Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ιωάννης Α΄ της Καστίλης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιωάννης Α΄ της Καστίλης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση24  Αυγούστου 1358[1]
Épila
Θάνατος9  Οκτωβρίου 1390[1]
Αλκαλά δε Ενάρες[2]
Αιτία θανάτουπτώση από άλογο
Συνθήκες θανάτουθανατηφόρο δυστύχημα
Τόπος ταφήςSepulcher of John I of Castile
Χώρα πολιτογράφησηςΣτέμμα της Καστίλης
ΘρησκείαΚαθολικισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙσπανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολεμιστής
πολιτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΕλεονώρα της Αραγωνίας (από 1375)[3][4]
Βεατρίκη της Πορτογαλίας (από 1383)[3][4]
ΤέκναΦερδινάνδος Α΄της Αραγωνίας[3]
Ερρίκος Γ΄ της Καστίλης[3]
Miguel, Crown Prince of Portugal
ΓονείςΕρρίκος Β΄ της Καστίλης[3] και Ιωάννα Εμμανουέλα της Καστίλης[3]
ΑδέλφιαFadrique de Castilla
Ελεονώρα της Καστίλης[3]
Beatriz de Castilla
Αλφόνσος του Χιχόν και Νορένια
Leonor de Castilla la de los Leones
Pedro Enríquez de Castilla
Ερρίκος της Καστίλης
Inés Enríquez de Castilla
Isabel Enríquez de Castilla
ΟικογένειαΟίκος της Τραστάμαρα
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαLord of Biscay
βασιλιάς (Στέμμα της Καστίλης)
Monarch of Castile and Leon (1379–1390)
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης (Ισπανικά: Juan I de Castilla, 24 Αυγούστου 1358 - 9 Οκτωβρίου 1390) από τον Καστιλιανό Οίκο της Ιβρέας ήταν Βασιλιάς της Καστίλης και της Λεόν (1379 - 1390) από τον Οίκο της Τραστάμαρα, κλάδου του Οίκου της Ιβρέας.[5] Ο Ιωάννης Α΄ ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Ερρίκου Β΄ της Καστίλης και της Ιωάννας-Εμμανουέλας των Ιβρέας-Καστίλης, κόρης του Ιωάννη-Εμμανουήλ πρίγκιπα της Βιγιένα, ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Καστίλης που έγινε η στέψη του με τον παραδοσιακό τρόπο.

Πρώτος γάμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τον πρώτο γάμο του με την Ελεονώρα της Αραγωνίας (18 Ιουνίου 1375) απέκτησε :[6]

Ο Ιωάννης Α΄ δημιούργησε το "Τάγμα του Περιστεριού" μια στρατιωτική οργάνωση που επιβίωσε λίγο, διακρίθηκε για τις μεγαλοπρεπείς της γιορτές με γεύματα που περιείχαν κρέας περιστεριού.[9] Ο τελευταίος μονάρχης στο Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας Λέων ΣΤ΄ της Αρμενίας από τον Οίκο των Λουζινιάν ήταν αιχμάλωτος των Μαμελουκων, ο Ιωάννης Α΄ τον απελευθέρωσε και τον διόρισε κυβερνήτη στην Μαδρίτη, την Βιγιαρεάλ και την Αντούχαρ (1383).[10][11]

Δεύτερος γάμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βρέθηκε σε σκληρές εχθροπραξίες με την Πορτογαλία, ξεκίνησαν το 1282 αλλά συμφιλιώθηκαν όταν παντρεύτηκε την Βεατρίκη της Πορτογαλίας κόρη του Φερδινάνδου Α΄ της Πορτογαλίας (14 Μαΐου 1383).[12] Με τον θάνατο του πεθερού του (22 Οκτωβρίου 1383) ο Ιωάννης Α΄ διεκδίκησε τον θρόνο της Πορτογαλίας χάρη στα δικαιώματα της συζύγου του που ήταν μοναδικό παιδί του Φερδινάνδου Α΄.[5] Ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος και αναρχία που συγκλόνισε την Πορτογαλία για μια τριετία (1383 - 1385), οι διεκδικητές ήταν ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης και ο Ιωάννης των Αβίς, ετεροθαλής αδελφός του Φερδινάνδου Α΄. Στην Μάχη της Αλζουμπαρότα που ακολούθησε (14 Αυγούστου 1385) ο Ιωάννης της Καστίλης συνετρίβη και ο Ιωάννης των Αβίς στέφτηκε νέος βασιλιάς σαν Ιωάννης Α΄ της Πορτογαλίας ή "Ιωάννης ο Μέγας".[5][13]

Ο Άγγλος πρίγκιπας Ιωάννης της Γάνδης ήταν άλλος ένας σκληρός διεκδικητής του θρόνου χάρη στα δικαιώματα που είχε η δεύτερη σύζυγος του Κωνσταντία της Καστίλης, δούκισσα του Λάνκαστερ μεγαλύτερη κόρη του θείου του Πέτρου της Καστίλης.[5][14] Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης εξαγόρασε τα δικαιώματα του Άγγλου πρίγκιπα με τον γάμο του μεγαλύτερου γιου και διαδόχου του Ερρίκου Γ΄ με την Αικατερίνη του Λάνκαστερ κόρη του Ιωάννη της Γάνδης και της Κωνσταντίας.[5][15] Η γαμήλια συνθήκη επικυρώθηκε στην Μπαγιόν.[16] Η πολιτική κατάσταση στην Πορτογαλία ήταν έκρυθμη στις αρχές του 1383, η Βεατρίκη ορίστηκε διάδοχος του θρόνου μετά τον πρόωρο θάνατο των δυο μικρότερων αδελφών της (1380, 1382). Ο γάμος της έγινε για πολιτικούς λόγους, ο Φερδινάνδος Α΄ ακύρωσε πολλές φορές τον γάμο της κόρης του με τον Ιωάννη Α΄ της Καστίλης μέχρι τελικά να γίνει. Ο Ιωάννης από την άλλη είχε χάσει την προηγούμενη χρονιά την πρώτη του σύζυγο Ελεονώρα της Αραγωνίας (1382) και δέχτηκε με μεγάλη χαρά τον γάμο με την διάδοχο του Πορτογαλικού θρόνου. Η γαμήλια τελετή έγινε στον Καθεδρικό ναό του Μπαδαχόθ (17 Μαΐου 1383), η Βεατρίκη ήταν μόλις 10 ετών. Ο Φερδινάνδος Α΄ πέθανε αμέσως μετά και η σύζυγος του Ελεονώρα Τέλες ντε Μενέζες ανακήρυξε τον εαυτό της αντιβασίλισσα και κηδεμόνα για λογαριασμό της κόρης και του γαμπρού της αλλά η αντιβασίλισσα έγινε μισητή σε πολλές Πορτογαλικές πόλεις.[17] Οι Πορτογάλοι είχαν την υποψία ότι η Ελεονώρα ήθελε να διαλύσει το βασίλειο τους, να το ενώσει με το Στέμμα της Καστίλης και να το κάνει επαρχία του.[18] Όταν έμαθε τον θάνατο του πεθερού του ο Ιωάννης Α΄ διέταξε την Ελεονώρα να αναλάβει την κηδεμονία της κόρης της αν και ο ίδιος δεν την αναγνώρισε ρητά σαν αντιβασίλισσα.[19]

Οι συμφωνίες διαδοχής της Πορτογαλίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο θυρεός του Ιωάννη Α΄ της Καστίλης αποτελείται από τον θυρεό της Καστίλης-Λεόν (αριστερά) και της Πορτογαλίας (δεξιά).

Η διαταγή δόθηκε στην Λισαβόνα, την Σανταρέμ και μετά την δολοφονία του κόμη Αντέιρο σε όλες τις Πορτογαλικές πόλεις. Η εθνική Πορτογαλική εξέγερση με τον Ιωάννη μικρότερο ετεροθαλή αδελφό του Φερδινάνδου Α΄ και αρχηγό του Τάγματος των Αβίς οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο την τριετία 1383 - 1385. Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης επιτέθηκε στην Πορτογαλία στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1383 προκειμένου να διεκδικήσει τα δικαιώματα του στον θρόνο για λογαριασμό της συζύγου του.[20] Η τριετής σύγκρουση τελείωσε τον Αύγουστο του 1585 με την οριστική ήττα της Καστίλης στην μάχη της Αλζουμπαρότα (14 Αυγούστου 1585).[21] Ο Ιωάννης των Αβίς στέφτηκε αμέσως μετά την μάχη νέος βασιλιάς της Πορτογαλίας, ο Ιωάννης της Καστίλης και η Βεατρίκη δεν διεκδίκησαν ξανά τον θρόνο αλλά μέχρι το τέλος της ζωής τους έλεγαν τον εαυτό τους αντίστοιχα βασιλιά και βασίλισσα της Πορτογαλίας.

