Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κυτταρική ιστοκύττωση Λάνγκερχανς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κυτταρική ιστοκύττωση Λάνγκερχανς
Μικρογραφία που απεικονίζει κύτταρο με ιστοκύττωση Langerhans με χαρακτηριστικό νεφρόσχημο σχήμα συνοδευόμενο από άφθονα ηωσινόφιλα. Χρώση H&E.
ΕιδικότηταΑιματολογία
Ταξινόμηση

Η κυτταρική ιστοκύττωση Λάνγκερχανς (Langerhans, LCH ) είναι ανώμαλος κλωνικός πολλαπλασιασμός των κυττάρων του Langerhans, από τον οποίο προκύπτουν μη κανονικά κύτταρα που προέρχονται από το μυελό των οστών και ικανά να μεταναστεύσουν από το δέρμα στους λεμφαδένες .

Τα συμπτώματα κυμαίνονται από απομονωμένες αλλοιώσεις οστού έως ασθένεια πολλαπλών συστημάτων [1] Το LCH είναι μέρος μιας ομάδας συνδρόμων που ονομάζονται ιστιοκύττώσεις, τα οποία χαρακτηρίζονται από έναν ανώμαλο πολλαπλασιασμό των ιστοκυττάρων (αρχαϊκός όρος για ενεργοποιημένα δενδριτικά κύτταρα και μακροφάγα ). Αυτές οι ασθένειες σχετίζονται με άλλες μορφές μη φυσιολογικού πολλαπλασιασμού λευκών αιμοσφαιρίων, όπως λευχαιμίες και λεμφώματα . 

Η ασθένεια έχει αναφερθεί με πολλά ονόματα, συμπεριλαμβανομένων των νόσου Hand– Schüller – Christian, νόσου Abt-Letterer-Siwe, Hashimoto-Pritzker (μια πολύ σπάνια αυτοπεριοριζόμενη παραλλαγή που παρατηρήθηκε κατά τη γέννηση) και της ιστοκυττάρωσης Χ, έως ότου μετονομάστηκε το 1985 από την Εταιρεία Ιστοκυττάρων. [2] [1]

Ταξινόμηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εναλλακτικά ονόματα
Ιστοκυττάρωση X

Σύνδρομο ιστοκυττάρωσης Χ

Δευτερεύοντες όροι
Hand-Schüller-Christian ασθένεια

Η νόσος του Letterer-Siwe</br> Ιστοκυττάρωση Χ, μη καθορισμένη</br> Ηωσινόφιλη κοκκιομάτωση</br> Κοκκιωμάτωση κυττάρων Langerhans</br> Ιστοκυττάρωση κυττάρων Langerhans, τύπου Hashimoto-Pritzker</br> Ιστοκυττάρωση των πνευμόνων κυττάρων</br> Ιστοκυττάρωση κυττάρων Langerhans, διαδεδομένη (κλινική)</br> Ιστοκυττάρωση κυττάρων Langerhans, μονοεστιακό (κλινικό)

Το φάσμα της νόσου προκύπτει από την κλωνική συσσώρευση και τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων που μοιάζουν με τα επιδερμικά δενδριτικά κύτταρα που ονομάζονται κύτταρα Langerhans, μερικές φορές αποκαλείται ιστοκύτωση δενδριτικών κυττάρων . Αυτά τα κύτταρα σε συνδυασμό με λεμφοκύτταρα, ηωσινόφιλα και φυσιολογικά ιστοκύτταρα σχηματίζουν τυπικές αλλοιώσεις LCH που μπορούν να βρεθούν σε σχεδόν οποιοδήποτε όργανο . [3] Παρόμοιο σύνολο ασθενειών έχει περιγραφεί σε ιστοκυτταρικές ασθένειες σκύλων .

Το LCH χωρίζεται κλινικά σε τρεις ομάδες: μονοεστιακή, πολυεστιακή ενός συστήματος και πολυεστιακή πολλαπλών συστημάτων. [4]

