Μετάβαση στο περιεχόμενο

Sturmgewehr 44

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Sturmgewehr 44
Το τυφέκιο εφόδου StG 44
ΤύποςΤυφέκιο εφόδου
Προέλευση Ναζιστική Γερμανία
Ιστορία υπηρεσίας
ΥπηρεσίαΙούλιος 1944 – Μάιος 1945
Χρήστες Ναζιστική Γερμανία
Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας
Τσεχοσλοβακία
Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας
ΠόλεμοιΒ' Παγκόσμιος Πόλεμος
Ιστορία παραγωγής
ΚατασκευαστήςC. G. Haenel Waffen und Fahrradfabrik, CITEFA
Ποσότητα425,977 κομμάτια
Τεχνικά χαρακτηριστικά
Βάρος5.22 kg[1]
Μήκος940 mm
Μήκος κάννης419 mm
Χαρακτηριστικά λειτουργίας
ΛειτουργίαΜε πίεση των αερίων
Φυσίγγια7.92x33mm Kurz
Ταχυβολία500-600 β.α.λ. (αυτόματο πυρ)
Ταχύτητα εξόδου βλήματος685m/s
Βεληνεκές300 m[2]
Μέγιστο βεληνεκές600 m [3]
ΑναχορηγίαΑποσπώμενος γεμιστήρας των 30 φυσιγγίων
ΣκοπευτικάΡυθμιζόμενα σκοπευτικά, οπίσθια σχήματος "V", εμπρόσθια τύπου "ακίδα".
Τηλεσκοπική διόπτρα
Σύστημα υπερύθρων Zielgerät 1229

Το StG 44 (γερμ. Sturmgewehr 44, «Τυφέκιο Εφόδου, υποδείγματος 1944»), όπλο το οποίο αναπτύχθηκε στη Ναζιστική Γερμανία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, απετέλεσε κατά πολλούς,[4] το πρώτο τυφέκιο εφόδου της ιστορίας. Είναι γνωστό επίσης με το όνομα "MP 43" και "MP 44" (Maschinenpistole 43 και Maschinenpistole 44, αντίστοιχα), και με τη λιγότερο γνωστή ονομασία Mkb 42 (Maschinenkarabiner, Αυτόματο τυφέκιο), ονομασίες οι οποίες αφορούν ονομασίες πρώιμων μοντέλων.

Περιγραφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σε αυτή τη φωτογραφία, ένας στρατιώτης επιδεικνύει τα πλεονεκτήματα που ενσωματώνει το StG 44, ήτοι τη χρήση του τόσο για κοντινές αποστάσεις όσο και την δυνατότητά του να χρησιμοποιείται από ελεύθερους σκοπευτές σε μακρινές αποστάσεις. Εδώ το τυφέκιο είναι εφοδιασμένο με τηλεσκοπική διόπτρα ZF4.

Τα MP 43, MP 44, and StG 44 ήταν διαφορετικές ονομασίες του ίδιου εν πολλοίς όπλου, με μικρές διαφορές στην παραγωγική διαδικασία. Η ποικιλία των ονομασιών οφείλεται στη μνημειώδη βιομηχανική γραφειοκρατία της Ναζιστικής Γερμανίας. Έχοντας αναπτυχθεί από το Mkb 42, το StG 44 ενσωμάτωνε σε ένα όπλο τα χαρακτηριστικά ενός τυφεκίου (την βολή σε μακρινές σχετικά αποστάσεις), ενός υποπολυβόλου (τη σταθερότητα κατά τις βολές) και ενός αυτόματου όπλου (τον υψηλό ρυθμό βολής). Το όνομα που τελικά επικράτησε, StG 44, σύντμηση του "Sturmgewehr 44", επιλέχθηκε κυρίως για λόγους προπαγάνδας. Κυριολεκτικά σημαίνει "Τυφέκιο Εφόδου" (πρβ. "έφοδος εναντίον εχθρικής θέσης"), στο οποίο οφείλεται και η σύγχρονη επικράτηση του όρου για τα όπλα του είδους.