Τα Πορτογαλικά Κορτέζ συνεκλήθησαν με θέμα την διαδοχή στον θρόνο της Πορτογαλίας (2 Απριλίου 1383) και αποφάσισαν τον γάμο ανάμεσα στην Βεατρίκη και τον Ιωάννη Α΄ της Καστίλης. Με τον θάνατο του βασιλιά Φερδινάνδου Α΄ χωρίς αρσενικούς απογόνους το στέμμα θα περνούσε στην Βεατρίκη και ο σύζυγος της θα γινόταν αυτόματα τιτλούχος βασιλιάς της Πορτογαλίας.[22] Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης αυτοανακηρύχτηκε βασιλιάς της Πορτογαλίας αλλά τα Πορτογαλικά και τα Ισπανικά Κορτέζ δεν συμφωνούσαν να ενωθούν τα στέμματα ανάμεσα στις δυο χώρες.[23] Η Ελεονώρα χήρα του Φερδινάνδου Α΄ θα παρέμενε αντιβασίλισσα της Καστίλης μέχρι η Βεατρίκη να αποκτήσει γιο και να φτάσει σε ηλικία 14 ετών ώστε να μπορέσει να ανέβει στον θρόνο χάρη στα δικαιώματα των γονέων του.[24] Άν η Βεατρίκη πέθαινε χωρίς παιδιά το στέμμα θα περνούσε στις αδελφές της, αν και εκείνες πέθαιναν άτεκνες το στέμμα θα περνούσε στον μεγαλύτερο γιο του Ιωάννη Α΄ Ερρίκο Γ΄ της Καστίλης αγνοώντας τους απογόνους της Ινές ντε Κάστρο.[25] Ο παπικός απεσταλμένος στα βασίλεια της Καστίλης, της Αραγωνίας, της Πορτογαλίας και της Ναβάρρας Πέντρο ντε Λούνα ανακήρυξε τον γάμο στην Έλβας (14 Μαΐου 1383) που πραγματοποιήθηκε τελικά στον Καθεδρικό ναό του Μπαδαχόλ (17 Μαΐου 1383).[26] Ένα συμβούλιο από ευγενείς της Καστίλης ορκίστηκε πίστη στην συνθήκη και συμφώνησαν να εκθρονίσουν τον βασιλιά τους αν την παραβιάσει (22 Μαΐου 1383), το ίδιο έγινε και με Πορτογάλους ευγενείς ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και ο αρχηγός του Τάγματος του Αβίς.[25]

Τιτλούχος βασιλιάς στην Πορτογαλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ιωάννης των Αβίς, και μετέπειτα βασιλιάς της Πορτογαλίας, Ιωάννης Α΄ ο Μέγας.

