Πόντιος Πιλάτος

Πόντιος Πιλάτος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Pontius Pilatus (Λατινικά)
Γέννηση	Δεκέμβριος 12&12b00p;π.Χ." (πιθανώς) Αμπρούτσο
Χώρα πολιτογράφησης	Αρχαία Ρώμη
Eορτασμός αγίου	25 Ιουνίου
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ελληνικά λατινική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός κυβερνητικός αξιωματούχος
Προκάτοχος	Βαλέριος Γράτος
Διάδοχος	Μάρκελλος
Οικογένεια
Σύζυγος	Αγία Πρόκλα
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	Λεγάτος/Ρωμαϊκός στρατός
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Ρωμαίος έπαρχος (26–36, Ιουδαία)
Σχετικά πολυμέσα

Ο Πόντιος Πιλάτος (λατινικά : Pontius Pilatus) ήταν ο πέμπτος επίτροπος (de facto έπαρχος) της ρωμαϊκής επαρχίας της Ιουδαίας, υπηρετώντας υπό τον αυτοκράτορα Τιβέριο από το 26 έως το 36. Είναι γνωστός σήμερα επειδή συμμετείχε στη δίκη και τη σταύρωση του Χριστού.

Οι ιστορικές πηγές για τη ζωή του Πιλάτου αφορούν μια επιγραφή που είναι γνωστή ως Πέτρα του Πιλάτου, η οποία επιβεβαιώνει την ιστορικότητά του και καθιερώνει τον τίτλο του ως επάρχου, μια σύντομη αναφορά από τον Τάκιτο, τον Φίλωνα από την Αλεξάνδρεια, τον Ιώσηπο Φλάβιο, τα τέσσερα ευαγγέλια, τις Πράξεις των Αποστόλων, την Πρώτη Επιστολή στον Τιμόθεο, το Ευαγγέλιο του Νικόδημου, το Ευαγγέλιο του Μάρκου και άλλα απόκρυφα. Με βάση αυτές τις πηγές, εμφανίζεται ότι ο Πιλάτος ήταν απόγονος της οικογένειας Pontii και ότι διαδέχτηκε τον Βαλέριο Γράτο ως επίτροπος της Ιουδαίας το 26 μ.Χ. Κάποτε προσέβαλε τις θρησκευτικές ευαισθησίες του λαού του, φτάνοντας σε σκληρή κριτική από τον Φίλωνα, και πολλές δεκαετίες αργότερα από τον Ιώσηπο. Σύμφωνα με τον Ιώσηπο, ο οποίος έγραψε γύρω στο 93 μ.Χ. σχετικά με τα γεγονότα, ο Πιλάτος εκθρονίστηκε και στάλθηκε στη Ρώμη από τον Lucius Vitellius, μετά τη σκληρή κριτική που άσκησε απέναντι στην εξέγερση ενός Σαμαρείτη, φτάνοντας εκεί αμέσως μετά από τον θάνατο του Τιβέριου ο οποίος έγινε στις 16 Μαρτίου του 37 μ.Χ. Ο Πιλάτος αντικαταστάθηκε από τον Μάρκελλο.

Και στα τέσσερα Ευαγγέλια, ο Πιλάτος προσπαθεί να επηρεάσει το πλήθος απέναντι στον Χριστό ώστε να απαλλαγεί από την τελική εκτέλεση και συναινεί μόνο όταν το πλήθος αρνείται να υποχωρήσει. Επιδιώκει να αποφύγει την προσωπική ευθύνη για τον θάνατο του Χριστού. Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, ο Πιλάτος πλένει τα χέρια του για να δείξει ότι δεν είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση του Ιησού και ότι τον στέλνει απρόθυμα στον θάνατο. Στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, όπου ο Ιησούς απεικονίζεται ως αθώος στο σχέδιο απέναντι στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Πιλάτος απεικονίζεται ως απρόθυμος να τον εκτελέσει. Στο Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Πιλάτος δεν συμφωνεί στο ότι ο Χριστός συνομωτούσε κατά της Ρώμης και επιπλέον ο Ηρώδης Αντύπας, τέτραρχος της Γαλιλαίας, δεν βρίσκει τίποτα προδοτικό στις ενέργειες του Ιησού. Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Πιλάτος δηλώνει ότι "δεν βρίσκω καμιά ενοχή σε Αυτόν (τον Χριστό)" και ζητά από τους Εβραίους να ελευθερώσει τον Ιησού από τη φυλακή.

