Μετάβαση στο περιεχόμενο

Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1988

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 19/07/2024.
Αγώνες της 24ης Ολυμπιάδας
Διοργανώτρια Σεούλ, Νότια Κορέα
ΣύνθημαΑρμονία και Πρόοδος
Χώρες160
Αθλητές8.453
Αγωνίσματα237 σε 23 αθλήματα
Τελετή έναρξης17 Σεπτεμβρίου 1988, πριν 36 έτη (1988-09-17)
Τελετή λήξης2 Οκτωβρίου 1988, πριν 36 έτη (1988-10-02)
Κήρυξη έναρξης Ρό τάε-Γού
Κήρυξη λήξης Πρόεδρος της ΔΟΕ Χουάν Αντόνιο Σαμαράνκ
Όρκος αθλητών Ζάε Χάχ
Μί Νά-σόν
Όρκος κριτών Λί Χάκ-ράε
Όρκος προπονητών Λί Χάκ-ράε
Αφή της Φλόγας Σόν Μι-τσούνγκ
Τσάνγκ Σουν-μαν
Κιμ Γουόν-τανγκ
ΣτάδιοΟλυμπιακό Στάδιο της Σεούλ
Θερινοί
<  Λος Άντζελες 1984 Βαρκελώνη 1992  >
Χειμερινοί
<  Κάλγκαρι 1988 Αλμπέρτβιλ 1992  >

Οι Αγώνες της 24ης Ολυμπιάδας, κοινώς γνωστοί ως Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1988 διοργανώθηκαν στην Σεούλ της Νότιας Κορέας από τις 17 Σεπτεμβρίου έως τις 2 Οκτωβρίου 1988. Συνολικά έλαβαν μέρος 159 χώρες και 8.391 αθλητές (6.197 άντρες και 2.194 γυναίκες), με αποτέλεσμα να σημειωθεί νέο ρεκόρ συμμετοχών. Τα αθλητικά γεγονότα ανήλθαν σε 237 και συνολικά 27.221 άτομα βοήθησαν στην προετοιμασία της διοργάνωσης.

Η Ολυμπιάδα του 1988 ήταν η δεύτερη Θερινή Ολυμπιάδα που διοργανώθηκε στην Ασία (μετά τη διοργάνωση στο Τόκιο το 1964) και η πρώτη στη Νότια Κορέα.[1] Η οικοδέσποινα Νότια Κορέα κατέκτησε την τέταρτη θέση στον πίνακα των μεταλλίων, με 12 χρυσά μετάλλια και συνολικά 33 ολυμπιακά μετάλλια. Επίσης, ήταν η τελευταία Ολυμπιάδα που διεξήχθη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και η τελευταία όπου έλαβαν μέρος η Σοβιετική Ένωση και η Ανατολική Γερμανία, καθώς και οι δύο αυτές χώρες είχαν πλέον πάψει να υπάρχουν πριν την επόμενη Ολυμπιάδα του 1992. Παράλληλα, οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1988 σηματοδότησαν το άνοιγμα του Ολυμπιακού κινήματος στους επαγγελματίες και την οριστική λήξη των μεγάλων διαδοχικών μποϊκοτάζ, μετά το μποϊκοτάζ των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1980 της Μόσχας και το μποϊκοτάζ των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1984 του Λος Άντζελες.

Για τη Νότια Κορέα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1988 ήταν ένα συμβολικό γεγονός που ανύψωσε το διεθνές ίματζ της χώρας και την εθνική υπερηφάνεια των κατοίκων της.[2] Ένα κυρίαρχο θέμα που έλαβε για πρώτη φορά μεγάλη προβολή στη διοργάνωση αυτή, ήταν το ζήτημα του ντόπινγκ (τα αναβολικά), το οποίο έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος του κοινού με την υπόθεση του Μπεν Τζόνσον, με αποτέλεσμα η διοργάνωση αυτή να στιγματιστεί λόγω της υπόθεσης αυτής και να μείνει στην ιστορία ως «η Ολυμπιάδα της ντόπας».