Μονοεστιακή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μονοεστιεκό LCH, που ονομάζεται επίσης ηωσινόφιλο κοκκίωμα (παλαιότερος όρος που είναι τώρα γνωστό ότι είναι ακατάλληλο), είναι ασθένεια που χαρακτηρίζεται από αυξανόμενο πολλαπλασιασμό των κυττάρων Langerhans σε ένα όργανο, όπου προκαλούν βλάβη που ονομάζονται κακώσεις. Συνήθως δεν υπάρχει εξωσκελετική εμπλοκή, αλλά σπάνια υπάρχει βλάβη στο δέρμα, στους πνεύμονες ή στο στομάχι. Μπορεί να εμφανιστεί ως μία μόνο κάκωση σε ένα όργανο, έως και σε μεγάλο αριθμό κακώσεων σε ένα όργανο. Όταν πολλαπλές κακώσεις διασπείρονταιι σε ένα όργανο, μπορεί να αποκληθεί πολυεστιακή ποικιλία ενός συστήματος. Όταν εντοπίζεται στους πνεύμονες, θα πρέπει να διακρίνεται από την ιστοκύττωση των πνευμονικών κυττάρων Langerhans - μια ειδική κατηγορία ασθένειας που παρατηρείται συχνότερα σε ενήλικες καπνιστές. [5] Όταν συναντάται στο δέρμα ονομάζεται δερματικό μονό σύστημα Langerhans cell LCH. Αυτή η παραλλαγή μπορεί να ιαθεί χωρίς θεραπεία σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις. [6] Αυτή η πρωταρχική εμπλοκή των οστών βοηθά στη διαφοροποίηση του ηωσινόφιλου κοκκώματος από άλλες μορφές ιστοκυττάρωσης κυττάρων Langerhans (παραλλαγή Letterer-Siwe ή Hand-Schüller-Christian). [7]

Πολυεστιακή ενός συστήματος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απαντώντας ως επί το πλείστον σε παιδιά, η πολυεστιακή ενός συστήματος LCH χαρακτηρίζεται από πυρετό, αλλοιώσεις οστών και διάχυτα εξανθήματα, συνήθως στο τριχωτό της κεφαλής και στα αυτιά. Το 50% των περιπτώσεων αφορά το στέλεχος της υπόφυσης, που συχνά οδηγεί σε διαβήτη insipidus . Η τριάδα του διαβήτη insipidus, εξώφθαλμος και λυτικών αλλοιώσεων των οστών είναι γνωστή ως τριάδα Hand-Schüller-Christian . Η αιχμή της έναρξης συμβαίνει σε ηλικία 2-10 ετών. 

Πολυεστιακό πολυσύστημα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πολυεστιακό σύστημα πολλαπλών συστημάτων LCH, που ονομάζεται επίσης ασθένεια Letterer-Siwe, είναι μια ταχέως αναπτυσσόμενη ασθένεια στην οποία τα κύτταρα Langerhans πολλαπλασιάζονται σε πολλούς ιστούς. Εμφανίζεται κυρίως σε παιδιά κάτω των 2 ετών και η πρόγνωση είναι κακή: ακόμη και με επιθετική χημειοθεραπεία, η πενταετής επιβίωση είναι μόνο 50%. [8]

Ιστοκυττάρωση των πνευμονικών κυττάρων Langerhans (PLCH)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιστοκύτωση των πνευμονικών Langerhans κυττάρων (PLCH) είναι μια μοναδική μορφή LCH στο ότι εμφανίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε καπνιστές . Σήμερα θεωρείται μια μορφή διάμεσης πνευμονικής νόσου που σχετίζεται με το κάπνισμα Το PLCH αναπτύσσεται όταν αφθονία μονοκλωνικών CD1a θετικών Langerhans (ανώριμα ιστοκύτταρα) πολλαπλασιάζει τα βρογχιόλια και κυψελιδικό διάμεσο, και αυτή η πλημμύρα ιστοκυττάρων επιστρατεύει κοκκιοκύτταρα όπως ηωσινόφιλα και ουδετερόφιλα και ακοκκιοκύτταρα όπως τα λεμφοκύτταρα προκαλώντας περαιτέρω καταστροφή του χώρου των πνευμόνων. [9] Υποτίθεται ότι η βρογχιολική καταστροφή στο PLCH αποδίδεται αρχικά στην ειδική κατάσταση των κυττάρων Langerhans που προκαλούν κυτταροτοξικές αποκρίσεις Τ-κυττάρων και αυτό υποστηρίζεται περαιτέρω από έρευνα που έχει δείξει αφθονία Τ-κυττάρων σε πρώιμες βλάβες PLCH που είναι CD4+ και εμφανίζουν δείκτες πρώιμης ενεργοποίησης. [10] Μερικοί πάσχοντες αναρρώνουν εντελώς αφού σταματήσουν το κάπνισμα, αλλά άλλοι αναπτύσσουν μακροχρόνιες επιπλοκές όπως πνευμονική ίνωση και πνευμονική υπέρταση . [11] Οι ασθενείς, οι οικογένειες και οι φροντιστές PLCH ενθαρρύνονται να συμμετάσχουν στο μητρώο επαφών κοινοπραξίας NIH Rare Lung Diseases Αρχειοθετήθηκε 2019-03-27 στο Wayback Machine. . Πρόκειται για έναν ιστότοπο που προστατεύεται από απόρρητο και παρέχει ενημερωμένες πληροφορίες για άτομα που ενδιαφέρονται για τα τελευταία επιστημονικά νέα, δοκιμές και θεραπείες που σχετίζονται με σπάνιες πνευμονικές παθήσεις. 

