Μείζων Λίβανος
| Μείζων Λίβανος | ||
|---|---|---|
| 1 Σεπτεμβρίου 1920–1943 | ||
| ||
 | ||
| Χώρα | Γαλλία | |
| Διοικητική υπαγωγή | Γαλλική Εντολή για τη Συρία και τον Λίβανο | |
| Πρωτεύουσα | Βηρυτός | |
| Ίδρυση | 1 Σεπτεμβρίου 1920 | |
| Γλώσσες | Γαλλικά και Αραβικά | |
| Θρησκεία | Χριστιανισμός | |
 Σχετικά πολυμέσα | ||
| δεδομένα () | ||
Το Κράτος του Μείζονος Λιβάνου (αραβικά: دولة لبنان الكبير, γαλλικά: État du Grand Liban) ήταν κράτος που ανακηρύχθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1920, το οποίο στη συνέχεια έγινε η Λιβανέζικη Δημοκρατία (αραβικά: الجمهورية اللبنانية, γαλλικά: République libanaise) τον Μάιο του 1926, και είναι ο προκάτοχος του σύγχρονου Λιβάνου.
Το κράτος ανακηρύχθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1920, μετά το Διάταγμα 318 της 31ης Αυγούστου 1920,[1] ως Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών σύμφωνα με τους προτεινόμενους όρους της Εντολής για τη Συρία και τον Λίβανο που επρόκειτο να επικυρωθεί το 1923. Όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία διαιρέθηκε επίσημα με τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920, αποφασίστηκε ότι τέσσερα από τα εδάφη της στη Μέση Ανατολή θα έπρεπε να είναι εντολές της Κοινωνίας των Εθνών που θα διοικούνται προσωρινά από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία για λογαριασμό της ΚτΕ. Στους Βρετανούς δόθηκε η Παλαιστίνη και το Ιράκ, ενώ στους Γάλλους δόθηκε εντολή για τη Συρία και τον Λίβανο.
Ο Στρατηγός Ανρί Γκουρό κήρυξε την ίδρυση του κράτους με τα σημερινά του όρια, αφού χώρισε μερικά συριακά χωριά στα νότια και δυτικά σύνορα με τον Λίβανο και τα πρόσθεσε στον Λίβανο και με πρωτεύουσα τη Βηρυτό.[2] Η νέα επικράτεια έλαβε σημαία, συγχωνεύοντας τη γαλλική σημαία με τον λιβανέζικο κέδρο.
Ιστορικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όνομα και σύλληψη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο όρος Μείζων Λίβανος παραπέμπει στον σχεδόν διπλασιασμό του μεγέθους του Σαντζάκι του Όρους του Λιβάνου, της υπάρχουσας πρώην αυτόνομης περιοχής, ως αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης των πρώην οθωμανικών περιοχών της Τρίπολης και της Σιδώνας, καθώς και της Κοιλάδας Μπεκάα. Το Σαντζάκι είχε ιδρυθεί το 1861 για να προστατεύσει τον τοπικό χριστιανικό πληθυσμό από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις υπό τους όρους του Βιολογικού Κανονισμού. Ο όρος, στα γαλλικά "Le Grand Liban", χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους Λιβανέζους διανοούμενους Μπουλούς Νουζαΐμ και Άλμπερτ Νακάς, κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού το 1919.[3]
Ο Νουζαΐμ βασιζόταν στο πολυδιαβασμένο έργο του, La question du Liban του 1908, μια ανάλυση 550 σελίδων που επρόκειτο να γίνει το θεμέλιο για επιχειρήματα υπέρ ενός Μείζονος Λιβάνου.[4] Το έργο υποστήριξε ότι απαιτείται σημαντική επέκταση των ορίων του Λιβάνου για την οικονομική επιτυχία.[4] Τα όρια που προτάθηκαν από τον Νουζαΐμ ως αντιπροσωπευτικά της «Liban de la grande époque» σχεδιάστηκαν από τον χάρτη της γαλλικής αποστολής του 1860-64, ο οποίος έχει αναφερθεί ως παράδειγμα ενός σύγχρονου χάρτη που «προέβλεψε το έθνος αντί απλώς να το καταγράψει».[5]
