Ժան Բատիստ Ռենո

Ժան Բատիստ Ռենո; ֆր.՝ Jean-Baptiste Regnault
Ծնվել է	հոկտեմբերի 9, 1754
Ծննդավայր	Փարիզ, Ֆրանսիայի թագավորություն
Մահացել է	նոյեմբերի 12, 1829[…] (75 տարեկան)
Մահվան վայր	Փարիզ, Ֆրանսիա
Գերեզման	Պեր Լաշեզ և Grave of Regnault
Քաղաքացիություն	Ֆրանսիա
Կրթություն	Փարիզի Գեղեցիկ արվեստների ազգային բարձրագույն դպրոց
Երկեր	The Origin of Sculpture?, The Origin of Painting?, Death of Cleopatra? և The Genius of France between Freedom and Death?
Մասնագիտություն	նկարիչ
Աշխատավայր	Փարիզի Գեղեցիկ արվեստների ազգային բարձրագույն դպրոց
Ամուսին	Sophie Regnault?
Պարգևներ և ; մրցանակներ	և Հռոմեական մրցանակ
Անդամություն	Արձանագրությունների և բելետրիստիկայի ակադեմիա և Գեղեցիկ արվեստների ակադեմիա
Երեխաներ	Antoine-Louis Regnault?
	Jean-Baptiste Regnault Վիքիպահեստում

Ժան Բատիստ Ռենո (ֆր.՝ Jean-Baptiste Regnault, հոկտեմբերի 9, 1754(1754-10-09)^[1], Փարիզ, Ֆրանսիայի թագավորություն^[2] - նոյեմբերի 12, 1829(1829-11-12)^[3]^[4]^[2]^[…], Փարիզ, Ֆրանսիա), ֆրանսիացի նկարիչ, նեոդասականության ներկայացուցիչ։

Պատմություն

Ժան Բատիստ Ռենոն տասը տարեկան հասակում հոր հետ մեկնել է Ամերիկա, որտեղ չորս տարի որպես յունգա ծառայել է առևտրական նավի վրա, ինչը նրան հնարավորություն է ընձեռել լինել ամերիկյան և աֆրիկյան տարբեր բնակավայրերում։ Հոր մահից հետո վերադարձել է Փարիզ, դարձել է Ժան Բարդենի աշակերտը, ուղեկցել է նրան իտալական ուղևորության ժամանակ։ 1775 թվականին «Եսթերը դիմակազերծում է Ամանին Արտաքսերքսեսի առաջ» նկարի համար Ռենոն ստացել է հռոմեական երկրորդ կարգի մրցանակ, իսկ հաջորդ տարի արժանացել է Հռոմեական մրցանակի «Ալեքսանդր և Դիոգենես» նկարի համար («Ալեքսանդր Մակեդոնացու այցը Դիոգենեսին»)։ Այնուհետև եղել է Հռոմում, որտեղ վրձնել է համընդհանուր ուշադրության արժանացած «Տիրոջ մկրտությունը» նկարը։ Փարիզ վերադառնալուց հետո 1782 թվականին «Պարսևսն ազատում է Անդրոմեդային» նկարի ցուցադրությունից հետո ճանաչվում է ակադեմիայի անդամ, իսկ 1783 թվականին «Աքիլլեսի դաստիարակությունը» (Լուվր^[6]) նկարի ցուցադրությունից հետո արժանացել է ակեդիմիկոսի կոչման։ 1790-ական թվականներին ակտիվ աջակցություն է ցուցաբերել հեղափոխական շարժմանը, ստեղծել է «Մահ կամ ազատություն» կտավը, որն այլաբանորեն ներկայացնում է Հանրապետության օգտին ընտրություն կատարելու անհրաժեշտությունը։ Հեղինակել է պատմական և անտիկ շրջանին վերաբերող թեմաներով բազմաթիվ կտավներ։

1795 թվականին դարձել է ֆրանսիական ինստիտուտի անդամ, Նապոլեոն I-ի օրոք ստացել է բարոնի տիտղոս և մինչև իր կյանքի վերջը ղեկավարել է թագավորական քանդակագործության և գեղարվեստի ուսումնարանները։

Ճանաչում

Ռենոն եղել է ճանաչված գեղարվեստական մանկավարժ, առաջնորդել է երիտասարդ գեղանկարիչներին, ովքեր մրցակցում էին Դավիդի դպրոցի հետ։ Ռենոյի աշակերտներից են Դանիել Օպենհեյմը, Ժան Ռոենը, Լուի Ֆիլիպ Կրեպենը, Պիեռ Նարսիս Գերենը, Ժան Պիեռ Գրանժերը, Լուի Լաֆիտը, Մերի Ժոզեֆ Բլոնդելը և այլոք։

