τον Κόκκινο Στρατό το 1921. [20] Περίπου 500.000 λιποτάκτες συνελήφθησαν το 1919 και περίπου 800.000 το 1920 από την Cheka και ειδικά τμήματα που δημιουργήθηκαν για την καταπολέμηση της λιποταξίας. [7] Χιλιάδες λιποτάκτες εκτελέστηκαν, και οι οικογένειές τους συχνά αιχμαλωτίστηκαν.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, κατά τη διάρκεια της καταστολής της εξέγερσης του Tambov του 1920-1921, περίπου 100.000 εξεγερμένοι αγρότες και οι οικογένειές τους φυλακίστηκαν ή απελάθηκαν και ίσως 15.000 εκτελέστηκαν. [18]

Αυτή η εκστρατεία σηματοδότησε την αρχή των Gulag, και ορισμένοι μελετητές υπολόγισαν ότι 70.000 φυλακίστηκαν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1921 (αυτός ο αριθμός δεν περιλαμβάνει τα άτομα σε πολλά στρατόπεδα περιοχών που ήταν σε εξέγερση, όπως το Tambov). Οι συνθήκες σε αυτά τα στρατόπεδα οδήγησαν σε υψηλά ποσοστά θνησιμότητας και πραγματοποιήθηκαν "επαναλαμβανόμενες σφαγές". Η Cheka στο στρατόπεδο Kholmogory υιοθέτησε την πρακτική του πνιγμού δεμένων κρατουμένων στον κοντινό ποταμό Dvina. [18] Περιστασιακά, ολόκληρες φυλακές «άδειαζαν» από κρατουμένους με εκτελέσεις πριν εγκαταλειφθεί μια πόλη στις δυνάμεις των Λευκών. [18] [20]

Βιομηχανικοί εργάτες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 16 Μαρτίου 1919, η Τσέκα εισέβαλε στο εργοστάσιο του Πίτιλοφ. Συνελήφθησαν περισσότεροι από 900 εργαζόμενοι που απεργούσαν, εκ των οποίων περισσότεροι από 200 εκτελέστηκαν χωρίς δίκη κατά τις επόμενες ημέρες.  Πολλές απεργίες πραγματοποιήθηκαν την άνοιξη του 1919 στις Τούλα, Αριόλ, Τβερ, Ιβάνοβο και το Αστραχάν . Λιμοκτονούντες εργάτες διεκδικούσαν να λάβουν δελτία τροφίμων αντίστοιχα με εκείνα των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού. Απαίτησαν επίσης την κατάργηση των προνομίων για τους Μπολσεβίκους, την ελευθερία του Τύπου και τις ελεύθερες εκλογές. Η Τσέκα κατέστειλε ανελέητα όλες τις απεργίες, χρησιμοποιώντας συλλήψεις και εκτελέσεις. [14]

Στην πόλη του Αστραχάν ξέσπασε μια εξέγερση υπό την ηγεσία των δυνάμεων της Λευκής Φρουράς. Κατά την προετοιμασία αυτής της εξέγερσης, οι Λευκοί κατάφεραν να εισάγουν κρυφά περισσότερα από 3000 τουφέκια και πολυβόλα στην πόλη. Οι ηγέτες της συνωμοσίας αποφάσισαν να ενεργήσουν τη νύχτα στις 9-10 Μαρτίου 1919. Με τους αντάρτες ενώθηκαν πλούσιοι αγρότες από τα χωριά, τις οποίες κατέστειλαν οι Επιτροπές των Φτωχών, και διέπραξαν σφαγές εναντίον αγροτών ακτιβιστών. Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν φρικαλεότητες σε χωριά όπως τα Ivanchug, Chagan και Karalat. Σε απάντηση, σοβιετικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Κίροφ ανέλαβαν την υποχρέωση να καταστείλουν αυτήν την εξέγερση στα χωριά, και μαζί με τις Επιτροπές των Φτωχών αποκατέστησαν τη σοβιετική εξουσία. Η εξέγερση στο Αστραχάν τέθηκε υπό έλεγχο έως τις 10 Μαρτίου και ηττήθηκε πλήρως στις 12.[21] Τα μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης και άλλοι αργότερα ανέφεραν ότι μεταξύ 2.000 και 4.000 πυροβολήθηκαν ή πνίγηκαν από τις 12 έως τις 14 Μαρτίου 1919.[22] [14]

