Jump to content

«Հարմարվողականության խանգարում»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Հաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
Նոր էջ « ''Հարմարվողականության խանգարումը ոչ հարմարվողական արձագանքն  է հոգեսոցիալական սթրեսին: Այս երևույթը   համարվում է հոգեկան խանգարում ։''<ref name="DSM-IV">{{cite book |author=American Psychiatric Association |title=Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders |edition=5th |pages=271–281}}</ref> ''Ոչ հարմարվողական արձագանքը ս...»:
(Տարբերություն չկա)

21:24, 11 Հունիսի 2024-ի տարբերակ

Հարմարվողականության խանգարումը ոչ հարմարվողական արձագանքն  է հոգեսոցիալական սթրեսին: Այս երևույթը   համարվում է հոգեկան խանգարում ։[1] Ոչ հարմարվողական արձագանքը սովորաբար ներառում է ոչ նորմալ հուզական և վարքային ռեակցիաներ, որոնք դրսևորվում են սովորականից ավելի հաճախակի (հաշվի առնելով համատեքստային և մշակութային գործոնները), առաջացնելով նկատելի անհանգստություն, սթրեսային վիճակ և դրանից բխող հետևանքներ, ֆունկցիոնալ խանգարումներ:[2][3][4][5]

Հարմարվողականության խանգարման ախտորոշումը տարածված է: Մեծահասակների համար ողջ կյանքի ընթացքում տարածվածության  ցուցանիշները տատանվում են 5% - ից մինչև  21%: [6] Հասուն կանանց մոտ այն ախտորոշվում է երկու անգամ ավելի հաճախ, քան տղամարդկանց: Երեխաների և դեռահասների շրջանում , աղջիկների և տղաների մոտ հավասարապես ախտորոշվում է հարմարվողականության խանգարում: [7]

Հարմարվողականության խանգարումը ներառվել է Հոգեկան խանգարումների ախտորոշիչ և վիճակագրական ձեռնարկում 1980 թվականին (DSM-III):[8][9]

Հարմարվողականության խանգարման մյուս անվանումներն են սթրեսային արձագանքման համախտանիշը (նոր անվանումը 2013 թվականի դրությամբ) և իրավիճակային դեպրեսիան, քանի որ դա ամենատարածված ախտանիշներից մեկն է: [10]

Նշաններ և ախտանիշներ

Հարմարվողականության խանգարման որոշ զգացմունքային նշաններ են՝ տխրությունը, հուսահատությունը, հաճույքի բացակայությունը, լաց լինելը, նյարդային լինելը, անհանգստությունը, հուսահատությունը, ծանրաբեռնվածության զգացումը և ինքնասպանության մասին մտքերը, դպրոցում/աշխատավայրում վատ դրսևորվելը  և այլն:[11]

Հարմարվողականության  խանգարման ընդհանուր բնութագրիչներն են  մեղմ դեպրեսիվ , անհանգստության և տրավմատիկ սթրեսի ախտանիշները  ․ այս երեքը կարող են միասին դրսևորվել։ Համաձայն DSM 5 – ի կան հարմարվողականության վեց տեսակներ , որոնք բնութագրվում են հետևյալ գերակշռող ախտանիշներով՝ սթրեսային տրամադրություն , անհանգստություն, խառը դեպրեսիա և անհանգստություն, հույզերի և  վարքագծի խառը խանգարումներ և անկայունություն:Այնուամենայնիվ, այս ախտանիշների չափանիշներն ավելի մանրամասն չեն նշվում ։[7] Հարմարվողականության խանգարումը կարող է լինել սուր կամ քրոնիկ՝ կախված թե արդյոք այն տևում է վեց ամսից ավել կամ պակաս: Համաձայն DSM 5-ի, եթե հարմարվողականության  խանգարումը տևում է վեց ամսից պակաս, ապա այն կարող է սուր համարվել, իսկ եթե ​​ավելի քան վեց ամիս ՝ քրոնիկ ։[7][12] Ավելին, ախտանշանները չեն կարող տևել ավելի քան վեց ամիս սթրեսոր(ներ)ի կամ դրա հետևանքների դադարեցումից հետո:  [1]:679Այնուամենայնիվ, սթրեսի հետ կապված խանգարումը գոյություն ունի ոչ միայն որպես նախկինում գոյություն ունեցող հոգեկան խանգարման սրացում: [5]