Σημεία και συμπτώματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αξονική τομογραφία που δείχνει LCH διήθηση του περιφερικού ιστού (βέλος)
Ένας ασθενής με νόσο Hand-Schüller-Christian, έναν υποτύπο της ιστοκυττάρωσης των κυττάρων Langerhans.

Το LCH προκαλεί μη ειδική φλεγμονώδη απόκριση, η οποία περιλαμβάνει πυρετό, λήθαργο και απώλεια βάρους. Η εμπλοκή οργάνων μπορεί επίσης να προκαλέσει πιο συγκεκριμένα συμπτώματα.

  • Οστά: Το πιο συχνά εμφανιζόμενο σύμπτωμα τόσο στην μονοεστιακή όσο και στην πολυεστιακή νόσο είναι οδυνηρό οίδημα. Το κρανίο επηρεάζεται συχνότερα, ακολουθούμενο από τα μακριά οστά των άνω άκρων και τα επίπεδα οστά. Η διείσδυση στα χέρια και τα πόδια είναι ασυνήθιστη. Οι οστεολυτικές βλάβες μπορούν να οδηγήσουν σε παθολογικά κατάγματα. [12]
  • Δέρμα: Συνήθως παρατηρείται ένα εξάνθημα που ποικίλλει από φολιδωτές ερυθηματώδεις βλάβες έως ερυθρούς βλατίδες που προφέρονται σε διαγενείς περιοχές. Έως και το 80% των ασθενών με LCH έχουν εκτεταμένα εξανθήματα στο τριχωτό της κεφαλής.
  • Μυελός των οστών: Η πανκυτταροπενία με υπερπροσθήκη λοίμωξη συνεπάγεται συνήθως κακή πρόγνωση. Η αναιμία μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες και δεν συνεπάγεται απαραίτητα διήθηση του μυελού των οστών.
  • Λεμφαδένες: Διεύρυνση του ήπατος στο 20%, σπλήνα στο 30% και λεμφαδένες στο 50% των περιπτώσεων ιστοκυττάρωσης. [13]
  • Ενδοκρινικοί αδένες: Υποθαλαμικός άξονας υπόφυσης που συνήθως εμπλέκεται. [14] Ο διαβήτης insipidus είναι πιο συχνός. [15] Η ανεπάρκεια ορμόνης της πρόσθιας υπόφυσης είναι συνήθως μόνιμη. [16]
  • Πνεύμονες: ορισμένοι ασθενείς είναι ασυμπτωματικοί, διαγνώστηκαν τυχαια λόγω των οζιδίων των πνευμόνων στις ακτινογραφίες. Άλλοι πάσχουν από χρόνιο βήχα και δύσπνοια. [17]
  • Λιγότερο συχνά προσβάλλονται η γαστρεντερική οδός, το κεντρικό νευρικό σύστημα και η στοματική κοιλότητα . [18]

Παθοφυσιολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παθογένεση της ιστοκυττάρωσης των κυττάρων Langerhans (LCH) είναι θέμα συζήτησης. Υπάρχουν συνεχείς έρευνες για να προσδιοριστεί εάν το LCH είναι μια αντιδραστική (μη καρκινική) ή νεοπλαστική (καρκινική) διαδικασία. Τα επιχειρήματα που υποστηρίζουν την αντιδραστική φύση του LCH περιλαμβάνουν την εμφάνιση αυθόρμητων υποχωρήσεων, την εκτεταμένη έκκριση πολλαπλών κυτοκινών από δενδριτικά κύτταρα και παριστάμενα (βοηθητικά) κύτταρα (φαινόμενο γνωστό ως καταιγίδα κυτοκίνης) στον αλλοιωμένο ιστό, ευνοϊκή πρόγνωση και σχετικά καλό ποσοστό επιβίωσης σε ασθενείς χωρίς δυσλειτουργία οργάνων ή κίνδυνος εμπλοκής οργάνων. [19] [20]

Από την άλλη πλευρά, η διείσδυση οργάνων από μονοκλωνικό πληθυσμό παθολογικών κυττάρων και η επιτυχής θεραπεία υποσυνόλου διαδεδομένων ασθενειών με χρήση χημειοθεραπευτικών θεραπειών είναι όλα σύμφωνα με μια νεοπλαστική διαδικασία. [21] [22] [23] Επιπλέον, μια επίδειξη, χρησιμοποιώντας ανιχνευτές DNA που συνδέονται με χρωμόσωμα Χ, του LCH ως μονοκλωνικού πολλαπλασιασμού παρείχε πρόσθετη υποστήριξη για τη νεοπλαστική προέλευση αυτής της νόσου. [24] Ενώ η κλωνικότητα είναι ένα σημαντικό χαρακτηριστικό του καρκίνου, η παρουσία του δεν αποδεικνύει ότι η πολλαπλασιαστική διαδικασία είναι νεοπλαστική. Επαναλαμβανόμενες κυτταρογενετικές ή γενωμικές ανωμαλίες θα απαιτηθούν επίσης για να αποδειχθεί πειστικά ότι το LCH είναι κακοήθεια.