Το όπλο ήταν σχεδιασμένο για πυρομαχικά διαμετρήματος 7.92x33mm Kurz ("κοντό"). Οι σφαίρες αυτές ήταν μικρότερου διαμετρήματος (7.92x57mm Mauser) από αυτές που χρησιμοποιούσε το τυπικό τυφέκιο της Βέρμαχτ, το Kar98k. Αυτό οδήγησε μοιραία σε μείωση του βεληνεκούς και της δύναμης της σφαίρας. Πρακτικά όμως, αυτό προσέφερε τεράστια πλεονεκτήματα, καθώς μελέτες στο πεδίο της μάχης απέδειξαν πως οι συνηθισμένες ανταλλαγές πυρών διενεργούνταν σε αποστάσεις 200 περίπου μέτρων, πράγμα που καθιστούσε τα 800 μέτρα του δραστικού βεληνεκούς του Kar98k πλεονασμό. Επιπλέον, το μικρότερο μέγεθος και γόμωση της σφαίρας μείωναν αισθητά την ανάκρουση κατά τις βολές, προσφέροντας εξαιρετική σταθερότητα και ακρίβεια βολής, σε αντίθεση με το Kar98k, το οποίο μετά από 40 περίπου βολές προκαλούσε μωλωπισμούς στον ώμο ακόμα και ενός χρήστη, πράγμα που οδηγούσε στην μειωμένη αποτελεσματικότητα του όπλου κατά τη μάχη, καθώς οι στρατιώτες προσπαθούσαν περισσότερο να αποφύγουν την ανάκρουση κατά την εκπυρσοκρότηση του όπλου, παρά να βρουν το στόχο τους. Το Kar98k είχε επίσης χαμηλό ρυθμό πυρός, λόγω του συστήματος χειροκίνητου κλείστρου που χρησιμοποιούσε.[2]

Το κυρίως σώμα του StG 44 κατασκευαζόταν όσο το δυνατόν περισσότερο από πρεσαριστό ατσάλι, όπως άλλα αυτόματα όπλα της περιόδου, όπως το MP40 και το MG42, προκειμένου να διευκολυνθεί η παραγωγή και να κερδηθεί χρόνος. Αυτό όμως οδήγησε σε αισθητή αύξηση του βάρους του όπλου. Αυτό επικρίθηκε από την αμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών του Στρατού, μαζί με την αυτόματη λειτουργία του όπλου, με την αιτιολογία πως ήταν «αναποτελεσματικό για όλους τους πρακτικούς σκοπούς»,[5] εκτίμηση εμφανώς εσφαλμένη. Οι Άγγλοι παρατήρησαν επίσης πως το όπλο μπορούσε να λυγίσει και το κλείστρο να απασφαλιστεί, αν κάποιος χτυπούσε το όπλο στο πάτωμα.[6] Οι εκτιμήσεις αυτές απείχαν όμως πολύ από την πραγματικότητα και αντικατόπτριζαν περισσότερο μια προκατάληψη προς τη γερμανική στρατιωτική τεχνολογία, παρά μια αμερόληπτη αξιολόγηση του όπλου, όπως η χρήση του απέδειξε στο πεδίο της μάχης.[7]

Το όπλο ήταν το πρώτο του είδους του και ενέπνευσε πολλά μελλοντικά σχέδια όπλων ως σήμερα, με σημαντικότερο από αυτά το γνωστό AK-47 "Καλάσνικοφ". Όσοι στρατιώτες το χρησιμοποίησαν, κυρίως στο Ανατολικό Μέτωπο, μιλούσαν με δέος για αυτό το "θαυματουργό όπλο", καθώς προσέφερε μεγάλα πλεονεκτήματα σε σχέση με τα τυπικά όπλα του γερμανικού πεζικού.[2] Ωστόσο εμφανίστηκε πολύ αργά στο πεδίο της μάχης, την εποχή που όλα είχαν κριθεί, για να επηρεάσει την έκβαση του πολέμου, κάτι που δεν θα ήταν απίθανο λόγω των αξιοθαύμαστων επιδόσεών του.[8]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπόβαθρο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γερμανός πεζικάριος με στολή παραλλαγής επιδεικνύει το StG 44

Μετά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το γερμανικό πεζικό διέθετε – στην αρχή τουλάχιστον – όπλα ισάξια με αυτά των Συμμάχων. Η διαφορά όμως επιτυγχανόταν στο δόγμα χρήσης τους: Το βαρύ πολυβόλο ήταν το κυριότερο όπλο της μονάδας. Προσέφερε μεγάλη ισχύ πυρός για συμπίεση εχθρικών θέσεων και πλήξη πολλαπλών στόχων σε λίγο χρόνο. Τα μικρά όπλα του πεζικού είχαν κυρίως ρόλο υποστήριξης, εκκαθαρίζοντας τις εχθρικές θέσεις που καταλάμβαναν υπό τα πυρά κάλυψης του φίλιου πολυβόλου.

Ένα από τα προβλήματα που παρουσιάζονταν ήταν πως τα όπλα αυτά δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από μηχανοκίνητες και τεθωρακισμένες δυνάμεις, οι οποίες έπαιζαν ζωτικό ρόλο στη στρατηγική μέθοδο του Blitzkrieg, λόγω του μεγάλο και άβολου μεγέθους τους. Υποπολυβόλα όπως το MP 28, MP 38 και MP40 σχεδιάστηκαν για να προσφέρουν μεγαλύτερη ισχύ πυρός και αυξημένη ταχυβολία στο πεζικό, αλλά υπέφεραν από μικρό δραστικό βεληνεκές (~100 m) και μειωμένη ακρίβεια. Ένα μικρό όπλο με υψηλό ρυθμό πυρός θα ήταν αρκετά χρήσιμο, αλλά οι θριαμβευτικές νίκες στην Πολωνία και τη Γαλλία έπεισαν τους ναζί πως ο πόλεμος είχε κερδηθεί. Επομένως προσωρινά ανεστάλησαν διάφορα φιλόδοξα προγράμματα (όπως και το πυραυλικό πρόγραμμα της Γερμανίας), καθώς φαινόταν πως η Γερμανία ήταν ικανή να κερδίσει τον Πόλεμο με τα μέσα που είχε ήδη στη διάθεσή της.[3]

Το πρόβλημα αναζωπυρώθηκε κατά την εισβολή των Γερμανών στην Σοβιετική Ένωση. Ο Κόκκινος Στρατός ήταν σε μεγάλο βαθμό εφοδιασμένος με ημιαυτόματα όπλα, όπως το SVT-40, ενώ οι Γερμανοί διέθεταν το χειροκίνητου κλείστρου και ως εκ τούτου χαμηλής ταχυβολίας Kar98k. Τα ημιαυτόματα τυφέκια σπάνιζαν στην πλευρά των Σοβιετικών, αλλά αυτοί διέθεταν πληθώρα υποπολυβόλων PPSh-41, φθηνών όπλων με εξαιρετικά υψηλή ταχυβολία, πράγμα που τους έδινε το πλεονέκτημα σε αψιμαχίες από κοντινές αποστάσεις, που αποτελούσαν και την πλειονότητα των συγκρούσεων.[9]

Το πρόβλημα λύθηκε εν μέρει προσωρινά με την χρησιμοποίηση καταληφθέντων PPSh-41, τα οποία είχαν αποκτηθεί κατά χιλιάδες ως λάφυρα κατά την κεραυνοβόλο προέλαση των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση. Καρπός των προσπαθειών για ανάπτυξη ενός ελαφρού όπλου με κατάλληλη ταχυβολία ήταν τα ημιαυτόματα τυφέκια Gewehr 41 και Gewehr 43, τα οποία αποδείχτηκαν ακατάλληλα για τακτική χρήση, καθώς εμφάνιζαν πολλά προβλήματα και αποδεικνύονταν αναξιόπιστα. Πολλές προσπάθειες έγιναν για τη δημιουργία ενός όπλου που θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις του στρατού, αλλά η πλειονότητά τους απέτυχε να παρουσιάσει κάποιο αποτελεσματικό σχέδιο, κυρίως λόγω του ότι τα σχέδια προορίζονταν για όπλα διαμετρήματος 7.92 mm Mauser, πυρομαχικά τα οποία προκαλούσαν ανεξέλεγκτη ανάκρουση, πράγμα που καθιστούσε το αυτόματο πυρ άβολο και αναποτελεσματικό.[3]

Η λύση ήταν φυσικά η χρήση ενός μικρότερου φυσιγγίου, μεταξύ του φυσιγγίου ενός ισχυρού τυφεκίου και αυτού ενός πιστολιού. Καίτοι έρευνες με τέτοια φυσίγγια διενεργούνταν ήδη από τη δεκαετία του 1930, τα αποτελέσματα απορρίπτονταν από τον στρατό. Το 1941 ήταν πλέον φανερό πως κάτι έπρεπε να γίνει, και έτσι επιλέχθηκε τελικά το Polte 7.92x33mm Kurzpatrone ("κοντό φυσίγγιο"). Για πρακτικούς λόγους, το φυσίγγιο 7.92 mm Mauser αποτέλεσε τη βάση δημιουργίας της "μέσης λύσης", του φυσιγγίου 7.92x33mm Kurz, το οποίο περιλάμβανε αεροδυναμικό σχεδιασμό "spitz" (δηλαδή η σφαίρα είχε μυτερή αντί αμβλεία άκρη, όπως τα περισσότερα φυσίγγια μικρού διαμετρήματος). Το 7.92x33mm Kurz ήταν αρκετά μεγάλο για να επιτυγχάνει ικανοποιητικό βεληνεκές και καταστρεπτική δύναμη, αλλά αρκετά μικρό για να έχει χαμηλή ανάκρουση.