Οι μελετητές έχουν επί χρόνια συζητήσει το ζήτημα ερμηνείας της απεικόνισης του Πιλάτου στις πηγές. Η σημασία της Πέτρας του Πιλάτου, ένα τεχνητούργημα που ανακαλύφθηκε το 1961, συζητείται εξίσου από τους μελετητές.

Ιστορικότητα του Πιλάτου

Η αυθεντική επιγραφή από την Πέτρα Του Πιλάτου. Ισραηλινό Μουσείο Ιερουσαλήμ.

Η μόνη αρχαιολογική απόδειξη που επιβεβαιώνει την ύπαρξη του Πιλάτου είναι η λατινική επιγραφή που βρέθηκε σε έναν ασβεστόλιθο και αφορούσε τα λόγια του Πιλάτου προς τον Τιβέριο. Το τεχνητούργημα, γνωστό και ως Πέτρα του Πιλάτου, ανακαλύφθηκε το 1961 από μια αρχαιολογική ομάδα με επικεφαλής τον Αντόνιο Φρόβα. Βρέθηκε στο εσωτερικό μιας σκάλας, σε μια ημικυκλική δομή, πίσω από το κτίριο ενός ρωμαϊκού θεάτρου στην Καισάρεια, την πόλη που χρησίμευε ως διοικητικό κέντρο της Ρώμης στην επαρχία της Ιουδαίας. Οι Ρωμαίοι διοικητές είχαν ως έδρα τους την Καισάρεια και επισκέπτονταν μόνο την Ιερουσαλήμ σε ειδικές περιστάσεις ή σε περιόδους αναταραχών. Το τεχνητούργημα του Πιλάτου αποτελεί κομμάτι των επιγραφών ενός κτιρίου, πιθανότατα ενός ναού, που κατασκευάστηκε ενδεχομένως προς τιμήν του αυτοκράτορα Τιβέριου και χρονολογείται από το 26-36 μ.Χ. Η αφιέρωση δηλώνει ότι ο Πιλάτος ήταν έπαρχος της Ιουδαίας. Οι πρώτοι κυβερνήτες της Ιουδαίας ήταν έπαρχοι, ξεκινώντας από τον Cuspius Fadus το 44 μ.Χ. Αυτό το τεχνητούργημα σήμερα στεγάζεται στο Μουσείο του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, ενώ ένα αντίγραφό του βρίσκεται στην Καισάρεια.

Η επιγραφή που διασώζεται αναφέρει (τα γράμματα που υπολείπονται είναι σε παρένθεση) :

[DIS AUGUSTI]S TIBERIÉUM

[...PO]NTIUS PILATUS

[...PRAEF]ECTUS IUDA[EA]E

[...FECIT D]E[DICAVIT]

Η μετάφραση από τα λατινικά στα αγγλικά για την επιγραφή αναφέρει :

To the Divine Augusti [this] Tiberieum

...Pontius Pilate

...prefect of Judea

...has dedicated [this]

Η καταγωγή του Πιλάτου

Για την καταγωγή του Πιλάτου δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα. Καταγόταν από οικογένεια ευγενών ωστόσο κανένας δεν μπορεί να την προσδιορίσει με σιγουριά. Υπάρχουν εκδοχές που αναφέρουν ότι το όνομά του προέρχεται από τη σύντμηση της λέξης "Pilaetus" που χρησιμοποιείτο για να χαρακτηρίσει κάποιον που ήταν απελεύθερος.