Σύνοδος Ειρήνης του Παρισίου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 27 Οκτωβρίου 1919, η λιβανέζικη αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Μαρωνίτη Πατριάρχη Ηλία Πίτερ Χοάγιεκ παρουσίασε τις φιλοδοξίες του Λιβάνου σε υπόμνημα στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισίου. Αυτό περιλάμβανε μια σημαντική επέκταση των συνόρων του Σαντζάκι του Λιβάνου,[6] επιχείρημα ότι οι πρόσθετες περιοχές αποτελούσαν φυσικά μέρη του Λιβάνου, παρά το γεγονός ότι η χριστιανική κοινότητα δεν θα αποτελούσε σαφή πλειοψηφία σε ένα τόσο διευρυμένο κράτος.[6] Η αναζήτηση για την προσάρτηση των γεωργικών εκτάσεων στις κοιλάδες Μπεκάα και Ακκάρ τροφοδοτήθηκε από υπαρξιακούς φόβους μετά τον θάνατο σχεδόν του μισού πληθυσμού του Σαντζάκι του Όρους του Λιβάνου στον μεγάλο λιμό. Η εκκλησία των Μαρωνιτών και οι κοσμικοί ηγέτες αναζήτησαν ένα κράτος που θα μπορούσε να παρέχει καλύτερα εφόδια στον λαό της.[7] Οι περιοχές που θα προστεθούν στο Σαντζάκι περιελάμβαναν τις παράκτιες πόλεις της Βηρυτού, της Τρίπολης, της Σιδώνας και της Τύρου και τις αντίστοιχες ενδοχώρες τους, που ανήκαν όλες στο Βιλαέτι της Βηρυτού, μαζί με τέσσερις Καζάδες στο Βιλαέτι της Συρίας (Μπάαλμπεκ, Μπεκάα, Ρασαγιά και Χασμπαγιά).[6]
Προκήρυξη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά τη διάσκεψη ειρήνης, απονεμήθηκε στους Γάλλους η Γαλλική Εντολή για τη Συρία και τον Λίβανο, σύμφωνα με την οποία ο ορισμός του Λιβάνου επρόκειτο ακόμη να καθοριστεί από τους Γάλλους. Το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους ελεγχόταν από τη Διοίκηση των Κατεχόμενων Εχθρικών Εδαφών, ενώ το υπόλοιπο ελεγχόταν για σύντομο χρονικό διάστημα από το Αραβικό Βασίλειο της Συρίας μέχρι την ήττα του τελευταίου τον Ιούλιο του 1920. Μετά την αποφασιστική Μάχη του Μαϊσαλούν, οι Λιβανέζοι Μαρωνίτες πανηγύρισαν ανοιχτά την αραβική ήττα.[8]
Στις 24 Αυγούστου 1920, ο Γάλλος πρωθυπουργός Αλεξάντρ Μιλιεράν έγραψε στον Αρχιεπίσκοπο Χουρί: «Οι αξιώσεις της χώρας σας σχετικά με την κοιλάδα Μπεκάα, που ανακαλέσατε για μένα, έγιναν δεκτές. Κατόπιν οδηγιών της γαλλικής κυβέρνησης, ο Στρατηγός Γκουρό διακήρυξε στο ξενοδοχείο Grand Kadri του Ζαχλέ, την ενσωμάτωση στον Λίβανο της επικράτειας που εκτείνεται μέχρι την κορυφή της ακτίνας Αντι-Λίβανου και του Χερμόν. Αυτός είναι ο Μείζων Λίβανος που θέλει να σχηματίσει η Γαλλία για να διασφαλίσει τη χώρα σας για τα φυσικά της σύνορα».
Μεταγενέστερη ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λίβανος κέρδισε την ανεξαρτησία του το 1943 και οι Γάλλοι εγκατέλειψαν τη χώρα το 1946.
Εκπαίδευση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η γαλλική εντολή προώθησε τον γαλλικό πολιτισμό και τη γαλλική γλώσσα στην εκπαίδευση. Τα αγγλικά ήταν επίσης κοινά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τα ξένα ιεραποστολικά σχολεία ήταν τα κύρια εκπαιδευτικά ιδρύματα, παρέχοντας υψηλότερα πρότυπα εκπαίδευσης από ότι υπό την οθωμανική διοίκηση, χωρίς κρατικό σύστημα.[9]
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Εμίρης Μαζίντ Αρσλάν
- Συμφωνία Σάικς–Πικό
- Συνέδριο του Σαν Ρέμο
- Οροσειρά του Λιβάνου
- Γαλλική Εντολή για τη Συρία και τον Λίβανο
- Μάχη του Μαϊσαλούν (1920).