Ωστόσο, οι απεργίες συνεχίστηκαν. Ο Λένιν είχε ανησυχίες για την τεταμένη κατάσταση όσον αφορά τους εργαζόμενους στην περιοχή του Ουράλ. Στις 29 Ιανουαρίου 1920, έστειλε ένα τηλεγράφημα στον Βλαντιμίρ Σμύρνοφ δηλώνοντας "Είμαι έκπληκτος που παίρνετε το θέμα τόσο ελαφρά, και δεν εκτελείτε αμέσως μεγάλο αριθμό απεργών για το έγκλημα του σαμποτάζ". [14]

Εκείνη την εποχή υπήρξαν πολλές αναφορές ότι οι ανακριτές της Τσέκα χρησιμοποίησαν βασανιστήρια. Στην Οδησσό, η Τσέκα έδεσε τους Λευκούς αξιωματικούς σε σανίδες και τους έβαζε αργά σε φούρνους ή δεξαμενές με βραστό νερό. Στο Χάρκοβο, ήταν συνηθισμένο το γδάρσιμο του τριχωτού της κεφαλής και των χεριών. Στο Voronezh η Cheka περιέφερε γυμνούς ανθρώπους κυλιόμενους μέσα σε βαρέλια, γεμάτα εσωτερικά με καρφιά. Θύματα σταυρώθηκαν ή λιθοβολήθηκαν στο Ντνιπροπετρόφσκ. Η Τσέκα στο Κρεμεντσούκ ανασκολόπησε κληρικούς και έθαψε ζωντανούς εξεγερμένους αγρότες. Στο Oryol, έριχναν νερό πάνω σε δεμένους γυμνούς κρατούμενους το χειμώνα, μέχρι να γίνουν κολώνες πάγου. στο Κίεβο, τα κινεζικά αποσπάσματα Cheka τοποθέτησαν αρουραίους σε σιδερένιους σωλήνες που ήταν φραγμένοι στο ένα άκρο με συρματόπλεγμα και το άλλο άκρο τοποθετούσαν πάνω στο σώμα των φυλακισμένων. Οι σωλήνες θερμαίνονταν μέχρι οι αρουραίοι να ροκανίζουν μέσα στο σώμα του θύματος σε μια προσπάθεια να διαφύγουν. [23]

Εκτελέσεις πραγματοποιούνταν σε κελάρια ή αυλές φυλακών, ή και στα περίχωρα πόλεων, κατά τη διάρκεια του Ερυθρού Τρόμου και του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου . Αφού αφαιρούσαν από τους καταδικασμένους τα ρούχα και άλλα αντικείμενα, τα οποία μοιράζονταν μεταξύ των εκτελεστών της Τσέκα, εκτελούνταν με πολυβόλα ή περίστροφα. Εκείνοι που σκοτώνονταν στη φυλακή συνήθως πυροβολούνταν στο πίσω μέρος του λαιμού καθώς εισέρχονταν στο υπόγειο της εκτέλεσης, το οποίο ήταν γεμάτο με πτώματα και ποτισμένο με αίμα. Τα θύματα που σκοτώνονταν έξω από την πόλη μεταφέρονταν με φορτηγό, όπου μερικές φορές έπρεπε να σκάψουν τους δικούς τους τάφους. [23]