Κάποιες άλλες εκδοχές υποστηρίζουν ότι καταγόταν από Ρωμαίο αξιωματικό επειδή το όνομά του προέρχεται από τη λέξη "pilus" δηλαδή "πίλος". Ο "πίλος" ("pilum") ήταν το βαρύ ακόντιο (hasta velitaris, γρόσφος) που χρησιμοποιούσαν από την εποχή της Δημοκρατίας οι ατελώς εξοπλισμένοι γροσφομάχοι που άνοιγαν τις εχθροπραξίες και οι λεγεωνάριοι της πρώτης γραμμής (οι νεαροί άστατοι) για να κλονίσουν την παράταξη των αντιπάλων τους. Αργότερα, την εποχή της Ηγεμονίας που στις λεγεώνες υπήρχαν πολλοί εκατόνταρχοι, ο "πίλος" έγινε διακριτικό βαθμού, ο εκατόνταρχος που ονομαζόταν "πρώτος πίλος"(primus pilus) ήταν ο εκατόνταρχος της α΄ εκατονταρχίας της α΄ κοορτίδος δηλαδή ο ανώτερος ανάμεσα στους 60 που υπήρχαν στη λεγεώνα.

Τέλος μια τρίτη εκδοχή υποστηρίζει ότι ήταν γιος του στρατηγού Μάρκου Πόντιου που είχε συμμετάσχει υπό τις διαταγές του συνεργάτη του Αυγούστου Μάρκου Ουϊψάνιου Αγρίππα στον Κανταβρίκο πόλεμο, ότι ήταν φίλος του αδικοχαμένου Γερμανικού και ότι η γυναίκα του (Κλαύδια Πρόκουλα) ήταν κόρη της τραγικής θυγατέρας του Αυγούστου Ιουλίας, την οποία ο άντρας της εξώθησε σε αυτοχειρία. .

Η διακυβέρνηση του Πιλάτου

Η διακυβέρνηση του Πιλάτου στην Ιουδαία ήταν σκληρή και προκλητική τόσο απέναντι στις ιουδαϊκές αρχές όσο και απέναντι στον ιουδαϊκό λαό. Όταν κάποια στιγμή οι βιαιοπραγίες ξεπέρασαν τα όρια, ο Πιλάτος ανακλήθηκε στη Ρώμη και εξορίστηκε.

Τίτλοι και καθήκοντα

Ο Πόντιος Πιλάτος θεωρήθηκε κατά την παράδοση ως επίτροπος, εφόσον ο Τάκιτος τον αναφέρει στα έργα του ως τέτοιο. Ωστόσο η επιγραφή στη λεγόμενη Πέτρα του Πιλάτου αναφέρει τον Πιλάτο ως "έπαρχο της Ιουδαίας".

Ο τίτλος που χρησιμοποιήθηκε από τους κυβερνώντες της περιοχής ποίκιλλε σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη. Όταν η Ιουδαία και η Ιδουμαία συγχωνεύθηκαν στη ρωμαϊκή επαρχία της Ιουδαίας (την οποία κάποιοι σύγχρονοι ιστορικοί περιγράφουν ως Ιουδαία), από το 6 μ.Χ. έως το ξέσπασμα της πρώτης εβραϊκής εξέγερσης το 66 μ.Χ. δηλαδή, κυβέρνησαν οι υπάλληλοι της Ιππικής Τάξης. Κατείχαν τον ρωμαϊκό τίτλο του έπαρχου μέχρι που ο Ηρώδης Αγρίππας Ι έγινε Βασιλιάς των Εβραίων από τον Κλαύδιο το 41 μ.Χ. Μετά τον θάνατο του Ηρώδη Αγρίππα το 44 μ.Χ. η Ιουδαία επέστρεψε στην άμεση ρωμαϊκή κυριαρχία και ο κυβερνήτης κατείχε τον τίτλο του επίτροπου. Όταν εφαρμόζεται, ο όρος "επίτροπος" δεν συνεπάγεται καμιά διαφορά στην κατάταξη ή λειτουργία από τον τίτλο του "έπαρχου". Τα σύγχρονα αρχαιολογικά ευρήματα και έγγραφα, όπως η επιγραφή του Πιλάτου από την Καισάρεια, βεβαιώνουν τον επίσημο τίτλο του κυβερνήτη μόνο για έτη 6 έως το 41 μ.Χ. και ήταν ο τίτλος του "'έπαρχου". Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι τα κείμενα που ορίζουν τον Πιλάτο ως επίτροπο πιθανότατα ακολουθούν τον Τάκιτο ή αγνοούν την προ-44 μ.Χ. ιεραρχία.