Μια ενεργοποιημένη σωματική μετάλλαξη ενός πρωτο-ογκογονιδίου στην οικογένεια Raf, το γονίδιο BRAF, ανιχνεύθηκε σε 35 από 61 (57%) δείγματα βιοψίας LCH με τις μεταλλάξεις να είναι συχνότερες σε ασθενείς ηλικίας κάτω των 10 ετών (76%) από ότι σε ασθενείς ηλικίας 10 ετών και άνω (44%). [25] Αυτή η μελέτη τεκμηρίωσε την πρώτη επαναλαμβανόμενη μετάλλαξη σε δείγματα LCH. Δύο ανεξάρτητες μελέτες επιβεβαίωσαν αυτό το εύρημα. [26] [27] Η παρουσία αυτής της ενεργοποιητικής μετάλλαξης θα μπορούσε να υποστηρίξει την ιδέα να χαρακτηριστεί το LCH ως μυελοπολλαπλασιαστική διαταραχή.

Διάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μικρογραφία που δείχνει την ιστοκυττάρωση των κυττάρων Langerhans. Χρώση H&E .

Η διάγνωση επιβεβαιώνεται ιστολογικά με βιοψία ιστού . Η χρώση της αιματοξυλίνης-ηωσίνης της διαφάνειας βιοψίας θα δείξει χαρακτηριστικά των κυττάρων Langerhans , π.χ. διακριτό περιθώριο κυττάρων, ροζ κοκκώδες κυτταρόπλασμα . Παρουσία κόκκων Birbeck σε ηλεκτρονική μικροσκοπία και ανοσοκυτοχημικά χαρακτηριστικά π.χ. η θετικότητα του CD1 είναι πιο συγκεκριμένη. Αρχικά εξετάσεις αίματος ρουτίνας, π.χ. πλήρης αριθμός κυττάρων αίματος, εξέταση ηπατικής λειτουργίας, U & Es, προφίλ οστού γίνονται για τον προσδιορισμό της έκτασης της νόσου και τον αποκλεισμό άλλων αιτιών. 

Η απεικόνιση μπορεί να είναι εμφανής σε ακτινογραφίες θώρακα με μικροσωματικές και δικτυωτές μεταβολές των πνευμόνων με σχηματισμό κύστης σε προχωρημένες περιπτώσεις. Τα MRI και υψηλής ανάλυσης CT μπορεί να δείχνουν μικρές, κοιλοποιημένα οζίδια με λεπτό τοίχωμα κύστεως. Η μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου μπορεί να δείξει τρεις ομάδες βλαβών όπως όγκους / κοκκιωματώδεις αλλοιώσεις, μη όγκους / κοκκιωματώδεις αλλοιώσεις και ατροφία. Οι όγκοι ανευρίσκονται συνήθως στον άξονα υποθαλάμου-υπόφυσης με βλάβες που καταλαμβάνουν χώρο με ή χωρίς ασβεστοποίηση. Σε μη ογκογόνες αλλοιώσεις, υπάρχει συμμετρικό σήμα Τ2 με υπερπληθυσμό ή σήμα υπερτασίας Τ1 που εκτείνεται από την φαιά ουσία ως τη λευκή ουσία. Στα βασικά γάγγλια, η μαγνητική τομογραφία εμφανίζει σήμα υπερτασικού Τ1 στον globus pallidus. [28]

Η αξιολόγηση της ενδοκρινικής λειτουργίας και της βιοψίας μυελού οστών πραγματοποιείται επίσης όταν ενδείκνυται. 

  • Η πρωτεΐνη S-100 εκφράζεται σε κυτταροπλασματικό σχέδιο [29] [30]
  • Η λεκτίνη αραχίδων (PNA) εκφράζεται στην κυτταρική επιφάνεια και περιπυρηνικά [31] [32]
  • εκφράζεται η κύρια κατηγορία ιστοσυμβατότητας (MHC) II (επειδή τα ιστιοκύτταρα είναι μακροφάγα)
  • CD1a
  • Η πρωτεΐνη λανγκερίνη langerin ( CD207 ), πρωτεΐνη που σνευρίσκεται στα κύτταρα Langerhans προκαλεί το σχηματισμό κόκκων Birbeck και συνδέεται συστατικά με αυτούς, είναι ένας ιδιαίτερα συγκεκριμένος δείκτης. [33] [34]

