Жолта тресиопашка

Жолта тресиопашка
	Возрасен мажјак со сина глава (M. f. flava)
Заштитен статус
	; Незагрозен (МСЗП 3.1)
Научна класификација
Царство:	Животни
Колено:	Хордови
Класа:	Птици
Ред:	Врапчевидни
Семејство:	Тресиопашки
Род:	Motacilla
Вид:	Жолта тресиопашка
Научен назив
	Motacilla flava; Linnaeus, 1758
Подвидови
	Околу 15-20, но види во текстот
Синоними
	Motacilla tschutschensis (но види во текстот)

Жолта тресиопашка или говедарка (науч. Motacilla flava) — мала врапчевидна птица од семејството на тресиопашките Motacillidae.

Овој вид го има низ цела умерена Европа и Азија, вклучувајќи ја и Македонија. Постојан жител е во потоплите краишта, како во западна Европа, но посеверните и поисточните популации се птици преселници кои зимуваат во Африка и јужна Азија.

Таа е тенка, вита птица, која е долга 15-16 см, со карактеристична долга опашка што постојано се тресе. Овој вид има најмала опашка од европските тресиопашки. Возрасниот мажјак во сезоната на парење е маслинастозелен одозгора и жолт одоздола. Во останатото перје жолтото може да биде заменето со бело. Главата на мажјакот има разни варијанти на обоеност и декорација, зависно од подвидот.

Повикот е карактеристично, високо чиит.^[2]

Ова е инсектојадна птица која живее во отворени предели, близу вода, како на пример, влажни ливади. Гнезди во грмушки и несе 4-8 дамчести јајца.

Систематизација

Систематизацијата и филогенијата на овој вид е многу конфузна. Буквално десетици подвидови се опишани со текот на времето, но моментално се распознаваат 15-20.

Обоеноста се однесува на мажјаците, освен ако не е поинаку нагласено.

M. f. flava Linnaeus, 1758 –

Синосива глава со бела линија над окото и на образот кај мажјаците, а женките се бледо кафеавозелени.

Распространетост: јужна Скандинавија до Франција и средноевропските планини до Урал. Зимува во потсахарна Африка.

M. f. flavissima Blyth, 1834 –

Жолтозелена глава со посветла жолта линија над окото. Женките се значително посветли одоздола од мажјаците.

Распространетост: Велика Британија. Зимува: Африка.

M. f. thunbergi Billberg, 1828

Темносива глава што достига до образите, без бело кај мажјаците; посветлозеленкаво кај женките со светла линија над очите.

Распространетост: Централна и северна Скандинавија до северозападен Сибир. Зимува во источна Африка, Индија и југоисточна Азија.

M. f. iberiae Hartert, 1921 –

Сличен на flava, но грлото е бело и темносиво, речиси црно зад очите.

Распространетост: југоисточна Франција, Пиринејски Полуостров, до Тунис. Зимува: Гамбија до Централноафриканска Република.

M. f. cinereocapilla Savi, 1831 –

Како iberiae но без линија над окото или незабележлива.

Распространетост: сицилија, Сардинија, Италија, Словенија. Зимува: на брегот од Тунис и Алжир, Мали до езерото Чад.

M. f. pygmaea (A. E. Brehm, 1854) –

Слично на cinereocapilla, помало, со помалку светли делови.

Делтата на Нил и долен Нил, постојан жител.

M. f. feldegg Michahelles, 1830 –

Како thunbergi но со црна капа кај мажјаците, бело грло и многу светложолти одоздола, а женките се како посветла варијанта на thunbergi.

Распространетост: источен Балкански Полуостров до Касписко Море, јужно до Турција, Иран и Авганистан; зимува: централна Африка, од Нигерија до Уганда и во јужен Судан.

M. f. lutea (S. G. Gmelin, 1774) –

Жолта глава со зелен врат кај мажјаците, а женките како поживи flava женки.

Распространетост: долна Волга до реката Иртиш и Зајсанско Езеро. Зимува: Африка и Индија.

M. f. beema (Sykes, 1832) –

Како flava но главата е посветлозелена, ушите белкави, а половите се слични.

Распространетост: северно од опсегот на lutea. Зимува: Индија, источна Африка и Арабија.

M. f. melanogrisea (Homeyer, 1878) –

слична на feldegg, понекогаш со зелен врат.

Распространетост: делтата на Волга, околу Касписко Море и до северен Авганистан. Зимува: Пакистан, северозападна Индија до западен Непал, веројатно и во северозападна Африка.

M. f. plexa (Thayer & Bangs, 1914) –

Мажјаците како thunbergi но ушите им се потемни, врвот на главата посветол, рудиментитана линија над окото. Женките се како мажјаците, ама посветли.

Распространетост: Сибир, меѓу реките Катанга и Колима. Зимува: Индија и југоисточна Азија.

M. f. leucocephala (Przevalski, 1887) –

Мажјаците како flava, но сивото на главата е многу светло, речиси бело. Женките се како flava женки, но главата им е малку потемна.

Распространетост: северозападна Монголија и до границата со Кина и Русија. Зимува веројатно во Индија.

Наводи

↑ BirdLife International (2012). „Motacilla flava“. IUCN Red List. Version 2012.1. International Union for Conservation of Nature. Посетено на 16 July 2012.
↑ Wiles et al. (2000)

Tyler, Stephanie J. (2004): 60. Yellow Wagtail. In: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew & Christie, D. (eds.): Handbook of Birds of the World (Vol. 9: Cotingas to Pipits and Wagtails): 781-782, plate 77. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-69-5. Plate 77 image^{[мртва врска]} (all birds except the 4 grey/black-backed ones at lower left are M. flava)
Voelker, Gary (2002): Systematics and historical biogeography of wagtails: Dispersal versus vicariance revisited. Condor 104(4): 725–739. [English with Spanish abstract] DOI: 10.1650/0010-5422(2002)104[0725:SAHBOW]2.0.CO;2 HTML abstract

Надворешни врски

Ageing and sexing (PDF; 4.2 MB) by Javier Blasco-Zumeta & Gerd-Michael Heinze Архивирано на 19 февруари 2012 г.
Oiseaux Images

[1] BirdLife International (2012). „Motacilla flava“. IUCN Red List. Version 2012.1. International Union for Conservation of Nature. Посетено на 16 July 2012.

[2] Wiles et al. (2000)

[1]

[2]