Οι βασικές αρμοδιότητες του επίτροπου και του έπαρχου ήταν στρατιωτικής φύσεως αλλά ως εκπρόσωποι της αυτοκρατορίας ήταν υπεύθυνοι για τη συλλογή των φόρων και είχαν περιορισμένες δικαστικές αρμοδιότητες. Άλλες διοικητικές αρμοδιότητες βρίσκονταν στα χέρια των τοπικών αρχόντων, όπως ήταν τα δημοτικά συμβούλια ή οι δημοτικές κυβερνήσεις. Ωστόσο η εξουσία που κατείχε ο Ανώτερος Ιερέας εξασκούνταν από τη ρωμαϊκή αποικία της Συρίας ή από τον επίτροπο της Ιουδαίας την εποχή του Πιλάτου και μέχρι το 41 μ.Χ. Για παράδειγμα, ο Καϊάφας έγινε Ανώτερος Ιερέας στον Ναό του Ηρώδη από τον επίτροπο Βαλέριο Γράτο και τον διαδέχτηκε ο Σύριος Lucius Vitellius. Ο Πιλάτος κατοικούσε στην Καισάρεια αλλά ταξίδευε σε όλη την επαρχία, κυρίως στην Ιερουσαλήμ, ώστε να εξασκήσει τα καθήκοντά του. Κατά τη διάρκεια του Passover, μιας γιορτής βαθιάς εθνικής και θρησκευτικής σημασίας για τους Ιουδαίους, ο Πιλάτος, ως κυβερνήτης ή έπαρχος, ήταν αναμενόμενο ότι θα βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ για να διατηρήσει την τάξη. Δεν θα γινόταν ορατός από τα πλήθη των προσκυνητών εξαιτίας της βαθιάς ευαισθησίας του εβραϊκού λαού απέναντι στην ιδιότητα αυτού του τελευταίου ως ρωμαϊκής επαρχίας.

Ο Πιλάτος θα μπορούσε να διοικεί τις δυνάμεις των λεγεώνων, αλλά μόνο τις μικρές από αυτές, και έτσι θα έπρεπε να υποχωρήσει απέναντι στον ανώτερό του σε περίπτωση που αυτός θα έφτανε στην Παλαιστίνη με τις λεγεώνες του εάν κρινόταν απαραίτητο. Ως κυβερνήτης της Ιουδαίας, ο Πιλάτος θα είχε μικρές βοηθητικές δυνάμεις στρατιωτών που θα βρίσκονταν πρωτίστως στην Καισάρεια και την Ιερουσαλήμ και προσωρινά οπουδήποτε αλλού θα απαιτούνταν στρατιωτική παρουσία. Ο συνολικός αριθμός στρατιωτών που είχε στη διάθεσή του ανερχόταν σε 3.000. Όσον αφορά τον θάνατο του Πόντιου Πιλάτου, η εκκλησιαστική ιστορία της Καισάρειας αναφέρει ότι ο Πιλάτος αυτοκτόνησε μετά από εντολή του αυτοκράτορα Καλιγούλα γύρω στο 39 μ.Χ. (υπάρχουν όμως και άλλες θεωρίες, που αναφέρονται παρακάτω).

Ο Ιησούς μπροστά στον Πιλάτο

Στον Πιλάτο παρουσιάστηκε κατηγορούμενος από τον αρχιερέα ο Ιησούς. Ο Πιλάτος τον καταδίκασε σε θάνατο. Τα γεγονότα σύμφωνα με τα Ευαγγέλια έγιναν ως εξής: (Μάρκ. 15.1-15// Ματθ.27.2-26//Λουκ.23.1-25//Ιωάν.18.28-19.16)

Όταν το Μεγάλο Συνέδριο (Σανχεντρίν) έκρινε ένοχο τον Ιησού και τον καταδίκασε σε θάνατο, κλήθηκε ο Πιλάτος ως Ρωμαίος επίτροπος να επικυρώσει την απόφαση αυτή, γιατί διαφορετικά δεν μπορούσε να εφαρμοστεί. Η κατηγορία με την οποία προσάγεται ο Ιησούς ενώπιον του Πιλάτου είναι πολύ σοβαρή γιατί εξακρίβωσαν ότι αυτός:" λέγοντα ἑαυτὸν Χριστὸν βασιλέα εἶναι" (Μαρκ.15.1//Ματθ.27.2//Λουκ.23.1-2//Ιωαν.18.28-32.) .