MKb 42

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γερμανοί στρατιώτες εξοπλισμένοι με StG 44 κατά τη Μάχη των Αρδεννών.

Συμβόλαια για την κατασκευή όπλων που θα χρησιμοποιούσαν το φυσίγγιο "Kurz" στάλθηκαν στις βιομηχανίες "Walther Waffen AG" (Όπλα Βάλτερ Α.Ε.) και "C. G. Haenel Waffen und Fahrradfabrik AG" (της οποίας επικεφαλής της σχεδιαστικής ομάδας ήταν ο Χούγκο Σμάισσερ, σχεδιαστής του MP 40). Ζητήθηκε από τις εταιρείες αυτές να αναπτύξουν όπλα με την ονομασία Maschinenkarabiner 1942 (MKb 42) (αυτόματο τυφέκιο). Και τα δύο σχέδια των εταιρειών αφορούσαν παρόμοια όπλα, που λειτουργούσαν με πίεση των αερίων και είχαν ρυθμιζόμενη αυτόματη και ημιαυτόματη βολή.

Το αρχικό μοντέλο της σχεδίασης Haenel, το MKb 42(H) (το "Η" από το αρχικό γράμμα της εταιρείας), με μηχανισμό βασισμένο στο τσεχοσλοβακικό ZB vz. 26, είχε σύστημα ανοιχτού κλείστρου και χρησιμοποιούσε επικρουστήρα για την πυροδότηση του φυσιγγίου. Το κλείστρο και ο μηχανισμός της σκανδάλης δίπλα στον οποίο βρισκόταν πιστολοειδής λαβή, κατασκευάζονταν από πρεσαρισμένο ατσάλι, τα οποία τοποθετούνταν στο "σώμα" της θαλάμης με έναν μεντεσέ, πράγμα που επέτρεπε γρήγορο ξεδίπλωμα του όπλου για καθάρισμα και αποσυναρμολόγηση. Το σχέδιο της Haenel αποδείχτηκε ανώτερο τελικά από το MKb 42(W) της Walther, και έτσι ο στρατός ζήτησε από την εταιρία την κατασκευή μίας τροποποιημένης έκδοσης MKb 42(H), η οποία περιλάμβανε μεταξύ άλλων υποδοχέα ξιφολόγχης. Τα πρώτα κομμάτια παραδόθηκαν στο μέτωπο τον Νοέμβριο του 1942 και οι χρήστες τους τα εκτίμησαν με λίγες παρατηρήσεις. Άλλες διορθώσεις αφορούσαν την τοποθέτηση ενός σκέπαστρου πάνω από το κλείστρο για να το προφυλάσσει από τη σκόνη και τη βροχή, που μπορούσαν να μπλοκάρουν το όπλο και την προσθήκη μίας υποδοχής στο πάνω μέρος του για να τοποθετείται τηλεσκοπική διόπτρα. Το κατασκευαστικό πρόγραμμα ξεκίνησε στα τέλη του 1942 και μέχρι τις αρχές του 1943 11.833 τροποποιημένα MKb 42(H) είχαν σταλεί στο μέτωπο για δοκιμές επί του πεδίου.[10]

Ωστόσο, προτάθηκε η αντικατάσταση του συστήματος ανοιχτού κλείστρου του όπλου με κλειστό, όπως αυτού που είχε προτείνει η Walther. Ο θάλαμος ενίσχυσης αερίων πάνω από τη θαλάμη κρίθηκε άχρηστος και αφαιρέθηκε από το τελικό σχέδιο, όπως και η υποδοχή της ξιφολόγχης κάτω από την κάννη.

