Bilurico claro

En plumaxe de verán en Standlake, Oxfordshire

En plumaxe de inverno en Laem Phak Bia, Thailandia.

Pouco preocupante^[1]

Reino:	Animalia
Filo:	Chordata
Clase:	Aves
Orde:	Charadriiformes
Familia:	Scolopacidae
Xénero:	Tringa
Especie:	Tringa nebularia (Gunnerus, 1767)

Distribución de T. nebularia Área reprodutora Área non reprodutora De paso Aves errantes (estacionalidade incerta)

Sinonimia

Scolopax glottis Linnaeus, 1758
Tringa littorea Linnaeus, 1758

Canción e chamadas, gravadas no oeste de Sutherland, Escocia.

O bilurico claro^[2] ou bilurico pativerde^[3] (Tringa nebularia) é unha ave limícola da familia Scolopacidae. O nome do xénero Tringa é unha palabra neolatina que Aldrovandus lle puxo como nome á especie Tringa ochropus en 1599 baseándose na palabra do grego antigo trungas, que é o nome dunha ave mencionada por Aristóteles. O nome específico nebularia procede do latín nebula, 'néboa', xa que os pantanos do seu hábitat adoitan ser neboentos.^[4]

Taxonomía

Os seus parentes máis próximos son o bilurico patiamarelo grande (Tringa melanoleuca), que xunto co bilurico escuro (T. erythropus) forma un grupo estreitamente relacionado. As tres especies presentan a característica de ter as cores básicas de pés e patas dos Tringa, demostrando que este carácter é parafilético.^[5] Son tamén os biluricos máis grandes á parte do Tringa semipalmata, que ten unha constitución corporal máis robusta. O bilurico patiamarelo grande e o bilurico claro comparten un padrón do peito áspero, escuro e bastante definido e tamén moita cor negra nos ombreiros e dorso na plumaxe reprodutora.

Distribución

É unha ave subártica, que se reproduce no norte de Escocia cara ao leste a través do norte de Europa e Asia. É unha especie migratoria, que inverna en África, o subcontinente indio, e Australasia, xeralmente en augas doces. Reprodúcese en terreos secos preto de áreas pantanosas, poñendo uns catro ovos nunha depresión escavada no chan.

Descrición

Os biluricos claros son marróns na plumaxe da época reprodutora e marróns cincentos en inverno. Cando están na auga, poden parecer moi similares aos biluricos finos, pero distínguense pola forma da metade inferior do bico, que lle dá unha aparencia ao pico de estar un pouco curvado cara a arriba. Teñen patas longas verdosas e un bico longo con base cincenta. Presentan unha cuña branca na parte dorsal en voo. Son algo meirandes que a especie relacionada o bilurico común. A chamada usual é unha serie rápida de tres curtas notas afrautadas silabeadas como teu-teu-teu.

Igual que a maioría dos limícolas, aliméntase de pequenos invertebrados, pero tamén capturan pequenos peixes e anfibios.

É unha das especies incluída no Acordo para a Conservación de Aves Acuáticas Migratorias Africano-euroasiático (AEWA).