Dodge Charger
| Dodge Charger | |
|---|---|
.jpg)  | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής |  Dodge |
| Παραγωγή | 1966 — 1978 1983 — 1987 Απρίλιος 2005 — Δεκέμβριος 2023 |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Κατηγορία | Σπορ αυτοκίνητο |
| Αμάξωμα | 2-πορτο κουπέ (1966 - 1978) 4-πορτο μεσαίο σεντάν (2005 - 2023) |
Η σειρά Dodge Charger κατασκευάστηκε από την αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία Dodge, ξεκινώντας το 1966 με την παραγωγή της πρώτης γενιάς του και φτάνοντας έως τον Δεκέμβριο του 2023. Το Charger είναι ένα αυτοκίνητο που έχει δώσει βάρος περισσότερο στην σπορ εμφάνιση και στις επιδόσεις, ως ένας γνήσιος διαχρονικός εκπρόσωπος της κατηγορίας των mucsle cars, ένα ίματζ που έχουν χτίσει πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες, όπως η Ford με την Mustang, η Chevrolet με την Camaro και η τέως Plymouth με τα Plymouth Barracuda και Plymouth Duster (παλαιότερα, εν μέρει, και η Toyota με την Celica).
Από το 1966 έως και το 1978 είχαν παρουσιαστεί και κατασκευαστεί 5 γενιές μέχρι τη λήξη της παραγωγής του. Τον Φεβρουάριο του 2005 όμως, εισήχθη μια εντελώς νέα γενιά και μπήκε στην παραγωγή τον Απρίλιο, ενώ τον Νοέμβριο του 2010 ξεκίνησε η παραγωγή της διαδόχου γενιάς της και διατηρήθηκε έως τον Δεκέμβριο του 2023. Η αναβίωση του 2005, σηματοδότησε την επιστροφή της Dodge στην κατηγορία των muscle cars και όλα τα νεότερα Charger φέρουν παραδοσιακή ρετρό αισθητική, εμπνευσμένη από τα κλασικά Charger του παρελθόντος, όπως συνέβη και με την αναβίωση του επίσης mucsle car Dodge Challenger, που κατασκευάστηκε από τον Απρίλιο του 2008 έως τον Δεκέμβριο του 2023.
Μέσα στο 2005, επίσης, εισήχθη και μια αστυνομική έκδοση του Charger, που γνώρισε εξ αρχής μεγάλη απήχηση στην αμερικανική Αστυνομία και μάλιστα το 2012 εκθρόνισε οριστικά το Ford Crown Victoria (το οποίο παρήχθη από τις 14 Ιανουαρίου 1991 έως τις 15 Σεπτεμβρίου 2011, σε δύο γενιές) ως το πρώτο σε απήχηση αστυνομικό σεντάν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πρώτη γενιά (1966 - 1967)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Dodge Charger πρώτης γενιάς | |
|---|---|
.jpg) .jpg) | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής | Dodge |
| Παραγωγή | 1966 — 1967 |
| Σχεδιαστής | Καρλ Κάμερον |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Αμάξωμα | 2-πορτο κουπέ |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση |
| Διαστάσεις | |
| Μεταξόνιο | 2.970 χιλιοστά |
| Μήκος | 5.170 χιλιοστά |
| Πλάτος | 1.930 χιλιοστά |
| Ύψος | 1.346 χιλιοστά |
| Κενό Βάρος | 1.670 κιλά |
Το Dodge Charger 1ης γενιάς εμφανίστηκε αρχικά ως πρωτότυπο αυτοκίνητο (concept car) το 1964, επηρεασμένο από το Dodge Polara, όπου τοποθετήθηκε ο κινητήρας 426 Wedge και ο Τζιμ Ροντεμπό είχε κατασκευάσει το όχημα υπό την μορφή replica (καμπριολέ) και τοποθέτησε έναν ισχυρό κινητήρα V8 (με κυλινδροκεφαλές τοποθετημένες με τέτοιο τρόπο που να σχηματίζουν το γράμμα V). Την σχεδίαση του μοντέλου είχε αναλάβει ο Καρλ Κάμερον.