Ο Φερδινάνδος Α΄ της Πορτογαλίας πέθανε (22 Οκτωβρίου 1183) και η χήρα του Ελεονώρα ανακηρύχτηκε σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης αντιβασίλισσα και κηδεμόνας στο όνομα της ανήλικης κόρης της και του γαμπρού της. Η Ελεονώρα βασίλευσε από τότε με τον ερωμένο της Τζοάο Φερνάντες Αντέιρο δεύτερο κόμη του Ουρέμ ή "Κόντε Αντέιρο" με καταγωγή από την Γαλικία που είχε διατελέσει Καγκελάριος του Φερδινάνδου, αυτό εξόργισε την αριστοκρατία και τις ανώτερες τάξεις. Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης και η Βεατρίκη έμαθαν για τον θάνατο του Φερδινάνδου ενώ βρισκόντουσαν στην αυλή τους στην Σεγόβια. Ο αρχηγός του Τάγματος των Αβίς έστειλε γράμμα στον Ιωάννη με προτροπές να ανακηρυχτεί βασιλιάς χάρη στα δικαιώματα της συζύγου του και να αναλάβει ο ίδιος την αντιβασιλεία.[27] Ο γιος της Ινές ντε Κάστρο Ιωάννης, δούκας της Βαλένσια ντε Κάμπος και ο αδελφός του Ντενίς του Θιφουέντες φυλακίστηκαν στο Αλκάθαρ της Σεβίλλης ή στο Τολέδο για να μην υπάρχουν προβλήματα διεκδίκησης.[28] Ο Ιωάννης Α΄ συνάντησε τον Αλφόνσο Λόπεζ ντε Τεζάντα στο Συμβούλιο του Μονταλμπάν και τον έστειλε στην βασιλομήτωρ με οδηγίες να ανακηρύξει τον ίδιο και την σύζυγο του Βεατρίκη βασιλείς της Πορτογαλίας.[29] Η ανακήρυξη έγινε πρώτα στην Λισαβόνα και στην Σανταρέμ και μετά την δολοφονία του κόμη Αντέιρο σε ολόκληρη την χώρα.[30] Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης οικειοποιήθηκε τον τίτλο και τα σύμβολα του βασιλιά της Πορτογαλίας, αναγνωρίστηκε και από τον αντίπαπα της Αβινιόν.[31] Ο επίσκοπος της Γκουάρντα και Καγκελάριος της Βεατρίκης Αλφόνσο Κορρέια του δήλωσε ότι έχει την υποστήριξη του λαού και ζήτησε την συγκρότηση στρατού.[32] Με την σύζυγο του μπήκε στην Πορτογαλία και ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά αν και επίσημα ήταν μόνο διεκδικητής.[33]

Ο Πορτογαλικός εμφύλιος (1383 - 1385)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης είχε στόχο να μετατρέψει την Πορτογαλία σε προτεκτοράτο της Καστίλης και να ενισχύσει την Ισπανική χερσόνησο από τις επιθέσεις των βόρειων ισχυρών γειτόνων της.[34] Οι Πορτογάλοι από την άλλη στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τους φοβήθηκαν το μονοπώλιο στο Ισπανικό εμπόριο και την απώλεια της ανεξαρτησίας της χώρας τους που θα μετατρεπόταν σε Ισπανική επαρχία. Ο αρχηγός του Τάγματος των Αβίς έδωσε το σύνθημα για την επανάσταση που ξέσπασε στα βασιλικά ανάκτορα, οι επαναστάτες δολοφόνησαν τον ερωμένο της βασιλομήτωρος κόμη Αντέιρο.[35] Η επανάσταση με την υποκίνηση του Αλβάρο Παίς μεταδόθηκε αργότερα και στον απλό λαό.[36][37] Την εποχή που η Λισαβόνα πολιορκήθηκε από τους Καστιλιανούς (1383) ο επίσκοπος Μαρτίνο Άνες θανατώθηκε, τον έριξαν από τον βόρειο πύργο του Καθεδρικού ναού της Λισαβόνας επειδή υπήρχαν υποψίες ότι είχε συνομιλίες με τον εχθρό.[38] Η επανάσταση μεταδόθηκε ταχύτατα σε όλες τις επαρχίες της Πορτογαλίας και κόστισε την ζωή σε πολλούς ανώτερους κληρικούς, ανάμεσα τους η ηγουμένη της Βενεδικτινής μονής στην Έβορα και ο προϊστάμενος της Κολλεγιακής εκκλησίας του Γκιμαράες.[39] Ο ναύαρχος της Πορτογαλίας Λανθαρότε Πεσσάνα θανατώθηκε στο κάστρο της Μπέχα.[40] Η επανάσταση είχε την υποστήριξη του απλού λαού αλλά η αριστοκρατία ήταν αδιάφορη, η βασιλομήτωρ Ελεονώρα δραπέτευσε από την βασιλική αυλή και βρήκε καταφύγιο στα κτήματα της στο Αλενκέρ, κάλεσε και τον γαμπρό της Ιωάννη Α΄ της Καστίλης για βοήθεια.[41]