Σύμφωνα με τον Edvard Radzinsky, «έγινε συνηθισμένη πρακτική να συλλαμβάνεται ο σύζυγος όμηρος και να περιμένουν τη γυναίκα του να έρθει και να εξαγοράσει τη ζωή του με το σώμα της». [2] Κατά τη διάρκεια της "αποκοζακοποίησης, έγιναν σφαγές, σύμφωνα με τον ιστορικό Robert Gellately, "σε ανήκουστη κλίμακα". Στο Pyatigorsk η Cheka οργάνωσε μια «ημέρα κόκκινου τρόμου» για να εκτελέσει 300 άτομα σε μια μέρα και πήρε ποσοστώσεις από κάθε μέρος της πόλης. Σύμφωνα με το μέλος της Cheka Karl Lander, η Τσέκα στο Κισλοβόντσκ, "λόγω έλλειψης καλύτερης ιδέας", σκότωσε όλους τους ασθενείς στο νοσοκομείο. Μόνο τον Οκτώβριο του 1920 εκτελέστηκαν περισσότερα από 6.000 άτομα. Ο Gellately προσθέτει ότι κομμουνιστές ηγέτες «προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τις εθνοτικές σφαγές, με την ενσωμάτωση τους στο σλόγκαν της "ταξικής πάλης". [18]

Κληρικοί και θρησκευτικοί λειτουργοί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέλη του κλήρου υπέστησαν ιδιαίτερα βάναυση κακοποίηση. Σύμφωνα με έγγραφα που ανέφερε ο Αλεξάντερ Γιακόβλεφ, τότε επικεφαλής της Προεδρικής Επιτροπής για την Αποκατάσταση των Θυμάτων Πολιτικής Καταπίεσης, οι ιερείς, οι μοναχοί και οι μοναχές σταυρώθηκαν, ρίχτηκαν σε καζάνια από βρασμένη πίσσα, γδάρθηκαν, στραγγαλίστηκαν, τους δόθηκε Θεία Κοινωνία με λιωμένο μόλυβδο και ρίχνονταν να πνιγούν σε τρύπες στον πάγο.[24] Υπολογίζεται ότι 3.000 δολοφονήθηκαν μόνο το 1918.

Ερμηνείες από ιστορικούς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιστορικοί όπως ο Stéphane Courtois και ο Richard Pipes ισχυρίστηκαν ότι οι Μπολσεβίκοι χρειάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τον τρόμο για να παραμείνουν στην εξουσία επειδή δεν είχαν λαϊκή υποστήριξη. [7] [25] Αν και οι Μπολσεβίκοι κυριαρχούσαν μεταξύ εργατών, στρατιωτών και στα επαναστατικά σοβιέτ, κέρδισαν λιγότερο από το ένα τέταρτο της λαϊκής ψηφοφορίας στις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση που πραγματοποιήθηκαν αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, καθώς είχαν πολύ λιγότερη υποστήριξη μεταξύ των αγροτών. Παρόλο που οι εκλογές της Συντακτικής Συνέλευσης προηγήθηκαν του διαχωρισμού μεταξύ των Δεξιών SRs, οι οποίοι είχαν εναντιωθεί στους Μπολσεβίκους, και των Αριστερών SR, που ήταν συνεργάτες τους, στη συνέχεια πολλές ψήφοι αγροτών που προορίζονταν για τους τελευταίους πήγαν στα SR.[26][27][28] Μαζικές απεργίες από Ρώσους εργάτες κατεστάλεισαν ανελέητα κατά τη διάρκεια της Κόκκινης Τρομοκρατίας.