Το όνομα Charger χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε μια έκδοση περιορισμένης κυκλοφορίας του Dodge Dart το 1965, από την οποία είχαν κατασκευαστεί μόλις 180 οχήματα.[1]
Ως ανεξάρτητο μοντέλο, το Charger ξεκίνησε να κυκλοφορεί στα μέσα του 1966, με την πρώτη ματιά να έλκεται από την γρίλια του οχήματος και τα φωτιστικά σώματα, που μάλιστα στην ουσία ήταν μέσα από αυτήν. Στα τέλη του 1966, η Dodge πρόσθεσε την αεροτομή στο πορτ-μπαγκάζ, όντας το πρώτο όχημα με αεροτομή στην ιστορία του αυτοκινήτου. Μαζί με αυτές τις ιδιαιτερότητες, που ακόμα εντυπωσιάζουν τους λάτρεις των νεοκλασικών οχημάτων, επιπλέον προσοχή δόθηκε και στο εσωτερικό της καμπίνας, με τον πίνακα οργάνων να έχει έναν χαρακτηριστικό ηλεκτροχρωμικό φωτισμό, μοναδικό για τα στάνταρ της τότε τεχνολογίας, καθώς και στο δέρμα που υπήρχε στην επένδυση στις πόρτες. Μέχρι τα τέλη του έτους, είχαν παραχθεί 37.344 μοντέλα, έχοντας κερδίσει την ανταπόκριση του κοινού.
Το 1967 υπέστη μια ελαφρά ανανέωση στην εξωτερική αισθητική, ενώ η οροφή είχε κατασκευαστεί από βινύλιο. Επίσης, ένα υποβραχιόνιο (στήριγμα χειρός) είχε προστεθεί ενδιάμεσα των μπροστινών καθισμάτων, τα οποία είχαν διατηρήσει την αρχική μορφή τους. Εκείνη την χρονιά υπήρχε επιλογή ανάμεσα σε 5 κινητήρες, με μέγιστη απόδοση στους 375 ίππους. Άσχετα με την επιτυχία του ως αγωνιστικό όχημα στο NASCAR, στην πολιτική του μορφή δεν είχε ικανοποιητικό αριθμό πωλήσεων (μόλις 15.788 αντίτυπα τη σεζόν αυτή), με τους κύριους ανταγωνιστές Ford Mustang και Chevrolet Camaro να κλέβουν την παράσταση.[2]
Επιπλέον εκδόσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ανανεωμένη έκδοση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Dodge Charger του 1967 (μπροστά) -
Dodge Charger του 1967 (πίσω)
Δεύτερη γενιά (1968 - 1970)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Dodge Charger δεύτερης γενιάς | |
|---|---|
  | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής | Dodge |
| Εναλλακτική ονομασία | The General Lee (στη σειρά The Dukes of Hazard) |
| Παραγωγή | 1968 — 1970 |
| Σχεδιαστής | Ρίτσαρντ Σιας Γουίλιαμ Μπροόυνλι |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Αμάξωμα | 2-πορτο κουπέ |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση |
| Χωρητικότητα καυσίμου | 72 λίτρα |
| Διαστάσεις | |
| Μεταξόνιο | 2.972 χιλιοστά |
| Μήκος | 5.300 χιλιοστά (1968-1969) 5.296 χιλιοστά (1970) |
| Πλάτος | 1.950 χιλιοστά (1968-1969) 1.946 χιλιοστά (1970) |
| Ύψος | 1.350 χιλιοστά (1968-1969) 1.346 χιλιοστά (1970) |
| Κενό Βάρος | 1.570 κιλά |
Η πορεία του Charger 2ης γενιάς ξεκίνησε το 1968 με πολύ μεγαλύτερα νούμερα παραγωγής και μάλιστα κατασκευαζόταν σε τρεις πολιτείες των ΗΠΑ (Μίσιγκαν, Μιζούρι και Καλιφόρνια). Για το νέο Charger είχε εξελιχθεί ένα σαφώς μεγαλύτερο αμάξωμα, η φιλοσοφία ωστόσο μπορεί να εξακολουθεί να είναι ίδια, όμως αλλαγές υπήρξαν στην εγκατάσταση της νέας γρίλιας με τους νέους κρυφούς και αναδιπλούμενους προβολείς, ενώ η επιλογή χρωμάτων ήταν μεγάλη, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά.[3] Μηχανολογικά, στα δύο χρόνια ενεργής παραγωγής του οχήματος, είχαν κατασκευαστεί και βελτιωθεί ένας αριθμός κινητήρων V8 και τύπου ΗΕΜΙ, με τον αποδοτικότερο να είναι ο 426 κυβικών ιντσών που απέδιδε την ιπποδύναμη των 425 ίππων, επιτυγχάνοντας επιτάχυνση 0-60 μίλια / 0-97 χιλιόμετρα την ώρα σε 13,5 δευτερόλεπτα και τελική ταχύτητα 162 χλμ./ώρα.
