Saltar ao contido

Fittipaldi Automotive

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Fittipaldi
Nome completo Fittipaldi Automotive
Bandeira Brasil
Baseada en Reading, Berkshire, Reino Unido
Tempadas en activo 8 (1975-1982)
Número de pilotos Wilson Fittipaldi
ItaliaArturo Merzario
Emerson Fittipaldi
Finlandia Keke Rosberg
Chico Serra
Alex Ribeiro
Ingo Hoffmann
Debut Gran Premio da Arxentina de 1975
Carreiras 120 (119 saídas)
Campionatos de Construtores 0 (mellor resultado: 7º en 1978)
Campionatos de Pilotos 0 (mellor resultado: Emerson Fittipaldi 10º en 1978)
Vitorias 0 (mellor resultado: 2º no Gran Premio do Brasil de 1978)
Pole positions 0 (mellor posición: 5º no Gran Premio do Brasil de 1976)
Voltas Rápidas 0
Puntos totais 0
Derradeiro GP Gran Premio Caesars Palace de 1982

Fittipaldi Automotive, ás veces chamado Copersucar, nome do seu primeiro patrocinador importante, foi o único equipo e construtor de Fórmula 1 con base no Brasil. Formouno en 1974 o piloto de carreiras Wilson Fittipaldi e o seu irmán máis novo, o dobre campión do mundo Emerson, co diñeiro da cooperativa de azucre e alcohol do Brasil Copersucar. En 1976 Emerson sorprendeu ao mundo do motor, deixando ao equipo campión do mundo, McLaren, para pilotar para o equipo da familia sen éxito. O futuro campión do mundo Keke Rosberg logrou o seu primeiro podio na Fórmula Un co equipo.

O equipo tivo base en São Paulo, case 10.000 km. de distancia do centro da industria do automobilismo mundial no Reino Unido, antes de trasladarse a Reading, Reino Unido, en 1977. Participou en 119 Grandes Premios entre 1975 e 1982, presentando un total de 156 coches. Logrou tres podios e anotou 44 puntos no campionato.

Orixe

[editar | editar a fonte]
Fitti-Vee: Fittipaldi construíu os seus primeiros automóbiles de carreiras no Brasil por Fórmula Vee en 1967

Na década de 1960 os novos irmáns Fittipaldi, Wilson e Emerson, tiñan un negocio de éxito no seu Brasil natal fabricando karts e tuneando motores. Chegaron a construír coches de carreiras de Fórmula Vee e tiñan un gran negocio de automóbiles e accesorios de carreiras.[1] Tamén eran pilotos de carreiras no Brasil e na década de 1960 foron a Europa, onde progresaron a través das fórmula menores ata alcanzar a Fórmula 1, a máxima categoría internacional de carreiras de monoprazas. O irmán máis novo, Emerson, foi o que tivo máis éxito; en 1970 pilotou para o equipo Lotus na Fórmula Un e gañou o seu primeiro campionato mundial en 1972.[2] Wilson pilotou para o equipo Brabham na Fórmula Un en 1972 e 1973, logrando unha mellor posición final de carreira no quinto lugar. A finais de 1973 os irmáns decidiron crear o seu propio equipo de Fórmula Un.[3]