Θεραπευτική αγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχουν προταθεί κατευθυντήριες γραμμές για τη διαχείριση ασθενών έως 18 ετών με ιστοκυττάρωση κυττάρων Langerhans. [35] [36] [37] [38] Η θεραπεία καθοδηγείται από την έκταση της νόσου. Η μοναχική αλλοίωση των οστών μπορεί να επιτευχθεί μέσω εκτομής ή περιορισμένης ακτινοβολίας, δοσολογίας 5-10 Gy για παιδιά, 24-30 Gy για ενήλικες. Ωστόσο, οι συστηματικές ασθένειες συχνά απαιτούν χημειοθεραπεία. Η χρήση συστηματικού στεροειδούς είναι κοινή, μεμονωμένη ή συμπληρωματική της χημειοθεραπείας. Τοπική στεροειδής κρέμα εφαρμόζεται σε δερματικές βλάβες. Η ενδοκρινική ανεπάρκεια συχνά απαιτεί δια βίου συμπλήρωμα, π.χ. δεσμοπρεσσίνη για διαβήτη insipidus που μπορεί να εφαρμοστεί ως ρινικές σταγόνες. Χημειοθεραπευτικοί παράγοντες όπως αλκυλιωτικοί παράγοντες, αντιμεταβολίτες, αλκαλοειδή της οικογένειας vinca είτε μεμονωμένα είτε σε συνδυασμό μπορούν να οδηγήσουν σε πλήρη ύφεση τη διάχυτη νόσο. 

Πρόγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξαιρετική για ασθένειες μιας εστίασης. Στην πολυεστιακή νόσο το 60% έχει χρόνια πορεία, το 30% επιτυγχάνει ύφεση και η θνησιμότητα είναι έως και 10%. [39]

Συχνότητα εμφάνισης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η LCH επηρεάζει συνήθως παιδιά ηλικίας 1 έως 15 ετών, με μέγιστη συχνότητα μεταξύ 5 και 10 ετών. Μεταξύ των παιδιών κάτω των 10 ετών, η ετήσια επίπτωση θεωρείται ότι είναι 1 στα 200.000. [40] και σε ενήλικες ακόμη πιο σπάνια, σε περίπου 1 στα 560.000. [41] Έχει αναφερθεί σε ηλικιωμένους αλλά σπάνια εξαφανίζεται. [42] Είναι πιο διαδεδομένη στους Καυκάσιους και προσβάλλει τους άνδρες δύο φορές συχνότερα από τις γυναίκες. [43] Σε άλλους πληθυσμούς, επίσης, ο επιπολασμός στους άνδρες είναι ελαφρώς μεγαλύτερος από ό, τι στις γυναίκες. [44]

Η LCH είναι συνήθως σποραδική και μη κληρονομική κατάσταση, αλλά η ομαδοποίηση σε οικογένειες έχει παρατηρηθεί σε περιορισμένο αριθμό περιπτώσεων. Η ασθένεια Hashimoto-Pritzker είναι συγγενής παραλλαγή αυτοθεραπείας της ασθένειας Hand-Schüller-Christian. [45]

Ονοματολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιστοκύτωση των κυττάρων του Langerhans αναγράφεται περιστασιακά λανθασμένα ως «Langerhan» ή «ιστοκύτωση» του Langerhan, ακόμη και σε έγκυρα εγχειρίδια. Το όνομα, ωστόσο, προέρχεται από αυτόν που τα ανεκάλυψε, τον Paul Langerhans. [46]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Langerhans Cell Histiocytosis». NORD (National Organization for Rare Disorders) (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2020. 
  2. ↑ The Writing Group of the Histiocyte Society (1987). «Histiocytosis syndromes in children. Writing Group of the Histiocyte Society». Lancet 1 (8526): 208–9. doi:10.1016/S0140-6736(87)90016-X. PMID 2880029. (απαιτείται συνδρομή)
  3. ↑ «Spontaneous gonadotrophin deficiency recovery in an adult patient with Langerhans cell Histiocytosis (LCH)». Pituitary 8 (2): 169–74. 2005. doi:10.1007/s11102-005-4537-z. PMID 16379033. 
  4. ↑ Cotran, Ramzi S.· Kumar, Vinay (2005). Robbins and Cotran pathologic basis of disease. St. Louis, Mo: Elsevier Saunders. σελίδες 701–. ISBN 978-0-8089-2302-2. 
  5. ↑ Kumar, Vinay· Abbas, Abul (2015). Robbins and Cotran Pathologic Basis of Disease (9th έκδοση). Philadelphia, PA: Elsevier. σελ. 622. ISBN 978-1-4557-2613-4. 
  6. ↑ Afsar, Fatma Sule; Ergin, Malik; Ozek, Gulcihan; Vergin, Canan; Karakuzu, Ali; Seremet, Sila (2017). «Histiocitose de Células de Langerhans Autolimitada e de Início Tardio: Relato de Uma Entidade Raríssima». Revista Paulista de Pediatria 35 (1): 115–119. doi:10.1590/1984-0462/;2017;35;1;00015. ISSN 0103-0582. PMID 28977321. 
  7. ↑ Ladisch, Stephan (2011). «Histiocytosis Syndromes of Childhood». Στο: Kliegman, Robert M. Nelson Textbook of Pediatrics (19th έκδοση). Saunders. σελίδες 1773–7. ISBN 978-1-4377-0755-7. 
  8. ↑ Langerhans Cell Histiocytosis στο eMedicine
  9. ↑ Juvet, Stephan (2010). «Rare lung diseases III: Pulmonary Langerhans' cell histiocytosis». Canadian Respiratory Journal 17 (3): e55–e62. doi:10.1155/2010/216240. PMID 20617216. 
  10. ↑ Tazi, A. «Adult pulmonary Langerhans' cell histiocytosis». European Respiratory Journal. European Respiratory Journal. 
  11. ↑ Juvet, Stephen C; Hwang, David; Downey, Gregory P (2010). «Rare lung diseases III: pulmonary Langerhans' cell histiocytosis». Canadian Respiratory Journal 17 (3): e55–62. doi:10.1155/2010/216240. PMID 20617216. 
  12. ↑ Stull, MA; Kransdorf, MJ; Devaney, KO (July 1992). «Langerhans cell histiocytosis of bone». Radiographics 12 (4): 801–23. doi:10.1148/radiographics.12.4.1636041. PMID 1636041. 
  13. ↑ «Langerhans Cell Histiocytosis - Patient UK». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2007. 
  14. ↑ Kaltsas, GA; Powles, TB; Evanson, J; Plowman, PN; Drinkwater, JE; Jenkins, PJ; Monson, JP; Besser, GM και άλλοι. (April 2000). «Hypothalamo-pituitary abnormalities in adult patients with langerhans cell histiocytosis: clinical, endocrinological, and radiological features and response to treatment». The Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism 85 (4): 1370–6. doi:10.1210/jcem.85.4.6501. PMID 10770168. 
  15. ↑ Grois, N; Pötschger, U; Prosch, H; Minkov, M; Arico, M; Braier, J; Henter, JI; Janka-Schaub, G και άλλοι. (February 2006). «Risk factors for diabetes insipidus in langerhans cell histiocytosis». Pediatric Blood & Cancer 46 (2): 228–33. doi:10.1002/pbc.20425. PMID 16047354. 
  16. ↑ Broadbent, V; Dunger, DB; Yeomans, E; Kendall, B (1993). «Anterior pituitary function and computed tomography/magnetic resonance imaging in patients with Langerhans cell histiocytosis and diabetes insipidus». Medical and Pediatric Oncology 21 (9): 649–54. doi:10.1002/mpo.2950210908. PMID 8412998. 
  17. ↑ Sholl, LM; Hornick, JL; Pinkus, JL; Pinkus, GS; Padera, RF (June 2007). «Immunohistochemical analysis of langerin in langerhans cell histiocytosis and pulmonary inflammatory and infectious diseases». The American Journal of Surgical Pathology 31 (6): 947–52. doi:10.1097/01.pas.0000249443.82971.bb. PMID 17527085. https://archive.org/details/sim_american-journal-of-surgical-pathology_2007-06_31_6/page/947. 
  18. ↑ «Role of multidisciplinary approach in a case of Langerhans cell histiocytosis with initial periodontal manifestations». Int J Clin Exp Pathol 8 (10): 13539–45. Oct 2015. PMID 26722570. 