Ի տարբերություն խոշոր դեպրեսիայի, խանգարումն առաջանում է արտաքին սթրեսի պատճառով և սովորաբար վերանում է, երբ անհատը կարողանում է հարմարվել իրավիճակին: Վիճակը տարբերվում է տագնապային խանգարումից, որը զուրկ է սթրեսորի առկայությունից, կամ հետտրավմատիկ սթրեսային խանգարումից և սուր սթրեսային խանգարումից, որոնք սովորաբար կապված են ավելի ինտենսիվ սթրեսորի հետ:

Ինքնակործան վարքագիծը աչքի է ընկնում բոլոր տարիքի հարմարվողական խանգարումներով մարդկանց մոտ, դեռ ավելին դեռահասների ինքնասպանության զոհերի մինչև մեկ հինգերորդը կարող է ունենալ հարմարվողականության խանգարում: Բրոնիշը և Հեխտը (1989 թ․-ին) պարզել են, որ հարմարվողականության խանգարում ունեցող մի շարք հիվանդների 70%-ը ինքնասպանության փորձ է կատարել անմիջապես իրենց ցուցված հոսպիտալացումից առաջ, և դրանք ավելի արագ են հեռացել, քան խոշոր դեպրեսիա ունեցող համեմատական ​​խումբը: [4] 1993 թ.-ին պարզել է, որ հարմարվողականության խանգարում ունեցող հիվանդներն ավելի հազվադեպ են հաղորդում տանջող մտքերի կամ ինքնասպանության փորձերի մասին քան  մեծ դեպրեսիա ունեցողները : [3] Համաձայն կլինիկայում հարմարվողական խանգարումների 82 հիվանդների վրա կատարված ուսումնասիրության՝ Բոլուն և այլք 2012 թ․-ին պարզել է, որ այս հիվանդներից 22-ը (26.8%) ընդունվել են ինքնասպանության փորձի պատճառով՝ նախորդ բացահայտումներին համապատասխան : Բացի այդ, պարզվել է, որ այս 22 հիվանդներից 15-ն ընտրել են ինքնասպանության մեթոդներ, որոնք փրկվելու մեծ շանսեր ունեն: [2] Հենրիքսսոնը (2005 թ.) վիճակագրորեն նշում է, որ սթրեսային գործոնների կեսը կապված են ծնողների խնդիրների հետ, իսկ մեկ երրորդը` հասակակիցների հետ կապված խնդիրների: [13]

Հարմարվողականության խանգարման վերաբերյալ վարկածներից մեկն այն է, որ այն կարող է ներկայացնել ենթաշեմային կլինիկական համախտանիշ։[5]

Առողջապահության որոշ ազգային մարմինների կողմից մասնագիտական ​​այրման սինդրոմը համարվում է հարմարվողականության խանգարում ։ [14][15][16]

Ենթատեսակները և դրանց ախտանիշները

Հարմարվողականության խանգարումն ունի վեց տարբեր ենթատեսակներ, և դրանք հիմնված են հիմնական ախտանիշների վրա : [17][18]

Այդ ենթատիպերը հետևյալն են․ [17]

