Río Sil

Río Sil
	Vista dos canóns do Sil.
Tipo	río
Inicio
División administrativa	Cabrillanes, España
Localización	La Cueta
Final
División administrativa	provincia de Ourense, España
Localización	Nogueira de Ramuín
Desembocadura	río Miño
	43°01′17″N 6°07′16″O / 43.0213, -6.1212; B 42°27′14″N 7°43′51″O / 42.4538, -7.7309
Afluentes	Río Cabreira, Río Boeza, Río Cúa, Río Cabe, Lor, río Bibei, Río Casoio, Río Leira, Río Selmo, río Soldón
Conca hidrográfica	conca do Miño
Características
Dimensións	228 () km ;
Superficie da cunca hidrográfica	9.331 km²

O Sil é un río do noroeste da Península Ibérica que discorre polas provincias de León e Ourense, facendo no seu último tramo de fronteira entre esta última e a de Lugo, na zona noroeste de España. É o principal afluente do río Miño, coa que comparte a expresión popular de «o Sil leva a auga e o Miño a fama».

Características

Nace en La Cueta, León, ao pé de Peña Orniz, a 1980 metros de altitude. Após pasar polas comarcas de Laciana e do Bierzo (nesta, cruza a vila de Ponferrada), entra en Galicia pola provincia de Ourense, onde atravesa o Montefurado. Antigamente o seu leito rodeaba este monte nun percorrido de 3 km.

No seu tramo medio define a fronteira entre as provincias de Lugo e Ourense. Xúntase co Miño no lugar dos Peares. Preto da intersección entre o río Sil e o río Miño están os Canóns do Sil. O seu curso é de 228 km, pasando por vilas como Villablino, Toreno, Ponferrada, O Barco de Valdeorras, A Rúa e Quiroga. A súa conca é de 8 020 km².

Tanto o seu caudal como o dos seus afluentes é moi estable.

A sona de ser o río máis caudaloso de Galicia está xustificada: No anuario hidrolóxico da confederación hidrográfica Miño-Sil aparece que o encoro de San Pedro, a poucos quilómetros da xuntanza co Miño, rexistra moito máis paso de auga que o dos Peares, o último do río miño antes do encontro (5492 hm³ fronte a 2762,9 hm³ de media anual).^[1] A xuntanza de ambos, na parte baixa do Miño, produce un caudal conxunto superior.

Etimoloxía

Segundo algúns autores crese que Sil viría do latín sil: ocre. Plinio o Vello falaba nos seus documentos da abundancia de ouro e prata que se tiraba das grandes explotacións mineiras da Gallaecia no que hoxe son As Médulas, na conca do Sil; tales minas eran tamén ricas en materias corantes ou pigmentos ocres. Dioscórides fala expresamente dos ocres da Iberia occidental.

Máis probable é a orixe que dan outros autores, que falan dunha raíz celto-xemánica-lituana: sei-, sel- (pingar), da que derivan os nomes doutros ríos coma os italianos Silis e Silarus. Outros autores falan da raíz celto-xemánica-báltico-eslava: slei-, sli- (esvarar).

Tamén existe unha terceira hipótese de orixe preindoeuropea.^[2]

Principais afluentes

Pola ribeira esquerda:

Pola ribeira dereita:

Encoros

Os principais encoros do río son:

As Rozas (28 hm³), en Villablino (León).
Bárcena (341 hm³), situado en Ponferrada (León).
Penarrubia (13 hm³), en Rubiá (Ourense).
Pumares, en Carballeda de Valdeorras (Ourense).
Santiago (2 hm³), en Vilamartín de Valdeorras (Ourense).
San Martiño (10 hm³), en Quiroga (Lugo).
Sequeiros (11 hm³), entre Quiroga e Ribas de Sil (Lugo).
Santo Estevo (213 hm³), en Nogueira de Ramuín (Ourense).
San Pedro ou Pombeiros (6 hm³), entre Nogueira de Ramuín (Ourense) e Pantón (Lugo).

Notas

↑ ANUARIO DE AFOROS 2011-12 CONFEDERACIÓN HIDROGRÁFICA DEL MIÑO - SIL, saih.chminosil.es/files/informes/anuario/ANUARIO%20AFOROS%20CHMS%202011_12.pdf
↑ Notas acerca de Hidronimia Gallega Abelardo Moralejo Laso, Universidade de Santiago de Compostela