  19. ↑ Broadbent, V.; Davies, E.G.; Heaf, D.; Pincott, J.R.; Pritchard, J.; Levinsky, R.J.; Atherton, D.J.; Tucker, S. (1984). «Spontaneous remission of multi-system histiocytosis X». Lancet 1 (8371): 253–4. doi:10.1016/S0140-6736(84)90127-2. PMID 6142997. 
  20. ↑ Filippi, Paola; De Badulli, Carla; Cuccia, Mariaclara; Silvestri, Annalisa; De Dametto, Ennia; Pasi, Annamaria; Garaventa, Alberto; Prever, Adalberto Brach και άλλοι. (2006). «Specific polymorphisms of cytokine genes are associated with different risks to develop single-system or multi-system childhood Langerhans cell histiocytosis». British Journal of Haematology 132 (6): 784–7. doi:10.1111/j.1365-2141.2005.05922.x. PMID 16487180. 
  21. ↑ Steen, A.E.; Steen, K.H.; Bauer, R.; Bieber, T. (1 July 2001). «Successful treatment of cutaneous Langerhans cell histiocytosis with low-dose methotrexate». British Journal of Dermatology 145 (1): 137–140. doi:10.1046/j.1365-2133.2001.04298.x. PMID 11453923. https://archive.org/details/sim_british-journal-of-dermatology_2001-07_145_1/page/137. 
  22. ↑ «Neurodegenerative central nervous system Langerhans cell histiocytosis and coincident hydrocephalus treated with vincristine/cytosine arabinoside». Pediatr Blood Cancer 54 (3): 416–23. 2010. doi:10.1002/pbc.22326. PMID 19908293. 
  23. ↑ Minkov, M.; Grois, N.; Broadbent, V.; Ceci, A.; Jakobson, A.; Ladisch, S. (1 November 1999). «Cyclosporine A therapy for multisystem Langerhans cell histiocytosis». Medical and Pediatric Oncology 33 (5): 482–485. doi:10.1002/(SICI)1096-911X(199911)33:5<482::AID-MPO8>3.0.CO;2-Y. PMID 10531573. 
  24. ↑ Willman, Cheryl L.; Busque, Lambert; Griffith, Barbara B.; Favara, Blaise E.; McClain, Kenneth L.; Duncan, Marilyn H.; Gilliland, D. Gary (21 July 1994). «Langerhans'-Cell Histiocytosis (Histiocytosis X) -- A Clonal Proliferative Disease». New England Journal of Medicine 331 (3): 154–160. doi:10.1056/NEJM199407213310303. PMID 8008029. 
  25. ↑ «Recurrent BRAF mutations in Langerhans cell histiocytosis». Blood 116 (11): 1919–23. 2010. doi:10.1182/blood-2010-04-279083. PMID 20519626. 
  26. ↑ «B-RAF mutant alleles associated with Langerhans cell histiocytosis, a granulomatous pediatric disease». PLOS ONE 7 (4): e33891. 2012. doi:10.1371/journal.pone.0033891. PMID 22506009. Bibcode: 2012PLoSO...733891S. 
  27. ↑ Peters, Tricia L.; Tsz-Kwong Chris Man; Price, Jeremy; George, Renelle; Phaik Har Lim; Kenneth Matthew Heym; Merad, Miriam; McClain, Kenneth L. και άλλοι. (10 December 2011). 1372 Frequent BRAF V600E Mutations Are Identified in CD207+ Cells in LCH Lesions, but BRAF Status does not Correlate with Clinical Presentation of Patients or Transcriptional Profiles of CD207+ Cells. https://ash.confex.com/ash/2011/webprogram/Paper43726.html. «Oral and Poster Abstracts presented at 53rd ASH Annual Meeting and Exposition». 
  28. ↑ Monsereenusorn, Chalinee; Rodriguez-Galindo, Carlos (October 2015). «Clinical Characteristics and Treatment of Langerhans Cell Histiocytosis» (στα αγγλικά). Hematology/Oncology Clinics of North America 29 (5): 853–873. doi:10.1016/j.hoc.2015.06.005. PMID 26461147. 
  29. ↑ Wilson, AJ; Maddox, PH; Jenkins, D (January 1991). «CD1a and S100 antigen expression in skin Langerhans cells in patients with breast cancer». The Journal of Pathology 163 (1): 25–30. doi:10.1002/path.1711630106. PMID 2002421. https://archive.org/details/sim_journal-of-pathology_1991-01_163_1/page/25. 
  30. ↑ Coppola, D; Fu, L; Nicosia, SV; Kounelis, S; Jones, M (May 1998). «Prognostic significance of p53, bcl-2, vimentin, and S100 protein-positive Langerhans cells in endometrial carcinoma». Human Pathology 29 (5): 455–62. doi:10.1016/s0046-8177(98)90060-0. PMID 9596268. https://archive.org/details/sim_human-pathology_1998-05_29_5/page/455. 
  31. ↑ McLelland, J; Chu, AC (October 1988). «Comparison of peanut agglutinin and S100 stains in the paraffin tissue diagnosis of Langerhans cell histiocytosis». The British Journal of Dermatology 119 (4): 513–9. doi:10.1111/j.1365-2133.1988.tb03255.x. PMID 2461216. https://archive.org/details/sim_british-journal-of-dermatology_1988-10_119_4/page/513. 