Σύμφωνα με τον Richard Pipes, ο τρόμος δικαιολογείται αναπόφευκτα από την πεποίθηση του Λένιν ότι η ανθρώπινη ζωή ήταν αναλώσιμη για την οικοδόμηση του κομμουνισμού. Ο Pipes ανέφερε την παρατήρηση του Μαρξ για τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία του 19ου αιώνα: «Η σημερινή γενιά μοιάζει με τους Εβραίους που οδήγησε ο Μωυσής μέσω της ερήμου. Δεν πρέπει μόνο να κατακτήσει έναν νέο κόσμο, αλλά πρέπει επίσης να χαθεί για να δώσει χώρο στους ανθρώπους που είναι κατάλληλοι για έναν νέο κόσμο ", αλλά σημείωσε ότι ούτε ο Μαρξ ούτε ο Ένγκελς ενθάρρυναν μαζικές δολοφονίες.[29][30] Ο Robert Conquest ήταν πεπεισμένος ότι «ο άνευ προηγουμένου τρόμος πρέπει να φαίνεται απαραίτητος για ιδεολογικά υποκινούμενες προσπάθειες για μετασχηματισμό της κοινωνίας μαζικά και γρήγορα, ενάντια στις φυσικές της δυνατότητες».[31]

Η άποψη του Ορλάντο Φιγκς ήταν ότι η Κόκκινη Τρομοκρατία ήταν υπονοούμενη, όχι τόσο στον ίδιο τον Μαρξισμό, αλλά στην ταραχώδη βία της Ρωσικής Επανάστασης . Σημείωσε ότι υπήρχαν ορισμένοι Μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τους Λεβ Κάμενεφ, Νικολάι Μπουχάριν και Μιχαήλ Όλμινσκι, οι οποίοι επέκριναν αυτές τις ενέργειες και προειδοποίησαν ότι χάρη στη «βίαιη κατάληψη της εξουσίας από τον Λένιν και την απόρριψη της δημοκρατίας», οι Μπολσεβίκοι θα «αναγκαστούν να στραφούν όλο και περισσότερο στον τρόμο για να σιωπήσουν την πολιτική κριτική και να υποτάξουν μια κοινωνία που δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν με άλλα μέσα". [20] Ο Figes ισχυρίζεται επίσης ότι η Κόκκινη Τρομοκρατία "ξέσπασε από τα κάτω. Ήταν ένα αναπόσπαστο στοιχείο της κοινωνικής επανάστασης από την αρχή. Οι Μπολσεβίκοι ενθάρρυναν αλλά δεν δημιούργησαν αυτόν τον μαζικό τρόμο. Οι κύριοι θεσμοί της Τρομοκρατίας είχαν διαμορφωθεί, τουλάχιστον εν μέρει, ως απάντηση σε αυτές τις πιέσεις από τη βάση. " [20]

Ο Γερμανός μαρξιστής Karl Kautsky παρακάλεσε τον Λένιν να μην χρησιμοποιήσει τη βία ως μορφή τρομοκρατίας, επειδή ήταν αδιάκριτη, είχε σκοπό να τρομάξει τον άμαχο πληθυσμό και περιλάμβανε τη σύλληψη και εκτέλεση ομήρων: "Μεταξύ των φαινομένων για τα οποία ήταν υπεύθυνος ο Μπολσεβικισμός, η τρομοκρατία, η οποία αρχίζει με την κατάργηση κάθε μορφής ελευθερίας του Τύπου και καταλήγει σε ένα σύστημα μαζικών εκτελέσεων, είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό και το πιο απωθητικό από όλα. " [32]

Στο Μαύρο Βιβλίο του Κομμουνισμού, ο Nicolas Werth αντιπαραθέτει τον κόκκινο με τον λευκό τρόμο, σημειώνοντας ότι ο πρώτος ήταν η επίσημη πολιτική της μπολσεβίκικης κυβέρνησης.