  • Դեպրեսիվ տրամադրությամբ՝ դեպրեսիա, հուսահատություն, հետաքրքրության կամ ուրախության պակաս նախկինում ունեցած հոբբիներից, արցունքահոսություն
  • Անհանգստության դեպքում՝ անհանգստություն, ծանրաբեռնվածություն, կենտրոնանալու դժվարություն, մտահոգություն, բաժանման անհանգստություն (սովորաբար երեխաների մոտ)
  • Անհանգստությամբ և դեպրեսիվ տրամադրությամբ. վերը նշված երկու ենթատեսակների ախտանիշների համակցություն
  • Վարքագծի խանգարմամբ՝  կործանարար գործողություններ կատարել , անխոհեմ , ըմբոստ պահվածք
  • Զգացմունքների և վարքագծի խառը խանգարումներով. վերը նշված երկու ենթատեսակների ախտանիշների համակցություն
  • Չպարզաբանված  ախտանիշներ, որոնք չեն դասվում վերը նշված ենթատեսակներիում. հաճախ ներառում են ֆիզիկական ախտանշաններն  ու  ամենօրյա գործունեությունից հրաժարվելը

Ռիսկի գործոններ

Նրանք, ովքեր ենթարկվում են կրկնվող տրավմայի, ավելի մեծ ռիսկի են ենթարկվում, նույնիսկ եթե դա անցյալում է: Տարիքը կարող է գործոն հանդիսանալ  այն բանի պատճառով, որ փոքր երեխաները ունեն հաղթահարման ավելի քիչ ռեսուրսներ, և քանի որ նրանք ավելի քիչ հավանական է գիտակցելու պոտենցիալ սթրեսորի հետևանքները:[7]

Սթրեսորն ընդհանուր առմամբ լուրջ, անսովոր բնույթի իրադարձություն է, որն ապրում է անհատը կամ անհատների խումբը: [19] Հարմարվողականության խանգարումները կարող են առաջանալ սթրեսային գործոնների լայն շրջանակից, որոնք կարող են լինել տրավմատիկ կամ համեմատաբար փոքր, օրինակ՝ ընկերուհու/ընկերոջ կորուստը, հաշվետվության վատ հանձնումը   կամ նոր բնակարան տեղափոխվելը: Ենթադրվում է, որ որքան հաճախ է առաջանում սթրեսորը, այնքան ավելի հավանական է, որ այն առաջացնի հարմարվողականության խանգարում: Սթրեսորի օբյեկտիվ բնույթը երկրորդական նշանակություն ունի: Սթրեսը ձեռք է բերում իր պաթոգեն ներուժը, երբ հիվանդն այն ընկալում է որպես սթրեսային: Պատճառահետևանքային սթրեսորի նույնականացումը անհրաժեշտ է հարմարվողականության խանգարման ախտորոշման դեպքում ։ [20]

Կան որոշակի սթրեսային գործոններ, որոնք ավելի տարածված են տարբեր տարիքային խմբերում։[21]

Չափահասություն

  • Ամուսնական կոնֆլիկտ
  • Ֆինանսական հակամարտություն
  • Առողջական խնդիրներ սեփական անձի, զուգընկերոջ կամ կախվածության մեջ գտնվող երեխաների հետ
  • Անձնական ողբերգություն, ինչպիսին է մահը կամ անձնական կորուստը
  • Աշխատանքի կորուստ կամ աշխատանքի անկայուն պայմաններ, օրինակ՝ մասնագիտական օտարացում  կամ կրճատում

Դեռահասություն և մանկություն.

  • Ընտանեկան կոնֆլիկտ կամ ծնողների բաժանում
  • Դպրոցական խնդիրներ կամ դպրոցի փոխելը
  • Սեռական խնդիրներ
  • Ընտանիքում մահ, հիվանդություն կամ տրավմա

1990-ից 1994 թվականներին անցկացված հետազոտության մեջ 89 հոգեբուժական ամբուլատոր դեռահասներից 25%-ը ինքնասպանության փորձ է կատարել,  37,5%-ը չարաշահել է ալկոհոլը, 87,5%-ը դրսևորել է ագրեսիվ վարք, 12,5%-ը ունեցել է  սովորելու դժվարություններ, և 87,5%-ը՝ անհանգստության ախտանիշներ ։[13]