Οι πωλήσεις της δεύτερης γενιάς του μοντέλου ήταν πολύ μεγαλύτερες από τον προκάτοχό του, φτάνοντας μέσα σε ένα χρόνο τα 96.000 αντίτυπα. Μεγάλος ανταγωνιστής του Charger ήταν η Chevrolet Corvette C3 (η τρίτη γενιά της Chevrolet Corvette), η οποία στο πίσω τμήμα του αμαξώματος έφερνε πολλές ομοιότητες μαζί του.[4] Σε παγκόσμια κλίμακα, το όνομα «Charger» ταυτίζεται με αυτό το μοντέλο και ως κύρια αιτία είναι η εμφάνιση ενός μοντέλου (για την ακρίβεια, μιας σειράς μοντέλων) του 1969 στην πασίγνωστη σειρά The Dukes of Hazzard (προβολή : 1979 - 1985, ελληνικός τίτλος Οι Ντιούκς), όπου είχε αποκτήσει το όνομα General Lee / Στρατηγός Λι. Γενικότερα πάντως, ακόμα και σήμερα πολλοί οπαδοί των παλαιών αυτοκινήτων έχουν τοποθετήσει αυτό το μοντέλο σε πολύ υψηλό βάθρο για την κατηγορία του.
Επιπλέον εκδόσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Dodge Charger 500 του 1969 -
Dodge Charger 500 του 1970 -
Dodge Charger RoadTrack του 1969 -
Η αγωνιστική έκδοση του NASCAR, Charger Daytona
.jpg)
Τρίτη γενιά (1971 - 1974)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Dodge Charger τρίτης γενιάς | |
|---|---|
.jpg) .jpg) | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής | Dodge |
| Παραγωγή | 1971 — 1974 |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Αμάξωμα | 2-πορτο κουπέ |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση |
| Διαστάσεις | |
| Μεταξόνιο | 2.921 χιλιοστά |
| Μήκος | 5.207 χιλιοστά |
| Ύψος | 1.346 χιλιοστά |
Το Charger 3ης γενιάς ξεκίνησε το 1971, έχοντας βασιστεί για άλλη μια φορά στην ίδια πλατφόρμα «B-body», και κυκλοφόρησε ως ο επίσημος αντικαταστάτης του διάσημου μοντέλου δεύτερης γενιάς. Το νέο Charger έμελλε να είναι και το τελευταίο που είχε την γνωστή μορφή που έμεινε στην ιστορία των Muscle Cars πριν στραφεί προς την μορφή της μπερλίνας. Το Charger τρίτης γενιάς είχε υποστεί σημαντικές αλλαγές στο μπροστινό τμήμα του οχήματος, που ήταν εμφανώς επηρεασμένο από την τότε αισθητική των αντίπαλων Pontiac Firebird και Pontiac GTO, με τα φωτιστικά σήματα να κάνουν την εμφάνιση τους (έναντι των προηγούμενων αναδιπλούμενων μπροστινών φώτων) και την σχάρα να έχει διαχωριστεί στην μέση (εκτός της έκδοσης Super Bee και R/T).
.jpg)
Οι εκδόσεις που κυκλοφόρησαν σε αυτή την γενιά ήταν οι: Basic, Hardtop, SE, 500, RoadTrack και η έκδοση της Super Bee, που κέντρισε το ενδιαφέρον των φίλων της σειράς. Η έκδοση του Super Bee ήταν ο αντικαταστάτης του μοντέλου Coronet Super Bee που είχε απόδοση 300 ίππων με ένα κιβώτιο τριών ταχυτήτων. Η πιο αναβαθμισμένη έκδοση ήταν αυτή του RoadTrack, που απέδιδε ισχύ 370 ίππους με τον κινητήρα Magnum V8. Το 1972 και το 1973, άλλη μια έκδοση ήταν η Rallye, που είχε τον κινητήρα 440 και απέδιδε στο μέγιστο 280 ίππους. Το 1974, ο κινητήρας αυτός υπέστη ελαφρά μείωση απόδοσης κατά 5 ίππους, με αποτέλεσμα να φτάνει σε ισχύ στους 275 hp.
