پرش به محتوا

داران

مختصات: ۳۲°۵۹′۰۵″شمالی ۵۰°۲۴′۵۱″شرقی / ۳۲٫۹۸۴۷۱۰۰۲°شمالی ۵۰٫۴۱۴۰۴۹۶۳°شرقی / 32.98471002; 50.41404963
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
داران
[[پرونده:
تصویری از شهر داران
|250px]]
کشور ایران
استاناصفهان
شهرستانفریدن
بخشمرکزی
نام(های) پیشینپرتیکان ، دارالعماره
سال شهرشدنقبل از اسلام
مردم
جمعیت۲۰،۰۷۸ تن[۱]
جغرافیای طبیعی
ارتفاع۲۳۹۰
اطلاعات شهری
پیش‌شمارهٔ تلفن۰۳۱۵۷۲۲-۰۳۱۵۷۲۵
شناسهٔ ملی خودروایران ۴۳ ب
کد آماری۱۴۱۷
داران بر ایران واقع شده‌است
داران
روی نقشه ایران
۳۲°۵۹′۰۵″شمالی ۵۰°۲۴′۵۱″شرقی / ۳۲٫۹۸۴۷۱۰۰۲°شمالی ۵۰٫۴۱۴۰۴۹۶۳°شرقی / 32.98471002; 50.41404963

داران مرکز شهرستان فریدن و یکی از شهرهای تاریخی استان اصفهان در مرکز ایران است. داران در زمان صفوی «دارالعماره» بوده که به مناسبت زندگی خان‌ها و رهبران عشایر بختیاری که در این محل می‌زیستند، بدین نام خوانده شده‌ است. جمعیت این شهرستان بر اساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، برابر با ۲۰٬۰۷۸ نفر (۵٬۸۸۱ خانوار) بوده‌است.[۲]

جغرافیا

[ویرایش]

داران در ۳۲ درجه و ۵۸ دقیقه و ۴۵ ثانیه عرض شمالی و ۵۰ درجه و ۲۵ دقیقه طول شرقی نسبت به نصف‌النهار گرینویچ قرار دارد.

ارتفاع داران از سطح دریا ۲۳۹۰ متر است و از شهرهای مرتفع و سرد کشور با آب‌وهوایی معتدل و خشک می‌باشد که تابستان‌هایی معتدل و زمستان‌هایی بسیار سرد دارد. بیشترین درجه حرارت در تابستان ۳۵ درجه سانتی گراد بالای صفر و کم‌ترین آن، در زمستان ۲۰ درجه زیر صفر است. میانگین بارش سالیانه داران، ۳۵۰ میلی‌متر است.

مردم

[ویرایش]

رزم‌آرا زبان و مذهب اهالی داران را فارسی و شیعه اثنی‌عشری و در قراء ارمنی نشین ارمنی و مسیحی دانسته است.[۳] در حال حاضر زبان اهالی فارسی، بختیاری و ترکی می‌باشد.[۴]

کشاورزی

[ویرایش]

مهم‌ترین محصولات کشاورزی این منطقه گندم، ذرت، یونجه، جو و سیب زمینی است. انواع گونه‌های درختی داران شامل گردو، آلو، آلبالو، زردآلو و سیب درختی می‌باشد.


در سال ۱۳۱۶ هجری خورشیدی، داران مرکز شهرستان فریدن شد که امروزه شامل چهار شهرستان فریدن، چادگان، فریدون‌شهر و بوئین میاندشت است.[۵]

منابع

[ویرایش]
  1. «نتایج سرشماری ایران در سال ۱۳۹۵». درگاه ملی آمار. بایگانی‌شده از اصلی (اکسل) در ۲۰ شهریور ۱۴۰۲.
  2. «نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن 1395». درگاه ملی آمار ایران. دریافت‌شده در ۱۷ مرداد ۱۳۹۷.
  3. حسینعلی رزم آرا.فرهنگ جغرافیایی ایران.(ج‌ 10، ص‌ 83 ـ84) .
  4. Geomatics and Cartographic Research Centre, Carleton University. "Atlas of the Languages of Iran". iranatlas.net (به انگلیسی). Retrieved 2023-05-18.
  5. احمدی، نصراله (۱۳۸۱). سیمای منابع طبیعی، کشاورزی، دامپروری و صنایع جانبی استان اصفهان. اصفهان: موسسه تبلیغاتی رسانه. صص. ۸.