- Εκστρατεία στη Συρία και τον Λίβανο (1941)
- Γαλλική αποικιακή αυτοκρατορία
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Emmanuel Brunet-Jailly (28 Ιουλίου 2015). Border Disputes: A Global Encyclopedia [3 volumes]: A Global Encyclopedia. ABC-CLIO. σελίδες 353–. ISBN 978-1-61069-024-9.
- ↑ http://lcweb2.loc.gov/cgi-bin/query/r?frd/cstdy:@field(DOCID+lb0028)
- ↑ Marwan R. Buheiry (1 Ιουνίου 1981). «Bulus Nujaym and the Grand Liban Ideal, 1908–1919». Intellectual Life in the Arab East, 1890 to 1930. Syracuse University Press. σελ. 63. ISBN 978-0-8156-6086-6.
Αυτό το άρθρο, που φέρει την ημερομηνία του Ιουλίου 1919, αποτελεί, μαζί με το "Notre avenir économique" του Άλμπερτ Νακάς που δημοσιεύτηκε επίσης στο La Revue Phénicienne (Ιούλιος 1919), ίσως μερικές από τις πρώτες γραπτές και δημόσιες αναφορές σε έναν Μείζων Λίβανο. Για παράδειγμα, ο όρος δεν φαίνεται να χρησιμοποιήθηκε επτά μήνες νωρίτερα από την πρώτη λιβανεζική αντιπροσωπεία στο Παρίσι - τουλάχιστον όχι στις επίσημες εκδόσεις της. Ο Πατριάρχης Huwayik με ημερομηνία 10 Νοεμβρίου 1919
- ↑ 4,0 4,1 Meir Zamir (1988). The formation of modern Lebanon. Cornell University Press. σελίδες 15–16. ISBN 978-0-8014-9523-6.
Η διατύπωση του Νουζαΐμ επρόκειτο να γίνει η βάση για τα λιβανέζικα χριστιανικά επιχειρήματα υπέρ ενός Μείζονος Λιβάνου. Τόνισε τις εθνικές παρά τις οικονομικές πτυχές αυτού του στόχου. Μόνο τα εκτεταμένα σύνορα θα επέτρεπαν στον Λίβανο να υπάρξει ως ανεξάρτητο κράτος. Ο Νουζαΐμ είπε στο ευρωπαϊκό κοινό ότι το ζήτημα του Λιβάνου απαιτούσε μια οριστική λύση: τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου χριστιανικού κράτους.
- ↑ Tetz Rooke (2013). «Writing the Boundary: "Khitat al-Shăm" by Muhammad Kurd ʹAli». Στο: Hiroyuki. Concept Of Territory In Islamic Thought. Routledge. σελ. 178. ISBN 978-1-136-18453-6.