Η απλή έκδοση είχε διαθέσιμο τον κινητήρα 318, που είχε απόδοση 230 ίππων, ενώ το 1972 εμφανίστηκε άλλη μια στους 150 ίππους. Ακολούθησαν και άλλες, αυτές των 145 και των 110.
Το Charger τρίτης γενιάς ήταν το τέταρτο μοντέλο με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας του 20-ού αιώνα.[5]
Επιπλέον εκδόσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Dodge Charger SE του 1973 -
Dodge Charger Rallye του 1973. -
Dodge Charger Super Bee του 1971. -
Dodge Charger RoadTrack του 1971.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Τέταρτη γενιά (1975 - 1978)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Dodge Charger τέταρτης γενιάς | |
|---|---|
.jpg) .JPG) | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής | Dodge |
| Παραγωγή | 1975 — 1978 |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Αμάξωμα | 2-πορτο κουπέ |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση |
| Σύστημα κίνησης | |
| Κινητήρας | 318 cu. in. (5.2 λίτρα) V8 360 cu. in. (5.9 λίτρα) V8 400 cu. in. (6.6 λίτρα) V8 |
| Μετάδοση | 3-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο 3-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο |
| Διαστάσεις | |
| Μεταξόνιο | 2.921 χιλιοστά |
| Μήκος | 5.486 χιλιοστά |
| Ύψος | 1.321 χιλιοστά |
Το Charger 4ης γενιάς αποτέλεσε την σχετική εξέλιξη ενός από τα μοντέλα της Chrysler, το Cordoba, το οποίο ήταν σε παραγωγή τα ίδια χρόνια με αυτό του Charger.[6] Το Charger άσχετα με την μεγάλη ομοιότητα του μοντέλου της Chrysler, για την σειρά της Charger είχε πολύ περισσότερες διαφορές από τα προηγούμενα μοντέλα και η παράδοση της μεγάλης γρίλιας αντικαταστάθηκε με μια πολύ μικρότερη, αν και με μεγαλύτερο ύψος. Επιπλέον, οι προβολείς διατηρήθηκαν με το αρχικό τους σχήμα και σε όλες τις εκδόσεις παρέμειναν εμφανείς.
Η τέταρτη γενιά ήταν η μεγαλύτερη όλων των εποχών σε διαστάσεις, καθώς έφτασε σε μήκος σχεδόν στα 5,5 μέτρα και μάλιστα με μεγάλη διαφορά μήκους από τα προηγούμενα μοντέλα. Από την άλλη όμως, δεν θεωρήθηκε από το κοινό ως άξιο για να φέρει το όνομα Charger, ένα όνομα που είχε διαχρονικά συνδεθεί με το ακραίο ντιζάιν και τις πολλές ιδιαιτερότητες που είχε προσφέρει στο κοινό. Οι αντιδράσεις ήταν αρνητικές, με κάποιους να αποκαλούν το μοντέλο «μη συγκρίσιμο» με τα αντίστοιχα πρώτης και δεύτερης γενιάς, άσχετα αν διατηρήθηκαν τα στάνταρ της ισχύος, της ταχύτητας και των μεγάλων διαστάσεων.[7]
Οι εκδόσεις που κυκλοφόρησαν εξ αρχής ήταν η απλή (Base) και η SE (Special Edition). Αρχικά, οι διαθέσιμοι κινητήρες ήταν αυτοί των 318 κυβικών ιντσών / 5.2 λίτρων «LA» και των 360 κυβικών ιντσών / 5.9 λίτρων. Το 1976, εμφανίστηκαν οι εκδόσεις Charger Sport SE και Charger Daytona. Το 1977, τα Charger Base και Sport σταμάτησαν την παραγωγή τους, για να ανανεωθούν με την νεότερη πλατφόρμα της εταιρείας, την L-Body. Οι υποψήφιοι αγοραστές όμως είχαν μειωθεί δραματικά και ενώ ως τα τέλη του 1975 αγοράστηκαν 30.812 μοντέλα, το 1978 είχαν αγοραστεί μόλις 2.800 αντίτυπα. Έτσι, ως αντικαταστάτης του Charger επελέγη το Dodge Magnum.[8]
