Artemisia vulgaris
Chest artícol a l'è scricc in Lumbàrt, ortograféa bresàna moderna. |
Artemisia vulgaris L. | ||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
occ.: medeghett or.: èrba lègn | ||||||||||||||||||||
Classifigazion sientífiga | ||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||
Nomm binomial | ||||||||||||||||||||
Artemisia vulgaris L. |
La Artemisia vulgaris (en Bresà: Èrba lègn, in Milanes medeghett[1]) l'è 'na piànta de la famìa de le Asteraceae. uriginària de l'Europa, de l'Asia, e de l'Africa setentriunàla. La crès facilmènt söi teré mìa cultiàcc e 'n bànda a le stràde e ai sentér.
Descrisiù
[Modifega | modifica 'l sorgent]L'è 'na piànta erbàcea che g'ha le fòie che düra divèrsi agn (perennifolia). La vé grànda 'nfìna a 'n méter o dù (de rar enfìna a 2,5 m) e la g'ha le raìs lignùze.
Le fòie i è lónghe de 5 a 20 ghèi, i è vérde scüre, penàde, condèi pilizì biànc e spès söl roèrs. El gamp l'è drit e 'l tìra al rós pórpora.
I fiùr i è picinì (5 mm de longhèsa) co simetrìa radiàl e divèrsi pétali zalcc o rós scür. La fa sö nömerùs capulì bèi strècc che i se dèrf en gratilìne. La fiorée endèi més de löi a setèmber (endèl emisfér boreàl).
Pusìbol cunfuziù
[Modifega | modifica 'l sorgent]El zèner Artemisia el g'ha nömerùze spéci, tra le quàle, chèle che se 'nsomèa de piö i è:
- Artemisia douglasiana
- Artemisia glacialis
- Artemisia norvegica
- Artemisia stelleriana
- Artemisia verlotiorum
La A. verlotiorum en particolàr l'è fàcil fés de sconfónder. La g'ha dei cauplì bislónc che tìra al rós o maròn. El gamp l'è vért méno culuràt e le fòie i è piö grànde. L'udùr de le fòie l'è piö fòrte e bù che nó chèl de la A. vulgaris (che 'nvéce l'è piö dèbol). La fiorés piö tàrde 'n istàt e la se 'ngènera tràmite stulù dimòdo che la fùrma dei boscài bèi spès. La A. verlotiorum e la A. vulgaris le crès piö o méno endèi stès hàbitat e i è töte dò comùni fés.
Colegamèncc estèrni
[Modifega | modifica 'l sorgent]
- ↑ Vocabolario milanese-italiano: ad uso della gioventu, Giuseppe Banfi, 1857.