Οίκος της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Ο Οίκος της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα είναι ένας πλάγιος κλάδος του Οίκου της Ορλεάνης. Αποτελείται από τους απογόνους του Γκαστόν της Ορλεάνης κόμη του Ε και της συζύγου του Ισαβέλλας της Μπραγκάνσα, κόρης και διαδόχου του Πέτρου Β΄ αυτοκράτορα της Βραζιλίας. Μετά την εκθρόνιση του Πέτρου Β΄ το 1889, οι απόγονοι της Μαρίας είναι διεκδικητές του στέμματος της Βραζιλίας.

Ιστορικό

Ο Πέτρος Β΄ είχε δύο τέκνα, την Ισαβέλλα και τη Λεοπολδίνα και όταν έψαχνε γαμπρούς γι' αυτές, η αδελφή του Φραγκίσκα, σύζυγος του Φραγκίσκου Ορλεάνης πρίγκιπα της Ζουανβίλ, του πρότεινε δύο ανίψια του άνδρα της: τον Γκαστόν του Ε και τον Λουδοβίκο-Αύγουστο των Βέττιν πρίγκιπα της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα. Το 1864 οι δύο νέοι ταξίδεψαν στη Βραζιλία, γνώρισαν τις κόρες του αυτοκράτορα και τις νυμφεύτηκαν: ο Γκαστόν τη διάδοχο Ισαβέλλα και ο Λουδοβίκος-Αύγουστος τη Λεοπολδίνα.

Από το πρώτο ζεύγος ιδρύθηκε τότε ο Οίκος Ορλεάνης-Μπραγκάνσα. Το 1875 γεννήθηκε το πρώτο τέκνο τους, ο Πέτρος-Αλκάνταρα. Το 1889 ο στρατηγός Τεόντορο ντα Φονσέκα έκανε πραξικόπημα, εκθρόνισε τον Πέτρο Β΄ και έγινε Πρόεδρος της χώρας.

Εξορία

Η αυτοκρατορική οικογένεια εξορίστηκε και τα εισοδήματά της καταργήθηκαν. Μετέβη στη Λισαβόνα και με την οικονομική βοήθεια ενός Πορτογάλου διέμεινε στις Κάννες, στο Οτέλ Μπω Σαζούρ. Ο Πέτρος Β΄ μετέβη στο Παρίσι, όπου απεβίωσε το 1891. Ο πατέρας τού Γκαστόν τού παρείχε μηνιαίο εισόδημα και ο Γκαστόν με την Ισαβέλλα και τα παιδιά μετέβησαν σε μία βίλα στο προάστειο του Παρισιού Μπουλόν-συρ-Σάιν, πιο οικονομικά από το Οτέλ Μπω Σαζούρ. Τα τρία τους παιδιά εγγράφτηκαν σε σχολεία του Παρισιού. Μοναρχιστές από τη Βραζιλία προσπάθησαν ανεπιτυχώς να παλινορθώσουν τη μοναρχία, αλλά η Ισαβέλλα δεν επιθυμούσε τη με τα όπλα επιβολή.

Το 1896 απεβίωσε ο Λουδοβίκος δούκας του Νεμούρ, πατέρας του Γκαστόν και η κληρονομία του τους επέτρεψε να ζουν με ασφάλεια. Ενέγραψαν τα τρία αγόρια σε στρατιωτική Σχολή στη Βιέννη. Η Ισαβέλλα συνέχιζε τις φιλανθρωπίες της μέσω της Καθολικής Εκκλησίας και ο Γκαστόν αγόρασε το Σατώ Ε (Εu), την πρώην κατοικία του πάππου του Λουδοβίκου-Φιλίππου της Γαλλίας, όπου ο ίδιος είχε ζήσει παιδί. Επιπλώθηκε με αντικείμενα από τη Βραζιλία. Το 1907 ο δευτερότοκος Λουδοβίκος ταξίδευσε στο Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά δεν του επετράπη να αποβιβαστεί. O Πέτρος-Αλκάνταρα έκανε μοργανατικό γάμο, έτσι ο Λουδοβίκος έγινε διάδοχος. Ο τρίτος γιος Αντώνιος έμεινε άγαμος.

Ο Πέτρος Β΄ της Βραζιλίας ήταν εξάδελφος του Φραγκίκσου-Ιωσήφ της Αυστρίας και τις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Λουδοβίκος και ο Αντώνιος ζήτησαν να αποδεσμευθούν από τον Αυστριακό στρατό και να πολεμήσουν στον Γαλλικό, αλλά η Γαλλία αρνήθηκε, επειδή ήταν μέλη της Βασιλικής Οικογένειας. Πολέμησαν με τους Άγγλους. Ο Αντώνιος σκοτώθηκε μετά τη λήξη του Πολέμου, το 1918 σε αεροπορικό δυστύχημα. Το 1920 τους επετράπη η διαμονή στη Βραζιλία. Η Ισαβέλλα ήταν ασθενής για να ταξιδέψει· το 1921 ο Πέτρος-Αλκάνταρα και ο πατέρας του μετέβησαν στη Βραζιλία για τη δεύτερη ταφή του Πέτρου Β΄ και της συζύγου του στον Καθεδρικό της Πετρόπολης. Η Ισαβέλλα απεβίωσε το ίδιο έτος και ο Γκαστόν το επόμενο.