Πέμπτη γενιά (1983 - 1987)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Dodge Charger πέμπτης γενιάς | |
|---|---|
.jpg)  | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής | Dodge |
| Εναλλακτική ονομασία | Αρχική ονομασία: Omni 024 (1979 — 1983) Plymouth Duster Plymouth Turismo |
| Παραγωγή | 1983 — 1987 |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Αμάξωμα | 2-πορτο κουπέ |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση |
| Διαστάσεις | |
| Μεταξόνιο | 2.451 χιλιοστά |
| Μήκος | 4.440 χιλιοστά |
| Πλάτος | 1.679 χιλιοστά |
| Ύψος | 1.288 χιλιοστά |
Το Dodge Charger των ετών 1983 έως 1987 ήταν ένα μικρό σπορ κουπέ βασισμένο στο Dodge Omni (με κινητήρες Volkswagen και Peugeot, μεταξύ άλλων), αλλά δεν υπήρχε πλέον καμία σχέση με τα αρχικά μοντέλα. Με το έτος μοντέλου 1983, το Dodge 024 μετονομάστηκε σε Dodge Charger και το παράλληλο μοντέλο της Plymouth ονομαζόταν τώρα Turismo. Η βασική έκδοση περιελάμβανε έναν βενζινοκινητήρα 1,7 λίτρων από τη Volkswagen, αργότερα έναν κινητήρα 1,6 λίτρων από την Peugeot, επίσης έναν Charger 2.2 και, από την άνοιξη του 1983, το Shelby Charger με κινητήρα 2,2 λίτρων που έφτασε στα 80 kW (109 ίπποι). Όλοι οι κινητήρες είχαν τέσσερις κυλίνδρους. Ο Carroll Shelby είχε αρχίσει πρόσφατα να συνεργάζεται στενά με την Dodge κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και το Dodge Shelby Charger ήταν μια βελτιωμένη απόδοση και πιο σπορ έκδοση του Charger. Σύμφωνα με το εργοστάσιο, το Shelby Charger χρειάστηκε 8,5 δευτερόλεπτα για να επιταχύνει από τα 0 στα 100 χιλιόμετρα ην ώρα.
Το 1984, το Charger έλαβε ένα λίφτινγκ με νέο μπροστινό μέρος και διπλούς προβολείς (αλλά όχι το Shelby Charger, το οποίο είχε επίσης πιο απλή μάσκα) και νέο καπό. Το μήκος του οχήματος αυξήθηκε από 4387 χλστ. σε 4440 χλστ. Το προηγουμένως υπάρχον τρίτο πλαϊνό παράθυρο έδωσε τη θέση του σε μια ιδιαίτερα φαρδιά κολόνα C. Ο τετρακύλινδρος κινητήρας 2,2 λίτρων ήταν πλέον διαθέσιμος και σε έκδοση 82 kW (112 ίπποι) με επιπλέον κόστος. Το ίδιο μηχάνημα ήταν στάνταρ στο Shelby Charger, το οποίο, εξοπλισμένο με νέα εμπρός και πίσω αεροτομές, πέτυχε συντελεστή οπισθέλκουσας (cw) 0,37.
Από το έτος μοντέλου του 1985, το Shelby Charger τροφοδοτούσε τον 2,2 λίτρων σε μια turbo έκδοση 109 kW (148 hp). Τέσσερα διαφορετικά φινιρίσματα βαφής ήταν πλέον διαθέσιμα και όχι μόνο τα χρώματα ασημί και μπλε Santa Fe όπως πριν. Το 1987, ο βασικός κινητήρας των 1,6 λίτρων καταργήθηκε. Με το έτος μοντέλου 1987, η παραγωγή Charger τελείωσε. Από το 1981, είχαν παραχθεί συνολικά γύρω στα 204.000 αντίτυπα αυτού του μοντέλου, εκ των οποίων ακριβώς 15.803 ήταν Charger Shelby με ατμοσφαιρικό κινητήρα και 17.389 με υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα.