A tempada 1974 empregouse en establecer o novo equipo, que ía ter un forte sabor brasileiro. Wilson foi capaz de persuadir a cooperativa de azucre e alcohol brasileira 'Copersucar' para patrocinar ao equipo[Cómpre referencia]. O piloto de McLaren Emerson actuou como consultor do equipo. O coche de marca Copersucar foi deseñado polo brasileiro Richard Divila, que traballara para 'Fittipaldi Empreendimentos' deseñando coches de Fórmula Vee, e máis tarde para o equipo europeo Bardahl Fittipaldi de Fórmula Dúas, modificando o seu Lotus e o chasis Brabham.[4][5] A empresa nacional aeroespacial Embraer tamén participou, o fornecendo de materiais para o novo equipo e proporcionando o túnel de vento. O mexicano Jo Ramírez foi contratado como director de equipo Jo Ramírez (2005).[6] O equipo instalouse inicialmente no Brasil, a case 10.000 quilómetros de distancia do Reino Unido, un movemento audaz dado o carácter maioritariamente británico da tecnoloxía da Fórmula Un, da década de 1960 en diante. O longo e baixo Copersucar FD01, con carrozaría bulbosa encerraba o motor e os radiadores montados nunha posición traseira pouco común, estaba pintado en prata con cores do arco iris nos flancos, deuse a coñecer en outubro de 1974 na Senado Federal en Brasilia en presenza do presidente Ernesto Geisel.[Cómpre referencia] Do mesmo xeito que a serie de coches BT de Brabham ( Brabham e Tauranac), a designación FD do coche reflicte as iniciais do condutor e o deseñador (Fittipaldi e Dávila).

Historia

[editar | editar a fonte]

Copersucar-Fittipaldi (1975-1977)

[editar | editar a fonte]
Copersucar-Fittipaldi FD04,.. Emerson quinto clasificado no seu debut co equipo da familia no ano 1976. Este foi o último Fittipaldi construído no Brasil.

Ver tempada 1975, tempada 1976 e tempada 1977 para os resumos da tempada

O equipo, inicialmente coñecido como Copersucar-Fittipaldi, non tivo grande éxito na súa primeira tempada de carreiras en 1975 Wilson estrelouse co chasis FD01 na volta 13 da súa primeira carreira, no Gran Premio da Arxentina, que gañou o seu irmán no seu McLaren.[7] Os chasis FD02 e FD03, utilizados o resto do ano, tiñan o mesmo deseño que o coche orixinal, pero abandonou a maior parte da carrozaría orixinal.[8] Wilson era o único piloto e só logrou acabar en cinco ocasións, a mellor das cales foi un décimo e último lugar no Gran Premio dos Estados Unidos en Watkins Glen, e non puido clasificarse en tres ocasións. O italiano Arturo Merzario non o fixo mellor cando se fixo cargo do chasis no Gran Premio de casa despois de que Wilson rompera dous ósos na súa man nun accidente na práctica no Gran Premio de Austria.[9] Malia a falta de éxito, o pequeno equipo logrou unha revolución para o ano seguinte: Emerson Fittipaldi uniuse ao equipo deixando McLaren, co que lograra o seu segundo Campionato de pilotos en 1974 o seu irmán deixou a pilotaxe e dedicouse a xestión do equipo.

Emerson comentou: "Son consciente de que practicamente non vou ter ningunha posibilidade de gañar o título mundial da próxima tempada .... Será un comezo moi difícil, pero estou moi entusiasmado e estou seguro de que co esforzo de todos imos ter os primeiros resultados positivos no segundo semestre do próximo ano, creo que no medio prazo un ou dous anos, o Brasil terá un dos mellores equipos de Fórmula Un do mundo".[10]

Emerson era o piloto principal do equipo en 1976, aínda que o brasileiro Ingo Hoffmann foi o seu compañeiro de equipo durante catro carreiras. Fittipaldi cualificou o novo FD04 quinto na súa debut, en Interlagos. Na carreira só puido terminar 13º, un resultado representativo do resto da tempada na que anotou só tres puntos. O resultado da cualificación segue sendo o mellor que alcanzou o equipo. O experimento de basear o equipo no Brasil non durou, estaba demasiado lonxe dos seus fornecedores de motores e caixas de cambios e da gran comunidade de expertos fabricantes de compoñentes dispoñibles no Reino Unido. Aínda que o primeiro FD04 foi construído alí, os seguintes coches construiríanse na nova base do equipo establecida en Reading, Reino Unido.

O equipo continuou coa mesma configuración para 1977. Fittipaldi foi capaz de anotar varios cuartos e quinto postos no ano. Hoffman só apareceu dúas veces no comezo do ano, terminando sétimo no Gran Premio do Brasil. O novo F5, librea en cor amarela en lugar de prata, (Divila deixara o papel de director técnico, o 'D' foi eliminado da designación) presentouse a mediados de tempada.

