Бета Делфин
  | |
| Податоци од набљудување Епоха J2000 Рамноденица J2000 | |
|---|---|
| Соѕвездие | Делфин |
| Ректасцензија | 20ч 37м 32,94130с[1] |
| Деклинација | +14° 35′ 42,3195″[1] |
| Прив. величина (V) | 3,617 ± 0,016[2] (4.11 + 5.01)[3] |
| Особености | |
| Спектрален тип | F5 III + F5 IV[4] |
| B−V Боен показател | A: 0,43 ± 0,14 B: 0,56 ± 0,25[1] |
| Астрометрија | |
| Beta Delphini A | |
| Сопствено движење (μ) | Рект: +118.09[1] млс/г Дек.: -48.06[1] млс/г |
| Паралакса (π) | 32.33 ± 0.47[1] млс |
| Оддалеченост | 101 ± 1 сг (30,9 ± 0,4 пс) |
| Апсолутна величина (MV) | 1,58 ± 0,12[2] |
| Beta Delphini B | |
| Апсолутна величина (MV) | 2,79 ± 0,14[2] |
| Орбита[3] | |
| Период (P) | 26.660 г. |
| Голема полуоска (a) | 0.440" |
| Занесеност (e) | 0.36 |
| Наклон (i) | 61° |
| Должина (Ω) | 177° |
| Перицентарска епоха (T) | 1.989,50 yr |
| Аргумент на перицентарот (ω) (споредна) | 349° |
| Полузамав (K1) (главна) | 7.6[5] км/с |
| Податоци | |
| Beta Delphini A | |
| Маса | 1,75 ± 0,002[2] M☉ |
| Површ. грав. (log g) | 3.50[6] |
| Сјајност | 24[6] L☉ |
| Температура | 6.587[6] K |
| Вртежна брзина (v sin i) | 49.8[6] км/с |
| Старост | 1,79+0,17 −0,72[2] Гг. |
| Beta Delphini B | |
| Маса | 1,47 ± 0,04[2] M☉ |
| Сјајност | 8[7] L☉ |
| Други ознаки | |
| Наводи во бази | |
| SIMBAD | — податоци |
Бета Делфин ( β Делфин, скратено Бета Дел, β Дел ) е двојна ѕвезда во соѕвездието Делфин . Таа е најсветлата ѕвезда во соѕвездието.
Двете компоненти на системот се означени како Бета Делфини А (официјално именуван Ротанев /ˈroʊtənɛv/, што историски е името на системот) [11] [12] и Б.
Номенклатура
[уреди | уреди извор]β Delphini ( латинизиран во Beta Delphini ) е ознака според Бајеровото означување. Ознаките на двете компоненти како Бета Делфин А и Б произлегуваат од конвенцијата што ја користи Вашингтонскиот каталог за повеќекратни системи (WMC) за повеќе ѕвездени системи и усвоен од Меѓународната астрономска унија (IAU).
Бета Делфин го носела историското име Ротанев, кое настанало на следниов начин: Николо Качаторе бил помошник на Џузепе Пјаци, а подоцна и негов наследник како директор на опсерваторијата во Палермо .[13]
Името првпат се појавило во каталогот на ѕвездите на Палермо на Пјаци. Кога Каталогот бил објавен во 1814 година, непознатите имиња Суалоцин и Ротанев биле прикачени на Алфа и Бета Делфин, соодветно. На крајот, пречесниот Томас Веб, британски астроном, бил збунет од објаснувањето. [14] Името на Качијаторе, Николас Хантер во превод на англиски, ќе биде латинизирано во Николаус Венатор . Со свртувањето на буквите од неговото презиме се добива името на сегашната ѕвезда Бета Делфин. Како краен резултат на малата практична шега на Качијаторе се добило името - Ротанев. Како успеал Веб да стигна до ова објаснување 45 години по објавувањето на каталогот сè уште е мистерија. [15]
Во 2016 година, Меѓународната астрономска унија организирала Работна група за имиња на ѕвезди (WGSN) [16] за да ги каталогизира и стандардизира соодветните имиња за ѕвездите. WGSN одлучила да припише соодветни имиња на поединечни ѕвезди наместо на цели ѕвездени системи . [17] Го одобриле името Ротанев за компонентата Бета Делфини А на 12 Септември 2016 година и сега е вклучен во Списокот на имиња на ѕвезди одобрени од IAU.