Έκτη γενιά (2005 - 2010)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Dodge Charger έκτης γενιάς | |
|---|---|
.jpg) .jpg) | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής | Dodge |
| Παραγωγή | Απρίλιος 2005 — 2010 |
| Σεζόν | 2006 — 2010 |
| Σχεδιαστής |
|
| Αμάξωμα και σασί | |
| Κατηγορία | Μεγάλο αυτοκίνητο |
| Αμάξωμα | 4-πορτο σεντάν |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση / τετρακίνηση |
| Σχετική εξέλιξη | Chrysler 300 Dodge Challenger Dodge Magnum Mercedes-Benz E-Class (W211) Mercedes-Benz S-Class (W220) |
| Σύστημα κίνησης | |
| Κινητήρας | 2.7 λίτρα EER V6 3.5 λίτρα EGG V6 5.7 λίτρα EZB/EZD HEMI V8 6.1 λίτρα ESF HEMI V8 |
| Μετάδοση | 4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο 42RLE 5-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο W5A580 |
| Χωρητικότητα καυσίμου | 68 λίτρα R/T και SRT-8: αρχικά 72 λίτρα, από τη σεζόν του 2007 στα 76 λίτρα |
| Διαστάσεις | |
| Μεταξόνιο | 3.048 χιλιοστά |
| Μήκος | 5.083 χιλιοστά |
| Πλάτος | 1.890 χιλιοστά |
| Ύψος | 1.480 χιλιοστά SRT-8: 1.466 χιλιοστά |
| Κενό Βάρος | 1.733 - 1.887 κιλά[10] |
| Χρονολόγιο | |
| Προηγούμενο μοντέλο | Dodge Intrepid |
Το 2005, το όνομα Charger αναβίωσε ξανά, αλλά αυτή τη φορά όχι σε ένα σπορ κουπέ, αλλά σε ένα μεγάλο σεντάν που προοριζόταν να αντικαταστήσει το Dodge Intrepid.[11] Αυτό το αυτοκίνητο βασίστηκε στο σασί της Mercedes-Benz W220, ενώ είχε και κάποια μηχανικά μέρη από τη Mercedes-Benz W211. Ωστόσο, το αμάξωμα ήταν εντελώς νέο και το μοιραζόταν με το Chrysler 300, όπως και τα περισσότερα εξαρτήματα. Παρόλο που διατίθεται κυρίως ως 4-πορτο σεντάν, υπήρξε επίσης και ένα στέισον βάγκον με το όνομα Magnum για ορισμένες αγορές.
Παρακάτω είναι τα μοντέλα με τις εξόδους του κινητήρα, των οποίων ο κυβισμός δίνεται πλέον και σε λίτρα στις ΗΠΑ:
- SE: 2,7 L V6, 132 kW (180 hp)/257 Nm
- SXT: 3,5 L V6, 186 kW (253 PS)/339 Nm
- R/T: Κινητήρας 5,7 L Hemi V8, 254 kW (345 hp)/475 Nm
- Daytona R/T: 5,7 L Hemi-V8, 261 kW (355 hp)/529 Nm
- SRT8: 6,1 L Hemi-V8, 317 kW (431 PS)/569 Nm
Έβδομη γενιά (2011 - 2023)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Dodge Charger έβδομης γενιάς | |
|---|---|
.jpg) .jpg) Dodge Charger (LX) 3.6 V6 Pentastar του 2011 | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής | Dodge |
| Παραγωγή | Νοέμβριος 2010[12] — Δεκέμβριος 2023[13] |
| Σεζόν | 2011 — 2023 |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Κατηγορία | Μεγάλο αυτοκίνητο |
| Αμάξωμα | 4-πορτο σεντάν |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση / τετρακίνηση |
| Σχετική εξέλιξη | Chrysler 300 Dodge Challenger Mercedes-Benz E-Class (W211) Mercedes-Benz S-Class (W220) |
| Σύστημα κίνησης | |
| Κινητήρας | 3.6 λίτρα Pentastar V6 5.7 λίτρα Eagle EZD HEMI V8 6.2 λίτρα Hellcat supercharged V8 6.4 λίτρα ESG HEMI V8 |
| Μετάδοση | 5-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο 8-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο |
| Χωρητικότητα καυσίμου | 72 λίτρα |
| Διαστάσεις | |