Fittipaldi Automotive (1978-1979)

[editar | editar a fonte]

Ver tempada 1978 e tempada 1979 para os resumos da tempada

Fittipaldi F5A. A aerodinámica modificada da versión F5 foi deseñado polo Giacomo Caliri

Aínda que non foi un grande éxito en 1977, en 1978 o F5A, modificouse para aplicar os principios de efecto solo demostrado o seu bo resultado por Lotus, permitiu que o ex campión do mundo anotara varios bos resultados. O mellor deles foi un segundo lugar, logo de loitar con Mario Andretti e Gilles Villeneuve,[11] no eterno coto de caza do equipo no Brasil. Fittipaldi terminou a tempada con 17 puntos e o equipo, agora coñecido como Fittipaldi Automotive,[12] rematou sétimo na táboa de construtores, un posto por diante do antigo equipo de Emerson, McLaren.

A tempada de 1979 viu afundirse a promesa do ano anterior. A implantación con éxito do efecto solo estábase convertendo en crucial para o éxito nas pistas, pero a comprensión do fenómeno estaba nos seus inicios e o F6 de Ralph Bellamy foi un fracaso na pista.[13] Fittipaldi foi de novo o único piloto do equipo, malia que Alex Ribeiro participou na carreira fóra de campionato que inaugurou o circuíto de Imola ese ano,[14] antes de intentar e non poder cualificar un coche para as carreiras do final da tempada en América do Norte.

Equipo Skol Fittipaldi (1980)

[editar | editar a fonte]

Ver tempada 1980 para o resumo da tempada

A finais de 1979 Copersucar decidiu poñer fin ao seu patrocinio.[15] O equipo comprou os restos de Wolf, converténdose nun equipo de dous coches por primeira vez. O equipo foi renomeado como equipo Skol Fittipaldi para a tempada de 1980 para reflectir o novo patrocinio de Skol Brasil (actualmente unha marca AmBev). Emerson e o piloto de Wolf Racing Keke Rosberg correron a primeira parte da tempada co chasis modificado de Wolf do ano anterior. Os coches, designados como F7S, deron un terceiro lugar para cada un dos pilotos antes de ser substituído polo F8 con menos éxito. O equipo de deseño dese ano estivo encabezado por Harvey Postlethwaite, outro activo obtido de Wolf, e tamén incluía ao moi novo xefe de aerodinámica Adrian Newey[16][17] ambos serán posteriormente os deseñadores de coches gañadores do campionato para outros equipos.

Fittipaldi Automotive (1981-1982)

[editar | editar a fonte]

Ver tempada 1981 e 1982 para os resumos da tempada

'Fittipaldi F8': O coche foi deseñado por Harvey Postlethwaite e o mozo Adrian Newey.

Emerson Fittipaldi decidiu retirarse da competición a finais de 1980. Desde entón, dixo que os seus dous últimos anos na Fórmula Un non estaba moi contento:. "Estaba demasiado involucrado nos problemas e trataba de consolidar o equipo, e descoidei o meu matrimonio e a miña vida persoal", aínda que no momento citou as mortes dos seus colegas como a razón da súa retirada.[18] El tiña soamente 33 anos, pero competía na Fórmula Un desde había unha década. Non puido terminar sete das dez últimas carreiras ese ano e varias veces foi superado polo seu compañeiro de equipo finlandés. Pasouse á xestión do equipo[19] e o mozo brasileiro Chico Serra substituíuno para o ano 1981. O equipo, que volveu ao nome de Fittipaldi Automotive logo de rematar o patrocinio de Skol, entrou nunha forte caída a partir de 1981. Postlethwaite fichou por Ferrari no principio do ano e o equipo correu unha vez máis con variantes actualizadas do chasis da tempada anterior, e usando pneumáticos Michelin, Avon e Pirelli, incluíndo unha carreira na que os dous coches usaron marcas diferentes.[20] Rosberg conseguiu terminar cuarto na carreira fóra de campionato de Suráfrica organizado pola FOCA ao comezo do ano, aínda que cunha volta menos que os líderes[21] (ver Guerra FISA-FOCA), pero despois diso os pilotos rexistraron unha sucesión non cualificacións e retiradas. Cando lograban acabar era normalmente entre os últimos e non anotaron ningún punto ese ano.