Ο Αλβάρο Παίς έκανε πρόταση γάμου στην βασιλομήτωρ Ελεονώρα και να αναλάβουν μαζί την αντιβασιλεία αλλά εκείνη το αρνήθηκε, όταν έμαθαν ότι ο βασιλιάς της Καστίλης ετοιμάζει επίθεση ο Ιωάννης των Αβίς εξελέγη αντιβασιλιάς και υπερασπιστής του βασιλείου (16 Δεκεμβρίου 1383).[42] Ο διακεκριμένος δικαστικός Ζοάο ντας Ρέγκρας διορίστηκε Καγκελάριος και ο λαμπρός στρατηγός Νούνο Άλβαρες Περέιρα Κοντόσταυλος, ζήτησαν επίσης από την Αγγλία να επέμβει για βοήθεια.[43][44] Ο Ιωάννης των Αβις πολιόρκησε την βασιλομήτωρ στην Αλενκέρ, η ίδια δραπέτευσε στο Σανταρέμ και άρχισε να προετοιμάζει την άμυνα της Λισαβόνας. Η Ελεονώρα προσπάθησε να συγκροτήσει έναν μεγάλο στρατό και ζήτησε βοήθεια από τον Ιωάννη Α΄ ο οποίος αποφάσισε να εγκαταλείψει την Καστίλη και να μετέβη στην Πορτογαλία μέχρι να κερδίσει τα κληρονομικά του δικαιώματα. Την διακυβέρνηση της Καστίλης την άφησε όσο απουσίαζε σε συμβούλιο αντιβασιλείας υπό την προεδρία του μαρκησίου της Βιγιένα, του αρχιεπισκόπου του Τολέδο και του Στιούαρτ του βασιλείου. Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης έφυγε για την Σανταρέμ μαζί με την Βεατρίκη, ζήτησαν να αναλάβουν την διακυβέρνηση της Πορτογαλίας (13 Ιανουαρίου 1384) και κάλεσαν τους ευγενείς να ορκιστούν πίστη στο βασιλικό ζεύγος. Η Ελεονώρα είχε συνωμοτήσει εναντίον του ινφάντη Ιωάννη και φυλακίστηκε στο μοναστήρι της Τορντεσίλας αφού κατηγορήθηκε ότι είχε παραβιάσει τους όρκους που έκανε στην συμφωνία διαδοχής.[45]

Η μάχη της Αλζουμπαρότα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μάχη της Αλζουμπαρότα, Βρετανική Βιβλιοθήκη.

Το μεγαλύτερο μέρος της Πορτογαλέζικης αριστοκρατίας τον υποστήριζε αλλά ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης δεν είχε τις προηγούμενες επιτυχίες του και απέτυχε να κατακτήσει την Λισαβόνα και την Κοΐμπρα. Άφησε φρουρές με οπαδούς του στις πόλεις που είχε κατακτήσει και επέστρεψε στην Καστίλη (3 Σεπτεμβρίου 1384), ζήτησε στην συνέχεια βοήθεια από τον βασιλιά της Γαλλίας. Την ίδια περίοδο ο αρχηγός του Τάγματος των Αβίς κέρδισε πολλές περιοχές πιστές στους αντιπάλους του, κατέκτησε την Αλμάδα και την Αλενκέρ αλλά απέτυχε να κατακτήσει την Σίντρα, την Τόρρες Βέλας και την Τόρρες Νόβας. Τον Μάιο του 1385 μετέβη στην Κοΐμπρα, συγκάλεσε τα Πορτογαλικά Κορτές που τον ανακήρυξαν νέο βασιλιά ως Ιωάννη Α΄ της Πορτογαλιας (11 Απριλίου 1385).[46][47] Η πράξη αυτή του Ιωάννη των Αβίς ήταν κάποιο αντίβαρο στον βασιλιάς της Καστίλης που είχε ανακηρύξει και εκείνος τον εαυτό του ανεπίσημα βασιλιά της Πορτογαλίας. Ο νέες μονάρχης μετά τις πρώτες ήττες του ανέκαμψε και κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας Πορτογαλίας με τις πόλεις Βιάνα ντο Καστέλο, Μπράγκα και Γκιμαράες.[48]

Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης με την συνοδεία Γαλλικού ιππικού επιτέθηκε στην Πορτογαλία τον Ιούλιο του 1385 με στόχο να κατακτήσει την Λισαβόνα και να εκθρονίσει τον Ιωάννη των Αβίς.[49][50] Οι καταστροφικές ήττες στο Τρανκόζο τον Μάιο του 1385 και στην μάχη της Αλζουμπαρότα τον Αύγουστο του 1385 τερμάτισαν όλες τις ελπίδες του να ανακηρυχτεί ξανά βασιλιάς της Πορτογαλίας. Ο Ιωάννης Α΄ δραπέτευσε στην Σανταρέμ και από εκεί κατεβαίνοντας τον ποταμό Τάγο συνάντησε τον στόλο του κοντά στην Λισαβόνα. Ο Ισπανικός στόλος επέστρεψε τον Σεπτέμβριο στην Καστίλη και ο Ιωάννης των Αβίς κέρδισε τις περισσότερες περιοχές που είχαν κατακτήσει οι αντίπαλοι του και ήταν πιστές στον Ιωάννη της Καστίλης και στην Βεατρίκη. Η Βιγιαρεάλ, η Τσάβες και η Μπραγκάντσα υποτάχθηκαν στα τέλη του Μαρτίου του 1386 και η Αλμέιντα στις αρχές του Ιουνίου του 1386.[51]

Το τέλος του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γλυπτό του Ιωάννη Α΄ της Καστίλης στον Καθεδρικό ναό του Τολέδο.

Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης και η Βεατρίκη δεν είχαν δικά τους παιδιά, αν και μερικά βιβλία αργότερα και μερικά γενεαλογικά δέντρα καταγράφουν έναν γιο με το όνομα Μιγκέλ.[52] Οι σύγχρονες πηγές ωστόσο δεν αναφέρουν τίποτε για το γεγονός. Αν ισχύουν οι ημερομηνίες, η μητέρα του τον γέννησε σε ηλικία μόλις 10 ετών· πιθανότατα πρόκειται για σύγχυση με τον Μιγκέλ ντα Πας, κάποιον εγγονό των Καθολικών βασιλέων.[53] Ο Ιωάννης Α΄ της Καστίλης πέθανε σε ατύχημα στο Αλκαλά ντε Ενάρες, όταν έπεσε από το άλογό του (9 Οκτωβρίου 1390), όπου βρισκόταν υπό την συνοδεία ελαφρών ιππέων που ήταν γνωστοί σαν "φανφάρες", καθώς ήταν ντυμένοι με Αραβικές ενδυμασίες.[5][54] Ο θάνατός του διατηρήθηκε μυστικός πολλές ημέρες από τον καρδινάλιο Πέντρο Τενορίο, στον οποίο ανέφεραν ότι απλά τραυματίστηκε. Ο γιος και διάδοχός του Ερρίκος Γ΄ ήταν ακόμα ανήλικος και έπρεπε να δημιουργηθεί ένα συμβούλιο κηδεμονίας για να κυβερνήσει στο όνομά του. Το σώμα του νεκρού Ιωάννη Α΄ μεταφέρθηκε στο Τολέδο και η ταφή του έγινε στο "Παρεκκλήσι των νέων μοναρχών" στον Καθεδρικό ναό του Τολέδο.[55][56]

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νυμφεύτηκε πρώτα το 1375 την Ελεονόρα από τον Οίκο της Βαρκελώνης, κόρη τού Πέτρου Δ΄ της Αραγωνίας και είχε τέκνα:

Το 1382 η Ελεονώρα απεβίωσε και ο Ιωάννης Α΄ έκανε δεύτερο γάμο, με τη Βεατρίκη του Οίκου της Πορτογαλίας, κόρη τού Φερδινάνδου Α΄ της Πορτογαλίας· δεν απέκτησαν τέκνα.

Πρόγονοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
8. Φερδινάνδος Δ΄ της Καστίλης
 
 
 
 
 
 
 
4. Αλφόνσος ΙΑ΄ της Καστίλης
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
9. Κωνσταντία της Πορτογαλίας
 
 
 
 
 
 
 
2. Ερρίκος Β΄ της Καστίλης
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
10. Πέδρο Νούνιεθ δε Γκουθμάν
 
 
 
 
 
 
 
5. Ελεονώρα δε Γκουθμάν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
11. Μπεάτριθ Πόνθε δε Λεόν
 
 
 
 
 
 
 
1. Ιωάννης Α΄ της Καστίλης
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
12. Εμμανουήλ της Καστίλης
 
 
 
 
 
 
 
6. Ιωάννης Εμμανουήλ της Βιγιένα
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
13. Βεατρίκη της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
3. Ιωάννα Εμμανουέλα της Καστίλης
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
14. Φερδινάνδος δε λα Θέρδα, διάδοχος
 
 
 
 
 
 
 
7. Μπλάνκα δε λα Θέρδα υ Λάρα
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
15. Χουάνα Νούνιεθ δε Λάρα
 
 
 
 
 
 

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 119376962. Ανακτήθηκε στις 18  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 «Kindred Britain»
  4. ↑ 4,0 4,1 p10271.htm#i102709. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, 11η έκδοση, "Ιωάννης Α΄ της Καστίλης"
  6. ↑ Peter N. Stearns, ed. (2001). The Encyclopedia of World History: Ancient, Medieval, and Modern, Chronologically Arranged
  7. ↑ 7,0 7,1 Previte-Orton 1960, σ. 767.
  8. ↑ Cayetano Rosell; Pedro Lopez de Ayala; Fernan Perez de Guzman; Diego de Valera; Diego Enriquez del Castillo; Fernando del Pulgar; Lorenzo Galindez de Carvajal; Andres Bernaldez (1877). Cronicas de los reyes de Castilla
  9. ↑ "Monuments to the Birds: Dovecotes and Pigeon Eating in the Land of Fields". Gastronomica: The Journal of Food and Culture. University of California Press. 5 (2): 50–59. Spring 2005.
  10. ↑ Vahan M. Kurkjian (1 March 2008). A History of Armenia. Indo-European Publishing. σ. 222.
  11. ↑ Jesus Callejo (2001). Un Madrid insolito: guia para dejarse sorprende
  12. ↑ Armando Cortesao (1971). History of Portuguese cartography. Junta de Investigacoes do Ultramar. σ. 78.
  13. ↑ https://books.google.gr/books?id=shVDAAAAcAAJ&pg=PA222&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  14. ↑ J. P. Oliveira Martins (1 July 2001). The Golden Age of Prince Henry the Navigator
  15. ↑ Bailey W. Diffie; George D. Winius (1977). Foundations of the Portuguese Empire: 1415 - 1580
  16. ↑ Santiago de Alvarado y de la Pena (1826). Elementos de la historia general de Espana desde el diluvio universal hasta el anos de 1826 o sea Resumen Cronologico de todos los principales sucesos ocurridos en nuestra nacion desde su fundacion hasta el dia
  17. ↑ https://books.google.gr/books?id=x3BzmTdQLioC&pg=PA228&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  18. ↑ https://books.google.gr/books?id=UoryGn9o4x0C&pg=PA36&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  19. ↑ Elias Lipiner (1997). Two Portuguese exiles in Castile: Dom David Negro and Dom Isaac Abravanel
  20. ↑ https://books.google.gr/books?id=IjBfEorbZWAC&pg=PA73&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  21. ↑ https://books.google.gr/books?id=53I5AAAAIAAJ&pg=PA908&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  22. ↑ https://books.google.gr/books?id=HmzRl3lLjcAC&pg=PA140&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  23. ↑ https://books.google.gr/books?id=_vp1mwUwOmoC&pg=PA312&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false[νεκρός σύνδεσμος]
  24. ↑ John Bagnell Bury (1936). The Cambridge medieval history