На кинески ,瓠瓜( Hù Guā), што значи добра тиква, се однесува на астеризам кој се состои од Бета Делфини, Алфа Делфин, Гама 2 Делфин, Делта Делфин и Зета Делфини . [18]
Својства
[уреди | уреди извор]За Бета Делфини било откриено дека е двоен ѕвезден систем во 1873 година од страна на американскиот астроном SW Бурнхам .[19] Системот се состои од пар ѕвезди од типот F кои орбитираат една околу друга со период од 26,66 години и ексцентричност од 0,36. Рамнината на орбитата е наклонета за агол од 61° до линијата на видот од Земјата . Двете ѕвезди имаат аголна разделба од околу 0,44 лачни секунди, што ги прави предизвик за гледање со телескоп. Поголемиот член на парот е џиновска ѕвезда со 1,75 пати поголема маса и 24 пати поголема од сјајноста на Сонцето, додека секундарната компонента е ѕвезда подџин која има 1,47 пати поголема маса од Сонцето и околу 8 пати поголема од сјајноста на Сонцето. Системот е стар околу 1,8 милијарди години.
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 van Leeuwen, F. (November 2007), „Validation of the new Hipparcos reduction“, Astronomy and Astrophysics, 474 (2): 653–664, arXiv:0708.1752, Bibcode:2007A&A...474..653V, doi:10.1051/0004-6361:20078357, S2CID 18759600
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Davidson, James W. Jr.; и др. (November 2009), „A Photometric Analysis of Seventeen Binary Stars Using Speckle Imaging“, The Astronomical Journal, 138 (5): 1354–1364, Bibcode:2009AJ....138.1354D, doi:10.1088/0004-6256/138/5/1354
- ↑ 3,0 3,1 Söderhjelm, Staffan (January 1999), „Visual binary orbits and masses post Hipparcos“, Astronomy and Astrophysics, 341: 121–140, Bibcode:1999A&A...341..121S
- ↑ Edwards, T. W. (April 1976), „MK classification for visual binary components“, Astronomical Journal, 81: 245–249, Bibcode:1976AJ.....81..245E, doi:10.1086/111879
- ↑ Pourbaix, D.; и др. (September 2004), „SB9: The ninth catalogue of spectroscopic binary orbits“, Astronomy and Astrophysics, 424: 727–732, arXiv:astro-ph/0406573, Bibcode:2004A&A...424..727P, doi:10.1051/0004-6361:20041213, S2CID 119387088
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Mallik, Sushma V.; Parthasarathy, M.; Pati, A. K. (October 2003), „Lithium and rotation in F and G dwarfs and subgiants“, Astronomy and Astrophysics, 409: 251–261, Bibcode:2003A&A...409..251M, doi:10.1051/0004-6361:20031084
- ↑ Rotanev Архивирано на 21 ноември 2008 г., Stars, Jim Kaler. Accessed on line October 1, 2008.
- ↑ HD 196524 -- Spectroscopic binary, database entry, SIMBAD. Accessed on line October 1, 2008.
- ↑ Entry 20375+1436, The Washington Double Star Catalog Архивирано на 8 септември 2008 г., United States Naval Observatory. Accessed on line October 1, 2008.
- ↑ HR 7882, database entry, The Bright Star Catalogue, 5th Revised Ed. (Preliminary Version), D. Hoffleit and W. H. Warren, Jr., CDS ID V/50. Accessed on line October 1, 2008.
- ↑ Kunitzsch, Paul; Smart, Tim (2006). A Dictionary of Modern star Names: A Short Guide to 254 Star Names and Their Derivations (2nd rev.. изд.). Cambridge, Massachusetts: Sky Pub. ISBN 978-1-931559-44-7.
- ↑ „Naming Stars“. IAU.org. Посетено на 16 December 2017.
- ↑ Hessman, F. V.; Dhillon, V. S.; Winget, D. E.; Schreiber, M. R.; Horne, K.; Marsh, T. R.; Guenther, E.; Schwope, A.; Heber, U. (2010). „On the naming convention used for multiple star systems and extrasolar planets“. arXiv:1012.0707 [astro-ph.SR].
- ↑ Webb, T.W. (1859). Celestial Objects for Common Telescopes. London: Longmans, Green and Co. стр. 193–194.
- ↑ Hurn, Mark. „Secrets of the 1814 Palermo Star Catalogue“. The Story of Star Names. Mark Hurn, Institute of Astronomy Library, Univ. of Cambridge. Архивирано од изворникот на 4 March 2016. Посетено на 11 May 2015.
- ↑ IAU Working Group on Star Names (WGSN), International Astronomical Union, Посетено на 22 May 2016.
- ↑ „WG Triennial Report (2015-2018) - Star Names“ (PDF). стр. 5. Посетено на 2018-07-14.
- ↑ (на кинески) 中國星座神話, written by 陳久金.
- ↑ Burnham, Robert (1978), Burnham's celestial handbook: an observer's guide to the universe beyond the Solar System, Dover Books on Astronomy, 2 (2nd. изд.), Courier Dover Publications, стр. 820, ISBN 0-486-23568-8
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||