Επιλογή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά την ψηφοφορία για την ανάθεση των Αγώνων κατά τη διάρκεια της 84ης συνόδου της ΔΟΕ και του 11ου Ολυμπιακού Κονγκρέσου στο Μπάντεν-Μπάντεν, Δυτική Γερμανία, στις 30 Σεπτεμβρίου 1981, η πόλη της Νότιας Κορέας κατάφερε να επικρατήσει της ιαπωνικής Ναγκόγια.[3] Η νίκη της Σεούλ θεωρήθηκε διεθνώς έκπληξη, καθώς η Ναγκόγια είχε θεωρηθεί το φαβορί.[1] Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας ήταν τα εξής:[4]

Επιλογή για Ολυμπιακούς Αγώνες 1988 — Αποτελέσματα ψηφοφορίας[5]
Πόλη Χώρα (ΕΟΕ) 1ος Γύρος
Σεούλ Νότια Κορέα 52
Ναγκόγια Ιαπωνία 27

Λαμπαδηδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στιγμιότυπο από την αφή του βωμού της Ολυμπιακής φλόγας των Ολυμπιακών Αγώνων του 1988.

Η ολυμπιακή λαμπαδηδρομία πραγματοποιήθηκε από τις 23 Αυγούστου 1988 έως τις 17 Σεπτεμβρίου 1988. Η Ολυμπιακή Φλόγα άναψε κατά τη διάρκεια της τελετής στην Αρχαία Ολυμπία και στη συνέχεια μεταφέρθηκε μέχρι την Αθήνα, όπου παραδόθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο στους διοργανωτές στις 25 Αυγούστου. Μεταξύ 25 και 27 Αυγούστου, μεταφέρθηκε από την Αθήνα στο Τζέτζου-σι (Jeju-si) στη Νότια Κορέα, με ενδιάμεση στάση στην Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης. Στο Τζέτζου-σι, μια 90λεπτη τελετή υποδοχής πραγματοποιήθηκε στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Τζέτζου-σι. Στη συνέχεια ξεκίνησε η λαμπαδηδρομία, για πάνω από 4.168 χιλιόμετρα, με τελικό προορισμό τη Σεούλ, η οποία διήρκεσε 22 ημέρες, και στις 17 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο της τελετής έναρξης, ολοκληρώθηκε η λαμπαδηδρομία και άναψε η Ολυμπιακή Φλόγα στον βωμό.

Συνολικά 20.899 δρομείς έλαβαν μέρος στη λαμπαδηδρομία. Η φωτιά μεταφέρθηκε επίσης με άλογο και βάρκα. Συνοδευόταν επίσης από ομάδες καλλιτεχνών και χορευτών που παρουσίαζαν την κορεατική λαογραφία, μεταξύ άλλων, στις πόλεις τις οποίες διέσχιζε η λαμπαδηδρομία. Η ολυμπιακή δάδα, ύψους 55 εκατοστών, σχεδιάστηκε από τον Lee Woo-sung.

Αγωνίσματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Και σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η αντιπτέριση υπήρξε άθλημα επίδειξης και δόθηκαν μετάλλια σε αυτήν για πρώτη φορά. Διεξήχθησαν και πάλι τα αγωνίσματα του απλού και διπλού ανδρών και γυναικών, όπως είχε γίνει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972.

Βεγγαλικά κατά τη διάρκεια της τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1988.