Ακολουθεί μια σύντομη ανάκριση από τον Πιλάτο που ξεκινά με την ερώτηση "Σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;". Ο επίτροπος δεν δέχεται την κατηγορία. Ο αρχιερέας και το πλήθος που τον συνοδεύει διαμαρτύρεται.(Μαρκ.15.2-5//Ματθ.27.11-14//Λουκ.23.3-4//Ιωαν.18.33-38.).

Τότε αυτός, είτε γιατί κατάλαβε πως η καταδίκη ήταν άδικη και πως επρόκειτο να θανατωθεί ένας αθώος, είτε από πνεύμα αντιθέσεως προς τους Ιουδαίους θέλησε να τον σώσει. Ένα μάλιστα από τα τεχνάσματα που χρησιμοποίησε για τον σκοπό αυτό, ήταν το εξής: Επειδή κάθε Πάσχα δινόταν χάρη σε έναν από τους καταδικασμένους σε θάνατο, πρότεινε στο μαινόμενο πλήθος που ζητούσε επίμονα την καταδίκη του Ιησού να διαλέξει σε ποιον από τους δύο, στον Βαραββά ή στον Ιησού, ήθελε να δοθεί η χάρη. Ο Βαραββάς μπήκε επίτηδες στην άλλη μεριά της πλάστιγγας, επειδή ήταν κακοποιός και είχε διαπράξει πρόσφατα κάποιο φόνο (Μαρκ 15.7) γνωστό σε όλους (Μαρκ.15.6-7//Ματθ.27.15-18//Λουκ.23.17//Ιωαν.18.39.) .

Όμως το αποτέλεσμα δεν ήλθε όπως το περίμενε ο Πιλάτος. Ο όχλος προτίμησε χωρίς δεύτερη σκέψη να δοθεί η χάρη στον Βαραββά, δείχνοντας έτσι όλο το μίσος που έκαιγε μέσα του για τον Ιησού. Τα άτομα που αποτελούσαν αυτόν τον όχλο και "...ἐπεφώνουν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν..." αποτελούνταν από τους ακόλουθους και τους οπαδούς του αρχιερέα και της ομάδας του και δεν αντιπροσώπευαν τον απλό λαό. Καθώς όμως ο Πιλάτος που ήταν ιδιοτελής και ενεργούσε πάντα με σκοπιμότητα αντιλήφθηκε πως όχι μόνο η απόφαση του όχλου ήταν αμετάκλητη, αλλά υπήρχε και φόβος να τον κατηγορήσουν στον αυτοκράτορα πως υποστήριξε έναν εχθρό του και να χάσει το αξίωμα του, υποχώρησε και επικύρωσε την καταδίκη του Ιησού, αφού προηγουμένως "...λαβὼν ὕδωρ ἀπενίψατο τὰς χεῖρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου, λέγων, Ἀθῷός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε...". Κατόπιν "...παρέδωκεν αὐτὸν αὐτοῖς ἵνα σταυρωθῇ"(Μαρκ.15.8-15//Ματθ.27.20-24//Λουκ.23.18-25//Ιωαν.18.40-19.16.).

Στον Ματθαίο, μεταξύ της απόφασης του Συνεδρίου και της ανάκρισης από τον Πιλάτο παρεμβάλλεται η μεταμέλεια του Ιούδα (Ματθ.27.3-10) και μεταξύ του διλήμματος της εκλογής μεταξύ Ιησού και Βαραββά από τον Πιλάτο προς το πλήθος και της τελικής απόφασης του πλήθους για την απελευθέρωση του Βαραββά, παρεμβάλλεται η επέμβαση της συζύγου του Πιλάτου υπέρ του Ιησού.(Ματθ.27.19).

