Julio Camba

Julio Camba
	;
Biografía
Nacemento	16 de decembro de 1884 ; Vilanova de Arousa, España
Morte	28 de febreiro de 1962 (77 anos); Madrid, España
Lugar de sepultura	cemiterio de San Justo de Madrid
Actividade
Ocupación	xornalista
Xénero artístico	Ensaio
Familia
Irmáns	Francisco Camba
Premios
	(1951) premio Mariano de Cavia ;
Descrito pola fonte	Ensayo de un catálogo de periodistas españoles del siglo XIX (1903-1904), (sec:Camba (Julio), p.497)

Para o futbolista vilalbés véxase: Julio Camba Machado.

Julio Camba Andreu, nado en Vilanova de Arousa o 16 de decembro de 1884 e finado en Madrid o 28 de febreiro de 1962, foi un cronista galego de comezos do século XX.

Traxectoria

Naceu nunha familia de clase media, fillo do mestre e practicante Manuel Camba Bóveda e de Juana Andreu Temes. Foi irmán de Francisco Camba, e a súa casa natal converteuse na Casa Museo Irmáns Camba^[1].

Ós 16 anos de idade marchou da casa e embarcou de polisón nun barco cara Arxentina. En Buenos Aires introduciuse nos círculos anarquistas e fixo as súas primeiras armas literarias redactando proclamas e panfletos. Neses artigos mostraba o seu apoio á facción individualista do anarquismo na fundada pouco atrás FORA, xustificando o exemplo pola acción. Escribiu no periódico La Protesta, dirixido por Diego Abad de Santillán e Emilio López Arango.

A consecuencia disto, o 30 de novembro de 1902 foi expulsado da Arxentina, xunto a Adrián Troitiño e outros sindicalistas. Ó chegar a Pontevedra comezou a colaborar no Diario de Pontevedra, pero axiña marchou a Madrid. Comezou a publicar en El Porvenir del Obrero, e xunto a Antonio Apolo creou o semanario El Rebelde, con sede na rúa Madera, que durou un ano e medio.

A partir de 1905 colaborou como cronista no periódico republicano El País, con textos de temática variada e cun estilo que pon de manifesto a súa independencia. En 1907 empezou a colaborar en España Nueva como cronista parlamentario, con textos que reflicten o seu carácter escéptico respecto á política española.

Colaborou tamén no suplemento Los Lunes de El Imparcial, na Revista Blanca e en Tierra y Libertad. Nesa época tivo lugar o proceso polo atentado contra o rei Afonso XIII o día da súa voda, e Julio Camba tivo que declarar polo seu vínculo con Mateo Morral, se ben nalgúns dos seus artigos explicou a escasa relación que mantiña co anarquista.

En 1908 comezou a súa carreira como correspondente no estranxeiro. Juan Aragón incorporouno ao equipo de La Correspondencia de España e destinouno a Constantinopla, onde cubriu a revolución dos Xoves Turcos en xullo dese ano, e o cambio de sultán de Abdul Hamid II a Mehmed V. Ao seu regreso do Imperio Otomán pasou a traballar para El Mundo, que o destinou a París e Londres. En 1912 comezou a escribir a sección "Diario de un Español" no periódico barcelonés La Tribuna, con crónicas desde Alemaña.

En 1913, ó seu regreso a España, comezou a colaborar co diario monárquico ABC. En 1916, no contexto da primeira guerra mundial, viaxou a Nova York, para cubrir as eleccións de 1917 que gañou o demócrata Woodrow Wilson. Tras ese acontecemento volveu a Madrid e comezou a traballar para El Sol, fundado en decembro de 1917 e no que escribía tamén Ortega y Gasset. En 1921 volveu como correspondente a Berlín, e entre 1929 e 1931 desenvolveu o seu traballo desde Nova York. As súas ideas anarquistas arrefriáronse notablemente durante a década de 1920. En 1927 regresou ao ABC, e volveu a Nova York.

Durante a guerra civil expresou as súas simpatías polo bando franquista, escribindo no ABC publicado en Sevilla. Seguiu viaxando ata 1949, cando fixou a súa residencia en Madrid por motivos de saúde, vivindo no Hotel Palace. Entre 1951 e 1953 colaborou en Arriba, coa reelaboración de crónicas e artigos antigos xa ligados á actualidade, xa baseados na memoria do autor. O retoque e reconversión das súas crónicas foi algo frecuente a partir dese momento nos seus escritos editados por ABC e La Vanguardia.

Finou na clínica Covesa por mor dunha embolia.

Estilo

A súa obra está caracterizada pola imaxinación, o humor, a capacidade de observación e un espírito crítico, literario, que captura o lector con intelixencia e extraordinaria eficacia.

O estilo de Camba desborda ledicia e o seu humorismo é atractivo e agradábel. Nos seus artigos descobre a capacidade do lector para chegar alén dos parágrafos en branco. Na configuración do seu estilo teñen grande importancia as súas viaxes por todo o mundo que deron lugar a grandes traballos nun ton humorístico intelectual, aínda que no fondo sempre figura a retranca, o que fixo que Azorín definira o seu estilo literario como "humorismo galaico pasado por Londres".

As crónicas

Camba escribiu crónicas dos lugares onde ía, comezando por unha viaxe de vacacións a Vilanova, até cidades como Constantinopla, Londres, Berlín ou París. Escribía sobre as xentes e os costumes caracterizando cada lugar que visitaba, tratando temas como a política, as mulleres ou os ambientes, se ben tiña os seus propios estereotipos.

Pero tamén escribiu crónicas temáticas, como a crónica parlamentaria Diario de un escéptico, na que, como anarquista, tiña moito que criticar (sobre todo a Antonio Maura, dirixente do Partido Conservador).