Εξαιρετικοί αθλητές των Αγώνων του 1988 ήταν η Κριστίν Ότο με έξι χρυσά μετάλλια στην κολύμβηση, ο Ματ Μπιόντι με επτά μετάλλια επίσης στην κολύμβηση (πέντε εκ των οποίων χρυσά), ο Vladimir Artyomov με πέντε μετάλλια στην ενόργανη γυμναστική (τέσσερα εκ των οποίων χρυσά) και η αθλήτρια στίβου Φλόρενς Γκρίφιθ-Τζόινερ με τρία χρυσά μετάλλια. Ο Καρλ Λιούις κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια, ένα στα 100 μέτρα (αναπάντεχα, λόγω της ακύρωσης του Μπεν Τζόνσον) και ένα στο άλμα εις μήκος, αν και δεν κατάφερε να επαναλάβει τον ιστορικό θρίαμβο των 4 χρυσών μεταλλίων που είχε κατακτήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες.

Η διοργάνωση του 1988, ειδικότερα στην καλαθοσφαίριση, ήταν η τελευταία ιστορικά όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέβασαν στο μπάσκετ μια ομάδα που δεν είχε παίκτες από το NBA, καθώς ήταν οι τελευταίοι Ολυμπιακοί Αγώνες όπου απαγορευόταν η συμμετοχή αθλητών του. Ακόμα και με την ομάδα αυτή, πάντως, στη διοργάνωση του 1988 οι ΗΠΑ κατέλαβαν την τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο στους άνδρες, και επίσης κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στις γυναίκες. Το 1989 η Διεθνής Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (FIBA) ψήφισε μια αλλαγή του επίμαχου κανονισμού, η οποία κατήργησε την προηγούμενη απαγόρευση συμμετοχής παικτών του NBA στην εθνική τους ομάδα. Ως αποτέλεσμα, ξεκινώντας από την επόμενη Ολυμπιάδα, αυτή του 1992 όπου εμφανίστηκε και σάρωσε η Ντριμ Τιμ, η αποστολή των ΗΠΑ αποτελούνταν για πρώτη φορά στα χρονικά από κορυφαίους εν ενεργεία (τότε) επαγγελματίες αθλητές του ΝΒΑ, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε σε όλες τις προηγούμενες Ολυμπιακές διοργανώσεις, όταν η αμερικανική ομάδα απαρτίζονταν από κολεγιακούς καλαθοσφαιριστές.[6][7]

Το σκάνδαλο ντόπινγκ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καναδός Μπεν Τζόνσον αρχικά κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα στον στίβο, στις 24 Σεπτεμβρίου 1988, κάνοντας και παγκόσμιο ρεκόρ, με χρόνο 9,79 δευτερόλεπτα, που θεωρήθηκε μάλιστα εντυπωσιακό για τότε στάνταρ. Όμως, δύο ημέρες αργότερα βρέθηκε θετικός σε αναβολικά σε δείγμα στα ούρα του, για χρήση στανοζολόλ, και στο δεύτερο τεστ στα ούρα του βρέθηκε πάλι θετικός, και έτσι την τρίτη ημέρα μετά τον αγώνα, του αφαιρέθηκε τόσο το χρυσό μετάλλιο (που δόθηκε στον Καρλ Λιούις, ο οποίος είχε κάνει χρόνο 9,92 δευτερόλεπτα στον τελικό) όσο και το ρεκόρ.[8] Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου ακαριαία: ποτέ προηγουμένως ένας αθλητής τέτοιου βεληνεκούς δεν είχε κριθεί ένοχος για ντόπινγκ.

Στις πρώτες του δηλώσεις, ο Μπεν Τζόνσον αρνήθηκε κάθε εξαπάτηση και είπε: «Ήταν τα ούρα μου. Αλλά αυτό που βρήκαν σε αυτό προστέθηκε». Λίγα χρόνια αργότερα, ο Τζόνσον έκανε μια πλήρη ομολογία και κατηγόρησε τους πρώην αντιπάλους του, συμπεριλαμβανομένου του Καρλ Λιούις, ότι είχαν επίσης ντοπαριστεί, και ότι απλά έτυχε να συλληφθεί μόνο ο ίδιος. Σταδιακά, αποκαλύφθηκε ότι ο τελικός των 100 μέτρων του 1988 είχε μόνο δύο από τους συνολικά οκτώ δρομείς να έχουν παραμείνει καθαροί καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας τους (ο Calvin Smith και ο Robson da Silva).[9][10][11] Μετά από δύο χρόνια αναστολής, ο Μπεν Τζόνσον προσπάθησε να επιστρέψει στις διοργανώσεις, αλλά τον Ιανουάριο του 1993 βρέθηκε ξανά θετικός, αυτή τη φορά για υπερβολική τεστοστερόνη, και αποκλείστηκε δια βίου.