Η μελέτη του Thongchai Winichakul δείχνει ότι ο σύγχρονος χάρτης σε ορισμένες περιπτώσεις προέβλεψε το έθνος αντί απλώς να το καταγράψει. Αντί να περιγράφει τα υπάρχοντα σύνορα δημιούργησε την πραγματικότητα που υποτίθεται ότι απεικόνιζε. Η δύναμη του χάρτη πάνω στο μυαλό ήταν μεγάλη: «Πώς θα μπορούσε ένα έθνος να αντισταθεί στο να βρεθεί αν το είχε προβλέψει ένας χάρτης του δέκατου ένατου αιώνα;». Στη Μέση Ανατολή, ο Λίβανος φαίνεται να προσφέρει ένα αντίστοιχο παράδειγμα. Όταν η ιδέα ενός Μείζονος Λιβάνου το 1908 προτάθηκε σε ένα βιβλίο του Νουζαΐμ, ενός Λιβανέζου Μαρωνίτη που έγραφε με το ψευδώνυμο M. Jouplain, πρότεινε ότι τα φυσικά όρια του Λιβάνου ήταν ακριβώς τα ίδια με αυτά που σχεδιάστηκαν το 1861 και το 1863. Χάρτες προσωπικού της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής στη Συρία, χάρτες που πρόσθεσαν εδάφη στα βόρεια, ανατολικά και νότια σύνορα, συν την πόλη της Βηρυτού, στο Σαντζάκι του Όρους Λιβάνου. Και σε αυτή την περίπτωση, η προηγούμενη ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού στρατιωτικού χάρτη φαίνεται να δημιούργησε ένα γεγονός επί τόπου.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Salibi 1990: "Από τις αρχές του αιώνα, ωστόσο, οι Μαρωνίτες είχαν πιέσει για επέκταση αυτής της μικρής λιβανεζικής επικράτειας στα φυσικά και ιστορικά της όρια: θα περιλάμβανε τότε τις παράκτιες πόλεις Τρίπολη, Βηρυτό, Σιδώνα και Τύρο και τις αντίστοιχες ενδοχώρα, που ανήκαν στο Βιλαέτι της Βηρυτού και την εύφορη κοιλάδα Μπεκάα (τα τέσσερα Καζά, ή διοικητικές περιοχές, του Μπάαλμπεκ, του Μπεκάα, της Ρασαγιά και της Χασμπαγιά), που ανήκαν στο Βιλαέτι της Δαμασκού. Σύμφωνα με το επιχείρημα των Μαρωνιτών, αυτός ο «Μείζων Λίβανος» είχε ανέκαθεν έναν ιδιαίτερο κοινωνικό και ιστορικό χαρακτήρα, διαφορετικό από αυτόν των περιχώρων του, γεγονός που καθιστούσε αναγκαίο και όντως επιτακτικό για τη Γαλλία να συμβάλει στην ίδρυσή του ως ανεξάρτητου κράτους. Ενώ η Γαλλία είχε έντονες συμπάθειες για τους Μαρωνίτες, η γαλλική κυβέρνηση δεν υποστήριξε τα αιτήματά τους χωρίς επιφύλαξη. Στο όρος Λίβανος, οι Μαρωνίτες είχαν σχηματίσει μια σαφή πλειοψηφία του πληθυσμού. Σε έναν «Μείζων Λίβανο», ήταν αναγκασμένοι να υπερτερούν αριθμητικά από τους μουσουλμάνους των παράκτιων πόλεων και της ενδοχώρας τους, και από εκείνους της κοιλάδας Μπεκάα. και όλες οι χριστιανικές κοινότητες μαζί, σε έναν «Μεγάλο Λίβανο», θα μπορούσαν στην καλύτερη περίπτωση να αποτελούν την απόλυτη πλειοψηφία. Οι Μαρωνίτες όμως ήταν επίμονοι στις απαιτήσεις τους. Οι κοσμικοί και κληρικοί ηγέτες τους είχαν πιέσει για αυτούς κατά τα χρόνια του πολέμου μεταξύ των Συμμαχικών δυνάμεων, χωρίς να αποκλείονται οι Ηνωμένες Πολιτείες."
- ↑ Χάρις 2012, σελ. 173–174
- ↑ Salibi 2003, σελ. 33, "Στη Μάχη του Μαϊσαλούν, στον Αντι-Λίβανο, οι Γάλλοι συνέτριψαν τις δυνάμεις του Βασιλιά Φαϊσάλ τον Ιούλιο του 1920, γεγονός που άνοιξε τελικά τον δρόμο για την κατάληψη της Δαμασκού. Οι Μαρωνίτες εθελοντές φέρονται να πολέμησαν με τους Γάλλους στη μάχη και υπήρχαν ανοιχτοί μαρωνίτικοι εορτασμοί για τη γαλλική νίκη ή μάλλον για την ήττα των Αράβων. Αυτό δεν έπρεπε να ξεχαστεί στη Δαμασκό."
- ↑ Peter Mansfield (1991). A History of the Middle East. σελ. 202.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Σαλίμπι, Καμάλ (1990). A House of Many Mansions: The History of Lebanon Reconsidered. University of California Press. ISBN 978-0-520-07196-4. (note: see also summary here Αρχειοθετήθηκε 2017-04-03 στο Wayback Machine.)
- Χάρις, Ουίλιαμ (2012). Lebanon: A History, 600-2011. Oxford University Press. σελίδες 173–179. ISBN 9780195181111.