Ο Τζέιμς Ράιαν επισημαίνει ότι ο Λένιν ποτέ δεν υποστήριξε τη φυσική εξόντωση όλων των αστών ως τάξης, αλλά απλώς την εκτέλεση εκείνων που συμμετείχαν ενεργά στην υπονόμευση της μπολσεβίκικης κυριαρχίας. [9] Σκοπεύει να επιφέρει "την ανατροπή και πλήρη κατάργηση της αστικής τάξης", αλλά με μη βίαια πολιτικά και οικονομικά μέσα. [9]

Ο Leszek Kołakowski σημείωσε ότι ενώ οι Μπολσεβίκοι (ειδικά ο Λένιν) επικεντρώθηκαν πολύ στη μαρξική έννοια της «βίαιης επανάστασης» και της δικτατορίας του προλεταριάτου πολύ πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, η εφαρμογή της δικτατορίας ορίστηκε σαφώς από τον Λένιν ήδη από το 1906, όταν υποστήριξε ότι πρέπει να περιλαμβάνει «απεριόριστη εξουσία βασισμένη στη βία και όχι στο νόμο», εξουσία που «είναι απολύτως απεριόριστη από οποιουσδήποτε κανόνες και βασίζεται άμεσα στη βία». Στην Πολιτεία και την Επανάσταση του 1917, ο Λένιν επανέλαβε για άλλη μια φορά τα επιχειρήματα που έθεσαν οι Μαρξ και Ένγκελς ζητώντας τη χρήση τρόμου. Φωνές όπως ο Κάουτσκι που απαιτούν μέτρια χρήση βίας συνάντησαν την «έξαλλη απάντηση» από τον Λένιν στα Προλεταριακή Επανάσταση και Αποστάτης Κάουτσκι (1918). Ένα άλλο θεωρητικό και συστηματικό επιχείρημα υπέρ του οργανωμένου τρόμου ως απάντηση στις επιφυλάξεις του Κάουτσκι γράφτηκε από τον Τρότσκι στο The Defense of Terrorism (1921). Ο Τρότσκι υποστήριξε ότι υπό το φως του ιστορικού υλισμού, αρκεί η «βία να είναι επιτυχής» για να δικαιολογήσει την «ορθότητά» της. Ο Τρότσκι εισήγαγε και παρείχε ιδεολογική δικαιολογία για πολλά από τα μελλοντικά χαρακτηριστικά που χαρακτηρίζουν το μπολσεβίκικο σύστημα, όπως η «στρατιωτικοποίηση της εργασίας» και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.[33]

Ιστορική σημασία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αναμνηστική πέτρα για τα θύματα του κόκκινου τρόμου στο Daugavpils

Η Κόκκινη Τρομοκρατία ήταν σημαντική ως η πρώτη από πολλές εκστρατείες κομμουνιστικής τρομοκρατίας που ακολούθησαν στη Σοβιετική Ρωσία και σε πολλές άλλες χώρες.[34]  Υποκίνησε επίσης τον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο σύμφωνα με τον ιστορικό Richard Pipes.[29]

Ο όρος «κόκκινη τρομοκρατία» αναφέρεται και σε άλλες εκστρατείες βίας από κομμουνιστικές ομάδες. Παραδείγματα χρήσης του όρου είναι:

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Llewellyn, Jennifer, Michael McConnell, and Steve Thompson. 2019 August 11. "The Red Terror." Russian Revolution. Alpha History. Retrieved 2021-03-24.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Radzinsky, Edvard (1997). Stalin: The First In-depth Biography Based on Explosive New Documents from Russia's Secret Archives. Anchor. σελίδες 152–5. ISBN 0-385-47954-9. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Suvorov, Viktor (1984). Inside Soviet Military Intelligence. New York: Macmillan. ISBN 9780026155106. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Wilde, Robert. 2019 February 20.
  5. ↑ Melgunov, Sergey [1925] 1975.
  6. ↑ Melgunov, Sergei. 1927.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Werth, Bartosek et al. (1999), Chapter 4: The Red Terror.
  8. ↑ Rinke, Stefan· Wildt, Michael (2017). Revolutions and Counter-Revolutions: 1917 and Its Aftermath from a Global Perspective. Campus Verlag. σελίδες 57–58. ISBN 978-3593507057. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Ryan (2012).
  10. ↑ Ryan (2012), p. 114.
  11. ↑ Lincoln, W. Bruce (1989). Red Victory: A History of the Russian Civil War. Simon & Schuster. σελ. 384. ISBN 0671631667. ...the best estimates set the probable number of executions at about a hundred thousand. 
  12. ↑ Lowe (2002).
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 13,6 Bird, Danny (5 Σεπτεμβρίου 2018). «How the 'Red Terror' Exposed the True Turmoil of Soviet Russia 100 Years Ago». Time. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2021. 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 14,6 14,7 Werth, Bartosek et al. (1999).
  15. ↑ 15,0 15,1 Christopher Andrew and Vasili Mitrokhin (2000).
  16. ↑ «Crimes and Mass Violence of the Russian Civil Wars (1918-1921) | Sciences Po Mass Violence and Resistance - Research Network». crimes-and-mass-violence-russian-civil-wars-1918-1921.html (στα Αγγλικά). 25 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2021. [νεκρός σύνδεσμος]
  17. ↑ Rayfield, Donald (2004). Stalin and His Hangmen: The Tyrant and Those Who Killed for Him. Random House. σελ. 83. ISBN 0375506322. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 Gellately (2008).
  19. ↑ «Crimes and Mass Violence of the Russian Civil Wars (1918-1921) | Sciences Po Mass Violence and Resistance - Research Network». crimes-and-mass-violence-russian-civil-wars-1918-1921.html (στα Αγγλικά). 25 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2021. [νεκρός σύνδεσμος]
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 Figes (1998).
  21. ↑ М.Абросимов, В.Жилинский. Страницы былого (Из истории Астраханской губернской чрезвычайной комиссии) Нижне-Волжское книжное издательство, Волгоград, 1988.
  22. ↑ Black Book, page 88.
  23. ↑ 23,0 23,1 Leggett (1986).
  24. ↑ Alexander Nikolaevich Yakovlev.
  25. ↑ Richard Pipes, Communism: A History (2001), (ISBN 0-8129-6864-6), p. 39.
  26. ↑ Robert Conquest, Reflections on a Ravaged Century (2000), (ISBN 0-393-04818-7), p. 101.
  27. ↑ Sheila Fitzpatrick, The Russian Revolution, Oxford: Oxford University Press (2008), p. 66.
  28. ↑ E. H. Carr, The Bolshevik Revolution, Harmondsworth: Penguin (1966), pp. 121–2.
  29. ↑ 29,0 29,1 Richard Pipes, Communism: A History (2001), p. 39.
  30. ↑ Karl Marx, The Class Struggles in France (1850).
  31. ↑ Robert Conquest, Reflections on a Ravaged Century (2000), (ISBN 0-393-04818-7)ISBN 0-393-04818-7, p. 101.
  32. ↑ Karl Kautsky, Terrorism and Communism Chapter VIII, The Communists at Work, The Terror
  33. ↑ Kołakowski, Leszek (2005). Main currents of Marxism. W.W. Norton & Company. σελίδες 744–766. ISBN 9780393329438. 
  34. ↑ Andrew, Christopher· Vasili Mitrokhin (2005). The World Was Going Our Way: The KGB and the Battle for the Third World. Basic Books. ISBN 0-465-00311-7. 
  35. ↑ Mazower, Mark, "After the War Was Over: Reconstructing the Family, Nation, and State in Greece, 1943-1960". Princeton: Princeton University Press, 2016
  36. ↑ Denis Twitchett, John K. Fairbank The Cambridge history of China,(ISBN 0-521-24338-6) p. 177
  37. ↑ BBC Article
  38. ↑ Banerjee, Nirmalya (15 November 2007). «Red terror continues Nandigram's bylanes». The Times Of India. http://timesofindia.indiatimes.com/India/Red_terror_continues_Nandigrams_bylanes/articleshow/2541772.cms. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ερυθρά_Τρομοκρατία_(Σοβιετική_Ένωση)&oldid=10723278"