  32. ↑ Ye, F; Huang, SW; Dong, HJ (November 1990). «Histiocytosis X. S-100 protein, peanut agglutinin, and transmission electron microscopy study». American Journal of Clinical Pathology 94 (5): 627–31. doi:10.1093/ajcp/94.5.627. PMID 2239828. https://archive.org/details/sim_american-journal-of-clinical-pathology_1990-11_94_5/page/627. 
  33. ↑ «Langerin, a novel C-type lectin specific to Langerhans cells, is an endocytic receptor that induces the formation of Birbeck granules». Immunity 12 (1): 71–81. 2000. doi:10.1016/S1074-7613(00)80160-0. PMID 10661407. 
  34. ↑ Lau, SK; Chu, PG; Weiss, LM (April 2008). «Immunohistochemical expression of Langerin in Langerhans cell histiocytosis and non-Langerhans cell histiocytic disorders». The American Journal of Surgical Pathology 32 (4): 615–9. doi:10.1097/PAS.0b013e31815b212b. PMID 18277880. https://archive.org/details/sim_american-journal-of-surgical-pathology_2008-04_32_4/page/615. 
  35. ↑ Haupt, Riccardo; Minkov, Milen; Astigarraga, Itziar; Schäfer, Eva; Nanduri, Vasanta; Jubran, Rima; Egeler, R. Maarten; Janka, Gritta και άλλοι. (February 2013). «Langerhans cell histiocytosis (LCH): Guidelines for diagnosis, clinical work-up, and treatment for patients till the age of 18 years». Pediatric Blood & Cancer 60 (2): 175–184. doi:10.1002/pbc.24367. PMID 23109216. 
  36. ↑ Girschikofsky, Michael; Arico, Maurizio; Castillo, Diego; Chu, Anthony; Doberauer, Claus; Fichter, Joachim; Haroche, Julien; Kaltsas, Gregory A και άλλοι. (2013). «Management of adult patients with Langerhans cell histiocytosis: recommendations from an expert panel on behalf of Euro-Histio-Net». Orphanet Journal of Rare Diseases 8 (1): 72. doi:10.1186/1750-1172-8-72. PMID 23672541. 
  37. ↑ Langerhans cell histiocytosis - Histiocyte Society Evaluation and Treatment Guidelines. April 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-01-21. https://web.archive.org/web/20180121125850/https://histiocytesociety.org/document.doc?id=290. Ανακτήθηκε στις 2021-05-10. 
  38. ↑ Langerhans Cell Histiocytosis Treatment (PDQ®). https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmedhealth/PMH0032753/.  and 1
  39. ↑ «Quality of survival in Histiocytosis X: a Southwest Oncology Group study». Med. Pediatr. Oncol. 8 (1): 35–40. 1980. doi:10.1002/mpo.2950080106. PMID 6969347. 
  40. ↑ «MedlinePlus Medical Encyclopedia: Histiocytosis». Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2007. 
  41. ↑ «Histiocytosis Association of Canada». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2007. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2007. 
  42. ↑ Gerlach, Beatrice; Stein, Annette; Fischer, Rainer; Wozel, Gottfried; Dittert, Dag-Daniel; Richter, Gerhard (1998). «Langerhanszell-Histiozytose im Alter [Langerhans cell histiocytosis in the elderly]» (στα γερμανικά). Der Hautarzt 49 (1): 23–30. doi:10.1007/s001050050696. PMID 9522189. 
  43. ↑ Sellari-Franceschini, S.; Forli, F.; Pierini, S.; Favre, C.; Berrettini, S.; Macchia, P.A. (1999). «Langerhans' cells histiocytosis: a case report». International Journal of Pediatric Otorhinolaryngology 48 (1): 83–7. doi:10.1016/S0165-5876(99)00013-0. PMID 10365975. 
  44. ↑ Aricò, M.; Girschikofsky, M.; Généreau, T.; Klersy, C.; McClain, K.; Grois, N.; Emile, J.-F.; Lukina, E. και άλλοι. (2003). «Langerhans cell histiocytosis in adults: Report from the International Registry of the Histiocyte Society». European Journal of Cancer 39 (16): 2341–8. doi:10.1016/S0959-8049(03)00672-5. PMID 14556926. 
  45. ↑ Kapur, Payal; Erickson, Christof; Rakheja, Dinesh; Carder, K. Robin; Hoang, Mai P. (2007). «Congenital self-healing reticulohistiocytosis (Hashimoto-Pritzker disease): Ten-year experience at Dallas Children's Medical Center». Journal of the American Academy of Dermatology 56 (2): 290–4. doi:10.1016/j.jaad.2006.09.001. PMID 17224372. 
  46. ↑ Jolles, S. (April 2002). «Paul Langerhans». Journal of Clinical Pathology 55 (4): 243. doi:10.1136/jcp.55.4.243. PMID 11919207. PMC 1769627. https://archive.org/details/sim_journal-of-clinical-pathology_2002-04_55_4/page/243. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κυτταρική_ιστοκύττωση_Λάνγκερχανς&oldid=10273132"