Στον Λουκά τέλος, μεταξύ της πρώτης ανάκρισης από τον Πιλάτο και της απόφασης του για την επιλογή ενός κρατουμένου που θα απελευθερωνόταν, παρεμβάλλεται η ανάκριση από τον Ηρώδη Αντίπα(Λουκ.23.5-16).

Το τέλος του Πιλάτου

Υπάρχουν αρκετές εκδοχές για το τέλος του Πιλάτου. Σύμφωνα με μια εκδοχή, η σταύρωση του Χριστού ήταν για τον Πιλάτο απλώς μία ακόμα σταύρωση ανάμεσα σε χιλιάδες που είχε διατάξει κατά τη θητεία του ως κυβερνήτης της Ιουδαίας. Η αγριότητά του αυτή οδήγησε τη Ρώμη να τον ανακαλέσει από τα καθήκοντά του. Η ανάκληση αυτή συνιστούσε μεγάλη ατίμωση καθώς οδηγούσε σε δίκη και σε εξορία. Ο μόνος τρόπος για να "ξεπλύνει" κάποιος αυτήν την ντροπή ήταν η αυτοκτονία. Με αυτόν τον τρόπο η οικογένεια του αυτόχειρα κληρονομούσε την περιουσία του δίνοντας στην πράξη του ένα ίχνος αλτρουισμού. Ο Πόντιος Πιλάτος αυτοκτόνησε χωρίς να μάθει ποτέ ότι μία ακόμα σταύρωση για εκείνον θα γινόταν η αφετηρία μίας παγκόσμιας ιστορίας.

Κατ΄ άλλους αποκεφαλίστηκε στα χρόνια του Τιβέριου. Η δεύτερη αυτή εκδοχή αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Νικοδήμου

Ευλαβικότητα

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αιθιοπίας αναγνώρισε τον Πιλάτο ως άγιο τον 6ο αιώνα μ.Χ., όταν η γυναίκα του Claudia Procula είδε ένα περίεργο όνειρο στο οποίο ο Ιησούς την έπεισε να προσπαθήσει να σταματήσει τη σταύρωση του Πιλάτου.

Υπάρχουν πολλοί μύθοι στη λαογραφία της Γερμανίας σχετικά με τον Πιλάτο, κυρίως για τη γέννησή του, σύμφωνα με τους οποίους ο Πιλάτος γεννήθηκε στην πόλη Forchheim ή στο μικρό χωριό Hausen. Ο θάνατός του δραματοποιήθηκε σε μια μεσαιωνική παράσταση μυστηρίου από τον Cornwall, που είχε τον τίτλο Ordinalia.

Ο ρόλος του Πιλάτου στα γεγονότα που οδήγησαν στη σταύρωση του Ιησού προσφέρει αρκετά στοιχεία μελοδράματος, ακόμα και τραγωδίας, και έτσι ο Πιλάτος έχει συχνά έναν ρόλο στις μεσαιωνικές παραστάσεις μυστηρίου.

Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, η γυναίκα του Πιλάτου Claudia Procula, και όχι ο ίδιος ο Πιλάτος, αναφέρεται ως αγία επειδή σύμφωνα με την παράδοση, η Κλαυδία παρότρυνε τον Πιλάτο να μην ανακατευτεί στην υπόθεση του Ιησού. Σε κάποιες παραδόσεις της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Πιλάτος αυτοκτόνησε από τύψεις επειδή έστειλε τον Ιησού στον θάνατο.

Στην Ελβετία, κοντά στη Λουκέρνη, βρίσκεται το βουνό του Πιλάτου. Μια παλιά παράδοση αναφέρει ότι ο Πιλάτος πήγε εκεί και εξορίστηκε στο βουνό ως τιμωρία "για το έγκλημά του απέναντι στον Ιησού".

Το νησί της Πόντσα στη Νάπολη της Ιταλίας πιστεύεται ότι πήρε το όνομά του από τον Πόντιο Πιλάτο, η οικογένειά του έχτισε εκεί σπηλιές που πήραν το όνομά του.

Το Pilat massif, στα βόρεια του Σαιντ-Ετιέν της Γαλλίας, πήρε επίσης το όνομά του από αυτόν.