Ιστορικά, ο Μπεν Τζόνσον ήταν ο πρώτος αθλητής παγκόσμιας φήμης που βρέθηκε θετικός σε τεστ και ακυρώθηκε λόγω χρήσης αναβολικών. Στη δίκη που ακολούθησε το 1989 στον Καναδά, τιμωρήθηκε με αποκλεισμό 18 μηνών, ενώ έχασε και όλα τα προηγούμενα παγκόσμια ρεκόρ του, αφού τον Σεπτέμβριο του 1989 αναγκάστηκε να παραδεχθεί στη δίκη ότι είχε κάνει επί χρόνια, από το 1981 έως το 1988, χρήση απαγορευμένων ουσιών.

Η διοργάνωση του 1988 επισκιάστηκε από την υπόθεση αυτή και έμεινε στην ιστορία ως «η Ολυμπιάδα της ντόπας» επειδή πιάστηκε κορυφαίο όνομα, καθώς στην προηγούμενη Ολυμπιάδα, στο Λος Άντζελες το 1984, είχαν βρεθεί 11 αθλητές θετικοί, έναντι 10 το 1988, χωρίς τότε να πυροδοτηθεί αντίστοιχη κατακραυγή. Αντιθέτως, μόλις ανακοινώθηκε δημόσια, στην τηλεόραση με έκτακτη ανακοίνωση, ότι ο Μπεν Τζόνσον βρέθηκε θετικός, το παγκόσμιο σοκ ήταν τεράστιο και όπως σχολιάστηκε έντονα στον Τύπο (και τότε και στα επόμενα χρόνια) «το είδωλο εκατομμυρίων ανθρώπων καταστράφηκε» (το μέγιστο σοκ φυσικά συνέβη στον Καναδά, όπου μάλιστα η εφημερίδα Toronto Sun έβγαλε τότε έκτακτη έκδοση, στις 26 Σεπτεμβρίου 1988, αμέσως μετά την ανακοίνωση, με πρωτοσέλιδο τίτλο «Why, Ben?» / «Γιατί, Μπεν?»). Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά το σκάνδαλο του Μπεν Τζόνσον, η διεθνής κοινή γνώμη άρχισε τότε για πρώτη φορά να αμφιβάλλει τόσο έντονα για τις εντυπωσιακές επιδόσεις που επιτυγχάνονται στον αθλητισμό.