Ախտորոշում

DSM -5 դասակարգում. ( Ախտորոշման և վիճակագրության ձեռնարկ)

Ախտորոշման հիմքում ընկած է առաջացնող սթրեսորի առկայությունը և սթրեսորի հեռացման դեպքում ախտանիշի հանգուցալուծման հնարավորության կլինիկական գնահատումը` պայմանավորված հարմարվողականության խանգարման ախտորոշման չափանիշների սահմանափակումներով:Բացի այդ, հարմարվողականության խանգարման ախտորոշումն ավելի քիչ պարզ է, երբ հիվանդները ենթարկվում են սթրեսային գործոնների երկարաժամկետ ազդեցության, քանի որ այս տեսակի ազդեցությունը կապված է հարմարվողականության խանգարման և խոշոր դեպրեսիվ խանգարման (MDD) և ընդհանրացված անհանգստության խանգարման (GAD) հետ։[22]

Ախտորոշումը հաստատելու համար օգտագործվող որոշ նշաններ և չափանիշներ կարևոր են: Նախ, ախտանշանները պետք է հստակորեն հետևեն սթրեսային գործոններին: Ախտանիշները պետք է սպասվածից ավելի սուր լինեն : Այլ խանգարումներ չպետք է լինեն: Առկա ախտանիշներտ  կապված  ընտանիքի անդամի կամ հարազատի  մահվան հետ  սովորական վշտի  մաս չեն:[20]

Հարմարվողականության խանգարումները ինքնասահմանափակվելու հատկություն ունեն: Դրանք սկզբնապես ախտորոշվելուց հետո հինգ տարվա ընթացքում մոտավորապես 20-50%-ի մոտ ախտորոշվում են հոգեբուժական խանգարումներ, որոնք ավելի լուրջ են : [5]

ICD-11 դասակարգում

Հիվանդությունների և հարակից առողջական խնդիրների միջազգային վիճակագրական դասակարգումը (ICD) վերագրում է կոդեր՝ դասակարգելու հիվանդությունները, ախտանիշները, գանգատները , սոցիալական  վարքագիծը, վնասվածքները և նման բժշկության հետ կապված բացահայտումները:

ICD-11-ը դասակարգում է հարմարվողականության խանգարումը (6B43) «Խանգարումներ, որոնք հատուկ կապված են սթրեսի հետ» ։[23]

Բուժում

Հարմարվողականության խանգարումներով և դեպրեսիվ կամ անհանգստության ախտանիշներով անհատները կարող են օգուտ քաղել դեպրեսիվ կամ անհանգստության խանգարումների համար սովորաբար օգտագործվող բուժումներից: Տարբեր թերապիաների օգտագործումը կարող է օգտակար լինել ցանկացած տարիքային խմբի համար: Կա նաև դեղեր , որոնք կարող են օգտագործվել հարմարվողականության խանգարում ունեցող մարդկանց օգնելու համար, որոնց ախտանիշները չափազանց ծանր են միայն բուժման համար: Եթե ​​մարդը մտածում է դեղորայք ընդունելու մասին, նա պետք է խոսի իր բժշկի հետ:[17] Հատուկ բուժումը հիմնված է յուրաքանչյուր անհատի առանձին գործոնների վրա: Այս գործոնները ներառում են, բայց չեն սահմանափակվում տարիքով, ախտանիշների ծանրությամբ, հարմարվողականության խանգարման տեսակով և անձնական նախասիրություններով :[17][18]

Խանգարմանը օգնելու տարբեր եղանակներ ներառում են.

  • անհատական ​​հոգեթերապիա
  • ընտանեկան թերապիա
  • հասակակիցների խմբի թերապիա
  • դեղորայք

Բացի մասնագիտական օգնությունից, ծնողներն ու խնամակալները կարող են օգնել իրենց երեխաներին հարմարվելու հետևալ միջոցներով .