Ένας θρύλος ισχυρίζεται πως το όπλο κέρδισε μεγάλη φήμη, όταν κουτιά MP 43 ρίφθηκαν από αέρος σε περικυκλωμένες ομάδες στρατιωτών, οι οποίες χρησιμοποιώντας το όπλο, έσπασαν τον σοβιετικό κλοιό και επέστρεψαν στις γραμμές τους.[11]

MP 44, StG 44

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γρεναδιέροι Πάντσερ που επιχειρούν κοντά στο Άαχεν το 1944
Ένα StG 44 (κάτω) με Krummlauf των 90 μοιρών
Αξιωματικοί της "Λαϊκής Αστυνομίας" (Volkspolizei) της Ανατολικής Γερμανίας παρελαύνουν στους δρόμους του Νόιστερλιτς το 1955. Το StG 44 παρέμεινε σε υπηρεσία στον οργανισμό αυτό ως τις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Οι κατασκευαστές όπλων είχαν όμως να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτά της σχεδίασης – τον Αδόλφο Χίτλερ. Ο ισχυρογνώμων δικτάτορας επέμενε στην ανάγκη κατασκευής υποπολυβόλων και δεν εμπιστευόταν τους νέους τύπους πυρομαχικών. Για να αποφύγουν τις αντιρρήσεις του, έδωσαν στο όπλο το παραπλανητικό όνομα "MP 44" (MP για το Maschinenpistole, "πολυβόλο πιστόλι", όπως ονομάζονταν τα υποπολυβόλα). Τελικά, δείχνοντας κάποιο ενδιαφέρον για τις δοκιμές, ο Χίτλερ διέταξε την μετονομασία του όπλου από "MP 43" σε "MP 44". Τον Ιούλιο του 1944, με τους Σοβιετικούς να έχουν εξαπολύσει μια κολοσσιαία αντεπίθεση στο Ανατολικό Μέτωπο, σε μία συνάντηση με στρατιωτικούς ηγέτες ο Χίτλερ ρώτησε τι θα χρειαζόταν για να αντιμετωπιστούν οι Σοβιετικοί. Ένας στρατηγός τότε απάντησε ευθαρσώς «Περισσότερα από αυτά τα νέα τυφέκια!». Αυτό φαίνεται να προκάλεσε λίγη σύγχυση, καθώς ο Χίτλερ, έχοντας στο μυαλό του ως "τυφέκιο" όπλο του τύπου Kar98k, φέρεται να απάντησε «Ποια νέα τυφέκια;», αλλά όταν δοκίμασε ο ίδιος το όπλο, ενθουσιάστηκε και ονόμασε το όπλο "Sturmgewehr" ("τυφέκιο εφόδου").[10] Διακρίνοντας την πιθανότητα επιτυχημένης προπαγάνδας, το όπλο μετονομάστηκε πάλι σε StG 44 (Τυφέκιο εφόδου, υποδείγματος 1944), ονομασία η οποία επικράτησε για τα μελλοντικά όπλα του τύπου.[12]

Μέχρι το τέλος του πολέμου, 425.977 τεμάχια όλων των τύπων και εκδόσεων του StG 44 είχαν παραχθεί. Το StG 44 απετέλεσε ένα πολύτιμο όπλο, ειδικά στο Ανατολικό Μέτωπο, όπου και πρωτοχρησιμοποιήθηκε. Ένας σωστά εκπαιδευμένος στρατιώτης είχε το πλεονέκτημα σε μάχες – όταν φυσικά δεν είχε να αντιμετωπίσει βαρέα όπλα. Μπορούσε να πλήξει στόχους με αυτόματο ή ημιαυτόματο πυρ σε αποστάσεις μεγαλύτερες απ' ό,τι το MP 40 και με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια, αλλά παράλληλα το αυτόματο πυρ έδινε το πλεονέκτημα και σε αναμετρήσεις από κοντινές αποστάσεις, σε αντίθεση με το Kar98k.

Το StG 44, σε επίπεδο αριθμών, ήταν μέσο όπλο της περιόδου. Η ταχύτητα εξόδου βλήματος από τη μήκους 419 mm κάννη του ήταν 685 m/s, αξιόλογη σε σχέση με τα 760 m/s του Kar98k και των 744 m/s του βρετανικού πολυβόλου Bren, αλλά ανώτερη του τυφεκίου M1 carbine (600 m/s) και του υποπολυβόλου MP40 (365 m/s).