Πίνακας μεταλλίων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 Θέση  Χώρα Χρυσά Αργυρά Χάλκινα Σύνολο
1 Σοβιετική Ένωση Σοβιετική Ένωση 55 31 46 132
2 Ανατολική Γερμανία Ανατολική Γερμανία 37 35 30 102
3  ΗΠΑ 36 31 27 94
4 Νότια Κορέα Νότια Κορέα 12 10 11 33
5 Δυτική Γερμανία Δυτική Γερμανία 11 14 15 40
6  Ουγγαρία 11 6 6 23
7 Βουλγαρία Βουλγαρία 10 12 13 35
8  Ρουμανία 7 11 6 24
9 Γαλλία 6 4 6 16
10 Ιταλία 6 4 4 14
11 Κίνα Κίνα 5 11 12 28
12 Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο 5 10 9 24
13  Κένυα 5 2 2 9
14 Ιαπωνία Ιαπωνία 4 3 7 14
15 Αυστραλία 3 6 5 14
16 Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας Γιουγκοσλαβία 3 4 5 12
17 Τσεχοσλοβακία Τσεχοσλοβακία 3 3 2 8
18 Νέα Ζηλανδία Νέα Ζηλανδία 3 2 8 13
19 Καναδάς Καναδάς 3 2 5 10
20 Πολωνία 2 5 9 16
21 Νορβηγία Νορβηγία 2 3 0 5
22 Ολλανδία 2 2 5 9
23  Δανία 2 1 1 4
24 Βραζιλία Βραζιλία 1 2 3 6
25  Φινλανδία 1 1 2 4
25  Ισπανία 1 1 2 4
27  Τουρκία 1 1 0 2
28  Μαρόκο 1 0 2 3
29 Αυστρία Αυστρία 1 0 0 1
29 Πορτογαλία Πορτογαλία 1 0 0 1
29 Σουρινάμ Σουρινάμ 1 0 0 1
32 Σουηδία 0 4 7 11
33 Ελβετία Ελβετία 0 2 2 4
34 Τζαμάικα Τζαμάικα 0 2 0 2
35 Αργεντινή Αργεντινή 0 1 1 2
36 Χιλή Χιλή 0 1 0 1
36 Κόστα Ρίκα Κόστα Ρίκα 0 1 0 1
36 Ινδονησία Ινδονησία 0 1 0 1
36 Ιράν Ιράν 0 1 0 1
36 Ολλανδικές Αντίλλες 0 1 0 1
36  Περού 0 1 0 1
36 Σενεγάλη Σενεγάλη 0 1 0 1
36 Αμερικανικές Παρθένοι Νήσοι Αμερικανικές Παρθένοι Νήσοι 0 1 0 1
44 Βέλγιο Βέλγιο 0 0 2 2
44 Μεξικό Μεξικό 0 0 2 2
46 Κολομβία Κολομβία 0 0 1 1
46 Τζιμπουτί Τζιμπουτί 0 0 1 1
46 Ελλάδα Ελλάδα 0 0 1 1
46 Μογγολία Μογγολία 0 0 1 1
46 Πακιστάν Πακιστάν 0 0 1 1
46 Φιλιππίνες Φιλιππίνες 0 0 1 1
46 Ταϊλάνδη Ταϊλάνδη 0 0 1 1
Σύνολο 241 234 264 739

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Seoul surprises Nagoya for Olympic bid». UPI. 30 Σεπτεμβρίου 1981. 
  2. ↑ «Seoul 1988: South Korea opens up to the world». olympics.com. 25 Ιουνίου 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2022. 
  3. ↑ «Seoul 1988». olympic.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2010. 
  4. ↑ «Vote History». IOC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2011. 
  5. ↑ «Past Olympic host city election results». GamesBids. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2011. 
  6. ↑ Kalb, Elliott· Weinstein, Mark (2009). The 30 Greatest Sports Conspiracy Theories of All-Time. Skyhorse. σελ. 71. ISBN 9781602396784. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2020. 
  7. ↑ Freedman, Lew (2015). The 100 Most Important Sporting Events in American History. ABC-CLIO. σελ. 121. ISBN 9781440835759. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2020. 
  8. ↑ Johnson, William Oscar; Moore, Kenny (October 3, 1988). «The Loser». Sports Illustrated. Retrieved November 2, 2021.
  9. ↑ «Hero or villain? Ben Johnson and the dirtiest race in history». CNN. https://edition.cnn.com/2012/07/23/sport/olympics-2012-ben-johnson-seoul-1988-dirtiest-race/index.html. Ανακτήθηκε στις 29 July 2021. 
  10. ↑ «Why the Men's 1988 100m Olympic Final Has Serious Competition for 'Dirtiest Race in History' Tag». Eurosport. 21 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2021. 
  11. ↑ Westbury, Isabelle (7 Μαρτίου 2016). «The dirtiest race in history?». Sports Integrity Initiative. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Θερινοί_Ολυμπιακοί_Αγώνες_1988&oldid=10738312"