O finlandés marchou a Williams en 1982, onde gañaría o Campionato de Pilotos, o único home en facelo logo de non anotar ningún punto o ano anterior.[Cómpre referencia] O equipo continuou cun só F8 para Serra, a miúdo utilizando o chasis que correra a maior parte da tempada 1981.[22] E anotou un último punto co seu sexto lugar no Gran Premio de Bélxica en Zolder, aínda que só despois de que Niki Lauda fora descualificado. Un último coche novo, o F9, foi deseñado polo retornado Divila e Tim Wright e presentouse no Gran Premio de Gran Bretaña dese ano, pero non logrou mellorar a situación. Os irmáns Fittipaldi intentaron recadar fondos para continuar en 1983, pero o equipo tivo que pechar as súas portas a principios de 1983.[23]

Aurora Fórmula Un

[editar | editar a fonte]

Un chasis Fittipaldi F5A correu para RAM Racing (baixo a marca de 'Mopar Ultramar Racing Team') logrou a única vitoria para a marca no campionato Aurora de Fórmula Un na Carreira de Campións en Brands Hatch o 15 de abril de 1979 en mans de Guy Edwards, aínda que en realidade foi sétimo na pista, tras seis coches do campionato do mundo que non estaban inscritos na serie Aurora.[Cómpre referencia] Edwards e o seu compañeiro de equipo Bernard de Dryver obtivo outros bos resultados na serie, incluíndo unha cadea de podios.[24]

Valentino Musetti, un dobre de cine británico, correu unha variante actualizada do F5B no campionato Aurora de Fórmula Un do Reino Unido de 1980, pero con menos éxito que o ano anterior.[25]

Pilotos notables

[editar | editar a fonte]

Emerson Fittipaldi

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Emerson Fittipaldi.

Durante gran parte da súa historia Fittipaldi Automotive estivo totalmente centrado en torno a Emerson Fittipaldi. Emerson era un dobre campión do mundo famoso polo seu estilo suave e rápido cando se uniu ao equipo da familia. Aínda que o seu irmán máis vello pilotou na primeira tempada do equipo, a idea de que Emerson podería pilotar para o equipo sempre estaba no aire e só un ano máis tarde cancelou a renovación do contrato co seu entón equipo McLaren e asinou con Fittipaldi. Malia que seguía sendo capaz de actuacións notables, durante a súa época con Fittipaldi Automotive converteuse nun piloto inconsistente. En varias ocasións, o director do equipo Jo Ramírez recriminou o seu piloto cando repentinos refachos de velocidade indicaban que non estivera conducindo ao seu máximo potencial. Para 1980 o compañeiro de Fittipaldi, Keke Rosberg pensaba que Emerson deixara atrás o mellor momento, e atopouno desmotivado. Emerson retirouse a finais dese ano, logo de cinco tempadas co equipo da familia. Aínda que máis tarde fixo unha carreira moi exitosa no nivel superior de carreiras de monoprazas dos Estados Unidos na CART.[Cómpre referencia]

Keke Rosberg

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Keke Rosberg.

