شمال

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /شُمال/

اسم

شمال

1. (جغرافیا): یکی از چهار جهت اصلی. که هرگاه ناظری رو به مشرق ایستاده باشد، در سمت چپ او واقع می‌شود، مقابل جنوب.

   شمال ممکن است به دو بخش شم - آل قابل تجزیه باشد و در زبان معیار باستان به معنی ایل شمع‌دار یا مشعل‌دار بوده، شاید در ابتدا دسته‌های چوب‌های دسته شده آتش زده منظور بوده باشد.

2. شُمال: در گویش گنابادی یعنی باد ، نَسیم

زبان دیگر

• عربی

اسم

1. سمت روبروی ما وقتی که خورشید در سمت راستمان باشد.
2. سمت چپ.
3. آپا

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین