Saltar ao contido

Universidade de Perugia

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Non confundir con Universidade para Estranxeiros de Perugia.
Universidade de Perugia
Università degli Studi di Perugia
Datos xerais
Fundación1308
Datos actuais
Alumnos27000
Datos de contacto
Facebook: UniversitaPerugia Twitter: uniperugianews Instagram: unipg1308 BNE: XX104781 Dialnet: 1029621 Editar o valor en Wikidata
[ editar datos en Wikidata ]

A Universidade de Perugia, en italiano Università degli Studi di Perugia (UniPG) é unha universidade estatal italiana fundada en 1308, unha das universidades máis antigas de Italia e do mundo. Forma parte do Grupo Compostela de Universidades.

Identidade visual

[editar | editar a fonte]
O logotipo da universidade no Orto' medievale di San Pietro, Departamento de Ciencias agrícolas, alimentarias e ambientais.

O emblema oficial da Universidade representa á esquerda, sobre fondo azul, San Ercolano, un dos patróns da cidade, e á dereita, sobre fondo vermello, o grifón, símbolo da cidade. Representan respectivamente os poderes eclesiástico e civil, que prestixiaron a Universidade durante a Idade Media. Foi creado seguindo a disposición do Ministerio de Educación emitida en 1925, que obrigaba a todas as universidades nacionais a dotarse dun selo propio que reproducía o escudo histórico. Despois da Segunda guerra mundial engadiuse a inscrición circular Studium Generale Civitatis Perusii AD MCCCVIII. [1]

Historia

[editar | editar a fonte]

Época medieval

[editar | editar a fonte]

Foi unha das primeiras universidades libres de Italia, erixida como Studium Generale o 8 de setembro de 1308, como demostra a bula papal Super specula de Clemente V.[2] Porén, desde principios do século XIII existía unha institución que educaba nas artes da Medicina e do Dereito, financiada principalmente polo concello de Perugia. Antes de 1300 está testemuñada a presenza de varias universidades scholarium. O xurista civil Iacopo da Belviso ensinou alí dende 1316 até 1324. O 1 de agosto de 1318 o papa Xoán XXII concedeu á Universidade o dereito de conferirlle títulos en dereito civil e canónico, e o 18 de febreiro de 1328 en medicina e artes.[3]

O 19 de maio de 1355 o emperador Carlos IV de Luxemburgo promulgou un edicto para reforzar as bulas papais e elevar a Universidade ao rango de imperial, co fin de favorecer o renacemento da cidade tras as vagas de peste dos anos 1348-49. En 1362 o Cardeal Niccolò Capocci fundou o Collegium Gregorianum (máis tarde rebautizado como "Sapienza vecchia"), que no momento da súa constitución podía albergar ata corenta mozos. Nunha visita á cidade o 11 de outubro de 1371, Gregorio XI elevou a facultade de teoloxía, acabada de formar, ao nivel de Studium Generale. Esta facultade foi suprimida, e as súas propiedades entregadas á universidade, en 1811. En 1426 naceu o Collegio di San Girolamo por iniciativa de Benedetto Guidalotti, bispo de Recanati, e co beneplácito de Martín V.[4]

Idades moderna e contemporánea

[editar | editar a fonte]

Durante a república xacobina, en 1798, a Universidade cambiou a súa situación da praza de Sopramuro (Matteotti), tras a expropiación do antigo convento olivetano de Montemorcino (1740, Luigi Vanvitelli), onde estableceu a súa residencia. A biblioteca universitaria, creada no século XIV, conta cun catálogo de máis de 200.000 volumes e textos antigos procedentes principalmente de corporacións relixiosas suprimidas.[5]

Máis tarde renomeado como Sapienza Nuova, foi un albergue gratuíto para estudantes estranxeiros que non podían pagar os seus estudos, e fusionouse coa universidade en 1829. Coa restauración papal (1814 - 1860) Pío VII reabriu a Sapienza Nuova co nome de Collegio Pio e o 27 de agosto de 1824 León XII converteuno no colexio principal da universidade. Coa unificación de Italia, en 1860 a Universidade de Perugia pasou á xurisdición do reitor e do concello, que, unha vez establecidos novos estatutos, inspirados nos da Universidade de Boloña, someteronos á aprobación do goberno. Nos anos trinta, grazas ao reitor Paolo Orano, súmanse as Facultades de Ciencias Políticas, Veterinaria, Química e Agricultura.[6]

Durante o reitorado de Giuseppe Ermini (1945-1976) a Universidade viviu un período de consolidación e expansión co establecemento de novas facultades: Ciencias (1957), Literatura e Filosofía (1958), Maxisterio (1965), Enxeñaría (1968) e Economía (1969).

Estrutura

[editar | editar a fonte]
Palazzo Murena

O reitorado e a administración central da universidade teñen a súa sede en Perugia e os dezaseis departamentos que imparten a maioría dos cursos da oferta educativa están situados na zona da cidade. As estruturas universitarias descentralizadas tamén están presentes en Asís, Foligno, Narni e Terni.

Departamentos

[editar | editar a fonte]

Tras a entrada en vigor da reforma Gelmini, a partir do 1 de xaneiro de 2013 a Universidade divídese en catorce departamentos: [7]

Radio

[editar | editar a fonte]

"Radiophonica"[8] é a radio oficial en liña para estudantes e televisión das universidades da Umbría. Nado en 2008 co apoio da Rexión Umbría e da Axencia para o dereito á educación universitaria da Umbría ADISU xunto coa asociación cultural L'Officina Musicale.[9] A emisora está asociada á rede RadUni.

Alumnado e profesorado

[editar | editar a fonte]

No curso 2021-2022 matriculáronse 27000 alumnos na Universidade de Perugia.

Entre os alumnos e profesores destadados están San Xoán de Capistrano, Cesare Borgia, Luca Pacioli, Jacobus de Belviso, os físicos Gentile da Foligno e Bernardo Dessau, os papas Nicolao IV, Gregorio XI, Inocencio VII, Martiño V, Pío III, Xulio II, Xulio III, Urbano VII, Gregorio XIV, Clemente VIII e Paulo V, a Gobernadora Xeral do Canadá e Secretaria Xeral da Francofonía, Michaëlle Jean, ou a actriz Monica Bellucci.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ (Giancarlo Dozza, Università di Perugia: sette secoli di modernità 1308-1976 & p. 58).
  2. ↑ "Attilio Bartoli Langeli, All'origine dello Studio: politica e cultura della città". cisui.unibo.it, CISUI - Centro Interuniversitario per la Storia delle Università Italiane. Consultado o 3 de xuño de 2019. 
  3. ↑ (Giuseppe Ermini, Storia della Università di Perugia & p. 15).
  4. ↑ (Giuseppe Ermini, Storia della Università di Perugia & p. 35).
  5. ↑ (AA. VV., Umbria & p. 144).
  6. ↑ (Giancarlo Dozza, Università di Perugia sette secoli di modernità 1308-1976 & p. 41).
  7. ↑ "Organizzazione/ Dipartimenti". www.unipg.it (en italiano). 
  8. ↑ "Radio". www.radiophonica.com. 
  9. ↑ "Associazione di Promozione Sociale L'Officina Musicale - Home". Associazione di Promozione Sociale L'Officina Musicale (en italiano). Consultado o 2022-07-22. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • AA. VV., Umbria, Milán, Touring Club Italiano, 2004.
  • Giancarlo Dozza, Università di Perugia sette secoli di modernità 1308-1976, Perugia, Delta, 1991.
  • Giuseppe Ermini, Storia della Università di Perugia, Bologna, Zanichelli, 1947.
  • Clemente Fusero, Cesare Borgia, Milano, Dall'Oglio, 1958.
  • I Rettori dall’unità d’Italia a oggi (PDF), in l'Università, XXV, nº 2, Perugia, Università degli Studi di Perugia, marzo/maio 2007, p. 2.

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Universidade_de_Perugia&oldid=6481429»