  • խրախուսել խոսել իրենց զգացմունքների մասին
  • ցուցաբերել  աջակցություն և փոխըմբռնում
  • երեխային բացատրել , հանգստացնել  , որ նրա արձագանքը նորմալ է
  • ներգրավելով երեխայի ուսուցիչներին` ստուգելու նրանց առաջադիմությունը դպրոցում
  • թույլ տալ երեխային տանը պարզ որոշումներ կայացնել, օրինակ՝ ինչ ուտել ընթրիքին կամ հեռուստացույցով շոու դիտել
  • զբաղվել իր սիրած գործով կամ  հոբբիով

Քննադատություն

Ինչպես DSM-ի տարրերից շատերը, հարմարվողականության խանգարումը քննադատության է արժանանում մասնագիտական ​​համայնքի փոքրամասնության, ինչպես նաև առողջապահական ոլորտից դուրս կիսաառնչվող մասնագիտությունների կողմից: Ի սկզբանե եղել է քննադատություն դրա դասակարգման վերաբերյալ: Այն քննադատության է ենթարկվել ախտանիշների առանձնահատկությունների, վարքային պարամետրերի և շրջակա միջավայրի գործոնների հետ սերտ կապերի բացակայության համար:[24]

Համեմատաբար քիչ հետազոտություններ են արվել այս պայմանի վերաբերյալ  Բրիտիշ ժուրնալի խմբագրականում նկարագրված է հարմարվողականության խանգարումը որպես անորոշ և համապարփակ… որ անօգուտ է ,"[25][26]սակայն այն պահպանվել է DSM-5-ում այն ​​համոզմունքի պատճառով, որ այն ծառայում է որպես օգտակար կլինիկական նպատակ բժիշկների համար, ովքեր փնտրում են ժամանակավոր, մեղմ, ոչ խարանող պիտակ, հատկապես այն հիվանդների համար, ովքեր ախտորոշման կարիք ունեն թերապիայի ապահովագրական ծածկույթի համար : [27]

ԱՄՆ-ի բանակում անհանգստություն է առաջացել դրա ախտորոշման առնչությամբ գործող զինվորական անձնակազմում:[28]

Երբ էական անհանգստության պատճառը անարդար սոցիալական համակարգերի կողմից պատճառված վնասն է, կարելի է համարել, որ միջամտություն պահանջող իրական խանգարումը կայանում է այն համակարգերում, որոնք առաջացնում են խնդիրը,ուստի խնդիրը դրանից տառապող անհատի մեջ չէ :[29]

COVID-19 համաճարակի հետ կապված

Տե՛ս նաև՝ Mental health during the COVID-19 pandemic

Համաճարակի առաջին փուլում Լեհաստանում հետազոտություն է անցկացվել. Ուսումնասիրությունը օգտագործել է ինքնազեկուցման հարցումներ՝ չափելու հարմարվողականության խանգարման ախտանիշների տարածվածությունն ու ծանրությունը՝ համեմատած Տրավմատիկ սթրեսի խանգարման (PTSD) , դեպրեսիայի և անհանգստության հետ: Տվյալները հավաքագրվել են առաջին կարանտինային ժամանակահատվածում՝ 2020 թվականի մարտի 25-ից մինչև ապրիլի 27-ը։[30]

Ուսումնասիրության արդյունքները.[30]

  • COVID-19 համաճարակը խիստ սթրեսային իրադարձություն էր մասնակիցների 75%-ի համար և հարմարվողականության խանգարման ամենահզոր կանխագուշակողը։
  • 49%-ը նշել է հարմարվողականության խանգարման ախտանիշների աճ, որոնք ավելի տարածված են եղել կանանց և նրանց , ովքեր չեն ունեցել ամբողջօրյա աշխատանքային զբաղվածություն ։ Ընտրանքի 14%-ը համապատասխանում էր հարմարվողականության խանգարման ախտորոշման չափանիշներին:
  • Նմուշի զգալի մասը դրական էր նաև ընդհանուր անհանգստության (44%) և դեպրեսիայի (26%) համար. Տրավմատիկ սթրեսի խանգարման ( PTSD)  ենթադրյալ ախտորոշման մակարդակը 2.4% էր:

Արտաքին հղումներ

  1. ↑ 1,0 1,1 American Psychiatric Association. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (5th ed.). էջեր 271–281.
  2. ↑ 2,0 2,1 Bolu A, Doruk A, Ak M, Özdemir B, Özgen F (2012). «Suicidal behavior in adjustment disorder patients». Dusunen Adam the Journal of Psychiatry and Neurological Sciences. 25 (1): 58–62. doi:10.5350/DAJPN2012250107.
  3. ↑ 3,0 3,1 Asnis GM, Friedman TA, Sanderson WC, Kaplan ML, van Praag HM, Harkavy-Friedman JM (January 1993). «Suicidal behaviors in adult psychiatric outpatients, I: Description and prevalence». The American Journal of Psychiatry. 150 (1): 108–112. doi:10.1176/ajp.150.1.108. PMID 8417551.
  4. ↑ 4,0 4,1 Bronisch T, Hecht H (1989). «Validity of adjustment disorder, comparison with major depression». Journal of Affective Disorders. 17 (3): 229–36. doi:10.1016/0165-0327(89)90004-9. PMID 2529290.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Bisson JI, Sakhuja D (July 2006). «Adjustment disorders». Psychiatry. 5 (7): 240–242. doi:10.1053/j.mppsy.2006.04.004.
  6. ↑ Portzky G, Audenaert K, van Heeringen K (August 2005). «Adjustment disorder and the course of the suicidal process in adolescents». Journal of Affective Disorders. 87 (2–3): 265–270. doi:10.1016/j.jad.2005.04.009. hdl:1854/LU-337403. PMID 16005078.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 «Adjustment Disorders». 8 August 2021.
  8. ↑ «DSM-5 Diagnostic Codes». Psych Central (անգլերեն). 2021-05-13. Վերցված է 2022-04-10-ին.
  9. ↑ Substance Abuse and Mental Health Services Administration (June 2016). «Table 3.19, DSM-IV to DSM-5 Adjustment Disorders Comparison». www.ncbi.nlm.nih.gov (անգլերեն). Վերցված է 2022-04-10-ին.
  10. ↑ «What Is Adjustment Disorder?». WebMD (անգլերեն). Վերցված է 2022-04-10-ին.
  11. ↑ «Adjustment disorders - Symptoms and causes». Mayo Clinic (անգլերեն). Վերցված է 2022-03-07-ին.
  12. ↑ Carta MG, Balestrieri M, Murru A, Hardoy MC (June 2009). «Adjustment Disorder: epidemiology, diagnosis and treatment». Clinical Practice and Epidemiology in Mental Health. 5: 15. doi:10.1186/1745-0179-5-15. PMC 2710332. PMID 19558652.
  13. ↑ 13,0 13,1 Pelkonen M, Marttunen M, Henriksson M, Lönnqvist J (May 2005). «Suicidality in adjustment disorder--clinical characteristics of adolescent outpatients». European Child & Adolescent Psychiatry. 14 (3): 174–180. doi:10.1007/s00787-005-0457-8. PMID 15959663. S2CID 33646901.
  14. ↑ van der Klink JJ, van Dijk FJ (December 2003). «Dutch practice guidelines for managing adjustment disorders in occupational and primary health care». Scandinavian Journal of Work, Environment & Health. 29 (6): 478–487. doi:10.5271/sjweh.756. JSTOR 40967326. PMID 14712856.
  15. ↑ Lastovkova A, Carder M, Rasmussen HM, Sjoberg L, Groene GJ, Sauni R, և այլք: (April 2018). «Burnout syndrome as an occupational disease in the European Union: an exploratory study». Industrial Health. 56 (2): 160–165. doi:10.2486/indhealth.2017-0132. PMC 5889935. PMID 29109358.