  25. ↑ 25,0 25,1 https://books.google.gr/books?id=HFO3uEVyLmkC&pg=PA70&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  26. ↑ https://books.google.gr/books?id=eW5iM7BoqaUC&pg=PA36&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  27. ↑ https://books.google.gr/books?id=atc8AAAAYAAJ&pg=PA59&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  28. ↑ https://books.google.gr/books?id=fPIVAAAAYAAJ&pg=PA228&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  29. ↑ Luis Suarez Fernandez (1977). Estudio
  30. ↑ Edward McMurdo (1889). The History of Portugal: From the Commencement of the Monarchy to the Reign of Alfonso III
  31. ↑ https://books.google.gr/books?id=0Wvt9wqzjC4C&pg=PA121&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  32. ↑ Jose Osorio da Gama e Castro (1902). Diocese e districto da Guarda
  33. ↑ Anne Commire (1 September 2000). Women in World History. Gale. σ. 397.
  34. ↑ Rialp, Ediciones, S.A. (1 November 1981). Los Trastamara y la Unidad Espanola
  35. ↑ https://books.google.gr/books?id=dZqapBJ4dFEC&pg=PA520&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  36. ↑ John Laidlar (1997). Lisbon
  37. ↑ John Brande Trend (1958). Portugal
  38. ↑ Paul Buck (2002). Lisbon: A Cultural and Literary Companion
  39. ↑ Henry Morse Stephens (1891). Portugal
  40. ↑ Jose de Vasconcellos e Menezes (1989). Os marinheiros e o almirantado: elementos para a historia da Marinha (seculo XII-seculo XVI)
  41. ↑ H. V. Livermore (1969). A New History of Portugal
  42. ↑ https://books.google.gr/books?id=cSjqGxUQGooC&pg=PA67&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  43. ↑ https://books.google.gr/books?id=fHI3AAAAIAAJ&pg=PA175&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  44. ↑ H. J. A. Sire (1996). The Knights of Malta
  45. ↑ Henry Smith Williams (1907). Spain and Portugal
  46. ↑ A. H. de Oliveira Marques (1972). History of Portugal: From Lusitania to Empire ; vol. 2, From Empire to Corporate State
  47. ↑ https://books.google.gr/books?id=yA3p6v3UxyIC&pg=PA532&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  48. ↑ Bury 1936, σσ. 520–521
  49. ↑ Antonio Ballesteros y Beretta (1922). Historia de España y su influencia en la historia universal
  50. ↑ Luis Pericot García. Historia de España, gran historia general de los pueblos hispanos
  51. ↑ Juan Catalina García López (1893). Castilla y Leon durante los reinados de Pedro I, Enrique II, Juan I y Enrique III, por ...
  52. ↑ Serrano 2005, pp. 42, 354 (footnote 2), 397 (footnote 111)
  53. ↑ Serrano 2005, σ. 199
  54. ↑ https://books.google.gr/books?id=OlkeScXz5i8C&pg=PA145&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  55. ↑ https://books.google.gr/books?id=uSYAAAAAQAAJ&pg=PA277&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  56. ↑ https://books.google.gr/books?id=qADOoHct1MwC&pg=PA280&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Anne Commire (1 September 2000). Women in World History. Gale.
  • Antonio Ballesteros y Beretta (1922). Historia de España y su influencia en la historia universal
  • Armando Cortesao (1971). History of Portuguese cartography. Junta de Investigacoes do Ultramar.
  • Bailey W. Diffie; George D. Winius (1977). Foundations of the Portuguese Empire: 1415 - 1580
  • Cayetano Rosell; Pedro Lopez de Ayala; Fernan Perez de Guzman; Diego de Valera; Diego Enriquez del Castillo; Fernando del Pulgar; Lorenzo Galindez de Carvajal; Andres Bernaldez (1877). Cronicas de los reyes de Castilla
  • H. J. A. Sire (1996). The Knights of Malta
  • Henry Smith Williams (1907). Spain and Portugal
  • Henry Morse Stephens (1891). Portugal
  • Paul Buck (2002). Lisbon: A Cultural and Literary Companion
  • Vahan M. Kurkjian (1 March 2008). A History of Armenia. Indo-European Publishing.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ιωάννης Α΄ της Καστίλης
Γέννηση: 24 Αυγούστου 1358 Θάνατος: 9 Οκτωβρίου 1390
Προκάτοχος
Ερρίκος Β΄ της Καστίλης 		Βασιλιάς της Καστίλης

1379 - 1390 		Διάδοχος
Ερρίκος Γ΄ της Καστίλης
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιωάννης_Α΄_της_Καστίλης&oldid=10720470"