Ένα από τα πιο παράξενα εξαρτήματα που σχεδιάστηκαν για το StG 44 ήταν το "Krummlauf" (=λυγισμένη κάννη), μία, όπως δήλωνε η ονομασία της, λυγισμένη κάννη και ένα περισκόπιο που επέτρεπε στον χρήστη του να πυροβολεί γύρω από γωνίες χωρίς να εκτίθεται στα εχθρικά πυρά. Προτάθηκαν διάφορες εκδόσεις, μία "Ι" (Infanterie, πεζικό) για χρήση από το πεζικό, μία "Ρ" (Panzer, τεθωρακισμένο) για χρήση από τανκς, (για να υπερασπίζουν περιοχές γύρω από το τεθωρακισμένο από εχθρικό πεζικό, που δεν μπορούσε να πλήξει το πολυβόλο του άρματος λόγω της μειωμένης γωνίας περιστροφής του) καθώς επίσης και εκδόσεις με γωνία θλάσης 30°, 45°, 60° και 90°, μία έκδοση για το StG 44 και μία για το πολυβόλο MG 42. Από αυτά, μόνο η έκδοση "Ι" έφτασε στο στάδιο της παραγωγής. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα "Krummlauf" είχαν μικρή διάρκεια ζωής – 300 βολές για την έκδοση 30° και 160 βολές για αυτή των 45°. Η έκδοση 30° επιτύγχανε συγκέντρωση βολών σε έκταση 35x35 cm στα 100m, καθώς το εξάρτημα προκαλούσε σημαντική μείωση της ακρίβειάς τους.[13]

Πολλά StG 44 εφοδιάζονταν με την τηλεσκοπική διόπτρα ZF 4 (Zielfernrohr, επί λέξει "Σκοπευτικό τηλεσκόπιο"), στην έκδοση για ελεύθερους σκοπευτές. Για το StG 44 είχε επίσης σχεδιαστεί και η εξελιγμένη συσκευή σκόπευσης υπερύθρων ακτίνων Zielgerät 1229 "Vampir" ("Συσκευή Σκόπευσης 1229"). Η συσκευή είχε πολύ μεγάλο μέγεθος και προοριζόταν για χρήση σε νυκτερινό περιβάλλον. Μαρτυρίες αναφέρουν πως χρησιμοποιήθηκε από ελεύθερους σκοπευτές στο Ανατολικό Μέτωπο τον Φεβρουάριο του 1944, αν και δοκιμές πραγματοποιούνταν ήδη από τις αρχές του 1944. 310 μόνο τεμαχια της συσκευής παραδόθηκαν για χρήση.[10][14]

Μεταγενέστερα πρωτότυπα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε ένα κάπως άσχετο με το υπάρχον πρόγραμμα ανάπτυξης, η εταιρία Mauser, μία από τις πιο σημαντικές εταιρείες στον τομέα της πολεμικής βιομηχανίας, συνέχισε τη σχεδίαση όπλων, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα όπλο κατάλληλο για ευρεία υιοθέτηση από το Στρατό, το οποίο θα χρησιμοποιούσε το φυσίγγιο "kurz". Ένα από αυτά τα πρωτότυπα, καρπός των εργασιών των σχεδιαστών της Ομάδας Ανάπτυξης Ελαφρών Όπλων (Abteilung 37, "Απόσπασμα 37") στο Όμπερντορφ, ήταν το MKb Gerät 06 (Maschinenkarabiner Gerät 06, "Αυτόματο Τυφέκιο Εξάρτημα 06"), το οποίο χρησιμοποιούσε μηχανισμό οπισθοδρόμησης παρόμοιο με αυτόν του πολυβόλου MG 42, αλλά με τροποποιήσεις στην κάννη και το μηχανισμό αερίων. Οι σχεδιαστές παρατήρησαν όμως πως με λεπτομερή προσοχή στην μηχανική εφαρμογή, το σύστημα αερίων μπορούσε να αφαιρεθεί. Το όπλο που προέκυψε, το Gerät 06(H), δρομολογήθηκε για υιοθέτηση από τη Βέρμαχτ ως StG 45(M). Αν και το τέλος του πολέμου και η ήττα της Γερμανίας πόλεμος διέκοψαν τη διαδικασία, στο μηχανισμό του όπλου βασίστηκαν μεταπολεμικά σχέδια όπλων εταιρειών όπως η CEAM/AME, η CETME και η Heckler & Koch.[10]

Κατά το τέλος του πολέμου, υπήρξαν επιπλέον προσπάθειες ανάπτυξης ενός φθηνού όπλου (διαμετρήματος 7.92x33mm), που έφερε την επωνυμία Volksgewehr, δηλαδή όπλο του λαού, με την ελπίδα πως θα κατόρθωναν να αναχαιτίσουν τους ταχέως προελαύνοντες Συμμάχους. Ένα από τα σχέδια αυτά της "τελευταίας στιγμής", το VG 1-5 (Volkssturmgewehr 1-5, "Όπλο της Φόλκστουρμ 1-5"), χρησιμοποιούσε μηχανισμό οπισθοδρόμησης αερίων βασισμένη στο σύστημα " Barnitzke ". Σε αυτό το σύστημα, αέριο από την κάννη κοντά στη θαλάμη ωθούσε το κλείστρο προς τα εμπρός. Όταν το φυσίγγιο εγκατέλειπε το όπλο, η πίεση του αερίου σταματούσε να ασκείται στο κλείστρο, με αποτέλεσμα η πίεση του κάλυκα να σπρώχνει το μηχανισμό του κλείστρου προς τα πίσω. Η αρχή λειτουργίας αυτή χρησιμοποιήθηκε με μεγαλύτερη επιτυχία στο πιστόλι Heckler & Koch P7.[10]

Μεταπολεμικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γενικά αποδεκτό ως το πρώτο παγκοσμίως τυφέκιο εφόδου, το StG 44 επηρέασε σε ευρεία κλίμακα τον σχεδιασμό όπλων μετά τον πόλεμο. Τα πιο γνωστά όπλα που βασίστηκαν στο StG 44 είναι το AK-47 "Καλάσνικοφ" και τα μεταγενέστερα αμερικανικά όπλα της σειράς M16. Η Σοβιετική Ένωση υιοθέτησε ταχύτατα την ιδέα του τυφεκίου εφόδου. Το AK-47, αν και χρησιμοποιούσε και αυτό πυρομαχικά μέσου διαμετρήματος και είχε εμφανή εξωτερική ομοιότητα με το StG 44, είχε κάπως διαφορετικό μηχανισμό λειτουργίας.[15]

AK-47. Η ομοιότητά του με το StG 44 είναι εμφανής.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλές δυτικές χώρες συνέχισαν την σχεδίαση όπλων με μεγάλα φυσίγγια. Αν και το φυσίγγιο 7.62x51mm NATO που υιοθετήθηκε μεταπολεμικά ήταν πλήρους ισχύος φυσίγγιο, η επιθυμία χρήσης ενός μέσου φυσιγγίου υπέβοσκε. Για παράδειγμα, το αμερικανικό τυφέκιο M1 Garand είχε αρχικά σχεδιαστεί για διαμέτρημα .276 Pedersen (7 mm), φυσιγγίου μικρότερης ισχύος από το τυπικό .30-06 Springfield. Η υιοθέτηση του τυφεκίου Μ1 carbine το 1941 απέδειξε τη χρησιμότητα ενός μικρού, ελαφρού, μικρής ισχύος όπλου, που δεν απαιτούσε εξειδικευμένη εκπαίδευση για να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά από ένα στρατιώτη.

Όσο για το ίδιο το StG 44, παρέμεινε σε χρήση από τον Εθνικό Λαϊκό Στρατό (Nationale Volksarmee) της Ανατολικής Γερμανίας, υπό την ονομασία MPi.44, ώσπου αντικαταστάθηκε με εκδόσεις του AK-47. Η "Λαϊκή Αστυνομία" το χρησιμοποίησε ως το 1962, οπότε και αντικαταστάθηκε από το σοβιετικό υποπολυβόλο PPSh-41. Το StG 44 χρησιμοποιήθηκε και από άλλες χώρες μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας[16] και της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας,[17] όπου μονάδες του 63ου Τάγματος Αλεξιπτωτιστών το χρησιμοποίησαν ως τη δεκαετία του 1980,[18] οπότε και τα υπάρχοντα όπλα είτε δόθηκαν στα αποθέματα του Στρατού Ξηράς ή πωλήθηκαν σε φιλικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Η Αργεντινή κατασκεύασε τις δικές τις δοκιμαστικές εκδόσεις του StG 44, οι οποίες παρήχθησαν από τη CITEFA στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και τις αρχές εκείνης του 1950,[19] αλλά τελικά λήφθηκε η απόφαση υιοθέτησης του FN FAL το 1955 από τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας.[20]

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η ΕΣΣΔ και άλλα κράτη του Ανατολικού Μπλοκ προμήθευαν φιλοσοβιετικά καθεστώτα με κατασχεθέντα γερμανικά όπλα όπως το StG 44, μαζί με νεοκατασκευασθέντα ή προσαρμοσμένα σε διαμέτρημα 7.92x33mm. Οι Γάλλοι ανακάλυψαν πολλά τέτοια όπλα στην Αλγερία, των οποίων χώρα προέλευσης αποκαλύφθηκε η Τσεχοσλοβακία. Κομμάτια έφτασαν στα χέρια των πολεμιστών του PLO και της Χεζμπολάχ στο Λίβανο. Χρησιμοποιούνται ακόμα σε πολύ περιορισμένους αριθμούς από αντάρτες στη Μέση Ανατολή,[21] καθώς και σε μερικές χώρες του Κέρατος της Αφρικής. Μερικά κομμάτια StG 44 έχουν κατασχεθεί από αντάρτες από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ.[22][23]

Νέα ημιαυτόματα αντίγραφα των MKb 42(H), MP 43/1 και StG 44 κατασκευάζονται σήμερα στη Γερμανία από την εταιρία Sport-Systeme Dittrich[24] στο αυθεντικό διαμέτρημα 7.92x33mm Kurz.