| Μεταξόνιο | 3.053 - 3.058 χιλιοστά |
| Μήκος | 5.084 χιλιοστά |
| Πλάτος | 1.905 χιλιοστά |
| Ύψος | 1.485 χιλιοστά |
| Κενό Βάρος | 1.824 - 2.055 κιλά |
.jpg)
Τον Νοέμβριο του 2021, ο όμιλος Stellantis ανακοίνωσε επίσημα ότι η σεζόν του 2023 θα ήταν η τελευταία τόσο για το Dodge Charger όσο και για το Dodge Challenger, καθώς η εταιρεία θα επικεντρώσει την προσοχή της στην ανάπτυξη αμιγώς ηλεκτρικών αυτοκινήτων, λόγω των αυστηρότερων στάνταρ για τις εκπομπές καυσαερίων που είχε πλέον ορίσει η Environmental Protection Agency ξεκινώντας από τη σεζόν του 2023.[14] Τελικώς, η παραγωγή του Dodge Charger έληξε οριστικά τον Δεκέμβριο του 2023[15] και του Dodge Challenger στις 22 Δεκεμβρίου 2023 και το εργοστάσιο στο Μπράμπτον του Οντάριο, Καναδάς, επανεξοπλίστηκε για την παραγωγή ενός αμιγώς ηλεκτροκίνητου διαδόχου Dodge Charger 8ης γενιάς, που μπήκε στη μαζική παραγωγή τον Μάρτιο του 2024 και αντικατέστησε τα δύο αυτά μοντέλα.[16]
Πωλήσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι χρονολογίες δίνονται σε ημερολογιακά έτη και όχι σε σεζόν (model years).
| Έτος | ΗΠΑ | Καναδάς | Μεξικό | Ευρώπη |
|---|---|---|---|---|
| 2005[17] | 44.804 | 2.919 | 428[18] | |
| 2006[19] | 114.201 | 7.440 | 2.135 | |
| 2007[19] | 119.289 | 7.858 | 990 | |
| 2008[20] | 97.367 | 6.675 | 3.283[21] | |
| 2009[22] | 60.651 | 4.861 | 480 | |
| 2010[23] | 75.397 | 4.662 | 863 | |
| 2011[24] | 70.089 | 4.137[25] | 820 | |
| 2012[26] | 82.592 | 4.058 | 895 | |
| 2013[27] | 98.336 | 4.588 | 586 | |
| 2014[28] | 94.099 | 3.704 | 2.010 | 118[29] |
| 2015[30] | 94.725 | 4.518 | 800 | 125 |
| 2016 | 95.437[31] | 3.738 | 1.208 | 82 |
| 2017 | 88.351[25] | 4.862 | 635 | 109 |
| 2018 | 80.226[32] | 4,918[33] | 1.593 | 128 |
| 2019 | 96.935[34] | 3.425[35] | 1.922 | |
| 2020 | 77.425[34] | 1.659[35] | 485 | |
| 2021 | 78.389[36] | 1.924[37] | 2.306[38] | |
| 2022 | 80.074[36] | 3.156[37] | ||
| 2023 | 75.920[39] | 3.591[40] | ||
| Συνολικές | 1.545.919 | 80.844 | 19.133 | 562 |
| Σύνολο | 1.646.458 |
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Langworth: Encyclopedia of American Cars 1930-1980, p. 269, 286.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «The early Dodge Charger muscle cars». Allpar. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2017.
- ↑ «All Dodge Charger Generations». Cars with Muscles. 21 Απριλίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2017.
- ↑ «1968 Charger Specs, Colors, Facts & History». My Classic Garage. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2017.
- ↑ «1968-70 Dodge Charger History Page». Dodge Chargers. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2017.
- ↑ «1971-1974 Dodge Charger». Allpar. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2017.
- ↑ «Second Look Series:1975-1978 Dodge Charger Sport, Monaco Brougham & Plymouth Fury Sport». Patrick Smith. 14 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2017.
- ↑ «1978 Dodge Charger». Car Gurus. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2017.