  16. ↑ van Dam A (2021-09-03). «A clinical perspective on burnout: diagnosis, classification, and treatment of clinical burnout». European Journal of Work and Organizational Psychology. 30 (5): 732–741. doi:10.1080/1359432X.2021.1948400. ISSN 1359-432X. S2CID 237829018.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 «Adjustment Disorders». www.hopkinsmedicine.org (անգլերեն). 8 August 2021. Վերցված է 2022-04-10-ին.
  18. ↑ 18,0 18,1 «Adjustment Disorder: All You Need to Know». Psych Central (անգլերեն). 2021-08-27. Վերցված է 2022-04-10-ին.
  19. ↑ Zelviene P, Kazlauskas E, Maercker A (2020-01-10). «Risk factors of ICD-11 adjustment disorder in the Lithuanian general population exposed to life stressors». European Journal of Psychotraumatology. 11 (1): 1708617. doi:10.1080/20008198.2019.1708617. PMC 6968697. PMID 32002141.
  20. ↑ 20,0 20,1 Disorders 2192631, բաժին Adjustment Disorders(անգլ.) EMedicine կայքում
  21. ↑ Powell AD (2015). «Grief, Bereavement, and Adjustment Disorders». In Stern TA, Fava M, Wilens TE, Rosenbaum JF (eds.). Massachusetts General Hospital Comprehensive Clinical Psychiatry (2nd ed.). Elsevier. էջեր 428–32. ISBN 978-0-323-32899-9.
  22. ↑ Casey P, Doherty A (2012). «Adjustment disorder: Diagnostic and treatment issues». Psychiatric Times. 29: 43–46.
  23. ↑ «6B43 Adjustment disorder». ICD-11 - Mortality and Morbidity Statistics. Վերցված է 2019-08-28-ին.
  24. ↑ Casey P (January 2001). «Adult adjustment disorder: a review of its current diagnostic status». Journal of Psychiatric Practice. 7 (1): 32–40. doi:10.1097/00131746-200101000-00004. PMID 15990499. S2CID 24932443.
  25. ↑ Casey P, Dowrick C, Wilkinson G (December 2001). «Adjustment disorders: fault line in the psychiatric glossary». The British Journal of Psychiatry. 179 (6): 479–481. doi:10.1192/bjp.179.6.479. PMID 11731347.
  26. ↑ Fard K, Hudgens RW, Welner A (March 1978). «Undiagnosed psychiatric illness in adolescents. A prospective study and seven-year follow-up». Archives of General Psychiatry. 35 (3): 279–282. doi:10.1001/archpsyc.1978.01770270029002. PMID 727886.
  27. ↑ Baumeister H, Kufner K (July 2009). «It is time to adjust the adjustment disorder category». Current Opinion in Psychiatry. 22 (4): 409–12. doi:10.1097/YCO.0b013e32832cae5e. PMID 19436201. S2CID 8610912.
  28. ↑ «Discharges for adjustment disorder soar». 29 March 2013. Վերցված է 31 July 2018-ին.
  29. ↑ Morris, N. P. (1 December 2022). «Injustice Disorder». The New England Journal of Medicine. 387 (22): 2017–2019. doi:10.1056/NEJMp2211154. ISSN 0028-4793. PMID 36440897. S2CID 254034917.
  30. ↑ 30,0 30,1 Dragan M, Grajewski P, Shevlin M (2021-01-01). «Adjustment disorder, traumatic stress, depression and anxiety in Poland during an early phase of the COVID-19 pandemic». European Journal of Psychotraumatology. 12 (1): 1860356. doi:10.1080/20008198.2020.1860356. PMC 8725738. PMID 34992743.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Հարմարվողականության_խանգարում&oldid=9994013» էջից