O mozo finlandés Keke Rosberg estaba loitando por atopar un asento na competencia cando se uniu a Fittipaldi para a tempada 1980. Pilotara previamente dúas tempadas inconexas nos equipos Theodore Racing, ATS e Walter Wolf Racing, pero malia gañar unha carreira fóra de campionato con Theodore, non anotara ningún punto no campionato do mundo. Fittipaldi comprou os restos de Wolf a finais de 1979. Rosberg declarou que Emerson, que non tivera previamente un compañeiro de equipo a tempada completa en Fittipaldi Automotive, quería outro piloto brasileiro, pero foi persuadido polos ex-empregados de Wolf Peter Warr e Harvey Postlethwaite para ofrecer o coche número dous ao finlandés. O propio Rosberg viu a tempada completa na Fórmula Un con Fittipaldi como un paso "cara á vitoria". El foi competitivo xunto a Emerson na súa primeira tempada, anotando un podio na súa primeira carreira co equipo, o Gran Premio da Arxentina de 1980. Rosberg pasou a Emerson na pista na súa segunda carreira co equipo, e afirma que a partir de entón houbo fricción entre Fittipaldi e el mesmo. Durante a súa desastrosa segunda tempada co equipo, no que non anotaron un só punto, Rosberg pactou a súa rescisión de contrato. Foise a Williams, onde gañaría o campionato mundial de pilotos na seguinte tempada.[26]

Resultados Completos na Fórmula Un

[editar | editar a fonte]

(Lenda) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Resultados no Campionato do Mundo

[editar | editar a fonte]
Ano Chasis Motor Pilotos 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Puntos Pos.
1975 Fittipaldi FD01
Fittipaldi FD02
Fittipaldi FD03 		Ford Cosworth DFV ARX BRA RSA ESP MON BEL SWE NED FRA GBR ALE AUT ITA USA 0 NC
Wilson Fittipaldi Ret 13 NSC Ret NSC 12 17 11 Ret 19 Ret NSC 10
Italia Arturo Merzario 11
1976 Fittipaldi FD04 Ford Cosworth DFV BRA RSA USW ESP BEL MON SWE FRA GBR ALE AUT NED ITA CAN USA XPN 3 11º
Emerson Fittipaldi 13 17 6 Ret NSC 6 Ret Ret 6 13 Ret Ret 15 Ret 9 Ret
Ingo Hoffmann 11 NSC NSC NSC
1977 Fittipaldi FD04
Fittipaldi F5 		Ford Cosworth DFV ARX BRA RSA USW ESP MON BEL SWE FRA GBR ALE AUT NED ITA USA CAN XPN 11 9º
Emerson Fittipaldi 4 4 10 5 14 Ret Ret 18 11 Ret NSC 11 4 NSC 13 Ret
Ingo Hoffmann Ret 7
1978 Fittipaldi F5A Ford Cosworth DFV ARX BRA RSA USW MON BEL ESP SWE FRA GBR ALE AUT NED ITA USA CAN 17 7º
Emerson Fittipaldi 9 2 Ret 8 9 Ret Ret 6 Ret Ret 4 4 5 8 5 Ret
1979 Fittipaldi F6A
Fittipaldi F5A 		Ford Cosworth DFV ARX BRA RSA USW ESP BEL MON FRA GBR ALE AUT NED ITA CAN USA 1 12º
Emerson Fittipaldi 6 11 13 Ret 11 9 Ret Ret 12 Ret Ret Ret 8 8 7
Alex Ribeiro NSC NSC
1980 Fittipaldi F7
Fittipaldi F8 		Ford Cosworth DFV ARX BRA RSA USW BEL MON FRA GBR ALE AUT NED ITA CAN USA 11 9º
Emerson Fittipaldi NC 15 8 3 Ret 6 Ret 12 Ret 11 Ret Ret Ret Ret
Finlandia Keke Rosberg 3 9 Ret Ret 7 NSC Ret NSC Ret 16 NSC 5 9 10
1981 Fittipaldi F8C Ford Cosworth DFV USW BRA ARX SMR BEL MON ESP FRA GBR ALE AUT NED ITA CAN CPL 0 NC
Finlandia Keke Rosberg Ret 9 Ret Ret Ret NSC 12 Ret Ret NSC NSC NSC NSC 10
Chico Serra 7 Ret Ret NSC Ret NSC 11 NTS NSC NSC NSC NSC NSC NSC
1982 Fittipaldi F9
Fittipaldi F8D 		Ford Cosworth DFV RSA BRA USW SMR BEL MON DET CAN NED GBR FRA ALE AUT SUI ITA CPL 1 14º
Chico Serra 17 Ret NSC 6 NSCP 11 NSC Ret Ret NSC 11 7 NSC 11 NSC