Ο Πέτρος-Αλκάνταρα αγόρασε στην Πετρόπολη το ανάκτορο Γκράο-Παρά που ανήκε στην οικογένειά του και εγκαταστάθηκε εκεί, όπου απεβίωσε το 1940. Η κόρη του Μαρία-Φραγκίσκα παντρεύτηκε τον Ντουάρτε-Νούνο, διεκδικητή βασιλιά της Πορτογαλίας. Ο πρωτότοκος γιος του Λουδοβίκου, ο Πέτρος-Ερρίκος νυμφεύτηκε την εγγονή του Λουδοβίκου Γ΄ Βίττελσμπαχ της Βαυαρίας.

Ο αποκλεισμός του Πέτρου-Αλκάνταρα

Ο Πέτρος-Αλκάνταρα είχε νυμφευτεί την Ελισάβετ κόμισσα ντε Ντομπρεζέσκυ από τη Βοημία^[1]. Η μητέρα του έκρινε μοργανατικό τον γάμο^[2], έτσι ο Λουδοβίκος έγινε διάδοχος. Αν και ο Πέτρος-Αλκάνταρα είχε υπογράψει^[3]^[4] αποκήρυξη^[5]^[6] των δικαιωμάτων του^[7]^[8]^[9], το 1940 ο πρωτότοκος γιος του, ο Πέδρο-Γκαστάο δεν δέχθηκε την αποκήρυξη και διεκδίκησε τον θρόνο της Βραζιλίας.

Η συμφωνία του 1909

Ο Γκαστόν ήταν γιος του Λουδοβίκου, δευτερότοκου γιου του Λουδοβίκου-Φιλίππου της Γαλλίας και ζήτησε δικαίωμα διαδοχής του Γαλλικού θρόνου για τον γιο του Πέτρου-Αλκάνταρα. Τότε ο Φίλιππος δούκας της Ορλεάνης, αρχηγός του Οίκου, θέσπισε τη Συνθήκη (Pact) του Οίκου της Ορλεάνης^[10], σύμφωνα με την οποία μέλη που έχουν μεταναστεύσει, θεωρούνται ξένοι στη Γαλλία και λόγω της κατάστασής τους αυτής (pérégrinité)^[11]^[12] εξαιρούνται της διαδοχής. Το ίδιο ίσχυσε και για τον μικρότερο γιο του Λουδοβίκου-Φιλίππου της Γαλλίας, τον Αντώνιο δούκα του Μονπανσιέ, του οποίου ο γιος Αντώνιος δούκας της Γκαλιέρα είχε νυμφευτεί την κόρη τής Ισαβέλλας Β΄ της Ισπανίας και διέμενε μόνιμα στην Ισπανία^[13]^[10].

Γενεαλογία του Οίκου Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Λουδοβίκος-Φίλιππος
βασ. της Γαλλίας
ΟΙΚΟΣ ΟΡΛΕΑΝΗΣ

Φερδινάνδος-Φίλιππος
δούκας της Ορλεάνης

Λουδοβίκος
δούκας του Νεμούρ

Πέτρος B΄
αυτ. της Βραζιλίας
ΟΙΚΟΣ ΜΠΡΑΓΚΑΝΣΑ

Γκαστόν
κόμης του Ε
ΚΛΑΔΟΣ ΟΡΛΕΑΝΗΣ-ΜΠΡΑΓΚΑΝΣΑ

Ισαβέλλα
διάδοχος αυτ. Βραζιλίας

Πέτρος-Αλκάνταρα
πρίγκιπας του Γκράο-Παρά
ΚΛΑΔΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΛΙΣ

Λουδοβίκος
πρίγκιπας της Βραζιλίας
ΚΛΑΔΟΣ ΒΑΣΟΟΥΡΑΣ

Αντώνιος-Γκαστάο
πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Πέτρος-Γκαστάο
πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Ιωάννης-Μαρία
πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Πέτρος-Ερρίκος
πρίγκιπας της Βραζιλίας

Λουδοβίκος-Γκαστάο
πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Πέτρος-Κάρολος
πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Αλφόνσο-Ντουάρτε

Μανουέλ-Αλβάρο

Φρανσίσκο-Χουμπέρτο

Ζοάο-Ενρίκε

Λουδοβίκος
πρίγκιπας της Βραζιλίας

Εύδης
πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Μπέρτραντ
πρίγκιπας της Βραζιλίας

Πέδρο

Φερνάντο

Αντώνιος
πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Φρανσίσκο

Αλμπέρτο

Πέδρο-Τσιάγκο
πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Φιλίπε-Ροντρίγκο

Λουίς-Φιλίπε

Έουντις

Πέτρος-Λουδοβίκος
πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Ραφαήλ
πρίγκιπας της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα

Αναφορές

↑ Villon, Victor. «Elisabeth Dobrzensky "Empress of Brazil"». Royalty Digest Quarterly. http://pt.scribd.com/doc/231754509/Elisabeth-Dobrzensky-Von-Dobrzenicz-Empress-of-Brazil-PDF-2.
↑ Sainty, Guy Stair. «House of Bourbon: Branch of Orléans-Braganza». Chivalric Orders. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2009.
↑ BARMAN, Roderick J., Princesa Isabel do Brasil: gênero e poder no século XIX, UNESP, 2005
↑ VIANNA, Hélio. Vultos do Império. São Paulo: Companhia Editoria Nacional, 1968, p.224
↑ FREYRE, Gilberto. Ordem e Progresso. Rio de Janeiro: José Olympio, 1959, p.517 and 591
↑ LYRA, Heitor. História de Dom Pedro II - 1825-1891. São Paulo: Companhia Editora Nacional, 1940, vol.III, p.300
↑ Enciclopaedia Barsa, vol. IV, article "Braganza", p.210, 1992
↑ JANOTTI, Maria de Lourdes. Os Subversivos da República. São Paulo: Brasiliense, 1986, p.255-7
↑ MALATIAN, Teresa Maria. A Ação Imperial Patrianovista Brasileira. São Paulo, 1978, p.153-9
↑ ^10,0 ^10,1 de Saisseval, Guy Coutant. La Légitimité monarchique. Paris, 1985. In French.
↑ Dumoulin, Charles. Coutumes de Paris. 1576.
↑ de Seyssel, Claude. La Monarchie de France, vol. I.7. Paris, 1961, pp. 112-3.
↑ de Montjouvent, Philippe. Le Comte de Paris et Sa Descendance. Annexes. Du Chaney Eds, Paris, 1998, p. 431. (ISBN 2-913211-00-3). French.

Φωτοθήκη

Ο Πέτρος ντε Αλκάνταρα, γιος του Γκαστόν της Ορλεάνης και της Ισαβέλλας της Μπραγκάνσα, αρχηγός του κύριου κλάδου της Πετρόπολις.
Ο Λουδοβίκος, η σύζυγός του Μαρία ντι Γκράθια, οι γονείς του Γκαστόν και Ισαβέλλα, και τα τρία παιδιά του. Είναι ο ιδρυτής του πλάγιου κλάδου της Βασόουρας.
Ο θυρεός της Πορτογαλίας
Ο θυρεός του ενωμένου Βασιλείου της Πορτογαλίας και Βραζιλίας
Ο θυρεός της αυτοκρατορίας της Βραζιλίας (1822-1870)
Ο θυρεός της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα - Μπραγκάνσα
Το αυτοκρατορικό ανάκτορο του Σάο Κριστοβάο στο Ρίο ντε Ιανέιρο.
Το αυτοκρατορικό ανάκτορο στην Πετρόπολις, θερινή διαμονή της οικογένειας.
Το ιδιωτικό ανάκτορο της Ισαβέλλας των Μπραγκάνσα.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

CoinsHome - Family Tree of the House of Braganza^{[νεκρός σύνδεσμος]}

[Villon-1] Villon, Victor. «Elisabeth Dobrzensky "Empress of Brazil"». Royalty Digest Quarterly. http://pt.scribd.com/doc/231754509/Elisabeth-Dobrzensky-Von-Dobrzenicz-Empress-of-Brazil-PDF-2.

[sainty-2] Sainty, Guy Stair. «House of Bourbon: Branch of Orléans-Braganza». Chivalric Orders. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2009.

[3] BARMAN, Roderick J., Princesa Isabel do Brasil: gênero e poder no século XIX, UNESP, 2005

[4] VIANNA, Hélio. Vultos do Império. São Paulo: Companhia Editoria Nacional, 1968, p.224

[5] FREYRE, Gilberto. Ordem e Progresso. Rio de Janeiro: José Olympio, 1959, p.517 and 591

[6] LYRA, Heitor. História de Dom Pedro II - 1825-1891. São Paulo: Companhia Editora Nacional, 1940, vol.III, p.300

[7] Enciclopaedia Barsa, vol. IV, article "Braganza", p.210, 1992

[8] JANOTTI, Maria de Lourdes. Os Subversivos da República. São Paulo: Brasiliense, 1986, p.255-7

[9] MALATIAN, Teresa Maria. A Ação Imperial Patrianovista Brasileira. São Paulo, 1978, p.153-9

[coutant-10] 10,0 ^10,1 de Saisseval, Guy Coutant. La Légitimité monarchique. Paris, 1985. In French.

[dumoulin-11] Dumoulin, Charles. Coutumes de Paris. 1576.

[seyssel-12] Seyssel, Claude. La Monarchie de France, vol. I.7. Paris, 1961, pp. 112-3.

[montjouvent-13] Montjouvent, Philippe. Le Comte de Paris et Sa Descendance. Annexes. Du Chaney Eds, Paris, 1998, p. 431. (ISBN 2-913211-00-3). French.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]