Παραγωγή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όπλο 1942 1943 1944 1945 Σύνολο
MKb. 42[10] 116 11.717 - - 11.833
StG 44[10] - 19.501 281.860 124.616 425.977
Φυσίγγιο Pistolenpatrone 43[10] 9.700.000 23.400.000 579.400.000 209.500.000 822.000.000

Χρήστες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2010. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Wacker, ό.π., σ. 214-215
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Mann, ό.π., σ.167
  4. ↑ Ed Ezell, Ian Hogg, Chris Bishop, John Weeks, Vincent DiMaio, David Westwood, and WHB Smith.
  5. ↑ "Machine Carbine Promoted," Tactical and Technical Trends, No. 57, April 1945.
  6. ↑ Shore, C. (Capt.), With British Snipers to the Reich, Samworth Press, 1948
  7. ↑ , Daniel D. Musgrave, German weapons of War: Infantry weapons of the Third Reich, MOR Associates, 1985
  8. ↑ Bishop, Chris (1998), The Encyclopedia of Weapons of World War II, New York: Orbis Publiishing Ltd, ISBN 0-7607-1022-8 .
  9. ↑ Weeks, John, World War II Small Arms, Galahad Books, 1979
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 10,7 http://www.lexikon-der-wehrmacht.de/Waffen/sturmgewehre.htm
  11. ↑ Mann, ό.π., σ.168
  12. ↑ Tactical and Technical Trends, No. 57, April 1945, War Department
  13. ↑ «Lexikon der Wehrmacht: Sturmgewehre (Εγκυκλοπαίδεια του Γερμανικού Στρατού: Τυφέκια Εφόδου)». Wehrmacht. 11 Ιανουαρίου 2007. 
  14. ↑ German Infrared Night-Vision Devices Αρχειοθετήθηκε 2010-01-25 στο Wayback Machine. achtungpanzer.com
  15. ↑ Joly, Elena; Kalashnikov, Mikhail (2006), The Gun That Changed the World, Cambridge: Polity, ISBN 9780745636924, http://search.barnesandnoble.com/The-Gun-That-Changed-the-World/Elena-Joly/e/9780745636924/?itm=1, ανακτήθηκε στις 2010-02-26 
  16. ↑ Valka.cz site
  17. ↑ «Φωτογραφία του 1966, στρατιώτες του Γιουγκοσλαβικού Στρατού με StG 44s». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2010. 
  18. ↑ «Άρθρο του Svetski Rat σχετικά με τη μεταπολεμική χρήση του StG 44 από τη Γιουγκοσλαβία». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2010. 
  19. ↑ «Museo de Armas de La Nacion». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2010. 
  20. ↑ Στρατός της Αργεντινής Αρχειοθετήθηκε 2007-09-30 στο Wayback Machine. ww2incolor.com forum post
  21. ↑ «Pro-Lebanese Forces website». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιανουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2008. 
  22. ↑ http://farm4.static.flickr.com/3129/2590655887_f8fd441375.jpg?v=0
  23. ↑ http://necrosant.oranc.co.kr/zbxe/files/attach/images/3392/669/001/stg44_iraq.jpg
  24. ↑ «Sport-Systeme Dittrich website». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2008. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Wacker, Albrect: Ελεύθερος Σκοπευτής στο Ανατολικό Μέτωπο. Τα Απομνημονεύματα του Sepp Allerberger, Κατόχου του Σταυρού των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού. Εκδόσεις EUROBOOKS, Αθήνα 2007. ISBN 978-960-87218-7-6
  • Mann Chris: SS-Totenkopf. Η Ιστορία της «Μεραρχίας της Νεκροκεφαλής» 1940 – 1945. Εκδόσεις Anubis, Αθήνα 2008. ISBN 978-960-306-719-1
  • Lexicon der Wehrmacht

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Sturmgewehr_44&oldid=10468693"