Resultados non de campionato

[editar | editar a fonte]
Ano Carreira Circuíto Piloto Resultado Notas
1975 BRDC International Trophy Silverstone Wilson Fittipaldi Ret O 'International Trophy' foi unha das carreiras fixas desde a década de 1950 á de 1970
1978 BRDC International Trophy Silverstone Emerson Fittipaldi 2
1979 Gran Premio Dino Ferrari Imola Alex Ribeiro Ret Carreira fóra de campionato celebrada para inaugurar o Autódromo Dino Ferrari
1980 Gran Premio de España Jarama Emerson Fittipaldi 5 Esta carreira non contou cos equipos 'FISA' (ver Guerra FISA-FOCA)
e máis tarde foi declarada fóra de campionato.
Keke Rosberg Ret
1981 Gran Premio de Suráfrica Kyalami Keke Rosberg 4 Outra vítima da Guerra FISA-FOCA.
Chico Serra 9

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Ludvigsen (2002) pp.26–29
  2. ↑ Donaldson, Gerald. "Emerson Fittipaldi". Formula One Administration Ltd. Consultado o 13 July 2010. 
  3. ↑ Ludvigsen (2002) p.132
  4. ↑ Richard Divila www.grandprix.com Retrieved 28 February 2006
  5. ↑ Ricardo Divila www.teamdan.com Arquivado 24 de setembro de 2015 en Wayback Machine. Retrieved 7 March 2006
  6. ↑ Jo Ramírez (2005): Memoirs of a Racing Man. Haynes Group.
  7. ↑ Gill (ed.) 1976 pp.19-22
  8. ↑ Hodges (1990) p.103
  9. ↑ Barrie Gill John Player Motorsport Yearbook 1976 - The World Championship 1975 page 78. Queen Anne Press Ltd ISBN 0-362-00254-1
  10. ↑ Fittipaldi eager to put Brazil on world map (November 27, 1975) The Times p. 10
  11. ↑ Reutemann turns on heat that is too much for other's comfort (January 30, 1978) The Times page 8
  12. ↑ Fittipaldi team name history www.formula1results.com[Ligazón morta] Retrieved 18 November 2009
  13. ↑ Fittipaldi Automotive www.grandprix.com Retrieved 28 February 2006
  14. ↑ Jesus Saves Racing 8w.forix.com Retrieved 28 February 2006
  15. ↑ Copersucar www.grandprix.com Retrieved 28 February 2006
  16. ↑ GrandPrix.com Retrieved 18 November 2009
  17. ↑ "Official: Adrian Newey joins Red Bull F1". GPUpdate.net (GPUpdate). 8 November 2005. Consultado o 30 January 2011. 
  18. ↑ Fittipaldi to Retire (December 12, 1980) The Times page 20
  19. ↑ Emerson Fittipaldi 8w.forix.com Retrieved 28 February 2006
  20. ↑ Fittipaldi 8C ChicaneF1.dyndns.org Arquivado 12 de xullo de 2006 en Wayback Machine. Retrieved 7 March 2006
  21. ↑ The one that didn't count 8w.forix.com Retrieved 20 March 2006
  22. ↑ Fittipaldi F8C/3 www.oldracingcars.com Arquivado 09 de novembro de 2004 en Wayback Machine. Retrieved 8 March 2006
  23. ↑ Nye (1986) p.188
  24. ↑ Autocourse Formula One 1979-1980 Aurora Formula One
  25. ↑ Val Musetti forums.atlasf1.com Retrieved 10 April 2006
  26. ↑ Rosberg, Keke & Botsford, Keith (1985) Keke An Autobiography Stanley Paul pp. 112 - 118 ISBN 0-09-156180-9

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Fittipaldi_Automotive&oldid=6790802»