Նկարիչը առաջին անգամ ամուսնացել է Սոֆի Մեյերի հետ, երկրորդ անգամ՝ Սոֆի Բոկուրի հետ, ունեցել է երեք որդի։

Նկարիչ Ռենոյի անունով է կոչվել Փարիզի փողոցներից մեկը։

Ստեղծագործություն

Այս արվեստագետի սստեղծագործությունները, որոնց սյուժեները հիմնականում դիցաբանական են, տարբերվում են կերպարների առանձնահատուկ ներկայացմամբ։ Նա ստեղծել է նաև ժամանակակիցնրի դիմանկարներ, ստեղծագործել արդիական թեմաներով, ինչպիսիք են «Գեներալ Դեզեի մահը» և «Ֆրանսիայի սենատն ընդունում է ավստրիական արշավի ժամանակ բռնագրավված շքանշանները» (տես պատկերասրահը)^[7]։

Պատկերասրահ

Քարիտներ, Լուվր
Մահ կամ ազատություն, Համբուրգի պատկերասրահ
Պարիսի դատավարությունը, Շտուտգարտի պետական պատկերասրահ, Գերմանիա
Կլեոպատրայի մահը (1796-1799), Կունսպալաստի թանգարան, Դյուսելդորֆ, Գերմանիա
Աքիլլեսի դասը, Լուվր
1806 թվականի հունվարի 1, Ֆրանսիայի սենատն ընդունում է ավստրիական արշավանքի ժամանակ բռնագրավված շքանշանները, Վերսալ
Գեներալ Դեզեի վախճանը Մերենգոյի ճակատամարտի ժամանակ, Վերսալ
Կորայի գեղանկարչության սկզբնավորումը, հունական դիցաբանության կերպարը քարի վրա պատկերում է իր սիրելիի ուրվապատկերը, Վերսալ
Մարմնավոր մարդ, բարոյական մարդ, ինտելեկտուալ մարդ Կերպարվեստի թանգարան, Բրեստ
Նկարչի որդու՝ բարոն Ժան Բատիստ Ռենոյի դիմանկարը, Շոտլանդիայի ազգային պատկերասրահ
Անդրոմեդայի վերադարձը
Սոկրատեսը հեռացնում է Ալքիբիադեսին հաճույքներից
(1791, Լուվր)
Պիգմալիոնը խնդրում է Վեներային կենդանություն տալ իր ստեղծած քանդակին^[8]
Ժերոմ Բոնապարտի և արքայադուստր Եկատերինայի պսակադրությունը (Վերսալ)

Գրականություն

Сомов А. И. (1890–1907). «Реньо, Жан-Батист». Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարան: 86 հատոր (82 հատոր և 4 լրացուցիչ հատորներ). Սանկտ Պետերբուրգ.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 Find A Grave — 1996.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 Base Léonore (ֆր.) — ministère de la Culture.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 RKDartists (նիդերլ.)
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 Benezit Dictionary of Artists — OUP, 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7
↑ Moiroux J. Le cimetière du Père-Lachaise (ֆր.) — Paris: 1908. — P. 293.
↑ https://collections.louvre.fr/
↑ «Արխիվացված պատճենը». Արխիվացված է օրիգինալից 2023-09-28-ին. Վերցված է 2022-04-29-ին.
↑ http://collections.chateauversailles.fr/#23090121-6d94-4039-ab5f-4c09b22d3349

[_9c4214e27555a0be-1] 1,0 ^1,1 Find A Grave — 1996.

[_bdc605a2f0f363fc-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 Base Léonore (ֆր.) — ministère de la Culture.

[_1b3db0d48371ed21-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 RKDartists (նիդերլ.)

[_416b2bba72866bf9-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 Benezit Dictionary of Artists — OUP, 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7

[_edf9bfde8ad25cce-5] Moiroux J. Le cimetière du Père-Lachaise (ֆր.) — Paris: 1908. — P. 293.

[6] ttps://collections.louvre.fr/

[7] «Արխիվացված պատճենը». Արխիվացված է օրիգինալից 2023-09-28-ին. Վերցված է 2022-04-29-ին.

[8] ttps://collections.chateauversailles.fr/#23090121-6d94-4039-ab5f-4c09b22d3349

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]