Ενσαρκώσεις

Θεατρικές παραστάσεις και ταινίες που ασχολούνται με τη ζωή του Ιησού Χριστού συχνά περιλαμβάνουν και τον χαρακτήρα του Πόντιου Πιλάτου λόγω του κεντρικού ρόλου που διαδραμάτισε κατά τις τελευταίες ημέρες της ζωής του Ιησού. Οι συγγραφείς έχουν βρει ποικίλους λόγους που κάνουν τον Πιλάτο κεντρικό χαρακτήρα και συμπληρώνουν κάποιες λεπτομέρειες από τη ζωή του. Ο Πιλάτος έχει ενσαρκωθεί με διαφορετικούς τρόπους:

1. Ως αδύναμος και κακός γραφειοκράτης
2. Ως σκληρός κυβερνήτης ο οποίος κυβερνά με αυταρχικότητα
3. Ως άνθρωπος ο οποίος βλέπει καθαρά πώς η ιστορία του Ιησού θα επηρεάσει την ανθρώπινη ιστορία
4. Ως άνθρωπος ο οποίος μετανιώνει για τον ρόλο του στον θάνατο του Ιησού (σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ανάλογα με την ταινία ή την παράσταση)
5. Ως άνθρωπος ο οποίος λησμονεί τη σημαντικότητα του Γαλιλαίου τον οποίο καταδικάζει σε θάνατο.
6. Ως κουρασμένος κυβερνήτης ο οποίος δεν νοιάζεται και επιθυμεί να φύγει ο Ιησούς από την αρμοδιότητά του.

Πηγές

• Ροπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού. Εκδόσεις Παπαδήμα 2005
• Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τομ. Ε Ελληνιστικοί Χρόνοι. Εκδοτική Αθηνών (1979)
• Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τομ. ΣΤ Ελληνισμός και Ρώμη. Εκδοτική Αθηνών (1979)
• ΣΕΚΟΥΝΤΑ Ν.-ΝΟΡΘΓΟΥΝΤ Σ.-ΧΟΥΚ Ρ. Οι πρώτοι ρωμαϊκοί στρατοί. Έλεύθερη Σκέψις (1996)
• Freke T.& Gandy P.Τα μυστήρια του Ιησού. ΕΝΑΛΙΟΣ (2001)
• Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ υπό του Ι.θ. Κολιτσάρα. Αδελφότης Θεολόγων η "Ζωή" (1979)
• Πατρώνου Π Γεωργίου Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ από τη φάτνη ως τον κενό τάφο. Δόμος (1997)

Οι αναφορές στον Πιλάτο, πέρα από την Καινή Διαθήκη:

• Josephus, Antiquities of the Jews
• Josephus, The Wars of the Jews
• Philo, Legatio ad Gaium (Embassy to Gaius)
• Tacitus, Annals

Δευτερεύουσες πηγές

• Bond, Helen K., Pontius Pilate in History and Interpretation (1998).
• Carter, Warren, Pontius Pilate: Portraits of a Roman Governor (2003).
• Taylor, Joan E. "Pontius Pilate and the Imperial Cult in Roman Judaea," New Testament Studies 52 (2006) 555–82.
• Wroe, Ann, Pilate: The Biography of an Invented Man (1999).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• The Administrative and Military Organization of Roman-occupied Palestine
• Γαλλική μετάφραση των κειμένων και ανάλυση των στοιχείων από τον Mahlon H. Smith
• Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια : Πόντιος Πιλάτος
• Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 1911: "Pontius pilate"
• The Hausen Legend of Pontius Pilate Αρχειοθετήθηκε 2014-04-24 στο Wayback Machine.
• Brian Murdoch, "The Mors Pilati in the Cornish Resurrexio Domini"
• Fictional Memoires of Pontius Pilate – at BBC Radio 4 by Douglas Hurd Αρχειοθετήθηκε 2008-12-08 στο Wayback Machine.
• Pontius Pilate Inscription
• Pronunciation of Ecclesiastical Latin Αρχειοθετήθηκε 2012-08-04 στο Wayback Machine.
• Pilate and Jesus – an Islamic Perspective