- ↑ «Cars rev:1975-1978 Dodge Charger». Cars Rev. 16 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2017.
- ↑ Bailey, Shaun (10 Δεκεμβρίου 2009). «Spy Shots: 2011 Dodge Charger SRT8». Road & Track. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «2010 Dodge Charger SRT8 Basic Specs». Leftlane. 20 Δεκεμβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2015.
- ↑ «Compare Side-by-Side». Fueleconomy.gov. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2015.
- ↑ «How the Chrysler 300 was given New Life». Digital First Media. 7 January 2011. https://forums.vwvortex.com/forumdisplay.php?1-The-Car-Lounge#/topics/5007728?page=7. Ανακτήθηκε στις 8 July 2020.
- ↑ https://canada.autonews.com/automakers/dodge-muscle-car-era-ends-brampton
- ↑ «Dodge Challenger to End Production». 24 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ Canada.autonews.com/automakers/dodge-muscle-car-era-ends-brampton.
- ↑ Panait, Mircea. «The Final 2023 Dodge Challenger Has Been Produced, Brampton Plant Will Be Retooled». www.autoevolution.com. Ανακτήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ «Dodge Charger Sales Figures». goodcarbadcar.net. 1 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2014.
- ↑ Inegi (Ventas 2005 a 2020 México)
- ↑ 19,0 19,1 «Total Chrysler LLC December 2007 Sales Up 1 Percent on the Strength of Retail». CheersandGears.com. 3 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2009.
- ↑ «December 2008 Sales: Chrysler LLC». CheersandGears.com. 5 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2009.
- ↑ «AMDA Mex (Industria Automotriz 2008-2014)» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις Ιανουαρίου 20, 2016. Ανακτήθηκε στις Ιουνίου 9, 2017.
- ↑ «Chrysler Group LLC December 2009 Sales». CheersandGears.com. 5 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2010.
- ↑ «Chrysler Group LLC December 2010 Sales». CheersandGears.com. 4 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2011.
- ↑ «Chrysler sales shoot up 37% (26% for 2011)». allpar.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2012.
- ↑ 25,0 25,1 «Dodge Charger Sales Figures -». 2 Ιανουαρίου 2011.
- ↑ Chrysler Group (January 3, 2013). Chrysler Group LLC Reports December 2012 U.S. Sales Increased 10 Percent. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις January 4, 2013.
- ↑ Chrysler Group (January 3, 2014). Chrysler Group LLC Reports December 2013 U.S. Sales Increased 6 Percent. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις January 6, 2014.
- ↑ Chrysler Group (January 5, 2015). FCA US LLC Reports December 2014 U.S. Sales Increased 20 Percent - Best December Sales in a Decade; Full-Year Sales Up 16 Percent - Strongest Annual Sales Since 2006. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις June 20, 2015.
- ↑ Car Sales Base (Sales Europe Charger 2014-2018)
- ↑ «FCA US LLC Slales in USA» (PDF). FCA US. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2016.
- ↑ «FCA North America». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2022.
- ↑ http://media.fcanorthamerica.com/newsrelease.do?id=20509&mid=1
- ↑ http://media.fcanorthamerica.com/newsrelease.do?id=20510&mid=1
- ↑ 34,0 34,1 https://media.stellantisnorthamerica.com/newsrelease.do?id=22426&mid=1
- ↑ 35,0 35,1 https://media.stellantisnorthamerica.com/newsrelease.do?id=22429&mid=1
- ↑ 36,0 36,1 (2023-01-04). FCA Reports Fourth-quarter and Full-year 2022 Sales Results. Δελτίο τύπου.
- ↑ 37,0 37,1 (2023-01-04). FCA Canada reports fourth-quarter 2022 and full-year sales results, becomes #1-seller of plug-in hybrid vehicles in the country. Δελτίο τύπου.
- ↑ García, Gerardo (8 Ιανουαρίου 2022). «Los 379 autos más vendidos de México en 2021: la lista completa del ranking de ventas». Motorpasión México.
- ↑ «Stellantis Media - Special Report: 2023 FCA US LLC U.S. Sales Archive:FCA Reports Fourth-quarter and Full-year 2023 US Sales Results».
- ↑ «Stellantis Media - FCA Canada Reports Fourth-quarter and Full-year 2023 Sales Results».
